Βασικό πρόβλημα της Παιδείας μας είναι ότι έχουμε κάνει τα τρία δύο …

Σκηνή σε σχολείο. Κύλικα του ζωγράφου Δούρη (480 π.Χ.), Μουσείο Βερολίνου.

Για τον Ελληνισμό, ο άνθρωπος αποτελείται από ΝΟΥ, ΛΟΓΟ και ΠΝΕΥΜΑ. Νους είναι η προσοχή, η αυτοσυνειδησία, το «εγώ». Λόγος είναι η δια λέξεων σκέψη και έκφραση, η σειριακή επεξεργασία, οι λειτουργίες του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου. Πνεύμα είναι η ζωντάνια, η δια εικόνων σκέψη και έκφραση, η παιδικότητα, η «καλλιτεχνίλα», ο έρωτας, η έμπνευση, το «παιδί», κάθε μορφή Τέχνης, η παράλληλη επεξεργασία, οι λειτουργίες του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου. Μετά το Σχίσμα (1054) διαμορφώθηκε και επικράτησε ως Παιδεία –και εισήχθη και στην Ελλάδα– η καλλιέργεια μόνο των δύο πρώτων, του «εγώ» και του λόγου, το Πνεύμα υβρίστηκε, διώχθηκε η εικόνα, κατασυκοφαντήθηκε ο έρωτας, εξοστρακίστηκε το παιδί. Καλλιεργούμε πλέον από τα ΤΡΙΑ μόνο τα ΔΥΟ! Διεκδικούμε τα ατομικά μας δικαιώματα και προδίδουμε το δικαίωμα στον έρωτα, που αναγκαία προϋπόθεση έχει το θάνατο τ’ ατομικού, εγωτικού, «εγώ». Είμαστε «τραυματισμένοι», «καήκαμε στο γάλα φυσάμε και στο γιαούρτι», είμαστε «άρρωστοι» … κι αυτό αναπαράγουμε.

Η βάναυση παρέμβαση του εκπαιδευτικού συστήματος, στα χαρισματικά ως προς τις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου παιδιά, προκαλεί συχνά τα συμπτώματα που ονομάζουμε ΔΥΣΛΕΞΙΑ

Για τον Ελληνισμό, ΤΡΕΙΣ είναι οι παράγοντες της Παιδείας: Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ο ΜΑΘΗΤΗΣ και ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ. Παιδαγωγός ήταν ο ΔΟΥΛΟΣ που είχε την ευθύνη να πάει το παιδί στο δάσκαλο, να εξασφαλίσει, στην ανάγκη με τη ράβδο, ότι ο μαθητής θα είναι μπροστά στον δάσκαλο «όλος αυτιά». Αίτημα ήταν να αναπτυχθεί ο ΕΡΩΤΑΣ ανάμεσα στον ΜΑΘΗΤΗ και στον ΔΑΣΚΑΛΟ. Σήμερα τους ΤΡΕΙΣ αυτούς παράγοντες τους κάναμε ΔΥΟ! Φορτώσαμε στο δάσκαλο και τον ρόλο του «μπάτσου» και μειώσαμε δραματικά τις πιθανότητες να αναπτυχθεί ο έρωτας. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος ερωτεύεται τον «μπάτσο» του! Στον ρόλο του Παιδαγωγού δεν είναι ανάγκη να είναι φυσικό πρόσωπο, μπορεί να είναι η κοινωνία, οι γονείς, το «σύστημα», το σχολείο, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Είμαστε «τραυματισμένοι», «καήκαμε στο γάλα φυσάμε και στο γιαούρτι», είμαστε «άρρωστοι», είμαστε «κακογαμημένοι» ... κι αυτό αναπαράγουμε. Υπάρχουν γυναίκες, ή και άνδρες, που την ωραία διαδικασία του έρωτα την έχουν βιώσει τραυματικά (μέσα από βιασμούς και πόνο σωματικό ή ψυχικό) και δεν μπορούν να «χαλαρώσουν», δεν μπορούν να βγουν από τον τραυματισμένο «εαυτό» τους, από τις τραυματικές αναμνήσεις τους και αδυνατούν να ενωθούν, να συντονιστούν, να χορέψουν μαζί, να παίξουν μαζί, να νιώσουν την αρμονία και την ευφορία του έρωτα, της συν-ουσίας. Κάτι αντίστοιχο έχουμε πάθει σε κοινωνικό επίπεδο. Δεν μπορούμε να συντονιστούμε ΜΑΖΙ. Έχουμε εστιάσει υπερβολικά στα ΑΤΟΜΙΚΑ μας ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ και έχουμε στερηθεί το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ. Ο συνδικαλισμός πρόσφερε, πέτυχε καλύτερες συνθήκες εργασίας και αμοιβής, αλλά εστιάσαμε αποκλειστικά στην «καλοπέραση» μας, στον ευδαιμονισμό, στην διεκδίκηση των ατομικών μας δικαιωμάτων και ξεχάσαμε και αρνηθήκαμε και προδώσαμε το δικαίωμα μας στο έρωτα, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΕΑΥΤΟ» ΜΑΣ, ΑΠΟ ΤΟ «ΕΓΩ» ΜΑΣ για να μπορούμε να χαιρόμαστε τη ζωή μας, να γεμίζουμε από τη χαρά της επικοινωνίας, την έμπνευση της αρμονίας, κι έτσι να είμαστε ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΣΕ ΒΙΩΜΑΤΑ, να ξαναζωντανέψουμε το εντός ΠΑΙΔΙ που όλοι είμαστε, να μπορούμε να ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ!

Επίσης στο χώρο της Παιδείας, το Σχολείο σχεδόν αποκλειστικά καλλιεργεί και αξιολογεί τις λειτουργίες του αριστερού μόνο εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου, τη λεκτική σκέψη. Τα παιδιά που μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις, και αξιοποιούν αυτό τους τα χαρακτηριστικό, από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο είναι «οι πετυχημένοι». Όσα όμως παιδιά έχουν την «ατυχία» να είναι χαρισματικά στις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου, σκέψη δια εικόνων (π.χ. Αϊνστάιν), ασφυκτιούν, «δεν τα καταφέρνουν» και μέσα στο Σχολείο αισθάνονται συνεχώς «λούζερ», αποτυχημένοι. Απελπισμένα, προσπαθούν το καθένα με τον τρόπο του να επιβιώσει. Πολλά από τα υπερκινητικά παιδιά που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα μέσα στη Τάξη ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.

ΥΠΕΡΤΡΟΦΙΚΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ – ΚΑΧΕΚΤΙΚΟ ΔΕΞΙ

Η Παιδεία μας πάσχει όμως και από κάτι πολύ σοβαρότερο. Ο Βιτγκενστάιν λέει «αυτό που εμποδίζει την επικοινωνία δεν είναι η απουσία της ευφυΐας αλλά η παρουσία της έπαρσης». Από τη στιγμή που θα γεννήσουμε τους νεοσσούς μας το κύριο μέλημά μας είναι «να μην τους πιάσει κανείς κότσους» να υπερασπιζόμαστε με όλη μας τη μαγκιά –χρήμα, σωματική δύναμη, διανοητική ευστροφία, κοινωνική διαπλοκή– τα δίκαια των βλαστών μας. Προασπιζόμαστε το δίκιο τους και τους στερούμε το δικαίωμα της καλλιέργειας της καρδιάς τους, μετατρέπουμε το φιλότιμο σε άγνωστη λέξη χωρίς βιωματικό υπόβαθρο. Συχνά όσοι εργάζονται στο σχολείο αισθάνονται ότι ενώ οι περισσότεροι πληρώνονται για να δουλεύουν εκεί μάλλον πληρωνόμαστε για να αντέχουμε να μας δουλεύουν ... Μπορεί ο δάσκαλος να έχει και να θέλει να πει πολλά, αλλά τα αυτιά των σε συνθήκες θερμοκηπίου μεγαλωμένων μαθητών του λίγα αντέχουν να ακούσουν (και λόγω του διεστραμμένου αναλυτικού προγράμματος) και από την στιγμή που κάνα δυο ή και περισσότεροι αποφασίσουν ότι στη αίθουσα μπαίνουν για να σπάσουν πλάκα και να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους (τί να κάνουν κι αυτά τα σκασμένα ...) λίγα, πολύ λίγα μπορεί να κάνει αν δεν θέλει να προδώσει τη καρδιά του ... Το θερμοκήπιο πασχίζει να καλλιεργήσει και να αυξήσει στα «φυτά» του τη συνεχή αναφορά σε δικαιώματα με φυσική συνέπεια την καλλιέργεια της έπαρσης.

Σκηνή σε σχολείο. Κύλικα του ζωγράφου Δούρη (480 π.Χ.), Μουσείο Βερολίνου.

Το παιδαγωγικό μας σύστημα ακολουθεί δύο αντιφατικούς δρόμους. Από τη μια βασανίζουμε τα παιδιά μας με ένα κουτσό αναλυτικό πρόγραμμα που στραγγαλίζει την ισόρροπη ανάπτυξη του εγκεφάλου τους εστιάζοντας στη μονομερή καλλιέργεια των λειτουργιών του αριστερού τους ημισφαιρίου, τιμωρώντας τους χαρισματικούς στη δια εικόνων σκέψη, με τη ρετσινιά του δυσλεκτικού και καθηλώνοντας τα από τα 6 ως τα 18 τους χρόνια σε μια καρέκλα μπροστά από ένα θρανίο επί 6 ώρες τουλάχιστον την ημέρα να ακούν, να μιλάνε σπανιότερα, να διαβάζουν ή να γράφουν και από την άλλη, ίσως από υποσυνείδητη ενοχή, τα «καλομαθαίνουμε» καλλιεργώντας τους εξ απαλών ονύχων την έπαρση και τους στερούμε τη χαρά της επικοινωνίας, του χορού, τη χαρά και την αίσθηση πληρότητας που προκαλεί στον άνθρωπο η κοινή δράση, το ομαδικό παιχνίδι, ο έρωτας. Έχουμε καταντήσει οι περισσότεροι φοιτητές να μη διανοούνται ότι μπορεί να συγκατοικήσουν με κάποιο φίλο ή και απλώς γνωστό, ενώ λίγες δεκαετίες πριν συγκατοικούσαν ολόκληρες οικογένειες. Πλούσιοι σε «εγώ» και χρήματα και φτωχοί σε καρδιακά βιώματα και φιλότιμο, με υπερτροφική τη λειτουργία του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου και καχεκτική έως ανύπαρκτη αυτή του δεξιού στριμωχνόμαστε στις κερκίδες των γηπέδων, μπας και μπει κάνα γκολ και χτυπήσει η καρδούλα μας, ή στα κλαμπάκια, μπας και σκιρτήσει λίγο, για να παρηγορήσουμε τη φτώχια, τη μιζέρια, την ένδυα και πείνα που προκαλεί στην απαίδευτη, χωρίς φιλότιμο καρδιά η απουσία της επικοινωνίας που οφείλεται στην παρουσία της έπαρσης.

Και στην κοινωνική μας ζωή και στο χώρο της Παιδείας συχνά συμπεριφερόμαστε σαν να ανήκουμε στην κατηγορία του «όποιος καίγεται στο γάλα φυσάει και στο γιαούρτι!» Απελπισμένοι από την μέχρι στιγμής αρνητική μας εμπειρία δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ελπίσει, να φανταστεί ότι υπάρχει η δυνατότητα να συμβεί κάτι διαφορετικό. Είμαστε υπέρμετρα «ρεαλιστές» και «προσγειωμένοι». Όμως ο Ντοστογιέφσκι είχε πει: «η ομορφιά θα μας σώσει». Όχι η δύναμη αλλά η ομορφιά, όχι οι λειτουργίες του ξερού Λόγου, αλλά, η ατμόσφαιρα του Πνεύματος, της έμπνευσης, της αρμονίας, το Παιδί.

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ:

Βρε, ουστ από ‘δω ...

Temple Grandin:
«Ο κόσμος χρειάζεται όλων των ειδών τα μυαλά»

Jill Bolte Taylor
Αριστερός και δεξιός εγκέφαλος - Ενόραση ....

Γράμμα
Φιλανδού μαθητή προς Έλληνα φίλο του ...

Elizabeth Gilbert:
«Για την άνθιση της δημιουργικότητας»

Ken Robinson:
«Φέρτε την επανάσταση στην εκπαίδευση!»

Ken Robinson:
«Το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα»

Νίκος Λυγερός:
«Η συμβολή των εξαιρέσεων στη διαχείριση του κανόνα» Αθήνα, 6/9/2010

Νίκος Λυγερός:
«Γράμματα Σπουδάματα» 3/5/2011

Νίκος Λυγερός:
Νοημοσύνη και Άνθρωπος» 18/1/2012

Steve Jobs
ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ - ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΕΥΦΥΪΑ!

ΕΡΑΣΜΟΥ:
«ΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ»

Esoteric Agenda
Greek Subtitles (Part 11-12):

30-1-2011
"ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ" ... Περί Παιδείας και λοιπά ...

«Ο ΕΡΩΤΑΣ
ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ»

«ΚΑΝΤΕ ΕΡΩΤΑ
ΟΧΙ ΜΑΘΗΜΑ» ή ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ...

ΠΑΙΔΕΙΑ:
ΕΛΛΑΔΑ - ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ ... 0-5!!!

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ

ΙΙ. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ

Ι. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΟΝΤΟΣ και ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΗΣ

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ «Εναλλακτική Μάθηση»:

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ , Η «ΔΥΣΛΕΞΙΑ» ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ… -1

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ , Η «ΔΥΣΛΕΞΙΑ» ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ… - 2

Ορίζοντας τη δυσλεξία

Δυσλεξία ή Δημιουργικός Νους;

Μια ματιά στον κόσμο ενός «δυσλεκτικού»

Και όμως… υπάρχει ένας άλλος κρυμμένος εαυτός.

Η «δυσ-λεξία» δεν υπάρχει...

Δυσλεξία: τι να κάνετε, τι να αποφύγετε

Οι ενήλικες, και όχι τα παιδιά, χρειαζόμαστε διδαχή

Η γυναικεία φύση

Διάσημοι δυσλεκτικοί:

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι (με τυχαία σειρά) μεταξύ τους; Leonard Da Vinci, Tom Cruise, Albert Einstein, Whoopi Goldberg, Keanu Reeves, Oliver Reed, Harry Anderson, Thomas Edisson, Pablo Picasso, Richard Branson, Jay Leno, Walt Disney, Robin Williams, Ann Bancroft, Alexander Graham Bell, Michael Faraday, George Patton, Cher, John Lennon, Muhammad Ali, Magic Johnson, Greg Louganis, Steve Redgrave, Winston Churchill, King Carl XVI, Gustaf of Sweden, Thomas Jefferson, John F. Kennedy, Nelson Rockefeller, George Washington, William Hewlett, Hewlett-Packard, Henry Ford, F. Scott Fitzgerald, Gustave Flaubert, Agatha Christie, William Butler Yeats.

Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι (ο καθένας στον τομέα του) έχουν δυσλεξία. Λέγεται ότι έχουν προχωρήσει πέρα από τους περιορισμούς της δυσλεξίας. Αυτό σημαίνει ότι έχουν καταφέρει να πετύχουν παρά τη δυσλεξία. Μήπως όμως πέτυχαν ότι πέτυχαν ακριβώς λόγω της ιδιομορφίας που ονομάζουμε Δυσλεξία; Μήπως αυτό που είναι το χρωστάνε στο ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ; ....

http://expandyourperception.com Η δυσλεξία δεν υπάρχει, παρά μόνο ως πεποίθηση που οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να πιστεύουν. Υπάρχουν άνθρωποι με Κυρίαρχο το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου και αυτοί με κυρίαρχο το δεξί. Υπάρχει η καρδιά και ο νους, αλλά ακόμα και όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί είναι περιοριστικοί στην περιγραφή τους. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία ανάποδη, βασισμένη στο ψέμα και στην προκατάληψη. Για την αλλαγή της ή τη διαιώνιση, εμείς έχουμε την ευθύνη. Όλες οι εγωκεντρικές επιθυμίες είναι βραχύχρονες και βιώνονται μόνο στην επιφάνεια του εαυτού μας, που είναι συναισθηματικά φορτισμένο, ανάλογα με τον προγραμματισμό μας. Όταν, όμως, αλλάζει η αντίληψή μας ώστε να συμπεριλαμβάνει όλους όσους θέλουν να είναι μέρος της νέας πραγματικότητας, τότε η επιθυμία γίνεται υπηρεσία με πάθος και δέσμευση. Πάυει να φέρει την έννοια της “εργασίας” και γίνεται αποστολή. ................................... Αυτό που δε συνειδητοποιούν όσοι είναι εθισμένοι στην επιφανειακή, υλιστική κοινωνία, είναι το γεγονός ότι η έννοια της “ελευθερίας” είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Υπάρχει μόνο στον προγραμματισμό της βίας που εμπεριέχει η ενοχή και η αυτο-απόρριψη. Θα παραβλέπαμε και θα προδίδαμε τον Εαυτό μας αν υιοθετούσαμε τις πεποιθήσεις, οι οποίες γνωρίζουμε ότι εκγλωβίζουν τη συνειδητότητά μας σε ένα κουτί· στο μάτριξ. ................................... Καλωσορίζουμε τους γενναίους στην καρδιά που θα αφήσουν τη ζώνη ασφαλείας τους και που θα ταξιδέψουν μαζί μας προς το άγνωστο, προς την ολοένα και μεγαλύτερη ανακάλυψη του Εαυτού τους.

Διώξτε το «ΔΥΣ» από τη ΔΥΣΛΕΞΙΑ

Εξ ορισμού ο όρος δυσλεξία δηλώνει ασθένεια, ελάττωμα, προβληματική κατάσταση (δυσανεξία, δυσεντερία, δυσπλασία, μαύρη δυστυχία ...). Το νεωτερικό εκπαιδευτικό περιβάλλον, γνήσιο τέκνο της βιομηχανικής επανάστασης και απευθείας απόγονος της καρτεσιανής ανθρωπολογίας, του «σκέφτομαι άρα υπάρχω», που φαντασιώνεται ότι η ορθολογική σκέψη είναι η ύψιστη ανθρώπινη λειτουργία που ανεβάζει τον άνθρωπο από το επίπεδο του ζώου, έχοντας απολυτοποιήσει τη λεκτική σκέψη, διέγνωσε ως ασθένεια την σκέψη με εικόνες. Με το πέρασμα όμως στη μεταμοντέρνα κατάσταση άρχισαν να αναγνωρίζονται τα πλεονεκτήματα της σκέψης με εικόνες και φτάσαμε να μιλάμε για «Το Χάρισμα της Δυσλεξίας» (The Gift of Dyslexia) ¹ , για «Το Πλεονέκτημα της Δυσλεξίας» (The Dyslexic Advantage) ² . Ο αυτονόητα όμως υποτιμητικός όρος ΔΥΣ-λεξία παραμένει!

Το πρόθεμα δυσ- έχει αρνητική σημασία, στα ελληνικά σημαίνει: «κακός, άρρωστος, μη φυσιολογικός, και -όταν μπαίνει μπροστά από μια λέξη- καταστρέφει την καλή έννοια ή αυξάνει την κακή έννοια του όρου» (Liddell & Scott). Όμως, η νοητική λειτουργία που προκαλεί τα συμπτώματα που χαρακτηρίζουμε ως δυσλεξία είναι κυριολεκτικά ένα χάρισμα που βασικά του χαρακτηριστικά είναι ότι οι άνθρωποι των οποίων ο εγκέφαλος λειτουργεί με αυτό τον τρόπο έχουν πολύ αυξημένη συνείδηση του περιβάλλοντός τους, είναι πιο περίεργοι από το μέσο άτομο, σκέφτονται κυρίως με εικόνες παρά με λέξεις, είναι εξαιρετικά διαισθητικοί και διορατικοί, σκέφτονται και αντιλαμβάνονται πολυδιάστατα (χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις τους), έχουν ζωηρή φαντασία. Αν δεν καταπιεστούν, ανατραπούν ή καταστραφούν από γονείς ή εκπαιδευτικούς, μπορεί να καταλήξουν να έχουν ευφυΐα ανώτερη του φυσιολογικού και να είναι ασυνήθιστα δημιουργικοί.

Ο Δάσκαλος μπαίνει στη Τάξη και διδάσκει την Πρόσθεση:
«1 και 1 ίσον 2».
Την άλλη μέρα εξετάζει:
«Παιδιά, πόσο μας κάνει 1 και 1;»
Ο Γιαννάκης κοιτάει «σαν χαζό».
Τον βλέπει ο δάσκαλος και σκέφτεται: «χαζό είναι το παιδί!».
Όμως το μυαλό του Γιαννάκη «έχει πάρει φωτιά»:
1+1 = 2 όπως είπε ο δάσκαλος αλλά πλήττει με την «λογική» σκέψη, τον ελκύει η πλάγια, η «παλαβή», η εφευρετική, δημιουργική σκέψη, οπότε:
1+1 = 11 (αν τα βάλουμε δίπλα-δίπλα) ...
1+1 = 1 (αν τα βάλουμε το ένα πάνω στο άλλο) ...
Ο Γιαννάκης θυμάται τη «λογική» πρόταση του δασκάλου, ελκύεται από τις «τρελές» του εικόνες και δεν ξέρει τι να διαλέξει ...

Η βάναυση παρέμβαση του εκπαιδευτικού συστήματος, στα χαρισματικά ως προς τις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου παιδιά, προκαλεί συχνά τα συμπτώματα που ονομάζουμε ΔΥΣΛΕΞΙΑ

Το μυαλό του παιδιού που σκέπτεται με λέξεις, λεκτικά, δουλεύει σαν τραίνο που κινείται πάνω σε ράγες, δουλεύει σαν σειριακός ηλεκτρονικός επεξεργαστής. Το μυαλό του λεγόμενου δυσλεξικού, του παιδιού που σκέπτεται με εικόνες, δουλεύει σαν παράλληλος ηλεκτρονικός επεξεργαστής, κινείται στο χώρο, πετάει, τρέχει σαν άγριο άλογο ... Είναι πιο δύσκολο να δαμαστεί, αλλά όταν καταφέρει κάποιος να το ελέγξει, να το δαμάσει, είναι πολύ πιο αποδοτικό, είναι δημιουργικό, εφευρετικό, καινοτόμο.

Τα εκπαιδευτικά συστήματα καλλιεργούν και αξιολογούν, είτε αποκλειστικά είτε κατά προτεραιότητα, τη λεκτική σκέψη. Το 15% περίπου του πληθυσμού είναι χαρισματικοί στη σκέψη με εικόνες. Όταν καλούνται να ενταχθούν σε εκπαιδευτικό σύστημα που καλλιεργεί και αξιολογεί κυρίως τη λεκτική σκέψη δυσκολεύονται και αναπτύσσουν μηχανισμούς άμυνας που ομαδοποιούνται κάτω από το υποτιμητικό τίτλο «δυσλεξία». Είναι σαν να μη θεωρείται αξιόλογο άθλημα το μπάσκετ και όποιος θα μπορούσε να γίνει ταλαντούχος μπασκετμπολίστας να περνάει τη ζωή του φέροντας τον τίτλο: «Κακός Ποδοσφαιριστής!».

Αρχικά γεννήθηκε το αίτημα να φύγει το δυσ- από τη δυσλεξία και να αντικατασταθεί με κάποιον όρο που να δηλώνει τη δεξιότητα στη σκέψη με εικόνες. Για τη λογική του λεκτικά σκεπτόμενου ο χαρισματικός στη σκέψη με εικόνες είναι δυσλεξικός, ενώ αντίθετα, αν το κυρίαρχο μοντέλο ήταν η σκέψη με εικόνες οι χαρισματικοί στη λεκτική σκέψη θα χαρακτηρίζονταν δυσ-εικονικοί. Αρχικά υπήρξε η σκέψη να χρησιμοποιηθεί μια λέξη που να χαρακτηρίζει τη δυσλεξία με θετικό τρόπο, με σύνθετο όρο που να αρχίζει με το πρόθεμα ευ- και στη συνέχεια να υπάρχει κάποια λέξη σχετική με την εικόνα ... όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν ωραίο, δεν ήταν εύηχο ούτε καν εύμορφο: ευεικόνα, ευίματζ, ευάικον, ... μπλιάχ ... αδιέξοδο, αμηχανία, απορία και ...,δυσλεξία ... ΟΚ, ας διατηρηθούν τα δύο σύμφωνα και ας αντικατασταθεί το «υ» με «ι»:

δισλεξία

Στην κυριολεκτική του σημασία το δισ- στα ελληνικά σημαίνει διπλός. Δισλεξικός, λοιπόν αυτός που, εκεί όπου θα όφειλε να έχει μία λέξη, εκεί όπου η λεκτική σκέψη του ζητάει μία απάντηση, έχει εφεύρει τουλάχιστον ακόμη μία λέξη, η δημιουργική του φαντασία έχει βρει τουλάχιστον ακόμη μία απάντηση, οπότε έχει δύο λέξεις και όσο ακόμη δεν έχει μάθει να εκμεταλλεύεται το χάρισμα του, τα χάνει, νιώθει αμηχανία και δεν ξέρει πια από τις δύο να διαλέξει, σαστίζει.

Δισλεξία = δύο λέξεις!

Στα Ελληνικά ο αριθμός 1.000.000.000 ονομάζεται δισεκατομμύριο, πρόκειται για μεταφραστικό δάνειο από γαλλ. billion (bi-«δις, δύο φορές» + million «εκατομμύριο») κατά λέξη «δύο εκατομμύρια» ³  σε αυτή όμως την περίπτωση το πρόθεμα δισ- αντιπροσωπεύει τον πραγματικό αριθμό 1.000 (χίλια εκατομμύρια ίσον ένα δισεκατομμύριο). Άρα δισλεξία μπορεί να σημαίνει επίσης «χίλιες λέξεις» ή καλύτερα … «μία εικόνα», όπως το λέει η σοφή παροιμία: «μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις».

Δισλεξία = χίλιες λέξεις! (μία εικόνα)

Στα Αγγλικά το πρόθεμα «dys» γράφεται με «y» στις λέξεις που προέρχονται από τα Ελληνικά, όπως, dysplasia, dyslexia κλπ., όταν όμως μπαίνει ως πρόθεμα σε σύνθετες αγγλικές λέξεις τότε γράφεται με «i» και έχει την ίδια αρνητική σημασία: dishonesty, discomfort, distress (ανεντιμότητα, δυσφορία, αγωνία/δυστυχία). Επίσης οι ισπανόφωνοι γράφουν τη λέξη δυσλεξία ήδη με «i». Οπότε για να διώξουμε το «δυσ» από τη δυσλεξία, για να τονιστεί ότι δεν πρόκειται για ασθένεια, στα Αγγλικά, Ισπανικά κλπ. είναι προτιμότερο να χρησιμοποιηθεί το λατινικό πρόθεμα «bis» το οποίο σημαίνει ότι και το ελληνικό «δις», διπλός και επίσης χρησιμοποιείται αντίστοιχα με το «δις» στη λέξη δισεκατομμύριο όπου αντιπροσωπεύει τον αριθμό 1.000.

Διώξτε το «δυσ» από τη δυσλεξία ώστε να μιλάμε πλέον για δισλεξία στα Ελληνικά -bislexia διεθνώς- δηλαδή για δύο ή και χίλιες λέξεις άρα μία εικόνα. Το ζήτημα δεν είναι απλώς να απαλλαγεί το 15% των μαθητών από έναν δυσφημιστικό χαρακτηρισμό. Το ζήτημα δεν είναι ούτε καν να αναθεωρήσουμε απλώς τις απόψεις μας για τα εκπαιδευτικά συστήματα που καταστέλλουν τη δημιουργικότητα και να εστιάζουμε ισόποσα και ισότιμα μαζί με το «ποδόσφαιρο» και στο «μπάσκετ», στην καλλιέργεια του τρόπου λειτουργίας και του αριστερού και του δεξιού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου. Το ζητούμενο είναι να μπορέσει η ανθρωπότητα να απεγκλωβιστεί από τον σφιχτό κορσέ της ηθικολογίας και την αφελή πίστη σε ιδεολογίες, που είναι επακόλουθο της απολυτοποίησης του τρόπου λειτουργίας του αριστερού ημισφαιρίου, ώστε να περάσει στο επόμενο στάδιο αυτοσυνειδησία όπου θα αντιλαμβάνεται ως ολοκληρωμένο άνθρωπο αυτόν που αξιοποιεί και εκμεταλλεύεται, δίκαια, τον τρόπο λειτουργίας και των δύο εγκεφαλικών του ημισφαιρίων. Αυτόν που αισθάνεται ότι ζει στο παρόν μια ζωή γεμάτη νόημα· που πλέει σε πελάγη ευφορίας βρίσκοντας πληρότητα στην καθημερινότητα κι αισθάνεται συνδεδεμένος με το περιβάλλον και τους συνανθρώπους του και πετάει με τα γερά φτερά της έμπνευσης, της ελπίδας και της αγάπης, χορεύοντας στους ρυθμούς της συμπαντικής μουσικής αρμονίας.

Η Παιδεία μας καλλιεργεί ΥΠΕΡΤΡΟΦΙΚΑ το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ημισφαίριο και αφήνει ΚΑΧΕΚΤΙΚΟ το ΔΕΞΙ!

---

  1   ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ: ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΕΛΕΙΑ. Εκδόσεις Καστανιώτης 2000.

---

  2   The Dyslexic Advantage: Unlocking the Hidden Potential of the Dyslexic Brain. by Brock L. Eide M.D. M.A. (Author), Fernette F. Eide M.D. (Author)

---

  3   Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Κέντρο Λεξικολογίας ΕΠΕ Αθήνα 2010.

Το κείμενο της ανάρτησης:

Κατεβάστε το κείμενο της ανάρτησης.

Για εκτενέστερη αναφορά στο ίδιο θέμα: Δυσλεξία Δισλεξία Τα εκπαιδευτικά συστήματα Για τις εγκεφαλικές λειτουργίες Η σκληρή “ελληνική” πραγματικότητα Δημιουργικότητα - Καινοτομία - «Ροή» Τελικά ...

Ricardo Semler: «Ριζοσπαστική σοφία για μια Εταιρεία, ένα Σχολείο, μια ζωή»

Τι θα γινόταν αν η δουλειά σου δεν καθόριζε τη ζωή σου; Ο Βραζιλιάνος διευθύνων σύμβουλος Ρικάρντο Σέμλερ εφαρμόζει μια ριζοσπαστική μορφή εταιρικής δημοκρατίας, επανεξετάζοντας τα πάντα, από τις συνεδριάσεις των διοικητικών συμβουλίων έως το πώς οι εργαζόμενοι αναφέρουν τις ημέρες αδείας (κάτι που δεν υποχρεούνται να κάνουν). Είναι ένα όραμα που επιβραβεύει τη σοφία των εργαζομένων, προάγει την ισορροπία εργασίας-ζωής κι εμβαθύνει στο πραγματικό νόημα της εργασίας και της ζωής. Και ένα έξτρα ερώτημα: Τι θα γινόταν αν και τα σχολεία ήταν έτσι;

 
Ομιλία του Ricardo Semler (Ρικάρντο Σέμλερ) στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)
με τίτλο:
«Ριζοσπαστική σοφία για μια εταιρεία, ένα σχολείο, μια ζωή»
Οκτώβριος 2013

Μετάφραση Anastasia Gkika

Επανεξέταση Stelios Taxidis

Η Εταιρεία ...

«... Είναι μια περίπλοκη εταιρεία με χιλιάδες εργαζόμενους, εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, που φτιάχνει συστήματα προώθησης πυράυλων, έχει 4000 ΑΤΜ στη Βραζιλία, κάνει τις φορολογικές δηλώσεις δεκάδων χιλιάδων ατόμων. ... είπαμε, ας εκχωρήσουμε σ' αυτούς τους ανθρώπους, ας τους δώσουμε μια εταιρεία χωρίς αυστηρούς κανόνες τύπου θα έρχεστε την τάδε ώρα, θα ντύνεστε έτσι, έτσι θα κάνετε συμβούλια, αυτά θα λέτε, αυτά δεν θα λέτε, και να δούμε τι θα απομείνει. ... Αντί να πας για ορειβασία όταν θα είσαι 82 χρονών, γιατί δεν πας την άλλη εβδομάδα; Και θα γίνει ως εξής: θα σου πουλήσουμε τις Τετάρτες σου για το 10% του μισθού σου. Έτσι τώρα, αν ήθελες να γίνεις βιολιστής, που μάλλον δεν θα το έκανες, πήγαινε και κάντο αυτήν την Τετάρτη. ... γιατί θέλουμε να ξέρουμε τι ώρα ήρθες στη δουλειά, τι ώρα έφυγες, κ.λ.π.; Δεν μπορούμε να το ανταλλάξουμε με ένα συμβόλαιο ... Πώς βρίσκουμε ανθρώπους; ... Λέμε, ελάτε για τη συνέντευξη. Όσοι ενδιαφέρονται για τη συνέντευξη, θα έρθουν. Μετά θα δούμε τι θα γίνει, ανάλογα με τη αίσθηση που θα μας αφήσει, αντί να τσεκάρουμε αν έχετε τα προαπαιτούμενα κριτήρια. Και μετά, επιστρέψτε. Περάστε ένα απόγευμα, μια ολόκληρη μέρα, μιλήστε σε όποιον θέλετε. Σιγουρευτείτε ότι όντως είμαστε αυτό που αναμένατε και όχι οι μπαρούφες που αραδιάσαμε στην αγγελία μας. ... Σιγά-σιγά φτάσαμε στο σημείο να λέμε, δεν θέλουμε κανέναν ηγέτη στην εταιρεία αν δεν περάσουν συνέντευξη κι αν δεν εγκριθούν από τους μέλλοντες υφισταμένους τους. Κάθε έξι μήνες όλοι οι ηγέτες αξιολογούνται ανώνυμα. Κι αυτό καθορίζει αν θα παραμείνουν στην ηγετική τους θέση, που πολλές φορές είναι περιστασιακή, όπως γνωρίζετε. Αν δεν έχουν 70% με 80% της βαθμολογίας, δεν μένουν. ... γιατί να μην ρυθμίζουν τον μισθό τους οι ίδιοι οι άνθρωποι; Τι χρειάζεται να ξέρουν; Μόνο τρία πράγματα χρειάζεται να ξέρουν: πόσα βγάζουν οι άνθρωποι στην εταιρεία, πόσα βγάζουν κάπου αλλού σε παρόμοια εταιρεία και πόσα βγάζουμε γενικά για να δουν αν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Ας τους δώσουμε λοιπόν αυτές τις τρεις πληροφορίες. Βάλαμε λοιπόν στο κυλικείο έναν υπολογιστή όπου μπορούσες να μπεις και να ρωτήσεις τι ξόδεψε κάποιος, πόσα βγάζει, τι κέρδη αποφέρουν, τι βγάζει η εταιρεία, ποια είναι τα περιθώρια, και ούτω καθεξής. Κι αυτό πριν από 25 χρόνια. ... δεν θέλουμε να δούμε την αναφορά εξόδων σας, δεν θέλουμε να δούμε πόσες αργίες έχετε, δεν θέλουμε να ξέρουμε πού δουλεύετε. Κάποια στιγμή είχαμε 14 διαφορετικά γραφεία σε όλη την πόλη, και λέγαμε, πηγαίνετε σε όποιο είναι πιο κοντά στο σπίτι σας, στον πελάτη που θα επισκεφτείτε σήμερα. Μην μας λέτε που είστε. Επιπλέον, ακόμη και τότε που είχαμε 5.000 εργαζόμενους, είχαμε μόνο δύο άτομα στο τμήμα προσωπικού ... ας συμφωνήσουμε ότι θα πουλάς 57 μαραφέτια την εβδομάδα. Αν τα πουλήσεις μέχρι την Τετάρτη, φύγε ελεύθερα για την παραλία. Μην μας δημιουργείς πρόβλημα, να κατασκευάσουμε, να εφαρμόσουμε, να πρέπει ν' αγοράσουμε νέες εταιρείες, να εξαγοράσουμε ανταγωνιστές, θα χρειαστεί να κάνουμε τόσα επειδή εσύ πούλησες περισσότερα μαραφέτια. Φύγε λοιπόν για την παραλία και ξαναέλα από Δευτέρα. ... Το συμβούλιο είχε δύο ανοιχτές θέσεις με τα ίδια δικαιώματα ψήφου, για τους πρώτους που θα εμφανίζονταν. (Γέλια) Έτυχε να ψηφίζουν καθαρίστριες σε συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου, μαζί με πολλά άλλα σημαντικά άτομα με κοστούμι και γραβάτα. Είναι γεγονός ότι μας κράτησαν τίμιους. ... ...».

Το Αποτέλεσμα ...

Ο Semler πιστεύει στις αποκεντρωμένες, συμμετοχικού στυλ επιχειρήσεις όπου εμπιστεύονται τους εργαζόμενους να έχουν ελευθερία και αυτονομία, να ορίζουν οι ίδιοι τους τις ώρες που θα εργάζονται, ακόμη και τους μισθούς τους. Για εκείνους που θα μπορούσαν να είναι δύσπιστοι γι’ αυτή την προσέγγιση, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: τα έσοδα της Semco αυξήθηκαν από 4.000.000 $ που ήσαν το 1984 όταν άρχισε να εφαρμόζει τις ιδέες του, σε 212.000.000 $ το 2004. Στο διάστημα δηλαδή που εφάρμοσε αυτόν τον επαναστατικό, δημοκρατικό τρόπο συμμετοχής των εργαζομένων στην επιχείρησή του τα έσοδα υπερπενηνταπλασιάστηκαν! Μετά από αυτή την επιτυχία, ο Semler έστρεψε την προσοχή του στην εκπαίδευση: τι θα συνέβαινε αν εφαρμόζονταν οι ίδιες αυτές αρχές της αυτονομίας και της δημοκρατίας στα σχολεία;

Από άρθρο αφιερωμένο στο σχολείο Lumiar που ίδρυσε ο Semler: http://www.innovationunit.org

Το Σχολείο ...

«... φτιάξαμε ένα ίδρυμα που έχει, εδώ και 11 χρόνια, τρία σχολεία, όπου κάναμε τα ίδια ερωτήματα, πώς να ανασχεδιάσουμε το σχολείο για περισσότερη σοφία; Άλλο πράγμα είναι να πεις, χρειάζεται να αλλάξουμε τους δασκάλους, οι διευθυντές πρέπει να κάνουν περισσότερα. Είναι όμως γεγονός ότι όσα κάνει η εκπαίδευση είναι τελείως ξεπερασμένα. Ο ρόλος του δασκάλου είναι τελείως απαρχαιωμένος. ... είπαμε, αν επρόκειτο να σχεδιάσουμε το σχολείο από το μηδέν, πώς θα ήταν; ... Φτιάξαμε λοιπόν αυτό το σχολείο που λέγεται Λούμιαρ (http://lumiar.org.br/), ένα από αυτά είναι δημόσιο σχολείο, και το Λούμιαρ λέει τα εξής: Ας διαιρέσουμε τον ρόλο του δασκάλου σε δύο μέρη. Τον έναν θα τον πούμε φροντιστή. Ο οποίος, με την έννοια της ελληνικής λέξης «παιδεία», φροντίζει το παιδί. Τι συμβαίνει στο σπίτι, σε ποια φάση της ζωής τους είναι, κ.λ.π. Αλλά παρακαλούμε να μην διδάσκετε, γιατί τα λίγα που ξέρετε σε σχέση με τον Google, δεν θέλουμε να τα μάθουμε. Κρατήστε τα για εσάς. (Γέλια) Θα φέρουμε ανθρώπους που θα έχουν δύο χαρακτηριστικά: πάθος και ειδίκευση, είτε είναι το επάγγελμα τους είτε όχι. Θα φέρουμε ηλικιωμένους πολίτες, που είναι το 25% του πληθυσμού με σοφία που κανείς δεν χρειάζεται πλέον. Τους φέρνουμε στο σχολείο και τους λέμε, διδάξτε στα παιδιά οτιδήποτε πιστεύετε πραγματικά. Έτσι έχουμε βιολιστές που διδάσκουν μαθηματικά. Έχουμε τα πάντα για να πούμε μην ανησυχείτε καθόλου για τη διδακτέα ύλη. Έχουμε περίπου 10 διαφορετικά τμήματα για ηλικίες από 2 μέχρι 17. Πράγματα όπως, πώς προσδιορίζουμε τους εαυτούς μας ως ανθρώπους; Υπάρχει λοιπόν ένα μέρος για μαθηματικά και φυσική κι όλα αυτά. Πώς εκφραζόμαστε; Υπάρχει ένα μέρος για μουσική, λογοτεχνία, κλπ. όπως επίσης και για γραμματική. ... Ύστερα έχουμε πράγματα που έχουν ξεχαστεί από όλους, τα οποία είναι ίσως και τα σημαντικότερα στη ζωή. Για τα σημαντικότερα πράγματα της ζωής ξέρουμε σχεδόν τίποτα. Δεν ξέρουμε τίποτα για την αγάπη, για το θάνατο, δεν ξέρουμε καν γιατί είμαστε εδώ. ... γιατί πρέπει να κατσαδιάζουμε τα παιδιά να λέμε, κάτσε κάτω, έλα εδώ, κάνε αυτό, κ.ο.κ. Είπαμε ας βάλουμε τα παιδιά να κάνουν αυτό που ονομάζουμε κύκλο και γίνεται μια φορά την εβδομάδα. Είπαμε θα βάλετε εσείς μόνοι σας τους κανόνες και θα αποφασίσετε τί θέλετε να κάνετε με αυτούς. Μπορείτε λοιπόν να χτυπήσετε το κεφάλι σας; Φυσικά, για μια βδομάδα, προσπαθήστε. Έβαλαν τους ίδιους κανόνες που βάλαμε εμείς με τη διαφορά ότι ήτανε δικοί τους. Έπειτα έχουν δύναμη, που σημαίνει ότι μπορούν και αποβάλλουν παιδιά δεν αστειεύονται, αυτά αποφασίζουν πραγματικά. ... Δημιουργήσαμε ένα ψηφιακό μωσαϊκό ... με 600 πλακάκια μωσαϊκού στα οποία θέλουμε να εκθέσουμε τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 17 (σαν διδακτέα ύλη). Το ακολουθούμε συνέχεια ξέροντας πώς πάνε και λέμε ότι, δεν σε ενδιαφέρει αυτό τώρα ας περιμένουμε ένα χρόνο. Τα παιδιά χωρίζονται σε γκρουπ τα οποία δεν έχουν να κάνουν με την ηλικία, έτσι ένας 6χρονος μπορεί να είναι το ίδιο έτοιμος με έναν 11χρονο, πράγμα που εξαλείπτει όλες τις συμμορίες και τα γκρουπς και όλα αυτά που γενικά έχουμε στα σχολεία. Έπειτα έχουμε βαθμολογίες από το 0 έως το 100 τις οποίες και δίνουν οι ίδιοι μέσω μιας εφαρμογής κάθε δυο ώρες περίπου. Έως ότου καταλάβουμε ότι έχουν φτάσει το 37% αυτού που θέλουμε ώστε να τα στείλουμε έξω στον κόσμο γνωρίζοντας αρκετά γι' αυτόν. Έτσι τα μαθήματα αφορούν το Παγκόσμιο Κύπελο ή το πώς να φτιάξεις ένα ποδήλατο. Κάποιοι θα γραφτούν σε ένα μάθημα 45 ημερών για να μάθουν πώς να φτιάξουν ένα ποδήλατο. Τώρα, προσπάθησε να φτιάξεις ένα ποδήλατο μη ξέροντας ότι το π είναι 3,1416. Είναι αδύνατο. Ή προσπαθήστε, οποιοσδήποτε από εσάς, να χρησιμοποιήσει το 3,1416 για κάτι. Δεν γνωρίζετε πια. Αυτό λοιπόν έχει χαθεί κι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, το να ψάξουμε για σοφία σε αυτό το σχολείο....

ΚΑ: Έχεις λοιπόν θέσει ριζοσπαστικά ερωτήματα στη ζωή σου. Μου φαίνεται ότι αυτή είναι η κινητήρια δύναμη για τα περισσότερα. Έχεις άλλες ερωτήσεις για μας, για το TED, γι' αυτό εδώ το γκρουπ;

20:38

Ρικάρντο Σέμλερ: Πάντα επανέρχομαι σε παραλλαγές στην ερώτηση που ο γιος μου, μου έκανε όταν ήταν τριών. Καθόταν στο τζακούζι και είπε, «Μπαμπά, γιατί υπάρχουμε;»

20:50

Δεν υπάρχει άλλη ερώτηση. Κανείς δεν έχει καμιά άλλη ερώτηση. Έχουμε παραλλαγές της ερώτησης από τα τρία κι έπειτα. Έτσι όταν ξοδεύεις χρόνο σε μια εταιρεία, σε ένα γραφείο, σε μια οργάνωση και λες, φίλε μου-- πόσους ανθρώπους γνωρίζεις που στο νεκροκρέβατό τους να είπαν, φίλε μου, εύχομαι να είχα περάσει περισσότερο χρόνο σε εκείνο το γραφείο; Οπότε είναι σημαντικό να αποκτήσεις το κουράγιο τώρα-- όχι σε μια βδομάδα, όχι σε δυο μήνες, όχι όταν ανακαλύψεις ότι πάσχεις από κάτι-- να πεις, όχι, για ποιο λόγο το κάνω αυτό; Σταμάτα τα όλα. Κάνε κάτι άλλο. Όλα θα πάνε καλά, θα είναι πολύ καλύτερα από αυτό που έκανες εάν έχεις εγκλωβιστεί σε μια διαδικασία.

ΚΑ: Αυτό λοιπόν με κάνει να κλείσω με βαθύ και αρκετά όμορφο τρόπο αυτήν την πρότελευταία μέρα του TED. Ρικάρντο Σέμλερ, σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

21:37

Ρικάρντο Σέμλερ: Σε ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)

Ολόκληρο το κείμενο των υπότιτλων: http://www.ted.com