It's time to step back and think deeply about the purpose of education.
Μπορείτε να ορίσετε το Νόημα της Ζωής;
Μπορεί να οριστεί το Νόημα της Ζωής;
Εμείς οι Αμερικανοί και πολλά άλλα σύγχρονα έθνη, έχουμε εμμονή με τη μέτρηση (την αξιολόγηση, τη βαθμολογία). Το σύνθημά μας, φαίνεται ότι είναι, "Ότι δεν μπορεί να μετρηθεί δεν "μετράει"" (ότι δεν μπορεί να μετρηθεί δεν υπάρχει, δεν έχει αξία). Είμαστε ιδιαίτερα παθιασμένοι με τη μέτρηση της εκπαίδευσης των παιδιών ... Τα παιδιά μας έχουν γίνει πιόνια σε ανταγωνισμούς: γονιού κόντρα σε γονιό, δασκάλου κόντρα σε δάσκαλο, σχολείου κόντρα σε σχολείο και έθνους κόντρα σε έθνος, για να δούμε τίνος τα παιδιά θα πετύχουν υψηλότερες βαθμολογίες. Στερούμε από τα παιδιά μας τον ύπνο, τους στερούμε την ελευθερία να παίζουν και να εξερευνούν, με άλλα λόγια τους στερούμε την παιδική ηλικία προκειμένου να αυξήσουν τις επιδόσεις τους στα τεστ.
Έφτασε η ώρα που πρέπει να αποστασιοποιηθούμε, να πάρουμε μερικές βαθιές ανάσες και να καταλάβουμε τι μας γίνεται. Τι, πραγματικά είναι η εκπαίδευση; Ποιός είναι ο σκοπός της; Στο φως των απαντήσεων μας σε αυτές τις ερωτήσεις, να αποφασίσουμε: Είναι η εκπαίδευση μετρήσιμη; Κι αν ναι, έχει νόημα να χρησιμοποιούμε τις ίδιες μετρήσεις για όλους;
Τα σχολεία όπως τα ξέρουμε σήμερα έχουν τις ρίζες τους στην Προτεσταντική Μεταρρύθμιση («Σύντομη Ιστορία της Εκπαίδευσης»). Αυτό το σύστημα πίστευε ότι ήταν χριστιανικό του καθήκον να μάθει στα παιδιά να διαβάζουν ώστε να μπορούν να διαβάζουν τη Βίβλο. Πίστευαν ακόμη ότι ήταν χριστιανικό τους καθήκον το να εμφυτεύσουν στα παιδιά ορισμένα πιστεύω-αντιλήψεις, κυρίως για την αξία της υπακοής και τις φωτιές της κολάσεως που περιμένουν αυτούς που είναι άτακτοι. Ο σκοπός του σχολείου ήταν σαφής. Υπήρχε για να καθαρίσει τα παιδιά από το προπατορικό αμάρτημα και να δημιουργήσει μέσα τους ένα μεγάλο φόβο για τις αρχές και να τους κάνει να απομνημονεύουν αποσπάσματα της Βίβλου και ηθικά αποφθέγματα σχεδιασμένα για να εμφυτεύουν τον φόβο και την υπακοή. Λαμβάνοντας υπ' όψιν αυτό τον σκοπό του σχολείου, αν τα παιδιά υπάκουαν και έκαμναν τα μαθήματά τους ακριβώς με τον τρόπο που ο δάσκαλος (ο οποίος τότε λεγόταν αφέντης) τους υπαγόρευε, και δεν αντιμιλούσαν στους μεγαλύτερους, τότε βαθμολογούνταν σαν πετυχημένα. Δεν είχε σημασία ποιά ήταν τα μαθήματα (με μία προϋπόθεση, να μην ήταν αντίθετα στη Βίβλο), αυτό που είχε σημασία ήταν ότι τα παιδιά έπρεπε να κάμνουν τα μαθήματα με αίσθηση καθήκοντος και υπακοή. Εάν επαναστατούσαν και επέμεναν να ακολουθήσουν τον δικό τους τρόπο, παρόλες τις προσβολές και τον ξυλοδαρμό, τότε το σχολείο είχε αποτύχει. Δεν υπήρχε κανένα πρόσχημα το σχολείο ήταν εκπαίδευση. Οι άνθρωποι θα μάθαιναν τις δεξιότητες που θα τους επέτρεπαν αργότερα να βρούνε δουλειά και να ενταχθούν στη κοινωνία μέσα από δραστηριότητες στον πραγματικό κόσμο. Το σχολείο ήταν απαίσιο ως τέτοιο που ήταν, και περιελάμβανε, καταλάμβανε ένα μικρό μέρος μόνο της ζωής του παιδιού.
Με την πάροδο του χρόνου, αργότερα τα σχολεία έγιναν όργανα των κυβερνήσεων, οι απαιτούμενες ώρες και μέρες παρουσίας στο σχολείο σταδιακά αυξήθηκαν και η λίστα των μαθημάτων που διδάσκονταν μεγάλωσε. Το σχολείο εξισώθηκε στα μυαλά των ανθρώπων με την εκπαίδευση. Με τη βιομηχανική επανάσταση το σχολείο ξεκίνησε να σχεδιάζει-οικοδομεί τον εαυτό του όλο και περισσότερο σύμφωνα με το πρότυπο των εργοστασίων. Οι μαθητές στέλνονταν στα σχολεία σαν σε γραμμή παραγωγής, από το ένα επίπεδο στο άλλο, σε κάθε επίπεδο ο δάσκαλος πρόσθετε ένα ακόμη νέο πακέτο προσχεδιασμένης γνώσης και δεξιότητας στο «προϊόν» και μετά, στο τέλος, το «προϊόν» θα έφευγε από τη γραμμή παραγωγής σταμπαρισμένο με σφραγίδα επιβεβαίωσης. Αυτό το πρότυπο για το σχολικό μάθημα παραμένει ακόμη και σήμερα αν και έχουμε απομακρυνθεί κατά πολύ από το ιστορικό στάδιο της βιομηχανικής εποχής. Αν αυτό ονομάζουμε εκπαίδευση τότε είναι αρκετά σαφές πως να την μετρήσουμε: την μετράμε εξετάζοντας κάθε μαθητή «βήμα-βήμα στη γραμμή παραγωγής» για να διαπιστώσουμε αν έχει αποκτήσει τα πολύ εξειδικευμένα «γεγονότα» και δεξιότητες που οφείλει να έχει μάθει για είναι έτοιμος να προχωρήσει στο επόμενο βήμα.
Για πολύ καιρό, υπήρχε διολίσθηση σε αυτό το εργοστασιακό σύστημα-πρότυπο. Ο έλεγχος «από πάνω προς τα κάτω» για το τι έκανε κάθε δάσκαλος ή το πως μετρούσαν την πρόοδο του κάθε μαθητή δεν ήταν απόλυτος και κάποιοι καθηγητές πίστευαν ότι τα παιδιά διαφέρουν από τη φύση τους, το ένα από το άλλο και διατηρούν το δικαίωμα να περνάν ένα μεγάλο μέρος της ημέρας παίζοντας και εξερευνώντας ελεύθερα και αναπτύσσοντας τα ενδιαφέροντα τους και πράγματα με τα οποία παθιάζονταν. Υπήρχε μια ασυμμετρία από σχολείο σε σχολείο και από τάξη σε τάξη ως προς τα κριτήρια επιτυχίας. Οπότε εμφανίστηκε το «No Child Left Behind» (NCLB), βάζοντας τα δυνατά του να εξαφανίσει αυτή την ασυμμετρία. Τώρα, κάθε προϊόν έπρεπε να πληροί συγκεκριμένες προδιαγραφές ανεξάρτητα από τις εξωσχολικές επιρροές στις ζωές των παιδιών και σίγουρα ανεξάρτητα από τις προσωπικές επιθυμίες των παιδιών για το τι θα ήθελαν να κάνουν ή να μάθουν. Το NCLB δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την λογική συνέπεια της επιλογής να παίρνει κανείς το εργοστασιακό μοντέλο τόσο σοβαρά, έτσι ώστε να παράγει ένα πιο συγκεκριμένο και τυποποιημένο προϊόν. Με το NCLB η θέση των δασκάλων είναι πλέον πολύ επισφαλής αν οι μαθητές τους δεν τα πηγαίνουν καλά στα τυποποιημένα τεστ, οπότε φυσικά η πίεση να διδάξουν σύμφωνα με αυτά τα τεστ γίνεται πολύ μεγάλη. Αφού τα τυποποιημένα τεστ εστιάζουν στα μαθηματικά στην ανάγνωση και σε μικρότερο βαθμό στην επιστήμη (που ορίζεται πολύ στενά), τα άλλα αντικείμενα έχουν υποβιβαστεί σε δεύτερη μοίρα έτσι ώστε να διδαχθεί αυτό «που μετράει».
...... ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ .... https://www.psychologytoday.com/
Πηγή: https://www.psychologytoday.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου