tag:blogger.com,1999:blog-45329957344591626022024-03-05T18:32:24.192+02:00δισλεξίαbilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.comBlogger60125tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-36170544036723064552020-02-17T22:15:00.000+02:002020-02-18T12:34:30.924+02:00Διώξτε το «ΔΥΣ» από τη ΔΥΣΛΕΞΙΑ κι από τη ζωή<style type="text/css">
#coolmenu{
width: 100%;
}
#coolmenu a{
display: block;
width: 100%;
}
html>body #coolmenu a{ /*Non IE rule*/
width: auto;
}
#coolmenu a:hover{
background-color: #3b1075;
}
#menuu a{
background-color: #aad1bf;
}
#menuu a:hover{
background-color: #3b1075;
}
</style>
<a name="dysle3ia"></a>
<div id='coolmenu' align="left" style="padding-right:0px; margin-top:0px; width: 300px;">
<table border="0" align="left" width="300" cellpadding="0" cellspacing="5" style="padding-right:16px; margin-top:0px;">
<tr><td style="background-color:#aad1bf; text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc00"><span style="text-align: center; font-size:18px;">Αρχικά</span></a></td></tr>
<tr><td style="background-color:#aad1bf; text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc11"><span style="text-align: center; font-size:18px;">Δυσλεξία</span></a></td></tr>
<tr><td style="background-color:#aad1bf; text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc22"><span style="text-align: center; font-size:18px;">Δισλεξία</span></a></td></tr>
<tr><td style="background-color:#aad1bf; text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc33"><span style="text-align: center; font-size:18px;">Εκπαιδευτικά συστήματα</span></a></td></tr>
<tr><td style="background-color:#aad1bf; text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc44"><span style="text-align: center; font-size:18px;">Εγκεφαλικές λειτουργίες</span></a></td></tr>
<tr><td style="background-color:#aad1bf; text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc55"><span style="text-align: center; font-size:18px;">Η σκληρή “ελληνική” πραγματικότητα</span></a></td></tr>
<tr><td style="background-color:#aad1bf; text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc66"><span style="text-align: center; font-size:18px;">Δημιουργικότητα - Καινοτομία - «Ροή»</span></a></td></tr>
<tr><td style="background-color:#aad1bf; text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc77"><span style="text-align: center; font-size:18px;">Τελικά</span></a></td></tr>
</table>
</div>
<div style="padding-left:15px; padding-right:20px;">
<a name="_Toc00"></a>
<h2 id='menuu' style="text-align: center; font-size:26px;">Αρχικά</h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το ζήτημα δεν είναι απλώς να δικαιωθούν οι δυσλεξικοί. Το ζήτημα δεν είναι απλώς να αλλάξει το «παράδειγμα» της εκπαίδευσης. Το ζητούμενο είναι να διώξουμε το ΔΥΣ από τη ζωή μας. Να μπορεί κάθε άνθρωπος <span style="font-size:28px;"><b>να αισθάνεται ότι ζει στο παρόν μια ζωή γεμάτη νόημα, να πλέει σε πελάγη ευφορίας βρίσκοντας πληρότητα στην καθημερινότητα</b></span>, να αισθάνεται συνδεδεμένος με το περιβάλλον και τους συνανθρώπους του και να πετάει με τα γερά φτερά της έμπνευσης, της ελπίδας και της αγάπης, <span style="font-size:28px;"><b>χορεύοντας μέσα στο φως, μέσα στους ρυθμούς της συμπαντικής μουσικής αρμονίας</b></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το αίτημα μοιάζει ουτοπικό και πράγματι είναι γιατί δεν υπάρχει κάποιος τέτοιος τόπος, κάποιος παραδεισένιος τόπος, κάποιος χαμένος παράδεισος, τον οποίο να μπορεί να βρει ο άνθρωπος ώστε να του εξασφαλίσει ευτυχισμένη ζωή. <span style="font-size:28px;"><b>Δεν υπάρχει τόπος, αλλά υπάρχει τρόπος, ακόμη και κάτω από τις χειρότερες εξωτερικά συνθήκες</b></span>, όπως μας αποδεικνύει ο <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="#joe" target="_blank">Τζο ο οξυγονοκολλητής</a></span> ..., <span style="font-size:28px;"><b>να ρυθμίζεται ο άνθρωπος έτσι που να ζει έναν τέτοιο παράδεισο, «εδώ και τώρα», σε όποιον τόπο κι αν τύχει να βρίσκεται</b></span>. Αυτό τον τρόπο, αυτή τη δυνατότητα του ανθρώπου, αυτή την εκπληκτική ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου, προσεγγίζουν από διαφορετικές μεριές: </p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">1. Η <b>Jill Bolte Taylor</b> η οποία περιγράφει την ευφορία και την υπέροχη αίσθηση γαλήνης που ένοιωσε όταν περιορίστηκαν δραματικά λόγω αιμορραγικού εγκεφαλικού οι λειτουργίες του αριστερού της εγκεφαλικού ημισφαιρίου<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn41" name="_ftnref41" title="" id="_ftnref41"><sup> i </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">2. Ο <b>Ken Robinson μιλώντας</b> για τη δημιουργικότητα, τα διάφορα είδη ευφυίας και την ανάγκη να αλλάξει το «παράδειγμα» της εκπαίδευσης<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn42" name="_ftnref42" title="" id="_ftnref42"><sup> ii </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">3. Ο <b>Iain McGilchrist</b> παρουσιάζοντας τον διαφορετικό τρόπο λειτουργίας των δύο εγκεφαλικών μας ημισφαιρίων: Νιώθουμε ότι η ζωή μας δεν έχει νόημα, νιώθουμε δυστυχισμένοι επειδή εστιάζουμε κυρίως στον τρόπο λειτουργίας του αριστερού ημισφαιρίου. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία δεν μπορεί να απεικονίσει την ποικιλία των χρωμάτων. Όμως ο κόσμος του δεξιού ημισφαιρίου έχει να κάνει με το παρόν, με το «τώρα», και όταν η συνείδηση του ανθρώπου επιλέγει να του δίνει περισσότερο χρόνο νιώθει ότι η ζωή του έχει νόημα, νιώθει ευτυχία και πληρότητα. feeles happiness and fulfilment<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn43" name="_ftnref43" title="" id="_ftnref43"><sup> iii </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">4. Ο <b>Mihaly Csikszentmihalyi</b> προτείνοντας τον όρο «ροή». Η «Ροή» είναι μια κατάσταση αυξημένης εστίασης, νηφάλιας έκστασης, ευφορίας και ανατροφοδότησης, που βιώνουν άνθρωποι πετυχημένοι σε ποικίλες δραστηριότητες όπως η τέχνη, το παιχνίδι ή η εργασία<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn44" name="_ftnref44" title="" id="_ftnref44"><sup> iv </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">5. Ο <b>Eckhart Tolle</b> μιλώντας για την απελευθέρωση, την πληρότητα, τη φώτιση, την αίσθηση ενότητας και ολότητας, την ευτυχία και τη δημιουργικότητα που αναδύονται όταν η συνείδηση του ανθρώπου απελευθερώνεται από την κυριαρχία του παρελθόντος και του μέλλοντος, όταν απεγκλωβίζεται από την κυριαρχία των λειτουργιών του αριστερού ημισφαιρίου, όταν ζει στο παρόν, στο «Τώρα», όταν δίνει περισσότερο χρόνο στις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn45" name="_ftnref45" title="" id="_ftnref45"><sup> v </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Η <b>δισλεξία</b> είναι το χάρισμα που έδωσε τη δυνατότητα να ενωθούν τα πέντε αυτά «σημεία» και πολλά άλλα ...</p>
</div>
<center><div align="center" style="width:580px; margin-bottom:-14px;">
<p style="font-size:14px;">Το κείμενο της ανάρτησης:</p></div></center>
<div align="center"><iframe src="https://app.box.com/embed/preview/wpcaed8oww0f4tscgf5rqqd3hzxssi4p?theme=blue" allowfullscreen="" webkitallowfullscreen="" msallowfullscreen="" frameborder="0" height="400" width="580"></iframe>
</div>
<center><div align="center" style="width:580px; margin-top:-28px;">
<p id="menuu" style="background-color:#aad1bf; font-size:18px;"><a class="menuu" href="https://app.box.com/s/wpcaed8oww0f4tscgf5rqqd3hzxssi4p" style="padding-left:40px; padding-right:40px;" target="_blank">Κατεβάστε το κείμενο της ανάρτησης.</a></p></div></center>
<div style="padding-left:15px; padding-right:20px;">
<a name="_Toc11"></a>
<h2 id='menuu' style="text-align: center; font-size:26px;"><span style="background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#dysle3ia"> ^ </a></span> Δυσλεξία</h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Εξ ορισμού ο όρος <span style="font-size:28px;"><b>δυσλεξία δηλώνει ασθένεια, ελάττωμα, προβληματική κατάσταση</b></span> (δυσανεξία, δυσεντερία, δυσπλασία, μαύρη δυστυχία ...). Το νεωτερικό εκπαιδευτικό περιβάλλον, γνήσιο τέκνο της βιομηχανικής επανάστασης και απευθείας απόγονος της καρτεσιανής ανθρωπολογίας, του «σκέφτομαι άρα υπάρχω», που φαντασιώνεται ότι η ορθολογική σκέψη είναι η ύψιστη ανθρώπινη λειτουργία που ανεβάζει τον άνθρωπο από το επίπεδο του ζώου, έχοντας απολυτοποιήσει τη λεκτική σκέψη, διέγνωσε ως ασθένεια την σκέψη με εικόνες. Με το πέρασμα όμως στη μεταμοντέρνα κατάσταση άρχισαν να αναγνωρίζονται τα πλεονεκτήματα της σκέψης με εικόνες και φτάσαμε να μιλάμε για <b>«Το Χάρισμα της Δυσλεξίας»</b> (The Gift of Dyslexia)<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn1" name="_ftnref1" title="" id="_ftnref1"><sup> 1 </sup></a></span>, για «Το <b>Πλεονέκτημα της Δυσλεξίας</b>» (The Dyslexic Advantage)<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn2" name="_ftnref2" title="" id="_ftnref2"><sup> 2 </sup></a></span>. Ο αυτονόητα όμως υποτιμητικός όρος ΔΥΣ-λεξία παραμένει!</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το πρόθεμα δυσ- έχει αρνητική σημασία, στα ελληνικά σημαίνει: «κακός, άρρωστος, μη φυσιολογικός, και -όταν μπαίνει μπροστά από μια λέξη- καταστρέφει την καλή έννοια ή αυξάνει την κακή έννοια του όρου» (Liddell & Scott). <span style="font-size:24px;"><b>Όμως, η νοητική λειτουργία που προκαλεί τα συμπτώματα που χαρακτηρίζουμε ως δυσλεξία είναι κυριολεκτικά ένα χάρισμα που βασικά του χαρακτηριστικά είναι ότι οι άνθρωποι των οποίων ο εγκέφαλος λειτουργεί με αυτό τον τρόπο έχουν πολύ αυξημένη συνείδηση του περιβάλλοντός τους, είναι πιο περίεργοι από το μέσο άτομο, σκέφτονται κυρίως με εικόνες παρά με λέξεις, είναι εξαιρετικά διαισθητικοί και διορατικοί, σκέφτονται και αντιλαμβάνονται πολυδιάστατα (χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις τους), έχουν ζωηρή φαντασία.</b></span> <span style="font-size:22px;"> Αν δεν καταπιεστούν, ανατραπούν ή καταστραφούν από γονείς ή εκπαιδευτικούς, μπορεί να καταλήξουν να έχουν ευφυΐα ανώτερη του φυσιολογικού και να είναι ασυνήθιστα δημιουργικοί.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Η δυσλεξία είναι το καλύτερο και πιο εμφανές αποδεικτικό στοιχείο ότι ο εγκέφαλος μας δεν ήταν ποτέ σχεδιασμένος να διαβάζει. Βλέπω την δυσλεξία σαν μια καθημερινή υπενθύμιση της Εξέλιξης ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι οργάνωσης του εγκεφάλου. Ορισμένοι από αυτούς τους τρόπους οργάνωσης ίσως δεν εξυπηρετούν την ανάγνωση, είναι όμως ταυτόχρονα πολύ σημαντικοί για την δημιουργία κτιρίων, τη τέχνη, αλλά και για την αναγνώριση προτύπων τόσο σε αρχαία πεδία μάχης όσο και σε διαφάνειες βιοψίας. Ορισμένες από τις διαφοροποιήσεις αυτές στην οργάνωση του εγκεφάλου μπορούν να αξιοποιηθούν στην επιτυχή αντιμετώπιση των ποικίλων απαιτήσεων επικοινωνίας που μόλις έχουν αρχίσει να διαφαίνονται στον ορίζοντα» <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn3" name="_ftnref3" title="" id="_ftnref3"><sup> 3 </sup></a></span>. <b>Δεν έχουν όλα τα παιδιά με δυσλεξία εξαιρετικά ταλέντα· όλα όμως έχουν μοναδικές δυνατότητες που πολλές φορές πάνε χαμένες</b>, επειδή δεν γνωρίζουμε πώς να τις αξιοποιήσουμε»<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn4" name="_ftnref4" title="" id="_ftnref4"><sup> 4 </sup></a></span>. «<b><big>Η δυσλεξία δεν κάνει κάποιον μεγαλοφυΐα, αλλά είναι καλό για την αυτοεκτίμηση όλων των δυσλεξικών να γνωρίζουν ότι το μυαλό τους δουλεύει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δουλεύουν και τα μυαλά των μεγαλοφυιών ανθρώπων.</big></b> Είναι επίσης σημαντικό γι' αυτούς να ξέρουν ότι η δυσκολία τους με την ανάγνωση, τη γραφή, την ορθογραφία ή τα μαθηματικά δεν σημαίνει ότι είναι καθυστερημένοι ή κουτοί. Η ίδια νοητική λειτουργία που δημιουργεί μια μεγαλοφυΐα δημιουργεί και αυτά τα προβλήματα. Η νοητική λειτουργία που προκαλεί τη δυσλεξία είναι κυριολεκτικά ένα χάρισμα, είναι μια φυσική ικανότητα, ένα ταλέντο. Είναι κάτι το ιδιαίτερο που εξυψώνει το άτομο»</span> <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn5" name="_ftnref5" title="" id="_ftnref5"><sup> 5 </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Ο Δάσκαλος μπαίνει στη Τάξη και διδάσκει την Πρόσθεση:<br>
«1 και 1 ίσον 2».<br>
Την άλλη μέρα εξετάζει:<br>
«Παιδιά, πόσο μας κάνει 1 και 1;»<br>
Ο Γιαννάκης κοιτάει «σαν χαζό».<br>
Τον βλέπει ο δάσκαλος και σκέφτεται: «χαζό είναι το παιδί!».<br>
Όμως το μυαλό του Γιαννάκη «έχει πάρει φωτιά»: <br>
1+1 = 2 όπως είπε ο δάσκαλος αλλά πλήττει με την «λογική» σκέψη, τον ελκύει η πλάγια, η «παλαβή», η εφευρετική, δημιουργική σκέψη, οπότε: <br>
1+1 = 11 (αν τα βάλουμε δίπλα-δίπλα) ... <br>
1+1 = 1 (αν τα βάλουμε το ένα πάνω στο άλλο) ...<br>
Ο Γιαννάκης θυμάται τη «λογική» πρόταση του δασκάλου, ελκύεται από τις «τρελές» του εικόνες και δεν ξέρει τι να διαλέξει ...
</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το μυαλό του παιδιού που σκέπτεται με λέξεις, λεκτικά, δουλεύει σαν τραίνο που κινείται πάνω σε ράγες, δουλεύει σαν σειριακός ηλεκτρονικός επεξεργαστής. Το μυαλό του λεγόμενου δυσλεξικού, του παιδιού που σκέπτεται με εικόνες, δουλεύει σαν παράλληλος ηλεκτρονικός επεξεργαστής, κινείται στο χώρο, πετάει, τρέχει σαν άγριο άλογο ... Είναι πιο δύσκολο να δαμαστεί, αλλά όταν καταφέρει κάποιος να το ελέγξει, να το δαμάσει, είναι πολύ πιο αποδοτικό, είναι δημιουργικό, εφευρετικό, καινοτόμο.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το 2007 κυκλοφόρησε η ινδική ταινία (παραγωγή Bollywood) με τίτλο «Σαν Αστέρια στη Γη» (Taare Zameen Par - Αστέρια πάνω στη Γη) η οποία πραγματεύεται το θέμα της δυσλεξίας. Ο Ισάν, ένα δυσλεξικό αγόρι 8-9 ετών έχει ήδη μείνει στάσιμο στην Γ’ τάξη και αντιμετωπίζεται από την οικογένεια και το σχολείο ως τεμπέλης, πεισματάρης και αντιδραστικός. Οι γονείς του Ισάν αποφασίζουν να τον στείλουν εσωτερικό σε άλλο σχολείο για να «στρώσει» αλλά εκεί ο Ισάν βιώνει καθημερινά την αποτυχία και την τιμωρία, που τον ωθούν στην εσωστρέφεια, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και πέφτει σε βαριά κατάθλιψη εγκαταλείποντας το μοναδικό πράγμα που αγαπούσε και τον ενέπνεε, τη ζωγραφική. Τελικά ένας δάσκαλος, ο Νικούμπ, ο οποίος σαν μαθητής είχε την ίδια ιδιαιτερότητα, ήταν δυσλεξικός, ενημερώνει στους γονείς του Ισάν για τη δυσλεξία και τον βοηθάει να ξαναβρεί την έμπνευση<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn6" name="_ftnref6" title="" id="_ftnref6"><sup> 6 </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Η πραγματική τραγωδία με τη δυσλεξία είναι ότι κανένας δεν ενημερώνει ... τα παιδιά εκείνα που κάθε χρόνο, δημόσια και ταπεινωτικά, συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να διαβάσουν, παρά τα νοητικά τους χαρίσματα και παρά τη σημασία του τύπου ευφυΐας τους για την εξέλιξη του είδους. Ομοίως ανενημέρωτοι μένουν και οι συμμαθητές των παιδιών αυτών. Η οπτική αυτή δεν μειώνει τις μαθησιακές δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε παιδί με δυσλεξία· πληροφορεί όμως τα παιδιά για τη σημασία που έχουν για όλους μας. ... Είναι προς όφελος της κοινωνίας μας να προστατεύσει την πιθανή συνεισφορά των ατόμων με δυσλεξία. Όπως περιγράφει και ο καθηγητής του Χάρβαρντ Τζιλ Νόαμ, ‘<b>είναι απαραίτητο να βοηθήσουμε τα παιδιά αυτά αναπτύξουν καλύτερες άμυνες απέναντι σε κάτι αρκετά δύσκολο και να ενισχύσουν τις αντοχές τους προκειμένου να είναι σε θέση να εφεύρουν τον επόμενο ηλεκτρικό λαμπτήρα όταν θα είναι έτοιμα</b>’»<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn7" name="_ftnref7" title="" id="_ftnref7"><sup> 7 </sup></a></span></span>.</p>
</br>
</br>
</br>
<a name="_Toc22"></a>
<h2 id='menuu' style="text-align: center; font-size:26px;"><span style="background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#dysle3ia"> ^ </a></span> Δισλεξία</h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">«Ο άνθρωπος δεν είναι γενετικά σχεδιασμένος να διαβάζει και να γράφει. Όταν ένα παιδί μαθαίνει ανάγνωση, ο εγκέφαλός του αναδιαρθρώνεται και δημιουργεί συγκεκριμένες νευρωτικές συνδέσεις προκειμένου να μπορεί να κατανοεί γραπτά σύμβολα. ... Σε αυτό το βιβλίο, η Wolf εξιστορεί την αξιοθαύμαστη πορεία του εγκεφάλου που διαβάζει ... και αποκαλύπτει γιατί τα παιδιά με δυσλεξία έχουν δυσκολίες στην ανάγνωση και μοναδικά χαρίσματα»</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn8" name="_ftnref8" title="" id="_ftnref8"><sup> 8 </sup></a></span>. Τα εκπαιδευτικά όμως συστήματα καλλιεργούν και αξιολογούν, είτε αποκλειστικά είτε κατά προτεραιότητα, τη λεκτική σκέψη. Το 15% περίπου του πληθυσμού είναι χαρισματικοί στη σκέψη με εικόνες. Όταν καλούνται να ενταχθούν σε εκπαιδευτικό σύστημα που καλλιεργεί και αξιολογεί κυρίως τη λεκτική σκέψη δυσκολεύονται και αναπτύσσουν μηχανισμούς άμυνας που ομαδοποιούνται κάτω από το υποτιμητικό τίτλο «δυσλεξία». Είναι σαν να μη θεωρείται αξιόλογο άθλημα το μπάσκετ και <b><big>όποιος θα μπορούσε να γίνει ταλαντούχος μπασκετμπολίστας να περνάει τη ζωή του φέροντας τον τίτλο: «Κακός Ποδοσφαιριστής!»</big></b>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">«Ο Jackie Stewart (Τζάκι Στιούαρτ), σκωτσέζος οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων, κέρδισε 27 τίτλους Γκραν Πρι (μέχρι από το 1973 μέχρι το 1987), χρίστηκε ιππότης από τον πρίγκιπα Κάρολο και ήταν ένας από τους πιο πετυχημένους οδηγούς αυτοκινήτων όλων των εποχών πριν αποσυρθεί, ήταν επίσης δυσλεξικός. Πρόσφατα ολοκλήρωσε μια συγκινητική ομιλία σε διεθνές επιστημονικό συνέδριο για τη δυσλεξία ολοκλήρωσε την ομιλία του λέγοντας: ‘<b>Δεν θα μπορέσετε ποτέ να καταλάβετε πως είναι να είσαι δυσλεξικός. Δεν έχει σημασία πόσο έχετε δουλέψει σ’ αυτό το πεδίο. Δεν έχει σημασία αν τα παιδιά σας είναι δυσλεξικά. Ποτέ δεν θα καταλάβετε πώς είναι να ταπεινώνεσαι σε όλη σου την παιδική ηλικία και να μαθαίνεις κάθε μέρα να πιστεύεις ότι ποτέ σου δεν πρόκειται να επιτύχεις σε κάτι</b>’. ... Το σενάριο της δυσλεξίας είναι το ίδιο σε όλο τον κόσμο με μικρές παραλλαγές. Ένα έξυπνο αγόρι, φτάνει στο σχολείο γεμάτο ζωή και ενθουσιασμό, προσπαθεί σκληρά να μάθει να διαβάζει όπως και οι συμμαθητές του, αλλά αντίθετα με αυτούς δεν τα καταφέρνει. <b>Οι γονείς του, του λένε να προσπαθήσει περισσότερο, οι δάσκαλοί του του λένε ότι δεν προσπαθεί όσο μπορεί, τα άλλα παιδιά το αποκαλούν «καθυστερημένο» και «χαζό», και από παντού παίρνει το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να καταφέρει και πολλά στη ζωή του και τελειώνει το σχολείο θυμίζοντας ελάχιστα εκείνο το παιδί που ήταν γεμάτο ενθουσιασμό όταν ξεκινούσε</b>. ... Αν ο νεαρός αναγνώστης που προσπαθεί σκληρά είναι τυχερός –εξαιρετικά τυχερός-, κάποιος στην πορεία θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει το ‘κρυμμένο του ταλέντο’. Ο Τζάκι Στιούαρτ είπε ότι <b>αν δεν είχε ανακαλύψει την κλίση του στα γρήγορα αυτοκίνητα, είναι σίγουρο ότι θα είχε καταλήξει ‘στη φυλακή ή και κάπου χειρότερα’, επειδή είχε μάθει να χειρίζεται όπλα»</b></span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn9" name="_ftnref9" title="" id="_ftnref9"><sup> 9 </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;"><span style="font-size:28px;">Αρχικά γεννήθηκε το αίτημα να φύγει το δυσ- από τη δυσλεξία και να αντικατασταθεί με κάποιον όρο που να δηλώνει τη δεξιότητα στη σκέψη με εικόνες.</span> Για τη λογική του λεκτικά σκεπτόμενου ο χαρισματικός στη σκέψη με εικόνες είναι δυσλεξικός, ενώ αντίθετα, αν το κυρίαρχο μοντέλο ήταν η σκέψη με εικόνες οι χαρισματικοί στη λεκτική σκέψη θα χαρακτηρίζονταν δυσ-εικονικοί. Αρχικά υπήρξε η σκέψη να χρησιμοποιηθεί μια λέξη που να χαρακτηρίζει τη δυσλεξία με θετικό τρόπο, με σύνθετο όρο που να αρχίζει με το πρόθεμα ευ- και στη συνέχεια να υπάρχει κάποια λέξη σχετική με την εικόνα ... όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν ωραίο, δεν ήταν εύηχο ούτε καν εύμορφο: ευεικόνα, ευίματζ, ευάικον, ... μπλιάχ ... αδιέξοδο, αμηχανία, απορία και ..., δυσλεξία ... ΟΚ, ας διατηρηθούν τα δύο σύμφωνα και <span style="font-size:30px;"><b>ας αντικατασταθεί το «υ» με «ι»:</b></span></p>
<h2 style="text-align: center; font-size:30px;"><strong>δισλεξία</strong></h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Στην κυριολεκτική του σημασία το δισ- στα ελληνικά σημαίνει διπλός. Δισλεξικός, λοιπόν αυτός που, εκεί όπου θα όφειλε να έχει μία λέξη, εκεί όπου η λεκτική σκέψη του ζητάει μία απάντηση, έχει εφεύρει τουλάχιστον ακόμη μία λέξη, η δημιουργική του φαντασία έχει βρει τουλάχιστον ακόμη μία απάντηση, οπότε έχει δύο λέξεις και όσο ακόμη δεν έχει μάθει να εκμεταλλεύεται το χάρισμα του, τα χάνει, νιώθει αμηχανία και δεν ξέρει πια από τις δύο να διαλέξει, σαστίζει.</p>
<h2 style="text-align: center; font-size:30px;"><strong>Δισλεξία = δύο λέξεις!</strong></h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Στα ελληνικά ο αριθμός 1.000.000.000 ονομάζεται δισεκατομμύριο, πρόκειται για μεταφραστικό δάνειο από γαλλ. billion (bi-«δις, δύο φορές» + million «εκατομμύριο») κατά λέξη «δύο εκατομμύρια»<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn10" name="_ftnref10" title="" id="_ftnref10"><sup> 10 </sup></a></span> σε αυτή όμως την περίπτωση το πρόθεμα δισ- αντιπροσωπεύει τον πραγματικό αριθμό 1.000 (χίλια εκατομμύρια ίσον ένα δισεκατομμύριο). Άρα δισλεξία μπορεί να σημαίνει επίσης «χίλιες λέξεις» ή καλύτερα ... «μία εικόνα», όπως το λέει η σοφή παροιμία: «μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις».</p>
<h2 style="text-align: center; font-size:30px;"><strong>Δισλεξία = χίλιες λέξεις!</strong> (μία εικόνα)</h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Στα Αγγλικά το πρόθεμα «dys» γράφεται με «y» στις λέξεις που προέρχονται από τα Ελληνικά, όπως, dysplasia, dyslexia κλπ., όταν όμως μπαίνει ως πρόθεμα σε σύνθετες αγγλικές λέξεις τότε γράφεται με «i» και έχει την ίδια αρνητική σημασία: dishonesty, discomfort, distress (ανεντιμότητα, δυσφορία, αγωνία/δυστυχία). Επίσης οι ισπανόφωνοι γράφουν τη λέξη δυσλεξία ήδη με «i». Οπότε για να διώξουμε το «δυσ» από τη δυσλεξία, για να τονιστεί ότι δεν πρόκειται για ασθένεια, στα Αγγλικά, Ισπανικά κλπ. είναι προτιμότερο να χρησιμοποιηθεί το λατινικό πρόθεμα «bis» το οποίο σημαίνει ότι και το ελληνικό «δις», διπλός και επίσης χρησιμοποιείται αντίστοιχα με το «δις» στη λέξη δισεκατομμύριο όπου αντιπροσωπεύει τον αριθμό 1.000 οπότε ο όρος dyslexia να γίνει <big><b>bilexia</b></big>.</p>
</br>
</br>
</br>
<a name="_Toc33"></a>
<h2 id='menuu' style="text-align: center; font-size:26px;"><span style="background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#dysle3ia"> ^ </a></span> Εκπαιδευτικά συστήματα</h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Την υπόθεση δυσλεξία κάποιοι εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές την αντιμετωπίζουν αρνητικά: «Τι θα πει δυσλεξία; Να στρωθούν τα τσογλάνια να διαβάσουν και θα μάθουν. Τι θα πει δεν μπορούν! Δεν θέλουν! Είναι τεμπέληδες κι άχρηστοι». Και δεν έχουν άδικο που μιλάνε για «τσογλάνια» ... Ο εγκέφαλος στον οποίο κυριαρχεί ο τρόπος λειτουργίας του δεξιού ημισφαιρίου ευχαριστιέται με την πλάγια σκέψη, την εφεύρεση, την καινοτομία, τον «επαναστατικό», τον «παράνομο» τρόπο<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn11" name="_ftnref11" title="" id="_ftnref11"><sup> 11 </sup></a></span>, τον εκτός του «πλαισίου» τρόπο σκέψης, τον «out of the box»<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn12" name="_ftnref12" title="" id="_ftnref12"><sup> 12 </sup></a></span> τρόπο σκέψης και συχνά αντιδρούν στην απαξίωση που εισπράττουν με ανατρεπτικό τρόπο, δηλαδή φέρονται σαν «τσογλάνια». Η «τσογλανιά», η επαναστατικότητα, η εκτός ορίων και καθεστηκυίας τάξης σκέψη και αντίδραση, η άνευ όρων και ορίων εφευρετικότητα και καινοτομία, είναι ο φυσικός τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου τους. Όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότεροι ενημερώνονται για τη δυσλεξία, όμως και από τους ενημερωμένους, από όσους με συμπάθεια και κατανόηση αντιμετωπίζουν τους δυσλεξικούς οι περισσότεροι έχουν μια ακόμη χειρότερη στάση: «Δυσλεξικός! Καημένο παιδί είσαι άρρωστο, προβληματικό, έλα να σου μάθουμε τρόπους να ενταχθείς κι εσύ»! Και βέβαια χρειάζεται βοήθεια κάποιος χαρισματικός στη σκέψη με εικόνες για να φτάσει να μπορεί να εκμεταλλεύεται και τη λεκτική σκέψη αλλά συχνά κινδυνεύει αυτό να γίνει σε βάρος της αρχικής του δεξιότητάς. Αποδεδειγμένα τα εκπαιδευτικά συστήματα που καλλιεργούν και αξιολογούν μόνο τη λεκτική σκέψη μειώνουν, σχεδόν αναστέλλουν τη δημιουργικότητα, την καινοτομία, την εφευρετικότητα, τη φαντασία των μαθητών.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Για να χρησιμοποιήσουμε πάλι το παράδειγμα του μπασκετμπολίστα είναι σαν να λένε σε κάποιον που θα μπορούσε να γίνει αστέρας του NBA: «<b>Καημένε μου, είσαι 2 μέτρα και 15 εκατοστά ... ποτέ δεν θα μπορέσεις να γίνεις καλός ποδοσφαιριστής, είσαι προβληματικός, όμως μην απελπίζεσαι, έλα, θα σε μάθουμε, τουλάχιστον, όταν σουτάρεις να σημαδεύεις την εστία, να μην στέλνεις την μπάλα στη κερκίδα και γελάνε οι άλλοι μαζί σου</b>»! Αυτού του είδους η ευσπλαχνική αντιμετώπιση, η γεμάτη συμπάθεια και καλοσύνη είναι ακόμη χειρότερη! <b><big>Υποβάλλει στον «πάσχοντα» ένα αυτονόητο αίσθημα μειονεξίας</big></b>. Το ζήτημα δεν είναι απλώς να αξιοποιεί τη λεκτική σκέψη κάποιος χαρισματικός στη σκέψη με εικόνες, φυσικά πρέπει να γίνει κι αυτό, το ζήτημα είναι να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα και να καλλιεργεί αρμονικά τις λειτουργίες και των δύο εγκεφαλικών ημισφαιρίων. Το ζήτημα είναι να αναγνωριστεί το «μπάσκετ» ως ισάξιο άθλημα με το «ποδόσφαιρο» και να εκπαιδεύονται όλοι και στο «μπάσκετ» και στο «ποδόσφαιρο».
</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Τελικά, <span style="font-size:24px;"><b>προβληματικό δεν είναι το δισλεξικό παιδί αλλά τα εκπαιδευτικά συστήματα που καλλιεργούν και αξιολογούν αποκλειστικά τη λεκτική σκέψη</b></span>. Σακατεύουν και τους χαρισματικούς στη σκέψη με εικόνες (δισλεξικούς) που τους δημιουργούν αισθήματα μειονεξίας και απαξίωσης και τους χαρισματικούς στη λεκτική σκέψη που δεν τους δίνουν την ευκαιρία να καλλιεργήσουν κι αυτοί τη δημιουργικότητα, την εφευρετικότητα, την καινοτομία, τη φαντασία, την πλάγια σκέψη, την έμπνευση, την κιναισθησία, την ενσυναίσθηση.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">«Στο ανθρακωρυχείο το καναρίνι πεθαίνει πρώτο, αλλά δεν ευθύνεται αυτό για τα τοξικά αέρια»!</span> Προβληματικά δεν είναι τα παιδιά που κουβαλάνε τον δυσφημιστικό τίτλο του δυσλεξικού αλλά τα εκπαιδευτικά συστήματα που εγκλωβίζουν τα θύματά τους στη λεκτική σκέψη. Οι χαρισματικοί στη σκέψη με εικόνες ασφυκτιούν μέσα σε αυτά τα εκπαιδευτικά συστήματα που καλλιεργούν και αξιολογούν αποκλειστικά τις λειτουργίες του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου και συχνά «αποβάλλονται» από το «σύστημα». Δεν φταίνε όμως αυτοί. Αυτοί είναι ο «δείκτης» που φανερώνει ότι κάτι δεν πάει καλά με το «σύστημα».</p>
<h2 style="text-align: center; font-size:30px;"><strong>Διώξτε το ΔΥΣ- από τη δυσλεξία και η δισλεξία πλέον να ονοματίζει μια δεξιότητα, την ικανότητα της σκέψης με εικόνες.</strong></h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;"><b>Όποιος είναι χαρισματικός στην σκέψη με εικόνες να ονομάζεται δισλεξικός από το πλεονέκτημα που έχει στη σκέψη με εικόνες κι όχι δυσλεξικός από το μειονέκτημα που έχει στη λεκτική σκέψη</b>. Χρειάζεται να βοηθηθούν να καλλιεργήσουν και τη λεκτική τους σκέψη όσοι είναι χαρισματικοί στη σκέψη με εικόνες, αλλά εξίσου αναγκαίο είναι να βοηθηθούν να καλλιεργήσουν και τη σκέψη με εικόνες όσοι είναι χαρισματικοί στη λεκτική σκέψη και αποθεώνονται από εκπαιδευτικά συστήματα που είτε απόλυτα είτε κατά προτεραιότητα καλλιεργούν και αξιολογούν τη λεκτική σκέψη. </p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Από το ρήμα μάω-μω προέρχονται οι λέξεις: μύηση, μύθος, μάουσα=μούσα>μουσική, μανθάνω, μαθαίνω, μάθηση, μάντης, μήνις (οργή-θυμός), μανία, μηνύω, μήνυμα, meaning, mind. <b>Πληροφόρηση</b>, ενημέρωση, η αφηρημένη γνώση που προκύπτει από τον τρόπο λειτουργίας του αριστερού ημισφαιρίου. Πχ: Η αποστήθιση των λέξεων κάποιου συγγράμματος που περιγράφει την μέθοδο οδήγησης ποδηλάτου. <b>Μύηση</b>, η βιωματική, εμπειρική γνώση που προκύπτει από τον τρόπο λειτουργίας του δεξιού ημισφαιρίου. Πχ: Η εμπειρική εκμάθηση οδήγησης ποδηλάτου, όταν το σώμα κιναισθητικά έχει μάθει να οδηγεί ποδήλατο. <span style="font-size:24px;"><b>Τα εκπαιδευτικά συστήματα να μη φροντίζουν μόνο για την παροχή πληροφοριών προς τους μαθητές αλλά να μεριμνούν και για τη μύηση τους,</b></span> να καλλιεργούν και να αξιολογούν ισότιμα και τη λεκτική σκέψη και τη σκέψη με εικόνες ώστε να δημιουργούν ανθρώπους ολοκληρωμένους που θα μπορούν να εκμεταλλεύονται την αρμονική συνεργασία των λειτουργιών και των δύο εγκεφαλικών τους ημισφαιρίων, και τη λεκτική σκέψη, και τη σκέψη με εικόνες.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Το περίεργο μείγμα πρόκλησης και χαρίσματος που συνιστά η δυσλεξία –κατά την οποία ο εγκέφαλος πασχίζει να μάθει να διαβάζει- μας προσφέρει ιδέες που ανατρέπουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν ως τώρα την ανάγνωση»</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn13" name="_ftnref13" title="" id="_ftnref13"><sup> 13 </sup></a></span> και κατ’ επέκταση τα εκπαιδευτικά συστήματα.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Δεν γεννηθήκαμε για να διαβάζουμε. Τα ανθρώπινα όντα επινόησαν την ανάγνωση μόλις λίγες χιλιάδες χρόνια πριν. Και με αυτή την επινόηση αλλάξαμε την ίδια την οργάνωση του εγκεφάλου μας η οποία με τη σειρά της επεξέτεινε τους τρόπους με τους οποίους είμασταν ικανοί να σκεφτόμαστε πράγμα που τροποποίησε την διανοητική εξέλιξη του είδους μας. ... Η επινόηση των προγόνων μας κατέστη δυνατή χάρη στην εντυπωσιακή ικανότητα του εγκεφάλου να δημιουργεί νέες συνδέσεις μεταξύ των υφιστάμενων δομών. Μια διεργασία εφικτή χάρη στην ικανότητα του εγκεφάλου να διαμορφώνεται από την εμπειρία. Αυτή η πλαστικότητα που βρίσκεται στην βρίσκεται στην καρδιά του σχεδιασμού του εγκεφάλου αποτελεί σε μεγάλο βαθμό τη βάση της σημερινής και της μελλοντικής μας ταυτότητας»</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn14" name="_ftnref14" title="" id="_ftnref14"><sup> 14 </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Βασικό χαρακτηριστικό του εγκεφάλου μας είναι η πλαστικότητα, η εντυπωσιακή του ικανότητα να αναδιατάσσεται, να αλλάζει, να δημιουργεί νέες συνδέσεις και νευρικές οδούς μεταξύ των νευρωνικών κυκλωμάτων προκειμένου να ανταποκριθεί σε νέες απαιτήσεις, προκειμένου να μάθει μια νέα νοητική λειτουργία. Η εκπαίδευση μεταβάλλει για πάντα τόσο τη φυσιολογία όσο και τη διανοητική λειτουργία των εγκεφάλων μας:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Η ιστορική και εξελικτική εξέταση του εγκεφάλου που διαβάζει μας προσφέρει μια πολύ παλιά και πολύ νέα προσέγγιση του τρόπου με τον οποίο διδάσκουμε τις βασικές πτυχές της διαδικασίας της ανάγνωσης. Τόσο σε ανθρώπους των οποίων οι εγκέφαλοι είναι έτοιμοι να την αποκτήσουν όσο και σε ανθρώπους των οποίων οι εγκέφαλοι είναι οργανωμένοι με διαφορετικό τρόπο, όπως στην περίπτωση της μαθησιακής δυσκολίας που είναι γνωστή ως δυσλεξία. Η κατανόηση της υλικής υποδομής αυτών των μοναδικών συστημάτων τα οποία είναι εκ των προτέρων προγραμματισμένα από γενιά σε γενιά δια του γονιδιώματος μας, προάγει τη γνώση μας με απροσδόκητους τρόπους, των οποίων τις συνέπειες μόλις τώρα αρχίζουμε να ερευνούμε. ... H ανάγνωση αντικατοπτρίζει καλύτερα από πολλές άλλες πράξεις την εκπληκτική ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου να αναδιατάσσεται προκειμένου να εκμάθει μια νέα νοητική λειτουργία. Πίσω από τις αναγνωστικές δεξιότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου κρύβεται η προσαρμοστική του ικανότητα να πραγματοποιεί νέες συνδέσεις μεταξύ ήδη υφιστάμενων δομών και κυκλωμάτων αρχικά αφιερωμένων σε βασικότερες διεργασίες, όπως η όραση και ο προφορικός λόγος. Τώρα γνωρίζουμε ότι η απόκτηση μιας νέας δεξιότητας οφείλεται στη δημιουργία νέων συνδέσεων και νευρικών οδών μεταξύ νευρωνικών κυκλωμάτων. Οι επιστήμονες της πληροφορικής χρησιμοποιούν τον όρο «Ανοιχτή Αρχιτεκτονική» για να περιγράψουν συστήματα αρκετά ευέλικτα ώστε να αλλάζουν –ή να αναδιατάσσονται- προκειμένου να ανταποκριθούν σε ποικίλες απαιτήσεις. Ο εγκέφαλος μας αποτελεί ένα ωραίο παράδειγμα ανοιχτής αρχιτεκτονικής. Χάρη στο σχεδιασμό του, ερχόμαστε στον κόσμο προγραμματισμένοι με την ικανότητα να μεταβάλλουμε αυτά που μας έδωσε η φύση, έτσι ώστε να μπορούμε να προχωρούμε παραπέρα. Φαίνεται εξαρχής, ό,τι είμαστε γενετικά εφοδιασμένοι για καινοτομίες.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Η εκμάθηση της ανάγνωσης είναι εφικτή χάρη στην πλαστικότητα του εγκεφάλου, και όταν λαμβάνει χώρα η ανάγνωση, ο εγκέφαλος μεταβάλλεται για πάντα, τόσο σε ό,τι αφορά τη φυσιολογία του όσο και διανοητικά»</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn15" name="_ftnref15" title="" id="_ftnref15"><sup> 15 </sup></a></span>.</p>
</br>
</br>
</br>
<a name="_Toc44"></a>
<h2 id='menuu' style="text-align: center; font-size:26px;"><span style="background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#dysle3ia"> ^ </a></span> Εγκεφαλικές λειτουργίες</h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Η νευροανατόμος του Χάρβαρντ Τζιλ Μπολντ Τέιλορ εξηγεί για το διαφορετικό τρόπο λειτουργίας των δύο εγκεφαλικών μας ημισφαιρίων:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Για όσους από εσάς καταλαβαίνουν από υπολογιστές, το δεξί μας ημισφαίριο λειτουργεί όπως ένας παράλληλος επεξεργαστής, ενώ το αριστερό μας ημισφαίριο λειτουργεί όπως ένας σειριακός επεξεργαστής. ... Επειδή επεξεργάζονται πληροφορίες με διαφορετικό τρόπο, τα ημισφαίρια σκέφτονται διαφορετικά πράγματα, νοιάζονται για διαφορετικά πράγματα, και τολμώ να πω ότι δημιουργούν δύο πολύ διαφορετικές προσωπικότητες.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<strong>Το δεξί ημισφαίριο</strong> έχει να κάνει με την τωρινή στιγμή. Είναι για το “εδώ και τώρα”. Το δεξί μας ημισφαίριο σκέφτεται με εικόνες και μαθαίνει κιναισθητικά, μέσω της κίνησης του σώματός μας. Πληροφορίες, με τη μορφή ενέργειας, ρέουν ταυτόχρονα μέσω όλων των αισθητηρίων συστημάτων μας και μετά εκρήγνυνται σε αυτό το τεράστιο κολλάζ του πώς η παρούσα στιγμή φαίνεται, πώς η παρούσα στιγμή μυρίζει και τι γεύση έχει, τι αίσθηση έχει και πώς ακούγεται.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<strong>Το αριστερό ημισφαίριο</strong> σκέφτεται γραμμικά και μεθοδικά. Το αριστερό μας ημισφαίριο έχει να κάνει με το παρελθόν και με το μέλλον. Το αριστερό μας ημισφαίριο είναι σχεδιασμένο να παίρνει αυτό το τεράστιο κολλάζ της τωρινής στιγμής και να διαλέγει λεπτομέρειες, λεπτομέρειες και περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις λεπτομέρειες. Μετά κατηγοριοποιεί και οργανώνει όλες αυτές τις πληροφορίες, τις συσχετίζει με όλα αυτά που έχουμε μάθει στο παρελθόν και προβάλλει στο μέλλον όλες τις δυνατότητές μας. Το αριστερό μας ημισφαίριο σκέφτεται λεκτικά».</span> <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn16" name="_ftnref16" title="" id="_ftnref16"><sup> 16 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: center; font-size:20px;"> <br />Ομιλία της Jill Bolte Taylor (Τζιλ Μπολτ Τέιλορ) στο <a href="http://www.ted.com/talks/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight?language=el" target="_blank">TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)</a><br />με τίτλο: <br /><b>«Το Εγκεφαλικό της Φώτισης μου»</b><br />Φεβρουάριος 2008</p><p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe src="https://embed-ssl.ted.com/talks/lang/el/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight.html" width="560" height="315" frameborder="0" scrolling="no" webkitAllowFullScreen mozallowfullscreen allowFullScreen></iframe></td></tr>
</table></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το 2013 μεταφράστηκε στα ελληνικό το βιβλίο της Τζιλ Τέιλορ «Το εγκεφαλικό της φώτισης μου» (εκδόσεις Κέδρος). Εκεί αναφέρει για τις λειτουργίες των εγκεφαλικών μας ημισφαιρίων: </p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Για τον δεξιό νου δεν υπάρχει άλλος χρόνος εκτός από την παρούσα στιγμή και κάθε στιγμή πάλλεται από αισθήματα. Η ζωή ή ο θάνατος συμβαίνουν στην παρούσα στιγμή. Η εμπειρία της χαράς συμβαίνει στην παρούσα στιγμή. Η αντίληψη μας και η εμπειρία της σύνδεσης με κάτι που είναι μεγαλύτερο από τον εαυτό μας συμβαίνει στην παρούσα στιγμή. Για τον δεξιό νου μας η στιγμή του τώρα είναι άχρονη και άφθονη. ... ο δεξιός νους μας είναι ελεύθερος να σκέφτεται διαισθητικά έξω από τα πλαίσια και να εξερευνά δημιουργικά τις δυνατότητες που φέρνει κάθε καινούργια στιγμή. Χάρη στο σχεδιασμό του ο δεξιός νους μας είναι αυθόρμητος, ανέμελος και ευφάνταστος. Επιτρέπει στους καλλιτεχνικούς χυμούς μας να κυλήσουν ελεύθερα, χωρίς αναστολές ή κρίσεις. Η παρούσα στιγμή είναι ένας χρόνος όπου τα πάντα και όλοι συνδέονται μεταξύ τους σαν ένα. Ως αποτέλεσμα, ο δεξιός νους μας αντιλαμβάνεται τον καθένα μας ως μέλος της ανθρώπινης οικογένειας. Εντοπίζει τις ομοιότητες μας και αναγνωρίζει τη σχέση μας με τον θαυμάσιο αυτό πλανήτη. Αντιλαμβάνεται τη μεγάλη εικόνα, τον τρόπο με τον οποίο όλα σχετίζονται μεταξύ τους και όλοι συνδεόμαστε για να σχηματίσουμε ένα σύνολο. Η ικανότητα μας να νιώθουμε συμπόνια, να μπαίνουμε νοερά στη θέση των άλλων και να νιώθουμε τα αισθήματα τους είναι προϊόν του δεξιού μετωπικού φλοιού». «Ακριβώς αντίθετα από το δεξιό μας ημισφαίριο, που σκέφτεται με εικόνες και αντιλαμβάνεται τη μεγάλη εικόνα της παρούσας στιγμής, ο αριστερός νους μας εμπλουτίζεται με λεπτομέρειες, λεπτομέρειες και ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες γύρω από αυτές τις λεπτομέρειες. Τα γλωσσικά κέντρα του αριστερού ημισφαιρίου χρησιμοποιούν λέξεις για να περιγράψουν, να ορίσουν, να κατατάξουν και να μεταδώσουν το καθετί. ... Το αριστερό μας ημισφαίριο κοιτάζει το λουλούδι και κατονομάζει τα διάφορα μέρη που αποτελούν το σύνολο – πέταλα, μίσχος, στήμονας και γύρη. ... Διακρίνεται στις ακαδημαϊκές σπουδές και κάνοντας το εμφανίζει ένα αίσθημα αυθεντίας πάνω στις λεπτομέρειες που κατέχει».</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn17" name="_ftnref17" title="" id="_ftnref17"><sup> 17 </sup></a></span></p>
<br>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Ο βρετανός ψυχίατρος Ίεν Μακγλέλκριστ (<a href="http://www.iainmcgilchrist.com/" target="_blank">Iain McGilchrist</a>), το 2009 εξέδωσε βιβλίο με τίτλο: «THE MASTER AND HIS EMISSARY. The Divided Brain and the Making of the Western World» («Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΤΟΥ. Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Δημιουργία του Δυτικού Πολιτισμού» - <a href="http://yalepress.yale.edu/book.asp?isbn=9780300148787" target="_blank">Yale University Press</a> 2009). Τον Νοέμβριο του 2010 σε ομιλία του στο <a href="https://www.thersa.org/" target="_blank">www.theRSA.org</a> τη βρετανική <b>«Βασιλική Εταιρεία για την ενθάρρυνση των Τεχνών, των Κατασκευών και του Εμπορίου»</b> παρουσιάζει το βασικό θέμα του βιβλίου και εξηγεί για τις διαφορές των δύο εγκεφαλικών μας ημισφαιρίων:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«<b>Η διαίρεση του εγκεφάλου είναι ένα θέμα για το οποίο δεν αρέσει πλέον στους νευροεπιστήμονες να μιλάνε.</b> Απολάμβανε ένα είδος δημοτικότητας στις δεκαετίες του '60 και του '70 μετά τις πρώτες εγχειρήσεις διαίρεσης του εγκεφάλου (διχοτόμησης του μεσολόβιου) και οδήγησε σε μια εκλαΐκευση η οποία αποδείχθηκε απολύτως λανθασμένη. <b><big>Δεν είναι αλήθεια ότι το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου δημιουργεί τον λόγο και το άλλο το συναίσθημα, και τα δύο ημισφαίρια εμπλέκονται βαθύτατα και στις δύο λειτουργίες. Δεν είναι αλήθεια ότι η γλώσσα κατοικοεδρεύει μόνο στο αριστερό ημισφαίριο, σημαντικά της στοιχεία βρίσκονται στο δεξί. Δεν είναι αλήθεια ότι οι οπτικές εικόνες κατοικοεδρεύουν μόνο στο δεξί ημισφαίριο, πολλές βρίσκονται στο αριστερό.</big></b> Έτσι, από μια κρίση απελπισίας, οι άνθρωποι, σταμάτησαν να μιλάνε γι' αυτό το πρόβλημα, το οποίο όμως δεν μπορούσαν να εξορκίσουν γιατί το όργανο που δημιουργεί τη διασύνδεση αυτή είναι βαθιά διηρημένο. Είναι εκεί, μέσα σε όλους μας. Και γινόταν όλο και πιο διηρημένο κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του ανθρώπου μια και ο λόγος του μεσολόβιου, προς τον όγκο των ημισφαιρίων, συνεχώς μίκραινε κατά τη διάρκεια της εξέλιξης. Και πόσο μάλλον αν λάβει κανείς υπ' όψιν του, ότι μία από τις κύριες λειτουργίες, αν όχι η κύρια, του μεσολόβιου, είναι, στην πραγματικότητα, να αναστέλλει το άλλο ημισφαίριο. Οπότε, κάτι πολύ σημαντικό συντελείται εδώ και υπάρχει σοβαρός λόγος να διατηρούνται τα πράγματα χωρισμένα το ένα από το άλλο. ... Κατ' αρχήν δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε τέτοιους διηρημένους εγκεφάλους, τα πτηνά και τα ζώα επίσης έχουν. Νομίζω ότι ο απλούστερος τρόπος να σκεφτεί κανείς πάνω σ' αυτό είναι αν φανταστεί ένα πουλί να προσπαθεί να φάει ένα σπόρο σε ένα φόντο από ίδιου μεγέθους κόκκους άμμου ή πετρούλες και να πρέπει να επικεντρωθεί συγκεκριμένα και ξεκάθαρα σε αυτό το μικρό σπόρο και να είναι σε θέση να τον επιλέξει μέσα από αυτό το φόντο. Αλλά επίσης, αν θέλει να καταφέρει να παραμείνει ζωντανό, πρέπει να διατηρεί σε εγρήγορση κι ένα εντελώς διαφορετικό είδος προσοχής, να βρίσκεται σε επιφυλακή για τα αρπακτικά ζώα ή για φίλους, λεπτομέρειες, που όμως είναι απαραίτητες. Φαίνεται ότι τα πουλιά και τα ζώα χρησιμοποιούν αρκετά αξιόπιστα το αριστερό τους ημισφαίριο για αυτή την προσηλωμένη εστίαση της προσοχής τους σε κάτι του οποίου ήδη γνωρίζουν την σπουδαιότητα και επίσης διατηρούν το δεξί τους ημισφαίριο σε μια γενικότερη εγρήγορση για οτιδήποτε που θα μπορούσε να συμβεί, χωρίς όμως να γνωρίζουν από πριν, τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι αυτό. Και επίσης χρησιμοποιούν το δεξί τους ημισφαίριο για να συνδέονται με τον κόσμο. Προσεγγίζουν τους συντρόφους τους και δένονται μαζί τους χρησιμοποιώντας μάλλον το δεξί τους ημισφαίριο.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<strong>Το αριστερό ημισφαίριο</strong> με αφηρημένη, ανεικονική γλώσσα προβάλλει έναν σαφή κόσμο που του παρέχει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται πράγματα γνωστά, σταθερά, στατικά, απομονωμένα, ασύνδετα μεταξύ τους, ρητά (που μπορούν να ειπωθούν με λέξεις), γενικής φύσης, αλλά σε τελευταία ανάλυση, άψυχα. Η γνώση που προκύπτει από το αριστερό ημισφαίριο εντάσσεται μέσα σε ένα κλειστό σύστημα. Έχει το πλεονέκτημα της τελειότητας, αλλά αυτή τη τελειότητα τελικά την πληρώνουμε με το τίμημα της κενότητας, του κενού. Τα πουλιά και τα ζώα χρησιμοποιούν αρκετά αξιόπιστα το αριστερό τους ημισφαίριο για αυτή την προσηλωμένη εστίαση της προσοχής τους σε κάτι του οποίου ήδη γνωρίζουν την σπουδαιότητα. ... Η εικόνα για τον κόσμο που προκύπτει από το αριστερό ημισφαίριο είναι πειστική επειδή ακρωτηριάζει και πετάει μακριά κάθε τι που δεν ταιριάζει με το μοντέλο που δημιουργεί. Έτσι, το μοντέλο του είναι απολύτως συνεπές, επειδή φτιάχτηκε για να είναι συνεπές και να αυτοεπαληθεύεται.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<strong>Το δεξί ημισφαίριο</strong> προβάλλει έναν κόσμο από πρόσωπα, που αλλάζουν, εξελίσσονται, διασυνδέονται, παραμένουν άρρητα, ζωντανά όντα με σάρκα και οστά μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο ζωή, αλλά, όντα που ποτέ δεν γίνονται πλήρως κατανοητά, και που βρίσκονται σε μια διασύνδεση μεταξύ τους. ... Το δεξί ημισφαίριο βλέπει τα πράγματα σε ευρύ πλαίσιο, αντιλαμβάνεται το κρυμμένο νόημα, τη μεταφορά, τη γλώσσα του σώματος, το ψυχολογικό υπόβαθρο της έκφρασης του προσώπου. Ασχολείται με τον υλικό κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε και με τον οποίο σχετιζόμαστε. Κατανοεί άτομα-πρόσωπα όχι απλώς αφηρημένες κατηγορίες. Έχει προτίμηση για οτιδήποτε ζωντανό κι όχι μηχανικό.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Έχουμε την ανάγκη να βασιζόμαστε σε βεβαιότητες για να χειραγωγούμε τον κόσμο (αριστερό ημισφαίριο), αλλά για να τον κατανοήσουμε βαθύτερα χρειαζόμαστε τη γνώση που προκύπτει στο δεξί ημισφαίριο. ... <b><big><u>Το δεξί ημισφαίριο</u> παρέχει μια σταθερή, ευρεία, ανοικτή, σαφή επαγρύπνηση-εγρήγορση ενώ <u>το αριστερό ημισφαίριο</u> παρέχει μια στενή, αυστηρά επικεντρωμένη στις λεπτομέρειες, προσοχή.</big></b>.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Ο Αϊνστάιν προφητικά, διαισθητικά μίλησε για τον διαφορετικό τρόπο λειτουργίας των δύο μας εγκεφαλικών ημισφαιρίων λέγοντας: <b>«Το διαισθητικό μυαλό (δεξί ημισφ.) είναι ιερό Δώρο και το ορθολογικό μυαλό (αριστερό ημισφ.) είναι πιστός Υπηρέτης. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία που σέβεται τον Υπηρέτη αλλά έχει ξεχάσει το Δώρο»</b>.</span> <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn18" name="_ftnref18" title="" id="_ftnref18"><sup> 18 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-align: right;"> Η παρουσίαση της παραπάνω ομιλίας με σχέδια:</p>
<center><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/T7GK_zLRio0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></center>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Στην εισαγωγή του «THE MASTER AND HIS EMISSARY» ο Iain McGilchrist αναφέρεται εκτενώς στην επιστημονική συζήτηση για τις διαφορές των δύο εγκεφαλικών μας ημισφαιρίων:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Κάποιοι από τους πιο έγκυρους εμπειρογνώμονες στον τομέα της νευροεπιστήμης δεν μπορούν να αποφύγουν το συμπέρασμα ότι εδώ [στο θέμα της διαφοράς των ημισφαιρίων] υπάρχει κάτι σημαντικό που απαιτεί εξήγηση. Ο <b>Joseph Hellige</b>, για παράδειγμα, αναμφίβολα ο καλύτερα ενημερωμένος παγκοσμίως σχετικά με το θέμα, γράφει ότι ενώ και τα δύο ημισφαίρια φαίνεται να εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε σχεδόν όλα όσα κάνουμε, <big>υπάρχουν κάποιες «πολύ εντυπωσιακές» διαφορές στις ικανότητες επεξεργασίας πληροφοριών και τις τάσεις των δύο ημισφαιρίων</big> <small>(Hellige, 1993, p. 168)</small>. Ο <b>V. S. Ramachandran</b>, ένας άλλος πολύ γνωστός νευροεπιστήμονας που χαίρει γενικής εκτιμήσεως, δέχεται ότι το θέμα της διαφοράς των ημισφαιρίων έχει κακοποιηθεί, αλλά καταλήγει: <big>«Η ύπαρξη μιας τέτοιας εκλαϊκευμένης άποψης δεν πρέπει να θολώνει το κύριο ζήτημα - την ιδέα ότι τα δύο ημισφαίρια μπορεί πράγματι να εξειδικεύονται σε διαφορετικές λειτουργίες»</big> <small>(Ramachandran, 2005, p. 279, n. 4)</small>. Και πρόσφατα ο <b>Tim Crow</b>, ένας από τους πιο λεπτολόγους και επιφυλακτικούς νευροεπιστήμονες που ερευνά το μυαλό και τον εγκέφαλο, ο οποίος συχνά ασχολείται με τη σύνδεση μεταξύ ανάπτυξης της γλώσσας, λειτουργικής ασυμμετρίας του εγκεφάλου και ψύχωσης, έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να γράψει ότι <big>«εκτός από το φως της ασυμμετρίας των ημισφαιρίων τίποτα άλλο δεν έχει νόημα στην ανθρώπινη ψυχολογία/ψυχιατρική»</big> <small>(Crow, 2006, p. 793)</small>. <b>Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ζητήματα της ασυμμετρίας του εγκεφάλου και της εξειδίκευσης των ημισφαιρίων είναι σημαντικά</b>».</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn19" name="_ftnref19" title="" id="_ftnref19"><sup> 19 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Επίσης στο βιβλίο του «The Divided Brain and the Search for Meaning. Why Are We So Unhappy?» (Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Αναζήτηση για Νόημα. Γιατί Είμαστε Τόσο Δυστυχισμένοι;) που εκδόθηκε στα αγγλικά το 2012 γράφει ο Iain McGilchrist:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Κάθε ένα από αυτά τα σύνολα νευρώνων (από τα δύο εγκεφαλικά μας ημισφαίρια) από μόνο του είναι επαρκές να στηρίξει τη συνείδηση. Και δεδομένου ότι η προσοχή είναι μια πτυχή της συνείδησης (μία μηχανή μπορεί να εκτελεί εντολές, αλλά δεν μπορεί να προσέχει) ο καθένας μπορεί, συνεπώς, να προσέχει στον κόσμο με διαφορετικό τρόπο. <b><big>Αυτό που ονομάζουμε «συνείδηση [νους-προσοχή-εγώ]» κινείται πέρα-δώθε, αρμονικά, ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια και συχνά πολύ γρήγορα, αξιοποιώντας το καθένα όπως απαιτείται.</big></b> Στους ανθρώπους, επίσης, αποδεικνύεται ότι τα δύο ημισφαίρια παρέχουν διαφορετικούς τύπους προσοχής προς το περιβάλλον – «απλώνουν το χέρι προς» (γι' αυτό το νόημα της λέξης «προσοχή» -στα αγγλικά 'attention'- σημαίνει, «απλώνω χέρι προς») [και στα ελληνικά περίπου το ίδιο: «προς –κάτι- έχω»] με διαφορετικό τρόπο ή με διαφορετικό σύνολο προτεραιοτήτων και αξιών: για να συλλάβω και να χρησιμοποιήσω για μένα, ή για να σφυρηλατήσω σύνδεση και να διερευνήσω. Το αριστερό ημισφαίριο, όπως και στα πουλιά και τα ζώα, παρέχει στενή, με ακρίβεια εστιασμένη προσοχή, η οποία μας δίνει τη δυνατότητα να λαμβάνουμε και να συλλαμβάνουμε: <b><big>το αριστερό ημισφαίριο είναι που ελέγχει το δεξί χέρι με το οποίο πιάνουμε κάτι, και ελέγχει τμήματα της γλώσσας (όχι όλη τη γλώσσα)</big></b> δυνάμει αυτού λέμε ότι «πιάσαμε» το νόημα - συλλαμβάνοντας και κατανοώντας το. <b><big>Το δεξί ημισφαίριο εξασφαλίζει μια διαρκή προσοχή και επαγρύπνηση για οτιδήποτε μπορεί να συμβεί, χωρίς να γνωρίζει από πριν τι θα δει. Αυτή η προσοχή δεν εξυπηρετεί την χειραγώγηση, αλλά είναι στην υπηρεσία της σύνδεσης, της διερεύνησης και της σχέσης.</big></b> Δηλαδή, ένας ακόμη λόγος να «απλώνουμε το χέρι προς» - για να συνδεθούμε, να δημιουργήσουμε, να μοιραστούμε τη μοίρα με τους άλλους, ή για να διερευνήσουμε γιατί υπάρχει ο κόσμος.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<b><big>Το αριστερό ημισφαίριο αφαιρεί και γενικεύει. ... Ο κόσμος το αριστερού ημισφαιρίου είναι μόνο μια αναπαράσταση. Είναι σαν χάρτης.</big></b> ... Εάν ταξιδεύω από το Λονδίνο στο Εδιμβούργο, δεν μου χρειάζεται να ξέρω τα πάντα για τα σπίτια κατά μήκος του δρόμου, και τι αρέσει στους ανθρώπους τους για δείπνο. ... Το αριστερό ημισφαίριο είναι καλύτερο στην εκτέλεση ορισμένων διαδικασιών που αφορούν τον χειρισμό των αριθμών, αλλά μειονεκτεί ως προς το να κατανοεί τι σημαίνουν οι αριθμοί. Μεγάλο τμήμα των Μαθηματικών εξαρτάται από το δεξί ημισφαίριο: οι μεγαλύτερες από τις μεγάλες ανακαλύψεις τις συνέλαβαν αρχικά ως πολύπλοκα σχήματα σχέσεων, και μόνο αργότερα, συχνά πολύ αργότερα, τις μετέφρασαν σε γραμμικά σύνολα προτάσεων. Η επαγωγική λογική<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn20" name="_ftnref20" title="" id="_ftnref20"><sup> 20 </sup></a></span>, αποδεικνύεται ότι εξαρτάται από το δεξί ημισφαίριο. ... Η ορθολογική σκέψη, η σχηματική διενέργεια αλγοριθμικών διαδικασιών κατά τον τρόπο των μηχανών, ... γίνεται καλύτερα από το αριστερό ημισφαίριο.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<b><big>Το δεξί ημισφαίριο σχετίζεται περισσότερο με τη καινούργια εμπειρία, τα νέα γεγονότα, πράγματα, ιδέες, λέξεις, δεξιότητες ή μουσική, ή οτιδήποτε άλλο είναι ακόμη φρέσκο, πρωτότυπο, μοναδικό, επίκαιρο, στο νου/προσοχή μας. Ο κόσμος του δεξιού ημισφαιρίου έχει να κάνει με το παρόν, με το τώρα.</big></b> Αντιθέτως ο κόσμος του αριστερού ημισφαιρίου αναδύεται από τη στιγμή που αρχίζει να αναπαριστά κάποιο γεγονός, από τη στιγμή που κάποιο πράγμα γίνεται γνωστή αφηρημένη έννοια. Μπορείτε να δείτε αυτή τη διαδικασία να συμβαίνει με τη χρήση της απεικόνισης του εγκεφάλου. Το αριστερό ημισφαίριο αφαιρεί και γενικεύει, ενώ ο κόσμος του δεξιού ημισφαιρίου σέβεται τα πράγματα και εκτιμά το μοναδικό. Όσο τα πράγματα είναι παρόντα, με όλη τους την ιδιαιτερότητα και ατομικότητα, διαμεσολαβούνται από το δεξί ημισφαίριο. Όσο γίνονται γενικές, αφηρημένες ποσότητες, διαμεσολαβούνται από το αριστερό. <b><big>Στον σύγχρονο κόσμο, όπου είμαστε πλέον δέσμιοι του τρόπου σκέψης του αριστερού ημισφαιρίου, ένα κομμάτι χαρτί έχει καταντήσει να είναι πιο σημαντικό από την ίδια την πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται</big></b>».</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Ενώ ο λόγος ύπαρξης του αριστερού ημισφαιρίου είναι να υποτάξει τα πράγματα σε μια βεβαιότητα, του δεξιού ημισφαιρίου είναι να τα απελευθερώσει προς τη πιθανότητα.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Στη ζωή χρειαζόμαστε τη συνδρομή και των δύο ημισφαιρίων. Όπως το έθεσε ο Καντ, <b><big>ο στοχασμός χωρίς διαίσθηση είναι κενός, η διαίσθηση χωρίς στοχασμό είναι τυφλή</big></b>».</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn21" name="_ftnref21" title="" id="_ftnref21"><sup> 21 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Η Maryanne Wolf καθηγήτρια στο Τμήμα Παιδικής Ανάπτυξης Eliot-Pearson του πανεπιστημίου Tufts της Μασαχουσέτης και διευθύντρια του Κέντρου Έρευνας για την Ανάγνωση και τη Γλώσσα, στο πολύ αξιόλογο βιβλίο της, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» αναφέρει για τις εγκεφαλικές λειτουργίες:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«<b><big>Ο εγκέφαλος του δυσλεξικού ατόμου χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο τις δομές του δεξιού ημισφαιρίου απ’ ό,τι του αριστερού</big></b>». «Έχει αρχίσει να κυριαρχεί η ιδέα ότι το δεξιό ημισφαίριο είναι πιο δραστήριο σε άτομα με δυσλεξία». «Όπως παρατήρησαν πριν από μερικά χρόνια και οι διαπρεπείς ερευνητές Όβιντ Τζενγκ και Γουίλιαμ Γουάνγκ, το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου εξελίχθηκε σε εργαλείο υπεύθυνο για τη μοναδική ακρίβεια και το χρονικό συντονισμό που απαιτούνται για την ομιλία και τη γραφή. Αντίθετα, <b><big>το δεξιό ημισφαίριο είναι καταλληλότερο για ευρύτερης κλίμακας λειτουργίες, όπως η δημιουργικότητα</big></b>, η συναγωγή προτύπων και οι συμφραστικές δεξιότητες»</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn22" name="_ftnref22" title="" id="_ftnref22"><sup> 22 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«<b><big>Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δεν μίλαγε πολύ μέχρι την ηλικία των τριών ετών, ενώ είχε μέτρια επίδοση σε οτιδήποτε είχε να κάνει με χρήση λέξεων</big></b>, όπως για παράδειγμα η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας. Κάποτε μάλιστα είχε αναφέρει ότι <b>“Η βασική μου αδυναμία είναι η κακή μου μνήμη, ειδικά όσον αφορά λέξεις και κείμενα”</b>. Πηγαίνοντας επίσης παραπέρα, τόνισε ότι <b><big>“οι λέξεις δεν παίζουν κάποιο ρόλο” στη θεωρητική του σκέψη, η οποία αναγόταν σε “λίγο πολύ καθαρές εικόνες”</big></b>». «Πώς μπορούμε λοιπόν να εξηγήσουμε την κυριαρχία της δημιουργικότητας και την αντισυμβατική σκέψη ορισμένων ατόμων με δυσλεξία;». «Οι δυσλεξικοί είναι συχνά προικισμένοι με πολλά ταλέντα ... θα σας έλεγα ότι κάτι τέτοιο δεν είναι τυχαίο. ... Οδηγούμαστε λοιπόν στο παράδοξο συμπέρασμα ότι οι ανωμαλίες στο αριστερό μέρος του εγκεφάλου, οι οποίες καθιστούν κάποιον δυσλεξικό στο πλαίσιο ορισμένων κοινωνιών γραμματισμού, είναι ό,τι ακριβώς καθορίζει και την ανωτερότητα του ίδιου αυτού εγκεφάλου».</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn23" name="_ftnref23" title="" id="_ftnref23"><sup> 23 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Ο dr. Γεώργιος Παυλίδης<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn24" name="_ftnref24" title="" id="_ftnref24"><sup> 24 </sup></a></span> έχει επινοήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συσκευή παρακολούθησεις του τρόπου με τον οποίο κινείται η κόρη του οφθαλμού κάποιου που διαβάζει ή που απλώς καλείται να παρακολουθήσει μια συστοιχία φωτεινών σημείων. Στο τεστ αυτό μπορούν να υποβληθούν ακόμη και μικρά παιδιά ηλικίας τεσσάρων ετών, πολύ πριν, δηλαδή, αρχίσουν να διαβάζουν. Η κίνηση της κόρης των περισσοτέρων είναι γραμμική, αρμονική και ακολουθεί ένα κανονικό μοτίβο. Η κίνηση της κόρης των δυσλεξικών, ή όσων πρόκειται όταν φτάσουν σε ηλικία ανάγνωσης να εμφανίσουν τα συμπτώματα της δυσλεξίας, είναι χαοτική, η κόρη κινείται ανεξέλεκτα εμπρός-πίσω, πάνω-κάτω, δεν ακολουθεί κάποιο κανονικό μοτίβο. Από πολλούς το σύμπτωμα αυτό του χαοτικού, άτακτου τρόπου κίνησης της κόρης θεωρείται ότι έχει ως αιτία κάποιο εγγενές ελάττωμα. Φυσικά αυτός ο άτακτος τρόπος κίνησης της κόρης δημιουργεί προβλήματα στην προσπάθεια του παιδιού να αποκτήσει την δεξιότητα της ανάγνωσης. Όμως είναι πολύ πιθανόν αυτή η χαοτική κίνηση να συμβαίνει σε όσους η συνείδηση, ο νους, επιλέγει να χρησιμοποιεί περισσότερο τον τρόπο λειτουργίας του δεξιού ημισφαιρίου. Όπως ανέφερε ο McGilchrist, το σπουργίτι για να αναγνωρίσει τον σπόρο ανάμεσα στα παρόμοια με αυτόν πετραδάκια χρησιμοποιεί εστιασμένη προσοχή, δεξιότητα που οφείλεται στον τρόπο λειτουργίας του αριστερού ημισφαιρίου, ενώ για να ελέγχει όλο το περιβάλλον για πιθανούς εχθρούς αξιοποιεί τον χαοτικό, άτακτο τρόπο παρατήρησης που διαθέτει χάρη στον τρόπο λειτουργίας του δεξιού εγκεφαλικού ησφαιρίου. Πολύ πιθανόν δηλαδή το τεστ Παυλίδη παρακολουθώντας την κίνηση της κόρης του οφθαλμού ελέγχει με αντικειμενικό, εργαστηριακό τρόπο, την τάση της συνείδησης, του νου, του εξεταζόμενου να προτιμά να χρησιμοποιεί περισσότερο τις λειτουργίες του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου ή του δεξιού. Όταν η κίνηση της κόρης είναι γραμμική υποστηρίζεται από το αριστερό ημισφαίριο ενώ όταν είναι χαοτική από το δεξί.</p>
</br>
</br>
</br>
<a name="_Toc55"></a>
<h2 id='menuu' style="text-align: center; font-size:26px;"><span style="background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#dysle3ia"> ^ </a></span> Η σκληρή “ελληνική” πραγματικότητα</h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Τεύχος πρώτο, Αρ. Φύλλου 193) ο νόμος υπ’ αριθμ. 4186 για την «Αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης» ... Αρχή-αρχή, το άρθρο 1, κάτω από τον τίτλο: «Έννοια και Σκοποί του Γενικού Λυκείου» προβλέπει:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">α) Η παροχή γενικής παιδείας υψηλού επιπέδου, που θα συμβάλλει στην ισόρροπη γνωστική, συναισθηματική, πνευματική και σωματική ανάπτυξη όλων των μαθητών.</br>
β) Η προαγωγή της κριτικής σκέψης, της πρωτοβουλίας, της δημιουργικότητας και των ικανοτήτων των μαθητών.</br>
στ) Η διασφάλιση της ισορροπίας στη σχολική ζωή ούτως ώστε οι μαθητές να έχουν τη δυνατότητα να συνδυάζουν τη γνώση, τον ελεύθερο χρόνο, τη δημιουργία και τη δυνατότητα να συμμετέχουν στην παραγωγή κοινών έργων στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής κοινότητας στην οποία μετέχουν.</br>
ζ) Η ανάπτυξη δεξιοτήτων εφαρμογής της γνώσης και επίλυσης προβλημάτων.</br>
η) Η καλλιέργεια της ικανότητας κάθε ατόμου για κριτική προσέγγιση και η ανάπτυξη δεξιοτήτων αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών πληροφορίας και επικοινωνιών και</br>
θ) Η καλλιέργεια δεξιοτήτων που θα διευκολύνουν την πρόσβαση των μαθητών στην αγορά εργασίας.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Πολύ ωραία έκθεση ιδεών όλα αυτά αλλά για να υπάρξει πιθανότητα να πραγματοποιηθούν στο ελληνικό σχολείο με το αναλυτικό πρόγραμμα που ακολουθεί ... η εβδομάδα των μαθητών θα πρέπει να έχει δέκα εργάσιμες ημέρες γιατί στις υπάρχουσες 5 ημέρες καλλιεργείται και αξιολογείται αποκλειστικά η λεκτική σκέψη και κυρίως η αποστήθιση.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Μοναδικός πραγματικός σκοπός του ελληνικού Λυκείου, για όλη την εκπαιδευτική κοινότητα, εκπαιδευτικούς γονείς και μαθητές, είναι η εξασφάλιση της εισαγωγής σε κάποια «καλή» ανώτατη ή ανώτερη σχολή, σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ. Η «σωστή» προετοιμασία για τις Πανελλαδικές, σημαίνει ότι οι μαθητές που φιλοδοξούν να «πετύχουν» οφείλουν να αποστηθίσουν όσα περισσότερα γίνεται ακόμη και στα Μαθηματικά και στην Πληροφορική. Η «ισόρροπη γνωστική, συναισθηματική, πνευματική και σωματική ανάπτυξη όλων των μαθητών» πάει περίπατο και το μόνο που μένει είναι η ακόμη μεγαλύτερη καλλιέργεια και αυστηρότερη αξιολόγηση των λειτουργιών του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου και κυρίως της αποστήθισης.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα όλα αξιολογούνται βάσει της συνεισφοράς τους στην προετοιμασία των μαθητών για τις Πανελλαδικές εξετάσεις που γίνονται στο τέλος της Γ’ Λυκείου, για να εξασφαλιστεί η εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο. Το μόνο που μετράει ακόμη και για τα Μαθηματικά και την Πληροφορική είναι η αποστήθιση. Η λογική των πετυχημένων «προπονητών» στα Μαθηματικά είναι «λύσε» -δηλαδή αποστήθισε- εκ των προτέρων, όσες περισσότερες ασκήσεις μπορείς ώστε να έχεις περισσότερες πιθανότητες την ώρα των εξετάσεων να σου τύχει κάποια άσκηση τη λύση της οποίας έχεις ήδη αποστηθίσει. Ο τρόπος που εξετάζεται η Πληροφορική στο ελληνικό Γυμνάσιο και Λύκειο είναι αρνητικό ρεκόρ Γκίνες! <big>Μπορεί κάποιο παιδί να είναι αστέρι στα κομπιούτερ, μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος χάκερ, όμως <b>θα αποτύχει στις εξετάσεις του μαθήματος της Πληροφορικής αν δεν αποστηθίσει τις λέξεις που περιέχει το σχολικό βιβλίο της <u>Πληροφορικής</u></b>!</big> Ακόμη και στην Πληροφορική μετράει η αποστήθιση λέξεων! Και υπάρχει όμως και ακόμη πιο εξωφρενικό παράδειγμα. <big>Μπορεί κάποιος μαθητής να είναι μεγαλύτερος ζωγράφος κι από τον Πάμπλο Πικάσο ή τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι ... <b>αν δεν αποστηθίσει τις λέξεις του σχολικού εγχειριδίου της <u>Ζωγραφικής</u> δεν πρόκειται να «περάσει» το μάθημα</b></big>, θα αποτύχει στις εξετάσεις της Ζωγραφικής γιατί δεν θα έχει γράψει τις σωστές λέξεις! <big>Το ίδιο ισχύει και για τη <b>Μουσική</b>!</big></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Από το 1998 έχουν μειωθεί πολύ οι πιθανότητες αλλαγής του ελληνικού εκπαιδευτικού προτύπου επειδή για να διοριστεί κάποιος εκπαιδευτικός πρέπει να πετύχει σε γραπτές εξετάσεις, στον ΑΣΕΠ, όπου οι υποψήφιοι εκπαιδευτικοί διαγωνίζονται αποκλειστικά στην ικανότητα αποστήθισης. <big>Εδώ και 17 χρόνια ο ΑΣΕΠ στελεχώνει την ελληνική εκπαίδευση με ανθρώπους όσο το δυνατόν ικανότερους στη λεκτική σκέψη, σαν η αποστήθιση να είναι η ύψιστη εκπαιδευτική δεξιότητα.</big> Οι εγκέφαλοι όμως που έχουν συνηθίσει να λειτουργούν κυρίως με τη λεκτική σκέψη δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν με τη μη καλλιέργεια και αξιολόγηση της σκέψης με εικόνες. Αντίθετα αισθάνονται ικανοποιημένοι μέσα σε αυτό το μονοδιάστατο εκπαιδευτικό πλαίσιο και το θεωρούν αυτονόητο. Κάπως έτσι έφτασε να θεωρείται φυσιολογικό και αυτονόητο πως ακόμη και η Πληροφορική, η Ζωγραφική και η Μουσική, αν θέλουν να είναι σοβαρά μαθήματα, θα πρέπει να εξετάζουν τους μαθητές στη δεξιότητά τους να αποστηθίζουν λέξεις!</p>
</br>
</br>
</br>
<a name="_Toc66"></a>
<h2 id='menuu' style="text-align: center; font-size:26px;"><span style="background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#dysle3ia"> ^ </a></span> Δημιουργικότητα - Καινοτομία - «Ροή»</h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;"><big>«<b>Δημιουργικότητα</b> – είναι η διαδικασία ανάπτυξης πρωτογενών ιδεών που έχουν αξία. <b>Καινοτομία</b> – είναι η διαδικασία που θέτει τις νέες ιδέες σε εφαρμογή</big>. ... Οι επιχειρήσεις διακρίνουν συνήθως το δυναμικό τους σε δύο ομάδες: τους «δημιουργικούς» και τους «κουστουμάτους». Συνήθως, καταλαβαίνεις ποιοι είναι οι δημιουργικοί επειδή δεν φοράνε κουστούμι. Φοράνε τζιν και έρχονται καθυστερημένοι, επειδή πάλευαν με μια ιδέα ... Όλοι μας έχουμε τεράστιες δημιουργικές ικανότητες εκ του γεγονότος και μόνο ότι είμαστε άνθρωποι. Η πρόκληση είναι να τις αναπτύξουμε. Μια κουλτούρα δημιουργικότητας πρέπει να περιλαμβάνει τους πάντες, όχι μόνο κάποιους λίγους»</span>. <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn25" name="_ftnref25" title="" id="_ftnref25"><sup> 25 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Το να κάνεις λάθη δεν είναι το ίδιο πράγμα με το να είσαι δημιουργικός, αλλά ξέρουμε είναι ότι, αν δεν είσαι προετοιμασμένος να κάνεις λάθος, δεν θα σκεφτείς ποτέ κάτι πρωτότυπο. Και μέχρι να ενηλικιωθούν τα περισσότερα παιδιά έχουν χάσει αυτή την ικανότητα. Φοβούνται να κάνουν λάθος. Στιγματίζουμε τα λάθη. Και διευθύνουμε και τα εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα με αυτό τον τρόπο, τα λάθη είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους κάνοντας τους να ξεχνούν τις δημιουργικές τους ικανότητες. Ο Πικάσο κάποτε είπε, ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται καλλιτέχνες. Το ζήτημα είναι να παραμείνουν καλλιτέχνες καθώς μεγαλώνουν. <b><big>Δεν εκπαιδευόμαστε για να γίνουμε δημιουργικοί, εκπαιδευόμαστε να ξεχάσουμε τη δημιουργικότητα μας</big></b>. Γιατί συμβαίνει αυτό; Όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο έχουν την ίδια ιεραρχία θεμάτων. Όλα! Δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι. Θα περίμενες να είναι διαφορετικά, αλλά δεν είναι. Στην κορυφή βρίσκονται τα Μαθηματικά και οι Γλώσσες, μετά οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες, και στο τέλος είναι οι Τέχνες. Παντού στη Γη! Και παντού υπάρχει ιεραρχία και μέσα στις ίδιες τις Τέχνες. Τα Εικαστικά και η Μουσική συνήθως βρίσκονται ιεραρχικά ψηλότερα στα σχολεία απ' ό,τι το Θέατρο και ο Χορός. <b>Δεν υπάρχει ούτε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στον πλανήτη που να διδάσκει καθημερινά Χορό στα παιδιά με τον τρόπο που διδάσκονται τα Μαθηματικά</b>. Γιατί; Γιατί όχι; Νομίζω ότι αυτό είναι σημαντικό. <b><big>Πιστεύω ότι τα Μαθηματικά είναι σημαντικά, αλλά το ίδιο και ο Χορός</big></b>».</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn26" name="_ftnref26" title="" id="_ftnref26"><sup> 26 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Το πρόβλημα είναι ότι το τρέχον εκπαιδευτικό σύστημα σχεδιάστηκε και οργανώθηκε για μια διαφορετική εποχή. Σχεδιάστηκε μέσα στα πλαίσια της διανοητικής κουλτούρας του Διαφωτισμού και μέσα στις οικονομικές συνθήκες της Βιομηχανικής Επανάστασης. ... Τα παιδιά μας ζουν στην πιο υπερπλήρη σε ερεθίσματα περίοδο της ιστορίας της γης. Βομβαρδίζονται με πληροφορίες και προκλήσεις από όλους τους χώρους, από τους υπολογιστές, τα iphones, τις διαφημίσεις, τα εκατοντάδες τηλεοπτικά κανάλια. Κι ερχόμαστε και τα τιμωρούμε επειδή δεν μπορούν να συγκεντρωθούν! Σε τι δεν μπορούν να συγκεντρωθούν; Στα βαρετά, στο μεγαλύτερο μέρος τους, πράγματα του σχολείου. ... <b><big>Η αποκλίνουσα σκέψη δεν είναι συνώνυμο, αλλά, μια απαραίτητη ιδιότητα της δημιουργικότητας. Είναι η ικανότητα να βλέπεις πολλές απαντήσεις σε μία ερώτηση, πολλούς διαφορετικούς τρόπους να ερμηνεύσεις μια ερώτηση, να σκέφτεσαι ΠΛΑΓΙΑ, ΛΟΞΑ.</big></b> Να βλέπεις πολλαπλές απαντήσεις κι όχι μία. Υπάρχουν τεστ γι’ αυτό και τα έκαναν σε 1500 ανθρώπους. Βάση των κανόνων του διαγωνισμού, αν πετύχαινες πάνω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο μπορούσες να θεωρηθείς «διάνοια» στην αποκλίνουσα σκέψη. Από τους 1500 που διαγωνίστηκαν πέτυχαν να φτάσουν στο επίπεδο της «διάνοιας» στην αποκλίνουσα σκέψη: <b><big>Παιδιά Νηπιαγωγείου, 3 έως 5 ετών, κατά 98%</big></b>! Επανεξέτασαν <b><big>τα ίδια παιδιά 5 χρόνια αργότερα σε ηλικία 8 έως 10 ετών. Ποιο ήταν το ποσοστό; 32%</big></b>! Τα εξέτασαν ακόμη μία φορά 5 χρόνια αργότερα, <b><big>όταν ήταν 13 έως 15 ετών. Το ποσοστό όσων έπιασαν το επίπεδο της «διάνοιας» έπεσε στο 10%</big></b>! Αυτό το αποτέλεσμα δείχνει δύο πράγματα: Πρώτον. Όλοι έχουμε αυτή την ικανότητα. Δεύτερον. Μειώνεται. Πολλά συνέβησαν σε αυτά τα παιδιά καθώς μεγάλωναν, πολλά, αλλά το σημαντικότερο που τους συνέβη είναι ότι ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΚΑΝ. Επί 10 χρόνια στο σχολείο άκουγαν να τους λένε ότι υπάρχει μία μόνο λύση, αυτή που βρίσκεται στο Λυσάρι»</span> <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn27" name="_ftnref27" title="" id="_ftnref27"><sup> 27 </sup></a></span>.</p>
<center><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/MukR5xt3s6w" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></center>
<br>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το αριστερό μας ημισφαίριο έχει να κάνει με το παρελθόν και με το μέλλον. Η γνώση που προκύπτει από το αριστερό ημισφαίριο είναι αφηρημένη, ανεικονική, αφαιρεί και γενικεύει, έχει το πλεονέκτημα της τελειότητας, αλλά αυτή τη τελειότητα την πληρώνουμε με το τίμημα του κενού και την απώλεια της δημιουργικότητας. Ο κόσμος το αριστερού ημισφαιρίου είναι μόνο μια αναπαράσταση, είναι ένας νεκρός, ψυχρός χάρτης, χρήσιμος για την χρησιμοθηρική εκμετάλλευση του κόσμου μας μεν, που στερεί όμως την ικανότητα επαφής, την ενσυναίσθηση, την αίσθηση της ενότητας, της γαλήνης, της ολότητας, την χαρά της αίσθησης της ενοποιημένης ύπαρξης. Το δεξί ημισφαίριο αντίθετα έχει να κάνει με την τωρινή στιγμή. Είναι για το «εδώ και τώρα». Το δεξί ημισφαίριο προβάλλει έναν κόσμο από ζωντανά όντα που βρίσκονται σε μια διασύνδεση μεταξύ τους μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο ζωή και δημιουργικότητα. Σε αυτές τις διαφορές του τρόπου λειτουργίας των δύο ημισφαιρίων αναφέρεται και ο Έκχαρτ Τόλε (Eckhart Tolle), με το δικό του λεξιλόγιο, στο βιβλίο του: «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ». Με τους όρους «νους» και «σκέψη» αναφέρεται στο αριστερό ημισφαίριο ενώ για τις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου χρησιμοποιεί τις εκφράσεις: «μη-νους», «συνειδητότητα χωρίς σκέψη», «νοητική ησυχία», «φώτιση», «αίσθηση ενότητας με την Ύπαρξη»:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Ο φιλόσοφος Καρτέσιος πίστευε ότι είχε ανακαλύψει την πιο θεμελιώδη αλήθεια όταν δήλωνε: <b><big>«Σκέφτομαι, άρα υπάρχω»</big></b>. Στην πραγματικότητα, είχε δώσει έκφραση στο πιο βασικό λάθος. Ο καταναγκαστικά σκεπτόμενος, δηλαδή σχεδόν όλοι, ζει σε μια κατάσταση φαινομενικού διαχωρισμού από τους πάντες και, τα πάντα, σ’ έναν παράλογα πολύπλοκο κόσμο συνεχών προβλημάτων και σύγκρουσης, έναν κόσμο που αντανακλά τον ολοένα αυξανόμενο κατακερματισμό του νου. <b><big>Η ταύτιση με το σκεπτόμενο νου σου δημιουργεί ένα αδιαφανές παραπέτασμα από έννοιες, ετικέτες, εικόνες, λέξεις, κρίσεις και ορισμούς που εμποδίζουν κάθε αληθινή σχέση.</big></b> Μπαίνει ανάμεσα σε σένα και στον εαυτό σου, ανάμεσα σε σένα και στο συνάνθρωπο σου, ανάμεσα σε σένα και στη φύση, ανάμεσα σε σένα και στο Θεό. Αυτό το παραπέτασμα της σκέψης είναι που δημιουργεί την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, την ψευδαίσθηση ότι υπάρχεις εσύ και ένας τελείως χωριστός «άλλος» ή «άλλο». Η σκέψη έχει γίνει αρρώστια. Η αρρώστια εμφανίζεται όταν τα πράγματα χάνουν την ισορροπία τους.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<big>Η φώτιση είναι μια κατάσταση ολότητας, ενοποιημένης ύπαρξης και, επομένως, γαλήνης. <b>Σ’ αυτή την κατάσταση είσαι ένα με τη ζωή στη φανερή όψη της, ένα με τον κόσμο, καθώς και με το βαθύτερο εαυτό και την άδηλη ζωή – ένα με την Ύπαρξη</b>. Όταν η σκέψη υποχωρεί, τότε ... νιώθεις μέσα σου ησυχία και γαλήνη. Αυτή είναι η αρχή της αίσθησης της φυσικής σου κατάστασης, της αισθητής ενότητας με την Ύπαρξη, που συνήθως συσκοτίζεται από τη σκέψη. ... Νιώθεις επίσης να αναδύεται από μέσα σου μια άφατη χαρά. Δεν πρόκειται για μια κατάσταση έκστασης. Καθόλου. Δεν υπάρχει απώλεια της συνειδητότητας. Το αντίθετο μάλιστα. ... Σ’ αυτή την κατάσταση της εσωτερικής σύνδεσης, είσαι πολύ πιο «ξύπνιος», βρίσκεσαι σε πολύ μεγαλύτερη εγρήγορση απ’ όσο στην κατάσταση της σκέψης. <b>Είσαι ολότελα παρών.</b> ... Δεν είναι μια εγωιστική κατάσταση, αλλά <b>μια κατάσταση χωρίς εγώ</b>. Σε παίρνει πέρα από αυτό που θεωρούσες προηγουμένως σαν «εαυτό σου».</big></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<b><big>Ο σκεπτόμενος νους από μόνος του δεν είναι δυσλειτουργικός. Είναι ένα υπέροχο εργαλείο. Η δυσλειτουργικότητα ξεκινάει όταν αναζητάς σ’ αυτόν τον εαυτό σου και θεωρείς, λαθεμένα, ότι είσαι αυτός.</big></b> Για το εγώ, η παρούσα στιγμή καλά-καλά δεν υπάρχει. Μόνο το παρελθόν και το μέλλον θεωρούνται σημαντικά. ... Ακόμα κι όταν το εγώ φαίνεται να ενδιαφέρεται για το παρόν, δεν είναι το παρόν αυτό που βλέπει. Το αντιλαμβάνεται λαθεμένα, επειδή το κοιτάζει μέσα από τα μάτια του παρελθόντος. Ή υποβιβάζει το παρόν σε μέσον για την επίτευξη ενός σκοπού που βρίσκεται πάντα στο μέλλον, όπως το προβάλλει ο νους» .</span> <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn28" name="_ftnref28" title="" id="_ftnref28"><sup> 28 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Όταν ο άνθρωπος έχει εκπαιδευτεί να εστιάζει στον τρόπο λειτουργίας του αριστερού ημισφαιρίου χάνει τη δημιουργικότητα, την αίσθηση της χαράς και της ομορφιάς της ζωής εξηγεί και ο Έκχαρτ Τόλε (Eckhart Tolle), στο βιβλίο του, «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ»:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Όταν η συνειδητότητα είναι ταυτισμένη με το νου [αριστερό ημισφαίριο], τότε η δύναμη και το άπειρα δημιουργικό δυναμικό που βρίσκονται κρυμμένα στο Τώρα συσκοτίζονται εντελώς από τον ψυχολογικό χρόνο. Η ζωή σου χάνει τότε τον παλμό της, τη φρεσκάδα της, την αίσθηση του θαύματος. ... Η αρχή της ελευθερίας είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι αυτός που σκέφτεται ... Αρχίζεις τότε να αντιλαμβάνεσαι ότι <b><big>υπάρχει μια τεράστια σφαίρα ευφυΐας πέρα από τη σκέψη, ότι ο σκεπτόμενος νους δεν είναι παρά μια απειροελάχιστη πλευρά αυτής της ευφυΐας.</big></b> Αντιλαμβάνεσαι επίσης πως όλα εκείνα που έχουν πραγματικά σημασία – η ομορφιά, η αγάπη, η δημιουργικότητα, η χαρά, η εσωτερική γαλήνη – προέρχονται από κάτι που είναι πέρα (δίπλα ...) από το νου. Αρχίζεις να αφυπνίζεσαι. ... <b><big>Όταν χρησιμοποιείς το νου σου, και ιδιαίτερα όταν χρειάζεσαι μια δημιουργική λύση, ταλαντεύεσαι κάθε λίγα λεπτά ανάμεσα στη σκέψη και στην ησυχία, ανάμεσα στο νου και στο μη-νου που είναι συνειδητότητα χωρίς σκέψη.</big></b> Μόνο με αυτό τον τρόπο είναι δυνατόν να σκέφτεσαι δημιουργικά. Ο νους είναι ουσιαστικά μια μηχανή επιβίωσης: επίθεση και άμυνα ενάντια στο νου άλλων, συγκέντρωση, αποθήκευση και ανάλυση πληροφοριών. Σ’ αυτά είναι καλός, αλλά δεν είναι καθόλου δημιουργικός. <b><big>Όλοι οι αληθινοί καλλιτέχνες, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, δημιουργούν από ένα χώρο μη-νου, από την εσωτερική ησυχία.</big></b> Ο νους δίνει τότε μορφή στη δημιουργική παρόρμηση ή ενόραση. ... Οι μεγάλοι επιστήμονες έχουν αναφέρει ότι οι επαναστατικές τους ανακαλύψεις ήρθαν σε μια στιγμή νοητικής ησυχίας. Το εκπληκτικό αποτέλεσμα μιας πανεθνικής έρευνας μεταξύ των πιο επιφανών μαθηματικών της Αμερικής, συμπεριλαμβανομένου και του Αϊνστάιν, σχετικά με τις μεθόδους εργασίας τους, ήταν ότι η σκέψη «παίζει μόνο δευτερεύοντα ρόλο στη σύντομη, αποφασιστική φάση της ίδιας της δημιουργικής πράξης». ... <b>Όταν είσαι παρών στο Τώρα, ολοκληρωτικά και έντονα, μπορείς να νιώσεις την Ύπαρξη.</b> Το να αποκτάς ξανά επίγνωση της Ύπαρξης και να παραμένεις σ’ αυτή την κατάσταση του «αισθάνομαι-συνειδητοποιώ», αυτό είναι η φώτιση. ... <b>Η φώτιση είναι απλώς η φυσική σου κατάσταση της αισθητής ενότητας με την Ύπαρξη.</b> Είναι μια κατάσταση σύνδεσης με κάτι απροσμέτρητο και άφθαρτο, κάτι που, σχεδόν με παράδοξο τρόπο, είσαι ουσιαστικά εσύ, κι ωστόσο είναι πολύ μεγαλύτερο από σένα. ... Ο νους, για να εξασφαλίσει ότι θα διατηρήσει τον έλεγχο, επιδιώκει συνεχώς να καλύπτει την παρούσα στιγμή με παρελθόν και μέλλον. ... η ζωτικότητα και το δημιουργικό δυναμικό της Ύπαρξης, η οποία είναι αδιαχώριστη από το Τώρα, καλύπτονται με το χρόνο, η αληθινή σου φύση συσκοτίζεται από το νου. ... <b><big>Ο λόγος που οι περισσότεροι επιστήμονες δεν είναι δημιουργικοί</b>, δεν <b>είναι επειδή</b> δεν ξέρουν να σκέφτονται, αλλά, απλούστατα, επειδή <b>δεν ξέρουν πώς να πάψουν να σκέφτονται!</big></b>»</span> <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn29" name="_ftnref29" title="" id="_ftnref29"><sup> 29 </sup></a></span>. Δεν ξέρουν πώς να καθοδηγούν την συνειδητότητά τους προς τις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου που τόσο τις χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος για να τα βγάλει πέρα στις νέες συνθήκες της σύγχρονης ζωής.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Καθώς ο κόσμος περιδινίζεται ολοένα και πιο γρήγορα, <b><big>οι οργανωτικές δομές διοίκησης απανταχού της γης λένε ότι χρειάζονται ανθρώπους που να μπορούν να σκεφτούν δημιουργικά,</big></b> να επικοινωνούν και να εργάζονται σε ομάδες· άνθρωποι που να είναι ευέλικτοι και ευπροσάρμοστοι. <b><big>Πολύ συχνά λένε πως δεν μπορούν να βρουν τέτοιους ανθρώπους.</big></b> ... Τον Δεκέμβριο του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολ εκφώνησε τη δεύτερη ετήσια ομιλία του στο Κογκρέσο. ... <span style="font-family: Tahoma, Geneva, sans-serif; font-size:20px; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">«Τα δόγματα του ήρεμου παρελθόντος είναι αναντίστοιχα με το θυελλώδες παρόν. Οι δυσκολίες συσσωρεύονται η μία πάνω στην άλλη. Οι συνθήκες είναι νέες γι’ αυτό και μας καλούν να σκεφτούμε και να ενεργήσουμε με τρόπο νέο. Πρέπει να αποτινάξουμε προϊδεασμούς και κατόπιν να σώσουμε τη χώρα μας».</span> ... Μου αρέσει πολύ η παρότρυνση «αποτίναξης των προϊδεασμών». Αυτό που εννοεί είναι ότι καθοδηγούμαστε όλοι στη ζωή μας από ιδέες στις οποίες είμαστε αφοσιωμένοι, αλλά οι οποίες ίσως να μην είναι πλέον αληθείς ή συναφείς με το παρόν. Μας υπνωτίζουν και ασκούν πάνω μας ισχυρή επιρροή. Για να προχωρήσουμε, πρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας τη δύναμη τους. ... Ένας από τους βασικούς λόγους που τόσοι πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι δεν είναι δημιουργικοί είναι η εκπαίδευση. Ο Πικάσο είπε κάποτε ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται καλλιτέχνες· το πρόβλημα είναι να παραμείνουμε καλλιτέχνες καθώς μεγαλώνουμε. <b><big>Η δημιουργικότητα δεν αφορά αποκλειστικά στις τέχνες, ή στην ιδιότητα του καλλιτέχνη, ... Οι κυρίαρχες μορφές της εκπαίδευσης καταπνίγουν στην πράξη τις συνθήκες εκείνες που είναι βασικές για τη δημιουργική ανάπτυξη.</big></b> Τα νέα παιδιά εισέρχονται στο προνήπιο έχοντας ζωντανή μέσα τους τη δημιουργική τους αυτοπεποίθηση· μέχρι τη στιγμή που εγκαταλείπουν την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, πολλά απ’ αυτά την έχουν απωλέσει ολωσδιόλου. ... Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τον όρο «ακαδημαϊκή ικανότητα» και εννοούν «ευφυΐα». Δεν είναι όμως καθόλου του ίδιο πράγμα. <b>Η ακαδημαϊκή εργασία εστιάζει σε συγκεκριμένα είδη λεκτικού και μαθηματικού λόγου:</b> στα γραπτά, θετικά και κριτικά δοκίμια, στις προφορικές συζητήσεις και τις μαθηματικές αναλύσεις. Πρόκειται για πολύ σημαντικές μορφές ικανότητας. <b><big>Αλλά αν η ανθρώπινη ευφυΐα περιοριζόταν σ’ αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού ουδέποτε θα είχε συμβεί.</big></b> Θα υπήρχε πολλή ανάλυση αλλά όχι πολλή δράση. <b>Δεν θα υπήρχε έμπρακτη επιστήμη, ούτε τεχνολογία, ούτε λειτουργικές επιχειρήσεις, ούτε τέχνη, ούτε μουσική και χορός, ούτε θέατρο, ούτε ποίηση, ούτε έρωτας, ούτε αισθήματα ή διαισθητικότητα.</b> Όλοι αυτοί οι παράγοντες παρανείναι σημαντικοί για μείνουν απέξω από την περιγραφή της ανθρώπινης ευφυΐας. <b><big>Αν ότι διαθέταμε όλο κι όλο ήταν η ακαδημαϊκή ικανότητα,</big></b> δεν θα σηκωνόσασταν από το κρεβάτι σήμερα το πρωί ... δεν θα είχατε κρεβάτι ... <b><big>Κανείς δεν θα μπορούσε να φτιάξει ένα κρεβάτι</big></b>. Θα είχαν γραφεί διάφορα για τη θεωρητική πιθανότητα της κατασκευής ενός κρεβατιού, αλλά δεν θα είχε στην πράξη κατασκευαστεί κανένα. ... <b>Οι εργοδότες ισχυρίζονται ότι θέλουν ανθρώπους που να μπορούν να σκεφτούν δημιουργικά, να μπορούν να καινοτομήσουν, να μπορούν να επικοινωνήσουν άνετα, να εργαστούν σε ομάδες και να είναι ευπροσάρμοστοι και με αυτοπεποίθηση. Παραπονούνται πως είναι λίγοι οι απόφοιτοι που διαθέτουν τέτοια προτερήματα.</b> ... Τα συμβατικά ακαδημαϊκά προγράμματα δεν είναι σχεδιασμένα για να τα καλλιεργούν όλα αυτά και <b><big>η αναβάθμιση των ακαδημαϊκών προτύπων από μόνη της δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε – ενδέχεται μάλιστα να τα κάνει και χειρότερα. ... πρέπει να κατανοήσουμε με νέο τρόπο τη νοημοσύνη, την ικανότητα και τη φύση της δημιουργικότητας</big></b>»</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn30" name="_ftnref30" title="" id="_ftnref30"><sup> 30 </sup></a></span> και σε αυτό μπορεί να μας βοηθήσει ο τρόπος που σκέφτονται όσοι υποτιμητικά χαρακτηρίζονται από τα παλιά ακαδημαϊκά εκπαιδευτικά πρότυπα ως δυσλεξικοί.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Η γνώση γύρω από την αναγνωστική αποτυχία μας παρέχει μια διαφορετική οπτική γωνία που επιφυλάσσει εκπλήξεις σε όποιον αποφασίσει να τη διερευνήσει. ... Από πρόσφατες εξελίξεις στην έρευνα της νευροαπεικόνισης, αναφύεται μια διαφορετική εικόνα του δυσλεξικού εγκεφάλου. ... Βρισκόμαστε στα συναρπαστικά πρώτα στάδια της κατανόησης των όχι ιδιαίτερα μελετημένων πλεονεκτημάτων που κρύβει ο δυσλεξικός εγκέφαλος. <b><big>Δεν θεωρείται πλέον απλή σύμπτωση το γεγονός ότι πολλοί εφευρέτες, καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, σχεδιαστές υπολογιστών, πυρηνικοί φυσικοί και οικονομολόγοι έχουν ιστορικό δυσλεξίας</big></b> στα παιδικά τους χρόνια. ... <b>Τι είναι αυτό που κάνει τον δυσλεξικό εγκέφαλο να σχετίζεται σε κάποια άτομα με μοναδική δημιουργικότητα στα επαγγέλματά τους</b>, τα οποία έχουν συχνά να κάνουν με το σχέδιο, την αρχιτεκτονική και την αναγνώριση προτύπων; ... <b>Μήπως τα άτομα με δυσλεξία θα προσαρμοστούν ευκολότερα σε ένα οπτικό και τεχνολογικά προσανατολισμένο μέλλον;</b>»</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn31" name="_ftnref31" title="" id="_ftnref31"><sup> 31 </sup></a></span>.</p>
<a name="flow"></a>
<br>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Ο Μιχάι Τσίκζεντμιχαϊ (Mihaly Csikszentmihalyi) ερευνητής της ψυχολογίας της ανθρώπινης δημιουργικότητας και ευτυχίας στο βιβλίο του, «Ροή: Η ψυχολογία της ευτυχίας», (εκδόσεις Καστανιώτη 2009) παρουσιάζει τα αποτελέσματα των ερευνών του (κατά την διάρκεια των οποίων αξιοποίησε πάνω από εκατό χιλιάδες συνεντεύξεις) σύμφωνα με τα οποία οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι όταν βρίσκονται στην κατάσταση της «ροής», ένα είδος εσωτερικής έμπνευσης. Με το πρωτοποριακό του έργο, συνέβαλε στην κατανόηση της ευτυχίας, της δημιουργικότητας, της ολοκλήρωσης του ανθρώπου και <b><big>εισήγαγε την έννοια της «ροής» για να ονοματίσει μια κατάσταση αυξημένης εστίασης, βύθισης, ευφορίας και ανατροφοδότησης, που παρατήρησε ότι βιώνουν άνθρωποι πετυχημένοι σε ποικίλες δραστηριότητες όπως η τέχνη, το παιχνίδι ή η εργασία.</big></b> Όταν κάποιος βιώνει την κατάσταση της «ροής» συμμετέχει πλήρως σ’ αυτό που κάμνει, είναι δοσμένος και αφοσιωμένος σε αυτή του τη δραστηριότητα και ανατροφοδοτείται από την ίδια του την ενασχόληση με κάτι που τον εμπνέει. Ο χρόνος «σταματάει», ο άνθρωπος <b><big>βιώνει μια ήπια ευχάριστη έκσταση, είναι εκτός του εγωτικού εαυτού του</big></b> (δεν κατακλύζεται από σκέψεις και επιθυμίες), <b><big>ζει στο παρόν, στο «τώρα» και πετυχαίνει το βέλτιστο αποτέλεσμα με την μικρότερη δυνατή προσπάθεια.</big></b> Βιώματα δηλαδή που αναδύονται όταν η συνείδηση, ο νους, η προσοχή, το εγώ, η αυτοσυνειδησία έχει εκπαιδευτεί να εστιάζει στον τρόπο λειτουργίας του δεξιού ημισφαιρίου όπως τον περιέγραψαν ο Iain McGilchrist και η Jill Bolte Taylor.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Σε ομιλία του στο ted.com το 2004 ο Μιχάϊ Τσικσεντμιχάϊ ρωτάει, «τι δίνει αξία στη ζωή;». Επισημαίνοντας ότι τα λεφτά δεν μας κάνουν ευτυχισμένους, μελετάει εκείνους που βρίσκουν διαρκή ευχαρίστηση και ικανοποίηση σε δραστηριότητες που οδηγούν σε κατάσταση 'ροής':</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Ξεκίνησα την προσπάθεια να κατανοήσω τις πηγές της ευτυχίας. ... περίπου το 30% των ανθρώπων που ρωτήθηκαν στις ΗΠΑ από το 1956 λένε ότι η ζωή τους είναι πολύ ευτυχισμένη. Και αυτό δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ενώ το προσωπικό εισόδημα, αφαιρώντας την επίδραση του πληθωρισμού, έχει παραπάνω από διπλασιαστεί, σχεδόν τριπλασιαστεί στην ίδια περίοδο. ... μετά από ένα σημείο που αντιστοιχεί, πάνω κάτω, με περίπου 1.000 δολάρια πάνω από το ελάχιστο όριο της φτώχειας, οποιαδήποτε υλική βελτίωση δεν φαίνεται να επηρεάζει πόσο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι. Και, για την ακρίβεια, ανακαλύπτουμε ότι η έλλειψη βασικών πόρων, υλικών πόρων, συμβάλλει στη δυστυχία, αλλά η αύξηση των υλικών πόρων δεν αυξάνει την ευτυχία. ... προσπάθησα να κατανοήσω, σε ποιο μέρος της καθημερινής μας ζωής, νιώθουμε πραγματικά ευτυχισμένοι. ... </span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">Αυτό είναι από έναν από τους κορυφαίους Αμερικάνους συνθέτες, τη δεκαετία του '70. Και η συνέντευξη ήταν 40 σελίδες. Αλλά αυτό το μικρό απόσπασμα ... περιγράφει πως νιώθει όταν η σύνθεση πάει καλά. Και το περιγράφει ως μια κατάσταση έκστασης. ... </span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">Έκσταση στα αρχαία Ελληνικά σήμαινε απλά το να στέκεσαι δίπλα σε κάτι, στο περιθώριο του. ... μια διανοητική κατάσταση όπου νιώθεις ότι αυτό που κάνεις δεν είναι μέρος της καθημερινή σου ρουτίνας. Έτσι έκσταση ουσιαστικά σημαίνει να περνάς σε μια άλλη πραγματικότητα. ... Λέει επίσης ότι η εμπειρία είναι τόσο έντονη που αισθάνεται λες και δεν υπάρχει. ... <b><big>Όταν έχει πραγματικά απορροφηθεί σε αυτήν την ευχάριστη διαδικασία του να δημιουργεί κάτι καινούριο, δεν του περισσεύει αρκετή συγκέντρωση για να παρατηρήσει πώς νιώθει το σώμα του ή να σκεφτεί τα προβλήματα στο σπίτι του. Δεν μπορεί να νιώσει ότι είναι πεινασμένος ή κουρασμένος.</big></b> Το σώμα του εξαφανίζεται, η ταυτότητά του εξαφανίζεται από τη συνείδησή του ... αυτή η αυτόματη, αυθόρμητη διαδικασία που περιγράφει μπορεί να συμβεί μόνο σε κάποιο άτομο που είναι πολύ καλά εξασκημένο και έχει αναπτύξει τεχνική. Και έχει καταλήξει κοινός τόπος στη μελέτη της δημιουργικότητας ότι <b>δεν μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα χωρίς, το λιγότερο, 10 χρόνια εμβάθυνσης στην τεχνική γνώση ενός συγκεκριμένου τομέα</b>»</span> <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn32" name="_ftnref32" title="" id="_ftnref32"><sup> 32 </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Για τη «ροή» ο Daniel Goleman στο βιβλίο του «Η συναισθηματική νοημοσύνη» αναφέρει:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Ένας συνθέτης περιγράφει τις στιγμές κατά τις οποίες η έμπνευση του βρίσκεται στο ζενίθ της:</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»“Κι εσύ βλέπεις τον εαυτό σου να βυθίζεται σε μια εκστατική κατάσταση, σε σημείο που νιώθεις ότι σχεδόν δεν υπάρχεις. ... Το χέρι μου μοιάζει να είναι χωρισμένο από τον εαυτό μου ... Απλώς κάθομαι εκεί, παρατηρώντας ... Κι έτσι, απλά, όλα ξεχειλίζουν από μόνα τους».</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Η περιγραφή του έχει εντυπωσιακές ομοιότητες με την περιγραφή που έδωσαν εκατοντάδες διαφορετικοί άνδρες και γυναίκες - ορειβάτες, πρωταθλητές σκακιού, χειρούργοι, μπασκετμπολίστες, μηχανικοί, διευθυντές, ακόμα και υπάλληλοι αρχείων - όταν αναφέρθηκαν στη στιγμή που ξεπέρασαν τον εαυτό τους σε κάποια αγαπημένη τους δραστηριότητα. Η κατάσταση που περιγράφουν ονομάστηκε “ροή” από τον Μιχάλι Τζικτζεντμιχάλι (Mihaly Csikszentmihalyi) ψυχολόγο του Πανεπιστημίου του Σικάγο, ο οποίος συγκέντρωσε τέτοιες αναφορές σχετικά με εξαιρετικές επιδόσεις κατά τη διάρκεια μιας εικοσαετούς έρευνας. Οι αθλητές γνωρίζουν αυτή τη χαρισματική κατάσταση με τον όρο “ζώνη” , όπου η τελειότητα έρχεται αβίαστα, θεατές και αντίπαλοι χάνονται στην ομίχλη της απόλυτης απορρόφησής τους εκείνης της στιγμής.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Η ικανότητα του ατόμου να μπαίνει σε “ροή”είναι η καλύτερη στιγμή της συναισθηματικής νοημοσύνης. Η “ροή”αντιπροσωπεύει ίσως το ζενίθ στη χαλιναγώγηση των συναισθημάτων, υποτάσσοντάς τα στην υπηρεσία της επίδοσης και της μάθησης. ... Το χαρακτηριστικό σημάδι της ροής είναι μια αίσθηση αυθόρμητης χαράς, και αγαλλίασης. ... Η ροή ανακόπτεται αν συλλογίζεται κανείς πολύ έντονα τα όσα συμβαίνουν. Ακόμα και η ίδια η σκέψη “αυτό το κάνω καταπληκτικά” μπορεί να διασπάσει την αίσθηση της ροής [</span><span style="font-size:14px;">επειδή κατά την αυτοανάλυση η συνείδηση μεταπηδά στις λειτουργίες του αριστερού ημισφαιρίου</span><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">]. Η προσοχή συγκεντρώνεται τόσο πολύ, που οι άνθρωποι συνειδητοποιούν μόνο το στενό πλαίσιο της αντίληψης που συνδέεται με τον άμεσο στόχο, και χάνουν την αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Ένας χειρούργος, για παράδειγμα, θυμάται μια πολύ δύσκολη εγχείρηση κατά την οποία βρέθηκε σε ροή. Όταν ολοκλήρωσε την επέμβαση, πρόσεξε μια στοίβα πέτρες και σοβάδες στο πάτωμα του χειρουργείου ... ενώ εκείνος ήταν αφοσιωμένος στην εγχείρηση, ένα μέρος από το ταβάνι είχε υποχωρήσει. Δεν το είχε πάρει είδηση!... </span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Η ροή είναι μια κατάσταση λήθης του εαυτού, το αντίθετο της περισυλλογής και της ανησυχίας. ... Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε ροή είναι τόσο απορροφημένοι με το έργο που έχουν μπροστά τους, ώστε χάνουν την αίσθηση του (καθημερινού) εαυτού τους, εγκαταλείπουν τις μικρές (καθημερινές) ανησυχητικές σκέψεις, για την υγεία, τους λογαριασμούς που τρέχουν, ακόμα και για την ίδια την ευημερία της καθημερινής ζωής. Υπό την έννοια αυτή οι στιγμές της ροής είναι “εκτός Εγώ”. ... Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε ροή επιδεικνύουν έναν δεξιοτεχνικό έλεγχο πάνω σε αυτό που επιτελούν και οι αντιδράσεις τους είναι απόλυτα εναρμονισμένες με τις εναλλασσόμενες απαιτήσεις της εργασίας τους. Και παρόλο που οι άνθρωποι έχουν τις καλύτερες επιδόσεις σε κατάσταση ροής, δεν ενδιαφέρονται για το πόσο καλά πηγαίνουν, ούτε απασχολούνται με σκέψεις επιτυχίας ή αποτυχίας - αυτό που τους παρακινεί είναι η ίδια η αγαλλίαση της εργασίας τους.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Η είσοδος σ’ αυτή τη ζώνη μπορεί να επιτευχθεί όταν οι άνθρωποι βρίσκουν ένα έργο στο οποίο έχουν ειδικευθεί και το αναλαμβάνουν σε ένα επίπεδο που θέτει ελαφρά την ικανότητα τους σε δοκιμασία. Όπως μου είπε ο Τζικτζεντμιχάλι: “Οι άνθρωποι φαίνεται ότι συγκεντρώνονται περισσότερο όταν απαιτούνται από αυτούς λίγα περισσότερα από τα συνηθισμένα, και είναι ικανοί να δώσουν περισσότερα από τα συνηθισμένα. Αν απαιτούνται λίγα από αυτούς, οι άνθρωποι πλήττουν. Αν απαιτούνται πάρα πολλά αγχόνωνται”.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Αυθόρμητη ευχαρίστηση, χάρη και αποτελεσματικότητα χαρακτηρίζουν τη ροή. ... Η ποιότητα της προσοχής στη ροή είναι χαλαρή, αν και πολύ εστιασμένη.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Στη ροή υπάρχει ένα συναίσθημα ήπιας έκστασης. Αυτή η έκσταση μοιάζει να είναι ένα υπο-προϊόν της εστίασης της προσοχής. Παρατηρώντας ένα άτομο σε ροή, έχουμε την εντύπωση ότι το δύσκολο είναι εύκολο. Η άριστη επίδοση μοιάζει φυσιολογική και συνηθισμένη. Αυτή η εντύπωση συμβαδίζει με αυτό που συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλο, όπου επαναλαμβάνεται ένα παρόμοιο παράδοξο: οι πιο απαιτητικοί στόχοι επιτυγχάνονται με τη λιγότερη κατανάλωση νοητικής ενέργειας. Στη ροή ο εγκέφαλος βρίσκεται σε μια “ψύχραιμη” κατάσταση, ... ο εγκέφαλος “ηρεμεί”, με την έννοια ότι παρουσιάζει μια ελάττωση της διέγερσης του φλοιού.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Μια έντονη αυτοσυγκέντρωση –εστίαση που πυροδοτείται από ανησυχία- προκαλεί αυξημένη δραστηριότητα του φλοιού. Αλλά η ζώνη της ροής και της άριστης απόδοσης μοιάζει σαν όαση αποτελεσματικότητας του φλοιού με την ελάχιστη κατανάλωση νοητικής ενέργειας.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Στην κατάσταση αυτή ακόμα και η σκληρή δουλειά μπορεί να είναι αναζωογονητική και ανανεωτική, και όχι εξαντλητική»</span> (<span style="font-size:12px;">Daniel Goleman, <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.public.gr/product/books/greek-books/anthropology-social-sciences/psychology/i-synaisthimatiki-noimosyni/prod1390651pp/" target="_blank">«Η Συναισθηματική Νοημοσύνη», κεφάλαιο 6 «Το Χάρισμα του Δεξιοτέχνη - Ροή: Η Νευροβιολογία της Τελειότητας;»</a></span>, εκδ. ΠΕΔΙΟ Αθήνα 2011, σελ. 149-152</span>).</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Από τη βιομηχανική Επανάσταση και μετά, <b>έχουμε κατασκευάσει γύρω μας έναν κόσμο κατ' εικόνα του κόσμου που κατασκευάζει εσωτερικά το αριστερό ημισφαίριο. ... <u>Οι αξίες του αριστερού ημισφαιρίου είναι η χρησιμότητα και η ευχαρίστηση.</u></b> Αλλά το νόημα δεν μπορεί να προέλθει από το γραμμικό σχέδιο, και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να προέλθει η ευτυχία. <b><big>Η ευτυχία και η πληρότητα προκύπτουν ως υποπροϊόντα, ως παρενέργεια της αυθυπέρβασης</big></b>. Αυτό το σημείο έθιξε ο Viktor Frankl στο μεγάλο του βιβλίο, «Το Νόημα της Ζωής»<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn33" name="_ftnref33" title="" id="_ftnref33"><sup> 33 </sup></a></span>. Αν ασπαζόμαστε την άποψη του αριστερού ημισφαιρίου ποτέ δεν θα βρούμε νόημα, επειδή δεν μπορεί να το κατανοήσει. Δεν έχει κανέναν τρόπο να ξεφύγει από το σύστημα των σημείων. Δεν αντιλαμβάνεται τη δύναμη της μεταφοράς, μέσω της οποίας και μόνο είναι δυνατόν να προκύψει το νόημα. Δεν είναι σε επαφή. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του, δεν εξελίχθηκε για να μας βοηθήσει να κάνουμε αυτό. <b>Εξελίχθηκε για να μας βοηθήσει να χειριζόμαστε τον κόσμο να τον εκμεταλλευόμαστε, να κυριαρχούμε.</b> Το πρόβλημα μας δεν είναι ότι έχουμε αποτύχει να βρούμε απάντηση στο ερώτημα για το νόημα της ζωής η οποία θα μπορούσε να ικανοποιήσει το αριστερό ημισφαίριο - στη φύση των πραγμάτων, καμιά τέτοια απάντηση δεν μπορεί να υπάρχει. Το πρόβλημα μας είναι ότι έχουμε επιτρέψει στον εαυτό μας να απαντήσει σε αυτή την αποτυχία χλευάζοντας το ερώτημα για νόημα. Εμείς δεν πρέπει να προσπαθούμε να βρούμε για ετοιμόλογη, σαφή απάντηση σε αυτό, δεδομένου όποια τέτοια απάντηση θα ήταν αναπόφευκτα λάθος. <b><big>Το νόημα προκύπτει από την εμπλοκή μας με τον κόσμο, όχι από την αφηρημένη ενατένισή του</big></b>.</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn34" name="_ftnref34" title="" id="_ftnref34"><sup> 34 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Η Jill Bolte Taylor σε ομιλία της το 2008 στο ted.com περιγράφοντας την εξέλιξη του εγκεφαλικού στο αριστερό της ημισφαίριο λέει: </p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Και μετά έχασα την ισορροπία μου και βρέθηκα κόντρα στον τοίχο. Κοιτάω κάτω το χέρι μου και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ πια να καθορίσω τα όρια του σώματός μου. Δεν μπορώ να καθορίσω πού αρχίζω και πού τελειώνω, ... Και <b>εκείνη τη στιγμή, ο εγκεφαλικός μου διάλογος - ο διάλογος του αριστερού μου ημισφαιρίου - σιώπησε εντελώς.</b> Σαν κάποιος να πήρε το τηλεκοντρόλ και να σίγασε τη φωνή. Απόλυτη σιγή. <b>Αρχικά σοκαρίστηκα που βρέθηκα μέσα σε ένα σιωπηλό μυαλό. Αλλά αμέσως μετά ένιωσα γοητευμένη</b> από τη μεγαλοπρέπεια της ενέργειας γύρω μου. ... Ένιωθα ένα με την ενέργεια γύρω μου, και <b>ήταν όμορφα εκεί</b>. Και ξαφνικά το αριστερό μου ημισφαίριο επανέρχεται σε λειτουργία, και μου λέει, "Έι! ΄Έχουμε πρόβλημα! Έχουμε πρόβλημα! Πρέπει να καλέσουμε βοήθεια." Και λέω, "Ωχ! Έχω πρόβλημα. Έχω πρόβλημα." Αλλά αμέσως μετά παρασύρομαι πάλι πίσω μέσα στη συνείδηση - στοργικά αναφέρομαι σε αυτό το χώρο σαν Χώρα του Λάλα. Όμως ήταν όμορφα εκεί. ... και κάθε άγχος σχετικό με τη δουλειά μου - έχει χαθεί. Ένιωσα πιο ανάλαφρη μέσα στο σώμα μου. Σκεφτείτε: όλες οι σχέσεις του έξω κόσμου και όλα τα άγχη που συνδέονται με αυτές - είχαν εξαφανιστεί. Και ένιωθα αυτή την αίσθηση της ηρεμίας. Σκεφτείτε πώς θα ήταν να χάσεις 37 χρόνια συναισθηματικού φορτίου. <b><big>Ένιωθα ευφορία. Ευφορία. Και ήταν όμορφα</big></b>».</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn35" name="_ftnref35" title="" id="_ftnref35"><sup> 35 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Ο Ινδός σκηνοθέτης Shekhar Kapur που σκηνοθέτησε την ταινία «Ελισάβετ» του 1998 (<span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_%28film%29" target="_blank">https://en.wikipedia.org</a></span>) και σε ομιλία του στο ted.com αναφέρει ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να εμφανιστεί η έμπνευση είναι η στροφή προς το «μηδέν», την κενότητα, το χάος και το αίσθημα πανικού που συνδέεται με την απώλεια του «εξοπλισμού» της σκέψης και την προσέγγιση προς την βιωματική κατάσταση του «έν οίδα ότι ουδέν οίδα» που είναι το στερεό έδαφος όπου ανθίζει η έμπνευση, η δημιουργικότητα, η καινοτομία.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Όταν βγαίνω να σκηνοθετήσω ένα έργο, κάθε μέρα προετοιμαζόμαστε υπερβολικά, σκεπτόμαστε υπερβολικά. <big><b>Η γνώση όμως καταλήγει να είναι βάρος για τη σοφία</b></big>. Ξέρετε, οι απλές λέξεις χάνονται στην άβυσσο της εμπειρίας. Έτσι σκέφτομαι και λέω, "Τι θα κάνω σήμερα;" Δεν πρόκειται να κάνω αυτό που έχω σχεδιάσει και <b><big>βάζω τον εαυτό μου σε απόλυτο πανικό. Είναι ο τρόπος μου να διώξω τη σκέψη,</big> να διώξω αυτή τη σκέψη που λέει "Ε! Ξέρεις τι κάνεις. Ξέρεις ακριβώς τι κάνεις. Είσαι σκηνοθέτης, αυτό το κάνεις χρόνια ολόκληρα." Έτσι πρέπει να φτάσω εκεί και να αισθανθώ απόλυτο πανικό.</b> Είναι μια συμβολική κίνηση. Σκίζω το σενάριο πανικοβάλλομαι, τρομοκρατούμαι. Το κάνω και τώρα, μπορείτε να με δείτε. Αρχίζω να έχω άγχος, δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω τι κάνω, δεν θέλω να πάω εκεί.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<b><big>Επιτρέπω στον εαυτό μου να βυθιστεί στο χάος επειδή από το χάος ελπίζω να έρθουν κάποιες στιγμές αλήθειας</big></b>. Η προετοιμασία είναι προετοιμασία. Δεν ξέρω καν αν είναι τίμιο. Δεν ξέρω καν αν είναι ειλικρινές. Η αλήθεια του έρχεται εκείνη τη στιγμή, οργανικά ...</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Και <b><big>βάζεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση πανικού, όπου δεν ξέρεις και έτσι δεν ξέρεις. Και έτσι, επειδή δεν ξέρεις προσεύχεσαι στο σύμπαν</big></b>, επειδή προσεύχεσαι στο σύμπαν ότι κάτι - θα προσπαθήσω να πλησιάσω το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο που ο Αϊνστάιν - να πω μια προσευχή - πλησίαζε τις εξισώσεις του, την ίδια πηγή. Ψάχνω για την ίδια πηγή επειδή <b><big>η δημιουργικότητα εκπορεύεται από την ίδια ακριβώς πηγή που διαλογίζεσαι έξω από τον εαυτό σου, έξω από το σύμπαν. Ψάχνεις για κάτι που έρχεται και σε χτυπάει</big></b>. Μέχρι να σε χτυπήσει, δεν μπορείς να δώσεις εσύ το πρώτο χτύπημα. Τότε τι κάνεις;</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Το πρώτο πράγμα που έμαθα για την αφήγηση και το ακολουθώ πάντα είναι: ο Πανικός. <b><big>Ο πανικός είναι η μεγάλη πρόσβαση στη δημιουργικότητα επειδή είναι ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς το μυαλό σου. Ξεφορτωθείτε το μυαλό σας</big></b>. Διώξτε το, πετάξτε το. Και πάμε στο σύμπαν γιατί υπάρχει κάτι εκεί έξω που είναι πιο αληθινό από τη σκέψη σας, που είναι πιο αληθινό από το σύμπαν σας. [ασαφές] που το είπατε αυτό χθες. Απλά το επαναλαμβάνω γιατί το ακολουθώ συνεχώς για να βρω κάπου τη "shunyata", την κενότητα. Από την κενότητα πηγάζει μια στιγμή δημιουργικότητας. Αυτό κάνω λοιπόν».</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn36" name="_ftnref36" title="" id="_ftnref36"><sup> 36 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Η πετυχημένη συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, Any Tan μιλάει στο ted.com για τις προϋποθέσεις άνθισης της δημιουργικότητα και αρχίζει με μια παιδική της έκθεση με τίτλο «η αξία του τίποτα»:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«<b><big>Η αξία του τίποτα: από το τίποτα ξεπηδάει το κάτι.</big></b> Αυτή ήταν μία έκθεση που έγραψα όταν ήμουν 11 χρονών. και πήρα B+. Αυτό για το οποίο πρόκειται να μιλήσω είναι: <b><big>το τίποτα (ως περιβάλλον) έξω από το κάτι, και πώς δημιουργούμε</big></b>. Θα προσπαθήσω να το κάνω αυτό μέσα στα πλαίσια του 18-λεπτου χρονικού διαστήματος, το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε, και για να ακολουθήσω τις προσταγές του TED αυτό είναι, στην πραγματικότητα, κάτι το οποίο <b><big>δημιουργεί μια επιθανάτια εμπειρία, αλλά το να βρίσκεσαι κοντά στο θάνατο είναι καλό για τη δημιουργικότητα</big></b>. </span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Όταν λέω εμείς, δεν εννοώ απαραίτητα εσείς, αλλά εννοώ εγώ, και <b><big>το δεξί μυαλό μου, το αριστερό μυαλό μου, και εκείνο το οποίο είναι μεταξύ αυτών, και κάνει τον έλεγχο</big></b> και μου λέει ότι αυτά που λέω είναι λάθος. Και έχω σκοπό να το κάνω και αυτό παρατηρώντας όσα νομίζω ότι αποτελούν μέρος της δημιουργικής μου εξέλιξης τα οποία συμπεριλαμβάνουν έναν αριθμό από γεγονότα που συνέβησαν, στην πραγματικότητα -- το τίποτα ξεκινάει πολύ νωρίτερα από τη στιγμή κατά την οποία δημιουργώ κάτι καινούριο.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Τώρα στην περιοχή της φύσης, παρατηρούμε εάν είμαστε εγγενώς εξοπλισμένοι με κάτι ή όχι, ενδεχομένως στο μυαλό μας, <b><big>κάποιο ανώμαλο χρωμόσωμα που προκαλεί κάποιου είδους έμπνευση</big></b>. ... Κάποιοι θα έλεγαν ότι η δημιουργικότητα ίσως να είναι μια λειτουργία κάποιας άλλης νευρολογικής ιδιορρυθμίας -- του συνδρόμου Βαν Γκογκ -- ότι έχεις λίγο από, ξέρετε, ψύχωση ή κατάθλιψη. Θα πρέπει να πω, για κάποιον -- διάβασα πρόσφατα ότι <b><big>ο Βαν Γκογκ δεν ήταν απαραίτητα ψυχωτικός, αλλά ίσως να είχε προσωρινές κρίσεις του εγκεφάλου, και αυτές ίσως προκαλούσαν εκτίναξη της δημιουργικότητάς του</big></b>, και εγώ δεν έχω -- υποθέτω ότι γίνεται κάτι σε ένα μέρος του εγκεφάλου σου».</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn37" name="_ftnref37" title="" id="_ftnref37"><sup> 37 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Για να μπορέσει να ανθίσει η δημιουργικότητα απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αναστολή, ο περιορισμός της κυριαρχίας της λειτουργίας του αριστερού ημισφαιρίου. Η Τέιλορ όμως προχωράει ακόμη περισσότερο. Περιγράφοντας την εμπειρία που έζησε όταν έπαθε το εγκεφαλικό επεισόδιο τονίζει ότι βίωσε τη Νιρβάνα. Το εγκεφαλικό της επεισόδιο οφειλόταν σε αιμορραγία που είχε ως συνέπεια την αναστολή της λειτουργίας του αριστερού της ημισφαιρίου. Τότε ένιωσε τόση ευτυχία, τόσο εντυπωσιακή αίσθηση γαλήνης, ενότητας, αγάπης και αρμονίας που -λόγω βουδιστικού background- θεώρησε ότι έφτασε στη Νιρβάνα. Εντυπωσιάστηκε γιατί νόμιζε ότι μια τέτοια μεγάλη εμπειρία δεν ήταν δυνατόν να βιωθεί σε αυτή τη ζωή.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Ένιωθα τεράστια και διεσταλμένη, σαν ένα τζίνι που μόλις έχει απελευθερωθεί από το μπουκάλι. Το πνεύμα μου πετούσε ελεύθερο, σαν μία τεράστια φάλαινα που γλιστράει μέσα σε μια θάλασσα σιωπηλής ευφορίας. Νιρβάνα. Βρήκα τη Νιρβάνα. ... Αλλά μετά συνειδητοποίησα, "Μα είμαι ακόμα ζωντανή! Είμαι ακόμα ζωντανή, και βρήκα τη Νιρβάνα. Και <b><big>αν βρήκα τη Νιρβάνα και είμαι ακόμα ζωντανή, τότε όλοι όσοι είναι ζωντανοί μπορούν να βρούνε τη Νιρβάνα</big></b>". Και φαντάστηκα ένα κόσμο γεμάτο με όμορφους, ήρεμους, συμπονετικούς, στοργικούς ανθρώπους που ήξεραν ότι μπορούσαν να έρθουν σε αυτό το χώρο ανά πάσα στιγμή. Και ότι <b><big>μπορούσαν συνειδητά να επιλέξουν να μεταβούν δεξιά από το αριστερό τους ημισφαίριο και να βρουν αυτή την ηρεμία</big></b>. Και μετά συνειδητοποίησα τι τρομερό δώρο θα μπορούσε να είναι αυτή η εμπειρία, τι χτύπημα ενόρασης θα μπορούσε να είναι αυτό, για το πώς ζούμε τη ζωή μας. Και αυτό μου έδωσε κίνητρο για να αναρρώσω.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Άρα ποιοι είμαστε; Είμαστε η ζωτική δύναμη του σύμπαντος, με χειρωνακτική επιδεξιότητα και <b><big>με δύο γνωστικά μυαλά. Έχουμε τη δύναμη να διαλέξουμε, στιγμή προς στιγμή, ποιοι και πώς θέλουμε να είμαστε στον κόσμο</big></b>. Εδώ και τώρα <b><big>μπορώ να μεταπηδήσω στη συνείδηση του δεξιού μου ημισφαιρίου, όπου είμαστε εμείς</big></b>. Είμαι η ζωτική δύναμη του σύμπαντος. Είμαι η ζωτική δύναμη των 50 τρισεκατομμυρίων όμορφων μοριακών ιδιοφυιών που σχηματίζουν τη μορφή μου, ένα με ό,τι υπάρχει. <b><big>Ή, μπορώ να διαλέξω να μεταβώ στη συνείδηση του αριστερού μου ημισφαιρίου, όπου γίνομαι ένα ξεχωριστό άτομο. Χωριστό από τη ροή, χωριστό από εσάς</big></b>. Είμαι η Δρ. Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ: διανοούμενη, νευροανατόμος. Αυτοί είναι το "εμείς" μέσα σε μένα. Εσείς ποιόν θα διαλέγατε; Ποιόν διαλέγετε; Και πότε; Πιστεύω ότι <b><big>όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύουμε στο να διαλέγουμε να λειτουργήσουμε το κύκλωμα της εσωτερικής ηρεμίας του δεξιού μας ημισφαιρίου, τόσο περισσότερη γαλήνη θα προβάλλουμε στον κόσμο και τόσο πιο ειρηνικός θα είναι ο πλανήτης μας</big></b>. Και πιστεύω ότι αυτή ήταν μια ιδέα που άξιζε να διαδοθεί».</span><span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn38" name="_ftnref38" title="" id="_ftnref38"><sup> 38 </sup></a></span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">«Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ», μέσα μας είναι ο παράδεισος κι η κόλαση πάλι μέσα μας. Η καλλιέργεια των λειτουργιών του δεξιού μας εγκεφαλικού ημισφαιρίου έχει σαν αποτέλεσμα ότι απλώς την αύξηση της δεξιότητας της σκέψης με εικόνες, της πλάγιας σκέψης, της εφευρετικότητας, της καινοτομίας και της δημιουργικότητας αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο. Δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο να μπορεί όποτε το χρειάζεται, όποτε το θέλει να ανακαλεί ένα βίωμα εντυπωσιακής ευφορίας, ευτυχίας, γαλήνης, ειρήνης, αγάπης, ενότητας, αρμονίας το οποίο είναι τόσο δυνατό και ευχάριστο που μια νευροανατόμος, μια σύγχρονη επιστήμονας, έφτασε στο σημείο να το ταυτίσει με τη κατάσταση που ο βουδισμός αναφέρει ως Νιρβάνα. Ήταν τόσο εντυπωσιακή αυτή η εμπειρία που βίωσε η Τέιλορ ώστε έκανε πλέον σκοπό της ζωής της το να πληροφορήσει τους συνανθρώπους της για την εντυπωσιακή αυτή δυνατότητα του εγκεφάλου μας.</p>
</br>
</br>
</br>
<a name="_Toc77"></a>
<h2 id='menuu' style="text-align: center; font-size:26px;"><span style="background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#dysle3ia"> ^ </a></span> Τελικά</h2>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Διώξτε το «δυσ» από τη δυσλεξία ώστε να μιλάμε πλέον για δισλεξία <span style="font-size:28px;"><b>δισλεξία</b></span> στα Ελληνικά -<span style="font-size:28px;"><b>bilexia</b></span> διεθνώς- δηλαδή <span style="font-size:28px;"><b>για δύο ή και χίλιες λέξεις άρα μία εικόνα</b></span>. <span style="font-size:24px;">Το ζήτημα δεν είναι</span> απλώς να απαλλαγεί το 15% των μαθητών από έναν δυσφημιστικό χαρακτηρισμό. <span style="font-size:24px;">Το ζήτημα δεν είναι</span> ούτε καν να αναθεωρήσουμε απλώς τις απόψεις μας για τα εκπαιδευτικά συστήματα που καταστέλλουν τη δημιουργικότητα και να εστιάζουμε ισόποσα και ισότιμα μαζί με το «ποδόσφαιρο» και στο «μπάσκετ», στην καλλιέργεια του τρόπου λειτουργίας και του αριστερού και του δεξιού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου. <span style="font-size:30px;"><b>Το ζητούμενο είναι</b></span> να μπορέσει η ανθρωπότητα να απεγκλωβιστεί από τον σφιχτό κορσέ της ηθικολογίας και την αφελή πίστη σε ιδεολογίες, που είναι επακόλουθο της απολυτοποίησης του τρόπου λειτουργίας του αριστερού ημισφαιρίου, ώστε να περάσει στο επόμενο στάδιο αυτοσυνειδησία όπου θα αντιλαμβάνεται ως ολοκληρωμένο άνθρωπο αυτόν που αξιοποιεί και εκμεταλλεύεται, δίκαια, τον τρόπο λειτουργίας και των δύο εγκεφαλικών του ημισφαιρίων. Αυτόν <span style="font-size:28px;"><b>που αισθάνεται ότι ζει στο παρόν μια ζωή γεμάτη νόημα· που πλέει σε πελάγη ευφορίας βρίσκοντας πληρότητα στην καθημερινότητα κι αισθάνεται συνδεδεμένος με το περιβάλλον και τους συνανθρώπους του και πετάει με τα γερά φτερά της έμπνευσης, της ελπίδας και της αγάπης, χορεύοντας στους ρυθμούς της συμπαντικής μουσικής αρμονίας</b></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Πολύ ωραίο παράδειγμα του καθολικά καλλιεργημένου ανθρώπου που αξιοποιεί και τη λεκτική σκέψη και την αντίστοιχη με εικόνες, που με επιτυχία εκμεταλλεύεται και τα δύο του εγκεφαλικά ημισφαίρια, είναι κεντρικός ήρωας της ταινίας (παραγωγή Bollywood 2009) «3 IDIOTS» («3 ΗΛΙΘΙΟΙ»). Ο Ράντσο, φοιτητής του Imperial College of Engineering ενός φημισμένου Πολυτεχνείου του Νέου Δελχί<span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn39" name="_ftnref39" title="" id="_ftnref39"><sup> 39 </sup></a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Άλλο εντυπωσιακό παράδειγμα ανθρώπου που έχει βρει την πληρότητα σε μια μίζερη για τους υπόλοιπους καθημερινότητα είναι ο Τζο που αναφέρει ο Τσίκζεντμιχαϊ:</p>
<a name="joe"></a>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«Ο Τζο (Joe Kramer), οξυγονοκολλητής σε ένα εργοστάσιο στο Νότιο Σικάγο όπου συναρμολογούνται βαγόνια, διένυε τότε (όταν του πήραμε συνέντευξη) την έκτη δεκαετία της ζωής του. Περίπου διακόσια άτομα εργάζονται στο ίδιο εργοστάσιο, σε τεράστια, σκοτεινά υπόστεγα, όπου ατσάλινα φύλλα βάρους αρκετών τόνων, μεταφέρονται κρεμάμενα από εναέρια ρυμουλκά και συγκολλούνται μέσα σε μια βροχή σπινθήρων στα μεταξόνια των βαγονιών. Το καλοκαίρι εκεί μέσα είναι φούρνος, ενώ το χειμώνα ακούς τα ουρλιαχτά των παγωμένων ανέμων. Οι κλαγγές από τα μέταλλα είναι τόσο δυνατές, που για να μιλήσεις με το διπλανό σου πρέπει να φωνάζεις.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Ο Τζο ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ήταν πέντε χρονών και σταμάτησε το σχολείο μετά την τετάρτη τάξη του δημοτικού. <b>Αν και εργάζεται στο εργοστάσιο αυτό παραπάνω από τριάντα χρόνια, ποτέ δε θέλησε να γίνει επιστάτης. Αρνήθηκε διάφορες προαγωγές, ισχυριζόμενος ότι του αρέσει να είναι ένας απλός συγκολλητής και νιώθει άβολα στη θέση του αφεντικού.</b> ... Σήμερα, κοντά στη συνταξιοδότηση, ο Τζο απολαμβάνει ακόμα τη δουλειά του.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Οι υπόλοιποι οξυγονοκολλητές που συμμετείχαν στη μελέτη μας θεωρούν τη δουλειά βάρος, από το οποίο δραπετεύουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και κάθε βράδυ, μόλις η βάρδιά τους τελειώνει τρέχουν στα μπαρ, για να πνίξουν τη βαρεμάρα τους στην μπίρα και στις παρέες.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Ο Τζο ποτέ του δεν υπήρξε εργασιομανής ούτε εξαρτήθηκε ποτέ απόλυτα από τις προκλήσεις του εργοστασίου για να νιώθει καλά με τον εαυτό του. Αυτό που έκανε στο σπίτι ήταν ίσως πολύ πιο αξιοθαύμαστο από τη μεταμόρφωση μιας δουλειάς ρουτίνας σε σύνθετη δραστηριότητα που προάγει τη ροή. Ο Τζο και η σύζυγος του ζουν σε ένα λιτό μπανγκαλόου στα προάστια. Με τα χρόνια, αγόρασαν τα δυο οικόπεδα δίπλα από το σπίτι τους. Εκεί ο Τζο έχτισε έναν περίπλοκο βραχόκηπο σε επίπεδα, με μονοπάτια και αρκετές εκατοντάδες λουλούδια και θάμνους. ... Μετά τη δουλειά καθόταν στην πίσω βεράντα και με το πάτημα ενός διακόπτη ενεργοποιούσε καμιά δεκαριά ψεκαστήρες (τις κεφαλές τους τις είχε κατασκευάσει ο ίδιος γιατί δεν εύρισκε κατάλληλους) που μετατρέπονταν σε ισάριθμα μικρά ουράνια τόξα. ... Όμως τις περισσότερες μέρες εργαζόταν, και όταν γύριζε σπίτι, ο ήλιος είχε κατεβεί χαμηλά στον ορίζοντα και τα χρώματα στα σταγονίδια του νερού δεν ήταν ιδιαίτερα έντονα. ... Βρήκε προβολείς που περιείχαν αρκετό από το ηλιακό φάσμα ώστε να σχηματίζουν ουράνια τόξα και τους εγκατέστησε σε κρυφά σημεία γύρω από τους ψεκαστήρες. <b><big>Ο Τζο είναι σπάνιο παράδειγμα του τι σημαίνει να έχεις την ικανότητα να δημιουργείς εμπειρίες ροής ακόμα και στα πιο άγονα περιβάλλοντα – σε ένα σχεδόν απάνθρωπο χώρο εργασίας ή σε μια γειτονιά των προαστίων</big></b> που την πνίγουν τα αγριόχορτα»</span> <span style="padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:2px; padding-right:2px; background-color:#aad1bf;"><a class="menuu" href="#_ftn40" name="_ftnref40" title="" id="_ftnref40"><sup> 40 </sup></a></span>.</p>
<br>
<br>
<hr align="left" size="1" width="66%">
<div style="font-size:14px;">
<div id="ftn41">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref41" name="_ftn41" title="" id="_ftn41"> i </a></span> <b>Jill Bolte Taylor</b>: <span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">«Αρχικά σοκαρίστηκα που βρέθηκα μέσα σε ένα σιωπηλό μυαλό. Αλλά αμέσως μετά ένιωσα γοητευμένη ... ήταν όμορφα εκεί. ... Και ένιωθα αυτή την αίσθηση της ηρεμίας. ... Ένιωθα ευφορία. Ευφορία. Και ήταν όμορφα. ... Φαντάστηκα ένα κόσμο γεμάτο με όμορφους, ήρεμους, συμπονετικούς, στοργικούς ανθρώπους που ήξεραν ότι μπορούσαν να έρθουν σε αυτό το χώρο ανά πάσα στιγμή. Και ότι μπορούσαν συνειδητά να επιλέξουν να μεταβούν δεξιά από το αριστερό τους ημισφαίριο και να βρουν αυτή την ηρεμία. ... Έχουμε δύο γνωστικά μυαλά. Κι έχουμε τη δύναμη να διαλέξουμε, στιγμή προς στιγμή, ποιοι και πώς θέλουμε να είμαστε στον κόσμο. ... Όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύουμε στο να διαλέγουμε να λειτουργήσουμε το κύκλωμα της εσωτερικής ηρεμίας του δεξιού μας ημισφαιρίου, τόσο περισσότερη γαλήνη θα προβάλλουμε στον κόσμο και τόσο πιο ειρηνικός θα είναι ο πλανήτης μας».</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">1. Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ, <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.ted.com/talks/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight?language=el" target="_blank">«<b>Το διορατικό εγκεφαλικό μου</b>»</a></span> Φεβρουάριος 2008.<br>Η Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ είχε μια ερευνητική ευκαιρία που λίγοι μελετητές του εγκεφάλου θα ευχόντουσαν να έχουν. Έπαθε ένα σοβαρό εγκεφαλικό και παρακολούθησε τον εαυτό της καθώς οι λειτουργίες του εγκεφάλου της, η κίνηση, η ομιλία, η αυτοσυνείδηση, σταματούσαν μία-μία. Μια εκπληκτική ιστορία.</p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">2. <b>Jill Bolte Taylor, «Το Εγκεφαλικό της Φώτισης μου»</b>, Κέδρος, 2013.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn42">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref42" name="_ftn42" title="" id="_ftn42"> ii </a></span> <b>Ken Robinson</b>: <span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">«Η ακαδημαϊκή εργασία εστιάζει σε συγκεκριμένα είδη λεκτικού και μαθηματικού λόγου: στα γραπτά, θετικά και κριτικά δοκίμια, στις προφορικές συζητήσεις και τις μαθηματικές αναλύσεις. Πρόκειται για πολύ σημαντικές μορφές ικανότητας. Αλλά αν η ανθρώπινη ευφυΐα περιοριζόταν σ’ αυτά [που υποστηρίζονται από τον τρόπο λειτουργίας του αριστερού ημισφαιρίου], το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού ουδέποτε θα είχε συμβεί. ... Δεν θα υπήρχε έμπρακτη επιστήμη, ούτε τεχνολογία, ούτε λειτουργικές επιχειρήσεις, ούτε τέχνη, ούτε μουσική και χορός, ούτε θέατρο, ούτε ποίηση, ούτε έρωτας, ούτε αισθήματα ή διαισθητικότητα. Όλοι αυτοί οι παράγοντες παραείναι σημαντικοί για μείνουν απέξω από την περιγραφή της ανθρώπινης ευφυΐας. Αν ότι διαθέταμε όλο κι όλο ήταν η ακαδημαϊκή ικανότητα, δεν θα σηκωνόσασταν από το κρεβάτι σήμερα το πρωί ... δεν θα είχατε κρεβάτι ... Κανείς δεν θα μπορούσε να φτιάξει ένα κρεβάτι. ... Οι εργοδότες ισχυρίζονται ότι θέλουν ανθρώπους που να μπορούν να σκεφτούν δημιουργικά, να μπορούν να καινοτομήσουν, να μπορούν να επικοινωνήσουν άνετα, να εργαστούν σε ομάδες και να είναι ευπροσάρμοστοι και με αυτοπεποίθηση. Παραπονούνται πως είναι λίγοι οι απόφοιτοι που διαθέτουν τέτοια προτερήματα. ... Τα συμβατικά ακαδημαϊκά προγράμματα δεν είναι σχεδιασμένα για να τα καλλιεργούν όλα αυτά [που υποστηρίζονται από τον τρόπο λειτουργίας του δεξιού ημισφαιρίου]. Η αναβάθμιση των ακαδημαϊκών προτύπων από μόνη της δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε – ενδέχεται μάλιστα να τα κάνει και χειρότερα. ... Πρέπει να κατανοήσουμε με νέο τρόπο τη νοημοσύνη, την ικανότητα, τη φύση της δημιουργικότητας, πρέπει να αλλάξουμε το “παράδειγμα”, τα πρότυπα, τα αυτονόητα, της Εκπαίδευσης».</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">1. Κεν Ρόμπινσον, <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.ted.com/talks/ken_robinson_says_schools_kill_creativity?language=el" target="_blank">«<b>Πώς το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα</b>»</a></span> Φεβρουάριος 2006.<br>Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον κάνει μια διασκεδαστική και έντονα συγκινητική πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα.</p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">2. Κεν Ρόμπινσον, <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.ted.com/talks/sir_ken_robinson_bring_on_the_revolution?language=el" target="_blank">«<b>Φέρτε την επανάσταση στην εκπαίδευση!</b>»</a></span> Φεβρουάριος 2010.<br>Σε αυτήν την καυστική και συγχρόνως διασκεδαστική ομιλία, ο Σερ Κεν Ρόμπινσον, συνεχίζοντας την απίθανη ομιλία που έδωσε στο TED το 2006, συνηγορεί υπέρ της δραστικής αλλαγής που πρέπει να γίνει από τα σχολεία που παρέχουν τυποποιημένη μάθηση σε αυτά που κάνουν εξατομικευμένη διδασκαλία, δημιουργώντας τις συνθήκες όπου μπορούν να ευδοκιμήσουν τα ταλέντα των παιδιών.</p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">3. Σε αυτήν την παρουσίαση, με κινούμενα σχέδια από το RSA Animate, της ομιλίας του Κεν Ρόμπινσον με τίτλο: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=MukR5xt3s6w" target="_blank">«<b>ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ</b>»</a></span> (Φεβρουάριος 2010) ο Sir Ken Robinson καθορίζει τη σχέση μεταξύ τριών ανησυχητικών τάσεων της εκπαίδευσης: την αύξηση των ποσοστών εγκατάλειψης του σχολείου, την απουσία των τεχνών από τα αναλυτικά προγράμματα των σχολείων και τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Μια σημαντική, επίκαιρη συζήτηση με γονείς και δασκάλους.</p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">4. Κεν Ρόμπινσον: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.ted.com/talks/ken_robinson_how_to_escape_education_s_death_valley?language=el" target="_blank">«<b>Πώς να δραπετεύσουμε απ' την κοιλάδα του θανάτου της εκπαίδευσης</b>»</a></span> Απρίλιος 2013.<br>Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον παρουσιάζει 3 αρχές, σημαντικές για την πρόοδο του ανθρώπινου μυαλού, και περιγράφει πώς η τρέχουσα εκπαίδευση δουλεύει εναντίον τους. Σε μια αστεία, ανατρεπτική ομιλία, μας λέει πώς να βγούμε από την εκπαιδευτική Κοιλάδα του Θανάτου που τώρα αντιμετωπίζουμε και πώς να γαλουχήσουμε τις νεότερες γενιές μέσα σ' ένα κλίμα δυνατοτήτων.</p>
5. <b>Ken Robinson, «ΑΛΛΗ ΛΟΓΙΚΗ Για μια επανάσταση δημιουργικότητας»</b>. Εκδόσεις Εν πλω, 2011.
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn43">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref43" name="_ftn43" title="" id="_ftn43"> iii </a></span> <b>Iain McGilchrist</b>: <span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">«Από τη βιομηχανική Επανάσταση και μετά, έχουμε κατασκευάσει γύρω μας έναν κόσμο κατ' εικόνα του κόσμου που κατασκευάζει εσωτερικά το αριστερό ημισφαίριο. ... Αλλά το νόημα δεν μπορεί να προέλθει από το γραμμικό σχέδιο, και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να προέλθει η ευτυχία. Η ευτυχία και η πληρότητα είναι υποπροϊόντα, προκύπτουν ως υποπροϊόντα, ως παρενέργεια της αυθυπέρβασης. Αν ασπαζόμαστε την άποψη του αριστερού ημισφαιρίου ποτέ δεν θα βρούμε νόημα. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του, δεν εξελίχθηκε για να μας βοηθήσει να κάνουμε αυτό. Εξελίχθηκε για να μας βοηθήσει να χειριζόμαστε τον κόσμο να τον εκμεταλλευόμαστε, να κυριαρχούμε. Το νόημα προκύπτει από την εμπλοκή μας με τον κόσμο [κάτι που επιτυγχάνεται όταν εστιάζουμε στις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου]».</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">1. Παρουσίαση, με κινούμενα σχέδια από το RSA Animate, της ομιλίας του Ίεν Μακγκελκριστ για το βιβλίο του: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=T7GK_zLRio0" target="_blank">«<b>THE MASTER AND HIS EMISSARY</b>» - «Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του»</a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">2. <b>Iain McGilchrist, «THE MASTER AND HIS EMISSARY. The Divided Brain and the Making of the Western World»</b> - «Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του. Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Δημιουργία του Δυτικού Κόσμου», <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://yalepress.yale.edu/book.asp?isbn=9780300148787" target="_blank">Yale University Press 2009</a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">3. <b>Iain McGilchrist: «The Divided Brain and the Search for Meaning. Why Are We So Unhappy?»</b> - «Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Αναζήτηση για Νόημα. Γιατί Είμαστε Τόσο Δυστυχισμένοι;» <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://yalebooksblog.co.uk/2012/07/17/the-divided-brain-iain-mcgilchrist-explains-why-we-are-so-unhappy-in-his-new-ebook-short/" target="_blank">Yale University Press 2009</a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">4. Dr Iain McGilchrist speaking at Creative Innovation 2012 – <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=kunVEneaGNg" target="_blank">«The Courage to Think Differently»</a></span>.</p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">5. Περισσότερα για τον <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://dip88.blogspot.gr/2014/06/iainmcgilchrist.html" target="_blank"><b>Iain McGilchrist</b></a></span>.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn44">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref44" name="_ftn44" title="" id="_ftn44"> iv </a></span> 1. <b>Mihaly Csikszentmihalyi</b>: <span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">«Πριν από 2.300 χρόνια ο Αριστοτέλης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι αναζητούν την ευτυχία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Οποιοδήποτε άλλο επίτευγμα –υγεία, ομορφιά, χρήμα ή εξουσία- εκτιμάται ανάλογα με την ευτυχία που νιώθουμε όταν το κατακτούμε. Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή του Αριστοτέλη ... ωστόσο ... Δεν κατανοούμε καλύτερα από τον Αριστοτέλη τι είναι ευτυχία, ενώ όσον αφορά στο πώς κατακτάται αυτή η ευλογημένη κατάσταση μάλλον δεν έχουμε προοδεύσει και πολύ.</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Παρότι είμαστε υγιέστεροι και ζούμε περισσότερα χρόνια, παρόλο που ακόμα κι οι λιγότερο εύποροι ανάμεσα μας περιβάλλονται από υλικές ανέσεις, τις οποίες κανένας δε θα φανταζόταν καν πριν από λίγες δεκαετίες και ανεξάρτητα από όλες τις καταπληκτικές επιστημονικές γνώσεις στις οποίες μπορούμε να ανατρέξουμε ανά πάσα στιγμή, οι άνθρωποι συχνά νιώθουν ότι έζησαν άδοξα, ότι τα χρόνια πέρασαν μέσα στο άγχος και στην πλήξη αντί να γευτούν την ευτυχία.</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Πέρασα τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια ερευνώντας ... και αυτό που «ανακάλυψα» ήταν ότι η ευτυχία δεν είναι κάτι που συμβαίνει. Δεν είναι αποτέλεσμα καλοτυχίας ή συγκυριών. Δεν αγοράζεται ούτε ορίζεται. Δεν εξαρτάται από τα εξωτερικά γεγονότα, αλλά από την ερμηνεία που τους προσδίδουμε. Η ευτυχία είναι στην πραγματικότητα μια κατάσταση για την οποία κάθε άνθρωπος θα πρέπει να έχει προετοιμαστεί, να την έχει καλλιεργήσει και υπερασπιστεί.</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Όμως δεν μπορούμε να κατακτήσουμε την ευτυχία αναζητώντας τη συνειδητά. «Μόλις αναρωτηθείτε αν είστε ευτυχισμένοι», είπε ο J.S. Mill, «αμέσως η χαρά που νιώθετε θα εξαφανιστεί». Βιώνουμε την ευτυχία όταν μας απορροφούν πλήρως όλες οι μικρολεπτομέρειες της ζωής μας –είτε αυτές είναι απολαυστικές είτε όχι- και όχι όταν την αναζητούμε απεγνωσμένα. Ο Αυστριακός ψυχολόγος Viktor Frankl συνόψισε πολύ επιτυχημένα την έννοια της ευτυχίας στην εισαγωγή του βιβλίου του «Man’s Search for Meaning» («Το Νόημα της Ζωής»): «Μη στοχεύετε την επιτυχία – όσο περισσότερο την κυνηγάτε, τόσο αυτή θα σας διαφεύγει. Η επιτυχία, όπως και η ευτυχία, δεν είναι κάτι που επιδιώκεται. Είναι φυσικό επακόλουθο ... της προσωπικής μας αφοσίωσης σε μια διαδρομή μεγαλύτερη από τον εαυτό».</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Για όλους μας ωστόσο έχουν υπάρξει φορές που ... νιώθουμε ενθουσιασμό και μια βαθιά αίσθηση απόλαυσης. ... Αυτή είναι η βέλτιστη εμπειρία. ... Οι καλύτερες στιγμές συνήθως προκύπτουν όταν το σώμα ή ο νους έχει φτάσει στα όρια του σε μια προσπάθεια να κατακτηθεί κάτι δύσκολο και αξιόλογο. ... Αυτές οι εμπειρίες δεν είναι κατ’ ανάγκην ευχάριστες τη στιγμή που συμβαίνουν ... Όμως μακροπρόθεσμα η βέλτιστη εμπειρία μας προσφέρει μια αίσθηση συμμετοχής σε αυτό που ορίζουμε ως περιεχόμενο της ζωής - η οποία πλησιάζει πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να συλλάβει η φαντασία μας σε αυτό που εννοούμε όταν μιλάμε για ευτυχία.</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Οι πρώτες μου μελέτες περιλάμβαναν μερικές εκατοντάδες «ειδικών» - καλλιτέχνες, αθλητές, μουσικούς, σκακιστές και χειρουργούς- δηλαδή ανθρώπους που φαίνονταν ότι περνούσαν το χρόνο τους κάνοντας αυτό ακριβώς που επιθυμούσαν. Από τα λεγόμενα τους ανέπτυξα τη θεωρία της βέλτιστης εμπειρίας, η οποία βασίζεται στην ιδέα της ροής – δηλαδή την κατάσταση αυτή όπου οι άνθρωποι είναι τόσο απορροφημένοι από τις δραστηριότητες τους, ώστε τίποτε άλλο δε φαίνεται να είναι σημαντικό γι’ αυτούς. Η ίδια η εμπειρία είναι τόσο απολαυστική, που οι άνθρωποι την αποζητούν ακόμα και με μεγάλο κόστος.</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Εξετάζω τη διαδικασία που απαιτείται για να κατακτηθεί η ευτυχία μέσα από τον έλεγχο της εσωτερικής ζωής ενός ανθρώπου.</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Ως «ροή» περιγράφεται η νοητική εκείνη κατάσταση όπου η συνειδητότητα ελέγχεται αρμονικά, όταν τα άτομα επιθυμούν να ολοκληρώσουν οτιδήποτε κάνουν απλώς για τη χαρά της επίτευξης.</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Τέλος, ως τελευταίο βήμα, περιγράφω με ποιο τρόπο δύνανται οι άνθρωποι να διακρίνουν σε όλες τις ατυχίες ένα σενάριο που να έχει νόημα. Όταν το άτομο αποκτήσει αυτή την ικανότητα και νιώσει ότι έχει τον έλεγχο μιας ζωής με νόημα, δεν του λείπει τίποτα. Δεν παίζει ρόλο πλέον το ότι δεν είναι πλούσιος, χωρίς εξουσία ή έχει περιττά κιλά. Οι ολοένα αυξανόμενες προσδοκίες του υποχωρούν, οι ανικανοποίητες ανάγκες δεν ταράζουν πια το νου του, οπότε ακόμα και οι πιο αρνητικές εμπειρίες γίνονται απολαυστικές.</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να κατακτήσουν την ευτυχία ... συνήθως αξιώνουν τις υπέρτατες απολαύσεις, οι οποίες είτε βρίσκονται προγραμματισμένες στα γονίδιά τους είτε υπαγορεύονται από την κοινωνία μέσα στην οποία ζουν. Πλούτος, εξουσία και σεξ μετατρέπονται σε κυρίαρχους στόχους, καθοδηγώντας τις πράξεις τους. Έτσι όμως δε βελτιώνεται η ποιότητα της ζωής. Μόνο ο άμεσος έλεγχος της εμπειρίας και η ικανότητα να απολαμβάνουμε στιγμή προς στιγμή όσα κάνουμε μπορούν να μας βοηθήσουν να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια και να νιώσουμε ικανοποίηση.</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">»Όπως έγραψε κι ο J.S. Mill: «Η ανθρωπότητα θα δει αξιοσημείωτες βελτιώσεις μόνο όταν αλλάξει ριζικά ο τρόπος σκέψης της». Το πώς νιώθουμε για τον εαυτό μας αλλά και η χαρά της ζωής τελικά εξαρτώνται άμεσα από τον τρόπο που ο νους μας φιλτράρει και ερμηνεύει τις καθημερινές μας εμπειρίες. Η ευτυχία εξαρτάται από την εσωτερική αρμονία ... Το πρόβλημα προκύπτει όταν οι άνθρωποι προσκολλώνται τόσο πολύ σε αυτό που επιθυμούν, ώστε παύουν να απολαμβάνουν το σήμερα. Όταν συμβαίνει αυτό, παρατούμε την ευκαιρία να νιώσουμε ικανοποίηση».</span> (<b>Mihaly Csikszentmihalyi, «Ροή: Η ψυχολογία της ευτυχίας»</b>, εκδόσεις Καστανιώτη 2009, σελ. 13-25)</p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">2. <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.ted.com/talks/mihaly_csikszentmihalyi_on_flow?language=el" target="_blank"><b>Ο Μιχάϊ Τσικσεντμιχάϊ για τη «ροή»</b></a></span>, Φεβρουάριος 2004<br>Ο Mihaly Csikszentmihalyi (Μιχάι Τσίκζεντμιχαϊ), πρώην διευθυντής του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Σικάγο, αναρωτιέται, «Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή, να αξίζει να τη ζεις;» Διαπιστώνοντας ότι τα χρήματα δεν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους, ερεύνησε όσους βρίσκουν ευχαρίστηση και διαρκή ικανοποίηση σε δραστηριότητες που τους ανατροφοδοτούν. Με το πρωτοποριακό του έργο, συνέβαλε στην κατανόηση της ευτυχίας, της δημιουργικότητας, της ολοκλήρωσης του ανθρώπου και εισήγαγε την έννοια της «ροής».</p>
3. Περισσότερα για τον <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="ttp://dip88.blogspot.gr/2014/08/csikszentmihalyi.html" target="_blank"><b>Mihaly Csikszentmihalyi</b></a></span>.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn45">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: justify;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref45" name="_ftn45" title="" id="_ftn45"> v </a></span> <b>Eckhart Tolle</b>: <span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;">«Η φώτιση είναι μια κατάσταση ολότητας, ενοποιημένης ύπαρξης, γαλήνης. Σ’ αυτή την κατάσταση είσαι ένα τον κόσμο, καθώς και με το βαθύτερο εαυτό – ένα με την Ύπαρξη. Νιώθεις μέσα σου ησυχία και γαλήνη. Νιώθεις να αναδύεται από μέσα σου μια άφατη χαρά. Δεν πρόκειται για μια κατάσταση έκστασης. Καθόλου. Δεν υπάρχει απώλεια της συνειδητότητας. Το αντίθετο μάλιστα. ... Σ’ αυτή την κατάσταση της εσωτερικής σύνδεσης, είσαι πολύ πιο «ξύπνιος», βρίσκεσαι σε πολύ μεγαλύτερη εγρήγορση. Είσαι ολότελα παρών. ... Δεν είναι μια εγωιστική κατάσταση, αλλά μια κατάσταση χωρίς εγώ. ... Ομορφιά, αγάπη, δημιουργικότητα, χαρά, εσωτερική γαλήνη – προέρχονται από κάτι που είναι πέρα από το μυαλού [πέρα από την κυριαρχία των λειτουργιών του αριστερού ημισφαιρίου]. ... Όλοι οι αληθινοί καλλιτέχνες, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, δημιουργούν από ένα χώρο μη-μυαλού, από την εσωτερική ησυχία [που αναδύεται όταν η συνείδηση επιλέγει να εστιάζει στις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου]. ... Ο λόγος που οι περισσότεροι επιστήμονες δεν είναι δημιουργικοί, δεν είναι επειδή δεν ξέρουν να σκέφτονται, αλλά, επειδή δεν ξέρουν πώς να πάψουν να σκέφτονται [δεν ξέρουν πώς να απεγκλωβίζονται από την κυριαρχία των λειτουργιών του αριστερού ημισφαιρίου]».</span></p>
<p id='menuu' style="text-align: justify;">Από το βιβλίο του <b>Eckhart Tolle, «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ»</b>, εκδόσεις Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, 2007.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn1">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref1" name="_ftn1" title="" id="_ftn1"> 1 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://dip88.blogspot.gr/2009/09/blog-post_5785.html" target="_blank">Ronald Davis, ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ: ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΕΛΕΙΑ.</a></span> Εκδόσεις Καστανιώτης 2000.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn2">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref2" name="_ftn2" title="" id="_ftn2"> 2 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.amazon.com/The-Dyslexic-Advantage-Unlocking-Potential/dp/0452297923" target="_blank">The Dyslexic Advantage: Unlocking the Hidden Potential of the Dyslexic Brain.</a></span> by Brock L. Eide M.D. M.A. (Author), Fernette F. Eide M.D. (Author)</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn3">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref3" name="_ftn3" title="" id="_ftn3"> 3 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ. 291.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn4">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref4" name="_ftn4" title="" id="_ftn4"> 4 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ. 285.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn5">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref5" name="_ftn5" title="" id="_ftn5"> 5 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://dip88.blogspot.gr/2009/09/blog-post_5785.html" target="_blank">Ronald Davis, ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ: ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΕΛΕΙΑ.</a></span> Εκδόσεις Καστανιώτης 2000.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn6">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref6" name="_ftn6" title="" id="_ftn6"> 6 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.imdb.com/title/tt0986264/" target="_blank">http://www.imdb.com</a></span>. Υπότιτλοι στα Ελληνικά: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://app.box.com/s/5srsnpsepwgcu7212g7o" target="_blank">https://app.box.com</a></span>.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn7">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref7" name="_ftn7" title="" id="_ftn7"> 7 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ. 308-309.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn8">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref8" name="_ftn8" title="" id="_ftn8"> 8 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.public.gr/product/books/greek-books/natural-science/popular-science/o-proyst-kai-to-kalamari/prod505081/" target="_blank">Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει»</a></span> Εκδόσεις Πατάκη 2009, οπισθόφυλλο.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn9">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref9" name="_ftn9" title="" id="_ftn9"> 9 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ. 227-228. Σχετική ομιλία του Jackie Stewart: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=IGQens_9-8Y" target="_blank">https://www.youtube.com</a></span></p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn10">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref10" name="_ftn10" title="" id="_ftn10"> 10 </a></span> Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Κέντρο Λεξικολογίας ΕΠΕ Αθήνα 2010.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn11">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref11" name="_ftn11" title="" id="_ftn11"> 11 </a></span> «Ο Francesca Gino, αναπληρωτής καθηγητής Harvard Business School, και ο Dan Ariely, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Duke, το 2012 ερεύνησαν για πρώτη φορά την σχέση της ανέντιμης συμπεριφοράς και δημιουργικών ανθρώπων. Οργάνωσαν πέντε πειράματα με τα οποία μετρούσαν την ανεντιμότητα. <b>Σε κάθε πείραμα, οι συμμετέχοντες που είχαν προσδιορίστει ως πολύ δημιουργικοί εμφάνισαν υψηλότερα επίπεδα ανέντιμης συμπεριφοράς</b>. Ο Gino, μαζί με τον Scott Wiltermuth, Επίκουρο Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, το 2013 επανεξέτασαν την ιδέα ότι η δημιουργικότητα και η ατιμία σχετίζονται. Η μελέτη διαπίστωσε ότι <b>οι συμμετέχοντες οι οποίοι επέδειξαν μεγαλύτερη ανέντιμη συμπεριφορά ήταν πιο δημιουργικοί στις απαιτούμενες δραστηριότητες</b>». (<span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.columbiachronicle.com/health_and_tech/article_54649fa0-a0e5-11e3-9e11-001a4bcf6878.html" target="_blank">http://www.columbiachronicle.com</a></span>)
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn12">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref12" name="_ftn12" title="" id="_ftn12"> 12 </a></span> «Out of the box»: Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Βρετανός μαθηματικός Henry Ernest Dudeney έθεσε το παρακάτω πρόβλημα:</br>
Πώς μπορείτε να ενώσετε 9 τελείες τοποθετημένες σε τετράγωνο, 3 επί 3 επί 3, χωρίς να σηκώσετε το μολύβι από το χαρτί και χρησιμοποιώντας το πολύ 4 ευθύγραμμα τμήματα;</br>
Γίνεται και με 3 ευθύγραμμα τμήματα ... γίνεται και με ΕΝΑ!!!!! ευθύγραμμο τμήμα και μάλιστα με ΤΡΕΙΣ διαφορετικούς τρόπους ... τον τρίτο τον βρήκε ένα 10χρονο κοριτσάκι ...</br>
Η έκφραση: «σκέφτομαι Out of the box» σημαίνει: «σκέφτομαι με δημιουργικό και πρωτότυπο τρόπο» ή κατά λέξη: «σκέφτομαι εκτός πλαισίου, χωρίς να εγκλωβίζομαι» (<span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://searchcio.techtarget.com/definition/out-of-the-box" target="_blank">out-of-the-box</a></span> - <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://rethinked.org/?p=5901" target="_blank">«Thinking Outside the Dots»</a></span>).</p>
<p align="center"><a href="http://rethinked.org/wp-content/uploads/2014/04/dots-paper.jpg"><img class="aligncenter wp-image-5897" src="https://rethinked.org/wp-content/uploads/2014/04/dots-paper.jpg" alt="dots, solved width=" width="400"></a></p>
<p align="center"><a href="http://rethinked.org/wp-content/uploads/2014/04/dots-globe.jpg"><img class="aligncenter wp-image-5897" src="https://rethinked.org/wp-content/uploads/2014/04/dots-globe.jpg" alt="dots, solved width=" width="400"></a></p>
<p align="center">Και η λύση που πρότεινε ένα 10χρονο κοριτσάκι:</p>
<p align="center"><a href="http://rethinked.org/wp-content/uploads/2014/04/dots-last.jpg"><img class="aligncenter wp-image-5897" src="https://rethinked.org/wp-content/uploads/2014/04/dots-last.jpg" alt="dots, solved width=" width="400"></a></p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn13">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref13" name="_ftn13" title="" id="_ftn13"> 13 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ.14.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn14">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref14" name="_ftn14" title="" id="_ftn14"> 14 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ.19.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn15">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref15" name="_ftn15" title="" id="_ftn15"> 15 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ.21.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn16">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref16" name="_ftn16" title="" id="_ftn16"> 16 </a></span> Το κείμενο των υπότιτλων της ομιλίας: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.ted.com/talks/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight/transcript?language=el">http://www.ted.com</a></span></p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn17">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref17" name="_ftn17" title="" id="_ftn17"> 17 </a></span> Dr. Jill Bolte Taylor, «Το Εγκεφαλικό της Φώτισης μου», Κέδρος, 2013.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn18">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref18" name="_ftn18" title="" id="_ftn18"> 18 </a></span> Το κείμενο της ομιλίας «The Divided Brain and the Making of the Western World» 17 November 2010 στο RSA: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.thersa.org/globalassets/pdfs/videos/2011/10/rsa-animate---the-divided-brain/rsa-lecture-iain-mcgilchrist-transcript.pdf" target="_blank">https://www.theRSA.org</a></span>.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn19">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref19" name="_ftn19" title="" id="_ftn19"> 19 </a></span> Iain McGilchrist, «THE MASTER AND HIS EMISSARY. The Divided Brain and the Making of the Western World» - «Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του. Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Δημιουργία του Δυτικού Κόσμου», Yale University Press 2009. (<span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://yalepress.yale.edu/book.asp?isbn=9780300148787" target="_blank">http://yalepress.yale.edu</a></span>).</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn20">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref20" name="_ftn20" title="" id="_ftn20"> 20 </a></span> Επαγωγή ή επαγωγικός λογισμός, και συχνά επαγωγική λογική, είναι η κίνηση από το επιμέρους προς το γενικό, από αυτό που παρατηρούμε στο μη παρατηρούμενο, από το γνωστό στο άγνωστο, μία γενίκευση από την εμπειρία. Δηλαδή βγάζουμε συμπέρασμα από κάποιες εικασίες ή υποθέσεις ή παρατηρήσεις ενός γεγονότος, που όμως δεν είναι κατοχυρωμένο. Για παράδειγμα, η επαγωγική σκέψη χρησιμοποιείται ως εξής: Κάθε κοράκι που έχει παρατηρηθεί είναι μαύρο. Άρα, όλα τα κοράκια είναι μαύρα. Το προηγούμενο είναι ένα τυπικό παράδειγμα επαγωγικής λογικής: επάγεται το γενικό από το μερικό. (<span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://sciencearchives.wordpress.com/2015/05/05/%CE%AE-%CE%AD-2/" target="_blank">http://sciencearchives.wordpress.com</a></span>)</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn21">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref21" name="_ftn21" title="" id="_ftn21"> 21 </a></span> Από το βιβλίο του Iain McGilchrist: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.amazon.com/Divided-Brain-Search-Meaning-ebook/dp/B008JE7I2M" target="_blank">«The Divided Brain and the Search for Meaning. Why Are We So Unhappy?»</a></span> - Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Αναζήτηση για Νόημα. Γιατί Είμαστε Τόσο Δυστυχισμένοι; Yale University Press 2012.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn22">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref22" name="_ftn22" title="" id="_ftn22"> 22 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ. 255-257</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn23">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref23" name="_ftn23" title="" id="_ftn23"> 23 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ. 271-275.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn24">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref24" name="_ftn24" title="" id="_ftn24"> 24 </a></span> Ο Γιώργος Παυλίδης είναι καθηγητής Μαθησιακών Δυσκολιών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Κλινικός Καθηγητής στο Τμήμα Ψυχιατρικής του Penn State University των ΗΠΑ και ισόβιο μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Ερευνών Μαθησιακών Δυσκολιών. Έλαβε το διδακτορικό του από το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ της Αγγλίας. Το 1978 εφηύρε το τεστ οφθαλμοκίνησης, διεθνώς γνωστό και ως PAVLIDIS TEST. Το συγκεκριμένο τεστ επιτρέπει, από την προσχολική ακόμα ηλικία, την ακριβή πρόγνωση-διάγνωση της δυσλεξίας και της διάσπασης προσοχής. Η μέθοδος αναγνωρίστηκε διεθνώς με διπλώματα ευρεσιτεχνίας σε ΗΠΑ, Γαλλία, Καναδά, Αγγλία και χρησιμοποιείται από πολλά Πανεπιστήμια, ανάμεσά τους τα Harvard, Boston, Penn State, Columbia και πολλά άλλα.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn25">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref25" name="_ftn25" title="" id="_ftn25"> 25 </a></span> Από το βιβλίο του Ken Robinson: ΑΛΛΗ ΛΟΓΙΚΗ Για μια επανάσταση δημιουργικότητας. Εκδόσεις Εν πλω, 2011.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn26">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref26" name="_ftn26" title="" id="_ftn26"> 26 </a></span> Από ομιλία του Κεν Ρόμπινσον στο ted.com το 2006 με τίτλο: «ΠΩΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ». Η ομιλία αυτή κατέχει το ρεκόρ θέασης στο ted.com: μέχρι στιγμής <b>34.803.526 θεάσεις!</b> Στην ομιλία του αυτή κάνει μια διασκεδαστική και έντονα συγκινητική πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα. (<span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.ted.com/talks/ken_robinson_says_schools_kill_creativity/transcript?language=el" target="_blank">https://www.ted.com</a></span>).</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn27">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref27" name="_ftn27" title="" id="_ftn27"> 27 </a></span> Από παρουσίαση με σχέδια ομιλίας του Κεν Ρόμπινσον με τίτλο: «ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ» (<span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=MukR5xt3s6w" target="_blank">https://www.youtube.com</a></span>)</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn28">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref28" name="_ftn28" title="" id="_ftn28"> 28 </a></span> Από το βιβλίο του Eckhart Tolle, «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ», εκδόσεις Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ 2007.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn29">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref29" name="_ftn29" title="" id="_ftn29"> 29 </a></span> Από το βιβλίο του Eckhart Tolle, «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ», εκδόσεις Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ 2007.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn30">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref30" name="_ftn30" title="" id="_ftn30"> 30 </a></span> Από το βιβλίο του Ken Robinson: ΑΛΛΗ ΛΟΓΙΚΗ Για μια επανάσταση δημιουργικότητας. Εκδόσεις Εν πλω, 2011.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn31">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref31" name="_ftn31" title="" id="_ftn31"> 31 </a></span> Maryanne Wolf, «Ο Προυστ και το καλαμάρι. Πώς ο εγκέφαλος έμαθε να διαβάζει» Εκδόσεις Πατάκη 2009, σελ. 42-43.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn32">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref32" name="_ftn32" title="" id="_ftn32"> 32 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="https://www.ted.com/talks/mihaly_csikszentmihalyi_on_flow?language=el" target="_blank">https://www.ted.com</a></span></p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn33">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref33" name="_ftn33" title="" id="_ftn33"> 33 </a></span> «Η λεγόμενη αυτοπραγμάτωση είναι εντελώς ανέφικτη ως αυτοσκοπός για τον απλούστατο λόγο ότι όσο περισσότερο αγωνίζεται κανείς γι’ αυτή τόσο περισσότερο τη χάνει. Με άλλα λόγια, η αυτοπραγμάτωση είναι δυνατή μόνο ως υποπροϊόν, ως παρενέργεια της αυθυπέρβασης» (Viktor Frankl, Το Νόημα της Ζωής, εκδ. Ψυχογιός 2010). Περισσότερα για τον Viktor Frankl: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://dip88.blogspot.gr/2014/07/viktor-frankl.html" target="_blank">http://dip88.blogspot.gr</a></span></p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn34">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref34" name="_ftn34" title="" id="_ftn34"> 34 </a></span> Από το βιβλίο του Iain McGilchrist: <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.amazon.com/Divided-Brain-Search-Meaning-ebook/dp/B008JE7I2M" target="_blank">«The Divided Brain and the Search for Meaning. Why Are We So Unhappy?»</a></span> - Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Αναζήτηση για Νόημα. Γιατί Είμαστε Τόσο Δυστυχισμένοι; Yale University Press 2012.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn35">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref35" name="_ftn35" title="" id="_ftn35"> 35 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.ted.com/talks/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight/transcript?language=el" target="_blank">https://www.ted.com</a></span>.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn36">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref36" name="_ftn36" title="" id="_ftn36"> 36 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.ted.com/talks/shekhar_kapur_we_are_the_stories_we_tell_ourselves/transcript?language=el" target="_blank">https://www.ted.com</a></span>.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn37">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref37" name="_ftn37" title="" id="_ftn37"> 37 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.ted.com/talks/amy_tan_on_creativity/transcript?language=el" target="_blank">https://www.ted.com</a></span>.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn38">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref38" name="_ftn38" title="" id="_ftn38"> 38 </a></span> <span style="padding-bottom:4px; padding-top:0px; background-color:#aad1bf;"><a href="http://www.ted.com/talks/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight/transcript?language=el" target="_blank">https://www.ted.com</a></span>.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn39">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref39" name="_ftn39" title="" id="_ftn39"> 39 </a></span> <a href="http://www.imdb.com/title/tt1187043/" target="_blank">http://www.imdb.com</a>. Υπότιτλοι στα Ελληνικά: <a href="https://app.box.com/s/y8ew6y2bbabsvqffuzz7" target="_blank">https://app.box.com</a>.</p>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="33%">
<div id="ftn40">
<div>
<p id='menuu' style="text-align: left;"><span style="background-color:#aad1bf; font-weight:bold; font-size:18px;"><a class="menuu" href="#_ftnref40" name="_ftn40" title="" id="_ftn40"> 40 </a></span> Mihaly Csikszentmihalyi, «Ροή: Η ψυχολογία της ευτυχίας», εκδόσεις Καστανιώτη 2009, σελ. 201-202.</p>
</div>
</div>
</div>
<hr align="left" size="1" width="66%">
</div>
</br>
</br>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-31471836436397544812019-08-01T11:58:00.000+03:002020-02-28T11:59:24.309+02:00Jill Bolte Taylor - Αριστερός και δεξιός εγκέφαλος - Ενόραση ....<style type="text/css">
#coolmen{
width: 100%;
}
#coolmen a{
display: block;
width: 100%;
}
html>body #coolmen a{ /*Non IE rule*/
width: auto;
}
#menuu a{
background-color: #22552E;
}
#menuu a:hover{
background-color: #cf146c;
}
</style>
<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΥΠΟΤΙΤΛΩΝ<br />
της ΟΜΙΛΙΑΣ της Jill Bolte Taylor (Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ) στο <a href="http://www.ted.com/" target="_blank">TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)</a><br />
με τίτλο:<br /><b>«Το εγκεφαλικό επισόδειο της Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ<br />και Ενόραση»</b>.<br />
TED Φεβρουάριος 2008</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330">
<iframe src="https://embed-ssl.ted.com/talks/lang/el/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight.html" width="540" height="310" frameborder="0" scrolling="no" webkitAllowFullScreen mozallowfullscreen allowFullScreen></iframe>
</td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: justify;">Έφτασα να μελετώ τον εγκέφαλο γιατί έχω έναν αδερφό που διαγνώστηκε με μία εγκεφαλική δυσλειτουργία τη σχιζοφρένεια. Και σαν αδερφή και αργότερα, σαν επιστήμονας, ήθελα να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό, το οτι μπορώ να πάρω τα όνειρά μου, να τα συνδέσω με την πραγματικότητα, και να τα κάνω να πραγματοποιηθούν. Τι συμβαίνει με τον εγκέφαλο του αδερφού μου και την σχιζοφρένειά του και δε μπορεί να συνδέσει τα όνειρά του με την κοινή πραγματικότητα, με αποτέλεσμα αυτά να γίνονται παραισθήσεις;</p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; font-size:20px; background-color:#ffffff;">αφιέρωσα την καριέρα μου στη μελέτη των σοβαρών διανοητικών ασθενειών</span>. Μετακόμισα από το σπίτι μου στην Ιντιάνα, στη Βοστώνη, όπου δούλευα στο εργαστήριο του Δρ. Φράνσιν Μπένες, στο Τμήμα Ψυχιατρικής του Χάρβαρντ. Και στο εργαστήριο, κάναμε την ερώτηση: "Ποιες είναι οι βιολογικές διαφορές ανάμεσα στους εγκεφάλους ατόμων που διαγιγνώσκονται ως φυσιολογικοί, σε σύγκριση με τους εγκεφάλους ατόμων με με σχιζοφρένεια, σχιζοθυμική ή διπολική διαταραχή;"</p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι χαρτογραφούσαμε κυρίως το μικροκύκλωμα του εγκεφάλου: ποια κύτταρα επικοινωνούν με ποια κύτταρα, με ποιες χημικές ουσίες, και επίσης σε ποιές ποσότητες από αυτές τις ουσίες; Επομένως η ζωή μου ήταν γεμάτη νόημα, διότι έκανα αυτού του είδους την έρευνα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Και μετά τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα, ταξίδευα σαν συνήγορος του ΝΑΜΙ, της Εθνικής Συμμαχίας για τις Διανοητικές Ασθένειες. Αλλά το πρωινό της 10της Δεκεμβρίου, 1996, ξύπνησα ανακαλύπτοντας ότι είχα η ίδια μια εγκεφαλική δυσλειτουργία. <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Ένα αιμοφόρο αγγείο εξερράγη στο αριστερό μισό του εγκεφάλου μου</span>. Και στη διάρκεια τεσσάρων ωρών, παρακολούθησα τον εγκέφαλό μου να επιδεινώνεται σταδιακά ως προς την ικανότητά του να επεξεργάζεται όλες τις πληροφορίες. <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Το πρωί του εγκεφαλικού, δεν μπορούσα να περπατήσω, να μιλήσω, να διαβάσω ή να θυμηθώ οτιδήποτε από τη ζωή μου</span>. Έγινα ουσιαστικά ένα βρέφος μέσα στο σώμα μιας γυναίκας.</p>
<a href="http://adsoftheworld.com/files/images/music-72dpi.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://www.frederiksamuel.com/blog/images/mercedes_left_right_brain_1t.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: 0px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px; width: 320px;"></a><p style="text-align: justify;">Εάν έχετε δει ποτέ έναν ανθρώπινο εγκέφαλο, είναι εμφανές οτι τα δύο ημισφαίρια είναι εντελώς ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Σας έχω φέρει έναν αληθινό ανθρώπινο εγκέφαλο. Λοιπόν, αυτός είναι ένας αληθινός ανθρώπινος εγκέφαλος.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτό είναι το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου, το πίσω μέρος το εγκεφάλου με το νωτιαίο μυελό να κρέμεται προς τα κάτω, και έτσι θα ήταν τοποθετημένο μέσα στο κεφάλι μου. Όταν κοιτάς τον εγκέφαλο, είναι εμφανές ότι οι δύο εγκεφαλικοί φλοιοί είναι εντελώς διαχωρισμένοι, ο ένας από τον άλλο. Για όσους από εσάς καταλαβαίνουν από υπολογιστές, <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; color:#C06; font-size:20px; background-color:#ffffff;">το δεξί μας ημισφαίριο λειτουργεί όπως ένας παράλληλος επεξεργαστής</span>, ενώ το <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; font-size:20px; background-color:#ffffff;">αριστερό μας ημισφαίριο λειτουργεί όπως ένας σειριακός επεξεργαστής</span>. Τα δύο ημισφαίρια επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω του μεσολόβιου το οποίο αποτελείται από 300 εκατομμύρια αξονικές ίνες. Αλλά εκτός από αυτό, τα δύο ημισφαίρια είναι εντελώς διαχωρισμένα. Επειδή επεξεργάζονται πληροφορίες διαφορετικά, τα ημισφαίρια σκέφτονται διαφορετικά πράγματα, νοιάζονται για διαφορετικά πράγματα, και τολμώ να πω ότι έχουν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες.</p>
<p style="text-align: justify;">Με συγχωρείτε. Ευχαριστώ. Το ευχαριστήθηκα.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; color:#C06; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Το δεξί ημισφαίριο έχει να κάνει με την τωρινή στιγμή. Είναι για το "εδώ και τώρα". Το δεξί μας ημισφαίριο σκέφτεται με εικόνες και μαθαίνει κιναισθητικά, μέσω της κίνησης του σώματός μας. Πληροφορίες, με τη μορφή ενέργειας, ρέουν ταυτόχρονα μέσω όλων των αισθητηρίων συστημάτων μας και μετά εκρήγνυνται σε αυτό το τεράστιο κολάζ του πώς η παρούσα στιγμή φαίνεται, πώς η παρούσα στιγμή μυρίζει και τι γεύση έχει, τι αίσθηση έχει και πώς ακούγεται.</span> Είμαι ένα ενεργειακό ον, συνδεδεμένο με την ενέργεια γύρω μου μέσω της συνείδησης του δεξιού μου ημισφαιρίου. Είμαστε ενεργειακά όντα που συνδέονται το ένα με το άλλο μέσω της συνείδησης του δεξιού μας ημισφαιρίου, σαν μια ανθρώπινη οικογένεια. Και εδώ ακριβώς, αυτή τη στιγμή, είμαστε αδέρφια πάνω σε αυτό τον πλανήτη, εδώ, για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Και αυτή τη στιγμή είμαστε τέλειοι, είμαστε ακέραιοι και είμαστε όμορφοι.</p>
<p style="text-align: justify;">Το αριστερό μου ημισφαίριο - το αριστερό μας ημισφαίριο - είναι ένα πολύ διαφορετικό μέρος. <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Το αριστερό μας ημισφαίριο σκέφτεται γραμμικά και μεθοδικά. Το αριστερό μας ημισφαίριο έχει να κάνει με το παρελθόν και με το μέλλον. Το αριστερό μας ημισφαίριο είναι σχεδιασμένο να παίρνει αυτό το τεράστιο κολάζ της τωρινής στιγμής και να διαλέγει λεπτομέρειες, λεπτομέρειες και περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις λεπτομέρειες. Μετά κατηγοριοποιεί και οργανώνει όλες αυτές τις πληροφορίες, τις συσχετίζει με όλα αυτά που έχουμε μάθει στο παρελθόν και προβάλλει στο μέλλον όλες τις δυνατότητές μας. Το αριστερό μας ημισφαίριο σκέφτεται λεκτικά. Είναι αυτός ο συνεχής εγκεφαλικός διάλογος που συνδέει εμένα και τον εσωτερικό μου κόσμο με τον εξωτερικό κόσμο.</span> Είναι αυτή η φωνούλα που μου λέει, "Ει, πρέπει να θυμηθείς να πάρεις μπανάνες γυρίζοντας σπίτι. Τις χρειάζομαι το πρωί."</p>
<p style="text-align: justify;">Είναι αυτή η υπολογιστική νοημοσύνη που μου υπενθυμίζει πότε πρέπει να πλύνω τα ρούχα μου. Αλλά κυρίως, είναι εκείνη η φωνούλα που μου λέει, "Εγώ είμαι. Εγώ είμαι". Και μόλις το αριστερό μου ημισφαίριο μου πει "Εγώ είμαι", γίνομαι ξεχωριστή. Γίνομαι ένα μοναδικό ον, ξεχωριστό από την ενεργειακή ροή γύρω μου και ξεχωριστό από εσάς. Και αυτό ήταν το τμήμα του εγκεφάλου που έχασα το πρωί του εγκεφαλικού.</p>
<p style="text-align: justify;">Το πρωί του εγκεφαλικού ξύπνησα νιώθοντας ένα παλλόμενο πόνο πίσω από το αριστερό μου μάτι. Ήταν το είδος του πόνου - καυστικός πόνος - που έχεις όταν δαγκώνεις παγωτό. Και απλά με έπιασε- και μετά με άφησε. Και μετά με έπιασε - και με άφησε. Και ήταν πολύ ασυνήθιστο για μένα να έχω οποιαδήποτε εμπειρία πόνου, οπότε σκέφτηκα, εντάξει, απλά θα ξεκινήσω την καθημερινή μου ρουτίνα.</p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι σηκώθηκα και ανέβηκα στο όργανο αεροβικής γυμναστικής, το οποίο είναι ένα ολοκληρωμένο μηχάνημα γυμναστικής για όλο το σώμα. Και καθώς κάνω γυμναστική σε αυτό το μηχάνημα, συνειδητοποιώ ότι τα χέρια μου μοιάζουν με πρωτόγονες δαγκάνες που γραπώνουν τη μπάρα. Και σκέφτηκα, "Αυτό είναι πολύ περίεργο." Και μετά κοίταξα το σώμα μου και σκέφτηκα, "Ω, είμαι πολύ περίεργο πλάσμα". Και ήταν σαν η συνείδησή μου να είχε μετατοπιστεί από τη συνηθισμένη μου αντίληψη της πραγματικότητας, όπου είμαι το άτομο που έχει την εμπειρία πάνω στο όργανο γυμναστικής, σε κάποιο εσωτεριστικό χώρο όπου παρατηρώ τον εαυτό μου να έχει αυτή την εμπειρία.</p>
<a href="http://adsoftheworld.com/files/images/paint-72dpi.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://www.frederiksamuel.com/blog/images/mercedes_left_right_brain_2t.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: 0px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px; width: 320px;"></a><p style="text-align: justify;">Ήταν όλα πολύ περίεργα, και ο πονοκέφαλος μου χειροτέρευε. Έτσι κατεβαίνω από το μηχάνημα και περπατάω διασχίζοντας το σαλόνι μου και αντιλαμβάνομαι οτι όλα μέσα στο σώμα μου έχουν επιβραδυνθεί πολύ. Και κάθε βήμα είναι πολύ άκαμπτο και πολύ προσχεδιασμένο. Δεν υπάρχει ρευστότητα στο ρυθμό μου, και υπάρχει μια συστολή στην αντίληψή μου, έτσι είμαι συγκεντρωμένη σε εσωτερικές λειτουργίες. Στέκομαι στο μπάνιο και ετοιμάζομαι να μπω στο ντους και μπορούσα στην πραγματικότητα να ακούσω τον διάλογο μέσα στο σώμα μου. Άκουσα μια φωνούλα να λέει, "Εντάξει. Εσείς μύες, πρέπει να συσπαστείτε. Εσείς μύες, πρέπει να χαλαρώσετε."</p>
<p style="text-align: justify;">Και μετά έχασα την ισορροπία μου και βρέθηκα κόντρα στον τοίχο. Κοιτάω κάτω το χέρι μου και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ πια να καθορίσω τα όρια του σώματός μου. Δεν μπορώ να καθορίσω πού αρχίζω και πού τελειώνω, γιατί τα άτομα και τα μόρια του χεριού μου μπερδεύονταν με τα άτομα και τα μόρια του τοίχου. Και το μόνο που μπορούσα να ανιχνεύσω ήταν ενέργεια - ενέργεια.</p>
<p style="text-align: justify;">Και αναρωτιέμαι, "Τι μου συμβαίνει; Τι γίνεται;" Και εκείνη τη στιγμή, ο εγκεφαλικός μου διάλογος - ο διάλογος του αριστερού μου ημισφαιρίου - σιώπησε εντελώς. Σαν κάποιος να πήρε το τηλεκοντρόλ και να σίγασε τη φωνή. Απόλυτη σιγή. Αρχικά σοκαρίστηκα που βρέθηκα μέσα σε ένα σιωπηλό μυαλό. Αλλά αμέσως μετά ένιωσα γοητευμένη από τη μεγαλοπρέπεια της ενέργειας γύρω μου. Και επειδή δεν μπορούσα πλέον να αναγνωρίσω τα όρια του σώματός μου, ένιωθα τεράστια και διεσταλμένη. Ένιωθα ένα με την ενέργεια γύρω μου, και ήταν όμορφα εκεί.</p>
<p style="text-align: justify;">Και ξαφνικά το αριστερό μου ημισφαίριο επανέρχεται σε λειτουργία, και μου λέει, "Έι! ΄Έχουμε πρόβλημα! Έχουμε πρόβλημα! Πρέπει να καλέσουμε βοήθεια." Και λέω, "Ωχ! Έχω πρόβλημα. Έχω πρόβλημα." Οπότε κάνω, "Εντάξει, έχω πρόβλημα."</p>
<p style="text-align: justify;">Αλλά αμέσως μετά παρασύρομαι πάλι πίσω μέσα στη συνείδηση - στοργικά αναφέρομαι σε αυτό το χώρο σαν Χώρα του Λάλα. Όμως ήταν όμορφα εκεί. Σκεφτείτε πώς θα ήταν να είσαι τελείως αποσυνδεδεμένος από τον εγκεφαλικό σου διάλογο που σε συνδέει με τον έξω κόσμο.</p>
<p style="text-align: justify;">Οπότε είμαι εδώ σε αυτό το χώρο, και η δουλειά μου - και κάθε άγχος σχετικό με τη δουλειά μου - έχει χαθεί. Ένιωσα πιο ανάλαφρη μέσα στο σώμα μου. Σκεφτείτε: όλες οι σχέσεις του έξω κόσμου και <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; color:#C06; font-size:20px; background-color:#ffffff;">όλα τα άγχη που συνδέονται με αυτές - είχαν εξαφανιστεί. Και ένιωθα αυτή την αίσθηση της ηρεμίας.</span> Σκεφτείτε πώς θα ήταν να χάσεις 37 χρόνια συναισθηματικού φορτίου. <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; color:#C06; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Ένιωθα ευφορία. Ευφορία. Και ήταν όμορφα.</span></p>
<p style="text-align: justify;">Αλλά μετά, ξανά, το αριστερό μου ημισφαίριο επανέρχεται σε λειτουργία και λέει, "Ε! Πρέπει να με προσέξεις. Πρέπει να καλέσουμε βοήθεια." Και σκέφτομαι, "πρέπει να καλέσω βοήθεια. Πρέπει να συγκεντρωθώ." Επομένως βγαίνω από το ντους και μηχανικά ντύνομαι και περπατάω στο διαμέρισμά μου, και σκέφτομαι, "Πρέπει να πάω στη δουλειά. Πρέπει να πάω στη δουλειά. Μπορώ να οδηγήσω?"</p>
<p style="text-align: justify;">Και εκείνη τη στιγμή το δεξί μου χέρι παρέλυσε στο πλάι μου. Και μετά συνειδητοποίησα, "Ω Θεέ μου! Έχω πάθει εγκεφαλικό! Έχω πάθει εγκεφαλικό!"</p>
<p style="text-align: justify;">Και το επόμενο πράγμα που μου λέει το μυαλό μου είναι, "Α! Αυτό είναι τέλειο" (Γέλια) "Αυτό είναι τέλειο!" Πόσοι επιστήμονες του εγκεφάλου έχουν την ευκαιρία να μελετήσουν τον ίδιο τους τον εγκέφαλο, από μέσα;" (Γέλια)</p>
<p style="text-align: justify;">Και μετά μου περνάει από το μυαλό: "Αλλά είμαι πολυάσχολη γυναίκα!" (Γέλια) "Δεν έχω χρόνο για εγκεφαλικό!"</p>
<a href="http://adsoftheworld.com/files/images/einstein-72dpi.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://adsoftheworld.com/files/images/einstein-72dpi.preview.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: 0px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px; width: 320px;"></a><p style="text-align: justify;">Οπότε λέω, "Εντάξει, δεν μπορώ να σταματήσω το εγκεφαλικό από το να συμβεί, επομένως θα το κάνω αυτό για μια δυο βδομάδες και μετά θα επιστρέψω στη ρουτίνα μου. Σύμφωνοι. Άρα πρέπει να καλέσω βοήθεια. Πρέπει να τηλεφωνήσω στη δουλειά". Δεν μπορούσα να θυμηθώ το τηλέφωνο της δουλειάς, αλλά θυμήθηκα ότι στο γραφείο μου είχα μία επαγγελματική κάρτα με το νούμερο μου. Έτσι πάω στο γραφείο μου, και παίρνω μια στοίβα 10 εκατοστών επαγγελματικές κάρτες. Και κοιτάω την επάνω κάρτα και αν και μπορούσα να δω καθαρά στο μυαλό μου πώς έμοιαζε η κάρτα μου, δεν μπορούσα να πω αν αυτή ήταν η κάρτα μου ή όχι, επειδή το μόνο που μπορούσα να δω ήταν κουκκίδες. Και οι κουκκίδες των λέξεων μπερδεύονταν με τις κουκκίδες του φόντου και αυτές των συμβόλων και απλά δεν μπορούσα να καταλάβω. Μετά θα περίμενα γι' αυτό που αποκαλώ κύμα διαύγειας. Και μέσα σε εκείνη τη στιγμή θα μπορούσα να επανασυνδεθώ με την φυσιολογική πραγματικότητα και θα μπορούσα να πω "δεν είναι αυτή η κάρτα...δεν είναι αυτή η κάρτα...δεν είναι αυτή η κάρτα". Μου πήρε 45 λεπτά να κατέβω 3 πόντους σε αυτή τη στοίβα των καρτών. Εντωμεταξύ, σε διάστημα 45 λεπτών, η αιμορραγία όλο και μεγαλώνει στο αριστερό μου ημισφαίριο. Δεν καταλαβαίνω νούμερα. Δεν καταλαβαίνω το τηλέφωνο, αλλά είναι το μοναδικό σχέδιο που έχω. Επομένως παίρνω το ακουστικό του τηλεφώνου και το τοποθετώ εδώ. Παίρνω την κάρτα, και την τοποθετώ εδώ και ταιριάζω το σχήμα της καλικατζούρας στην κάρτα με το σχήμα της καλικατζούρας στο τηλέφωνο. Αλλά μετά θα αποσυρόμουν πίσω στη Χώρα του Λαλα, και δεν θα μπορούσα να θυμηθώ όταν επέστρεφα αν είχα ήδη καλέσει αυτά τα ψηφία. Έτσι έπρεπε να μεταχειριστώ το παράλυτο χέρι μου σαν κούτσουρο και να καλύπτω τα ψηφία όπως προχωρούσα και τα καλούσα, έτσι ώστε όταν θα επανερχόμουν στη φυσιολογική πραγματικότητα, να μπορούσα να πω, "Ναι, έχω ήδη καλέσει αυτό το ψηφίο."</p>
<p style="text-align: justify;">Τελικά, κάλεσα ολόκληρο το νούμερο και ακούω το τηλέφωνο και ο συνάδελφός μου το σηκώνει και μου λέει, "Γου γου γου γου." (Γέλιο) Και σκέφτομαι, "Θεέ μου, ακούγεται σαν κυνηγόσκυλο!"</p>
<p style="text-align: justify;">Και έτσι του λέω - καθαρά μέσα στο μυαλό μου, του λέω: Είμαι η Τζιλ! Χρειάζομαι βοήθεια!" Και αυτό που βγαίνει από τη φωνή μου είναι, "Γου γου γου γου γου." Σκέφτομαι, "Θεέ μου, κι εγώ ακούγομαι σαν κυνηγόσκυλο." Άρα δεν μπορούσα να ξέρω - δεν ήξερα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω ή να καταλάβω ομιλία μέχρι που δοκίμασα. Καταλαβαίνει ότι χρειάζομαι βοήθεια και μου φέρνει βοήθεια.</p>
<p style="text-align: justify;">Και λίγο αργότερα, είμαι μέσα σε ένα νοσοκομειακό στο δρόμο, από το ένα νοσοκομείο στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, στην άλλη μεριά της Βοστώνης. Κουλουριάζομαι σε μια εμβρυική μπάλα. Και σαν ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει με ελάχιστο αέρα να απομένει, ένιωσα την ενέργειά μου να σηκώνεται - ένιωθα το πνεύμα μου να παραδίνεται.</p>
<p style="text-align: justify;">Και εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι δεν ήμουν πλέον ο χορογράφος της ζωής μου. Είτε οι γιατροί θα έσωζαν το σώμα μου και θα μου έδιναν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή ή αυτή ήταν ίσως η στιγμή της μετάβασής μου.</p>
<a href="http://adsoftheworld.com/files/images/passion-72dpi.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://www.frederiksamuel.com/blog/images/mercedes_left_right_brain_3t.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: 0px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px; width: 320px;"></a><p style="text-align: justify;">Όταν ξύπνησα αργότερα το ίδιο απόγευμα, σοκαρίστηκα που ανακάλυψα ότι ήμουν ακόμα ζωντανή. Όταν ένιωσα το πνεύμα μου να παραδίνεται, είπα αντίο στη ζωή μου. Και το μυαλό μου τώρα αιωρούνταν ανάμεσα σε δύο πολύ διαφορετικά επίπεδα πραγματικότητας. Κάθε διέγερση που εισερχόταν μέσω των αισθητήριων συστημάτων μου ήταν καθαρός πόνος. Το φως έκαιγε τον εγκέφαλό μου σαν φωτιά, και οι ήχοι ήταν τόσο δυνατοί και χαοτικοί που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ούτε μια φωνή από τον παρασιτικό θόρυβο και ήθελα μόνο να δραπετεύσω. Επειδή δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τη θέση του σώματός μου στο χώρο, ένιωθα τεράστια και διεσταλμένη, σαν ένα τζίνι που μόλις έχει απελευθερωθεί από το μπουκάλι. Το πνεύμα μου πετούσε ελεύθερο, σαν μία τεράστια φάλαινα που γλιστράει μέσα σε μια θάλασσα σιωπηλής ευφορίας. Νιρβάνα. Βρήκα τη Νιρβάνα. Και θυμάμαι να σκέφτομαι, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μπορέσω να στριμώξω αυτόν τον πελώριο εαυτό μου, πίσω, μέσα σε αυτό το μικροσκοπικό σώμα.</p>
<p style="text-align: justify;">Αλλά μετά συνειδητοποίησα, "Μα είμαι ακόμα ζωντανή! Είμαι ακόμα ζωντανή, και βρήκα τη Νιρβάνα. Και αν βρήκα τη Νιρβάνα και είμαι ακόμα ζωντανή, τότε όλοι όσοι είναι ζωντανοί μπορούν να βρούνε τη Νιρβάνα". Και φαντάστηκα <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; color:#C06; font-size:20px; background-color:#ffffff;">ένα κόσμο γεμάτο με όμορφους, ήρεμους, συμπονετικούς, στοργικούς ανθρώπους που ήξεραν ότι μπορούσαν να έρθουν σε αυτό το χώρο ανα πάσα στιγμή. Και ότι μπορούσαν συνειδητά να επιλέξουν να μεταβούν δεξιά από το αριστερό τους ημισφαίριο και να βρουν αυτή την ηρεμία.</span> Και μετά συνειδητοποίησα τι τρομερό δώρο θα μπορούσε να είναι αυτή η εμπειρία, τι χτύπημα ενόρασης θα μπορούσε να είναι αυτό, για το πώς ζούμε τη ζωή μας. Και αυτό μου έδωσε κίνητρο για να αναρρώσω.</p>
<p style="text-align: justify;">Δυόμισι εβδομάδες μετά το εγκεφαλικό, οι γιατροί επενέβησαν και απομάκρυναν ένα θρόμβο στο μέγεθος μιας μπάλας του γκολφ που πίεζε τα κέντρα ομιλίας. Εδώ είμαι με τη μαμά μου, η οποία είναι ένας αληθινός άγγελος στη ζωή μου. Μου πήρε 8 χρόνια για να αναρρώσω πλήρως.</p>
<p style="text-align: justify;">Άρα ποιοι είμαστε; Είμαστε η ζωτική δύναμη του σύμπαντος, με χειρωνακτική επιδεξιότητα και με δύο γνωστικά μυαλά. Έχουμε τη δύναμη να διαλέξουμε, στιγμή προς στιγμή, ποιοι και πώς θέλουμε να είμαστε στον κόσμο. Εδώ και τώρα μπορώ να μεταπηδήσω στη συνείδηση του δεξιού μου ημισφαιρίου, όπου είμαστε εμείς. Είμαι η ζωτική δύναμη του σύμπαντος. Είμαι η ζωτική δύναμη των 50 τρισεκατομμυρίων όμορφων μοριακών ιδιοφυιών που σχηματίζουν τη μορφή μου, ένα με ό,τι υπάρχει. Ή, μπορώ να διαλέξω να μεταβώ στη συνείδηση του αριστερού μου ημισφαιρίου, όπου γίνομαι ένα ξεχωριστό άτομο. Χωριστό από τη ροή, χωριστό από εσάς. Είμαι η Δρ. Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ: διανοούμενη, νευροανατόμος. Αυτοί είναι οι "εμείς" μέσα σε μένα. Εσείς ποιόν θα διαλέγατε; Ποιόν διαλέγετε; Και πότε; Πιστεύω οτι <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; color:#C06; font-size:20px; background-color:#ffffff;">όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύουμε στο να διαλέγουμε να λειτουργήσουμε το κύκλωμα της εσωτερικής ηρεμίας του δεξιού μας ημισφαιρίου, τόσο περισσότερη γαλήνη θα προβάλλουμε στον κόσμο</span> και τόσο πιο ειρηνικός θα είναι ο πλανήτης μας.</p>
<p style="text-align: justify;">Και πιστεύω οτι αυτή ήταν μια ιδέα που άξιζε να διαδοθεί.</p>
<br />
<div style="margin-left: -14px; margin-right: -14px;" align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4LvUOz088rtNBWzyywoMzmMO8Q3LUYEaP2aAH-5eUvjXeRx2pcY2n8Pf3iZlbBlsYvmavt2YbG6k4augh1-eU44gFkjWpSVkQuiAEYqZvuR3oshtCTQyoR_WsK5trEA3Uy3RFeEyNzXEK/s1600/brainleftrightpaideia1600.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOjMvQsZkgEeHu3oVUT3qnMRA5_069wxQZWSQa5Cj5Vq46i2weIG6WQahgxAkeszzIBoV9vqDVswDK69y60XGyAgfPVNiz6p_AQ6rUk9ZM8epTiP7u3PrYeh5EJsI1Zt7TTqtqEUdutHXa/s1600/brainleftrightpaideia600.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px; width: 602px;" /></a></div>
<br />
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-bottom:6px; padding-top:0px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Αριστερός εγκέφαλος</span></p>
<p style="text-align: justify;">Είμαι το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Είμαι επιστήμονας· μαθηματικός. Λατρεύω τα γνώριμα, τα οικεία· κατηγοριοποιώ. Είμαι ακριβής· γραμμικός· αναλυτικός· στρατηγικός· πρακτικός. Πάντα συγκρατημένος. Είμαι τεχνίτης των λέξεων και της γλώσσας· ρεαλιστής. Λύνω εξισώσεις και παίζω με τους αριθμούς. Είμαι η τάξη· η λογική. Γνωρίζω ακριβώς ποιος είμαι.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; color:#C06; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Δεξιός εγκέφαλος</span></p>
<p style="text-align: justify;">Είμαι το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Είμαι η δημιουργικότητα· το ελεύθερο πνεύμα· το πάθος· ο πόθος· ο αισθησιασμός. Είμαι ο ήχος του βροντερού γέλιου. Είμαι η γεύση· η αίσθηση της άμμου κάτω από τα γυμνά πόδια. Είμαι η κίνηση· τα ζωντανά χρώματα. Είμαι η παρόρμηση να ζωγραφίσεις σ’ έναν άσπρο καμβά· η αχαλίνωτη φαντασία· η τέχνη· η ποίηση. Νιώθω. Αισθάνομαι. Είμαι καθετί που θα ήθελα να είμαι.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Η Σκύλλα και η Χάρυβδη.</span> Σκύλλα η ταραχώδης, αγχωτική, απορυθμισμένη κυριαρχία της λεκτικής σκέψης, της ψυχρής λογικής, του λόγου που σκοτώνει το πνεύμα, τη ζωή σαν άλλος Κάιν (=Απόκτηση) χάριν της απόκτησης, της κυριαρχίας, της εξουσίας, της ιδιοποίησης, της ζήλιας, του φθόνου, τον αδελφό του τον Άβελ (Πνοή) τη ζωή που χαρίζει η κυριαρχία του πνεύματος, της πνοής της ροής, της αρμονίας, της ενότητας, της ευφορίας.</p>
<p style="text-align: justify;">Χάρυβδη, η κυριαρχία του χάους των εικόνων, η ανεξέλεγκτη «καλλιτεχνίλα», το δάσος των συνειρμών, η τρέλα.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Οδυσσέας έχασε το καράβι του αύτανδρο και μόνο αυτός γλύτωσε από τα δυο θεριά. Μόνο όποιος δεν αρνείται την θεραπευτική αξία της οδύνης, του πόνου, όποιος ξέρει να υπομένει πόνο και κόπο, την οδύνη (Οδυσσέας) της απώλειας του ΕΑΥΤΟΥ, του ΕΓΩ, μπορεί να γλυτώσει από τα δυο θηρία. Μόνο η εκούσια απέκδυση του ΕΓΩ, η εκούσια νέκρωση του ΕΑΥΤΟΥ επιτρέπει στον θνητό να καλλιεργήσει ισότιμα και να αξιοποιήσει τις λειτουργίες και των δύο εγκεφαλικών του ημισφαιρίων κι έτσι να επιστρέψει πίσω στην Πηνελόπη (=η συνεχώς εργαζόμενη), την καρδιά, βασιλιάς.</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaZNWKFWhhpzPTIXUPbg6zDkH1oTBlKupnTDAKjolWD_wazP-B-jmFQ-u1EmXeg7QUbis6X9af_fxJyaKIbm47NosmYrn_bsssohvtDFU3UlFnQxLvReKaA24i8TpMH0WXyumBu_5-0HHn/s1600/brainleftright.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmetnwYf1wGDPLnsYNahxbN7DQqA9ZhmiKNTZA-TUkRtKYNHGZgkeKbLmpd7bWsoEdGmPqdQVZXrbc7EL7b9tOBbgggC4DmHhN3oNABIBYT_ihI-ni4fytIN1K86qCjzjl8D-nAUqfS8kG/s1600/brainleftright300.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: 0px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px; width: 300px;" /></a><p style="text-align: justify;"><span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Το σχολείο καλλιεργεί και αξιολογεί τις λειτουργίες μόνο του αριστερού εγκεφάλου!!!</span> <span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:36px; color:#F06; font-size:20px; background-color:#ffffff;">Κοινώς ΣΑΚΑΤΕΥΕΙ!!!</span> Μετά το Σχίσμα διαμορφώθηκε και επικράτησε ως Παιδεία η αλλοτριωμένη και αλλοτριωτική καλλιέργεια και αξιολόγηση των λειτουργιών μόνο του αριστερού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου, υβρίστηκε η εικόνα, διώχθηκε το παιδί. Αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία υποθέτω, το ότι έχουμε καταντήσει ακόμη και το μάθημα της Πληροφορικής, θεωρητικό και καλούνται οι μαθητές μας, ακόμη και σ’ αυτό το μάθημα, να αποστηθίζουν θεωρητικές γνώσεις!</p>
<p style="text-align: justify;">Το σχολείο καλλιεργεί και αξιολογεί τις λειτουργίες μόνο του αριστερού εγκεφάλου και όποιον είναι χαρισματικός στις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου τον χαρακτηρίζει υποτιμητικά δυσλεξικό. <a href="http://dip88.blogspot.gr/2009/09/blog-post_5785.html" target="_blank">Η δυσλεξία όμως είναι χάρισμα … </a></p>
</br>
</br>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-80077325439384285402019-04-02T12:49:00.000+03:002020-02-28T13:00:53.624+02:00«ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ»
<div style="text-align: center;"><img border="0" iq="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1evj9pOncDkVlwbzM6NuP3qjSgG64pgKnzGjvPBitjUKVEQyPUrnjfHm3EX13cs1UyynVAR2m3Jp5xr3Y_JPyHHMGM97wGhcQb4kKlEl73sJ-zuZPlee34aiUkaJ0GcmbRnNX3-MQI2pY/s320/TO+XARISMA+THS+DYSLEKSIAS.jpg"><br />
<span style="color: #c27ba0;">Ρόναλντ Ντέϊβις, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 2000</span><br />
<strong>ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:</strong><br /><br /></div>
<div style="text-align: justify;"> Το σύνδρομο της δυσλεξίας παρουσιάζει μια μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων. Για το λόγο αυτό οι ειδικοί σε κάθε κλάδο δίνουν διαφορετικούς ορισμούς. Ανάμεσα στα συχνότερα και πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα περιλαμβάνονται η δυσκολία ανάγνωσης και γραφής, η ανορθογραφία και η αντιστροφή των συμβόλων. Άλλα συμπτώματα είναι η σύγχυση χρόνου και χώρου, η αποδιοργάνωση και η δυσκολία κατανόησης.<br />
Μερικά δυσλεξικά άτομα ανακαλύπτουν ότι είναι εντελώς ανίκανα να μάθουν να διαβάζουν. Συνεχίζουν και μετά την ενηλικίωσή τους να παλεύουν να ταιριάξουν ήχους και γράμματα προκειμένου να αποκωδικοποιήσουν λέξεις. Δεν μπορούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους σύμβολα ή συνδυασμούς συμβόλων. Λέξεις που ήδη ξέρουν δεν είναι σε θέση να τις αναγνωρίσουν στη σελίδα. )016)<br />
Το πρώτο πράγμα που συνήθως μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη δυσλεξία είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένα παιδί στο σχολείο: προβλήματα στην ανάγνωση, στη γραφή, στην ορθογραφία και στα μαθηματικά. Μερικοί τη συσχετίζουν μόνο με αντιστροφές λέξεων και γραμμάτων, άλλοι μόνο μ' εκείνα τα παιδιά που δεν μαθαίνουν εύκολα. Σχεδόν όλοι τη θεωρούμε σαν κάποια μορφή μαθησιακής δυσκολίας, αλλά αυτή είναι μόνο μία πλευρά της δυσλεξίας.<br />
Κάποτε που ήμουν προσκαλεσμένος σε μια τηλεοπτική εκπομπη μου ζήτησαν να τους μιλήσω για τη θετική πλευρά της δυσλεξίας. Μέρος της απάντησής ήταν να τους απαριθμήσω γύρω στη μια ντουζίνα διάσημα δυσλεξικά άτομα. Η οικοδέσποιν της εκπομπής σχολίασε τότε: «Δεν είναι καταπληκτικό )033) ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να γίνουν μεγαλοφυΐες παρά το γεγονός ότι είχαν δυσλεξία;»<br />
Δεν ήταν μεγαλοφυΐες παρά τη δυσλεξία τους αλλά χάρη σ' αυτήν!<br />
Το να έχεις δυσλεξία δεν σε κάνει μεγαλοφυΐα, αλλά είναι καλό για την αυτοεκτίμηση όλων των δυσλεξικών να γνωρίζουν ότι το μυαλό τους δουλεύει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δουλεύουν και τα μυαλά των μεγαλοφυιών ανθρώπων. Είναι επίσης σημαντικό γι' αυτούς να ξέρουν ότι το όποιο πρόβλημά τους με την ανάγνωση, τη γραφή, την )034) ορθογραφία ή τα μαθηματικά δεν σημαίνει ότι είναι καθυστερημένοι ή κουτοί. Η ίδια νοητική λειτουργία που δημιουργεί μια μεγαλοφυΐα μπορεί επίσης να δημιουργεί και αυτά τα προβλήματα.<br />
Η νοητική λειτουργία που προκαλεί τη δυσλεξία είναι κυριολεκτικά ένα χάρισμα? είναι μια φυσική ικανότητα, ένα ταλέντο. Είναι κάτι το ιδιαίτερο που εξυψώνει το άτομο.<br />
Βασικά κοινά χαρακτηριστικά:<br />
Μπορούν να χειρίζονται την ικανότητα του εγκεφάλου να δημιουργεί και να διαφοροποιεί αυτά που αντιλαμβάνεται.<br />
Έχουν πολύ αυξημένη συνείδηση του περιβάλλοντός τους.<br />
Είναι πιο περίεργοι από το μέσο άτομο.<br />
Σκέφτονται κυρίως με εικόνες παρά με λέξεις.<br />
Είναι εξαιρετικά διαισθητικοί και διορατικοί.<br />
<br />
Σκέφτονται και αντιλαμβάνονται πολυδιάστατα (χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις τους).<br />
Μπορούν να βιώνουν τη σκέψη ως πραγματικότητα.<br />
Έχουν ζωηρή φαντασία. )035)<br />
Αυτές οι οκτώ βασικές ικανότητες αν δεν καταπιεστούν, ανατραπούν ή καταστραφούν από γονείς ή εκπαιδευτικούς, καταλήγουν σε δύο χαρακτηριστικά: ευφυΐα ανώτερη του φυσιολογικού και ασυνήθιστα δημιουργικά ταλέντα. )036)<br />
... πολλοί ενήλικοι που έχουν δυσλεξία χρησιμοποιούν καθημερινά τις θετικές πλευρές της χωρίς να το συνειδητοποιούν. Νομίζουν απλώς ότι έχουν ταλέντο σε κάτι, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι το ιδιαίτερο ταλέντο τους δημιουργείται από τις ίδιες νοητικές λειτουργίες που τους εμποδίζουν στην ανάγνωση και στη γραφή χωρίς ορθογραφικά λάθη.<br />
Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική επειδή η δυσλεξία είναι μια αυτοδημιούργητη κατάσταση.<br />
Η δυσλεξία είναι το αποτέλεσμα ενός ταλέντου, μιας αυξημένης ικανότητας αντίληψης. Σε μερικές περιπτώσεις το ταλέντο γίνεται εμπόδιο. )037)<br />
Η λεκτική σκέψη ακολουθεί τη δομή της γλώσσας και τη γραμμικότητα του χρόνου. Το άτομο που τη χρησιμοποιεί συνθέτει στο μυαλό του τις προτάσεις λέξη πρός λέξη. Η λεκτική σκέψη γίνεται περίπου με την ίδια ταχύτητα που έχει ο προφορικός λόγος. Ο συνηθισμένος λόγος έχει μια ταχύτητα περίπου 150 λέξεων το λεπτό ή 2,5 λέξεων το δευτερόλεπτο.<br />
Ένας έμπειρος εκφωνητής )041) ... μπορεί να φτάσει την ταχύτητα των 200 λέξεων το λεπτό. Λόγος παραμορφωμένος με ηλεκτρονικά μέσα μπορεί να συνεχίσει να είναι κατανοητός από κάποιον προσεκτικό ακροατή μέχρι την ταχύτητα των 250 λέξεων το λεπτό. Ουσιαστικά αυτό είναι το ανώτατο όριο της λεκτικής σκέψης.<br />
Η μη-λεκτική σκέψη είναι εξελικτική. Η εικόνα "αναπτύσσεται" καθώς η διαδικασία της σκέψης προσθέτει περισσότερες έννοιες. Η μη-λεκτική σκέψη είναι πολύ πιο γρήγορη, ίσως και χιλιάδες φορές πιο γρήγορη.<br />
Σκεφτόμαστε και με τους δύο τρόπους αλλά έχουμε την τάση να εξειδικευόμαστε.<br />
Κατά την περίοδο της διαμόρφωσης της πλευράς της δυσλεξίας που έχει σχέση με τη δυσκολία στη μάθηση –ανάμεσα στην ηλικία των τριών και των δεκατριών ετών- το πιθανό δυσλεξικό άτομο χρησιμοποιεί κυρίως το μη-λεκτικό τρόπο σκέψης: σκέφτεται με εικόνες. )042)<br />
Η γλώσσα αποτελείται από σύμβολα. Τα σύμβολα αποτελούνται από τρία μέρη:<br />
Από τον ήχο του συμβόλου.<br />
Από τη σημασία του συμβόλου.<br />
Από την όψη (μορφή) του συμβόλου.<br />
Όταν χρησιμοποιούμε τη λεκτική σκέψη σκεφτόμαστε με τους ήχους της γλώσσας. Κάνουμε κυριολεκτικά έναν εσωτερικό μονόλογο νοερών διαπιστώσεων, ερωτήσεων και απαντήσεων. )043)<br />
Όταν χρησιμοποιούμε τη μη-λεκτική σκέψη, σκεφτόμαστε με τη σημασία (περιεχόμενο) της γλώσσας μέσα από νοητές εικόνες των εννοιών και των ιδεών της. Οι εικόνες δεν είναι απλώς οπτικές. Είναι πιο πολύ σαν τρισδιάστατες ταινίες που επιστρατεύουν πολλές από τις αισθήσεις μας. Μεταβάλλονται και εξελίσσονται καθώς διαβάζουμε την πρόταση. Η διαδικασία είναι πολύ γρηγορότερη από τη λεκτική σκέψη. Παρουσιάζει, ωστόσο τις δυσκολίες της, μια και κάποια μέρη της γλώσσας είναι ευκολότερα από άλλα στη νοητή απεικόνισή τους ως έννοιες ή ιδέες.<br />
Ας σημειωθεί ότι οι δυσλεξικοί κάνουν ελάχιστο ή καθόλου εσωτερικό μονόλογο κι έτσι δεν ακούν αυτά που διαβάζουν εκτός και αν διαβάζουν δυνατά. Αντί γι' αυτό συνθέτουν μια νοητή εικόνα προσθέτοντας το νόημα –ή την εικόνα του νοήματος- κάθε διαδοχικής λέξης που συναντούν.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;"> Οι λέξεις που περιγράφουν πραγματικά αντικείμενα δεν δυσκολεύουν σχεδόν καθόλου τους δυσλεξικούς. Μπορούμε εύκολα να σκεφτούμε μη-λεκτικά με )044) τη λέξη ελέφαντας αν η εικόνα του ζώου μας είναι γνωστή.<br />
Είναι αδύνατο για κάποιον που σκέφτεται μη-λεκτικά να σκεφτεί με λέξεις των οποίων τα νοήματα δεν μπορεί να απεικονίσει. Το γεγονός ότι ξέρουμε πως γράφεται το άρθρο ο δεν σημαίνει ότι μπορούμε και να σκεφτούμε με αυτό. Ούτε η γνώση της γραφής των λέξεων και ή αλλά δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε με αυτές τις λέξεις. Όταν βλέπουμε τα γράμματα Κ-Α-Ι που συνθέτουν τη λέξη, δεν βλέπουμε ταυτόχρονα και το νόημά της. Η μοναδική εικόνα που είναι στη διάθεσή μας είναι οι μορφές των ίδιων των γραμμάτων. Όταν χρησιμοποιούμε την απεικονιστική διαδικασία της μη-λεκτικής σκέψης, δεν είμαστε σε θέση να απεικονίσουμε τη σημασία της λέξης ως αντικείμενο ή ως ενέργεια. )045)<br />
Όταν διαβάζουμε μια πρόταση χρησιμοποιώντας τη λεκτική σκέψη, οι εικόνες λέξεων όπως ο, και, αλλά δεν μας δημιουργούν πρόβλημα επειδή γνωρίζουμε τον ήχο τους. Δημιουργούμε την εικόνα της σημασίας μιας πρότασης μόνο αφού έχουμε ολοκληρώσει την ανάγνωσή της. Ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε την ακριβή σημασία αυτών των λέξεων, δεν πειράζει, επειδή θα έχουμε συλλάβει τη γενική ιδέα της πρότασης, αφού τη διαβάσουμε και την ακούσουμε νοερά.<br />
Η ανάγνωση της ίδιας πρότασης με τη χρήση μη-λεκτικής σκέψης δημιουργεί συμπτώματα δυσλεξίας. Η εικόνα του νοήματος της πρότασης αναπτύσσεται καθώς διαβάζουμε. Η εξελικτική διαδικασία της σχηματιζόμενης από την πρόταση εικόνας διακόπτεται, κάθε φορά που δεν μπορούμε να ενσωματώσουμε το νόημα μιας άγνωστης λέξης στη γενική εικόνα. Το πρόβλημα μεγαλώνει κάθε φορά που συναντούμε μια λέξη της οποίας το νόημα δεν αντιστοιχεί σε κάποια νοητή εικόνα. Καταλήγουμε να σχηματίζουμε μια σειρά εικόνων άσχετων μεταξύ τους με κενά κατανόησης ανάμεσά τους.<br />
Κατά τη διάρκεια της μη-λεκτικής σκέψης κάθε φορά που διακόπτεται η διαδικασία σύνθεσης μιας εικόνας, το άτομο αισθάνεται μπερδεμένο επειδή η εικόνα χάνει τη συνοχή της. Αν συγκεντρωθεί μπορεί να ξεπεράσει με το ζόρι τα κενά και να συνεχίσει, )046) αλλά όσο περισσότερο προχωρεί τόσο πιο πολύ μπερδεύεται. Τελικά θα φτάσει στο «κατώφλι της σύγχυσης».<br />
Στο σημείο αυτό το άτομο αποπροσανατολίζεται.<br />
Αποπροσανατολισμός σημαίνει ότι η αντίληψη των συμβόλων μεταβάλλεται και διαστρεβλώνεται τόσο που η ανάγνωση και η γραφή γίνονται δύσκολες ή και αδύνατες. Κατά ειρωνικό τρόπο αυτή η μεταβολή της αντίληψης είναι ακριβώς ο ίδιος μηχανισμός που βοηθάει τους δυσλεξικούς να αναγνωρίζουν τα αντικείμενα και τα γεγονότα του περιβάλλοντός τους προτού αρχίσουν να μαθαίνουν να διαβάζουν. )047)<br />
Ο αποπροσανατολισμός είναι κάτι κοινό. Με ελάχιστες εξαιρέσεις συμβαίνει σε όλους μας μερικές φορές. Είναι μια φυσιολογική λειτουργία ενός υγιούς εγκεφάλου, κάτι που μας συμβαίνει όταν μας κατακλύζουν κάποια εξωτερικά ερεθίσματα ή οι σκέψεις μας. Συμβαίνει επίσης όταν ο εγκέφαλος λαμβάνει αντικρουόμενες πληροφορίες από τις διάφορες αισθήσεις και προσπαθεί να τις συσχετίσει.<br />
Αν σηκωθείς όρθιος και περιστραφείς γρήγορα γύρω από τον εαυτό σου δέκα φορές θα νιώσεις τον αποπροσανατολισμό με τη μορφή του ιλίγγου.<br />
Όσο διαρκεί ο αποπροσανατολισμός ο εγκέφαλος )050) σου βλέπει να κινούνται πράγματα που στην πραγματικότητα είναι ακίνητα, ή νιώθεις το σώμα σου να κινείται χωρίς αυτό να συμβαίνει. Μπορεί να νιώσεις το χρόνο να επιβραδύνεται ή να επιταχύνεται. Ο εγκέφαλος μεταβάλλει τις πραγματικές αισθήσεις σου και βιώνεις την τροποποιημένη αντίληψή σου ως πραγματικότητα.<br />
Κάθε φορά που αποπροσανατολίζεσαι, όλες οι αισθήσεις σου (εκτός από την αίσθηση της γεύσης) μεταβάλλονται. Ο εγκέφαλος δεν βλέπει πια αυτό που βλέπουν τα μάτια αλλά έχει μια διαστρεβλωμένη αντίληψη των εικόνων. )052)<br />
Ενώ ο αποπροσανατολισμός είναι κάτι που βιώνουμε όλοι μας, τα δυσλεξικά άτομα τον εφαρμόζουν πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο. Δεν τον βιώνουν απλώς τον προκαλούν ενεργά χωρίς να το καταλαβαίνουν.<br />
Οι δυσλεξικοί χρησιμοποιούν τον αποπροσανατολισμό ασυνείδητα, προκειμένου να έχουν μια αντίληψη που κινείται ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα. Μεταβάλλοντας τις αισθήσεις τους, είναι σε θέση να έχουν μια πολυδιάστατη εικόνα του κόσμου. Μπορούν να αντιλαμβάνονται από πολλές οπτικές γωνίες και να λαμβάνουν με τον τρόπο αυτό περισσότερες πληροφορίες από τους άλλους ανθρώπους.<br />
Προφανώς από τη βρεφική τους ηλικία βρήκαν κάποιον τρόπο πρόσβασης σε αυτή τη λειτουργία αποπροσανατολισμού του εγκεφάλου τους και την ενσωμάτωσαν στις διαδικασίες σκέψης και αναγνώρισης. )053)<br />
Τα δυσλεξικά άτομα δεν έχουν συνείδηση του τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια του αποπροσανατολισμού επειδή όλα γίνονται πολύ γρήγορα. Αισθάνονται μόνο τις επιπτώσεις: καλύτερη αναγνώριση των τρισδιάστατων αντικειμένων, των ήχων και των απτικών ερεθισμάτων. Χρησιμοποιούν αυτή την τροποποιημένη αντίληψή τους για να διευρύνουν τη δημιουργική φαντασία τους. Όταν την εφαρμόζουν για τη λύση ενός προβλήματος ενώ σκέφτονται μη-λεκτικά, θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε εφευρετικότητα, διαίσθηση ή έμπνευση. )054)<br />
Καθώς μαθαίνει να διαβάζει τα μπερδέματα συσσωρεύονται και ο δυσλεξικός σύντομα φτάνει στο «κατώφλι της σύγχυσης». Στο σημείο αυτό έχει πάψει πια να βλέπει αυτό που είναι πραγματικά γραμμένο στη σελίδα, αλλά βλέπει αυτό που νομίζει ότι είναι γραμμένο. Επειδή το σύμβολο δεν είναι κάποιο αντικείμενο αλλά αντιπροσωπεύει μόνο τον ήχο μιας λέξης που περιγράφει κάποιο αντικείμενο, κάποια ενέργεια ή κάποια ιδέα, ο αποπροσανατολισμός δεν τον βοηθάει να το αναγνωρίσει. Και από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει το σύμβολο ο δυσλεξικός κάνει λάθος. Τα λάθη αυτά είναι τα πρώτα συμπτώματα της δυσλεξίας. )055)<br />
Υπάρχουν εκατοντάδες λέξεις που δημιουργούν προβλήματα στους περισσότερους δυσλεξικούς. Τις έχουν στο καθημερινό λεξιλόγιό τους αλλά δεν μπορούν να σχηματίσουν εικόνες στο μυαλό τους με τις σημασίες τους. ... δεν μπορούν να σκεφτούν με αυτές. Αυτές οι μικρές λέξεις –φαινομενικά οι απλούστερες της γλώσσας- είναι τα ερεθίσματα ή τα εναύσματα για να εμφανιστούν τα συμπτώματα της δυσλεξίας. )056)<br />
Από τη στιγμή που οι αποπροσανατολισμοί αρχίζουν να προκαλούν λάθη, το δυσλεξικό παιδί απογοητεύεται. ... στην Γ' Δημοτικού περίπου, αρχίζει να ψάχνει, να ανακαλύπτει και να υιοθετεί λύσεις στο πρόβλημά του. Παρόλο που αυτό ίσως φαίνεται ότι είναι μια καλή διέξοδος, στην πραγματικότητα είναι ο λόγος που το πρόβλημα της ανάγνωσης εξελίσσεται σε μια ουσιαστική μαθησιακή δυσκολία.<br />
Οι λύσεις που επινοούν οι δυσλεξικοί δεν βοηθούν στο πραγματικό πρόβλημα της διαστρεβλωμένης αντίληψης? απλώς τους ανακουφίζουν προσωρινά από τις απογοητεύσεις τους. Είναι υπεκφυγές μιας σωστής αντιμετώμισης του αποπροσανατολισμού. Σε τελική ανάλυση επιβραδύνουν τη μαθησιακή )066) διαδικασία και διαμορφώνουν μια πραγματική μαθησιακή δυσκολία.<br />
Οι «λύσεις» αυτές είναι τρόποι δράσης και μέθοδοι για να γνωρίζει ή για να θυμάται κανείς διάφορα πράγματα. Σύντομα γίνονται καταναγκαστικές συμπεριφορές. )067)<br />
Αυτό που χρειάζεται κάθε δυσλεξικός είναι να καταφέρει να σκέφτεται με τα σύμβολα και με τις λέξεις που προκαλούν τους αποπροσανατολισμούς. Αυτές οι λέξεις είναι ήδη μέρος του προφορικού του λεξιλογίου, αλλά το δυσλεξικό άτομο κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορούσε να δώσει έναν ορισμό αν του το ζητούσαμε, ούτε έχει στο μυαλό του κάποια εικόνα για την έννοια της λέξης. <br />
Οι δυσλεξικοί πρέπει να μάθουν να σκέφτονται με τις ίδιες τις λέξεις που τους αποπροσανατολίζουν. )112)<br />
Τα δυσλεξικά άτομα πρέπει να μάθουν να σκέφτονται μη-λεκτικά χρησιμοποιώντας λέξεις-εναύσματα. Από τη στιγμή που το καταφέρουν δεν υπάρχει ανάγκη συνειδητού ελέγχου των αποπροσανατολισμών, γιατί αυτό που αρχικά τους προκαλούσε ήταν η ανικανότητα σκέψης με αυτές τις λέξεις. Όταν είναι πια σε θέση να σκέφτονται με αυτές τις λέξεις και να τις χρησιμοποιούν, οι αποπροσανατολισμοί εξαφανίζονται. )115)<br />
Τα δυσλεξικά άτομα έχουν την ανάγκη να σχηματίζουν νοητές εικόνες με τη βοήθεια των οποίων να μπορούν να σκέφτονται, καθώς επίσης και να συσχετίζουν αυτές τις εικόνες οπτικά και ακουστικά με τις λέξεις που προσπαθούν να μάθουν. )116)<br />
Αν θέλουμε να κάνουμε ένα δυσλεξικό παιδί να σκέφτεται με την έννοια κάποιας λέξης-εναύσματος, πρέπει να του επιτρέψουμε να δημιουργήσει μια δική του νοητή εικόνα που κυριολεκτικά να απεικονίζει αυτή την έννοια. Ίσως βοηθάει να του δείξουμε μια φωτογραφία που να απεικονίζει την έννοια μιας λέξης-εναύσματος και σίγουρα αυτό είναι καλύτερο από το να του δώσουμε έναν ξερό ορισμό? αν όμως το ίδιο το παιδί δεν φτιάξει τελικά τη δική του εικόνα, δεν έχουμε καταφέρει και πολλά.<br />
Κατά την εφαρμογή της μεθόδου της Κυριαρχίας στα Σύμβολα Ντέιβις, ο μαθητής πρέπει να δημιουργήσει την έννοια μιας λέξης ή ενός συμβόλου μ' ένα τρισδιάστατο μοντέλο από πλαστελίνη. Για την ακρίβεια, τον βάζουμε να κάνει δύο μοντέλα: ένα που θα απεικονίζει τη σημασία της λέξης ή του συμβόλου. Για λέξεις αφηρημένες, όπως τα άρθρα και οι προθέσεις, τα μοντέλα πλαστελίνης παίρνουν την μορφή σεναρίων, για να απεικονίσουν την έννοια ή τη σχέση που παρουσιάζεται. Ο μαθητής στη συνέχεια, λέει τη λέξη δυνατά και δημιουργεί προτάσεις που την περιέχουν. Με το συνδυασμό αυτό τρισδιάστατου μοντέλου και ανάγνωσης φωναχτά, το παιδί αποκτά την ικανότητα να σκέφτεται με τη συγκεκριμμένη )119) λέξη και λεκτικά και μη-λεκτικά.<br />
Από τη στιγμή που ο μαθητής με τη βοήθεια της Κυριαρχίας στα Συμβόλα, μαθαίνει τέλεια όλες τις λέξεις-εναύσματα που του προκαλούσαν αποπροσανατολιμούς, ξεπερνάει τη μαθησιακή του δυσκολία. Το πρόβλημα έχει χτυπηθεί στη ρίζα του και δεν χρειάζεται πια να καταφεύγει σε καταναγκαστικές λύσεις. )120)<br />
Προφανώς ορισμένοι άνθρωποι γεννιούνται με κάποιο γενετικό κώδικα που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το τμήμα του εγκεφάλου τους που διαμορφώνει και τροποποιεί την αντίληψη. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν τους κάνει δυσλεξικούς, αλλά διευκολύνει την ανάπτυξη δυσλεξίας. )123)<br />
Υποθέτω ότι αν ένα βρέφος αρχίσει να χρησιμοποιεί τη διαστρεβλωτική λειτουργία του εγκεφάλου του πριν από την ηλικία των τριών μηνών, τα προβλήματα που θα προκύψουν θα είναι πολύ σοβαρότερα από τη δυσλεξία. Η αντίληψή του θα είναι τόσο ανακριβής, που δεν θα μπορέσει να σχετιστεί φυσιολογικά με τον εξωτερικό κόσμο και μάλλον θα του κολλήσουν τις ταμπέλες του αυτιστικού ή του διανοητικά καθυστερημένου. )124)<br />
Οι ικανότητες της αναλυτικής σκέψης και της λογικής ενός συνηθισμένου παιδιού αναπτύσσονται φυσιολογικά γύρω στα τρία του χρόνια. ... Ο μικρός «Πιθανός Δυσλεξικός» όμως έχει ήδη αναπτύξει ένα σύστημα γρηγορότερο και ακριβέστερο από την αναλυτική σκέψη )133) και τη λογική. Αυτές δεν τις χρειάζεται καθόλου κι έτσι δεν τις αναπτύσσει. Τα παιδιά που τις χρειάζονται πρέπει επίσης να αρχίσουν να αναπτύσσουν την ικανότητα της λεκτικής σκέψης, επειδή η αναλυτική σκέψη και η λογική είναι διαδικασίες που βασίζονται στη γλώσσα. Είναι τρόποι σκέψης που ακολουθούν τον τρόπο εξέλιξης μιας πρότασης. Ένα συνηθισμένο παιδί λοιπόν, κατά τη διαδικασία της σκέψης του, πρέπει να χρησιμοποιήσει το κέντρο λόγου στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του.<br />
Αυτό εξηγεί γιατί η λεκτική σκέψη είναι πολλές φορές πιο αργή από τη μη-λεκτική: το κέντρο λόγου του εγκεφάλου είναι αναγκασμένο να λειτουργεί με την μέγιστη ταχύτητα που επιτρέπει την κατανόηση της ομιλίας, δηλαδή το πολύ γύρω στις 250 λέξεις το λεπτό ή 4 λέξεις το δευτερόλεπτο. Κατά συνέπεια η διαδικασία της σκέψης ενός συνηθισμένου παιδιού μειώνεται δραστικά ενώ το μυαλό του Π.Δ. συνεχίζει να τρέχει με πολύ μεγάλη ταχύτητα.<br />
Φυσικά ο Π.Δ. έχει μάθει να καταλαβαίνει τον προφορικό λόγο και ξέρει να μιλάει. Μάλιστα μερικές φορές προσπαθεί να μιλήσει με την ταχύτητα της σκέψης του αλλά η γλώσσα του δεν μπορεί να ακολουθήσει το μυαλό του. Όταν προσπαθεί να πει κάτι που θεωρεί σημαντικό ο λόγος του επιταχύνεται τόσο πολύ που οι λέξεις δεν ξεχωρίζουν η μια από )134) την άλλη. Το μπερδεμένο και ακατανόητο ηχητικό αποτέλεσμα κάνει τους γονείς του να σκεφτούν ότι το παιδί τους έχει αρχίσει να τραυλίζει.<br />
«Πιο αργά αγάπη μου» λέει η μητέρα του. «Μιλάς τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις». Για τον Π.Δ. όμως ο οποίος προσπαθεί να περιγράψει μια σκέψη που βλέπει ως εικόνα στο μυαλό του η ομιλία της του φαίνεται βασανιστικά αργή. Νιώθει ότι η μητέρα του δεν μπορεί να πει πάνω από μια λέξη ... το ... δευτερόλεπτο.<br />
Σύμφωνα με εκτιμήσεις που έχουν γίνει για τη διαφορά της ταχύτητας ανάμεσα στη λεκτική και τη μη-λεκτική σκέψη, οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν το μη-λεκτικό τρόπο σκέφτονται 400 με 2.000 φορές γρηγορότερα. Μάλλον κάπου στη μέση βρίσκεται η πραγματικότητα.<br />
Η διαδικασία ανάπτυξης της λεκτικής ικανότητας σκέψης (της σκέψης με τους ήχους της γλώσσας) μπορεί να πάρει μέχρι και δύο χρόνια. Από τη στιγμή που αναπτύσσεται πλήρως γίνεται ο κυρίαρχος τρόπος σκέψης των περισσοτέρων παιδιών. Έτσι μέχρι τα πέντε τους χρόνια περίπου στην ηλικία που πηγαίνουν στο νηπιαγωγείο τα συνηθισμένα παιδιά έχουν ήδη αρχίσει να σκέφτονται με τους ήχους των λέξεων. Αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι αργή αλλά η χρησιμότητά της φαίνεται όταν αρχίζουν να μαθαίνουν να διαβάζουν. (σ. 135)<br />
Στο μεταξύ ο Π.Δ. παρόλο που έχει ακούσει ανθρώπους να μιλάνε και έχει μιλήσει πολύ και ο ίδιος δεν έχει ακούσει ούτε μία από τις δικές του σκέψεις. Τον απορροφούσε πλήρως η σκέψη με εικόνες, μια διαδικασία τόσο γρήγορη που δεν είναι καν σε θέση να την παρατηρήσει. )136)<br />
... στον πίνακα γράφει Γ-Α-Τ-Α ... Ακόμα και όταν λένε «γάτα», )137) δεν γίνεται καμία σύνδεση στο μυαλό του. Αυτό που βλέπει στον πίνακα δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα που έχει στο μυαλό του για το συγκεκριμένο ζώο.<br />
Όταν βλέπει τα γράμματα στο πίνακα και δεν καταλαβαίνει τι συμβολίζουν, καταλαμβάνεται από ένα αίσθημα σύγχυσης. Στο σημείο που έχει φτάσει η σύγχυση αυτόματα ενεργοποιεί την περιοχή του εγκεφάλου του που παραμορφώνει την αντίληψη του. Μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου το μυαλό του έχει δει τη λέξη με τουλάχιστον σαράντα διαφορετικούς τρόπους. Τη βλέπει από μπροστά από πίσω, ανάποδα, αντίστροφα και αιωρούμενη στο χώρο από διάφορες οπτικές γωνίες.<br />
Στο επόμενο κλάσμα δευτερολέπτου επειδή ακόμα δεν έχει αναγνωρίσει τη λέξη, την κάνει κομμάτια και την ξανασυναρμολογεί με τα γράμματα σε κάθε πιθανή διάταξη ...<br />
Ο Π.Δ. δεν συνειδητοποίησε καθόλου την πληθώρα των αντικρουόμενων πληροφοριών που μόλις προσέλαβε ο εγκέφαλος του. Το μόνο που ίσως μπόρεσε να παρατηρήσει ήταν ότι για δύο κλάσματα του δευτερολέπτου θόλωσε το μυαλό του και η όρασή του. Μπορεί να ένιωσε σαν να αιωρείται ή σαν )138) να βυθίζεται προς τα κάτω, ίσως ακόμα και να τον έπιασε λίγη ναυτία και να ανακατώθηκε το στομάχι του. Πάνω απ' όλα όμως αυτό που ένιωσε ήταν σύγχυση.<br />
Όχι μόνο δεν κατάφερε να αναγνωρίσει τη λέξη και να απαλλαγεί από τη σύγχυση του, αλλά η λέξη έγινε τουλάχιστον σαράντα φορές πιο συγκεχυμένη. Αυτό συνέβη γιατί προσπαθούσε να κατανοήσει τη λέξη ως αντικείμενο και όχι ως σύμβολο.<br />
Αν η δασκάλα του είχε δείξει μια αληθινή γάτα, ακόμα και αν ήταν κουλουριασμένη σε μια σφιχτή τριχωτή μπάλα, ο Π.Δ. θα την είχε αναγνωρίσει μέσα σε δύο κλάσματα του δευτερολέπτου. ... Αλλά η δασκάλα δεν του έδειξε καμία γάτα? του έδειξε τη λέξη «γάτα». Η ίδια λειτουργία που θα βοηθούσε τον εγκέφαλό του να αναγνωρίσει το ζώο σχεδόν αμέσως παρήγαγε πολλαπλές δυσλεξικές διαστρεβλώσεις της λέξης, χωρίς όμως να δοθεί λύση στη σύγχυσή του. )139)<br />
Αν το δούμε από μια άλλη άποψη ο Π.Δ. τροφοδότησε τον ηλεκτρονικό υπολογιστή του μυαλού του με τουλάχιστον 40 διαφορετικές πληροφορίες. Οι 39 από αυτές είναι λανθασμένες. Ο μοναδικός τρόπος που έχει στη διάθεσή του για να αποφασίσει ποια είναι η σωστή πληροφορία είναι η μέθοδος της διαγραφής. Έτσι χωρίς να του δείξει ή να του πει κανείς τίποτα τελικά τα καταφέρνει μόνος του.<br />
Ενώ είναι απορροφημένος στη διαδικασία της διαγραφής περνάει από δίπλα του η δασκάλα βλέπει ότι καθυστερεί και του λέει: «Γιατί σταμάτησες, χρυσό μου; Δεν σας έβαλα να μαντέψετε τίποτα. Για προσπάθησε λοιπόν!» ...<br />
Ώσπου να κάνει ο μικρός Π.Δ. όλες τις αναγκαίες ενέργειες για να αναγνωρίσει τη λέξη, έχει κάνει τουλάχιστον τέσσερις χιλιάδες φορές περισσότερους υπολογισμούς στο μυαλό του από τα άλλα παιδιά. Είναι αλήθεια ότι έχει αυτή την ικανότητα, αλλά κατά ειρωνικό τρόπο αυτό που φαίνεται στους υπόλοιπους είναι ότι αυτό το παιδί είναι πολύ αργόστροφο. )141)<br />
Αν η ακύρωση (η παρατήρηση της δασκάλας) συμβεί στο νηπιαγωγείο η δυσλεξία του θα εκδηλωθεί στο νηπιαγωγείο. Αν δεν συμβεί μέχρι την Γ' Δημοτικού, δεν θα έχει δυσλεξία μέχρι την Γ' Δημοτικού. Ο μαθητής )142) θα παλεύει να καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά δεν θα ξέρει ότι είναι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά κι έτσι δεν θα χάσει την αυτοεκτίμησή του.<br />
Ακόμα και ο ίδιος ο Π.Δ. δεν έχει συνείδηση του γεγονότος ότι χρησιμοποιεί τη μέθοδο της διαγραφής. ... Στην ηλικία που βρίσκεται δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στην υπόθεση και στο λάθος. Το μόνο που καταλαβαίνει είναι ότι κάνει λάθη.<br />
Από τη στιγμή που ο Π.Δ. ενοχλείται από τα λάθη του όλοι έχουν την τάση να ενοχλούνται μαζί του κι έτσι η σύγχυση του αυξάνεται. Σκέφτεται ότι )143) αυτές οι παλιολέξεις θα έπρεπε να του φαίνονται εύκολες όπως σε όλα τα άλλα παιδιά. Όμως δεν είναι εύκολες? πανδύσκολες είναι!<br />
Στο σημείο αυτό ο Π.Δ. έχει φτάσει στη συναισθηματική απελπισία που τον ωθεί να γίνει πλήρως δυσλεξικός. )144)<br />
Ο Π.Δ. αρχίζει να λύνει το πρόβλημα του. Ανακαλύπτει μεθόδους και τεχνάσματα για να παρακάμπτει το πρόβλημα: απομνημονεύει, συσχετίζει τις λέξεις με ήχους, τραγουδάκια ή ομοιοκαταληξίες και το χειρότερο από όλα, συγκεντρώνεται. ... )145)<br />
... Είναι καταναγκαστικές λύσεις. Στην καλύτερη περίπτωση του επιτρέπουν να περνάει τις τάξεις με το ζόρι, ως «αργός» μαθητής που «προσπαθεί πολύ». )146)<br />
Με ό,τι και αν ασχολείται ο Π.Δ. δεν χάνει το αρχικό του χάρισμα που τον καθιστά ικανό να βλέπει ένα αντικείμενο ή μια κατάσταση και να ξέρει με τον πιο φυσικό τρόπο περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Όσο πιο πολύ παρατηρεί τον κόσμο, τόσο περισσότερο βαθαίνει η διαισθητική κατανόησή του για τη λειτουργία των πραγμάτων. Έχει πολύ αναπτυγμένη φαντασία και είναι εφευρετικός. Έχει άριστη οπτική αντίληψη και τέλεια αίσθηση του σώματος και των κινήσεών του. Μπορεί να σκέφτεται και να αντιδρά γρήγορα. ... Αν η αυτοεκτίμησή του πέσει κάτω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο, μπορεί να γίνει κοινωνικά απροσάρμοστος. )149)<br />
Το χάρισμα της δυσλεξίας είναι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο ... Υπάρχουν ωστόσο κάποια γενικά χαρακτηριστικά που είναι κοινά σε όλους τους δυσλεξικούς.<br />
Το χάρισμα της δυσλεξίας είναι κάτι που αναπτύσσεται κάτι που πρέπει να δημιουργηθεί από το δυσλεξικό άτομο. Με την πάροδο του χρόνου αλλάζει. Συχνά δεν αναπτύσσεται πλήρως παρά μόνο αρκετά χρόνια αφού ο δυσλεξικός έχει αποφοιτήσει από το σχολείο. Ίσως τα χρόνια που μεσολαβούν να είναι κάτι σαν περίοδος ανάρρωσης.<br />
Τελικά το χάρισμα της δυσλεξίας θα είναι τα χάρισμα της κυριαρχίας. [ΠΕΡΙΠΟΥ ΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΣΑΜΑΝΟΥ] )157)<br />
Ο αρχικός τρόπος σκέψης του δυσλεξικού ατόμου είναι μη-λεκτικός? γίνεται με τη βοήθεια εικόνων και με μια ταχύτητα 32 εικόνων το δευτερόλεπτο. Αυτό σημαίνει ότι ενώ μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο ένα άτομο που σκέφτεται λεκτικά κάνει γύρω στις 3 με 5 σκέψεις (μεμονωμένες λέξεις των οποίων το νόημα έχει κατανοήσει), κάποιος που σκέφτεται με εικόνες κάνει 32 περίπου σκέψεις (μεμονωμένες εικόνες των οποίων το νόημα έχει κατανοήσει). Αν το υπολογίσουμε μαθηματικά, αυτό μας δίνει κάπου ανάμεσα στις έξι με δέκα φορές περισσότερες σκέψεις.<br />
Ας θυμηθούμε και το παλιό απόφθεγμα που λέει ότι «Μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις». Κάποιος που σκέφτεται με εικόνες μπορεί με μία μοναδική εικόνα να δει μια έννοια για τη περιγραφή της οποίας θα απαιτούνταν εκατοντάδες ή χιλιάδες λέξεις. Η θεωρία της σχετικότητας του Άινστάϊν ήταν μια ιδέα που του ήρθε όταν κάποια στιγμή που ονειροπολούσε )158) είδε ότι ταξίδευε δίπλα σε μια ακτίνα φωτός. Το όραμά του κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα κι όμως γέννησε σωρούς βιβλίων που προσπαθούν να το ερμηνεύσουν. Για τον ίδιο τον Άινστάϊν ήταν μια απλή έννοια? για το μέσο άνθρωπο είναι σχεδόν ασύλληπτη.<br />
Η σκέψη με εικόνες εκτιμάται ότι είναι 400 με 2.000 φορές γρηγορότερη από τη λεκτική σκέψη. Προφανώς ποικίλλει ανάλογα με την πολυπλοκότητα των μεμονωμένων εικόνων. Η ταχύτητα όμως δεν είναι το μόνο προσόν της? είναι και λεπτομερέστερη, βαθύτερη και περιεκτικότερη.<br />
Η λεκτική σκέψη ακολουθεί τη γραμμικότητα του χρόνου και πραγματοποιείται καθώς οι λέξεις μία μία, δημιουργούν τις προτάσεις, ενώ η σκέψη με εικόνες είναι εξελικτική: η εικόνα αναπτύσσεται καθώς η σκέψη προσθέτει νέες δευτερεύουσες έννοιες σε μια αρχική γενική έννοια.<br />
Οι σκέψεις με εικόνες είναι τόσο διεξοδικές και βαθιές όσο ακριβείς είναι οι νοητές αυτές εικόνες, καθώς απεικονίζουν τις έννοιες των λέξεων που περιγράφουν τις ίδιες σκέψεις.<br />
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σκέψεις με εικόνες είναι ουσία, ενώ οι λεκτικές σκέψεις είναι ήχοι με σημασία. )159)<br />
<br />
Το μόνο μειονέκτημα στη σκέψη με εικόνες είναι ότι το άτομο που την κάνει δεν έχει συνείδηση των μεμονωμένων εικόνων την ώρα που τις βλέπει επειδή η διαδικασία είναι υπερβολικά γρήγορη. Η συχνότητα της είναι σταθερή: 32 εικόνες ανά δευτερόλεπτο. 1/32 του δευτερολέπτου είναι και ο χρόνος που χρειάζεται για να γίνει η «συγχώνευση των διαδοχικών οπτικών ερεθισμάτων».<br />
Για να προλάβει η συνείδηση μας να καταγράψει ένα ερέθισμα, πρέπει αυτό να είναι παρόν τουλάχιστον για 1/25 του δευτερολέπτου. Αρκεί και λιγότερο από 1/25 του δευτερολέπτου –αλλά περισσότερο από 1/36- για να προλάβει ο εγκέφαλός μας να καταγράψει κάποιο ερέθισμα, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε τι ήταν αυτό γιατί είναι στα όρια, ή όπως λέμε στο «κατώφλι της συνείδησης». Αν είναι μέρος μιας σειράς ερεθισμάτων συγχωνεύεται με τις εικόνες που προηγούνται και ακολουθούν. Αν ένα ερέθισμα δεν είναι παρόν τουλάχιστον για 1/36 του δευτερολέπτου, δεν το αντιλαμβανόμαστε ούτε ασυνείδητα, γιατί είναι υπερβολικά σύντομο για να το καταγράψει ο εγκέφαλός μας.<br />
Η μη-λεκτική σκέψη λοιπόν που τρέχει με ταχύτητα 32 ερεθισμάτων ανά δευτερόλεπτο υποπίπτει στην κατηγορία του ασυνείδητου, της οποίας το φάσμα )160) κυμαίνεται ανάμεσα στο 1/25 και στο 1/36 του δευτερολέπτου. Ο εγκέφαλος του ατόμου συλλαμβάνει τη σκέψη, αλλά το ίδιο το άτομο δεν έχει συνείδηση του γεγονότος. Έτσι αρχίζουμε να κατανοούμε τη διαίσθηση, αφού η σκέψη με εικόνες είναι το ίδιο με τη διαισθητική σκέψη. Το άτομο αντιλαμβάνεται το αποτέλεσμα της διαδικασίας της σκέψης τη στιγμή που προκύπτει, αλλά όχι και την ίδια τη διαδικασία κατά την εξέλιξή της. Ξέρει την απάντηση χωρίς να ξέρει γιατί είναι η απάντηση.<br />
Πολλά δυσλεκτικά άτομα έχουν τον εξής τρόπο για να συνειδητοποιούν την ασυνείδητη διαδικασία της σκέψης τους: σκέφτονται κάτι ενδιαφέρον, αποπροσανατολίζονται και απορροφώνται στη συγκεκριμμένη σκέψη. Έτσι μπορούν να παρακολουθούν τις μεμονωμένες εικόνες την ώρα που δημουργούνται. Αυτό είναι που ονομάζουμε ονειροπόληση. Οι γονείς και οι δάσκαλοι κατακρίνουν αυτή την κατάσταση ενώ δεν θα έπρεπε. Αντίθετα, καλό θα ήταν να την ενθαρρύνουν με κάθε ευκαιρία. Η ονειροπόληση είναι ο τρόπος σκέψης μιας μεγαλοφυΐας, όπως έχουν επανειλημμένα αποδείξει ο Άινσταϊν και πολλοί άλλοι. )161)<br />
<br />
Η συχνότητα με την οποία προβάλλονται οι τηλεοπτικές εικόνες στην οθόνη είναι 30 καρέ ανά δευτερόλεπτο, (στις περισσότερες χώρες εκτός της Βόρειας Αμερικής η τηλεόραση προβάλλει με συχνότητα 25 καρέ το δευτερόλεπτο) αρκετά γρήγορα δηλαδή για να ξεγελούν τα μάτια μας και να μας δίνουν την εντύπωση μιας ρέουσας κίνησης. Οι σύγχρονες κινηματογραφικές ταινίες που προβάλλονται σε 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο ξεγελούν τα μάτια μας τις περισσότερες φορές, αλλά κάπου κάπου δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά, όπως όταν βλέποντας τις ρόδες μιας άμαξας, έχουμε την εντύπωση ότι γυρνούν ανάποδα. Οι παλιές ταινίες του βωβού κινηματογράφου είχαν γυριστεί στα 16 καρέ κι έτσι το αποτέλεσμα που δίνουν είναι σπασμωδικό. Ο εγκέφαλος μας εύκολα αντιλαμβάνεται τα κενά ανάμεσα στις μεμονωμένες εικόνες.<br />
<br />
Ο αποπροσανατολισμός προσθέτει νέες διαστάσεις στη διαδικασία της σκέψης. Η σκέψη παύει πια να είναι ασυνείδητη ή να γίνεται μόνο με εικόνες. Η πολυδιάστατη σκέψη χρησιμοποιεί όλες τις αισθήσεις.<br />
Από τη στιγμή που συμβαίνει ένας αποπροσανατολισμός, ο εγκέφαλος δεν βλέπει πια αυτό που κοιτάζουν τα μάτια αλλά τις σκέψεις του ανθρώπου, )162) και μάλιστα με τρόπο τόσο ζωντανό σαν να τις έβλεπαν τα μάτια. Ο εγκέφαλος δεν ακούει πια αυτό που ακούν τα αυτιά αλλά αυτό που σκέφτεται το άτομο σαν να το ακούν τα αυτιά. Το σώμα δεν νιώθει αυτά που νιώθουν οι αισθήσεις του, αλλά αυτά που σκέφτεται ο εγκέφαλος.<br />
Αυτή είναι μια πλευρά της πολυδιάστατης σκέψης: η ικανότητα αυτού που σκέφτεται να βιώνει τις σκέψεις του ως πραγματικότητα. )163)<br />
Πραγματικότητα είναι ό,τι βιώνει ο καθένας και ο αποπροσανατολισμός αλλάζει τα βιώματα του ατόμου μαζί με την αντίληψή του για τον εξωτερικό κόσμο. Το μόνο που βιώνει είναι οι σκέψεις του – και κατά συνέπεια, οι σκέψεις γίνονται η πραγματικότητά του.<br />
<br />
Αν «η ανάγκη είναι η μητέρα της εφευρετικότητας», τότε η πολυδιάστατη σκέψη πρέπει να είναι ο πατέρας της.<br />
Αν δούμε και την πιο σκοτεινή πλευρά μπορούμε )164) επίσης να αρχίσουμε να κατανοούμε γιατί τόσοι τρόφιμοι ψυχιατρικών κλινικών είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι είναι ο Ιησούς ή ο Ναπολέων. Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν είναι σε θέση να κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στη φανταστική πραγματικότητα και στην πραγματικότητα που αποδέχονται οι περισσότεροι άνθρωποι. )165)<br />
<br />
Τα δυσλεξικά άτομα έχουν πολύ αυξημένη δημιουργικότητα εξαιτίας της ικανότητάς τους να σκέφτονται με εικόνες, καθώς και λόγω της διαισθητικότητας, της πολυδιάστατης σκέψης και της περιέργειάς τους. )169)<br />
...αναπτύσσουν μια εξαιρετικά δημιουργική μαθηματική σκέψη που τους βοηθάει να "κόβουν δρόμο". <br />
Αν υποθέσουμε ότι ο δυσλεξικός είναι από τη φύση του πιο δημιουργικός από το μέσο άτομο, τότε θα πρέπει να έχει και την ικανότητα να μαθαίνει περισσότερα σε λιγότερο χρόνο. Θεωρητικά αυτό είναι αλήθεια, αλλά μπορεί τα πράγματα να μη δείχνουν έτσι για τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς.<br />
Πιθανόν ο λόγος να είναι ότι μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης βασίζεται στη δημιουργία των εξαρτημένων αντανακλαστικών. Το παιδί κατευθύνεται σε μια σειρά )171) μηχανικώ μεθόδων, χωρίς να έχει κανένα προσωπικό όφελος από τη λύση κάποιου προβλήματος.<br />
Η δυσλεξία δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως μαθησιακό πρόβλημα αλλά ακριβέστερα ως ανικανότητα συμμόρφωσης σ' ένα σύστημα που στηρίζεται στη δημιουργία εξαρτημένων ανακλαστικών.<br />
Σε πραγματικές καταστάσεις της ζωής όπως στη μαθητεία για κάποιο επάγγελμα, στις καλές τέχνες και στον αθλητισμό, τα δυσλεξικά άτομα όντως μαθαίνουν γρηγορότερα από το μέσο άνθρωπο. Όταν η μάθηση γίνεται με εμπειρικό τρόπο, οι δυσλεξικοί μπορούν να μάθουν τέλεια πολλά πράγματα, προτού ακόμα το μέσο άτομο αρχίσει να καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται. )172)<br />
<br />
Το χάρισμα της δυσλεξίας είναι το χάρισμα της κυριαρχίας.<br />
Όταν κάποιος έχει κυριαρχήσει πάνω σε κάτι το έχει μάθει τόσο καλά που μπορεί να το κάνει χωρίς να σκέφτεται. Κυριαρχώ σε κάτι σημαίνει το μαθαίνω πραγματικά. Αν οι διαδικασίες της δημιουργίας και της μάθησης είναι ταυτόσημες, τότε κάθε φορά που κάποιος κυριαρχεί σε κάτι, δημιουργεί τη γνώση που χρειάζεται για να το κάνει.<br />
Κάθε ουσιαστική γνώση είναι εμπειρική. Είναι λάθος να συγχέουμε την απομνημόνευση δεδομένων με την κατανόησή τους. Και είναι ακόμα μεγαλύτερο λάθος να συγχέουμε την κατανόηση κάποιων δεδομένων με τη γνώση τους.<br />
Όταν κάποιος βιώνει κάτι, αποκτά τη γνώση της συγκεκριμένης εμπειρίας. Αν στη συνέχεια αυτό το )175) άτομο θέλει να καταγράψει τη γνώση του σε κάποιο βιβλίο, πρέπει να μετατρέψει την εμπειρία σε δεδομένα. Όταν κάποιος διαβάζει το βιβλίο, δεν αποκτά τη γνώση αλλά μόνο τα δεδομένα, τα οποία, αν τα κατανοήσει, θα κατανοήσει την εμπειρία μόνο διανοητικά. Αν πραγματικά θέλει τη γνώση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να βιώσει μια αληθινή εμπειρία παρόμοια με αυτή του συγγραφέα.<br />
Όταν κάποιος θέλει να μάθει να οδηγεί ποδήλατο, μπορεί να αγοράσει κάποια σχετικά βιβλία. Τα δεδομένα που θα διαβάσει θα τον βοηθήσουν να κατανοήσει τις αρχές σύμφωνα με τις οποίες οδηγεί κάποιος σωστά ποδήλατο. Αν αυτό το άτομο, λανθασμένα, πιστέψει ότι έτσι έμαθε να οδηγεί και δοκιμάσει την τύχη του σε πραγματικό ποδήλατο, η εμπειρία που θα έχει γρήγορα θα του δείξει τη διαφορά ανάμεσα στο καταλαβαίνω πώς οδηγεί κανείς ποδήλατο και ξέρω να οδηγώ.<br />
Η εμπειρία που έχει κάποιος όταν ανεβαίνει σε ένα ποδήλατο του δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ικανότητα οδήγησης. Στην αρχή θα κάνει πολλά πειράματα, θα χρειαστεί να σκέφτεται και να θυμάται διάφορα πράγματα. Όσο περισσότερη εμπειρία αποκτά τόσο λιγότερη συνειδητή προσπάθεια θα χρειάζεται να καταβάλλει. Όταν φτάσει στο σημείο να οδηγεί αυτόματα χωρίς να πειραματίζεται, να σκέφτεται και να θυμάται, τότε το άτομο έχει )176) πια κυριαρχήσει στο ποδήλατο και στην οδήγησή του.<br />
Αυτό είναι εύκολο να το κατανοήσει κανείς όταν μιλάμε για σωματικές δεξιότητες, όπως η οδήγηση ενός ποδηλάτου ή ενός αυτοκινήτου, αλλά δεν είναι και τόσο προφανές όταν πρόκειται για την εκμάθηση μιας γλώσσας, της ανάγνωσης ή των μαθηματικών. Ωστόσο ισχύει η ίδια αρχή.<br />
Όταν οι δυσλεξικοί εφαρμόσουν αυτή την αρχή, δεν θα μάθουν απλώς μια γλώσσα ή να διαβάζουν και να λύνουν ασκήσεις μαθηματικών? θα γίνουν κυρίαρχοι αυτών των αντικειμένων.<br />
Η κυριαρχία είναι κάτι περισσότερο από μια γρήγορη εκμάθηση. Είναι ένα επίπεδο απόκτησης γνώσεων στο οποίο δεν χρειάζεται πια η συνειδητή σκέψη. Είναι η ικανότητα να μετατρέπει κανείς τα δεδομένα που μαθαίνει σε πραγματικές εμπειρίες. Όταν κυριαρχήσεις πάνω σε κάτι, δεν χρειάζεται να ανησυχείς μήπως δεν καταφέρεις να το συγκρατήσεις στο μυαλό σου – θα είναι πλέον μάλλον αδύνατον να το ξεχάσεις.<br />
Όταν κάποιος κυριαρχεί σε κάτι, αυτό γίνεται μέρος του εαυτού του. Γίνεται μέρος της σκέψης και )177) της δημιουργικότητάς του και η ουσία του προστίθεται σε κάθε μεταγενέστερη σκέψη και δημιουργία του ατόμου. )178)<br />
<br />
Αυτό που ανακάλυψα τον Δεκέμβριο του 1980 ήταν αποτέλεσμα της παρατήρησής μου ότι την περίοδο που ήμουν στη δημιουργικότερη καλλιτεχνική μου φάση ήμουν επίσης και στη χειρότερη φάση της δυσλεξίας μου. Το γεγονός ότι τα συμπτώματα μου δεν ήταν σταθερά με έκανε να αμφισβητήσω την υπόθεση ότι η δυσλεξία είναι αποτέλεσμα μιας δομικής ανεπάρκειας ή δυσλειτουργίας του εγκεφάλου.<br />
Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα τα πράγματα την ώρα της καλλιτεχντικής μου δημιουργίας, ανακάλυψα ότι κατά τη διάρκεια της δημιουργικής μου σκέψης άλλαζα τη θέση από την οποία έβλεπα τις νοητές μου εικόνες. Ανάλογα με την οπτική μου γωνία μπορούσα να αυξάνω ή να μειώνω τη σφοδρότητα των δυσλεξικών συμπτωμάτων.<br />
Επειδή δεν μπορούσα να βρω κάποιον όρο για να περιγράψω αυτό το μετακινούμενο παρατηρητή, )193) στην αρχή επινόησα τον όρο «επίκεντρο οπτικής αντίληψης». Στη συνέχεια υιοθέτησα τον όρο "μάτι του νου", το οποίο στα λεξικά ορίζεται ως "φαντασία".<br />
Αργότερα ανακάλυψα ότι αυτό που είχα ονομάσει «μάτι του νου» ήταν επίσης το νοητό επίκεντρο και άλλων αισθήσεων, όπως της ακοής, της ισορροπίας και της κίνησης. Κατά συνέπεια, ο πιό σωστός όρος θα ήταν "νοητό επίκεντρο της αντίληψης". Κράτησα το «μάτι του νου» επειδή είναι πιο ευκολονόητο, γεγονός που ίσως οφείλεται στο ότι η όραση είναι η κυριάρχη αίσθηση και αυτή που συνήθως δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα στους δυσλεξικούς. )194)<br />
Το «μάτι του νου» μπορεί να εντοπιστεί και μάλιστα σε πολλές διαφορετικές πιθανές θέσεις. Πηγαίνει όπου το θέλει το αντιλαμβάνεται η το κατευθύνει ο κάτοχός του. Αν αυτό σου ακούγεται κάπως υπερφυσικό ή μεταφυσικό πρέπει να σου θυμίσω ότι τα δυσλεξικά άτομα έχουν την ικανότητα να βιώνουν τις νοητές εικόνες τους ως πραγματικές. Αν λοιπόν τοποθετήσουν το «μάτι του νου» τους σ' ένα συγκεκριμένο σημείο αποκτούν την ικανότητα της αντίληψης από εκείνο το σημείο.<br />
Όταν ένας δυσλεξικός κοιτάζει ένα γράμμα του αλφαβήτου και αποπροσανατολίζεται, μέσα σ' ένα κλάσμα του δευτερολέπτου βλέπει το συγκεκριμένο γράμμα από δεκάδες διαφορετικές οπτικές γωνίες. Το περιτριγυρίζει με το «μάτι του νου» του σαν να )195) ηταν ένα τρισδιάστατο αντικείμενο. Σ' αυτή τη περίπτωση το «μάτι του νου» είναι σαν ένα ελικόπτερο που γυροφέρνει ένα κτήριο παρατηρώντας το. Η λειτουργία του αποπροσανατολισμού έχει δραστηριοποιηθεί για τα καλά προσπαθώντας να αναγνωρίσει το αντικείμενο. )196)<br />
Το σίγουρο πάντως είναι ότι το «μάτι του νου» πράγματι έχει μια πολυδιάστατη αντίληψη και ο έλεγχος της θέσης του επιτρέπει στους δυσλεξικούς να σχηματίζουν μια ακριβή δισδιάστατη εικόνα των συμβόλων. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν βελτιώσει την ικανότητά τους να διαβάζουν και να γράφουν με τη βοήθεια των μεθόδων που περιγράφονται στα επόμενα κεφάλαια.<br />
Αν η ιδέα ενός νοερού ματιού που μετακινείται στο χώρο σου ακούγεται παρατραβηγμένη, μάλλον οφείλεται στο ότι δεν είσαι δυσλεξικός. Κάθε φορά που εξηγώ την έννοια σε δυσλεξικά άτομα όλοι τους λένε: «Αυτό ακριβώς κάνω!»<br />
Ο καθένας φυσικά τοποθετεί το «μάτι του νου» του στη θέση που τον βολεύει περισσότερο. Οι χορευτές και οι αθλητές τοποθετούν συνήθως το «μάτι του νου» πάνω από το σώμα τους. )197)<br />
<br />
Ένα δυσλεξικό άτομο πρέπει μάθει πώς να ανοίγει και να κλείνει το διακόπτη του αποπροσονατολισμού. Αυτό επιτυγχάνεται όταν μαθαίνει να κατευθύνει συνειδητά το «μάτι του νου» του. Όταν το τοποθετήσει σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος, το άτομο παύει να αποπροσανατολίζεται και είναι πια σε θέση να αντιληφθεί σωστά τον έξω κόσμο, τον «πραγματικό» κόσμο. Τότε προσανατολίζεται.<br />
Η βέλτιστη θέση του «ματιού του νου» που ευνοεί τον προσανατολισμό ποικίλλει από άτομο σε άτομο και ο καθένας την ανακαλύπτει με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους. Με το πέρασμα του χρόνου ίσως να μετατοπίζεται ελαφρά, αλλά εντοπίζεται πάντα σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Η περιοχή αυτή, το «σημείο προσανατολισμού», βρίσκεται πέντε με τριάντα εκατοστά πάνω και πίσω από το κεφάλι και πάνω στο επίπεδο συμμετρίας του σώματος. Όταν κάποιος μπορεί να κατευθύνει το «μάτι του νου» του στο σημείο αυτό, έχει μάθει να κλείνει το διακόπτη της διαστρεβλωμένης αντίληψης της δυσλεξίας. )198)<br />
<br />
Αν το άτομο έχει δυσλεξία η αγωγή για την αντιμετώπισή της ξεκινά με τον έλεγχο των διαστρεβλώσεων της αντίληψής του. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο πρέπει να μάθει να ανοίγει και να κλείνει συνειδητά το διακόπτη των αποπροσανατολισμών του. Τα συμπτώματα της δυσλεξίας είναι τα συμπτώματα του αποπροσανατολισμού κι έτσι από τη στιγμή που καταφέρνει να διακόπτει τους αποπροσανατολισμούς του, μπορεί να σταματάει και τα συμπτώματα της δυσλεξίας. Μόλις γίνει αυτό ίσως φαινομενικά να έχει λυθεί το πρόβλημα, αλλά ο προσανατολισμός είναι απλώς το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της δυσλεξίας. )221)<br />
<br />
... ο αποπροσανατολισμός είναι μια κατάσταση κατά την οποία ο εγκέφαλος δεν αντιλαμβάνεται αυτό που βλέπουν τα μάτια ή αυτό που ακούν τα αυτιά. Οι αισθήσεις της ισορροπίας και της κίνησης μεταβάλλονται και νιώθεις ότι ο χρόνος είτε επιταχύνεται είτε επιβραδύνεται. )225)<br />
<br />
Αυτό που κυνηγάμε στην πραγματικότητα είναι μια ομάδα κυττάρων στο κέντρο του εγκεφάλου τα οποία δημιουργούν τους αποπροσανατολισμούς. Όταν ο διακόπτης αυτών των κυττάρων είναι ανοιχτός, ο εγκέφαλος δεν βλέπει αυτό που βλέπουν τα μάτια αλλά αυτό που νομίζει ότι βλέπουν. Ούτε ακούει αυτό που ακούν τα αυτιά σου αλλά αυτό που νομίζει ότι ακούν. Η ισορροπία και η κίνηση μπερδεύονται και η αίσθηση για το χρόνο αλλάζει επίσης: νομίζεις ότι επιβραδύνεται ή ότι επιταχύνεται. )232)<br />
Μας ενδιαφέρει να μάθουμε να κλείνουμε το διακόπτη αυτών των κυττάρων. Τότε ο εγκέφαλός σου θα βλέπει ακριβώς αυτό που βλέπουν τα μάτια σου και θα ακούει αυτό που θα ακούν τα αυτιά σου. Θα έχεις πάλι σωστή αίσθηση της ισορροπίας και της κίνησης και ακριβή αίσθηση του χρόνου. Αυτό είναι το σημείο προσανατολισμού: ο διακόπτης που σταματάει τον αποπροσανατολισμό.<br />
Είναι απλό να κλείνεις αυτό το διακόπτη: αρκεί να βάζεις το «μάτι του νου» σου στο σημείο προσανατολισμού. )233)<br />
Όταν το «μάτι του νου» σου βρίσκεται σε αυτό το σημείο ο διακόπτης αυτών των κυττάρων είναι κλειστός. Αν όμως συμβεί κάτι που σου προκαλεί αποπροσανατολισμό, το «μάτι του νου» αλλάζει θέση.<br />
Όταν λοιπόν μετακινείται το «μάτι του νου» σου, αποπροσανατολίζεσαι. Στο παρελθόν περίμενες ή πήγαινες μια βόλτα ή έκανες οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που είχε προκαλέσει τον αποπροσανατολισμό σου. Έτσι το «μάτι του νου» σου επέστρεφε στην θέση του και όλα ήταν πάλι εντάξει – μέχρι που παρουσιαζόταν κάτι άλλο που σου προκαλούσε ένα νέο αποπροσανατολισμό. )234)<br />
Όταν έχεις ένα σημείο προσανατολισμού, μπορείς συνειδητά να επαναφέρεις το «μάτι του νου» σου, να το τοποθετήσεις σε αυτό το σημείο και να σταματάς τον αποπροσανατολισμό. Δεν χρειάζεται να περιμένεις ή να κάνεις κάτι άλλο και να βασανίζεις τον εαυτό σου. Η απλή επιστροφή του «ματιού του νου» σου σε αυτό το σημείο κλείνει το διακόπτη του αποπροσανατολισμού. Επίσης κλείνει το διακόπτη της σύγχυσης και σταματάει τη δημιουργία λαθών. )235)<br />
Καθώς τα δυσλεξικά άτομα αναπτύσσουν την ικανότητά τους να προσανατολίζονται, συνειδητοποιούν πως όταν το "μάτι του νου" μένει σταθερό, δεν γίνονται λάθη. Παρατηρούν ότι κάθε φορά που το "μάτι του νου" τους μετακινείται, αποπροσανατολίζονται και τότε είτε κάνουν κάποιο λάθος στην ανάγνωση είτε δραστηριοποιείται αυτόματα κάποια «παλιά λύση».<br />
Όταν οι μαθητές προσπαθήσουν να σταθεροποιήσουν το "μάτι του νου" τους το πιο συνηθισμένο αποτέλεσμα είναι ένας δυνατός πονοκέφαλος. )262)<br />
Κάθε φορά που ο μαθητής νιώθει σύγχυση, προσπαθεί να μετακινήσει το "μάτι του νου" του και ταυτόχρονα να το κρατήσει ακίνητο - κυριολεκτικά κοντράρεται με τον εαυτό του. ... Δημιουργεί ένταση που καταλήγει σε πονοκέφαλο.<br />
Οι μαθητές που επιμένουν να κρατούν αυστηρά το «μάτι του νου» τους στο σημείο προσανατολισμού κάνουν συνήθως την εξής χαρακτηριστική κίνηση: σηκώνουν το χέρι και τρίβουν το σβέρκο τους. )263)<br />
Εξαιτίας του γεγονότος ότι η προσοχή των δυσλεξικών μαθητών είναι διασκορπισμένη και επειδή έχουν ευρεία συνείδηση του περιβάλλοντος, τους είναι απόλυτα φυσικό να βλέπουν μια λέξη όπως θα έβλεπαν και ένα δέντρο στο πάρκο. Έχουν στο μυαλό τους κατευθείαν την εικόνα ολόκληρου του δέντρου. Δεν βλέπουν πρώτα τα φύλλα στην αριστερή πλευρά, μετά τα κλαδιά, τον κορμό και στη συνέχεια τα φύλλα και τα κλαδιά στη δεξιά πλευρά. Απλώς βλέπουν ολόκληρο το δέντρο. )305)<br />
<br />
</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="border_rad"><strong>ΜΙΑ ΣΧΕΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ:</strong><br />
<br />
<p align="justify">Κάποιος καθηγητής, την πρώτη μέρα που μπήκε σε μία τάξη μαθητών, τους είπε να γράψουν το όνομά τους σε ένα χαρτί και να του το δώσουν. Ένα παιδί καθόταν μόνο του σε ένα θρανίο και μάλλον δεν ήθελε να γράψει το όνομά του. Δεν ήθελε να δώσει το χαρτί. Τότε ο καθηγητής ρώτησε τι συμβαίνει, αλλά το παιδί δεν απάντησε. Αντί γι' αυτό πετάχτηκε όλη η τάξη και φώναξε: «είναι δυσλεκτικός»!!! Το παιδί έσκυψε πάνω στο θρανίο και σκέπασε το κεφάλι του με τα χέρια. Ντράπηκε πολύ!. «Ααα! Δηλαδή έχει ιδιαίτερες δεξιότητες και αντιλαμβάνεται πράγματα που δεν αντιλαμβανόμαστε οι υπόλοιποι», είπε ο καθηγητής. Τα παιδιά προς στιγμήν νόμισαν ότι ο καθηγητής έκανε λάθος, όμως αυτός τους ανέφερε παραδείγματα δυσλεκτικών όπως, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Αινστάιν, Μπετόβεν, και τους εξήγησε ότι πρόκειται για χάρισμα. Όλοι σάστισαν. Ο μαθητής άρχισε να βγαίνει απ' το καβούκι του. Πράγματι το συγκεκριμένο παιδί μπορεί να μην τα κατάφερνε στα γραπτά, ούτε να γράψει το όνομά του δεν μπορούσε, όμως σπίτι του ασχολούνταν πολύ με τους Η/Υ και μπορούσε να σπάσει προγράμματα. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς όταν δημιουργούσαν ομάδες και χρειαζόταν να δουλέψουν στους Η/Υ όλοι ήθελαν να έχουν στην ομάδα τους το δυσλεκτικό παιδί, επειδή τα κατάφερνε με τους Υπολογιστές. Τελικά το παιδί κοινωνικοποιήθηκε, ενσωματώθηκε στην τάξη.<br />
</p><br />
ΠΗΓΗ: <a href="http://gallika.net/spip.php?article555" target="_blank" onclick="return popup(this, 'notes')">Η ανάρτηση "Δυσ-λεκ-τι-κός !" στο Gallika.net</a><br />
</div><br />
<br />
<br />
<div class="border_rad"><strong>ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ:</strong><br />
<br />
<p align="justify"><b>Το να έχεις δυσλεξία δεν σε κάνει μεγαλοφυΐα</b>, αλλά είναι καλό για την αυτοεκτίμηση όλων των δυσλεξικών να γνωρίζουν ότι το μυαλό τους δουλεύει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δουλεύουν και τα μυαλά των μεγαλοφυιών ανθρώπων. Είναι επίσης σημαντικό γι' αυτούς να ξέρουν ότι το όποιο πρόβλημά τους με την ανάγνωση, τη γραφή, την ορθογραφία ή τα μαθηματικά δεν σημαίνει ότι είναι καθυστερημένοι ή κουτοί. Η ίδια νοητική λειτουργία που δημιουργεί μια μεγαλοφυΐα μπορεί επίσης να δημιουργεί και αυτά τα προβλήματα. Η νοητική λειτουργία που προκαλεί τη δυσλεξία είναι κυριολεκτικά ένα χάρισμα, είναι μια φυσική ικανότητα, ένα ταλέντο. Είναι κάτι το ιδιαίτερο που εξυψώνει το άτομο.<br />
.............<br />
</p>ΠΗΓΗ: <a href="http://milomagazine.blogspot.com/2007/07/blog-post_07.html" target="_blank" onclick="return popup(this, 'notes')">Ανάρτηση για το βιβλίο ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ ( Ρόναλντ Ντέϊβις ) στο blog milomagazine.blogspot.com που περιλαμβάνει πολλά αποσπάσματα από το βιβλίο</a><br />
<br />
</div>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-84718375437220849402019-03-06T18:02:00.000+02:002020-08-29T18:13:47.229+03:00Αριστερό και δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο<p style="text-align: center; font-size:20px;">Μιά χαριτωμένη ταινία μικρού μήκους με τίτλο:<br /><b>«ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ»</b>
<br /><iframe src="https://drive.google.com/file/d/11cpousfa3uBHVWbpU_0Au7kViPO3Gffu/preview" width="400" height="225" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
Με πολύ παραστατικό τρόπο παρουσιάζει τις διαφορές που εμφανίζει η συμπεριφορά μας όταν κυριαρχεί ο τρόπος λειτουργίας του αριστερού ή του δεξιού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου.</p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px;">Το αίτημα της παιδείας είναι να καλλιεργηθεί ο άνθρωπος έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιεί το ίδιο πετυχημένα και τους δύο τρόπους λειτουργίας του εγκεφάλου.</p>
<p style="text-align: center; font-size:16px;">(Πηγή: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=JvWcyhSUNN4" target="_blank">«Brain Divided»</a>)</p>
bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-8976370701284951042019-03-05T01:30:00.000+02:002020-09-10T01:31:06.834+03:00Εκπαιδευτικά συστήματα και εγκεφαλικές λειτουργίες - Δυσλεξία και δεξιό ημισφαίριο<div dir="ltr" style="text-align: center;" trbidi="on">
<p style="text-align: center; font-size:20px;">1. Παρουσίαση με τίτλο:<br /><b>«Εκπαιδευτικά συστήματα και εγκεφαλικές λειτουργίες»</b>
<br /><iframe src="https://drive.google.com/file/d/1v1QlIx3axlSpsKXrevJNybu9rSH2l_Ne/preview" width="400" height="225" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
</p>
<br /><br /><br /><br />
<p style="text-align: center; font-size:20px;">2. Παρουσίαση με τίτλο:<br /><b>«Δυσλεξία και δεξιό ημισφαίριο»</b>
<br /><iframe src="https://drive.google.com/file/d/14C6nR1v3wLiI3bI3lIlqlMOvXnljchKF/preview" width="400" height="225" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
</p>
<br /></div>
bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-35760303485380362742019-03-04T17:14:00.017+02:002020-09-13T23:35:36.005+03:00«Πλάγια σκέψη» - “thinking outside the box”<style type="text/css">
#coolmenu{
width: 100%;
}
#coolmenu a{
display: block;
width: 100%;
}
html>body #coolmenu a{ /*Non IE rule*/
width: auto;
}
#coolmenu a:hover{
background-color: #3b1075;
}
#menuu a{
background-color: #aad1bf;
}
#menuu a:hover{
background-color: #3b1075;
}
</style>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">«Πλάγια
σκέψη» ή σκέψη εκτός πλαισίου (“thinking outside the box”), είναι η ικανότητα κάποιου να σκέπτεται δημιουργικά και να χρησιμοποιεί την έμπνευση και την φαντασία του για να παράγει νέες ιδέες και να λύνει προβλήματα, βλέποντάς τα από διαφορετικές οπτικές γωνιές. Η «πλάγια
σκέψη» είναι βασικό χαρακτηριστικό της δημιουργικότητας και της εφευρετικότητας.</span></div>
<div align="left" id="coolmenu" style="margin-top: 0px; padding-right: 0px; width: 300px;">
<table align="left" border="0" cellpadding="0" cellspacing="5" style="margin-top: 0px; padding-right: 16px; width: 300px;">
<tbody><tr><td style="background-color: #aad1bf; padding: 0px; text-align: center;"><a class="menuu" href="#_Toc01"><span style="font-size: 18px; text-align: center;">Τρίλιζα 1</span></a></td></tr>
<tr><td style="background-color: #aad1bf; padding: 0px; text-align: center;"><a class="menuu" href="#_Toc02"><span style="font-size: 18px; text-align: center;">Τρίλιζα 2</span></a></td></tr>
<tr><td style="background-color: #aad1bf; padding: 0px; text-align: center;"><a class="menuu" href="#_Toc03"><span style="font-size: 18px; text-align: center;">Τρίλιζα 3</span></a></td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div align="center" id="coolmenu" style="margin-top: 0px; padding-right: 0px; width: 300px;"><p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<a name="_Toc01"></a>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;">Τρίλιζα 1</span></p></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1_0KXgbJHWR8LKC2g4zLsvDlB7wU6WlFXAXGy2gVKTSFjcMoS3ZM6HpKPhKEiHuWz1u0Q_12hAOZ2UDGkZ7UNp9XapECOAKzQYKsCmFwFHsmFKi92RPhv28peQSqEkU4bbo3cQnVgy_i-/s800/out+of+the+box+%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2596%25CE%2591.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1_0KXgbJHWR8LKC2g4zLsvDlB7wU6WlFXAXGy2gVKTSFjcMoS3ZM6HpKPhKEiHuWz1u0Q_12hAOZ2UDGkZ7UNp9XapECOAKzQYKsCmFwFHsmFKi92RPhv28peQSqEkU4bbo3cQnVgy_i-/s320/out+of+the+box+%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2596%25CE%2591.jpg" /></a></div><p align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm -9.95pt 8pt -7.1pt; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #7030a0; font-size: 16pt; line-height: 107%;">Ενώστε
τις τελείες της τρίλιζας με μονοκονδυλιά<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm -9.95pt 8pt -7.1pt; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #7030a0; font-size: 16pt; line-height: 107%;">με </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;">4</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #7030a0; font-size: 20pt; line-height: 107%;"> ευθύγραμμα τμήματα</span></b><span style="color: #7030a0; font-size: 20pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></p>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<p align="center"><span style="color: red; font-size: 26pt; line-height: 107%;"><br /></span></p>
<div align="right" id="coolmenu" style="margin-top: 0px; padding-right: 0px;">
<table align="right" border="0" cellpadding="0" cellspacing="5" style="margin-top: 0px; padding-right: 16px; width: 200px;">
<tbody><tr><td style="background-color: #aad1bf; padding: 0px; text-align: center;"><a class="menuu" href="#_Toc00"><span style="font-size: 18px; text-align: center;">Λύση</span></a></td></tr>
</tbody></table>
</div>
<p><br /></p>
<a name="_Toc00"></a>
<p align="center"><b><span face=""Arial Black","sans-serif"" style="color: #7030a0; font-size: 22pt; line-height: 107%;">Λύση Τρίλιζας 1</span></b></p>
<p></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBsjnP889l48s8Da9OJrGpBhi3_vr2nX3LPHkvCOi6r4ofK7JR0zo-3SFV5Epj2eThWJUtimuRgVX4zkWIP1ps8WUujym7Objxj-5HoCup5DYtefMGvqmhXkdGZqOJUh0op2gO-oPeaFsl/s800/out+of+the+box+%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2596%25CE%2591+4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBsjnP889l48s8Da9OJrGpBhi3_vr2nX3LPHkvCOi6r4ofK7JR0zo-3SFV5Epj2eThWJUtimuRgVX4zkWIP1ps8WUujym7Objxj-5HoCup5DYtefMGvqmhXkdGZqOJUh0op2gO-oPeaFsl/s320/out+of+the+box+%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2596%25CE%2591+4.jpg" /></a></div><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><br /></span><p></p><p class="MsoNormal" style="margin: 0cm -9.95pt 8pt -7.1pt;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Από
αυτό το σχήμα πήρε το όνομα “thinking outside the box” επειδή για την λύση του
προβλήματος πρέπει οι γραμμές να βγουν έξω από την τρίλιζα το “box”.<o:p></o:p></span></p><br /><p></p>
bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-87628530436997419952019-02-06T17:04:00.000+02:002020-02-27T17:05:09.091+02:00Iain McGilchrist - Εγκεφαλικά Ημισφαίρια και Δυτικός Κόσμος ...<style type="text/css">
#coolmen{
width: 100%;
}
#coolmen a{
display: block;
width: 100%;
}
html>body #coolmen a{ /*Non IE rule*/
width: auto;
}
#menuu a{
background-color: #22552E;
}
#menuu a:hover{
background-color: #cf146c;
}
</style>
<table width="100%" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"><tbody>
<tr> <td height="5" style="background-color:#f7f6ee" colspan="3"></td> </tr>
<tr> <td width="5" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td style="background-color:#f7f6ee; padding-bottom:3px; padding-top:3px; line-height:26px; font-size:18px; color:#4f405c;">
<a href="http://www.iainmcgilchrist.com/" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://www.iainmcgilchrist.com/images/iain_2.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; margin-top: -7px; margin-bottom: -9px;"></a><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:128px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:110px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Ο</b></span> Iain McGilchrist (<a href="http://www.iainmcgilchrist.com/" target="_blank">http://www.iainmcgilchrist.com</a>), ψυχίατρος που εργάζεται στο Λονδίνο με το βιβλίο του <a href="http://www.amazon.co.uk/Master-His-Emissary-Divided-Mcgilchrist/dp/B00C6PM8P2/ref=sr_1_2?s=books&ie=UTF8&qid=1401718614&sr=1-2&keywords=master+and+his+emissary" target="_blank">«The Divided Brain and the Making of the Western World»</a> επαναφέρει το θέμα των δύο εγκεφαλικών ημισφαιρίων με πολύ ωραίο και επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο:</div>
<p style="text-align: justify;">Δεν είναι αλήθεια ότι η γλώσσα κατοικοεδρεύει μόνο στο αριστερό ημισφαίριο, σημαντικά της στοιχεία βρίσκονται και στο δεξί. Δεν είναι αλήθεια ότι οι οπτικές εικόνες κατοικοεδρεύουν μόνο στο δεξί ημισφαίριο, πολλές βρίσκονται και στο αριστερό. Για τη Φαντασία χρειαζόμαστε και τα δύο ημισφαίρια. Για τη Λογική χρειαζόμαστε και τα δύο ημισφαίρια.</p>
<p style="text-align: justify;">Το αριστερό ημισφαίριο με αφηρημένη, ανεικονική γλώσσα προβάλλει έναν σαφή κόσμο που του παρέχει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται πράγματα γνωστά, σταθερά, στατικά, απομονωμένα, ασύνδετα μεταξύ τους, ρητά, γενικής φύσης, αλλά σε τελευταία ανάλυση, άψυχα. Η γνώση που προκύπτει από το αριστερό ημισφαίριο εντάσσεται μέσα σε ένα κλειστό σύστημα. Έχει το πλεονέκτημα της τελειότητας, αλλά αυτή τη τελειότητα τελικά την πληρώνουμε με το τίμημα της κενότητας, του κενού. Τα πουλιά και τα ζώα χρησιμοποιούν αρκετά αξιόπιστα το αριστερό τους ημισφαίριο για αυτή την προσηλωμένη εστίαση της προσοχής τους σε κάτι του οποίου ήδη γνωρίζουν την σπουδαιότητα. Όταν ένα πουλί να προσπαθεί να φάει ένα σπόρο σε ένα φόντο από ίδιου μεγέθους κόκκους άμμου ή πετρούλες πρέπει να επικεντρωθεί συγκεκριμένα και ξεκάθαρα σε αυτό το μικρό σπόρο και να είναι σε θέση να τον επιλέξει μέσα από αυτό το φόντο. Για να αποκτήσει αυτό το είδος της προσοχής χρειάζεται το αριστερό του ημισφαίριο. Η εικόνα για τον κόσμο που προκύπτει από το αριστερό ημισφ. είναι πειστική επειδή αποκεφαλίζει κάθε τι που δεν ταιριάζει με το μοντέλο του και το πετάει μακριά. Έτσι, το μοντέλο που δημιουργεί είναι απολύτως συνεπές, επειδή φτιάχτηκε για να είναι συνεπές, από την κατασκευή του είναι συνεπές. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε μια αίθουσα με καθρέφτες και όσο περισσότερο παγιδευόμαστε σ’ αυτή τόσο πιο πολύ ευτελίζουμε και ειρωνευόμαστε, τα πράγματα που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να βγούμε έξω από αυτή, και όλο και περισσότερο είμαστε πεπεισμένοι για την ορθότητα της εικόνας μας για τον κόσμο γιατί απλώς ξαναεπιστρέφει σε μας ενισχυμένο, αυτό που ήδη ξέρουμε, γι’ αυτό που ξέρουμε, γι’ αυτό που νομίζουμε ότι ξέρουμε ...</p>
<a href="http://www.amazon.co.uk/Master-His-Emissary-Divided-Mcgilchrist/dp/B00C6PM8P2/ref=sr_1_2?s=books&ie=UTF8&qid=1401718614&sr=1-2&keywords=master+and+his+emissary" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://ecx.images-amazon.com/images/I/51GRzUXMOvL._SY445_.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px;"></a><p style="text-align: justify;">Το δεξί ημισφαίριο προβάλλει έναν κόσμο από πρόσωπα, που αλλάζουν, εξελίσσονται, διασυνδέονται, παραμένουν άρρητα, ζωντανά όντα με σάρκα και οστά μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο ζωή, αλλά στη φύση τους, όντα που ποτέ δεν γίνονται πλήρως κατανοητά, απολύτως γνωστά, και σε αυτό το κόσμο όλα βρίσκονται σε μια διασύνδεση μεταξύ τους. Τα πουλιά και τα ζώα χρησιμοποιούν το δεξί τους ημισφαίριο για να βρίσκονται σε μια γενικότερη εγρήγορση για οτιδήποτε που θα μπορούσε να συμβεί, χωρίς όμως να γνωρίζουν από πριν, τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι αυτό. Χρησιμοποιούν το δεξί τους ημισφαίριο για να συνδέονται με τον κόσμο. Προσεγγίζουν τους συντρόφους τους και δένονται μαζί τους χρησιμοποιώντας μάλλον το δεξί τους ημισφαίριο. Όταν ένα πουλί να προσπαθεί να φάει ένα σπόρο για να παραμείνει ζωντανό πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή για τα αρπακτικά ζώα ή πουλιά. Για να αποκτήσει την γενικότερη αυτή εγρήγορση χρειάζεται το δεξί του ημισφαίριο. Το δεξί ημισφαίριο βλέπει τα πράγματα σε ευρύ πλαίσιο, αντιλαμβάνεται το κρυμμένο νόημα, τη μεταφορά, τη γλώσσα του σώματος, το ψυχολογικό υπόβαθρο της έκφρασης του προσώπου. Ασχολείται με τον υλικό κόσμο, στον οποίο ενσωματωνόμαστε και με τον οποίο σχετιζόμαστε, αυτόν τον χειροπιαστό κόσμο. Κατανοεί άτομα-πρόσωπα όχι απλώς αφηρημένες κατηγορίες. Έχει προτίμηση για οτιδήποτε ζωντανό κι όχι μηχανικό.</p>
<a href="http://www.iainmcgilchrist.com/" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://g-ecx.images-amazon.com/images/G/02/ciu/97/b7/c2c347e4f25d0a22d17a16.L._V211235728_SX200_.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px;"></a>
<p style="text-align: justify;">Έχουμε την ανάγκη να βασιζόμαστε σε βεβαιότητες για να χειραγωγούμε τον κόσμο αλλά για να τον κατανοήσουμε βαθύτερα χρειαζόμαστε τη γνώση που προκύπτει στο δεξί ημισφαίριο. Το δεξί ημισφαίριο παρέχει μια σταθερή, ευρεία, ανοικτή, σαφή επαγρύπνηση-εγρήγορση ενώ το αριστερό ημισφαίριο παρέχει μια στενή, αυστηρά επικεντρωμένη στις λεπτομέρειες, προσοχή.</p>
<p style="text-align: justify;">«Το διαισθητικό μυαλό (δεξί ημισφ.) είναι ιερό Δώρο και το ορθολογικό μυαλό είναι πιστός Υπηρέτης (αριστερό ημισφ.). Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία που σέβεται τον Υπηρέτη αλλά έχει ξεχάσει το Δώρο».
</p>
<p> </p>
<p> </p>
<div class="menuu" style="text-align: left; background-color:#300;">
<p> </p>
<p style="text-align: left;"><a class="menuu" href="#_Toc389483393">1. Ομιλία του Iain McGilchrist στο RSA για το βιβλίο του The Master and His Emissary με υπότιτλους στα ελληνικά (Animated)</a> </p>
<p style="text-align: left;"><a class="menuu" href="#_Toc389483394">2. Παρουσίαση του βιβλίου του Iain McGilchrist: The Master and His Emissary ... στο περιοδικό του MIT: Journal of Interdisciplinary History</a> </p>
<p style="text-align: left;"><a class="menuu" href="#_Toc389483395">3. Απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Iain McGilchrist</a> </p>
<p style="text-align: left;"><a class="menuu" href="#_Toc389483396">4. Το 2012 ο Iain McGilchrist εξέδωσε και ένα άλλο, σχετικό με το θέμα, βιβλίο The Divided Brain and the Search for Meaning. Why Are We So Unhappy?</a> </p>
<p> </p></div>
<h2 align="center"><big><big><a name="_Toc389483393" id="_Toc389483393">1. Ομιλία του McGilchrist στο RSA για το βιβλίο του The Master and His Emissary με υπότιτλους στα ελληνικά (Animated)</a></big></big></h2>
<p style="text-align: center; font-size:20px;">Ιούλιος 2012</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/uiGBykbVCK8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</table></p>
<h2 align="center"><a name="_Toc389483399" id="_Toc389483399">Iain McGilchrist - Εγκεφαλικά Ημισφαίρια και Δυτικός Κόσμος ...</a></h2>
<p style="text-align: center;">Το κείμενο των υπότιτλων:</p>
<p>00:00:06 - 00:00:48<br />
<p style="text-align: justify;"> Iain McGilchrist: «Το Αφεντικό κι ο Υπηρέτης του: Ο διηρημένος εγκέφαλος και η δημιουργία του Δυτικού κόσμου». Η διαίρεση του εγκεφάλου είναι ένα θέμα για το οποίο δεν αρέσει πλέον στους νευροεπιστήμονες να μιλάνε. Απολάμβανε ένα είδος δημοτικότητας στις δεκαετίες του '60 και του '70 μετά τις πρώτες εγχειρήσεις διαίρεσης του εγκεφάλου (διχοτόμησης του μεσολόβιου) και οδήγησε σε μια εκλαΐκευση η οποία αποδείχθηκε απολύτως λανθασμένη. Δεν είναι αλήθεια ότι το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου δημιουργεί τον λόγο και το άλλο το συναίσθημα, και τα δύο ημισφαίρια εμπλέκονται βαθύτατα και στις δύο λειτουργίες. Δεν είναι αλήθεια ότι η γλώσσα κατοικοεδρεύει μόνο στο αριστερό ημισφαίριο, σημαντικά της στοιχεία βρίσκονται στο δεξί. Δεν είναι αλήθεια ότι οι οπτικές εικόνες κατοικοεδρεύουν μόνο στο δεξί ημισφαίριο, πολλές βρίσκονται στο αριστερό.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:00:48 - 00:01:23</p>
<p style="text-align: justify;"> Έτσι, από μια κρίση απελπισίας, οι άνθρωποι, σταμάτησαν να μιλάνε γι' αυτό το πρόβλημα, το οποίο όμως δεν μπορούσαν να εξορκίσουν γιατί το όργανο που δημιουργεί τη διασύνδεση αυτή είναι βαθιά διηρημένο. Είναι εκεί, μέσα σε όλους μας. Και γινόταν όλο και πιο διηρημένο κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του ανθρώπου μια και ο λόγος του μεσολόβιου, προς τον όγκο των ημισφαιρίων, συνεχώς μίκραινε κατά τη διάρκεια της εξέλιξης. Και πόσο μάλλον αν λάβει κανείς υπ' όψιν του, ότι μία από τις κύριες λειτουργίες, αν όχι η κύρια, του μεσολόβιου, είναι, στην πραγματικότητα, να αναστέλλει, να αναστέλλει το άλλο ημισφαίριο.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:01:23 - 00:01:46</p>
<p style="text-align: justify;"> Οπότε, κάτι πολύ σημαντικό συντελείται εδώ και υπάρχει σοβαρός λόγος να διατηρούνται τα πράγματα χωρισμένα το ένα από το άλλο. Κι όχι μόνο αυτό, ο εγκέφαλος είναι βαθιά ασύμμετρος, είναι ευρύτερος πίσω-αριστερά και επίσης ευρύτερος μπροστά-δεξιά και ελαφρώς προεξέχει προς τα εμπρός και προς τα πίσω. Είναι σαν κάποιος να πήρε στα χέρια του τον εγκέφαλο και του έδωσε ένα είδος απότομης στροφής δεξιόστροφα.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:01:46 - 00:02:24</p>
<p style="text-align: justify;"> Τι να σημαίνουν όλα αυτά; Εάν απλά υπήρχε ανάγκη για περισσότερο εγκεφαλικό χώρο αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί συμμετρικά, το «κουτί» στο οποίο περιέχονται όλα αυτά είναι συμμετρικό. Γιατί να μπαίνει στον κόπο να επεκτείνει μερικά τμήματα του ενός ημισφαιρίου και μερικά τμήματα του άλλου εκτός αν έχουν να κάνουν διαφορετικά πράγματα. Τι κάμνουν; Κατ' αρχήν δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε τέτοιους διηρημένους εγκεφάλους, τα πτηνά και τα ζώα επίσης έχουν. Νομίζω ότι ο απλούστερος τρόπος να σκεφτεί κανείς πάνω σ' αυτό είναι αν φανταστεί ένα πουλί να προσπαθεί να φάει ένα σπόρο σε ένα φόντο από ίδιου μεγέθους κόκκους άμμου ή πετρούλες και να πρέπει να επικεντρωθεί συγκεκριμένα και ξεκάθαρα σε αυτό το μικρό σπόρο και να είναι σε θέση να τον επιλέξει μέσα από αυτό το φόντο.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:02:24 - 00:03:06</p>
<p style="text-align: justify;"> Αλλά επίσης, αν θέλει να καταφέρει να παραμείνει ζωντανό, πρέπει να διατηρεί σε εγρήγορση κι ένα εντελώς διαφορετικό είδος προσοχής, να βρίσκεται σε επιφυλακή για τα αρπακτικά ζώα ή για φίλους, λεπτομέρειες, που όμως είναι απαραίτητες. Φαίνεται ότι τα πουλιά και τα ζώα χρησιμοποιούν αρκετά αξιόπιστα το αριστερό τους ημισφαίριο για αυτή την προσηλωμένη εστίαση της προσοχής τους σε κάτι του οποίου ήδη γνωρίζουν την σπουδαιότητα και επίσης διατηρούν το δεξί τους ημισφαίριο σε μια γενικότερη εγρήγορση για οτιδήποτε που θα μπορούσε να συμβεί, χωρίς όμως να γνωρίζουν από πριν, τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι αυτό. Και επίσης χρησιμοποιούν το δεξί τους ημισφαίριο για να συνδέονται με τον κόσμο. Προσεγγίζουν τους συντρόφους τους και δένονται μαζί τους χρησιμοποιώντας μάλλον το δεξί τους ημισφαίριο.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:03:06 - 00:03:33</p>
<p style="text-align: justify;"> Αλλά όταν ερχόμαστε στους ανθρώπους … και είναι αλήθεια ότι πράγματι στους ανθρώπους, αυτό το είδος της προσοχής είναι μία από τις μεγάλες διαφορές. Το δεξί ημισφαίριο παρέχει μια σταθερή, ευρεία, ανοικτή, σαφή επαγρύπνηση-εγρήγορση ενώ το αριστερό ημισφαίριο παρέχει μια στενή, αυστηρά επικεντρωμένη στις λεπτομέρειες, προσοχή. Και οι άνθρωποι που χάνουν το δεξί τους ημισφαίριο έχουν έναν παθολογικό περιορισμό του οπτικού πεδίου της προσοχής τους. </p>
<p style="text-align: justify;"> 00:03:33 - 00:04:13</p>
<p style="text-align: justify;"> Αλλά οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Η σημαντική διαφορά στον άνθρωπο είναι οι μετωπιαίοι λοβοί και ο σκοπός αυτού του μέρους του εγκεφάλου, είναι να αναστέλλει, να αναστέλλει τον υπόλοιπο εγκέφαλο, να σταματά αυτό που θα συνέβαινε αυθόρμητα, κατ’ ευθείαν, έτσι ώστε μένοντας πίσω στον χρόνο και τον χώρο, να παίρνει αποστάσεις από την αμεσότητα της εμπειρίας. Κι αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να κάμνουμε δύο πράγματα. Μας επιτρέπει να κάνουμε αυτό, στο οποίο πάντα οι νευροεπιστήμονες μας λένε ότι είμαστε πολύ καλοί, μας επιτρέπει να έχουμε στρατηγική, και εφ' ετέρου να είμαστε μακιαβελικοί (διπρόσωποι, διπλωμάτες). Και αυτό είναι ενδιαφέρον για μένα γιατί αυτό είναι απόλυτα σωστό. Μπορούμε να διαβάζουμε τις σκέψεις και τις προθέσεις των άλλων ανθρώπων και αν θέλουμε μπορούμε να τους εξαπατούμε.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:04:13 - 00:04:44</p>
<p style="text-align: justify;"> Αλλά αυτό που πάντα παραβλέπουμε εδώ είναι ότι αυτή μας η ικανότητα μας επέτρεψε επίσης να αποκτήσουμε ενσυναίσθηση, επειδή μας πρόσφερε την αναγκαία απόσταση από τον κόσμο. Εάν βρίσκεσαι σε υπερένταση απλά χτυπάς. Αλλά εάν μπορείς να συγκρατηθείς θα δεις ότι και ο απέναντι είναι ένα άτομο σαν εσένα και μπορεί να έχει ενδιαφέροντα, αξίες και αισθήματα σαν τα δικά σου, και τότε μπορείς να κάνεις δεσμό. Υπάρχει ένα είδος αναγκαίας απόστασης όπως στο διάβασμα: από πολύ κοντά, δεν μπορείς να δεις τίποτα, από πολύ μακριά, δεν μπορείς να διαβάσεις.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:04:44 - 00:04:54</p>
<p style="text-align: justify;"> Έτσι, η δυνατότητα αποστασιοποίησης μας από τον κόσμο δημιουργεί μέσα μας τα διάφορα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, τόσο τα μακιαβελικά (ιδιοτελή) όσο και τα εράσμια (αλτρουιστικά).</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:04:54 - 00:05:25</p>
<p style="text-align: justify;"> Τώρα για να κάνουμε το μακιαβελικό υλικό να χειραγωγήσει τον κόσμο, που είναι πολύ σημαντικό, πρέπει να είμαστε σε θέση να το χρησιμοποιήσουμε, αλληλεπιδρώντας με τον κόσμο και χρησιμοποιώντας τον προς όφελος μας. Το φαγητό είναι η αφετηρία. Αλλά επίσης με το αριστερό μας ημισφαίριο πιάνουμε πράγματα, χρησιμοποιώντας το δεξί μας χέρι, και φτιάχνουμε εργαλεία. Επίσης χρησιμοποιούμε τη περιοχή του αριστερού ημισφαιρίου για τη γλώσσα για να κατανοήσουμε πράγματα, όπως λέμε, «για να τα πιάσουμε». Έτσι, όταν πρόκειται για κάτι σημαντικό που ήδη γνωρίζουμε και θέλουμε να είμαστε ακριβείς σχετικά με αυτό, χρησιμοποιούμε το αριστερό μας ημισφαίριο κατ’ αυτόν τον τρόπο.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:05:25 - 00:05:49</p>
<p style="text-align: justify;"> Για να το κάνουμε αυτό χρειαζόμαστε μια απλοποιημένη εκδοχή της πραγματικότητας. Εάν πρόκειται να εκστρατεύσεις, δεν σου χρειάζεται, να ξέρεις όλες τις πληροφορίες σχετικά με όλα τα είδη των φυτών που φύονται στο πεδίο της μάχης. Αυτό που σου χρειάζεται να ξέρεις είναι οι ιδιαιτερότητες κάποιων πραγμάτων τα οποία είναι σημαντικά για σένα, οπότε σου αρκούν ένας χάρτης και μερικές σημαιούλες. Δεν είναι η πραγματικότητα αλλά «δουλεύει» καλύτερα.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:05:49 - 00:06:27</p>
<p style="text-align: justify;"> Ο καινοτόμος χαρακτήρας (η φρεσκάδα) του δεξιού ημισφαιρίου το μετατρέπει σε συνήγορο του διαβόλου, πάντα σε επιφυλακή, για πράγματα που μπορεί να είναι διαφορετικά από τις προσδοκίες μας. Βλέπει τα πράγματα σε ευρύ πλαίσιο, αντιλαμβάνεται το κρυμμένο νόημα, τη μεταφορά, τη γλώσσα του σώματος, το ψυχολογικό υπόβαθρο της έκφρασης του προσώπου. Ασχολείται με τον υλικό κόσμο, στον οποίο ενσωματωνόμαστε και με τον οποίο σχετιζόμαστε, αυτόν τον χειροπιαστό κόσμο. Κατανοεί άτομα-πρόσωπα όχι απλώς αφηρημένες κατηγορίες. Έχει προτίμηση για οτιδήποτε ζωντανό κι όχι μηχανικό. Και αυτό είναι τόσο εγγεγραμμένο μέσα μας που ακόμα και στους αριστερόχειρες που χρησιμοποιούν το δεξί τους ημισφαίριο στη καθημερινή τους ζωή για να χειριστούν εργαλεία με το αριστερό τους χέρι, τα εργαλεία και οι μηχανές έχουν κωδικοποιηθεί στο αριστερό τους ημισφαίριο και όχι στο δεξί.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:06:27 - 00:07:29</p>
<p style="text-align: justify;"> Οπότε αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Και αλλάζει το πώς βλέπουμε το σώμα. Το σώμα μετατρέπεται σ’ ένα σύνολο ξεχωριστών κομματιών για το αριστερό ημισφαίριο. Αν πρόκειται να συνοψίσω όλα τα προηγούμενα θα αποφύγω να πω αυτά που συνηθίζουμε να λέμε: Λόγος και Φαντασία. Επιτρέψτε μου να τονίσω ξεκάθαρα: για τη Φαντασία χρειαζόμαστε και τα δύο ημισφαίρια. Επιτρέψτε μου να τονίσω ξεκάθαρα: για το Λόγο χρειαζόμαστε και τα δύο ημισφαίρια. Οπότε αν πρέπει να συνοψίσω θα πω ότι το αριστερό ημισφαίριο με αφηρημένη, ανεικονική γλώσσα προβάλλει έναν σαφή κόσμο που του παρέχει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται πράγματα γνωστά, σταθερά, στατικά, απομονωμένα, ασύνδετα μεταξύ τους, ρητά, γενικής φύσης, αλλά σε τελευταία ανάλυση, άψυχα. Αντίθετα, το δεξί ημισφαίριο προβάλλει έναν κόσμο από πρόσωπα,, που αλλάζουν, εξελίσσονται, διασυνδέονται, παραμένουν άρρητα, ζωντανά όντα με σάρκα και οστά μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο ζωή, αλλά στη φύση τους, όντα που ποτέ δεν γίνονται πλήρως κατανοητά, απολύτως γνωστά, και σε αυτό το κόσμο όλα βρίσκονται σε μια διασύνδεση μεταξύ τους. </p>
<p style="text-align: justify;"> 00:07:29 - 00:07:55</p>
<p style="text-align: justify;"> Η γνώση που προκύπτει από το αριστερό ημισφαίριο εντάσσεται μέσα σε ένα κλειστό σύστημα. Έχει το πλεονέκτημα της τελειότητας, αλλά αυτή τη τελειότητα τελικά την πληρώνουμε με το τίμημα της κενότητας, του κενού. Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ σχετικά με τη φύση των δύο αυτών κόσμων. Μας προσφέρουν δύο εκδόσεις του κόσμου τις οποίες προφανώς συνδυάζουμε διαρκώς με διάφορους τρόπους. Έχουμε την ανάγκη να βασιζόμαστε σε βεβαιότητες για να χειραγωγούμε τον κόσμο αλλά για να τον κατανοήσουμε βαθύτερα χρειαζόμαστε τη γνώση που προκύπτει στο δεξί ημισφαίριο.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:07:55 - 00:08:16</p>
<p style="text-align: justify;"> Και αυτό που προτείνω είναι ότι στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού τα πράγματα άρχισαν τον 1ο π.Χ. αιώνα, την εποχή του Αυγούστου, και τον 15ο / 16ο αιώνα στην Ευρώπη, με μια θαυμαστή ισορροπία των δύο ημισφαιρίων αλλά και μια αυξανόμενη απόκλιση προς τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα το αριστερό ημισφαίριο.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:08:16 - 00:08:45</p>
<p style="text-align: justify;"> Ζούμε σε έναν παράδοξο κόσμο. Επιδιώκουμε την ευτυχία αλλά αυτό μας οδηγεί στη δυσαρέσκεια, μας οδηγεί στη δυστυχία, και στην πραγματικότητα μας οδηγεί σε μια έκρηξη της ψυχικής ασθένειας. Επιδιώξαμε την ελευθερία, αλλά πλέον ζούμε σε έναν κόσμο που όλο και περισσότερο παρακολουθείται από κάμερες CCTV (Κλειστού Κυκλώματος Τηλεόραση-επιτήρηση ή αλλιώς «κάμερες ασφαλείας») και στο οποίο η καθημερινότητα μας καθορίζεται από αυτό που ο Τοκβίλ (1805-1859) είχε ονομάσει, «Δίκτυο μικρών πολύπλοκων κανόνων που κρύβουν τη ζωή και στραγγαλίζουν την ελευθερία».</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:08:45 - 00:09:05</p>
<p style="text-align: justify;"> Περισσότερη Πληροφορία – την έχουμε, με τη σέσουλα, αλλά είμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να τη χρησιμοποιούμε, να την κατανοούμε, να είμαστε σοφοί. Υπάρχει μια παράδοξη σχέση, απ’ όσα γνωρίζω ως ψυχίατρος, μεταξύ της κακοτυχίας και της επιτυχίας, μεταξύ της χαλιναγώγησης και της ελευθερίας, μεταξύ της γνώσης των επιμέρους και της σοφίας για το όλον.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:09:05 - 00:09:32</p>
<p style="text-align: justify;"> Υποτίθεται και πάλι ότι το μηχανιστικό μοντέλο θα απαντήσει τα πάντα, αλλά δεν το κάνει. Σκεφτείτε: ακόμα κι ο ορθολογισμός θεμελιώνεται σε ένα άλμα που κάνει η διαίσθηση. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αποδειχθεί ορθολογικά ότι ο ορθολογισμός είναι σωστός τρόπος για να βλέπουμε τον κόσμο. Διαισθανόμαστε ότι ο ορθολογισμός είναι χρήσιμος. Κι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Τελικά ο ορθολογισμός … το ξέρουμε από το θεώρημα του Gödel, το ξέρουμε από αυτά που είπε ο Pascal εκατοντάδες χρόνια πριν από τον Gödel, ότι το έσχατο όριο του ορθολογισμού είναι να καταδείξει τα όρια του ορθολογισμού.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:09:32 - 00:09:57</p>
<p style="text-align: justify;"> Στο σύγχρονο κόσμο μας, έχουμε αναπτύξει κάτι που μοιάζει υπερβολικά με τον κόσμο του αριστερού ημισφαιρίου. Προκρίνομε το κατασκευασμένο παρά το πραγματικό. Η τεχνολογία έγινε σημαντική. Η γραφειοκρατία ανθεί. Η εικόνα όμως είναι κατακερματισμένη. Υπάρχει πολλή ομοιομορφία, το Πως έχει υπαχθεί στο Γιατί. Και η ανάγκη για έλεγχο οδηγεί στη παράνοια τη κοινωνία την οποία επιδιώκουμε να κυβερνούμε και να ελέγχουμε ολοκληρωτικά.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:09:57 - 00:10:30</p>
<p style="text-align: justify;"> Γιατί αυτή η αλλαγή; Νομίζω ότι υπάρχουν τρεις λόγοι. Ο ένας είναι ότι η «ομιλία» του αριστερού ημισφαιρίου είναι πολύ πειστική επειδή αποκεφαλίζει κάθε τι που δεν ταιριάζει με το μοντέλο του και το πετάει μακριά. Έτσι, το μοντέλο που δημιουργεί είναι απολύτως συνεπές, κυρίως, επειδή φτιάχτηκε για να είναι συνεπές. Ονομάζω το αριστερό ημισφαίριο «Μπερλουσκόνι του εγκεφάλου», επειδή ελέγχει τα ΜΜΕ, ... φωνάζει πολύ, κάνει πολύ φασαρία, για λογαριασμό του. Το δεξί ημισφαίριο δεν έχει φωνή και δεν μπορεί να κατασκευάσει αντίστοιχα επιχειρήματα.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:10:30 - 00:11:08</p>
<p style="text-align: justify;"> Επίσης σκέφτομαι (για το αριστερό ημισφαίριο), κι αυτό νομίζω είναι το πιο σημαντικό, ότι υπάρχει κάτι σαν αίθουσα με καθρέφτες και όσο περισσότερο παγιδευόμαστε σ’ αυτή τόσο πιο πολύ ευτελίζουμε και ειρωνευόμαστε, τα πράγματα που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να βγούμε έξω από αυτή, και απλώς ξαναεπιστρέφει σε μας ενισχυμένο, αυτό που ήδη ξέρουμε, γι’ αυτό που ξέρουμε, γι’ αυτό που ξέρουμε ... Και θέλω να το ξεκαθαρίσω: δεν αρνούμαι αυτά που μπορεί να προσφέρει το αριστερό ημισφαίριο, κανείς δεν ενδιαφέρεται πιο παθιασμένα, σε μια εποχή στην οποία έχουμε εγκαταλείψει τη λογική, που έχουμε εγκαταλείψει τη συνετή χρήση της γλώσσας, κανείς δεν θα μπορούσε να ενδιαφέρεται πιο παθιασμένα από εμένα, για τη γλώσσα και τη λογική. Απλώς, ακόμα πιο παθιασμένα ενδιαφέρομαι για το δεξί ημισφαίριο και για την ανάγκη να επανακυκλοφορήσουν αυτά που όσα γνωρίζει για το ευρύτερο πλαίσιο.</p>
<p style="text-align: justify;"> 00:11:08 - 00:11:26</p>
<p style="text-align: justify;"> Αποδείχθηκε ότι η σκέψη του Αϊνστάιν κατά κάποιο τρόπο προανήγγειλε αυτό το πράγμα σχετικά με τη δομή του εγκεφάλου. Είχε πει, «Το διαισθητικό μυαλό είναι ιερό Δώρο και το ορθολογικό μυαλό είναι πιστός Υπηρέτης. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία που σέβεται τον Υπηρέτη αλλά έχει ξεχάσει το Δώρο».</p>
<p align="center">Το κείμενο της ομιλίας στα αγγλικά <a href="http://www.thersa.org/__data/assets/pdf_file/0006/1533615/RSA-Lecture-Iain-McGilchrist-transcript.pdf" target="_blank">http://www.thersa.org/</a></p>
<p style="text-align: justify;">Πηγή: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=dFs9WO2B8uI" target="_blank">https://www.youtube.com</a></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<h2 align="center"><big><big><a name="_Toc389483394" id="_Toc389483394">2. Παρουσίαση του βιβλίου του McGilchrist: The Master and His Emissary: The Divided Brain and the Making of the Western World (Το Αφεντικό κι ο Υπηρέτης του. Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η δημιουργία του Δυτικού Κόσμου) στο περιοδικό του MIT: Journal of Interdisciplinary History</a></big></big></h2>
<p style="text-align: justify;">Randolph Roth. From: Journal of Interdisciplinary History</p>
<p style="text-align: justify;">Volume 41, Number 4, Spring 2011, pp. 619-620 | (Project MUSE. Web. 26 Jan. 2013.)</p>
<p style="text-align: justify;">«Το Αφεντικό κι ο Υπηρέτης του» είναι βιβλίο που προκαλεί την σκέψη και αξίζει να διαβαστεί από πολλούς, αν και οι περισσότεροι ιστορικοί θα δυσαρεστηθούν από την άποψη του για τη Δυτική ιστορία. Ο McGilchrist ισχυρίζεται ότι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας των πολιτισμών δεν βρίσκεται στους θεσμούς ή τις ιδέες, αλλά στον ανθρώπινο εγκέφαλο - ειδικά στον αγώνα για κυριαρχία μεταξύ του δεξιού και αριστερού ημισφαιρίου, τα οποία έχουν ριζικά διαφορετικούς τρόπους σύλληψης και συμμετοχής στον κόσμο.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο McGilchrist πιστεύει ότι η διαίρεση των εγκεφάλων σε δύο εξειδικευμένα ημισφαίρια διαδόθηκε μεταξύ των σπονδυλωτών, επειδή η εξέλιξη ευνόησε τα είδη τα οποία μπορούσαν να έχουν δύο «τύπους προσοχής ... να φέρουν στον κόσμο». Επιβίωσαν τα είδη που μπορούσαν «να εστιάζουν στενά και με ακρίβεια» προκειμένου να διαχειρίζονται τον κόσμο ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες τους για τροφή και στέγη, αλλά επίσης μπορούσαν να είναι ανοικτά σε ευρύτερες εντυπώσεις των άλλων και του κόσμου γενικότερα: «Έχω την ανάγκη να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως μέλος της κοινωνικής ομάδας μου, για να βλέπω τους πιθανούς συμμάχους και επιπλέον να βλέπω τους πιθανούς συντρόφους ή εχθρούς». Εδώ οφείλω να αισθάνομαι τον εαυτό μου ως μέρος ενός συνόλου μεγαλύτερου από τον εαυτό μου, και ακόμη να υπάρχω μέσα και διαμέσου αυτού του «κάτι» το οποίο είναι τόσο μεγαλύτερο από εμένα. ... Αυτό απαιτεί λιγότερο μια εσκεμμένα σκηνοθετημένη, στενά εστιασμένη προσοχή και περισσότερο μια ανοιχτή, δεκτική, ευρέως διαχεόμενη εγρήγορση προς οτιδήποτε υπάρχει, με συμμαχίες έξω από τον εαυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">Οι δύο τρόποι προσέγγισης του κόσμου μπορούν να παρεμβαίνουν ο ένας στον άλλο. Ο πρώτος απαιτεί μια «αναγκαία αποστασιοποίηση» η οποία μας επιτρέπει να ελέγχουμε και να χειριζόμαστε το φυσικό και κοινωνικό μας περιβάλλον, ενώ ο δεύτερος απαιτεί να διατηρούμε μια «διευρυμένη αντίληψη για τον κόσμο όπως έρχεται σε μας». Τα νευρωνικά δίκτυα που διευκολύνουν αυτούς τους δύο τρόπους λειτουργίας της προσοχής προς τον κόσμο βρίσκονται σε διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου ώστε να ελαχιστοποιείται ο βαθμός παρέμβασης του ενός στον άλλο - το δίκτυο της «προσήλωσης» βρίσκεται κυρίως στο αριστερό ημισφαίριο και το δίκτυο της «δεκτικότητας» στο δεξί.</p>
<p style="text-align: justify;">Στην ιδανική περίπτωση, σύμφωνα με την άποψη του McGilchrist, τα ημισφαίρια εργάζονται από κοινού με δημιουργική ένταση για να διευκολύνουν την επιβίωση και την πολιτισμική πρόοδο, αλλά η σχέση τους είναι «εγγενώς ασταθής». Η αριστερή πλευρά του εγκεφάλου έχει την τάση να προσπαθεί να κυριαρχεί πάνω στη δεξιά πλευρά. Ο McGilchrist πιστεύει όπως ο Φρόυντ, ο Νίτσε και ο Χάιντεγκερ ότι από την εποχή της αρχαιότητας συμβαίνει «μια διαχρονική επιβολή του ορθολογισμού πάνω στον φυσικό χώρο της διαίσθησης ή του ενστίκτου», η οποία κατά τη γνώμη του είχε ολέθριες συνέπειες για το Δυτικό πολιτισμό. Αυτή η επιβολή έχει αναδιαμορφώσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ενισχύοντας την ικανότητα (του αριστερού ημισφαιρίου) για συλλογή πληροφοριών, χειραγώγηση και εκμετάλλευση, σε βάρος της ικανότητας (του δεξιού ημισφαιρίου) για σοφία, ενσυναίσθηση και αλτρουισμό.</p>
<p style="text-align: justify;">Το αποτέλεσμα ήταν «μια αυξανόμενη αποσύνδεση των γνωστικών από τις συναισθηματικές διεργασίες» η οποία έχει επιφέρει υποτίμηση του σώματος, της τέχνης και της θρησκείας υπέρ της επιστήμης και της πλεονεξίας. Η ισχυροποίηση του αριστερού ημισφαιρίου έχει διευκολύνει «την καταστροφή και λεηλασία του φυσικού κόσμου, και την αλλοτρίωση καθιερωμένων πολιτισμών», αφήνοντας τους ανθρώπους με μειωμένη διασύνδεση μεταξύ τους και λιγότερο ευτυχισμένους. Ο McGilchrist θαυμάζει την προσπάθεια των ρομαντικών ευρωπαίων φιλοσόφων να αποκαταστήσουν την ισορροπία μεταξύ της «ενσωματωμένης» και της «ανεξάρτητης» σκέψης (embedded and detached thinking), αλλά οι προσπάθειες τους απέβησαν άκαρπες. Ο τρόπος σκέψης του αριστερού εγκεφάλου (Left-brain thinking) κυριαρχεί στο Δυτικό πολιτισμό από το Διαφωτισμό και μετά.</p>
<p style="text-align: justify;">Η παράξενη θέαση (dystopian view) του McGilchrist για το παρόν διαπερνά κάθε σελίδα της αιρετικής του ιστορίας του Δυτικού πολιτισμού - μιας ιστορίας που οι περισσότεροι επαγγελματίες ιστορικοί θα βρουν τραβηγμένη, ιδίως επειδή εισηγείται την άποψη ότι οι αρχαίοι Έλληνες διέθεταν περισσότερη ενσυναίσθηση και λιγότερο ωφελιμισμό από τους σύγχρονους Ευρωπαίους. Αλλά η κεντρική του άποψη ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε την ιστορία χωρίς την κατανόηση των επιπτώσεων της στον ανθρώπινο εγκέφαλο και το αντίστροφο, είναι πειστική.</p>
<p style="text-align: justify;">Πηγή: <a href="http://muse.jhu.edu/journals/journal_of_interdisciplinary_history/summary/v041/41.4.roth.html" target="_blank">Copyright © 2011 Massachusetts Institute of Technology and The Journal of Interdisciplinary History</a></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<h2 align="center"><big><big><a name="_Toc389483395" id="_Toc389483395">3. Απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Iain McGilchrist</a></big></big></h2>
<p style="text-align: justify;">Neuropsychology, Coming Alive with the Right Metaphor</p>
<p style="text-align: justify;">Narda Azaria Dalgleish</p>
<p style="text-align: justify;">Στο δεύτερο μισό του βιβλίου σας αναφέρεστε με στοργή στο ψηφιδωτό της Δέησης της Μονής της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη. Μου έκανε εντύπωση που το ψηφιδωτό στην είσοδο περιγράφει τον Χριστό ως «Χώρα των Ζώντων» - (μου έκανε εντύπωση, γιατί μου αρέσει η ιδέα ότι το «να Είναι» [«to be»] κάποιος, ή το «να είναι κάποιος με την πλήρη έννοια ανθρώπινο ον», σημαίνει να είναι «Χώρα φανέρωσης» της Ζωντάνιας. Θα ήθελα πολύ να ακούσω για το, ποιό νοιώθετε ότι είναι το νόημα και η σπουδαιότητα της τέχνης, και την άποψή σας για το ψηφιδωτό της Δέησης της Μονής της Χώρας.</p>
<p style="text-align: justify;">Iain McGilchrist</p>
<p style="text-align: justify;">Τα ψηφιδωτά της Μονής της Χώρας τα είδα για πρώτη φορά περίπου πριν 40 χρόνια και μου ήταν αδύνατο να «ξεκολλήσω» από αυτά. Δεν νομίζω ότι κάποιος πρέπει να είναι Χριστιανός ή οπαδός κάποιας πίστης για να αντιληφθεί τη δύναμή τους. Εξωτερικά δεν λένε τίποτα, κι όμως δεν αφήνουν τίποτα, σχετικά με την τραγικότητα του ανθρώπου, ανείπωτο. Αποτελούν παράδειγμα για το πόσο μπορεί εκπληκτικά να εμπνέει και να αλλάζει τη ζωή η αληθινή τέχνη. Στην πλειοψηφία της η τέχνη, στις μέρες μας, έχει εμπορευματοποιηθεί, είναι εαυτο-συνειδητή (αυτιστική), προσπαθεί κυρίως να είναι έξυπνη, να «βγάλει όνομα» ο καλλιτέχνης, να αποκτήσει οικονομική αξία. Όμως δεν γνωρίζουμε το όνομα του προσώπου ή των προσώπων που ολοκλήρωσαν αυτά τα ψηφιδωτά. Ο καλλιτέχνης δεν το θεώρησε σημαντικό. Στην εκκοσμικευμένη εποχή μας υπάρχει ανάγκη, περισσότερο παρά ποτέ, οι τέχνες να προκαλούν μια αίσθηση του υπερβατικού, να μεταδίδουν αυτό που ονομάσατε «Ζωντάνια».</p>
<p style="text-align: justify;">Πηγή: <a href="https://www.google.gr/?gfe_rd=cr&ei=P7qMU5m6HKrc8geW0IHQCg#q=About_TheMasterAndHisEmissary_IainMcGilchrist.pdf" target="_blank">About_TheMasterAndHisEmissary_IainMcGilchrist.pdf</a></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<h2 align="center"><big><big><a name="_Toc389483396" id="_Toc389483396">4. Το 2012 ο Iain McGilchrist εξέδωσε και ένα άλλο, σχετικό με το θέμα, βιβλίο: The Divided Brain and the Search for Meaning. Why Are We So Unhappy?</a></big></big></h2>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"><a href="http://www.amazon.co.uk/Divided-Brain-Search-Meaning-ebook/dp/B008JE7I2M/ref=sr_1_2?s=books&ie=UTF8&qid=1401720637&sr=1-2" target="_blank">The Divided Brain and the Search for Meaning. Why Are We So Unhappy?</a> (Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Αναζήτηση Νοήματος. Γιατί Είμαστε τόσο Δυστυχείς;)</p>
<p style="text-align: justify;">................................</p>
<a href="http://www.amazon.co.uk/Divided-Brain-Search-Meaning-ebook/dp/B008JE7I2M/ref=sr_1_2?s=books&ie=UTF8&qid=1454596747&sr=1-2" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://ecx.images-amazon.com/images/I/41FmASK39GL._BO2,204,203,200_PIsitb-sticker-v3-big,TopRight,0,-55_SX278_SY278_PIkin4,BottomRight,1,22_AA300_SH20_OU02_.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px;"></a><p style="text-align: justify;">Το αριστερό ημισφαίριο μας λέει ότι το ερώτημα για το νόημα είναι άνευ νοήματος, γιατί δεν είναι εξοπλισμένο να τα βγάλει πέρα με το νόημα ή την κατανόηση, αλλά με την εκμετάλλευση-χειραγώγηση και την επεξεργασία. Χλευάζει, περιφρονεί τέτοια ερωτήματα επειδή μπορεί να συλλαμβάνει μόνο το είδος της απάντησης που είναι σαφής και δικαίως (από την οπτική του γωνία) τα απορρίπτει ως μη επαληθεύσιμα. Αυτό έχει σαν συνέπεια να γινόμαστε όντα εξαπατημένα από την ιδέα ότι αυτό που μετράει είναι η πετυχημένη χειραγώγηση του κόσμου. Αλλά και η διαίσθηση και η εμπειρία μας ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα.</p>
<p style="text-align: justify;">Αντίθετα μ’ αυτή την εύθραυστη αισιοδοξία η οποία συνεχώς διαφημίζεται συχνά και από εκπροσώπους κυβερνήσεων, η διάθεση που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη εποχή είναι η απογοήτευση. Αυτό δεν είναι απλώς άποψη μου, είναι ένα γεγονός που έχει να κάνει με το πως έχουν τα πράγματα. Οι άνθρωποι είναι, μετρήσιμα, λιγότερο ευτυχισμένοι σήμερα από ότι ήταν πριν σαράντα χρόνια, όταν για πρώτη φορά αρχίσαμε να μετράμε, παρά τις εντυπωσιακές βελτιώσεις από την άποψη της υλικής ευημερίας. Υπάρχουν πολλά για τα οποία μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι, η πρόοδος στην καταπολέμηση των νόσων είναι ένα μόνο παράδειγμα, και ζούμε περισσότερο - αλλά απωθώντας το ερώτημα: «Γιατί;».</p>
<p style="text-align: justify;">................................</p>
</br>
</br>
</td><td width="5" style="background-color:#f7f6ee"> </td></tr>
<tr> <td height="5" style="background-color:#f7f6ee" colspan="3"></td> </tr>
</tbody></table>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-3406554553472918682019-02-06T12:17:00.000+02:002020-02-28T12:18:39.729+02:00Ken Robinson: «Το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα»<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />
ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ<br />
από ΟΜΙΛΙΑ του <a href="#kenrob">Κεν Ρόμπινσον</a> στο <a href="http://www.ted.com/" target="_blank">TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)</a><br />
με τίτλο: <b>«ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ»</b>.<br />
Ο <a href="#kenrob">Σερ Κεν Ρόμπινσον</a> κάνει μια πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα. TED Φεβρουάριος 2006</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe src="https://embed-ssl.ted.com/talks/lang/el/ken_robinson_says_schools_kill_creativity.html" width="540" height="310" frameborder="0" scrolling="no" webkitAllowFullScreen mozallowfullscreen allowFullScreen></iframe></td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: justify;"><b>0:03:02</b> Η <b>δημιουργικότητα είναι τόσο σημαντική για την εκπαίδευση όσο και ο αλφαβητισμός</b> (η εκμάθηση γραφής και ανάγνωσης) και πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με την ίδια τακτική!</p>
<p style="text-align: justify;">Άκουσα μια φοβερή ιστορία πρόσφατα, για ένα μικρό κοριτσάκι σε κάποιο μάθημα ζωγραφικής. Ήταν έξι ετών και καθόταν στο πίσω μέρος της αίθουσας και ζωγράφιζε και η δασκάλα είπε ότι το κοριτσάκι σπάνια πρόσεχε, αλλά στο συγκερκιμένο μάθημα ζωγραφικής το έκανε. Η δασκάλα εντυπωσιασμένη το πλησίασε και το ρώτησε: «Τί ζωγραφίζεις;» Και το κοριτσάκι απάντησε: «Ζωγραφίζω μία εικόνα του Θεού». Και η δασκάλα είπε: «Μα κανείς δεν ξέρει πώς είναι ο Θεός». Και το κοριτσάκι απάντησε, «Θα μάθουν σε ένα λεπτό». ...</p>
<p style="text-align: justify;">Το σημαντικό είναι ότι ρίσκαρε, δεν ήξερε, αλλά έκανε μια προσπάθεια, δεν φοβήθηκε μη κάνει λάθος. Δεν εννοώ ότι το να κάνεις λάθη είναι το ίδιο πράγμα με το να είσαι δημιουργικός. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι <b>αν δεν είσαι προετοιμασμένος να κάνεις λάθος, δεν θα σκεφτείς ποτέ κάτι πρωτότυπο</b>. Και μέχρι να ενηληκιωθούν τα περισσότερα παιδιά έχουν χάσει αυτή την ικανότητα. Φοβούνται να κάνουν λάθος. Στιγματίζουμε τα λάθη. Και διευθύνουμε και τα εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα με αυτό τον τρόπο, τα λάθη είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους κάνοντας τους να ξεχνούν τις δημιουργικές τους ικανότητες. Ο Πικάσο κάποτε είπε, ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται καλλιτέχνες. Το ζήτημα είναι να παραμείνουν καλλιτέχνες καθώς μεγαλώνουν. <b>Δεν εκπαιδευόμαστε για να γίνουμε δημιουργικοί, εκπαιδευόμαστε να ξεχάσουμε τη δημιουργικότητα μας</b>.</p>
<p style="text-align: justify;">Γιατί συμβαίνει αυτό; Όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο έχουν την ίδια ιεραρχία θεμάτων. Όλα! Δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι. Θα περίμενες να είναι διαφορετικά, αλλά δεν είναι. <b>Στην κορυφή βρίσκονται τα Μαθηματικά και οι Γλώσσες, μετά οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες, και στο τέλος είναι οι Τέχνες</b>. Παντού στη Γη! Και παντού υπάρχει ιεραρχία και μέσα στις ίδιες τις Τέχνες. Τα Εικαστικά και η Μουσική συνήθως βρίσκονται ιεραρχικά ψηλότερα στα σχολεία απ' ό,τι το Θέατρο και ο Χορός. <b>Δεν υπάρχει ούτε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στον πλανήτη που να διδάσκει καθημερινά Χορό στα παιδιά με τον τρόπο που διδάσκονται τα Μαθηματικά</b>. Γιατί; Γιατί όχι; Νομίζω ότι αυτό είναι σημαντικό. Πιστεύω ότι τα Μαθηματικά είναι σημαντικά, αλλά το ίδιο και ο Χορός. Τα παιδιά χορεύουν όλη την ώρα αν τους επιτρέπεται, όλοι το κάνουμε. Όλοι έχουμε σώματα. Δεν έχουμε; Αυτό που συμβαίνει είναι ότι μεγαλώνοντας τα παιδιά τα εκπαιδεύουμε προοδευτικά από τη μέση και πάνω. <b>Επικεντρώνουμε στο κεφάλι τους. Και ελαφρώς ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΙΑ ΜΕΡΙΑ</b> (την αριστερή, καλλιεργούμε τη λεκτική σκέψη).</p>
<p style="text-align: justify;">Αν επισκεπτόσασταν την εκπαίδευση μας ως εξωγήινος και αναρωτιώσασταν: «Που χρησιμεύει όλο αυτό; Η δημόσια εκπαίδευση;» Νομίζω ότι θα καταλήγατε -αν βλέπατε το αποτέλεσμα, ποιός επωφελείται από όλα αυτά, ποιός παίρνει όλους τους πόντους, ποιοί είναι οι νικητές- νομίζω ότι θα καταλήγατε στο συμπέρασμα ότι <b>ο σκοπός της δημόσιας εκπαίδευσης, σε όλο τον κόσμο, είναι το να παράγει ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ!</b> Συμπαθώ τους καθηγητές πανεπιστημίου, αλλά ξέρετε, δεν θα έπρεπε να τους θεωρούμε ως το υψηλότερο δείγμα ανθρώπινου επιτεύγματος. Είναι απλά μια μορφή ζωής, άλλη μία μορφή ζωής. Αλλά είναι μάλλον περίεργοι, όχι όλοι τους, αλλά οι περισσότεροι, ζουν μέσα στο κεφάλι τους! Ζουν εκεί επάνω και ελαφρώς προς τη μία πλευρά (αριστερή). Στη κυριολεξία έχουν αποσυνδεθεί από το σώμα τους. <b>Βλέπουν το σώμα τους σαν ένα μέσο μεταφοράς για το κεφάλι τους ...</b> Είναι ένας τρόπος να πηγαίνουν το κεφάλι τους σε συναντήσεις. Αν θέλετε μια πραγματική απόδειξη εξωσωματικής εμπειρίας, πηγαίνετε σε ένα συνέδριο υψηλόβαθμων ακαδημαϊκών, και περάστε από τη ντίσκο την τελευταία νύχτα. Θα δείτε μεγάλους άνδρες και γυναίκες να λικνίζονται ανεξέλεγκτα εκτός ρυθμού, περιμένοντας να τελειώσει, ώστε να γυρίσουν σπίτι και να γράψουν μια μελέτη πάνω σ' αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι προσανατολισμένο στο ιδανικό της ακαδημαϊκής ικανότητας. Και υπάρχει λόγος γι' αυτό. <b>Το όλο σύστημα εφευρέθηκε - στον κόσμο δεν υπήρχαν δημόσια συστήματα εκπαίδευσης πριν τον 19ο αιώνα</b>. ... Η ιεραρχία έχει τις ρίζες της σε δύο ιδέες. <b>Η πρώτη είναι</b> ότι τα πιο χρήσιμα μαθήματα για την εύρεση εργασίας είναι στην κορυφή. ... «Μην κάνεις μουσική, δεν πρόκειται να γίνεις μουσικός. Μην κάνεις τέχνη, δεν θα γίνεις καλλιτέχνης». ... <b>Η δεύτερη είναι</b> η ακαδημαϊκή ικανότητα, η οποία έχει πραγματικά καταλήξει να κυριαρχεί στην άποψη που έχουμε για την εξυπνάδα, διότι τα πανεπιστήμια <b>ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΘ' ΟΜΟΙΩΣΗ ΤΟΥΣ</b>. Αν το σκεφτείτε, όλο το σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο είναι μια παρατεταμένη διαδικασία εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Με συνέπεια πολλοί, εξαιρετικά ταλαντούχοι, ευφυείς, δημιουργικοί άνθρωποι να νομίζουν πως δεν είναι, επειδή αυτό στο οποίο ήταν καλοί, δεν είχε καμιά αξία στο σχολείο και στιγματίζονταν.</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν μας παίρνει να συνεχίσουμε έτσι. Ξαφνικά τα πτυχία δεν θα αξίζουν τίποτα. Όταν ήμουν μαθητής, αν είχες πτυχίο, είχες και δουλειά. ... Αλλά τώρα ... συχνά ... χρειάζεσαι μεταπτυχιακό, εκεί που πριν χρειαζόσουν πτυχίο, ... ή χρειάζεσαι διδακτορικό ... <b>Είναι μια διαδικασία ακαδημαϊκού πληθωρισμού</b>. ...</p>
<table width="300" align="right" border="0" style="margin-right:-8px; margin-left:10px; background-color:#003; color:#FFC;"><tr><td style="margin-top:6px; margin-left:6px; margin-bottom:6px; margin-right:6px;"><a name="kenrob"></a><p style="text-align: justify; font-size:14px;">Ο <b>Κεν Ρόμπινσον (Sir Ken Robinson)</b>, γεννήθηκε στο Λίβερπουλ στις 4 Μαρτίου 1950 και είναι συγγραφέας και σύμβουλος σε θέματα εκπαίδευσης και καλλιτεχνικής παιδείας. Διετέλεσε διευθυντής του έργου Η Τέχνη στα σχολεία μεταξύ 1985 - 1989, καθηγητής Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Γουάργουϊκ (Warwick) και εχρίσθη ιππότης (παίρνοντας τον τίτλο του Sir) για τη συμβολή του στην εκπαίδευση. Κατάγεται από εργατική οικογένεια, ενώ σήμερα κατοικεί στο Λος Άντζελες με τη γυναίκα του Μαρία-Τερέζα και τα δύο παιδιά του.</p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">Πηγή: <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Ken_Robinson_%28British_author%29" target="_blank">Βικιπαίδεια</a></p>
<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8c/Sir_Ken_Robinson_%40_The_Creative_Company_Conference.jpg/220px-Sir_Ken_Robinson_%40_The_Creative_Company_Conference.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-top: -8px; margin-bottom: 0px; width: 280px;">
<a href="http://sirkenrobinson.com/skr/" target="_blank">WebSite: <b>http://sirkenrobinson.com</b></a>
<p style="text-align: justify;"><b>Έργα του:</b></p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">1977 Learning Through Drama: Report of The Schools Council Drama Teaching Project with Lynn McGregor and Maggie Tate. UCL. Heinemann. ISBN 0435185659</p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">1980 Exploring Theatre and Education Heinmann ISBN 0435187813</p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">1982 The Arts in Schools: Principles, Practice, and Provision,. Calouste Gulbenkian Foundation. ISBN 0903319233</p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">1984 The Arts and Higher Education. (editor with Christopher Ball). Gulbenkian and the Leverhulme Trust ISBN 0900868899</p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">1986 The Arts in Further Education. Department of Education and Science.</p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">1998 Facing the Future: The Arts and Education in Hong Kong, Hong Kong Arts Development Council ASIN B002MXG93U</p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">1998 All Our Futures: Creativity, Culture, and Education (The Robinson Report)[5]</p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">2001 <a href="http://www.amazon.com/Out-Our-Minds-Learning-Creative/dp/1907312471" target="_blank">Out of Our Minds: Learning to Be Creative</a>. Capstone. ISBN 1907312471[6]</p>
<p style="text-align: justify; font-size:12px;">2009 <a href="http://www.amazon.com/Out-Our-Minds-Learning-Creative/dp/0143116738" target="_blank">The Element: How Finding Your Passion Changes Everything</a> (with Lour Aronica). Viking. ISBN 067002047</p>
<a href="http://www.huffingtonpost.com/sir-ken-robinson" target="_blank"><b>Blog Entries by Sir Ken Robinson</b></a>
</td></tr>
</table>
<p style="text-align: justify;">Πρέπει να ξανασκεφτούμε την άποψη που έχουμε <b>για την ευφυΐα. Ξέρουμε τρία πράγματα</b> γι' αυτή.</p>
<p style="text-align: justify;"><b>Πρώτον ποικίλει</b>. Σκεφτόμαστε τον κόσμο με όλους τους τρόπους που τον βιώνουμε. Σκεφτόμαστε οπτικά, ηχητικά, κιναισθητικά. Σκεφτόμαστε με αφηρημένους όρους, με κίνηση.</p>
<p style="text-align: justify;"><b>Δεύτερον, η ευφυΐα είναι δυναμική</b>. Αν κοιτάξετε τις αλληλεπιδράσεις του ανθρώπινου εγκεφάλου, η ευφυΐα είναι υπέροχα διαδραστική. Ο εγκέφαλος δεν χωρίζεται σε διαμερίσματα. Στην πραγματικότητα, η δημιουργικότητα - την οποία ορίζω ως τη διαδικασία του να έχεις πρωτότυπες ιδέες που έχουν αξία - συχνά έρχεται μέσω της αλληλεπίδρασης διαφορετικών τρόπων θεώρησης των πραγμάτων. ...</p>
<p style="text-align: justify;">Και το <b>τρίτο</b> πράγμα σχετικά με την ευφυΐα είναι ότι <b>ξεχωρίζει</b>. Έχετε ακούσει την <a href="http://www.gillianlynne.com/" target="_blank">Τζίλιαν Λιν</a>; Είναι χορογράφος ... έκανε τις «Γάτες» και «Το Φάντασμα της Όπερας». Είναι καταπληκτική. ... Την ρώτησα «Τζίλιαν, πώς και έγινες χορεύτρια;» Και μου απάντησε ότι όταν ήταν στο σχολείο ήταν πραγματικά σε απελπιστική κατάσταση. Και το σχολείο τη δεκαετία του '30 έγραψε στους γονείς της και τους είπε: «Πιστεύουμε ότι η Τζίλιαν έχει μαθησιακά προβλήματα». Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, ήταν νευρική. Νομίζω ότι τώρα θα έλεγαν πως έχει το σύνδρομο Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Αλλά ήταν στη δεκαετία του '30 και αυτό το σύνδρομο δεν είχε ακόμα ανακαλυφθεί. Δεν ήταν διαθέσιμη ασθένεια ... Ο κόσμος δεν ήξερε ότι μπορούσες να το πάθεις αυτό. Τέλος πάντων, πήγε να επισκεφθεί κάποιον ειδικό. Έτσι βρέθηκε σε ένα δωμάτιο με δρύινη επένδυση και καθόταν εκεί με τη μητέρα της, και την έβαλαν να καθίσει σε μια καρέκλα στο βάθος. Καθόταν εκεί, πάνω στα χέρια της για 20 λεπτά ενώ ο ειδικός μιλούσε με τη μητέρα της για τα προβλήματα που είχε η Τζίλιαν στο σχολείο. Στο τέλος ... ο γιατρός πήγε και κάθισε δίπλα στην οκτάχρονη Τζίλιαν και της είπε: «Τζίλιαν, θα ήθελαν να μιλήσω ιδιαιτέρως με τη μητέρα σου, περίμενε εδώ, θα γυρίσουμε σε λίγο». Βγαίνοντας από το δωμάτιο άνοιξε το ραδιόφωνο πάνω στο γραφείο του. <img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://www.gillianlynne.com/photos/p6.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -12px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 300px;">Και όταν βγήκαν, είπε στη μητέρα της: «Κάτσε και παρακολούθησε την». Μόλις έφυγαν από το δωμάτιο, πετάχτηκε όρθια και κουνιόταν στο ρυθμό της μουσικής. Την παρακολούθησαν για λίγα λεπτά και είπε ο γιατρός στη μητέρα της: «<b>Κυρία Λιν, η Τζίλιαν δεν είναι άρρωστη, είναι χορεύτρια!</b> Πηγαίνετε την σε μια σχολή χορού». Την ρώτησα και τί έγινε; Μου είπε: «Το έκανε. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι υπέροχα που ήταν. Μπήκα σε ένα δωμάτιο με ανθρώπους σαν εμένα. Ανθρώπους που δεν μπορούσαν να σταθούν ακίνητοι. Ανθρώπους που έπρεπε να κινηθούν για να σκεφτούν». ... Έγινε μια πετυχημένη χορεύτρια ... Κάποιος άλλος μπορεί να της έδινε φάρμακα και να της έλεγε να ηρεμήσει. ...</p>
<p style="text-align: justify;">Πιστεύω ότι η μοναδική μας ελπίδα για το μέλλον είναι να υιοθετήσουμε μία νέα ιδεολογία για την ανθρώπινη οικολογία, όπου να ανασχηματίσουμε τις απόψεις μας για τον πλούτο των ανθρώπινων δυνατοτήτων. <b>Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει σμιλεύσει τα μυαλά μας με τον τρόπο που εμείς σμιλεύουμε τη Γη: για μια συγκεκριμένη χρήση</b>. Και δεν θα μας χρησιμεύσει για το μέλλον. Πρέπει να ξανασκεφτούμε τις θεμελιώδεις αρχές με τις οποίες εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας. Υπάρχει ένα θαυμάσιο ρητό που είπε ο <a href="http://lefobserver.blogspot.com/2010/10/jonas-salk.html" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf-2e3tmjE7StH4RRftidrn8Iyqgxh8LLfA5RONActTGaSS63_gUFs_EoSOyWIkbXQ_Qx-qrcYbbnB7D6kMrWt8UpMloGNgk_D3-3GTdm7x8qjyYWUQcnUB7yhmNFEaUblm5WmYHE4kW4/s400/jonas-salk-small-by-marshfield-coos-bay-k12-ordotus.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -12px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 260px;"> Τζόνας Σαλκ</a>: «Αν όλα τα έντομα εξαφανίζονταν από τη Γη, σε 50 χρόνια όλη η ζωή στον πλανήτη θα τέλειωνε. Αν το ανθρώπινο είδος εξαφανιζόταν από τη Γη, σε 50 χρόνια όλες οι μορφές ζωής θα ευδοκιμούσαν». <b>Στόχος μας πρέπει να είναι να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στην ολότητα τους ώστε να αντιμετωπίσουν το μέλλον</b>. Μπορεί εμείς να μην δούμε αυτό το μέλλον αλλά εκείνα θα το δουν. Δουλειά μας είναι να τα βοηθήσουμε να κερδίσουν κάτι από αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ.</p>
</br>
<center><span style="padding-bottom:6px; padding-top:6px; padding-left:0px; padding-right:0px; text-align:center; line-height:32px; font-size:16px; background-color:#000;"><a href="http://3gym-vyron.att.sch.gr/globalsch-autosch/iware/?D=0935a78ae418ff93b04053085c157029" target="_blank"> ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΥΠΟΤΙΤΛΩΝ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ </br> από το 3ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΒΥΡΩΝΑ </a></span></center>
</br>
</td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td width="14" style="background-color:#39a974"> </td></tr>
<tr> <td height="14" style="background-color:#39a974" colspan="5"></td> </tr>
<tr> <td width="14" style="background-color:#39a974"> </td><td width="10" style="background-color:#000"> </td><td style="background-color:#000; padding-bottom:3px; padding-top:3px; line-height:26px; font-size:16px; color:#777;"><p style="text-align: justify;">Στις παραλίες του Αιγαίου η γνώση βγήκε από τα θησαυροφυλάκια της όποιας εξουσίας και δόθηκε στο λαό. Και ο λαός έμαθε τον τρόπο από πέτρα, από εργαλείο, να γίνεται φως, έμαθε τη μέθοδο που επιτρέπει στον άνθρωπο να είναι πάντα νέος, πάντα παιδί, να λούζεται μια παιδικότητα με κόπους και αγώνες ξανακερδισμένη. Να μην απογοητεύεται, να μη χάνει τη γοητεία του.</p>
<p style="text-align: justify;">Για τον Ελληνισμό ο άνθρωπος αποτελείται από νου, λόγο και πνεύμα. Νους είναι η προσοχή, η αυτοσυνειδησία, το «εγώ». Λόγος είναι η δια λέξεων έκφραση. Πνεύμα είναι η ζωντάνια, η παιδικότητα, το «παιδί». <img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://www.vic.com/%7Etscon/b/dip/im/rightleft.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -12px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 300px;">Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο ημισφαίρια το δεξί και το αριστερό. Η λειτουργία του δεξιού μοιάζει με παράλληλο επεξεργαστή, το δεξί ημισφαίριο είναι συνθετικό, δημιουργικό, εφευρίσκει, σκέφτεται με εικόνες, πολυδιάστατα, ζει το «τώρα», αρμονία, ενότητα με περιβάλλον, ζωγραφική, μουσική, χορός, κινηματογράφος, είναι πολύχρωμο. Η λειτουργία του αριστερού μοιάζει με σειριακό επεξεργαστή, το αριστερό ημισφαίριο είναι αναλυτικό, σκέφτεται με λέξεις-έννοιες, γραμμικά, αποστηθίζει, εστιάζει στο παρελθόν και το μέλλον, κυριαρχεί το αποκομμένο «εγώ», διαβάζει και γράφει, είναι γκρίζο. Ο Ελληνισμός με την παιδεία του πρώτον, καλλιεργούσε ισομερώς τον λόγο και το πνεύμα, και δεύτερον, καλλιεργούσε και αξιολογούσε τις λειτουργίες και του αριστερού και του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου. Η ελληνική παιδεία καλλιεργούσε τον όλο άνθρωπο. Όσο λειτουργούσε εκείνη η Παιδεία κατάφερνε να είναι οι «Έλληνες αεί παίδες». </p>
<p style="text-align: justify;">Η βίβλος του Ελληνισμού είναι ο Όμηρος. Όμηρος σημαίνει Συνάντηση. «Ωμήρησε δέ μοι παρ᾽ εταίρων άγγελος ωκύς», «με συνάντησε εκ μέρους φίλων γρήγορος αγγελιοφόρος». <img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0b/William-Adolphe_Bouguereau_%281825-1905%29_-_Homer_and_his_Guide_%281874%29.jpg/327px-William-Adolphe_Bouguereau_%281825-1905%29_-_Homer_and_his_Guide_%281874%29.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -12px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 300px;">Η Ελλάδα σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της ήταν τόπος συνάντησης, τρόπος συνάντησης. Τόπος φιλόξενος που ήξερε να εκμεταλλεύεται ότι καλό έφερνε κάθε ξένος. Για να υπάρξει αυξημένη πιθανότητα να συμβεί συνάντηση πρέπει να καλλιεργηθούν δυο αντικρουόμενα χαρακτηριστκά. Πρώτον πρέπει ο άνθρωπος ΝΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ, να έχει έμπνευση, ζωντάνια και σκέψεις να εκφράσει, να μπορεί να ανθίσει, και ταυτόχρονα πρέπει να έχει ασκηθεί να μπορεί να ΑΚΟΥΕΙ, να σιωπά και να αφήνει χώρο στον άλλον να ανθίσει. Από τη μέθοδο εκείνη της συνάντησης προέκυψε ο οικουμενικός, ο παγκόσμιος, ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική παιδεία ήταν η μέθοδος αναπαραγωγής του πανανθρώπινου εκείνου πολιτισμού.</p>
<p style="text-align: justify;">Τριπλό ήταν το αίτημα, αναζήτηση της αλήθειας, της δύναμης και του κάλλους· αναζήτηση της αλήθειας, της ζωντάνιας και της ομορφιάς. Έλληνας επικράτησε να θεωρείται όχι αυτός που ήταν στη φυλή, στη ράτσα, στη καταγωγή, αλλά όποιος μετείχε της ελληνικής παιδείας, της Κοινής γλώσσας, του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού. Ο έρωτας, η ένωση, η συνουσία, ήταν το αίτημα και το μέσο εκείνης της Παιδείας. Ο έρωτας, η συνάντηση ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή, ανάμεσα στο δάσκαλο και τη γνώση, ανάμεσα στο μαθητή και τη γνώση. Η γνώση ήταν ένωση, κατάκτηση (κάτω-μέσα μου-εντός μου, κτήση-ένωση) και όχι κατάκτηση (κυριαρχία).</p>
<p style="text-align: justify;">Μετά το Σχίσμα διαμορφώθηκε και επικράτησε ως Παιδεία –και εισήχθη και στην Ελλάδα– η αλλοτριωμένη και αλλοτριωτική καλλιέργεια και αξιολόγηση των λειτουργιών μόνο του αριστερού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου, υβρίστηκε η εικόνα, διώχθηκε το παιδί. (αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία υποθέτω, το ότι έχουμε καταντήσει ακόμη και το μάθημα της Πληροφορικής, θεωρητικό και καλούνται οι μαθητές μας, ακόμη και σ’ αυτό το μάθημα, να αποστηθίζουν θεωρητικές γνώσεις!!!)</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Βιτγκενστάιν λέει «αυτό που εμποδίζει την επικοινωνία δεν είναι η απουσία της ευφυΐας αλλά η παρουσία της έπαρσης». Σε αγγειογραφίες βλέπουμε ότι στην αρχαία Ελλάδα οι παράγοντες της παιδείας ήταν τρεις: το παιδί, ο δάσκαλος και ο παιδαγωγός. Παιδαγωγός δεν ήταν ο δάσκαλος αλλά ο δούλος που πήγαινε το παιδί στον δάσκαλο και καθόταν πίσω από το παιδί με μια γκλίτσα έτοιμος να παρέμβει αν το παιδί ανησυχούσε ή και ίσως αν ο δάσκαλος εφησύχαζε … Το αίτημα ήταν να αναπτυχθεί στον μαθητή ο έρωτας για την γνώση και επίσης να συμβεί ο έρωτας ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή ώστε να απογειωθεί η επίπονη ούτως ή άλλως διαδικασία της μάθησης. Στη σύγχρονη παιδεία αφελώς ή μη αφελώς … έχουμε περιορίσει τους παράγοντες της παιδείας σε δύο και ζητάμε το ακατόρθωτο … γιατί ποιος μπορεί να ερωτευτεί τον δυνάστη του χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί μαζοχιστής; Και το χειρότερο είναι ότι ο «παιδαγωγός» δηλαδή ο «μπάτσος» απουσιάζει όχι μόνο από τα σχολεία αλλά και από όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της καθημερινότητάς μας. Από τη στιγμή που θα γεννήσουμε τους νεοσσούς μας το κύριο μέλημά μας είναι «να μην τους πιάσει κανείς κότσους» να υπερασπιζόμαστε με όλη μας τη μαγκιά –χρήμα, σωματική δύναμη, διανοητική ευστροφία, κοινωνική διαπλοκή– τα «δίκαια» των βλαστών μας. Προασπιζόμαστε το δίκιο τους και τους στερούμε το δικαίωμα της καλλιέργειας της καρδιάς τους, μετατρέπουμε το φιλότιμο σε άγνωστη λέξη χωρίς βιωματικό υπόβαθρο. Το θερμοκήπιο πασχίζει να καλλιεργήσει και να αυξήσει στα «φυτά» του από το Νηπιαγωγείο μέχρι και το Πανεπιστήμιο την ούτως ή άλλως εγγενή στον άνθρωπο έπαρση.</p>
<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://www.vic.com/%7Etscon/b/dip/im/paideia.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 580px;">
<p style="text-align: justify;">Από τη μια βασανίζουμε τα παιδιά μας με ένα κουτσό αναλυτικό πρόγραμμα που στραγγαλίζει τη δημιουργικότητα τους, αποσυντονίζει την ισόρροπη ανάπτυξη του εγκεφάλου τους εστιάζοντας στη μονομερή καλλιέργεια των λειτουργιών του αριστερού τους ημισφαιρίου, τιμωρώντας τα χαρισματικά στην δια εικόνων σκέψη, με την ρετσινιά του δυσλεκτικού και καθηλώνοντας τα από τα 6 ως τα 18 τους χρόνια σε μια καρέκλα μπροστά από ένα θρανίο επί 6 ώρες τουλάχιστον την ημέρα να ακούν, να μιλάνε σπανιότερα, να διαβάζουν ή να γράφουν, κυρίως να αποστηθίζουν, και από την άλλη, ίσως από υποσυνείδητη ενοχή, τα «καλομαθαίνουμε» καλλιεργώντας τους εξ απαλών ονύχων την έπαρση και τους στερούμε τη χαρά της επικοινωνίας, του χορού, τη χαρά και την αίσθηση πληρότητας που προκαλεί στον άνθρωπο η κοινή δράση, το ομαδικό παιχνίδι, ο έρωτας.</p>
<p style="text-align: justify;">Έχουμε εστιάσει υπερβολικά στα ΑΤΟΜΙΚΑ μας ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ και έχουμε στερηθεί το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ. Ας διεκδικήσουμε επιτέλους το ύψιστο δικαίωμά μας, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΕΑΥΤΟ», ΑΠΟ ΤΟ «ΕΓΩ» για να μπορέσουμε να χαρούμε τη ζωή μας, να γίνουμε ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΣΕ ΒΙΩΜΑΤΑ, να ξαναζωντανέψουμε το εντός ΠΑΙΔΙ που όλοι είμαστε, να μπορούμε να ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ, ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ!</p>
</br>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-65170725461431547102019-02-06T12:12:00.000+02:002020-02-28T12:16:05.953+02:00Ken Robinson: «Φέρτε την επανάσταση στην εκπαίδευση!»<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />
ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ<br />
από ΟΜΙΛΙΑ του <a href="#kenrob">Κεν Ρόμπινσον</a> στο <a href="http://www.ted.com/" target="_blank">TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)</a><br />
με τίτλο: <b>«ΦΕΡΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!»</b>.<br />
TED Φεβρουάριος 2010</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe src="https://embed-ssl.ted.com/talks/lang/el/sir_ken_robinson_bring_on_the_revolution.html" width="540" height="310" frameborder="0" scrolling="no" webkitAllowFullScreen mozallowfullscreen allowFullScreen></iframe></td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: justify;">Είναι προφανές ότι περνάμε μείζονα κλιματική κρίση. Ωστόσο πιστεύω ότι ζούμε και μια άλλη κλιματική κρίση η οποία είναι το ίδιο σημαντική, έχει τις ίδιες ρίζες και είναι ανάγκη να αντιμετωπιστεί το ίδιο επιτακτικά. Πρόκειται για μια κρίση ανθρώπινων πόρων.</p>
<p style="text-align: justify;">Πιστεύω ότι δεν αξιοποιούμε επαρκώς τα ταλέντα μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούνε ολόκληρη τη ζωή τους χωρίς να αντιληφθούν ποια είναι τα πραγματικά τους ταλέντα, ή αν έχουν κάποιο για να μιλήσουν γι’ αυτό. Συναντώ όλων των ειδών τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν είναι αληθινά καλοί σε κάτι. Συναντώ διαφόρων ειδών ανθρώπους που δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν. Απλά περνάνε τη ζωή τους κάνοντας το. Δεν αντλούν ευχαρίστηση από τη δουλειά τους. Υπομένουν καρτερικά αντί να το χαίρονται και περιμένουν να φτάσει το σαββατοκύριακο. Αλλά συναντώ και ανθρώπους που πραγματικά αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνει κάτι άλλο. …</p>
<p style="text-align: justify;">Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που τους αρέσει η δουλειά τους είναι η μειονότητα. Και νομίζω υπάρχουν πολλές πιθανές εξηγήσεις γι’ αυτό. Πιο ψηλά στη λίστα βρίσκεται η εκπαίδευση, γιατί κατά κάποιο τρόπο η εκπαίδευση απομονώνει πάρα πολλούς ανθρώπους από τα φυσικά τους ταλέντα. Και οι ανθρώπινοι πόροι είναι σαν τους φυσικούς πόρους. Πολλές φορές είναι βαθειά θαμμένοι. Πρέπει να τους αναζητήσεις για να τους βρεις. Δεν είναι απλωμένοι στην επιφάνεια. Πρέπει να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να αποκαλυφθούν. Και θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι αυτό είναι δουλειά της εκπαίδευσης. Αλλά πάρα πολύ συχνά δεν είναι. Αυτή τη στιγμή όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο είναι υπό αναθεώρηση. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Η αναθεώρηση δεν είναι αρκετή πια γιατί απλά βελτιώνει ένα αποτυχημένο μοντέλο.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι μια εξέλιξη στο υπάρχον σύστημα αλλά μια επανάσταση στην εκπαίδευση. Το υπάρχον σύστημα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Μια από τις πραγματικές προκλήσεις είναι να ανανεώσουμε το σύστημα εκπαίδευσης εκ βάθρων. Η ανανέωση είναι δύσκολη γιατί σημαίνει να κάνουμε κάτι που οι άνθρωποι δεν το βρίσκουν τόσο εύκολο στο μεγαλύτερο μέρος του. Σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε πράγματα που τα δεχόμαστε ως δεδομένα, πράγματα που τα θεωρούμε προφανή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της αναθεώρησης ή του μετασχηματισμού είναι η τυραννία της κοινής λογικής, πράγματα για τα οποία σκεφτόμαστε: «Δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά, γιατί πολύ απλά έτσι γίνονται».</p>
<p style="text-align: justify;">Πρόσφατα διάβασα μια υπέροχη ρήση του Αβραάμ Λίνκολν, που πιστεύω ότι κι εσείς θα την βρείτε ενδιαφέρουσα. Είπε τα εξής τον Δεκέμβριο του 1862, κατά τη διάρκεια του δεύτερου ετήσιου συνεδρίου του Κογκρέσου: «Τα δόγματα του ήρεμου παρελθόντος είναι ανεπαρκή στο καταιγιστικό παρόν. Οι περιστάσεις είναι πολύ φορτισμένες με δυσκολίες και πρέπει να αρθούμε στο ύψος τους μαζί τους». Όχι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων αλλά να αρθούμε μαζί με τις περιστάσεις. «Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις, γι’ αυτό και πρέπει να σκεφτούμε με καινούργιο τρόπο και να δράσουμε με καινούργιο τρόπο. Πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα τους εαυτούς μας και στη συνέχεια να σώσουμε τη χώρα μας».</p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπώ πολύ τη λέξη «απελευθερώνω». Ξέρετε τι υπονοεί; Ότι υπάρχουν ιδέες που μας σκλαβώνουν το μυαλό, ιδέες τις οποίες αποδεχόμαστε σαν τη φυσική τάξη των πραγμάτων, σαν τον τρόπο που υπάρχουν τα πράγματα. Και πολλές από τις ιδέες μας είναι διαμορφωμένες, όχι για να συνάδουν με τις συνθήκες αυτού του αιώνα, αλλά για να ταιριάζουν με τις συνθήκες προηγούμενων αιώνων. Ωστόσο το μυαλό μας είναι ακόμα υπνωτισμένο από αυτές. Πρέπει να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάποιες από αυτές. Βέβαια είναι ευκολότερο να το λέμε παρά να το κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε καν ποια πράγματα τα παίρνουμε ως δεδομένα. Και ο λόγος είναι ότι πολύ απλά τα έχουμε στο μυαλό μας ως δεδομένα. … [οι περισσότεροι από το ακροατήριο είναι πάνω από 25 χρονών και σχεδόν όλοι φοράνε ωρολόγια στα χέρια τους] … Τα σημερινά παιδιά ζούνε σε ένα ψηφιακό κόσμο … δεν υπάρχει λόγος να φοράνε ρολόι. … Η κόρη μου που είναι 20 χρονών δεν φοράει ποτέ ρολόι. Όπως λέει: «Είναι μία συσκευή που κάνει μόνο μία λειτουργία». «Πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων». …</p>
<p style="text-align: justify;">Αλλά βλέπετε, υπάρχουν ιδέες και στην εκπαίδευση οι οποίες μας σκλαβώνουν. Θα σας δώσω κανα δυο παραδείγματα. Το ένα είναι η ιδέα της γραμμικότητας, ότι αρχίζεις κάτι, ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδρομή, και αν τα κάνεις όλα σωστά θα παραμείνουν έτσι για όλη σου τη ζωή. … Η ζωή δεν είναι γραμμική, αλλά οργανική. … Η γραμμικότητα μας έχει γίνει εμμονή. Και η εμμονή αυτή κορυφώνεται με την έντονη επιθυμία για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο. Νομίζω ότι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο έχει γίνει εμμονή, σε κάποιες τουλάχιστον σχολές. Με αυτό δεν θέλω να αποτρέψω από τη φοίτηση σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά θέλω να τονίσω ότι δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι και δεν χρειάζεται να φοιτήσουν όλοι τώρα. Κάποιοι μπορεί να θελήσουν να φοιτήσουν σε κάποια άλλη στιγμή της ζωής τους. …</p>
<p style="text-align: justify;">Υπέγραφα βιβλία μου και ρώτησα κάποιον τι δουλειά κάνει και μου είπε: «Πυροσβέστης. …. Όταν ήμουν στο σχολείο ένας συγκεκριμένος καθηγητής μου είπε ότι πετάω τη ζωή του στα σκουπίδια, ότι θα έπρεπε να πάω στο πανεπιστήμιο, να γίνω καλός επαγγελματίας, ότι είχα τις ικανότητες και ότι χαράμιζα το ταλέντο μου. Και ήταν ταπεινωτικό γιατί το είπε μπροστά σε όλη την τάξη και ένιωσα πολύ άσχημα. Αλλά ήθελα να γίνω πυροσβέστης και μόλις τελείωσα το Λύκειο έκανα αίτηση στην Πυροσβεστική και με πήρανε». Και συνέχισα: «Ξέρετε, θυμήθηκα αυτόν τον καθηγητή μου, πριν από λίγα λεπτά που μιλούσατε, γιατί πριν από 6 μήνες του έσωσα τη ζωή. Είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και τον έβγαλα έξω από το αυτοκίνητο, του έκανα καρδιοαναπνευστική ανάνηψη και έσωσα και τη γυναίκα του». Και τελείωσε λέγοντας: «Υποθέτω θα ανέβηκα στα μάτια του τώρα».</p>
<p style="text-align: justify;">Ξέρετε για μένα οι ανθρώπινες κοινότητες εξαρτώνται από μια πληθώρα διαφορετικών ταλέντων, και όχι από μία μόνο ικανότητα. Και στη καρδιά των προκλήσεων είναι να επαναπροσδιορίσουμε την αίσθηση μας για την ικανότητα και την ευφυΐα. Η γραμμικότητα είναι το πρόβλημα. Όταν ήρθα στο Λος Άντζελες, περίπου πριν εννιά χρόνια, αντιμετώπισα μια εκπαιδευτική πολιτική, με συγκεκριμένους στόχους και αρχές, που συνοψίζονταν στο ρητό «Το Πανεπιστήμιο αρχίζει από το Νηπιαγωγείο». Όχι, διαφωνώ. Αν είχαμε χρόνο θα το εξηγούσα, αλλά στα περιορισμένα πλαίσια αυτής της ομιλίας δεν μπορώ.</p>
<p style="text-align: justify;">Το Νηπιαγωγείο αρχίζει στο Νηπιαγωγείο! Ένας φίλος μου κάποτε είπε, «Ξέρεις, ένα παιδί τριών ετών, δεν είναι μισό παιδί έξι ετών, είναι τριών». Υπάρχει πλέον τόσος ανταγωνισμός ακόμα και για να εισαχθείς στο Νηπιαγωγείο, για να φοιτήσεις στο σωστό Νηπιαγωγείο περνάς από συνέντευξη πλέον σε ηλικία τριών χρονών. Τα παιδιά κάθονται μπροστά από επιτροπές, με τα βιογραφικά τους, και ακούνε να τους λένε: «Αυτό είναι όλο; Είσαι στον κόσμο τριάντα έξι μήνες και μόνο αυτό έχεις να δείξεις; Δεν έχεις καταφέρει τίποτα. Ξόδεψες τους πρώτους έξι μήνες στο θηλασμό, όπως βλέπω». Βλέπετε, είναι πράγματι εξωφρενικό, αλλά το κάνουμε.</p>
<p style="text-align: justify;">Το άλλο μεγάλο θέμα είναι ο κομφορμισμός. Δημιουργήσαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο στυλ των φαστφουντάδικων. … Ξέρετε υπάρχουν δύο μοντέλα διασφάλισης ποιότητας στην εστίαση. Το ένα είναι του φαστφουντ όπου όλα είναι σταθερά. Το άλλο είναι το μοντέλο των Ζάγκα και Μισελίν εστιατορίων, όπου τίποτα δεν είναι σταθερό, όλα προσαρμόζονται στις περιστάσεις. Κι εμείς προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε το μοντέλο του φαστφουντ στην εκπαίδευση. Και το αποτέλεσμα είναι να έχει φτωχύνει τόσο το πνεύμα μας όσο και η ενέργεια μας, όπως και τα φαστφουνταδικα έχουν φτωχύνει από θρεπτικά συστατικά τα υλικά μας σώματα. Νομίζω όπως ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι τα ανθρώπινα ταλέντα είναι πολύ διαφορετικά. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά χαρίσματα. </p>
<p style="text-align: justify;">Θυμήθηκα τελευταία ότι όταν ήμουν παιδί μου είχαν χαρίσει μια κιθάρα, περίπου την ίδια περίοδο που ο Έρικ Κλάπτον πήρε την πρώτη του κιθάρα. Και στην περίπτωση του Έρικ Κλάπτον είχε αποτέλεσμα, μόνο αυτό λέω. Κατά κάποιον τρόπο, δεν έκαμνε για μένα. Δεν μπορούσα να κάνω αυτό το πράγμα να δουλέψει, ανεξαρτήτως των προσπαθειών που κατέβαλα. Απλά δεν γινόταν. Αλλά δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό. Πρόκειται για το ΠΑΘΟΣ. Πολλές φορές, οι άνθρωποι γίνονται καλοί σε πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν πραγματικά. Το θέμα είναι το ΠΑΘΟΣ, και τι συναρπάζει το πνεύμα μας και μας δίνει ενέργεια. Αν κάνεις πράγματα που αγαπάς, στα οποία είσαι καλός, ο χρόνος περνάει με εντελώς διαφορετικό ρυθμό. … Αν κάνεις κάτι που αγαπάς μία ώρα σου φαίνεται σαν πέντε λεπτά. Αν κάνεις κάτι που δεν ταιριάζει στο πνεύμα σου, τα πέντε λεπτά θα τα νιώθεις ως μία ώρα. …</p>
<p style="text-align: justify;">Νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο εκπαίδευσης που ακολουθούμε. Πρέπει να πάμε από αυτό που ουσιαστικά είναι ένα Βιομηχανικό μοντέλο εκπαίδευσης, ένα μαζικό μοντέλο, που βασίζεται στη γραμμικότητα, στον κομφορμισμό και στη μαζικότητα και να μετακινηθούμε σε ένα μοντέλο που έρχεται πιο κοντά στο στυλ της Γεωργίας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ανθρώπινη άνθισει των ικανοτήτων δεν είναι μια ΜΗΧΑΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, αλλά μια ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ. Και δεν μπορείς να προβλέψεις το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ανάπτυξης. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, όπως και ένας αγρότης, να δημιουργήσεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορέσει κάποιος να ευδοκιμήσει. Έτσι αν επιλέξουμε να αναμορφώσουμε και να μετασχηματίσουμε την εκπαίδευση, δεν πρέπει να δημιουργήσουμε έναν κλώνο αυτού του συστήματος. … Πρέπει να κάνουμε πιο προσωπική την εκπαίδευση προς τα άτομα τα οποία διδάσκονται κάθε φορά. … Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα κίνημα στην εκπαίδευση στο οποίο οι άνθρωποι να αναπτύσσουν τις δικές τους λύσεις, αλλά με εξωτερική βοήθεια βασισμένη σε ένα προσωπικό πρόγραμμα σπουδών. … Οι σύγχρονες τεχνολογίες συνδυαζόμενες με δασκάλους με πηγαίο ταλέντο, δίνουν την ευκαιρία για μια πραγματική επανάσταση στην εκπαίδευση. … Αλλά πρέπει να αλλάξουμε το βιομηχανικό μοντέλο, σε γεωργικό μοντέλο, όπου το κάθε σχολείο θα μπορεί να δώσει καρπούς. …</p>
<p style="text-align: justify;">Θέλω να σας διαβάσω γρήγορα, ένα μικρό ποίημα του Γέιτς, έναν ποιητή που μάλλον γνωρίζετε. Έγραψε το ποίημα στην αγαπημένη του, Μοντ Γκον, θρηνώντας το γεγονός ότι δε μπορούσε να της δώσει αυτό που πίστευε ότι η ίδια επιθυμούσε. Και είπε: «Έχω κάτι άλλο να σου δώσω, αλλά ίσως δεν το θέλεις». Έγραψε τα εξής:</p>
<p style="text-align: justify;">«Αν είχα τ' ουρανού την πλουμιστή τη φορεσιά</p>
<p style="text-align: justify;">την υφασμένη από χρυσό κι απ' ασημένιο φως</p>
<p style="text-align: justify;">τη γαλανή, τη μελιχρή, τη μαυροκεντημένη φορεσιά</p>
<p style="text-align: justify;">από νύχτα κι από μέρα κι από αποσπερίσιο φως</p>
<p style="text-align: justify;">τη φορεσιά μου θα άπλωνα κάτω από τα πόδια σου</p>
<p style="text-align: justify;">μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου</p>
<p style="text-align: justify;">τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου.</p>
<p style="text-align: justify;">Πάτα ελαφρά, γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου».</p>
<p style="text-align: justify;">Και κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, τα παιδιά μας, απλώνουν τα όνειρά τους κάτω από τα πόδια μας. Εμείς πρέπει να πατήσουμε όσο πιο ελαφριά γίνεται. Σας ευχαριστώ.</p>
</br>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-71621527948171427782019-02-05T21:17:00.000+02:002020-02-27T21:19:24.446+02:00Ken Robinson:«Αλλάζοντας τα πρότυπα της Εκπαίδευσης»<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />
Παρουσίαση με κινούμενα σχέδια ομιλίας<br />
του <a href="http://dip88.blogspot.gr/2012/04/ken-robinson.html#kenrob">Κεν Ρόμπινσον</a> με τίτλο:<br /><b>«ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ»</b>.<br />Φεβρουάριος 2010</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/MukR5xt3s6w?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: justify;">Όλες οι χώρες, αναθεωρούν την δημόσια εκπαίδευση τους. Υπάρχουν δύο λόγοι γι’ αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο πρώτος είναι οικονομικός.</p>
<p style="text-align: justify;">Προσπαθούμε να βρούμε πως θα μπορούσαμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας ώστε να βρουν τη θέση τους στις οικονομίες του 21ου αιώνα. Πώς μπορούμε όμως να το πετύχουμε αυτό δεδομένου ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε πως θα είναι η οικονομία στο τέλος της επόμενης εβδομάδας; Όπως άλλωστε η τελευταία (μιλάει τον Φεβρουάριο του 2010) αναταραχή διακηρύσσει. Πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό;</p>
<p style="text-align: justify;">Ο δεύτερος λόγος είναι πολιτισμικός.</p>
<p style="text-align: justify;">Κάθε χώρα προσπαθεί να βρει πως είναι δυνατόν να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας ώστε να αποκτήσουν πολιτισμική ταυτότητα, πώς να τους περάσουμε, τα πολιτισμικά γονίδια των κοινωνιών μας, ενώ ταυτόχρονα υφίστανται τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Πώς είναι δυνατόν να τετραγωνίσουμε τον κύκλο!</p>
<p style="text-align: justify;">Το πρόβλημα είναι ότι προσπαθούμε να συναντήσουμε το μέλλον χρησιμοποιώντας μεθόδους από το παρελθόν, ενώ ταυτόχρονα αποξενώνουμε εκατομμύρια παιδιά που δεν μπορούν να βρουν κάποιο λόγο για τον οποίο πηγαίνουν στο σχολείο.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν εμείς πηγαίναμε σχολείο, μας συγκρατούσε το σενάριο που έλεγε ότι αν δουλέψεις σκληρά και πας καλά στα μαθήματα και πάρεις ένα πτυχίο, ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ. Τα παιδιά μας δεν το πιστεύουν πλέον αυτό. Και καλά κάνουν, για να είμαστε ειλικρινείς. Είναι καλύτερα να έχεις ένα πτυχίο από το να μην έχεις, αλλά αυτό πλέον δεν είναι εγγύηση. Και ειδικότερα δεν είναι εγγύηση αν κατά τη διαδρομή μέχρι αυτό το πτυχίο περιθωριοποιήσεις ότι θεωρείς ότι είναι σημαντικό για τον εαυτό σου. Οπότε οι άνθρωποι λένε ότι χρειάζεται να ανεβάσουμε το επίπεδο και ότι αυτό είναι μια εξέλιξη. Αλήθεια; Ναι, χρειάζεται! Δεν λέει κανείς να κατεβάσουμε το επίπεδο, αλλά να το ανεβάσουμε; Βέβαια να το ανεβάσουμε.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-bottom:0px; padding-top:0px; padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; background-color:#d9e3e9;">Το πρόβλημα είναι ότι το τρέχον εκπαιδευτικό σύστημα σχεδιάστηκε και οργανώθηκε για μια διαφορετική εποχή. Σχεδιάστηκε μέσα στα πλαίσια της διανοητικής κουλτούρας του Διαφωτισμού και μέσα στις οικονομικές συνθήκες της Βιομηχανικής Επανάστασης.</span> Πριν τα μέσα του 19ου αιώνα δεν υπήρχε δημόσια εκπαίδευση. Βέβαια μπορούσες να μορφωθείς, αν είχες τα χρήματα, στους Ιησουίτες. Αλλά η δημόσια εκπαίδευση, η πληρωμένη από τη φορολογία, υποχρεωτική για όλους και δωρεάν στα σχολεία, ήταν μια επαναστατική ιδέα και πολλοί εναντιώθηκαν σ’ αυτήν. Έλεγαν ότι δεν είναι δυνατόν τα φτωχά παιδιά της εργατικής τάξης να ωφεληθούν από μια δημόσια εκπαίδευση. Είναι αδύνατον να μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν. Οπότε γιατί να σπαταλήσουμε χρόνο σ’ αυτό; Αυτό χτίστηκε πάνω σε μια σειρά από υποθέσεις σχετικά με την κοινωνική δομή και τις δυνατότητες που είχαν οι τάξεις. Καθοδηγούνταν από μια οικονομική επιταγή της εποχής, την οποία αν την εξετάσουμε θα διαπιστώσουμε ότι ήταν απλώς ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα του μυαλού. Ήταν, κατά βάση, η άποψη του Διαφωτισμού για τη νοημοσύνη του ανθρώπου. Η άποψη ότι η πραγματική ανθρώπινη νοημοσύνη θα πρέπει να διέπεται, από τον επαγωγικό συλλογισμό (όλοι οι άνθρωποι είναι ηθικοί, ο Σωκράτης είναι άνθρωπος, άρα ο Σωκράτης είναι ηθικός!) και από την γνώση των Κλασικών (Ομηρικά Έπη), δηλαδή από την ακαδημαϊκή δεξιότητα. Και αυτό βρίσκεται βαθιά μέσα στο DNA της δημόσιας εκπαίδευσης. Ότι δηλαδή υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων: αυτοί που έχουν την ακαδημαϊκή δεξιότητα και αυτοί που δεν την έχουν. Οι έξυπνοι άνθρωποι και οι μη έξυπνοι. <span style="padding-bottom:0px; padding-top:0px; padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; background-color:#d9e3e9;">Αυτό είχε σαν συνέπεια πολλοί ευφυείς να νομίζουν ότι δεν είναι ευφυείς επειδή κρίθηκαν με αυτή την ιδιαίτερη άποψη για το μυαλό.</span> Οπότε έχουμε δύο πυλώνες που πάνω τους στηρίζεται η εκπαίδευση: ένα οικονομικό κι έναν ιδεολογικό.</p>
<p style="text-align: justify;">Είναι πεποίθηση μου ότι αυτό το μοντέλο έχει προκαλέσει χάος στη ζωή πολλών ανθρώπων. Υπήρξε υπέροχο για μερικούς, υπάρχουν άνθρωποι που ωφελήθηκαν με θαυμάσιο τρόπο από αυτό το μοντέλο, αλλά οι περισσότεροι δεν ωφελήθηκαν. Αντίθετα, υπέφεραν από μια σύγχρονη επιδημία που είναι τόσο άστοχη όσο και πλασματική. Πρόκειται για τη πανούκλα του ADHD, τη «Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας» (ΔΕΠΥ). Αυτός είναι ο χάρτης των κρουσμάτων ADHD στην Αμερική. Αυτών που έχουν διαγνωσθεί και συνταγολογηθεί. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Άλλωστε δεν έχω τα προσόντα να κάνω κάτι τέτοιο. Και γνωρίζω ότι η πλειοψηφία των ψυχολόγων και των παιδιάτρων λένε ότι υπάρχει. Εξακολουθεί βέβαια να είναι αντικείμενο διαφωνιών. Αυτό που γνωρίζω σαν γεγονός είναι ότι δεν πρόκειται για επιδημία. Σε αυτά τα παιδιά χορηγήθηκαν φάρμακα με την ίδια ευκολία που τους βγάζαμε και τις αμυγδαλές για τον ίδιο αλλόκοτο λόγο, ότι είχε γίνει ιατρική μόδα.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-bottom:0px; padding-top:0px; padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; background-color:#d9e3e9;">Τα παιδιά μας ζουν στην πιο υπερπλήρη σε ερεθίσματα περίοδο της ιστορίας της γης. Βομβαρδίζονται με πληροφορίες και προκλήσεις από όλους τους χώρους, από τους υπολογιστές, τα iphones, τις διαφημίσεις, τα εκατοντάδες τηλεοπτικά κανάλια. Κι ερχόμαστε και τα τιμωρούμε επειδή δεν μπορούν να συγκεντρωθούν! Σε τι δεν μπορούν να συγκεντρωθούν; Στα βαρετά, στο μεγαλύτερο μέρος τους, πράγματα του σχολείου.</span> Μου φαίνεται ότι δεν είναι εντελώς σύμπτωση που οι περιπτώσεις της ΔΕΠΥ αυξήθηκαν παράλληλα με την αύξηση των τυποποιημένων διαγωνισμάτων. Σε αυτά τα παιδιά χορηγήθηκαν Ritalin και Adderall, και άλλα πολύ σοβαρά και μερικές φορές επικίνδυνα φάρμακα, για να κατορθώσουν να συγκεντρωθούν και να ηρεμήσουν. Αλλά σύμφωνα με αυτό το διάγραμμα η ΔΕΠΥ αυξάνεται καθώς ταξιδεύουμε προς τα ανατολικά της χώρας (ΗΠΑ). Οι άνθρωποι αρχίζουν να χάνουν το ενδιαφέρον τους στην Οκλαχόμα … ίσα-ίσα που μπορούν να σκέφτονται στο Αρκάνσας και μέχρι να φτάσουν στην Ουάσινγκτον το έχουν χάσει τελείως (ζωγραφίζει τον Τζωρτζ Μπους). Αν και πιστεύω ότι υπάρχουν διαφορετικές αιτίες γι’ αυτό. Είναι μια πλασματική επιδημία.</p>
<p style="text-align: justify;">Αν το σκεφτείτε. Κοιτάξτε τις Τέχνες. Πιστεύω ότι ισχύει το ίδιο και για την Επιστήμη και τα Μαθηματικά. Μιλάω όμως ειδικά για τις Τέχνες γιατί αυτές κυρίως είναι το θύμα αυτής της νοοτροπίας. Οι Τέχνες απευθύνονται ειδικά στο γεγονός της αισθητικής εμπειρίας. Κατά τη διάρκεια της αισθητικής εμπειρίας οι αισθήσεις σου λειτουργούν στο έπακρο. Όταν είσαι παρών στο τώρα, στη παρούσα στιγμή, όταν συντονίζεσαι με τον ενθουσιασμό αυτού που βιώνεις, όταν είσαι ΠΛΗΡΩΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ. Αναίσθητος είσαι όταν κλείνεις τις αισθήσεις σου, όταν νεκρώνεις τον εαυτό σου ως προς αυτό που συμβαίνει έξω από σένα και πολλά από αυτά τα φάρμακα, αυτό προκαλούν. Καταφέρνουμε τα παιδιά μας να διανύσουν το διάστημα της σχολικής εκπαίδευσης με το να τα αναισθητοποιούμε. Νομίζω ότι θα έπρεπε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο. Όχι να τα κοιμίζουμε αλλά να τα αφυπνίζουμε ως προς τον εαυτό τους που βρίσκεται μέσα τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Αλλά έχουμε αυτό το μοντέλο: Πιστεύω ότι έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει σχεδιαστεί για τις ανάγκες τις βιομηχανοποίησης και κατ’ εικόνα της. Θα δώσω μερικά παραδείγματα. Τα σχολεία είναι πάνω-κάτω οργανωμένα σύμφωνα με τα εργοστασιακά πρότυπα: Χτυπάει κουδούνι για τα διαλείμματα, ξεχωριστές εγκαταστάσεις ειδικευμένες σε ξεχωριστά θέματα. Τα παιδιά μορφώνονται σε φουρνιές. Τα εντάσσουμε στο σύστημα κατά ηλικιακές ομάδες. Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί υπάρχει αυτό το αυτονόητο ότι, το πιο σημαντικό πράγμα που έχουν κοινό τα παιδιά είναι η ηλικία τους; Είναι σαν, το πιο σημαντικό πράγμα γι’ αυτά να είναι η ημερομηνία παραγωγής τους … Κι όμως ξέρω παιδιά που είναι πολύ καλύτερα από άλλα παιδιά της ίδιας ηλικίας σε διαφορετικούς κλάδους. Ή σε διαφορετικές ώρες της ημέρας. Ή άλλα είναι καλύτερα σε μικρότερες ομάδες αντί σε μεγαλύτερες. Ή κάποια είναι καλύτερα όταν είναι μόνα τους. Αν σε ενδιαφέρει το μοντέλο της εκπαίδευσης δεν ξεκινάς από μια νοοτροπία γραμμής παραγωγής. Όλα αυτά γίνονται βασικά για συμμόρφωση με την αυξητική τάση. Παρατηρώντας την αύξηση των τυποποιημένων διαγωνισμάτων και των τυποποιημένων προγραμμάτων. Έχει να κάνει με την τυποποίηση.</p>
<p style="text-align: justify;">Πιστεύω ότι πρέπει να κινηθούμε προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό εννοώ όταν λέω να αλλάξουμε τα πρότυπα.</p>
<p style="text-align: justify;">Έγινε πρόσφατα μια θαυμάσια μελέτη για την αποκλίνουσα σκέψη που εκδόθηκε πριν ένα-δύο χρόνια. Η αποκλίνουσα σκέψη δεν είναι το ίδιο με την δημιουργικότητα. Ορίζω ως δημιουργικότητα τη διαδικασία να έχεις πρωτότυπες ιδέες που έχουν αξία. Η αποκλίνουσα σκέψη δεν είναι συνώνυμο, αλλά, μια απαραίτητη ιδιότητα της δημιουργικότητας. Είναι η ικανότητα να βλέπεις πολλές απαντήσεις σε μία ερώτηση, πολλούς διαφορετικούς τρόπους να ερμηνεύσεις μια ερώτηση, να σκέφτεσαι (όπως θα το έλεγε πιθανότατα ο Edward de Bono) ΠΛΑΓΙΑ, ΛΟΞΑ. Να σκέφτεσαι όχι μόνο με γραμμικούς ή συγκλίνοντες τρόπους. Να βλέπεις πολλαπλές απαντήσεις κι όχι μία. Υπάρχουν τεστ γι’ αυτό. Ένα απλό παράδειγμα είναι η ερώτηση: Πόσες χρήσεις μπορείτε να σκεφτείτε για ένα συνδετήρα; Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν δέκα ή δεκαπέντε. Κάποιοι που είναι καλοί σ’ αυτό μπορούν να σκεφτούν 200 χρήσεις. Και το πετυχαίνουν αυτό υποθέτοντας ότι, «θα μπορούσε ο συνδετήρας να έχει μήκος 60 μέτρα και να είναι φτιαγμένος από αφρώδες λάστιχο;» Σιγά μην έπρεπε να είναι ο συνδετήρας όπως τον ξέρουμε … Υπάρχουν τεστ λοιπόν γι’ αυτό και τα έκαναν σε 1500 ανθρώπους για το βιβλίο «Μετά το σημείο καμπής», και βάση των κανόνων του διαγωνισμού, αν πετύχαινες πάνω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο μπορούσες να θεωρηθείς «διάνοια» στην αποκλίνουσα σκέψη. Και σας ρωτάω: Ποιο πιστεύετε ότι ήταν το ποσοστό των ανθρώπων, <span style="padding-bottom:0px; padding-top:0px; padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; background-color:#d9e3e9;">από τους 1500 που διαγωνίστηκαν, που πέτυχαν να φτάσουν στο επίπεδο της «διάνοιας» στην αποκλίνουσα σκέψη; Πρέπει να ξέρετε κάτι ακόμα γι’ αυτούς: Ήταν παιδιά Νηπιαγωγείου, 3 έως 5 ετών. Ποιό ποσοστό ήταν «διάνοιες»; Το 98%! Το σημαντικό με αυτή την έρευνα ήταν ότι είχε μεγάλη χρονική διάρκεια. Οπότε επανεξέτασαν τα ίδια παιδιά 5 χρόνια αργότερα σε ηλικία 8 έως 10 ετών. Ποιο νομίζετε ότι ήταν το ποσοστό; 32%! Τα εξέτασαν ακόμη μία φορά 5 χρόνια αργότερα, όταν ήταν 13 έως 15 ετών. Το ποσοστό όσων έπιασαν το επίπεδο της «διάνοιας» έπεσε στο 10%!</span> Βλέπετε εδώ μια τάση; Αυτό το αποτέλεσμα μας λέει κάτι ενδιαφέρον, γιατί θα περιμέναμε να είναι αντίστροφο. Ξεκινάς και δεν είσαι πολύ καλός, αλλά, γίνεσαι καλύτερος μεγαλώνοντας. Αλλά αυτό το αποτέλεσμα δείχνει δύο πράγματα: Πρώτον. Όλοι έχουμε αυτή την ικανότητα. Δεύτερον. Μειώνεται. Πολλά συνέβησαν σε αυτά τα παιδιά καθώς μεγάλωναν, πολλά, αλλά το σημαντικότερο που τους συνέβη είναι ότι ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΚΑΝ. Επί 10 χρόνια στο σχολείο άκουγαν να τους λένε ότι υπάρχει μία μόνο λύση, αυτή που βρίσκεται στο Λυσάρι. Να μην την κοιτάξουν, να μην την αντιγράψουν γιατί αυτό είναι ζαβολιά. Έξω από το σχολείο αυτό λέγεται συνεργασία αλλά μέσα στο σχολείο … Αυτό δεν συμβαίνει επειδή το θέλουν οι δάσκαλοι, υπάρχει επειδή απλά συμβαίνει με αυτό τον τρόπο. Υπάρχει γιατί βρίσκεται στο γονίδιο της εκπαίδευσης. Πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά σχετικά με την ανθρώπινη ικανότητα, πρέπει να ξεπεράσουμε αυτή την παλιά αντίληψη για το τι είναι ακαδημαϊκό και τι δεν είναι, τι είναι αφηρημένο, τι θεωρητικό και τι σχετικό με την επαγγελματική σταδιοδρομία και να τα αναγνωρίσουμε ως αυτά που είναι: ένας ΜΥΘΟΣ! Δεύτερον, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η πιο πετυχημένη εκμάθηση συμβαίνει σε ομάδες (συνεργασίας), ότι η συνεργασία είναι το υλικό της ανάπτυξης. Αν εξατομικεύουμε τους ανθρώπους και τους ξεχωρίζουμε και τους κρίνουμε μεμονωμένα, τους ξεκόβουμε από το φυσικό μαθησιακό τους περιβάλλον. Και τρίτον, ότι αφορά με κρίσιμο τρόπο τον πολιτισμό των θεσμών μας, τις συνήθειες, το περιβάλλον, τον χώρο που καταλαμβάνουν.</p>
</br>
</br>
<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />
Η αρχική ομιλία του Κεν Ρόμπινσον περίληψη της οποίας είναι τα προηγούμενα</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/mCbdS4hSa0s?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</table></p>
</br>
</br>
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το έργο του Κεν Ρόμπινσον: <span style="padding-bottom:3px; padding-top:3px; padding-left:20px; padding-right:20px; background-color:#333;"><a class="menuu" href="http://www.sirkenrobinson.com" target="_blank">http://www.sirkenrobinson.com</a></span>
</br>
</br>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-64487448265776395712019-02-04T21:02:00.000+02:002020-02-27T21:05:07.259+02:00Ken Robinson: «Πώς να δραπετεύσουμε απ' την "κοιλάδα του θανάτου" της Εκπαίδευσης»<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />Ομιλία του Κεν Ρόμπινσον στο <a href="http://www.ted.com/" target="_blank">TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)</a>
με τίτλο: <br /><b>«ΠΩΣ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΟΥΜΕ ΑΠ' ΤΗΝ "ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ" ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ»</b><br />Απρίλης 2013</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe src="https://embed-ssl.ted.com/talks/lang/el/ken_robinson_how_to_escape_education_s_death_valley.html" width="540" height="310" frameborder="0" scrolling="no" webkitAllowFullScreen mozallowfullscreen allowFullScreen></iframe></td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: justify;">0:12</p>
<p style="text-align: justify;">Σας ευχαριστώ πολύ.</p>
<p style="text-align: justify;">0:16</p>
<p style="text-align: justify;">Μετακόμισα στην Αμερική πριν από 12 χρόνια με τη γυναίκα μου την Τέρυ και τα δύο παιδιά μας. Για να πω την αλήθεια, μετακομίσαμε στο Λος Άντζελες, (Γέλια) νομίζοντας πως μετακομίζουμε στην Αμερική, έτσι κι αλλιώς είναι μια σύντομη πτήση από το Λος Άντζελες ως την Αμερική.</p>
<p style="text-align: justify;">0:37</p>
<p style="text-align: justify;">Ήρθα εδώ πριν από 12 χρόνια, και όταν έφτασα μου είπαν διάφορα πράγματα, όπως ότι «Οι Αμερικάνοι δεν πιάνουν την ειρωνεία». Έχετε ακούσει αυτήν την άποψη; Δεν είναι αλήθεια. Έχω ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτής της χώρας. Δεν έχω βρει καμία απόδειξη πως οι Αμερικάνοι δεν πιάνουν την ειρωνεία. Είναι ένας απ' αυτούς τους πολιτιστικούς μύθους, όπως ότι «Οι Βρετανοί είναι συνεσταλμένοι». Δεν ξέρω γιατί το νομίζουν αυτό οι άνθρωποι. Έχουμε εισβάλει σε κάθε χώρα που έχουμε συναντήσει. (Γέλια) Δεν είναι πάντως αλήθεια ότι οι Αμερικάνοι δεν πιάνουν την ειρωνεία, θέλω απλά να ξέρετε ότι αυτό λένε οι άνθρωποι για εσάς, πίσω από την πλάτη σας. Έτσι όταν αποχωρείτε από κάποιο σαλόνι στην Ευρώπη οι άνθρωποι λένε πως ευτυχώς κανείς δεν ήταν ειρωνικός κατά την παρουσία σας εκεί.</p>
<p style="text-align: justify;">1:27</p>
<p style="text-align: justify;">Εγώ όμως ήξερα ότι οι Αμερικάνοι καταλαβαίνουν την ειρωνεία από τη στιγμή που διάβασα τη νομοθεσία με τίτλο «Κανένα Παιδί να μην Μείνει Πίσω». Διότι όποιος σκέφτηκε αυτόν τον τίτλο καταλαβαίνει από ειρωνεία, έτσι δεν είναι, διότι... -- (Γέλια) (Χειροκρότημα) ...διότι αφήνει εκατομμύρια παιδιά πίσω. Καταλαβαίνω βέβαια πως αυτό δεν είναι πολύ ελκυστικό όνομα για νομοθεσία: «Εκατομμύρια Παιδιά Μένουν Πίσω». Το καταλαβαίνω. Ποιο είναι το σχέδιο; Λοιπόν προτείνουμε να μείνουν εκατομμύρια παιδιά πίσω, και να πώς θα το κάνουμε.</p>
<p style="text-align: justify;">2:04</p>
<p style="text-align: justify;">Και δουλεύει υπέροχα. Σε κάποιες περιοχές της χώρας, 60% των παιδιών εγκαταλείπουν το λύκειο. Στις κοινότητες Ιθαγενών Αμερικανών, το ποσοστό είναι 80%. Αν μειώναμε τον αριθμό αυτό κατά το ήμισυ, μια εκτίμηση είναι πως θα δημιουργούσε καθαρό κέρδος για την οικονομία των ΗΠΑ στη διάρκεια 10 χρόνων σχεδόν ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Από οικονομική άποψη, δεν στέκει καλά μαθηματικά, να το κάνουμε; Κοστίζει πραγματικά ένα τεράστιο ποσό να μαζέψεις τη ζημιά από την κρίση των μαθητών που εγκαταλείπουν το σχολείο.</p>
<p style="text-align: justify;">2:41</p>
<p style="text-align: justify;">Αλλά η κρίση αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Αυτό που δεν υπολογίζει, είναι τα παιδιά που παραμένουν στο σχολείο αλλά έχουν αποκοπεί απ' αυτό, που δεν το απολαμβάνουν, δεν έχουν κανένα πραγματικό όφελος από αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">2:54</p>
<p style="text-align: justify;">Και δεν φταίει ότι δεν δαπανώνται αρκετά χρήματα. Η Αμερική ξοδεύει περισσότερα χρήματα για την εκπαίδευση από τις περισσότερες χώρες. Το μέγεθος των τάξεων είναι μικρότερο από πολλές άλλες χώρες. Υπάρχουν εκατοντάδες πρωτοβουλίες κάθε χρόνο που προσπαθούν να βελτιώσουν την εκπαίδευση. Το πρόβλημα είναι πως όλα βαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Υπάρχουν τρεις αρχές πάνω στις οποίες ακμάζει η ανθρώπινη ζωή, αλλά αντικρούονται από την κουλτούρα της εκπαίδευσης κάτω από την οποία οι περισσότεροι δάσκαλοι πρέπει να εργάζονται και οι περισσότεροι μαθητές πρέπει να υπομένουν.</p>
<p style="text-align: justify;">3:27</p>
<p style="text-align: justify;">Η πρώτη αρχή είναι αυτή: Πως τα ανθρώπινα όντα είναι διαφορετικά και ποικιλόμορφα από τη φύση τους.</p>
<p style="text-align: justify;">3:35</p>
<p style="text-align: justify;">Να σας ρωτήσω, πόσοι από εσάς έχετε δικά σας παιδιά; Εντάξει. Ή εγγόνια; Μήπως δύο ή περισσότερα παιδιά; Ωραία. Οι υπόλοιποι θα έχετε δει τέτοια παιδιά. (Γέλια) Μικρά ανθρωπάκια που τριγυρνάνε. Θα βάλω μαζί σας ένα στοίχημα, και είμαι βέβαιος ότι θα το κερδίσω. Αν έχετε δύο ή περισσότερα παιδιά, στοιχηματίζω πως είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Δεν είναι; (Χειροκρότημα) Δεν θα τα μπερδεύατε ποτέ, έτσι δεν είναι; Να πείτε «Για θύμισέ μου, ποιος είσαι εσύ;» «Η μάνα σου κι εγώ πρόκειται να εισάγουμε έναν χρωματικό κώδικα ώστε να μην μπερδευόμαστε».</p>
<p style="text-align: justify;">4:20</p>
<p style="text-align: justify;">Η εκπαίδευση κάτω από το νομοσχέδιο «Κανένα Παιδί να μην Μείνει Πίσω» βασίζεται στην ομοιομορφία, όχι στη διαφορετικότητα. Αυτό που τα σχολεία ενθαρρύνονται να κάνουν, είναι να βρουν τι μπορούν να επιτύχουν τα παιδιά μέσα σε ένα στενό φάσμα επιτευγμάτων. Ένα από τα αποτελέσματα του «Κανένα Παιδί να μην Μείνει Πίσω» ήταν η προσήλωση στους τομείς των Θετικών Επιστημών και της Τεχνολογίας. Είναι πολύ σημαντικοί. Δεν είμαι εδώ για να επιχειρηματολογήσω εναντίον της επιστήμης και των μαθηματικών. Αντιθέτως, είναι αναγκαίοι κλάδοι, αλλά δεν είναι επαρκείς. Η αληθινή εκπαίδευση οφείλει να δώσει ίση βαρύτητα στις τέχνες, τις ανθρωπιστικές επιστήμες, τη φυσική αγωγή. Ένας μεγάλος αριθμός παιδιών, ...συγγνώμη, ευχαριστώ (Χειροκρότημα) -- Μια εκτίμηση για την Αμερική λέει πως κάπου το 10% των παιδιών, που παίρνουν αυτό το δρόμο, διαγιγνώσκονται με διάφορες παθήσεις κάτω από τον ευρύ τίτλο της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής. Το ΔΕΠΥ. Δεν λέω πως δεν υπάρχει αυτό. Απλά δεν πιστεύω πως είναι τέτοια επιδημία. Αν βάλετε τα παιδιά να κάθονται με τις ώρες, και να κάνουν χαμηλής ποιότητας γραφειοκρατική εργασία, μην εκπλαγείτε αν αρχίσουν να νευριάζουν. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Τα παιδιά στην πλειψηφία τους, δεν υποφέρουν από κάποια ψυχολογική πάθηση. Πάσχουν από παιδική ηλικία. (Γέλια) Το ξέρω, επειδή πέρασα τα πρώτα χρόνια μου ως παιδί. Έζησα το όλο θέμα. Τα παιδιά ευημερούν καλύτερα σε ένα ευρύ πρόγραμμα σπουδών που αγκαλιάζει τα διάφορα ταλέντα τους, κι όχι ένα μικρό μέρος τους. Παρεμπιπτόντως, οι τέχνες δεν είναι σημαντικές επειδή βελτιώνουν τους βαθμούς των μαθηματικών. Είναι σημαντικές επειδή μιλούν σε κομμάτια της ύπαρξης των παιδιών που μένουν, κατά τα άλλα, ανέγγιχτα.</p>
<p style="text-align: justify;">6:13</p>
<p style="text-align: justify;">Η δεύτερη, ... ευχαριστώ -- (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">6:19</p>
<p style="text-align: justify;">Η δεύτερη αρχή που ωθεί την ανθρώπινη ζωή ν' ακμάζει είναι η περιέργεια. Αν μπορείτε ν' ανάψετε τη σπίθα της περιέργειας σε ένα παιδί, πολύ συχνά μαθαίνει χωρίς καμία περαιτέρω βοήθεια. Τα παιδιά είναι μαθητές εκ φύσεως. Είναι πραγματικό επίτευγμα να σβήσεις αυτήν την ικανότητα, ή να την καταπνίξεις. Η περιέργεια είναι η κινητήρια δύναμη της επιτυχίας. Τώρα, ο λόγος που το λέω αυτό είναι επειδή ένα απ' τα αποτελέσματα της σημερινής κουλτούρας, αν μπορώ να το πω έτσι, είναι ο απο-επαγγελματισμός των δασκάλων. Δεν υπάρχει σύστημα στον κόσμο ή σχολείο στη χώρα που να είναι καλύτερο από τους δασκάλους του. Οι δάσκαλοι είναι η ψυχή της επιτυχίας των σχολείων. Αλλά η διδασκαλία είναι μια δημιουργική διαδικασία. Η διδασκαλία, όταν είναι κατάλληλα σχεδιασμένη, δεν είναι ένα σύστημα χορήγησης. Δεν είσαι εκεί μόνο για να μεταλαμπαδεύεις αφομοιωμένη πληροφορία. Οι σπουδαίοι δάσκαλοι το κάνουν αυτό, αλλά αυτό που επίσης κάνουν είναι να καθοδηγούν, να ερεθίζουν, να προκαλούν, να κινούν την προσοχή. Βλέπετε, στο τέλος, η εκπαίδευση αφορά τη μάθηση. Εάν δεν μαθαίνεις κάτι, δεν υπάρχει εκπαίδευση. Οι άνθρωποι μπορούν να μιλούν ατέλειωτες ώρες για την εκπαίδευση, χωρίς ποτέ να μιλήσουν για τη μάθηση. Το όλο νόημα της εκπαίδευσης είναι να καταφέρεις να μάθουν οι άνθρωποι.</p>
<p style="text-align: justify;">7:40</p>
<p style="text-align: justify;">Ένας φίλος μου, ένας ηλικιωμένος φίλος, --στην πραγματικότητα πολύ ηλικιωμένος, έχει πεθάνει. (Γέλια) Μέχρι τόσο μπορεί να γεράσει κανείς, πολύ φοβάμαι. Ήταν όμως τρομερός τύπος, εξαιρετικός φιλόσοφος. Συνήθιζε να μιλάει για τη διαφορά ανάμεσα στο νόημα της δραστηριότητας και του επιτεύματος στα ρήματα. Μπορεί, ξέρετε, ν' ασχολείσαι με μια δραστηριότητα, αλλά να μην επιτυγχάνεις κάτι, όπως με τη δίαιτα. Είναι πολύ καλό παράδειγμα. Τον βλέπετε; Κάνει δίαιτα. Χάνει καθόλου βάρος; Μπα, όχι. Η διδασκαλία είναι το ίδιο πράγμα. Μπορείς να πεις «Η Ντέμπορα είναι στην αίθουσα 34 και διδάσκει». Αν όμως κανένας δεν μαθαίνει κάτι, μπορεί να καταπιάνεται με τη διδασκαλία αλλά να μην την ολοκληρώνει.</p>
<p style="text-align: justify;">8:29</p>
<p style="text-align: justify;">Ο ρόλος του δασκάλου είναι να διευκολύνει τη μάθηση. Αυτό είναι όλο. Μέρος του προβλήματος είναι, νομίζω, πως η κυρίαρχη κουλτούρα της εκπαίδευσης, έχει επικεντρωθεί όχι στη διδασκαλία και τη μάθηση, αλλά στην εξέταση. Η εξέταση είναι σημαντική. Οι τυποποιημένες εξετάσεις, έχουν τη θέση τους. Δεν μπορούν όμως να είναι η κυρίαρχη κουλτούρα της εκπαίδευσης. Θα έπρεπε να είναι διαγνωστικές. Να βοηθούν. (Χειροκρότημα) Αν πάω για μια ιατρική εξέταση, θέλω κάποια τυποποιημένα τεστ. Τα θέλω. Θέλω να ξέρω το επίπεδο της χοληστερίνης μου σε σύγκριση με όλους τους άλλους, σε μια δεδομένη κλίμακα. Δεν θέλω να είναι σε κάποια κλίμακα που επινόησε ο γιατρός μου στο αυτοκίνητο.</p>
<p style="text-align: justify;">9:14</p>
<p style="text-align: justify;">«Η χοληστερίνη σας είναι αυτό που ονομάζω Κλίμακα Πορτοκάλι».</p>
<p style="text-align: justify;">9:17</p>
<p style="text-align: justify;">«Αλήθεια; Και είναι καλό αυτό;» «Δεν γνωρίζουμε.»</p>
<p style="text-align: justify;">9:23</p>
<p style="text-align: justify;">Όλα αυτά όμως θα έπρεπε να υποστηρίζουν τη μάθηση, όχι να την καταστέλλουν, όπως γίνεται πολύ συχνά. Έτσι, στη θέση της περιέργειας, αυτό που έχουμε, είναι μια κουλτούρα συμμόρφωσης. Τα παιδιά μας και οι δάσκαλοι ενθαρρύνονται ν' ακολουθούν αλγόριθμους ρουτίνας αντί να διεγείρουν αυτή τη δύναμη της φαντασίας και της περιέργειας. Η τρίτη αρχή είναι αυτή: πως η ανθρώπινη ζωή, είναι εγγενώς δημιουργική. Είναι η αιτία που έχουμε όλοι διαφορετικά βιογραφικά. Δημιουργούμε τις ζωές μας, και μπορούμε να τις αναδημιουργήσουμε καθώς τις εξετάζουμε. Είναι το κοινό νόμισμα της ανθρωπότητας. Είναι η αιτία που ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι τόσο ενδιαφέρον, ποικίλος και δυναμικός. Θέλω να πω κι άλλα ζώα μπορεί να έχουν φαντασία και δημιουργικότητα, αλλά δεν είναι τόσο εμφανής όσο η δική μας. Εννοώ, μπορεί να έχεις ένα σκύλο. Και ο σκύλος μπορεί να έχει κατάθλιψη. Δεν ακούει όμως Ρέϊντιοχεντ, ακούει; (Γέλια) Ούτε αγναντεύει έξω απ' το παράθυρο μ' ένα μπουκάλι Τζακ Ντάνιελς. (Γέλια)</p>
<p style="text-align: justify;">10:27</p>
<p style="text-align: justify;">Κι αν του πείτε «Θέλεις να πάμε μια βόλτα;»</p>
<p style="text-align: justify;">10:29</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν λέει «Μπα, καλά είμαι. Πήγαινε εσύ. Θα περιμένω. Τράβα όμως φωτογραφίες».</p>
<p style="text-align: justify;">10:38</p>
<p style="text-align: justify;">Όλοι δημιουργούμε τις ζωές μας, μέσα από μια αέναη διαδικασία όπου σκεπτόμαστε εναλλακτικές λύσεις και δυνατότητες, κι ένας από τους ρόλους της εκπαίδευσης είναι να αφυπνίζει και ν' αναπτύσσει τις δυνάμεις της δημιουργικότητας. Αντ' αυτού, αυτό που έχουμε είναι μια κουλτούρα τυποποίησης.</p>
<p style="text-align: justify;">10:53</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν υπάρχει λόγος να είναι έτσι τα πράγματα. Πραγματικά δεν υπάρχει. Η Φινλανδία είναι συχνά πρωτοπόρος στα μαθηματικά, τις επιστήμες και την ανάγνωση. Ξέρουμε μόνο πως τα πάνε καλά σ' αυτά επειδή μόνο αυτά εξετάζονται σήμερα. Αυτό είναι το πρόβλημα με τις εξετάσεις. Δεν ψάχνουν για άλλα πράγματα, εξίσου σημαντικά. Το θέμα με την εργασία στη Φινλανδία είναι το εξής: Δεν παθιάζονται μ' αυτούς τους κλάδους. Έχουν μια πολύ ευρεία προσέγγιση της εκπαίδευσης η οποία περιλαμβάνει ανθρωπιστικές επιστήμες, φυσική αγωγή και τέχνες.</p>
<p style="text-align: justify;">11:23</p>
<p style="text-align: justify;">Δεύτερον, δεν υπάρχουν τυποποιημένα τεστ στη Φινλανδία. Θέλω να πω, υπάρχουν κάποια, αλλά δεν είναι αυτά που ωθούν τους ανθρώπους. Δεν είναι αυτά που τους κάνουν να εργάζονται.</p>
<p style="text-align: justify;">11:35</p>
<p style="text-align: justify;">Και το τρίτο, και ήμουν σε μια συνάντηση πρόσφατα με μερικούς ανθρώπους από τη Φινλανδία, βέρους Φινλανδούς, και κάποιος από το Αμερικάνικο σύστημα έλεγε στους Φινλανδούς, «Τι κάνετε για τα ποσοστά εγκατάλειψης του σχολείου στη Φινλανδία;»</p>
<p style="text-align: justify;">11:48</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτοί έδειχναν λίγο σαστισμένοι και είπαν: «Δεν έχουμε τέτοια ποσοστά. Γιατί να εγκαταλείψει κάποιος το σχολείο; Αν οι άνθρωποι έχουν προβλήματα, βρισκόμαστε άμεσα κοντά τους τους βοηθούμε και τους στηρίζουμε».</p>
<p style="text-align: justify;">11:59</p>
<p style="text-align: justify;">Οι άνθρωποι βέβαια λένε πάντα «Ξέρεις, δεν μπορείς να συγκρίνεις τη Φινλανδία με την Αμερική».</p>
<p style="text-align: justify;">12:04</p>
<p style="text-align: justify;">Όχι. Ο πληθυσμός στη Φινλανδία είναι νομίζω γύρω στα πέντε εκατομμύρια. Μπορείς όμως να τη συγκρίνεις με μια πολιτεία των ΗΠΑ. Πολλές πολιτείες των ΗΠΑ έχουν μικρότερο πληθυσμό. Εννοώ, έχω πάει σε μερικές πολιτείες της Αμερικής και ήμουν ο μόνος άνθρωπος εκεί. (Γέλια) Αλήθεια. Αλήθεια. Μου ζήτησαν να κλειδώσω φεύγοντας. (Γέλια)</p>
<p style="text-align: justify;">12:29</p>
<p style="text-align: justify;">Αλλά αυτό που κάνουν όλα τα συστήματα υψηλών επιδόσεων στον κόσμο δεν είναι εμφανές δυστυχώς, στα συστήματα της Αμερικής -- εννοώ, επί συνόλου. Ένα είναι αυτό: Εξατομικεύουν τη διδασκαλία και τη μάθηση. Αναγνωρίζουν πως οι μαθητές είναι που μαθαίνουν και το σύστημα πρέπει να τους εξάψει την περιέργεια, την ατομικότητα και τη δημιουργικότητα. Έτσι τους κάνεις να μάθουν.</p>
<p style="text-align: justify;">12:58</p>
<p style="text-align: justify;">Το δεύτερο είναι ότι αποδίδουν πολύ υψηλή θέση στο επάγγελμα του δασκάλου. Αναγνωρίζουν πως δεν μπορείς να βελτιώσεις την εκπαίδευση αν δεν επιλέξεις αξιόλογους ανθρώπους να διδάξουν κι αν δεν τους παρέχεις συνεχή υποστήριξη και επαγγελματική εξέλιξη. Η επένδυση στην επαγγελματική ανάπτυξη δεν είναι κόστος. Είναι μια επένδυση και κάθε χώρα που επιτυγχάνει το ξέρει, είτε πρόκειται για την Αυστραλία, τον Καναδά, τη Νότιο Κορέα, τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ ή τη Σαγκάη. Ξέρουν πως έτσι έχουν τα πράγματα.</p>
<p style="text-align: justify;">13:28</p>
<p style="text-align: justify;">Και το τρίτο είναι πως μεταβιβάζουν την ευθύνη στο επίπεδο του σχολείου, για να γίνει η δουλειά. Βλέπετε, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του να μπαίνεις σε κατάσταση διοίκησης και ελέγχου της εκπαίδευσης -- Αυτό συνέβη σε μερικά συστήματα. Κεντρικές ή πολιτειακές κυβερνήσεις αποφασίζουν πως ξέρουν καλύτερα και θα σου πουν τι να κάνεις. Το πρόβλημα είναι πως η εκπαίδευση δεν λαμβάνει χώρα στις αίθουσες των επιτροπών των νομοθετικών κτιρίων μας, αλλά στις σχολικές αίθουσες και τα σχολεία, και οι άνθρωποι που την πραγματοποιούν είναι οι δάσκαλοι και οι μαθητές, κι αν αφαιρέσεις την κρίση τους, παύει να λειτουργεί. Πρέπει να την επιστρέψουμε στους ανθρώπους. (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">14:13</p>
<p style="text-align: justify;">Γίνεται εξαιρετικό έργο σε αυτή τη χώρα. Πρέπει όμως να πω πως συμβαίνει παρά την κυρίαρχη κουλτούρα της εκπαίδευσης, και όχι εξαιτίας της. Είναι σαν να πλέουν οι άνθρωποι συνεχώς ενάντια στον άνεμο. Ο λόγος νομίζω είναι ο ακόλουθος: Πολλές από τις τρέχουσες πολιτικές βασίζονται σε μηχανιστικές αντιλήψεις της εκπαίδευσης. Λες και η εκπαίδευση είναι μια βιομηχανική διαδικασία που μπορεί να βελτιωθεί έχοντας καλύτερα δεδομένα, και κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού αυτών που χαράσσουν πολιτικές, υπάρχει η ιδέα ότι αν ρυθμίσουν αρκετά καλά το σύστημα θα λειτουργεί άψογα στο μέλλον. Δεν είναι έτσι και ποτέ δεν ήταν.</p>
<p style="text-align: justify;">14:54</p>
<p style="text-align: justify;">Το ζήτημα είναι ότι η εκπαίδευση δεν είναι ένα μηχανικό σύστημα. Είναι ένα ανθρώπινο σύστημα. Αφορά ανθρώπους που είτε θέλουν, είτε δεν θέλουν να μάθουν. Κάθε μαθητής που εγκαταλείπει το σχολείο έχει κάποιο λόγο που το κάνει ο οποίος είναι ριζωμένος στην βιογραφία του. Ίσως να το βρίσκει βαρετό ή άσχετο. Ίσως βρίσκει πως έρχεται σε αντίθεση με τη ζωή που βιώνει έξω απ' το σχολείο. Υπάρχουν κάποιες τάσεις, αλλά οι ιστορίες είναι πάντα μοναδικές. Ήμουν σε μια συνάντηση πρόσφατα στο Λος Άντζελες γι' αυτό που ονομάζουν εναλλακτικά προγράμματα μάθησης. Είναι σχεδιασμένα να φέρνουν τους μαθητές πίσω στην εκπαίδευση. Έχουν συγκεκριμένα κοινά χαρακτηριστικά. Είναι ιδιαίτερα εξατομικευμένα. Έχουν ισχυρή υποστήριξη για τους δασκάλους, στενούς δεσμούς με την κοινότητα και ένα ευρύ και ποικίλο πρόγραμμα σπουδών, καθώς και προγράμματα που απασχολούν τους μαθητές εντός και εκτός του σχολείου. Και λειτουργούν. Το ενδιαφέρον για μένα είναι πως τα ονομάζουν «εναλλακτική εκπαίδευση». Καταλαβαίνετε; Όλα τα στοιχεία, απ' όλον τον κόσμο δείχνουν πως αν τα κάναμε όλοι αυτά, δεν θα υπήρχε ανάγκη εναλλακτικού σχεδίου. (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">16:12</p>
<p style="text-align: justify;">Νομίζω λοιπόν πως πρέπει να ενστερνιστούμε μια διαφορετική μεταφορά. Πρέπει ν' αναγνωρίσουμε πως πρόκειται για ένα ανθρώπινο σύστημα, και πως υπάρχουν συνθήκες υπό τις οποίες οι άνθρωποι προκόβουν και συνθήκες κάτω από τις οποίες αποτυγχάνουν. Είμαστε εξάλλου οργανικά όντα, και η εκπαιδευτική καλλιέργεια μάς είναι απολύτως απαραίτητη. Η καλλιέργεια είναι οργανικός όρος, σωστά;</p>
<p style="text-align: justify;">16:34</p>
<p style="text-align: justify;">Κοντά στον τόπο κατοικίας μου, βρίσκεται η Κοιλάδα του Θανάτου. Πρόκειται για τη θερμότερη, πιο άνυδρη περιοχή της Αμερικής, και τίποτα δε φυτρώνει εκεί. Δε φυτρώνει τίποτα επειδή ποτέ δε βρέχει. Εξ' ου και η ονομασία, Κοιλάδα του Θανάτου. Το χειμώνα του 2004, έβρεξε στην Κοιλάδα του Θανάτου. 18 εκατοστά βροχής, έπεσαν σε μικρό χρονικό διάστημα. Την άνοιξη του 2005, υπήρξε ένα φαινόμενο. Το έδαφος της Κοιλάδας του Θανάτου, καλύφθηκε με λουλούδια για ένα διάστημα. Αυτό που αποδείχθηκε είναι το εξής: Η Κοιλάδα του Θανάτου δεν είναι νεκρή. Είναι κοιμισμένη. Ακριβώς κάτω από την επιφάνεια, υπάρχουν σπόροι δυνατοτήτων που περιμένουν τις σωστές συνθήκες για ν' αναπτυχθούν, και με τα οργανικά συστήματα, αν οι συνθήκες είναι σωστές, η ζωή είναι αναπόφευκτη. Συμβαίνει όλη την ώρα. Παίρνεις μια περιοχή, ένα σχολείο, μια περιφέρεια, αλλάζεις τις συνθήκες, δίνεις στους ανθρώπους μια διαφορετική αίσθηση των δυνατοτήτων τους, ένα διαφορετικό σύνολο προσδοκιών, ένα ευρύτερο φάσμα ευκαιριών, τιμάς και σέβεσαι τις σχέσεις μεταξύ των διδασκόντων και των διδασκομένων, δίνεις στους ανθρώπους την ευκαιρία να είναι δημιουργικοί και να καινοτομήσουν σ' αυτό που κάνουν, και τα σχολεία που ήταν κάποτε στερημένα, ανθίζουν.</p>
<img src="https://i2.cdn.turner.com/cnnnext/dam/assets/160223112736-01-death-valley-wildflowers-exlarge-169.jpg" width="580" style="">
<p style="text-align: center;"><a href="http://edition.cnn.com/2016/02/23/us/death-valley-wildflowers/"><b>«Death Valley comes alive with 'superbloom' of wildflowers»</b></a></p>
<p style="text-align: justify;">17:56</p>
<p style="text-align: justify;">Οι μεγάλοι ηγέτες το γνωρίζουν αυτό. Ο πραγματικός ρόλος της ηγεσίας στην εκπαίδευση --και νομίζω ισχύει σε εθνικό επίπεδο, σε κρατικό επίπεδο, και σε σχολικό επίπεδο-- δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι διοικητικός και ελεγκτικός. Ο πραγματικός ρόλος της ηγεσίας είναι ο έλεγχος του κλίματος, η δημιουργία ενός κλίματος δυνατοτήτων. Αν το κάνετε αυτό, οι άνθρωποι θα ανταποκριθούν στην πρόκληση και θα επιτύχουν πράγματα που δεν μπορούσατε να προβλέψετε και δεν περιμένατε.</p>
<p style="text-align: justify;">18:23</p>
<p style="text-align: justify;">Υπάρχει μια θαυμάσια ρήση του Βενιαμίν Φραγκλίνου. «Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι στον κόσμο: Αυτοί που είναι αμετακίνητοι, άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν, δε θέλουν να καταλάβουν, και δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε γι' αυτό. Υπάρχουν αυτοί που είναι ευμετάβλητοι, που βλέπουν την ανάγκη γι' αλλαγή και είναι προετοιμασμένοι να την αφουγκραστούν. Και είναι κι εκείνοι που κινούνται, αυτοί που κάνουν τα πράγματα να συμβούν». Αν ενθαρρύνουμε περισσότερους ανθρώπους, αυτό θα γίνει ένα κίνημα. Κι αν το κίνημα είναι αρκετά ισχυρό, αυτό, με την καλύτερη δυνατή έννοια της λέξης, θα είναι μια επανάσταση. Κι αυτό είναι που χρειαζόμαστε.</p>
<p style="text-align: justify;">18:55</p>
<p style="text-align: justify;">Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)</p>
</br>
</br>
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το έργο του Κεν Ρόμπινσον: <span style="padding-bottom:3px; padding-top:3px; padding-left:20px; padding-right:20px; background-color:#333;"><a class="menuu" href="http://www.sirkenrobinson.com" target="_blank">http://www.sirkenrobinson.com</a></span>
</br>
</br>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-50053346084852654712019-02-02T12:21:00.000+02:002020-02-28T12:22:01.996+02:00Steve Jobs: ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ - ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΕΥΦΥΪΑ!<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="left" src="https://www.vic.com/%7Etscon/b/dip/im/steve.png" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-top: -28px; margin-left: -16px;"><p style="text-align: center; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif;">Ο Steve Jobs (Στηβ Τζομπς) γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1955. Το 1976 ίδρυσε την Apple μαζί με τον Στήβεν Βόζνιακ. Το 1986 εκδιώχθηκε από την Apple, ίδρυσε την NeXT και αγόρασε την Pixar. Το 1996 η Apple αγόρασε την NeXT και ο Τζομπς επανήλθε στην Apple ως Διευθύνων Σύμβουλος. Στις 24 Αυγούστου του 2011 παραιτήθηκε από την Apple και πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 2011.</p><p style="text-align: center; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif;">Στις 12 Ιουνίου του 2005, ο Τζομπς 50 τότε χρονών, εκφώνησε την παρακάτω ομιλία κατά την τελετή αποφοίτησης του Πανεπιστήμιου Στάνφορντ.</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/Uax2Yc3aExs?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</table></p><p style="text-align: center; font-size: 18px; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif;">Παρακάτω το κείμενο της μετάφρασης της ομιλίας που χρησιμοποιήθηκε για τον υποτιτλισμό.</p><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="left" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixrMF5gfo15byxPfw9HIeuwoT2CZgHGwuqiM4gOPDUHQXg1J5zAQpED5GlaojBpElA0YIrH2KvKgFE1TuW_-khV-vvu23w0ffGdgzsPRWZ0iwbCRuc978PYP31enlne8aw2fzD1v7mRt0/s400/Steve_Jobs.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; width: 200px;"><br />
<p style="text-align: justify;">Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσω τον ομιλητή αυτού του έτους: Τον Στηβ Τζομπς! Τον Διευθύνοντα Σύμβουλο και συνιδρυτή της Apple και της Pixar Animation Studios.</p><br />
<p style="text-align: justify;">Ευχαριστώ! Είναι τιμή μου να βρίσκομαι σήμερα μαζί σας στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα απ' τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου. Η αλήθεια να λέγεται, ποτέ δεν αποφοίτησα από Πανεπιστήμιο και αυτή εδώ είναι η πλησιέστερη προσέγγισή μου σε τελετή αποφοίτησης. Σήμερα, θέλω να σας πω 3 ιστορίες από τη ζωή μου. Μόνο αυτό. Τίποτα σπουδαίο. Απλώς ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. </p><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtKp19VWvOr4Rd_g46_pwjSFoqFc3Tg_2F0bQTI7el19HnSlnfr7kxpOdCid-G_bp8VGsIEnuxedqZdVilrtFQJAUaqwfKZBBs0ZnQS0sEvtjJWE2g1hTByNRVTde7mZnVaBvJVYyybws/s400/steve-jobs.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px;"><p style="text-align: justify; font-size: 18px;"><b><u>Η πρώτη ιστορία έχει να κάνει με το πώς ΝΑ ΕΝΩΝΕΙΣ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ.</u></b></p><p style="text-align: justify;">Παράτησα τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο Reed μετά τους πρώτους 6 μήνες, αλλά παρέμεινα εκεί ως «ακροατής» για άλλους 18 μήνες, μέχρι να τα παρατήσω οριστικά. Οπότε, γιατί τα παράτησα;</p><p style="text-align: justify;">Η ιστορία ξεκινάει προτού γεννηθώ! Η βιολογική μου μητέρα ήταν νεαρή, ανύπαντρη, μεταπτυχιακή φοιτήτρια, και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Ένοιωθε βαθειά μέσα της ότι θα έπρεπε να υιοθετηθώ από απόφοιτους Πανεπιστημίου! Έτσι όλα είχαν κανονιστεί ώστε μόλις γεννηθώ να με υιοθετήσουν ένας δικηγόρος και η γυναίκα του. Μόνο που, μόλις βγήκα από τη κοιλιά της μητέρας μου, αυτοί οι δύο την τελευταία στιγμή αποφάσισαν ότι ήθελαν κορίτσι. Έτσι, οι γονείς μου, που ήταν σε λίστα αναμονής, δέχτηκαν ένα τηλεφώνημα τα μεσάνυχτα κι άκουσαν κάποιον να τους ρωτάει: «Έχουμε, αναπάντεχα, ένα νεογέννητο αγοράκι, το θέλετε;». Και απάντησαν: «Φυσικά»! Η βιολογική μου μητέρα ανακάλυψε αργότερα ότι η μητέρα μου δεν είχε τελειώσει Πανεπιστήμιο, κι ότι ο πατέρας μου δεν είχε τελειώσει ούτε καν Γυμνάσιο. Αρνήθηκε να υπογράψει τα τελικά έγγραφα για την υιοθεσία μου. Υποχώρησε, λίγους μήνες αργότερα, μόνο όταν οι γονείς μου υποσχέθηκαν ότι κάποια μέρα θα με έστελναν σε Πανεπιστήμιο.</p><p style="text-align: justify;">Αυτό ήταν το ξεκίνημα της ζωής μου. Και 17 χρόνια αργότερα πράγματι πήγα σε Πανεπιστήμιο. Αλλά αφελώς, επέλεξα ένα Πανεπιστήμιο που ήταν σχεδόν ακριβό σαν το Stanford, κι έτσι όλες οι οικονομίες των γονιών μου που ήσαν απλοί εργάτες ξοδεύονταν για τα δίδακτρά μου. Μετά από 6 μήνες, είδα ότι δεν άξιζε τον κόπο. Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς το Πανεπιστήμιο θα με βοηθούσε να βρω μια απάντηση. Κι εγώ ήμουν εκεί, ξοδεύοντας όλα τα χρήματα που οι γονείς μου είχαν εξοικονομήσει σε όλη τους τη ζωή. Έτσι, αποφάσισα να εγκαταλείψω τις σπουδές μου, πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε καλά. Ήταν πολύ τρομακτικό αυτό που έκανα τότε, αλλά κοιτάζοντας τώρα πίσω, ήταν μία από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ. Τη στιγμή που εγκατέλειψα το κανονικό πρόγραμμα σπουδών, σταμάτησα να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν, κι άρχισα να παρακολουθώ εκείνα που μου φαίνονταν ενδιαφέροντα.</p><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="left" src="https://www.arvanitidis.gr/wp-content/uploads/steve-jobs.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; margin-left: -14px; text-align: center; width: 300px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px;"><p style="text-align: justify;">Δεν ήταν όλα ωραία και ρομαντικά. Δεν είχα δικό μου δωμάτιο στην Εστία, οπότε κοιμόμουν στο πάτωμα, σε δωμάτια φίλων. Επέστρεφα γυάλινα μπουκάλια Coca-Cola για 5 σεντς το ένα και αγόραζα κάτι για να φάω. Περπατούσα 7 μίλια μέχρι την άλλη άκρη της πόλης κάθε Κυριακή βράδυ για να πάρω δωρεάν ένα πιάτο καλό φαγητό την εβδομάδα που μοίραζαν σε κάποιο ναό των «Χάρε Κρίσνα». Το απολάμβανα όλο αυτό! Και όσα πράγματα ανακάλυψα τυχαία, ακολουθώντας την περιέργεια και τη διαίσθησή μου, αργότερα αποδείχτηκαν ανεκτίμητα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα:</p><p style="text-align: justify;">Το Πανεπιστήμιο Reed, εκείνο τον καιρό, διέθετε την πιο καλή σχολή καλλιγραφίας σε όλη τη χώρα. Σε όλη τη Πανεπιστημιούπολη, κάθε αφίσα, κάθε ετικέτα σε κάθε συρτάρι, ήταν γραμμένη με το χέρι, πανέμορφα καλλιγραφημένη. Επειδή τα είχα παρατήσει και δεν ήμουν αναγκασμένος να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα, αποφάσισα να πάρω το μάθημα της καλλιγραφίας για να μάθω να γράφω καλλιγραφικά. Έμαθα, για τις γραμματοσειρές serif και san serif, έμαθα να τροποποιώ το διάστημα μεταξύ των γραμμάτων σε διάφορους συνδυασμούς, έμαθα τι είναι αυτό που κάνει την σπουδαία τυπογραφία, να είναι πραγματικά σπουδαία. Ήταν όμορφη, πρακτικά, καλλιτεχνικά ευφυής με έναν τρόπο που η επιστήμη δεν μπορεί να συλλάβει, και την βρήκα συναρπαστική!</p><p style="text-align: justify;">Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπήρχε καμιά ελπίδα να έχει κάποια πρακτική εφαρμογή στη ζωή μου. Όμως, 10 χρόνια αργότερα, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά. Και τα ενσωματώσαμε όλα στον Mac. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής με όμορφη τυπογραφία. Εάν δεν είχα παρακολουθήσει εκείνα τα απλά μαθήματα καλλιγραφίας στο Πανεπιστήμιο, ο Mac δεν θα είχε ποτέ, ούτε τις πολλαπλές γραμματοσειρές, ούτε τις γραμματοσειρές με αναλογικά διαστήματα. Και, δεδομένου ότι τα Windows απλώς αντέγραψαν τον Mac, είναι πολύ πιθανό, ότι σήμερα που σας μιλάω, κανένας προσωπικός υπολογιστής δεν θα τις είχε. Εάν δεν τα είχα παρατήσει ποτέ, δεν θα είχα βρεθεί ποτέ σε εκείνο το μάθημα καλλιγραφίας, και οι προσωπικοί υπολογιστές πιθανόν να μην είχαν την υπέροχη τυπογραφία που έχουν. Φυσικά, ήταν αδύνατον ΝΑ ΕΝΩΣΩ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ εκ των προτέρων όλα αυτά, τότε, όταν σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο. Αλλά ήταν πάρα πολύ σαφές κοιτώντας εκ των υστέρων 10 χρόνια αργότερα.</p><p style="text-align: justify;">Επαναλαμβάνω, <b>δεν μπορείτε ΝΑ ΕΝΩΣΕΤΕ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ εκ των προτέρων. Μπορείτε ΝΑ ΤΑ ΕΝΩΣΕΤΕ μόνο εκ των υστέρων</b>. Έτσι, πρέπει να έχετε εμπιστοσύνη, ότι ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΘΑ ΕΝΩΘΟΥΝ με κάποιον τρόπο στο μέλλον σας. <b>Πρέπει να έχετε ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΕ ΚΑΤΙ, στα κότσια σας, στο πεπρωμένο, στη ζωή, στο κάρμα, σ' οτιδήποτε. Γιατί, το να πιστεύετε ότι ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΘΑ ΕΝΩΘΟΥΝ κάπου στη πορεία, θα σας δώσει το κουράγιο ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ</b>, ακόμα κι όταν θα σας οδηγεί εκτός πεπατημένης, και αυτό ΘΑ ΚΑΝΕΙ όλη ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ!</p><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRXayHxmmdc-Ymu4LDLZ3LGJkzdAZR5jW6NHD1fewqmk4qTwRO7Hw2SfYoP-LwmujbzEFP9APMT0sS5xSuS-iQr_0Fyh_eSWOdNWd6yOl_E8o4Q4lJ8llZJrAeBTH-riTQAXR8Lw3KFdg/s1600/steve-jobs-iphone-4-is-a-normal-handset-with-occasional-errors.png" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center;margin-top: -8px; margin-bottom: -9px;"><p style="text-align: justify; font-size: 18px;"><b><u>Η δεύτερη ιστορία μου είναι για ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ και ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ.</u></b></p><p style="text-align: justify;">Ήμουν τυχερός. Βρήκα πολύ νωρίς αυτό που μου άρεζε να κάμνω στη ζωή. Ο Woz κι εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ των γονιών μου, όταν ήμουν 20 χρονών. Δουλέψαμε σκληρά, και σε 10 χρόνια η Apple είχε εξελιχθεί από κάτι που αφορούσε μόνο εμάς τους δύο σ' ένα γκαράζ, σε μία εταιρεία αξίας 2.000.000.000 δολαρίων με πάνω από 4.000 εργαζόμενους. Είχαμε μόλις κυκλοφορήσει την καλύτερή μας δημιουργία –τον Macintosh- ένα χρόνο νωρίτερα, κι εγώ είχα μόλις κλείσει τα 30. Και μετά απολύθηκα!!! Πως γίνεται να απολυθείς από μία εταιρεία που εσύ έχεις ιδρύσει; Λοιπόν, καθώς η Apple μεγάλωνε, προσλάβαμε κάποιον που πίστευα ότι ήταν ταλαντούχος, να διευθύνει την εταιρεία μαζί μου, και για τον πρώτο περίπου χρόνο τα πράγματα πήγαιναν καλά. Στη συνέχεια όμως τα οράματα μας για το μέλλον άρχισαν να αποκλίνουν, και τελικά αποτύχαμε. Όταν συνέβη αυτό το Διοικητικό μας Συμβούλιο τάχθηκε μαζί του. Έτσι, στα 30 ήμουν εκτός! Με πολύ επίσημο τρόπο, εκτός. Ό,τι ήταν στο επίκεντρο ολόκληρης της ενήλικης ζωής μου είχε χαθεί. Κι αυτό ήταν καταστροφικό!</p><p style="text-align: justify;">Πραγματικά, δεν ήξερα τί να κάνω για μερικούς μήνες. Ένιωθα ότι είχα απογοητεύσει τη προηγούμενη γενιά επιχειρηματιών, ότι μου έπεσε η σκυτάλη τη στιγμή που μου την έδιναν. Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce, και προσπάθησα να ζητήσω συγνώμη που τα θαλάσσωσα τόσο άσχημα. Έγινα δημόσια ρεζίλι και σκέφτηκα ακόμη και να φύγω μακριά από τη Silicon Valley. Αλλά σιγά-σιγά κάτι άρχισε να φωτίζει μέσα μου - Αγαπούσα ακόμα αυτό που έκαμνα. Η ανατροπή των δεδομένων στην Apple, δεν είχαν αλλάξει ούτε ένα bit. Με είχαν απορρίψει, αλλά ήμουν ακόμα ερωτευμένος! Κι έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω από την αρχή.</p><p style="text-align: justify;">Δεν το έβλεπα τότε, αλλά μετά αποδείχτηκε ότι η απόλυσή μου από την Apple ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μου είχε ποτέ συμβεί! Το βάρος της επιτυχίας, αντικαταστάθηκε από την ελαφράδα του να είσαι και πάλι πρωτάρης, λιγότερο σίγουρος για το καθετί! Η απόλυση με απελευθέρωσε για να μπω σε μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. </p><p style="text-align: justify;">Κατά τη διάρκεια της επόμενης πενταετίας, ίδρυσα μια εταιρεία με το όνομα NeXT, μια άλλη εταιρεία με το όνομα Pixar, και ερωτεύτηκα με μια εκπληκτική γυναίκα που έμελλε να γίνει η σύζυγός μου. Η Pixar προχώρησε στη δημιουργία της πρώτης παγκοσμίως μεγάλου μήκους ταινίας κινουμένων σχεδίων σε υπολογιστή, το Toy Story, και είναι σήμερα το πιο επιτυχημένο Animation Studio στον κόσμο! Σε μια συγκλονιστική ανατροπή των γεγονότων, η Apple αγόρασε τη NeXT, εγώ επέστρεψα στην Apple, και η τεχνολογία που αναπτύξαμε στη NeXT έγινε η καρδιά της τρέχουσας αναγέννησης της Apple. Και μαζί με την Laurene έχουμε μια υπέροχη οικογένεια.</p><p style="text-align: justify;">Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Ήταν ένα απαίσιο στη γεύση φάρμακο, αλλά νομίζω ότι ο ασθενής το είχε ανάγκη! <b>Μερικές φορές, η ζωή σε χτυπά στο κεφάλι με ένα τούβλο! ΜΗΝ ΧΑΝΕΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ!</b> Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο πράγμα που με κράτησε όρθιο, ήταν ότι αγαπούσα αυτό που έκαμνα. Πρέπει να βρείτε τί είναι αυτό που αγαπάτε. Κι αυτό ισχύει τόσο για την εργασία σας όσο και για τους συντρόφους σας. Η εργασία σας θα καλύψει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας, και ο μόνος τρόπος για να είστε πραγματικά ικανοποιημένοι, είναι να κάνετε κάτι που θα πιστεύετε ότι είναι σπουδαίο. Και ο μόνος τρόπος για να κάνετε κάτι σπουδαίο είναι να αγαπάτε αυτό που κάμνετε! Αν δεν το έχετε βρει ακόμα, συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαύεστε. Όπως με όλα τα θέματα της καρδιάς, θα είστε σίγουροι ότι είναι αυτό, όταν το βρείτε. Και όπως κάθε σπουδαία σχέση, θα γίνεται όλο και καλύτερο, καθώς θα περνούν τα χρόνια. Οπότε, συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαύεστε.</p><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbtVzyUqTskuPLG5hIKBRDstbnHHZLOg3wvMWU7sN1J_axxA3EpZN5yAuRR9eOaIbtnkrIhYin9x7n44y_J4fJVaU5i8XDeZfQYejJvSeklLXTcEMwgr90d7FaZnKX2B4vpIb0UWhNoCc/s1600/steve_jobs_630x.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; width: 500px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px;"><p style="text-align: justify; font-size: 18px;"><b><u>Η τρίτη ιστορία μου, έχει να κάνει ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.</u></b></p><p style="text-align: justify;">Όταν ήμουν 17 ετών, διάβασα ένα ρητό που έλεγε: <b>«Εάν ζεις την κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία σου, κάποια μέρα σχεδόν σίγουρα θα δικαιωθείς»!</b> Μου έκανε εντύπωση, και από τότε, εδώ και 33 χρόνια, κοιτάζω στον καθρέφτη κάθε πρωί και ρωτάω τον εαυτό μου: «Αν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία της ζωής μου, θα ήθελα να κάνω αυτό που έχω σκοπό να κάνω σήμερα;» Και κάθε φορά που η απάντηση είναι «Όχι» για πάρα πολλές μέρες στη σειρά, ξέρω ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.</p><p style="text-align: justify;"><b>Η υπενθύμιση ότι θα είμαι νεκρός σύντομα, είναι το πιο σημαντικό εργαλείο που έχω συναντήσει για να με βοηθάει να κάμνω τις μεγάλες επιλογές στη ζωή. Επειδή σχεδόν τα πάντα, όλες οι έξωθεν προσδοκίες, όλοι οι εγωισμοί, όλες οι φοβίες της αμηχανίας ή της αποτυχίας, όλα καταρρέουν μπροστά στο θάνατο, αφήνοντας μόνο ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό. Το να θυμάσαι ότι πρόκειται να πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος που ξέρω για να αποφύγεις την παγίδα της σκέψης ότι τάχα έχεις κάτι να χάσεις. Είσαι ήδη γυμνός! Δεν υπάρχει κανένας λόγος, να μην ακολουθήσεις την καρδιά σου!</b></p><p style="text-align: justify;">Περίπου πριν από ένα χρόνο μου διέγνωσαν καρκίνο. Έκανα μαγνητική τομογραφία στις 7.30 το πρωί, κι έδειξε ξεκάθαρα ανάπτυξη όγκων στο πάγκρεας μου. Εγώ δεν ήξερα καν τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί μου είπαν πως ήταν σχεδόν σίγουρα ένας τύπος καρκίνου που είναι ανίατος, και ότι δεν ήταν αναμενόμενο να ζήσω πάνω από 3 έως 6 μήνες. Ο γιατρός μου με συμβούλευσε να πάω σπίτι και «να τακτοποιήσω τις προσωπικές μου υποθέσεις», μία φράση που χρησιμοποιούν οι γιατροί αντί να σου πουν «προετοιμάσου να πεθάνεις». Σημαίνει να προσπαθήσεις, σε ελάχιστους μήνες να πεις στα παιδιά σου αυτά για τα οποία νόμιζες ότι είχες τα επόμενα 10 χρόνια, για να τους τα πεις. Σημαίνει να βεβαιωθείς ότι, πεθαίνοντας δεν αφήνεις πίσω σου εκκρεμότητες που θα ταλαιπωρήσουν την οικογένειά σου. Σημαίνει να πεις τα αντίο σου.</p><p style="text-align: justify;">Έζησα με εκείνη την διάγνωση όλη τη μέρα. Αργότερα εκείνο το βράδυ έκανα μια βιοψία. Μου κάρφωσαν ένα ενδοσκόπιο, (από το στόμα) στο λαιμό μου, μέσα από το στομάχι και από εκεί στο έντερο και πέρασαν μια βελόνα στο πάγκρεας από όπου πήραν μερικά καρκινικά κύτταρα. Ήμουν ναρκωμένος, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν εκεί μου είπε ότι όταν είδαν στο μικροσκόπιο τα κύτταρα, οι γιατροί άρχισαν να κλαίνε, διότι αποδείχτηκε ότι είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που θεραπεύεται χειρουργικά. Έκανα την εγχείρηση και ευτυχώς είμαι καλά τώρα.</p><p style="text-align: justify;">Αυτό ήταν το κοντινότερο σημείο που έχω βρεθεί αντιμέτωπος με το θάνατο. Και ελπίζω να παραμείνει για μερικές δεκαετίες ακόμα. Έχοντας ζήσει αυτήν την εμπειρία, νομίζω μπορώ, με μεγαλύτερη σιγουριά απ’ ότι όταν ο θάνατος ήταν για μένα απλώς μια αφηρημένη έννοια, να σας πω ότι:</p><p style="text-align: justify;">Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. <b>Ακόμα και οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, δεν θέλουν να πεθάνουν για να φτάσουν εκεί!</b> Κι όμως, ο θάνατος είναι ο προορισμός που όλοι μοιραζόμαστε. Ποτέ, κανείς δεν του έχει ξεφύγει! Κι αυτό είναι όπως θα έπρεπε, γιατί ο θάνατος είναι, ίσως, η καλύτερη εφεύρεση της Ζωής! Ο Θάνατος είναι παράγοντας αλλαγής της ζωής. «Καθαρίζει» το παλιό κι ανοίγει το δρόμο για το καινούργιο. Τώρα το καινούργιο είστε εσείς. Αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από τώρα, σιγά-σιγά θα γίνεται το παλιό, και θα σας «καθαρίσει»! Συγγνώμη που γίνομαι τόσο δραματικός, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.</p><p style="text-align: justify;">Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος γι' αυτό μην τον σπαταλάτε ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου! <b>Μην παγιδεύεστε στο δόγμα, που σημαίνει να ζείτε από τα συμπεράσματα ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΑΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.</b> Μην αφήνετε το θόρυβο των απόψεων των άλλων να πνίγει τη δική σας εσωτερική φωνή. Και, το πιο σημαντικό, <b>να έχετε πάντα το θάρρος ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ και τη διαίσθησή σας.</b> Αυτές, με κάποιο τρόπο, ήδη γνωρίζουν τί πραγματικά θέλετε να γίνετε. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.</p><p style="text-align: justify;">Όταν ήμουν νέος, υπήρχε ένα εκπληκτικό έντυπο με τίτλο «The Whole Earth Catalog» - «Ο Κατάλογος Όλης της Γης» το οποίο ήταν μία από τις βίβλους της γενιάς μου. Δημιουργήθηκε από έναν συνάδελφο που ονομάζεται Stewart Brand, όχι πολύ μακριά από εδώ, στο Menlo Park, και το έφερε στη ζωή με το ποιητικό του άγγιγμα. Αυτό συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 1960, πριν από τους προσωπικούς υπολογιστές και τις ηλεκτρονικές εκδόσεις, οπότε όλα φτιάχνονταν με γραφομηχανές, ψαλίδια και φωτογραφικές μηχανές Polaroid. Ήταν, περίπου, σαν νάχαμε το Google σε έντυπη μορφή, 35 χρόνια πριν έρθει το Google. Ήταν ιδεαλιστικό, και ξεχείλιζε από έξυπνα εργαλεία και σημαντικές ιδέες.</p><p style="text-align: justify;">Ο Stewart και η ομάδα του έβγαλαν πολλά τεύχη του «The Whole Earth Catalog», και στη συνέχεια, όταν είχε κάνει τον κύκλο του, έβγαλαν και ένα τελευταίο τεύχος. Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του 1970, και εγώ ήμουν στην ηλικία σας. Στο οπισθόφυλλο αυτού του τελευταίου τεύχους, υπήρχε η φωτογραφία ενός επαρχιακού δρόμου νωρίς τα ξημερώματα, ενός δρόμου που μπορεί να βρεθείτε κι εσείς κάποια στιγμή, αν είστε αρκετά τολμηροί να κάνετε ωτοστόπ. Και από κάτω της υπήρχαν τα λόγια: «Μείνε πεινασμένος. Μείνε τρελός». Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα κατά το κλείσιμό τους: ΜΕΙΝΕ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ! ΜΕΙΝΕ ΤΡΕΛΟΣ! Αυτό ευχόμουν πάντοτε στον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε και ξεκινάτε μια καινούργια ζωή, αυτό εύχομαι και σε σας: </p><p style="text-align: center; font-size: 22px; "> <br />
<b>ΜΕΙΝΕΤΕ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ!<br />
ΜΕΙΝΕΤΕ ΤΡΕΛΟΙ!</b></p><p style="text-align: center;"> <br />
Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ!</p> <br />
<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAtIVFVidmncjZF3UFzEyjMGZ12xo1HE7KuTLVzOo9iwdGP-sizF9H_tjwNx4pGW-MZkpwo_Z7c5huxPqvv5S9khE3QnB7za9A4LTr7piLE4kYwU3KR38uQ1oFevHN6CdKrpOnFrRuWwU/s1600/steve_jobs.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; width: 500px;"><br />
</td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td></tr>
<tr> <td height="14" style="background-color:#cf146c" colspan="5"></td> </tr>
<tr> <td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td style="background-color:#f7f6ee; font-size: large; color:#000; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif;">
<table align="center" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="540"><tbody>
<tr><td height="130" align="center">«The way Steve Jobs has changed the world»<br />
Εκπομπή της ΕΤ3:<br />
«Ο Steve Jobs και πως άλλαξε τον κόσμο»<br />
19:00, Τετάρτη 19-12-2012.</td></tr>
<tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/u2o-k9fMCi8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</tbody></table>
<br />
</td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td></tr>
<tr> <td height="14" style="background-color:#cf146c" colspan="5"></td> </tr>
<tr> <td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td style="background-color:#f7f6ee; font-size: large; color:#000; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">«How Steve Jobs Changed The World»
<br />Discovery Channel 30-10-2011 - Greek Subtitles</div>
<br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe src="https://player.vimeo.com/video/31380025?title=0&byline=0&portrait=0" webkitallowfullscreen="" allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" width="480"></iframe><p><a href="http://vimeo.com/31380025">«How Steve Jobs Changed The World» Discovery Channel 30-10-2011 - Greek Subtitles</a> <a href="http://vimeo.com">Vimeo</a>.</p></div>
<br />
</td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td></tr>
<tr> <td height="14" style="background-color:#cf146c" colspan="5"></td> </tr>
<tr> <td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td style="background-color:#f7f6ee; font-size: large; color:#000; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif;"><br />
<p style="text-align: justify;">«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα, τρελοί να σωθούν, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μια και μόνη στιγμή, <b>αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή λένε ένα κοινότυπο πράγμα</b>, αλλά που καίγονται, καίγονται, όμοιοι με τις κίτρινες μυθικές φωτιές των ρωμαϊκών πυρσών, εκπυρσοκροτώντας σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στ’ άστρα και στη μέση, βλέπουμε το μπλε φως του πυρήνας τους να σκάει και ο καθένας κάνει “ααααα!”»!!!</p><p style="text-align: center; color:#4f405c; font-size:16px; font-family:Arial;"> Από την Εισαγωγή του βιβλίου του Τζακ Κέρουακ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ. Παρακάτω το trailer από την ομώνυμη ταινία που κυκλοφόρησε το 2012.</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://3.gvt0.com/vi/CKwblG7q_hM/0.jpg" height="330" width="540"><param name="movie" value="https://www.youtube.com/v/CKwblG7q_hM=1&source=uds"><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><embed width="540" height="330" src="https://www.youtube.com/v/CKwblG7q_hM&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object></td></tr>
</table></p></td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td></tr>
<tr> <td height="14" style="background-color:#cf146c" colspan="5"></td> </tr>
<tr> <td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td style="background-color:#f7f6ee; font-size: large; color:#000; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif;"><br />
<p style="text-align: justify;">«Χαιρετίζουμε τους τρελούς, τους απροσάρμοστους, τους επαναστάτες, τους ταραχοποιούς. Τους στρογγυλούς πασσάλους σε τετράγωνες τρύπες. Αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Δεν αγαπούν τους κανόνες και δεν σέβονται το κατεστημένο. Μπορείς να επαναλάβεις τα λεγόμενά τους, να διαφωνήσεις μαζί τους, να τους δοξάσεις ή να τους δαιμονοποιήσεις, αλλά το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να κάνεις είναι να τους αγνοήσεις. Γιατί αυτοί αλλάζουν τα πράγματα, σπρώχνουν μπροστά το ανθρώπινο γένος. Ενώ κάποιοι τους βλέπουν σαν τρελούς, εμείς βλέπουμε ιδιοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί ώστε να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που τελικά το κατορθώνουν».<br />
<p style="text-align: center; color:#4f405c; font-size:16px; font-family:Arial;"> <br />
Τα παραπάνω λόγια ακούγονται στο φιλμάκι που έφτιαξαν ο Στηβ Τζομπς με τον Πίτερ Οικονομίδη το 1997 για την Apple με τίτλο: <b>«Think Different»</b>. Τότε το Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρίας επανέφερε τον Στηβ Τζομπς που το 1986 τον είχε διώξει, για να προσπαθήσει να την σώσει από την χρεοκοπία, μια και η μετοχή της στο NASDAQ ήταν στα 5 δολάρια. όταν επέστρεψε στην Apple.<br />
</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/umsOui6dCME?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</table></p></td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td></tr>
<tr> <td height="14" style="background-color:#cf146c" colspan="5"></td> </tr>
<tr> <td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td style="background-color:#f7f6ee; line-height:26px; font-size:16px; color:#000; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif; color:#4f405c;"><br />
<p align="center">ΚΑΚΟΓΑΜΗΜΕΝΟΙ ......</p><br />
<p style="text-align: justify;">Όλοι μας, εργαζόμενοι και εργοδότες είμαστε κακογαμημένοι! Υπάρχουν γυναίκες, ή και άνδρες, που την υπέροχη διαδικασία του έρωτα την έχουν βιώσει τραυματικά και δεν μπορούν να «χαλαρώσουν», δεν μπορούν να βγουν από τον «εαυτό» τους, από τις τραυματικές αναμνήσεις και αδυνατούν να ενωθούν, να συντονιστούν, να χορέψουν μαζί, να παίξουν μαζί, να νιώσουν την αρμονία και την ευφορία του έρωτα, της συν-ουσίας. Κάτι αντίστοιχο έχουμε πάθει σε κοινωνικό επίπεδο. Δεν μπορούμε να συντονιστούμε ΜΑΖΙ. Έχουμε εστιάσει υπερβολικά στα ΑΤΟΜΙΚΑ μας ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ και έχουμε στερηθεί το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ. Ο συνδικαλισμός πρόσφερε, πέτυχε καλύτερες συνθήκες εργασίας και αμοιβής, αλλά ξεφύγαμε από το μέτρο και σχεδόν βουλιάξαμε το «καράβι», την πατρίδα μας. Ότι μπορεί να σωθεί ας σωθεί στο επίπεδο των ατομικών μας δικαιωμάτων αλλά ας αγωνιστούμε επιτέλους να διεκδικήσουμε το ύψιστο δικαίωμά μας, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΕΑΥΤΟ», ΑΠΟ ΤΟ «ΕΓΩ» για να μπορέσουμε επιτέλους να χαρούμε τη ζωή μας, να γίνουμε ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΣΕ ΒΙΩΜΑΤΑ, να ξαναζωντανέψουμε το εντός ΠΑΙΔΙ που όλοι είμαστε, να μπορούμε να ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ!</p><p style="text-align: justify;">Στο χώρο της Παιδείας είμαστε διπλά κακογαμημένοι! Για τους παραπάνω λόγους, ως εργαζόμενοι, και για εσωτερικούς, της Παιδείας λόγους. Για τον Ελληνισμό ο άνθρωπος αποτελείται από <strong>νου</strong>, <strong>λόγο</strong> και <strong>πνεύμα</strong>. Νους είναι η προσοχή, η αυτοσυνειδησία, το «εγώ». Λόγος είναι η δια λέξεων έκφραση. <strong>Πνεύμα είναι η ζωντάνια, η παιδικότητα, το «παιδί»</strong>. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο ημισφαίρια το δεξί και το αριστερό. <u>Η λειτουργία του δεξιού</u> μοιάζει με παράλληλο επεξεργαστή, το δεξί ημισφαίριο είναι συνθετικό, δημιουργικό, εφευρίσκει, σκέφτεται με εικόνες, πολυδιάστατα, ζει το «τώρα», αρμονία, ενότητα με περιβάλλον, ζωγραφική, μουσική, χορός, κινηματογράφος, είναι πολύχρωμο. <u>Η λειτουργία του αριστερού</u> μοιάζει με σειριακό επεξεργαστή, το αριστερό ημισφαίριο είναι αναλυτικό, σκέφτεται με λέξεις-έννοιες, γραμμικά, αποστηθίζει, εστιάζει στο παρελθόν και το μέλλον, κυριαρχεί το αποκομμένο «εγώ», διαβάζει και γράφει, είναι γκρίζο. Ο Ελληνισμός με την παιδεία του <strong>πρώτον</strong>, καλλιεργούσε ισομερώς τον λόγο και το πνεύμα, και <strong>δεύτερον</strong>, καλλιεργούσε και αξιολογούσε τις λειτουργίες και του αριστερού και του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου. Η ελληνική παιδεία καλλιεργούσε τον όλο άνθρωπο. Μετά το Σχίσμα διαμορφώθηκε και επικράτησε ως Παιδεία –και εισήχθη και στην Ελλάδα– η αλλοτριωμένη και αλλοτριωτική καλλιέργεια και αξιολόγηση των λειτουργιών μόνο του αριστερού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου, υβρίστηκε η εικόνα, διώχθηκε το παιδί.</p><p style="text-align: justify;">«Την επικοινωνία δεν την εμποδίζει η απουσία της ευφυΐας αλλά η παρουσία της έπαρσης» (Βιττγκενστάιν). Και εδώ βρίσκεται ένα ακόμη λάθος του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Στο όνομα του σεβασμού των δικαιωμάτων των μαθητών, το σχολείο από το Νηπιαγωγείο μέχρι και το Πανεπιστήμιο καλλιεργεί και επαυξάνει την έτσι κι αλλιώς εγγενή στον άνθρωπο έπαρση. Έχουμε εξασφαλίσει πολλά δικαιώματα των μαθητών και τους έχουμε στερήσει ένα: την δυνατότητα θεραπείας από την έπαρση, την καλλιέργεια της δυνατότητας ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.</p><br />
<hr size="1" style="margin-left: 0px; margin-right: 0px;" width="50%" /><br />
<p style="text-align: justify;">Κάποιος σχολιάζοντας αυτή την ομιλία του Τζομπς το 2005 είχε γράψει: <span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;">«Ο μέγας “διδάσκαλος” της πείνας και της τρέλας, όταν εκφώνησε αυτή την ομιλία και μέχρι ενάμιση μήνα πριν από τον θάνατό του, διηύθυνε μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο, με τεράστια κέρδη, πολλά από τα οποία βασίζονταν στη δουλειά υπό απάνθρωπες συνθήκες εργατών στον τρίτο κόσμο που αρκετοί αυτοκτόνησαν κάτω απ᾿ αυτές τις περιστάσεις (βλ. κινέζικες εταιρίες που δουλεύουν φασόν για την Apple). Νομίζω πως προβάλλει έναν καπιταλισμό με ανθρώπινη επιφάνεια, με πολύ “φιλάνθρωπο” μπλα μπλα και με διάφορα ηχηρά “εναλλακτικά” συνθήματα, που ωστόσο παραμένει το ίδιο στυγνός με τον απροκάλυπτο, δεξιό αδελφό του»</span>.</p><p style="text-align: justify;">Και ίσως έχει δίκιο αλλά αυτός ο «στυγνός επιχειρηματίας» δεν ξέρω αν έβγαλε χρήματα ρουφώντας το αίμα Κινέζων ή άλλων, αυτό που ξέρω είναι ότι στην εποχή μας που υβρίζει το «πνεύμα», την έμπνευση, το παιδί, και αποθεώνει τον θεσμό, την νομιμότητα, την ορθολογική οργάνωση και σκέψη και δράση είναι ένας ΚΗΡΥΚΑΣ, ένας ΠΡΟΦΗΤΗΣ του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Πνεύμα σημαίνει πνοή, μεταφορά πληροφορίας και ενέργειας δια της πνοής, στον αέρα. Ρεύμα σημαίνει μεταφορά πληροφορίας και ενέργειας δια της ροής, στα υγρά. Θα μπορούσαμε να είχαμε πει το ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΡΕΥΜΑ, ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ! Ο Στηβ Τζομπς είναι φορέας του πνεύματος … ένα οποιοδήποτε βιντεάκι του να δει κανείς το «πιάνει», ακτινοβολεί η παιδικότητα, η έμπνευση, το πνεύμα πάνω του!!! Η ομιλία του είναι μαρτυρία του πνεύματος του δροσερού, του ζωντανού, στην στεγνή και στυγνή εποχή μας. Είναι παιδί, είναι ποιητής! Και ο Αρθούρος Ρεμπώ<span style="background-color:#423488;"><a href="#_ftn1" name="_ftnref1" title="" id="_ftnref1">[1]</a></span> πουλούσε δούλους στην Αφρική ένα διάστημα αλλά αυτό δεν μειώνει την ποιητική του αξία … ίσα-ίσα ίσως την αυξάνει!!! Δεν λανσάρει έναν «φιλάνθρωπο» καπιταλισμό. Μέσα στον απάνθρωπο καπιταλισμό δίνει μια μαρτυρία του πνεύματος και διδάσκει και την μέθοδο, τον δρόμο που οδηγεί στην διατήρηση της έμπνευσης.</p><br />
<hr size="1" style="margin-left: 0px; margin-right: 0px;" width="50%" /><br />
<p style="text-align: justify;">Σχόλιο στην ανάρτηση: <span style="background-color:#423488;"><a href="http://ironprison.blogspot.com/2011/10/blog-post.html" target="_blank">«Η Επί του Στάνφορντ Ομιλία»</a></span>)<br />
Κάποιου που ενοχλήθηκε από τον ενθουσιασμό πολλών χριστιανών για αυτή την ομιλία του Τζομπς.</p><p style="text-align: justify;">Φίλε μου για τις ανάγκες αυτής της μίζερης διαδικασίας που λέγεται διαλεκτική, για την τιμή των όπλων, μπορεί να απαντήσεις διάφορα (αν και πιθανόν να έχεις ξεχάσει αυτή σου την ανάρτηση – Οκτώβρης 2011), αλλά όταν θα είσαι μόνος στο σπίτι, εκεί στα σκοτάδια της μοναξιάς σου … κάνε την παραθύρι μπας και αρχίσουν να ζωντανεύουν τα όνειρά σου και πού ξέρεις μπορεί να έρθει και να κάτσει και κανένας γλάρος, ή μπορεί να αρχίσεις να ξεχωρίζεις τους γλάρους από τις καρακάξες <span style="background-color:#423488;"><a href="#_ftn2" name="_ftnref2" title="" id="_ftnref2">[2] </a></span>! Πού ξέρεις μπορεί αυτή η μαυρίλα της μοναξιάς σου, να γίνει παραθύρι απ’ που θα γεμίσει φως η μίζερη καρδούλα σου. Θα μου πεις που ξέρω ότι είναι μίζερη; Μα αν λειτουργούσε έστω και λίγο θα είχε ενθουσιαστεί με αυτή τη ΜΑΡΤΥΡΙΑ του Τζομπς. Μπορεί να την εκμεταλλεύτηκαν χριστιανοί και άλλοι αλλά η αξία του πράγματος, του βιώματος δεν εξαρτάται από την μαλακία χειροκροτητών. Δηλώνεις ότι δεν καταφέρεσαι ενάντια στον ίδιο τον Τζομπς αλλά τη σημασία έχει για την όραση σου αυτή η ευγένεια. Εσύ χάνεις αν δεν μπορείς να αφουγκραστείς το αηδόνι και επειδή κάποιοι έσπευσαν να το καπηλευτούν σου μοιάζει για κουρούνα.</p><p style="text-align: justify; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif;">«Όλες οι έξωθεν προσδοκίες, όλοι οι εγωισμοί, όλες οι φοβίες της αμηχανίας ή της αποτυχίας, όλα καταρρέουν μπροστά στο θάνατο, αφήνοντας μόνο ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό. Το να θυμάσαι ότι πρόκειται να πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος που ξέρω για να αποφύγεις την παγίδα της σκέψης ότι τάχα έχεις κάτι να χάσεις. Είσαι ήδη γυμνός! Δεν υπάρχει κανένας λόγος, να μην ακολουθήσεις την καρδιά σου!» </p> <br />
<hr size="1" style="margin-left: 0px; margin-right: 0px;" width="33%" /> <br />
<div id="ftn1"></p><p style="text-align: justify;"><span style="background-color:#423488;"><a href="#_ftnref1" name="_ftn1" title="" id="_ftn1">[1] </a></span></p><p style="text-align: justify;">O Αρθούρος Ρεμπώ (Arthur Rimbaud, πλήρες όνομα Ζαν-Νικολά-Αρτύρ Ρεμπώ, 20 Οκτωβρίου 1854 - 10 Νοεμβρίου 1891) ήταν Γάλλος ποιητής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους του συμβολισμού, με σημαντική επίδραση στη μοντέρνα ποίηση, παρά το γεγονός πως εγκατέλειψε οριστικά τη λογοτεχνία στην ηλικία των είκοσι ετών. Από το σύνολο του έργου του ξεχωρίζουν οι ποιητικές συλλογές <strong>Εκλάμψεις</strong> και <strong>Μια Εποχή στην Κόλαση</strong>. Η τελευταία υπήρξε το μοναδικό βιβλίο του Ρεμπώ που δημοσιεύτηκε κατόπιν επιθυμίας και ενεργειών του ίδιου, ενώ σημαντικό μέρος των ποιημάτων του δημοσιεύτηκαν ενόσω ήταν εν ζωή αλλά χωρίς τη συγκατάθεσή του ή εν αγνοία του.</p><p style="text-align: justify;">Γεννήθηκε στη Γαλλική αγροτική πόλη Σαρλβίλ των Αρδεννών, όπου έζησε τα νεανικά του χρόνια, πριν ξεκινήσει η πολύχρονη περιπλάνηση του σε πολυάριθμες πόλεις της Ευρώπης. Στη διάρκεια του πολυτάραχου βίου του ταξίδεψε σε δεκατρείς διαφορετικές χώρες και έζησε ως επαίτης, μισθοφόρος, εργάτης, παιδαγωγός και ναυτικός, παράλληλα με τη συγγραφική δραστηριότητα. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, έχοντας ήδη εγκαταλείψει την ποίηση, περιπλανήθηκε στην βορειοανατολική Αφρική όπου εργάστηκε ως έμπορος και εξερευνητής, την ίδια περίοδο που άρχισε να αναγνωρίζεται το ποιητικό έργο του μεταξύ των λογοτεχνικών κύκλων του Παρισιού.</p></div> <br />
<hr size="1" style="margin-left: 0px; margin-right: 0px;" width="33%" /> <br />
<div id="ftn2"><p style="text-align: justify;"><span style="background-color:#423488;"><a href="#_ftnref2" name="_ftn2" title="" id="_ftn2">[2] </a></span></p><table border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"><tr> <td width="363" valign="top"><br />
Έκανα τη μοναξιά μου<br />
παραθύρι στα όνειρα μου<br />
κι ήρθε κι έκατσε ένας γλάρος<br />
και μου μίλησε με θάρρος.<br />
Μου ‘πε: κοίτα πως πετάω<br />
κι από τα ψηλά κοιτάω<br />
έτσι είδα τα όνειρά σου<br />
κι είμαι τώρα εδώ μπροστά σου.<br />
<p style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif; font-size:14px;"> <br />
Στίχοι: Βάσω Αλαγιάννη<br />
Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη</p></td> <td width="363" valign="top"><br />
Μου ‘πε κι άλλα - μου ‘πε κι άλλα<br />
ώσπου άρχισε ψιχάλα...<br />
<strong>έλα, μου ‘πε, πάμε τώρα</strong><br />
<strong>δε φοβόμαστε τη μπόρα...</strong><br />
<strong>Θα πετάξουμε παντού</strong><br />
<strong>έχω θύελλα στο νου</strong><br />
<strong>αστραπή μες στην καρδιά μου</strong><br />
<strong>ουρανό τα όνειρά μου</strong>.<br />
<p style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif; font-size:14px;"> <br />
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης</p></td> </tr>
</table></div><br />
</td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td></tr>
<tr> <td height="14" style="background-color:#cf146c" colspan="5"></td> </tr>
<tr> <td width="14" style="background-color:#cf146c"> </td><td width="10" style="background-color:#f7f6ee"> </td><td style="background-color:#f7f6ee; line-height:26px; font-size:16px; color:#000; font-family:Georgia, 'Times New Roman', Times, serif; color:#4f405c;"><a NAME="jobswozniak"></A><br />
<p style="text-align: justify;"><b><br />
ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΙΛΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΕ:</B></p><p style="text-align: justify;">Πριν από λίγο καιρό διάβασα την επίσημη βιογραφία του Τζομπς, που προήλθε μετά από 200 συνεντεύξεις μ' αυτόν και πολλές άλλες με φίλους, συνεργάτες και αντιπάλους του. Ένας πολύ εγωκεντρικός άνθρωπος, πολύ σκληρός με τους υφισταμένους του (τους υπέβαλε σε εξοντωτική δουλειά για να υλοποιήσουν τις εμπνεύσεις του), αχάριστος προς τους φίλους του, που την πρώτη του κόρη την είδε μόλις τρεις φορές μέχρι τα δέκα της, που αρνείτο να την αναγνωρίσει (ίσως για να μην πληρώνει διατροφή, ο πάμπλουτος) μέχρι να τον αναγκάσει η πολιτεία να κάνει τεστ DNA και να αναλάβει τις πατρικές ευθύνες του, που πρόσβαλε δημοσίως την πρώτη σύντροφό του λέγοντας πως το παιδί μπορεί να το είχε κάνει με άλλους 28.000 Αμερικάνους, που πλήγωσε πολλούς...</p><p style="text-align: justify;">Ο Ρεμπώ μετανόησε κι έφυγε κοινωνημένος. Ο Ρεμπώ όμως ήταν ΠΟΙΗΤΗΣ. Ο Τζομπς ήταν κάποιος που συλλάμβανε πρωτότυπες ιδέες, δεξιοτέχνης στο μάρκετινγκ και στο να ιδιοποιείται την εργασία των άλλων. Γιατί δεν αναφέρεσαι στον Βόζνιακ, μια ιδιοφυΐα των ηλεκτρονικών, αυτόν που εφεύρε τον πρώτο προσωπικό υπολογιστή, τον Apple, που όταν οργανώθηκε η εταιρία θέλησε να μείνει ως μικρομεσαίος μηχανικός και να αναφέρει τις ιδέες του στον αμέσως προϊστάμενό του κι όχι στον κολλητό του Τζομπς, που γρήγορα τα παράτησε, μοίρασε πολλές από τις μετοχές σε φίλους και για τριάντα τόσα χρόνια διδάσκει αφιλοκερδώς στα παιδιά υπολογιστές; Επειδή, από χαρακτήρα, κρατά χαμηλό προφίλ και δεν χρησιμοποίησε στρατιές διαφημιστών για να προβάλουν τα προϊόντα του και τον εαυτούλη του; (Όταν ο Βόζνιακ έφυγε από την Apple, το παιδί του, χωρίς καμία απαίτηση, και ίδρυσε μια μικρή εταιρία, η εταιρία του Τζομπς τον ανάγκασε να σταματήσει την υλοποίηση ενός γκάτζετ που έφτιαχνε, γιατί τάχα χρησιμοποιούσε τεχνογνωσία που ανήκε στην Apple. Ενώ όταν ο Βόζνιακ δούλευε στην Hewlett Packard και τους πρόσφερε τα δικαιώματα του Apple, γιατί τον είχε δημιουργήσει τις ώρες που δούλευε για την ΗΡ και δεν είχε τι άλλο να κάνει, η Hewlett Packard το αρνήθηκε. Ίσως γιατί δεν κατάλαβε την αξία του, ίσως γιατί δεν ήταν τόσο αδηφάγα. Παρεπιμπτόντως, ένας από τους δύο ιδρυτές της ΗΡ ήταν Ορθόδοξος, ενώ ο Τζομπς το έπαιζε οπαδός του Ζεν).</p><p style="text-align: justify;">Οπωσδήποτε ο Τζομπς είχε και τα καλά στοιχεία του. Οραματίστηκε συσκευές φιλικές στον χρήστη που αλλάζουν τον τρόπο που μεταχειριζόμαστε τον κόσμο. Άλλο όμως αυτό κι άλλο η "θεοποίησή" του, τα παραμυθιάσματα του σύγχρονου μάρκετινγκ.</p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;"><b>ΑΠΑΝΤΗΣΗ:</B></p><p style="text-align: justify;">Άρε φίλε μου ... <b>"αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού"</B> .... πώς δηλαδή εσύ φαντάζεσαι τους τελώνες;;; Ηθικούληδες και γλυκούληδες ... σαν το κάθαρμα τον επιχειρηματία μας ήταν και ακόμα χειρότεροι ... αλλά ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΒΑΖΟΥΝ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ... ψάξε βρες γιατί;;; Αν είσαι στη ΒΑΣΙΛΕΙΑ δεν σε αφορά η ερώτηση ... τότε θα με ενδιέφερε πολύ η απάντηση ... αλλά να σου πω την αλήθεια, μεταξύ φίλων, όσο μπορώ να μυρίζομαι .... δεν μου μυρίζεις για ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΜΕΣΑ ... δεν το εννοώ εσχατολογικά, εκεί πάνω μπορεί να είσαι πρώτη μούρη πίστα ... για ΕΔΩ μιλάω ... φίλε μου, εγώ τρελός είμαι ότι θέλω μπορώ να λέω ... μακάρι να μπορούσα να μιλάω ΕΚ ΤΗΣ ΓΕΥΣΕΩΣ έγκυρα .... αυτό το όσο όμως καταλαβαίνει η γλώσσα μου το σέβομαι, με τρελαίνει. Θα μου πεις, όπως μου είπε και ο φίλος μου ο Κοσμάς ότι ο τύπος μπορεί να εμπνέεται από τον άλλον ... δεν ξέρω αλλά εμένα με ενθουσιάζει ... θα μου πεις, πρόσεξε με ποιόν θεό μπλέκεις ... ΟΚ, ευχαριστώ θα δείξει ... πάντως ο "εγκεφαλικός", Σωφρόνιος στον ΑΓΙΟ ΣΙΛΟΥΑΝΟ γράφει:</p><p style="text-align: justify; font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;">«Μη δεχόμενος» ο χριστιανός περιφρουρεί εαυτόν από του κινδύνου αποδοχής δαιμονικής ενεργείας ή υποβολής ως εκ του Θεού προερχομένης, και ούτως εθίζεται [//103] «προσέχειν πνεύμασι πλάνοις και διδασκαλίαις διαμονίων» (Α’ Τιμ. δ’ 1) και δεν προσφέρει θείαν προσκύνησιν εις τους δαίμονας.</p><p style="text-align: justify; font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;">«Μη απορρίπτων» ο άνθρωπος αποφεύγει άλλον κίνδυνον: να αποδώση την θείαν ενέργειαν εις τους δαίμονας και ούτω να πέση εις το αμάρτημα της «βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος», ως οι Φαρισαίοι, οίτινες την εκδίωξιν των δαιμονίων υπό του Χριστού απέδωκαν «τω Βεελζεβούλ, άρχοντι των δαιμονίων» (Ματθ. θ’ 34, ιβ’ 24).</p><p style="text-align: justify; font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο δεύτερος κίνδυνος είναι φοβερώτερος του πρώτου, διότι η ψυχή δύναται να συνηθίση να αρνήται την χάριν και να μισή αυτήν. Τοσούτον δε δύναται να εθισθή εις την κατάστασιν της Θεομαχίας, ώστε ούτω να προσδιορισθή και δια την αιωνιότητα. Ένεκα τούτου η αμαρτία αύτη «ουκ αφεθήσεται ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι». Κατά την πρώτην πλάνην η ψυχή δύναται ευκολώτερον να αναγνωρίση το ψεύδος και δια της μετανοίας να επιτύχη την σωτηρίαν.</p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;"><b>ΦΙΛΟΣ:</B></p><p style="text-align: justify;">Κι εγώ εκ γεύσεως μιλάω. Κι είμαι με τους ανθρώπους σαν τον Βόζνιακ που όλα τα κάνουν για την τρέλα τους, όχι για το χρήμα, τη δόξα, ή οτιδήποτε άλλο θα τους έδινε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας μπροστά στα εσώτερα κενά τους.</p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;"><b>ΑΠΑΝΤΗΣΗ 28-3-2012:</B></p><p style="text-align: justify;">Η διαφορά μας είναι ότι εσένα σου αρέσουν ο Ντοστογιέφσκι και ο Παπαδιαμάντης ενώ εμένα με εμπνέουν ο Στηβ Τζομπς, ο Βιττγκενστάιν και ο Μάικλ Τζάκσον. </p><p style="text-align: justify;">Αλήθεια ποιος ήταν πιο ανήθικος ο Τζομπς που έκανε αυτά που έγραψες, και πιθανόν και πολλά άλλα, ή ο άγιος Μέγας Κωνσταντίνος που έσφαξε τον γιο του, έγινε οπαδός του Αρείου που ο ίδιος πριν λίγο είχε υπογράψει την καταδίκη του, που … που … που … εσύ ξέρεις καλύτερα ιστορία και θα μπορούσες να απαριθμήσεις τις ΗΘΙΚΕΣ και ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ του όντως μεγάλου αυτού αγίου της Εκκλησίας του Χριστού. Αλλά βλέπεις στην ηθικοκρατούμενη, εγκεφαλοκρατούμενη εποχή μας οι χριστιανάροι κάνουν τουμπεκί απέναντι στην περίπτωση του Μεγάλου Κωνσταντίνου και έπρεπε ένας θεολογάκος πάνω στην ακριτική Έδεσσα να σπάει το κεφάλι του για να βρει κάτι να λέει στους καημένους τους μαθητές του. Και βρήκε ως γνωστόν ότι ο Κωνσταντίνος έκανε την μεγαλύτερη θυσία, θυσίασε τον ΕΡΩΤΑ του, γιατί τότε που είδε το ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ σύμφωνα και με την υμνογραφία της Εκκλησίας του Χριστού έζησε βίωμα αντίστοιχο του βιώματος του τότε ΣΑΟΥΛ και τώρα αποστόλου Παύλου. Και το μόνο που θα ήθελε ήταν να «την κάνει» με τον ΕΡΩΤΑ του όπως και ο απόστολος των Εθνών «την έκανε» για τρία χρόνια στην έρημο της Αραβίας. Αλλά το θέλημα του ΕΡΩΤΑ του ήταν να γίνει αυτοκράτορας και το είδε και το υπάκουσε και έπαιξε κορώνα γράμμα την επίγεια ζωή του, που εξ απόψεως ηθικής και δογματικής ορθότητος ΕΧΑΣΕ, και έπαιξε στα ζάρια και την εν ουρανοίς μια και μετάνοιωσε και επέστρεψε στην Εκκλησία λίγο πριν πεθάνει, πράγμα που δεν το είχε καθόλου εξασφαλισμένο όταν αποφάσιζε να δεχτεί να ζήσει την ζωή του ως αβάπτιστος για να του επιτραπεί να κάνει την μεγαλύτερη θυσία που έκανε, το να γίνει δηλαδή αυτοκράτορας (<a href="http://www.vic.com/~tscon/dion/01.htm#_Toc94760938">«ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ»</a>).</p><p style="text-align: justify;">Αυτά όμως δεν μπορούν να τα καταλάβουν ούτε καν όταν τα ακούνε οι σύγχρονοι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ υβριστές του ΕΡΩΤΟΣ και της ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ, πού να τα σκεφτούν οι καημένοι μόνοι τους!!! Βλέπεις πρέπει ο Θεούλης μας να είναι καλός και ηθικός και ανατριχιάζουμε και αποσιωπούμε τα ΗΘΙΚΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ …. Σαν εκείνο στην γη Χαναάν. Ο Γιαχβέ μόλις πριν 40 χρόνια είχε δώσει στον Μωυσή, τον μέντορα του Ιησού του Ναυή τις Δέκα Εντολές, συμπεριλαμβανομένου και του ΟΥ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ και την ώρα της εισβολής στη Γη της Επαγγελίας ζήτησε από τον κακόμοιρο τον Ιησού να σφάξει όλα τα ζωντανά των νικημένων, ΑΝΔΡΕΣ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΖΩΑ ΚΑΙ ΠΟΥΛΕΡΙΚΑ. Τον αθεόφοβο τον ΓΙΑΧΒΕ! Λίγο τσίπα δεν είχε! <span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif;">(Το πόσο δίκιο είχε ο καημένος ο Γιαχβέ φάνηκε από το ότι αμέσως με το που μπήκαν στη Γη Χαναάν «τούρκεψαν» οι Εβραίοι, επηρεάστηκαν από την ειδωλολατρία των κατακτημένων και το γύρισαν στα χρυσά μοσχάρια, τα βόδια, αντί να γίνουν το άλας της γης και να σωθεί η ανθρωπότης. Άλλωστε γι’ αυτό τους πήγε εκεί, στο σταυροδρόμι των πολιτισμών –ανάμεσα σε Αιγύπτιους, Μεσοποτάμιους και Φοίνικες–, ώστε να τους επηρεάσουν εν καιρώ και να φτάσει η λατρεία του Γιαχβέ μέχρι τα μέρη μας προ Χριστού! Αν ήθελε απλώς να καλοπερνάει ο κολλητός Του ο λαός θα τους πήγαινε στη Χονολουλού, που ήταν απομονωμένη, να «τη βρίσκουν» μόνοι τους με το Θεό τους)</span>. Γι’ αυτό οι σύγχρονοι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ξέρουν να αποσιωπούν όλα αυτά τα ΑΝΗΘΙΚΑ γιατί τους χαλάνε την σούπα, οι νερόβραστοι. Σούπα … μούπες … καλά να πάθεις. ΦΙΛΑΚΙΑ.</p><p style="text-align: justify;">Ο Jobs μπορεί να ήταν κάθαρμα και ο Wozniak καλός και αγαθός, αλλά βλέποντας τις φάτσες τους με πιάνει ανατριχίλα στο ενδεχόμενο να κυκλοφορεί κάποιος σαν τον Wozniak που κατάντησε έτσι ο καημένος! Κάποιος έλεγε ότι μετά τα σαράντα του ο άνθρωπος αποκτάει τη φάτσα που του πρέπει. Δηλαδή με το πέρασμα των χρόνων ο ψυχισμός διαμορφώνει τη φάτσα.</p><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://www.vic.com/%7Etscon/b/dip/im/jobswozniak.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 602px;"><p style="text-align: justify;">Αν δεν είχαμε προδώσει τον Ελληνισμό και την ΠΑΙΔΕΙΑ του, θα ήμασταν σαν τον Jobs! Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ελληνικής παιδείας: ο γεμάτος έμπνευση άνθρωπος, αυτός που διασώζει το παιδί, αυτός που έχει τον τρόπο να φθείρει τη τρέχουσα φθορά, που εκμεταλλεύεται τον θάνατο για το καλό της ζωής, αυτός που από 50νταράκι έχει γίνει 500κοσάρα και διαθέτει και φρένα για 500κοσάρα, αυτός που έχει γίνει Άνθρωπος, προς τα πάνω αναβλύζον σιντριβάνι, κάβουρας-τσαγανό κι όχι μαλάκιο. Η παιδεία αυτό μόνο μπορεί να καταφέρει, να κάνει το 50νταράκι, 500κοσάρα, τα υπόλοιπα, το αν η 500κοσάρα θα είναι καλός ή κακός άνθρωπος δεν είναι θέμα στο οποίο μπορεί να επέμβει η παιδεία, αυτό εξαρτάται από το ανθρώπινο ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ. Οι καημένοι οι ηθικολόγοι αγωνίζονται να διαμορφώσουν καλούς και χρηστούς πολίτες, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να γεμίζουν τα πεζοδρόμια «σκουλήκια» πατημένα λόγω της όποιας κρίσης απελπισμένα, 50νταράκια σακατεμένα, κλαμένα και δαρμένα (σαν εκείνους τους κλαταρισμένους «χριστιανούς» που όταν τους ρωτούσε ο π. Παΐσιος «πώς πάει ο κόσμος» απαντούσαν «γέροντα οργώνει ο διάβολος!») που για να νοιώσουν λίγο την παγωμένη την καρδούλα τους να χτυπάει, μια και έχουν μάθει να κατεβάζουν τα ρολά όταν πνέει το Αεράκι της έμπνευσης και η αντλία τους μόλις που δουλεύει, το ρίχνουν στο ηθικώς ουδέτερον άθλημα του τρώγειν! </p><p style="text-align: justify;">Ο Jobs είναι Έλληνας, και ο Μιχαλάκης ο Τζάκσον που κάηκε από την έμπνευση επειδή δεν είχε την καλλιέργεια να την διαχειριστεί, ήταν 1000λιάρα με φρένα από 50νταράκι και «στούκαρε» ο καημένος, και ο Βιττγκενστάιν ήτανε 1000λιάρα κι ακόμα περισσότερο μια και τα είχε όλα τα ανθρώπινα στο πικ καλλιεργημένα. Έλληνες που ΑΕΙ ΠΑΙΔΕΣ είναι. Και ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ όταν θα έρθει κι αυτός με αυτή την έννοια θα είναι ΕΛΛΗΝΑΣ! Όχι απλώς Έλληνας αλλά ο σούπερ Έλληνας! Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ σε όλο του το μεγαλείο! Ο άνθρωπος στο 100% των δυνατοτήτων του. Ο άνθρωπος ο οποίος θα λειτουργεί 100% ως αυλός, ως λύρα του πνεύματος. Απλώς σε εκείνη την περίπτωση το αυτεξούσιο εκείνου του συγκεκριμένου θα επιλέξει 100% τον λίβα τον κτιστό ως τροφοδότη. Μέχρι τότε οι θνητοί κατ’ αρχήν χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες, σε αυτούς που επειδή φοβούνται την τρέλα της έμπνευσης κατεβάζουν τα ρολά, «από υπερβολική φοβία για την ανθρώπινη αδυναμία» και ζουν στεγνοί και ρέστοι, και λόγω κόμπλεξ συνήθως γίνονται και υβριστές και διώκτες των φορέων του πνεύματος. Σε εκείνους που απολυτοποιούν τον θεσμό, τον νόμο, την δομή, τη λογικότητα. Και σε αυτούς που ανοίγουνε τα παραθύρια της καρδιάς τους στα πνεύματα με κίνδυνο την τρέλα. Πολλοί από αυτούς τους δεύτερους όταν τους τύχει να ζήσουν σε περιβάλλοντα που δεν κατέχουν την τέχνη της διάκρισης των πνευμάτων, δέχονται όποιον άνεμο τύχει να φυσάει και άλλοτε τους εμπνέει το Αεράκι κι άλλοτε ο λίβας. «Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι», όσοι δηλαδή είναι ανοιχτοί 100% στο Πνεύμα αλλά έχουν εστιάσει στην καλλιέργεια των φρένων, και αφήνουν το Αφεντικό να φυσάει όσο θέλει, όποτε θέλει, και δεν ξοδεύουν τις Πνοές σε ιδιοτελείς σκοπούς και στόχους αλλά χρησιμοποιούν την έμπνευση μόνο ως Απόστολοι, «ότι αυτών εστί η Βασιλεία των Ουρανών», εστί, εδώ και τώρα βρίσκονται και συνεχώς είναι μέσα στη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αυτό είναι το τέλειο αλλά στη μίζερη, παγωμένη εποχή μας όταν κανείς βλέπει περιπτώσεις σαν του Jobs, κάτι τέτοιους Τελώνες, χαίρεται και τους ζητά να τον προάγουν στη Βασιλεία των Ουρανών ... Αμήν.</p><p style="text-align: justify;"><b>ΦΙΛΟΣ:</B></p><p style="text-align: justify;">Εκτός και περισσότερο από Παπαδιαμάντη και Ντοστογιέφσκι, μου αρέσουν το Γεροντικό, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος κι ο π. Πορφύριος. Εδώ να δεις έμπνευση!</p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;"><b>ΑΠΑΝΤΗΣΗ 28-3-2012:</B></p><p style="text-align: justify;">Ε, καλά τώρα, χαίρω πολύ, κι εγώ προτιμάω τον Χριστό από τον τελώνη .... άλλο αυτό κι άλλο η σύγκριση μεταξύ ΤΕΛΩΝΗ και ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ....</p><br />bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-48847331858744310662019-01-02T20:38:00.000+02:002020-08-29T20:52:01.830+03:00Παύλος Ευμορφίδης: «Όνειρο και δημιουργία»<p style="text-align: center; font-size:20px;">Εμπνευσμένη ομιλία του Παύλου Ευμορφίδη<br />στο TEDx Youth@Academy με τίτλο:<br />«Όνειρο και δημιουργία» (2011)<br />
<div style="text-align: center;"><iframe width="560" height="420" src="https://www.youtube.com/embed/VjQfvRgKlcI" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<p><!--break--></p>
<br />
<p style="text-align: center; font-size:20px;">Αφιέρωμα του <a href="https://www.iefimerida.gr/news/94262/%CF%80%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%89%CF%82-%CF%80%CF%89%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84" target="_blank">iefimerida.gr/</a><br />
<b><big>Παύλος Ευμορφίδης, ο επιχειρηματίας που ξεκίνησε ως πωλητής στο Μοναστηράκι και έγινε παντοδύναμος ιδιοκτήτης της Coco-Mat</big></b></p>
<p>«Η κρίση είναι καλοδεχούμενη, γιατί αλλάζει συνήθειες», είχε κάποτε πει ο ιδρυτής και Πρόεδρος της Coco-Mat, Παύλος Ευμορφίδης. Ισχύει σίγουρα για τη δική του περίπτωση.</p>
<p style="text-align: center"><img src="https://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/horizontal_rectangle/public/archive-files/cocooriz.png" width="470" alt="Παύλος Ευμορφίδης" /></p>
<p><!--break--></p>
<p>Κυκλοφορεί µόνο µε ποδήλατο. Έχει δίπλωµα οδήγησης αλλά το έχει χάσει τρεις φορές οπότε δεν µπήκε στον κόπο να το ξαναβγάλει. Έτσι κι αλλιώς στο Άµστερνταµ δεν το χρειάζεται. Ο Παύλος Ευµορφίδης πέρα από ιδρυτής ενός από τα µεγαλύτερα ελληνικά success stories, της Cocomat, είναι ένας σύγχρονος Σπαρτιάτης.</p>
<p><strong>Ταπεινή καταγωγή</strong></p>
<p>Ο πατέρας του ήταν γιος Πόντιου που εγκαταστάθηκε στη Σπάρτη. Οι δυσκολίες τον ανάγκασαν να φύγει στη Γερμανία όπου και έμεινε για 23 χρόνια. Μέχρι τα 18 του τον έβλεπε μόνο τα καλοκαίρια. Τον χαρακτηρίζει μικρό καλλιτέχνη της ζωής γιατί, όπως λέει, δεν έχει γνωρίσει πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο από τον πατέρα του. Του έμαθε τη μεγαλύτερη αλήθεια, να δίνει, να προσφέρει.</p>
<p>Ο Παύλος Ευμορφίδης γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1958. Στα 15 φεύγει από τη Σπάρτη με τη μητέρα του, γιατί όπως λέει το μέρος δεν τον χώραγε. Τελείωσε το γυμνάσιο και μπήκε στη Γυμναστική Ακαδημία. Έκανε διάφορες δουλειές και με τα λίγα χρήματα που μάζεψε έφυγε στη Γερμανία. Πήγε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης όπου έμαθε να μιλά συνολικά επτά ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Ιταλικά, Ισπανικά και Πορτογαλικά. Δεν τις έμαθε σε φροντιστήρια. Τις έμαθε ζώντας στο εξωτερικό και μιλώντας με τους ανθρώπους. Τελικά γύρισε στην Ελλάδα με τη σημερινή Ολλανδέζα γυναίκα του και εργάσθηκε ως καθηγητής στη Σιβιτανίδειο.</p>
<p><strong>Πωλητής στο Μοναστηράκι</strong></p>
<p>Τα χρήματα που έβγαζε δεν του έφθαναν για να καλύπτει τις ανάγκες του και έτσι παράλληλα εργαζόταν και στο Μοναστηράκι σε καταστήματα τουριστικών ειδών. Η ιδέα για την Coco-mat γεννήθηκε ακριβώς εκεί, στο Μοναστηράκι το 1989. Ένας Ολλανδός περαστικός αναζητούσε μια στρωματοποιία, ο Παύλος τού σύστησε αυτή της γειτονιάς του, αλλά τελικά δεν αγόρασε τίποτα. Ο Μιχάλης Βαμβακίδης ωστόσο, ο στρωματοποιός της ιστορίας, ζήτησε από το γείτονά του να τον βοηθήσει να εξάγει. Εκείνος φορτώνει αμέσως κάμποσα στρώματα για την Ολλανδία και, παρόλο που δεν καταφέρνει να πουλήσει ούτε ένα, συλλαμβάνει τη «μεγάλη ιδέα» του: Να δημιουργήσει την καλύτερη στρωματοποιία στον κόσμο!</p>
<p>Ρίχνεται με πάθος στην αναζήτηση κάθε είδους πληροφορίας για το φαινόμενο του ύπνου, τα στρώματα, τα μαξιλάρια και χωρίς την παραμικρή ταλάντευση επιλέγει, ως αποκλειστικά συστατικά των προϊόντων που σχεδιάζει, φυσικά υλικά, όπως ο κοκοφοίνικας, το καουτσούκ, το μαλλί, το βαμβάκι, η αλογότριχα, το μετάξι, το πούπουλο χήνας, ως και τα φύκια, που αφθονούν στις ελληνικές θάλασσες. Μοναδική καινοτομία- τα στρώματα της COCO-MAT διαθέτουν φερμουάρ για να μπορεί ο αγοραστής να βλέπει τι ακριβώς αγοράζει και να εκτιμά αυτό που πληρώνει!</p>
<p><strong>Ξεκίνησε από μια αποθήκη στα Πατήσια</strong></p>
<p>Μαζί με το όνομα η COCO-MAT (από τις αρχικές συλλαβές των αγγλικών λέξεων «coconut», που σημαίνει κοκοφοίνικας, και «mattress», που σημαίνει στρώμα) αποκτά, εκείνη την εποχή, και στέγη: σε ένα χώρο 200 τ.μ. στα Πατήσια, που λειτουργούσε ταυτόχρονα ως αποθήκη, εργαστήριο, λογιστήριο, εκθετήριο και κατάστημα πώλησης!</p>
<p>Η εταιρεία αρχίζει να αναπτύσσεται και ιδρύει παραγωγική μονάδα στην Ξάνθη, στην οποία θα κατασκευάζονται όλα τα προϊόντα με την επωνυμία της. Συγχρόνως στην Κίνα γίνεται η επεξεργασία των προϊόντων από μετάξι και πούπουλο χήνας και παράγονται στρώματα που διοχετεύονται στο εξωτερικό, για λογαριασμό μεγάλων πολυκαταστημάτων και δεν φέρουν το σήμα «Coco-mat». Σχεδόν αμέσως αρχίζουν και οι εξαγωγές, ενώ καταστήματα ανοίγουν, το ένα μετά το άλλο, στην Ευρώπη, στην Κίνα και στην Αμερική.</p>
<p><strong>Παίρνει βραβεία</strong></p>
<p>Η εταιρεία, το 31% της συνολικής παραγωγής της οποίας εξάγεται, έχει κερδίσει σημαντικά βραβεία και διακρίσεις: το διεθνές βραβείο Environment and Peace, το πρώτο βραβείο στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό ποιότητας του EFQM το 2003 και για δύο χρόνια το δεύτερο βραβείο στον ίδιο διαγωνισμό (η μοναδική εταιρεία που εκπροσώπησε την Ελλάδα για επτά χρόνια στο EFQM και έχει κερδίσει τα περισσότερα βραβεία), το πρώτο βραβείο από το υπουργείο Ανάπτυξης για τις πρωτοποριακές μεθόδους παραγωγής και τα φιλικά προς το περιβάλλον προϊόντα, το βραβείο Henry Ford για οικολογικό ενδιαφέρον, το βραβείο Ποιότητας από το ΥΠΑΝ, το βραβείο Οικολογίας από το ΕΒΕΑ, το βραβείο Ethical Value του Cambridge University.</p>
<p>Η COCO-MAT προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους, κάθε εθνικότητας, ιδεολογίας και φύλου. Άνθρωποι με αναπηρίες έχουν ίσες ευκαιρίες να επιτύχουν επαγγελματικά, αναλαμβάνοντας καίριες θέσεις. 26 άτομα με ειδικά προσόντα εργάζονται στην COCO-MAT σε διάφορους τομείς.</p>
<p>Ο Παύλος Ευμορφίδης είναι παντρεμένος και έχει τέσσερα παιδιά. Οπως επισημαίνει, η οικογένειά του αποτελεί πηγή έμπνευσης και γαλήνης, ενώ ένα από τα κύρια ενδιαφέροντά του, παραμένει ο αθλητισμός, στον οποίο αναζητεί όποτε έχει τη δυνατότητα, στιγμές χαλάρωσης.</p>
<p>Σήμερα ζει στην Ολλανδία. Ένας από τους λόγους είναι πως το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του, o James Ευμορφίδης ανήκει πλέον στην ποδοσφαιρική ακαδημία του Ajax.</p>
<p>Ο Παύλος Ευμορφίδης δεν καπνίζει, δεν έχει κινητό, δεν έχει αυτοκίνητο (μόνο ποδήλατο)! Είναι πολίτης του κόσμου και άνθρωπος των ιδεών!</p>
<p><strong>Τώρα φτιάχνει ξενοδοχεία</strong></p>
<p>Τώρα ετοιμάζει ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχειακά εγχειρήματα των τελευταίων ετών. Το αντιμετωπίζει ως μια φυσική εξέλιξη.</p>
<p>Η εταιρεία δουλεύει πυρετωδώς για τη δημιουργία ενός νέου διεθνούς affiliation brand που θα αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία της, των Cοco-Mat Hotels & Resorts Worldwide, σε συνεργασία με τη Hotel Brain, που δραστηριοποιείται στη διαχείριση και ανάπτυξη μονάδων με ειδίκευση στα μικρά και πολυτελή ξενοδοχεία.</p>
<p>Η τελευταία έχει αναλάβει το χτίσιμο του brand, των προδιαγραφών, καθώς και την αξιολόγηση, όπως αναφέρει το Βήμα. Τα καταλύματα, που θα περιλαμβάνουν ξενοδοχεία πόλης, resort και σουίτες, θα λειτουργούν είτε ιδιόκτητα είτε με τη μέθοδο του franchise είτε με συμφωνία διαχείρισης και οι κρατήσεις θα γίνονται μέσω του δικτύου της εταιρείας, των καταστημάτων, αλλά και ανεξάρτητα. Ηδη 14 έχουν μπει στην «ομπρέλα». Στην Ελλάδα δέκα ξενοδοχεία είναι στο brand και, εκτός από το Coco-Mat Hotel Nafsika στην Κηφισιά, που έχει ανοίξει από πέρυσι και «είναι κάθε μέρα γεμάτο», τα υπόλοιπα ξεκίνησαν να λειτουργούν σταδιακά από το 2012 και άλλα από το 2013. Μεταξύ των περιοχών είναι η Αθήνα (με δύο ξενοδοχεία στο Μοναστηράκι και στο Πεδίον του Αρεως), η Βυτίνα, τα Τρίκαλα Κορινθίας, η Βουρβουρού στη Χαλκιδική και η Τζια. Τέσσερα ξενοδοχεία θα λειτουργήσουν και στο εξωτερικό: στο Αμστερνταμ, στη Βαρκελώνη, στην Αμβέρσα και στη Νίκαια.</p>
<p>Τα δύο τελευταία είναι ιδιόκτητα και στο ίδιο κτίριο θα λειτουργεί και κατάστημα. Την ίδια ώρα το ενδιαφέρον από ξενοδοχεία που θέλουν να ενταχθούν είναι έντονο και οι συζητήσεις καθημερινές. Πάνω από 40 ξενοδοχεία βρίσκονται σε τελικό στάδιο διαπραγματεύσεων, ενώ πιθανός στόχος για την εταιρεία είναι άλλα 200 ξενοδοχεία με τα οποία έχει ήδη συνεργασία.</p>
<p>Τον ρωτάω αν η απόφαση για να μπει στα ξενοδοχεία ήταν μέρος μιας στρατηγικής. «Εμείς καταλήξαμε στο ξενοδοχείο γιατί η φιλοξενία είναι στη φιλοσοφία μας» απαντά. «Για μένα το ξενοδοχείο είναι το μέσο. Θέλω να περάσεις καλά». Στα καταστήματα «προσφέρουμε πορτοκάλια, ελιές, κρασί, λάδι, ρίγανη» λέει ο κ. Ευμορφίδης, που ετοιμάζει ένα ενιαίο «hospitality package», με προϊόντα από έλληνες παραγωγούς. Εξάλλου πριν από 12 χρόνια η εταιρεία δημιούργησε έναν χώρο που ονόμασε loft. «Φέρναμε τον κόσμο για να δει τον ύπνο μας». Από τότε καλούν κόσμο στην Ελλάδα για να μείνει σε ξενοδοχεία που έχουν προμηθευτεί προϊόντα Coco-Mat, «όπου έχουμε αγορασμένες νύχτες».</p>
<p style="text-align: center"><img src="https://www.iefimerida.gr/sites/default/files/archive-files/cocomat1.jpg" height="304" width="470" alt="Παύλος Ευμορφίδης, ο επιχειρηματίας που ξεκίνησε ως πωλητής στο Μοναστηράκι και έγινε παντοδύναμος ιδιοκτήτης της Coco-Mat [εικόνες] | iefimerida.gr 0" /></p>
<p style="text-align: center"><img src="https://www.iefimerida.gr/sites/default/files/archive-files/cocomat2.jpg" height="353" width="470" alt="Παύλος Ευμορφίδης, ο επιχειρηματίας που ξεκίνησε ως πωλητής στο Μοναστηράκι και έγινε παντοδύναμος ιδιοκτήτης της Coco-Mat [εικόνες] | iefimerida.gr 1" /></p>
<p style="text-align: right; font-size:15px;">Πηγή: <a href="https://www.iefimerida.gr/news/94262/%CF%80%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%89%CF%82-%CF%80%CF%89%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84" target="_blank">https://www.iefimerida.gr/</a></p>
bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-29503188302230191432018-03-03T12:24:00.000+02:002020-02-27T12:24:48.970+02:00Θετική Ψυχολογία (Positive Psychology)<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://standingtallblog.files.wordpress.com/2010/08/happy-young-people-jumping.jpg" width="240" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -30px; margin-top: -60px; margin-bottom: -19px;" />
<div style="text-align: justify; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; font-size:20px; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><span style="font-size:128px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:110px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Η</b></span><strong> Θετική Ψυχολογία είναι η επιστημονική έρευνα για το, τι κάνει την ζωή πιο άξια να τη ζει κανείς.</strong> <span style="text-align: justify; font-size:16px;">Ως επιστήμη απαιτεί να ελέγχονται οι θεωρίες, να τεκμηριώνονται και βασίζεται σε στατιστικές μελέτες και εμπειρική έρευνα.</span> <strong>Η Θετική Ψυχολογία δεν είναι κάτι σαν το «The Secret» («Το Μυστικό») και δεν πρέπει να τη μπερδεύουμε με τις θολές προτάσεις αυτοβοήθειας διάφορων ομιλητών ή με τη φιλοσοφία της Νέας Εποχής (New Age).</strong>.</div>
<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://mentalhealthnews.org/wp-content/uploads/2010/08/Brokenheart.jpg" width="360" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; margin-top: -10px; margin-bottom: -9px;">
<p style="text-align: justify;"><span style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;">Η Ψυχολογία προσπαθεί να κάνει τους ανθρώπους λιγότερο δυστυχισμένους, <span style="text-align: justify; font-size:16px;">να θεραπεύσει τη ψυχική ασθένεια. Χαρακτηριστικά ο Φρόιντ έλεγε, ότι το περισσότερο που μπορούμε να ελπίζουμε στη ζωή είναι</span> «η μετατροπή της υστερικής δυστυχίας σε συνηθισμένη δυστυχία».</span> (<span style="text-align: right; font-size:12px; padding-bottom:10px; padding-top:10px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:16px; background-color:#f7f6ee;">Υποσημείωση: Transformation of hysteric misery into common unhappiness: Freud and Breuer 1894/2004 στο βιβλίο του Daniel Nettle, «Happiness. The science behind your smile» – «Ευτυχία. Η επιστήμη πίσω από το χαμόγελό σας» – Oxford University Press 2005, σελ. 65</span>) <span style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;">Από την εποχή του Φρόιντ και τις αρχές της επιστήμης της ψυχολογίας, οι ψυχολόγοι έχουν εστιάσει σε ότι αρρωσταίνει το ανθρώπινο νου. <span style="text-align: justify; font-size:16px;">Οι άνθρωποι καταφεύγουν στους ψυχολόγους όταν έχουν προβλήματα με το άγχος, την κατάθλιψη, τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις. Έτσι η ψυχολογία κατάντησε σπουδή της σκοτεινής πλευράς του νου. Με το πέρασμα των χρόνων, πολλοί αμφισβήτησαν αυτή την εστίαση στην ασθένεια.</span> «Η επιστήμη της ψυχολογίας μας έχει αποκαλύψει πολλά για τις ασθένειες, τα λάθη, τις ελλείψεις του ανθρώπου, αλλά πολύ λίγα για τις δυνατότητες του, τις αρετές του, τις εφικτές φιλοδοξίες του, ή το πλήρες ψυχολογικό του ύψος. Μοιάζει σαν να περιορίζεται εσκεμμένα η ψυχολογία στο μισό της νόμιμης δικαιοδοσία της» </span><span style="text-align: justify; font-size:14px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:4px; padding-top:8px; background-color:#FFF;">(Abraham Maslow, «Motivation and Personality» - «Κίνητρα και Προσωπικότητα», 1954).</span> <span style="text-align: right; font-size:12px; padding-bottom:4px; padding-top:8px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:16px; background-color:#f7f6ee;">«The Birth of Positive Psychology» (<a class="menuu" href="http://positivepsychologymelbourne.com.au/birth-of-positive-psychology" target="_blank">http://positivepsychologymelbourne.com.au/</a>)</span></p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><strong>Η Ψυχολογία</strong> προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα:</p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><strong><u>Τι δεν πάει καλά μ’ εσένα;</u></strong></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><strong>Η Θετική Ψυχολογία</strong> προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα:</p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><strong><u>Τι πάει καλά σ’ εσένα;</u></strong></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://blogs.psychcentral.com/positive-psychology/files/2011/12/upsidedown-swing.jpg" width="280" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: 0px;">
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><strong><u>Ο στόχος της Θετικής Ψυχολογίας είναι να κάνει τη φυσιολογική ζωή πιο γεμάτη, πιο ολοκληρωμένη</u></strong>.<span style="text-align: justify; font-size:16px;"> Αντί να προσπαθεί απλώς να διορθώσει το ‘κακό’, να ανακουφίσει τις ψυχικές ασθένειες, να συνδράμει στις ψυχολογικές διαταραχές, να βοηθήσει κάποιον ασθενή να ανεβεί από το μείον στο μηδέν, από τα αρνητικά βιώματα να έρθει στο «φυσιολογικό», θέτει ως στόχο να βοηθήσει τους ανθρώπους να προχωρήσουν στη θετική πλευρά της κλίμακας,</span> να πετύχουν την ευζωία και την ευτυχία.</p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><strong>Η Θετική Ψυχολογία επικεντρώνεται στις ιδιότητες που θωρακίζουν τον άνθρωπο από τη δυστυχία και από τις ψυχικές ασθένειες: <u>το κουράγιο, το όραμα για το μέλλον, την αισιοδοξία, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την ελπίδα, την πίστη, την επιμονή, την ικανότητα να βρίσκει κανείς στόχους και νόημα στη ζωή του</u></strong>.
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><span style="text-align: justify; font-size:16px;">Σύμφωνα λοιπόν με τον Σέλιγκμαν και τη Θετική Ψυχολογία η ευτυχία δεν είναι άπιαστη, ανεπίτευκτη, δεν είναι κάποιο μυθικό, υπέροχο, αλλά άπιαστο, απροσπέλαστο, Άγιο Δισκοπότηρο. Όχι απλώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί η ευτυχία, αλλά έρχεται ως φυσικό αποτέλεσμα εάν οργανώσουμε, εάν χτίσουμε σωστά τη ζωή μας.</span> Κατά τον Σέλιγκμαν πέντε πυλώνες [<span style="text-align: justify; font-size:16px;">1. Positive Emotion (Θετικό Συναίσθημα), 2. Engagement (Εμπλοκή), 3. Relationships (Σχέσεις), 4. Meaning (Νόημα), 5. Accomplishment (Πραγματοποίηση)</span>] είναι τα δομικά στοιχεία της ευτυχίας <a href="#_ftn1" name="_ftnref1" title="">[ 1 ]</a>.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: center; font-size:20px;">Βίντεο με τίτλο:<br /><b>«Τι είναι η Θετική Ψυχολογία»</b><br />Οκτώβριος 2012<br />με τη βοήθεια του The Quality of Life Research Center (<a class="menuu" href="http://www.cgu.edu/qlrc" target="_blank">http://www.cgu.edu/</a>)<br /> ιδρυτής του οποίου είναι ο Μιχάι Τσίκζεντμιχαϊ.</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/1qJvS8v0TTI?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; font-size:16px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;">Ποιά είναι τα σημαντικά στοιχεία που μας κάνουν ευτυχισμένους; Αυτά έχουν να κάνουν με το να έχουμε θετικές εμπειρίες, π.χ. χαρά, αγαλλίαση/αφοσίωση/αρπαγή, άνεση, έκσταση κλπ. Αλλά επίσης είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι δεν βοηθάει ... <span style="text-align: justify; font-size:20px;">δεν βοηθάει το να είμαστε ηδονιστές</span>, να κυνηγάμε την ηδονή, την στιγμιαία απόλαυση. Ηδονιστής είναι αυτός που επιδιώκει να βιώνει στη ζωή του όσο γίνεται περισσότερες ευχάριστες/καλές παρά δυσάρεστες/κακές στιγμές. Για παράδειγμα, μπορούμε να νιώσουμε ευχαρίστηση καταναλώνοντας σοκολάτα ή χαρά πηγαίνοντας βόλτα με το τραινάκι στο λουνα-παρκ, αλλά δεν θα έχουμε μια ευτυχισμένη ζωή εάν το μόνο που κάνουμε είναι να τρώμε όλη την ώρα σοκολάτα ή να πηγαίνουμε βόλτες με το τραινάκι.</p>
<p style="text-align: right; font-size:12px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:14px;">(Positive Psychology …and how it can help us to be a happier person - Η Θετική Ψυχολογία ... και πως μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι <a class="menuu" href="https://standingtallblog.wordpress.com/2012/11/11/positive-psychology-and-how-it-can-help-us-to-be-a-happier-person-2/" target="_blank">https://standingtallblog.wordpress.com/</a>)</p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;">Την τελευταία δεκαετία αυξάνονται διαρκώς τα ερευνητικά ευρήματα που καταδεικνύουν ότι οι παρεμβάσεις της Θετικής Ψυχολογίας μπορούν να συνδράμουν ουσιαστικά στην προσπάθεια των ατόμων και των οργανισμών να λειτουργήσουν εύρυθμα και αποτελεσματικά, σε αρμονία με το φυσικό και το κοινωνικό περιβάλλον.</p>
<p style="text-align: right; font-size:12px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:14px;">(Ε.Ε.ΘΕ.ΨΥ. αστική μη κερδοσκοπική εταιρία που προωθεί τη Θετική Ψυχολογία στην Ελλάδα. <a class="menuu" href="http://www.positiveemotions.gr/index.php" target="_blank">http://www.positiveemotions.gr/</a>)</p>
<center><img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://www.dumblittleman.com/wp-content/uploads/2014/05/Increase-Your-Happiness.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -28px; margin-right: -28px; margin-top: -4px; margin-bottom: 0px; width: 630px;" border="0" align="middle"></center>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;">Θεμελιωτής της Θετικής Ψυχολογίας θεωρείται ο <strong>Martin Seligman (Μάρτιν Σέλιγκμαν)</strong>, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Μετά από δεκαετίες πειραματικής έρευνας και επιτυχιών πάνω στη θεωρία του για τη «Μαθημένη Αβοηθησία» (κατάθλιψη, απόσυρση, παραίτηση), ο Seligman εκλέχτηκε Πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας το 1998. Κατά τη έναρξη του 107ου ετήσιου συνεδρίου της Εταιρείας, στις 21 Αυγούστου του 1999 στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης ο Seligman εισηγήθηκε την αλλαγή της πορείας της Ψυχολογογίας η οποία μέχρι τότε εστίαζε στη θεραπεία παθολογικών καταστάσεων. Ως πρόεδρος αναδείχθηκε σε ηγετική μορφή της κίνησης που έγινε γνωστή με τον όρο Θετική Ψυχολογία και εξασφάλισε ερευνητικά κονδύλια και την υποστήριξη πολλών κυβερνήσεων σ' ολόκληρο τον κόσμο για την αξιοποίηση της θεωρίας και της πράξης της Θετικής Ψυχολογίας στη καθημερινή ζωή.</p>
<p style="text-align: right; font-size:12px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:14px;">(MANAGEMENT TODAY, Vol.4, No.1, January-March 2014, A Study on Positive Psychological Intervention towards Job Search Attributes among Management Graduates, Dipesh Gangrade, Asst. Professor (HR), Dept. of Management Studies, Mathura Devi Institute of Technology & Management, Indore, Madhya Pradesh, 452018 - <a class="menuu" href="http://www.mgmt2day.griet.ac.in/attach/1396343455_4.pdf" target="_blank">http://www.mgmt2day.griet.ac.in/</a>)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;">Σύμφωνα με τον Martin Seligman το αίσθημα της ευζωίας (του ευ ζην) είναι διαφορετικό από την απλή ευδαιμονία και βασίζεται σε πέντε πυλώνες, στο πρότυπο PERMA. Η λέξη PERMA σχηματίζεται από τα αρχικά πέντε βασικών (κατά τον Σέλιγκμαν) λέξεων/όρων: 1. Positive Emotion (Θετικό Συναίσθημα), 2. Engagement (Εμπλοκή), 3. Relationships (Σχέσεις), 4. Meaning (Νόημα), 5. Accomplishment (Πραγματοποίηση). Καθένα από αυτά τα στοιχεία είναι βασικό για την ευζωία μας και για να είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή. Όλα μαζί είναι πέντε γεροί πυλώνες πάνω στους οποίους μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ευτυχισμένη και ευημερούσα ζωή. Αναλυτικά:</p>
<div style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><span style="font-size:42px; line-height:34px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>1</b></span> <b>Θετικό Συναίσθημα</b> / Καλλιέργεια αισιοδοξίας. Όταν σας ρωτάνε εάν είστε ικανοποιημένος από τη ζωή σας, η απάντησή σας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ψυχικά σας διάθεση. Αν νιώθετε θετικά, μπορείτε να κοιτάξετε στο παρελθόν με αγγαλίαση, στο μέλλον με ελπίδα και στο παρόν με ευχαρίστηση και αγάπη.</div>
<div style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><span style="font-size:42px; line-height:34px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>2</b></span> <b>Ενασχόληση</b> / Δέσμευση / Εμπλοκή / Αξιοποίηση στο μέγιστο βαθμό των δυνατοτήτων. Δεν ευδοκιμούμε, δεν νιώθουμε καλά όταν δεν κάνουμε τίποτα. Βαριόμαστε και νιώθουμε άχρηστοι. Αλλά όταν ασχολούμαστε με κάποιο έργο αυτό μας απορροφάει. Κερδίζουμε ορμή και εστίαση και μπορούμε να μπούμε στην κατάσταση που είναι γνωστή ως «ροή». Στη Θετική Ψυχολογία, η «ροή» περιγράφεται ως μια κατάσταση απόλυτης, ευτυχισμένης βύθισης στην παρούσα στιγμή, στο «τώρα».</div>
<div style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><span style="font-size:42px; line-height:34px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>3</b></span> <b>Σχέσεις</b> / Συνάφεια / Επικοινωνία με ανθρώπους. Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά ζώα. Έχουμε ανάγκη από επικοινωνία, αγάπη, σωματική και συναισθηματική επαφή με τους άλλους. Ενισχύουμε την ευζωία μας δημιουργόντας ισχυρά δίκτυα σύνδεσης με την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τους συναδέλφους, τους γείτονες μας και όλους τους άλλους ανθρώπους στη ζωή μας.</div>
<center><img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://dbm.thewebconsole.com/S3DB1338/images/2013-07-braincogs.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -28px; margin-right: -28px; margin-top: -4px; margin-bottom: 0px; width: 630px;" border="0" align="middle"></center>
<div style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><span style="font-size:42px; line-height:34px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>4</b></span> <b>Νόημα ζωής</b> / Το να υπηρετεί κανείς κάτι ευρύτερο από τον εαυτό του. Είμαστε στα καλύτερά μας όταν αφιερώνουμε το χρόνο μας σε κάτι που μας υπερβαίνει, σε κάτι μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από τον εαυτό μας. Αυτό μπορεί να είναι η θρησκευτική πίστη, η κοινωνική εργασία, η οικογένεια, η πολιτική δράση, μια φιλανθρωπική οργάνωση, ένας επαγγελματικός ή δημιουργικός στόχος.</div>
<div style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><span style="font-size:42px; line-height:34px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>5</b></span> <b>Πραγματοποίηση</b> / Επίτευξη / Η δυνατότητα να πετυχαίνει κανείς θετικά αποτελέσματα. Όλοι μας το έχουμε ακούσει ότι «η νίκη δεν είναι το παν». Ναι, θα πρέπει να αγωνιζόμαστε για την επιτυχία, αλλά πιο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε το ίδιο το παιχνίδι. Ωστόσο, μας χρειάζεται να κερδίζουμε μερικές φορές. Σε τι χρησιμεύουν οι στόχοι και οι φιλοδοξίες αν δεν μπορούμε ποτέ να τους φτάσουμε; Για να επιτύχουμε την ευζωία πρέπει να μπορούμε να κοιτάμε πίσω στη ζωή μας και να παίρνουμε μια αίσθηση ολοκλήρωσης: «Ναι, το έκανα, και το έκανα καλά».</div>
<p style="text-align: right; font-size:12px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:14px;">(Well-being Theory: The PERMA Model - <a class="menuu" href="http://positivepsychologymelbourne.com.au/PERMA-model" target="_blank">http://positivepsychologymelbourne.com.au/</a>)</p>
<center><a class="menuu" href="http://www.lifechangehypnotherapy.com.au/positive-psychology.html" target="_blank"><img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://www.lifechangehypnotherapy.com.au/uploads/2/1/2/8/21287016/__1936818_orig.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -4px; margin-bottom: 0px; width: 602px;" border="0" align="middle"></a></center>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px;">Στο θεσμικό επίπεδο θεμελιωτής της Θετικής Ψυχολογίας είναι ο Seligman αλλά όπως και ο ίδιος τονίζει βασικός συνιδρυτής της Θετικής Ψυχολογίας στο επιστημονικό/ερευνητικό επίπεδο είναι ο <a class="menuu" href="http://dip88.blogspot.gr/2014/08/csikszentmihalyi.html" target="_blank"><strong>Mihaly Csikszentmihalyi (Μιχάι Τσίκζεντμιχαϊ)</strong></a> ο οποίος με το πρωτοποριακό του έργο, συνέβαλε στην κατανόηση της ευτυχίας, της δημιουργικότητας, της ολοκλήρωσης του ανθρώπου και <strong><u><a class="menuu" href="http://dip88.blogspot.gr/2014/08/csikszentmihalyi.html" target="_blank">εισήγαγε την έννοια της «ροής»</a> για να ονοματίσει μια κατάσταση αυξημένης εστίασης, βύθισης, ευφορίας και ανατροφοδότησης, που παρατήρησε ότι βιώνουν άνθρωποι πετυχημένοι σε ποικίλες δραστηριότητες όπως η τέχνη, το παιχνίδι ή η εργασία</u>. Όταν κάποιος βιώνει την κατάσταση της «ροής» συμμετέχει πλήρως σ’ αυτό που κάμνει, είναι δοσμένος και αφοσιωμένος σε αυτή του τη δραστηριότητα και ανατροφοδοτείται από την ίδια του την ενασχόληση με κάτι που τον εμπνέει. Ο χρόνος «σταματάει», ο άνθρωπος βιώνει μια ήπια ευχάριστη έκσταση, είναι εκτός του εγωτικού εαυτού του (δεν κατακλύζεται από σκέψεις και επιθυμίες), ζει στο παρόν, στο «τώρα» και πετυχαίνει το βέλτιστο αποτέλεσμα με την μικρότερη δυνατή προσπάθεια</strong>.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;">Όπως το έθεσαν ο Seligman και ο Csikszentmihalyi (το 2000): Το πεδίο της Θετικής Ψυχολογίας, στο επίπεδο των υποκειμενικών βιωμάτων σχετίζεται με: <strong>την ευημερία, ευχαρίστηση και ικανοποίηση (<u>ως προς το παρελθόν</u>), την ελπίδα και την αισιοδοξία (<u>ως προς το μέλλον</u>) και την ροή και την ευτυχία (<u>ως προς το παρόν</u>)</strong>, και στο επίπεδο των ατομικών γνωρισμάτων με: την ικανότητα για αγάπη-αφοσίωση, το θάρρος, τη δεξιότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις, την αισθαντική ευαισθησία, την επιμονή, τη συγχώρεση, την πρωτοτυπία, το όραμα για το μέλλον, την πνευματικότητα, το ταλέντο και τη σοφία.</p>
<p style="text-align: right; font-size:12px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:14px;">(Shane J. Lopez , The Encyclopedia of Positive Psychology, A John Wiley & Sons, Ltd., Publication 2009, λήμμα Self-Determination – Αυτό-Καθορισμός, σελ. 868. Στο Διαδίκτυο: <a class="menuu" href="http://www.blackwellreference.com/public/tocnode?id=g9781405161251_chunk_g978140516125121_ss1-6" target="_blank">http://www.blackwellreference.com/</a> <a href="#_ftn2" name="_ftnref2" title="">[ 2 ]</a>).</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://workempowermentfoundation.typepad.com/photos/uncategorized/2007/04/29/balloon2_3.jpg" width="240" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; margin-top: -10px; margin-bottom: -9px;">
<p style="text-align: justify;">Γράφει ο <em>Seligman </em>στο πρόλογο της «Εγκυκλοπαίδειας της Θετικής Ψυχολογίας»: </p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;">Η Θετική Ψυχολογία αναπτύχθηκε την τελευταία δεκαετία. Από μεμονωμένες εκλάμψεις, εμπνεύσεις των Ray Fowler, <a class="menuu" href="http://dip88.blogspot.gr/2014/08/csikszentmihalyi.html" target="_blank">Mihaly Csikszentmihalyi</a> και δικές μου, μέχρι το 1998, εξελίχθηκε σε άρτιο επιστημονικό κλάδο. … Αν αναζητήσετε στο Google αναφορές για τη Θετική Ψυχολογία από το 1900 μέχρι το 1997 θα βρείτε ελάχιστες, μια χούφτα …, ωστόσο, ήδη το 1998 υπάρχουν πλέον αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες. ... Στις πλούσιες δυτικές κοινωνίες του τέλους του εικοστού αιώνα υπήρξαν οι κατάλληλες συνθήκες για να εμφανιστεί το αίτημα για Θετική Ψυχολογία - μια ψυχολογία που δεν θα ασχολείται αποκλειστικά με τις ψυχολογικές παθήσεις, τα τραύματα, την κατάθλιψη, τον παραλογισμό, την τρέλα και το έγκλημα. <strong>Η Θετική Ψυχολογία υποστηρίζει ότι η ψυχική υγεία είναι κάτι πέρα και πάνω από την απουσία απλώς της ψυχικής ασθένειας. ... <u>κατά το πρότυπο της ανάπτυξης της Θετικής Ψυχολογίας η Εκπαίδευση μπορεί να εξελιχθεί από απλή κατασκευή εργαλείων για την επιτυχία σε διδασκαλία της πληρότητας και της ευζωίας</u></strong>.</p>
<p style="text-align: right; font-size:12px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:14px;">(Shane J. Lopez , The Encyclopedia of Positive Psychology, A John Wiley & Sons, Ltd., Publication 2009, Foreword - Πρόλογος. Στο Διαδίκτυο: <a class="menuu" href="http://www.blackwellreference.com/public/tocnode?id=g9781405161251_chunk_g97814051612511" target="_blank">http://www.blackwellreference.com/</a>).</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;">Η ταχεία ανάπτυξη της Θετικής Ψυχολογίας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο όραμα και τις οργανωτικές ικανότητες του Seligman. Από το 1999 κατάφερε να εξασφαλίσει χορηγίες εκατομμυρίων δολαρίων από διάφορες οργανώσεις, δημιούργησε το Δίκτυο Θετικής Ψυχολογίας (Positive Psychology Network - <a class="menuu" href="http://www.positive-psychology-network.com/" target="_blank">http://www.positive-psychology-network.com/</a>) μετά μια γενναία προσφορά της ένωσης Atlantic Philanthropies (<a class="menuu" href="http://www.atlanticphilanthropies.org/" target="_blank">http://www.atlanticphilanthropies.org/</a>) και προσήλκυσε πολλούς κορυφαίους ερευνητές. Όπως τονίζει ο Seligman η Θετική Ψυχολογία είναι μεν ένα νέο πεδίο αλλά έχει πολλούς σημαντικούς προγόνους. Τουλάχιστον από την εποχή του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη η καλή ζωή αποτέλεσε αντικείμενο φιλοσοφικών ερευνών και πολλοί ψυχολόγοι έχουν δουλέψει επί δεκαετίες πάνω στα θέματα της Θετικής Ψυχολογίας.</p>
<p style="text-align: right; font-size:12px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:14px;">(Shane J. Lopez , The Encyclopedia of Positive Psychology, A John Wiley & Sons, Ltd., Publication 2009, λήμμα: Positive Psychology Network – Δίκτυο Θετικής Ψυχολογίας, σελ. 746. Στο Διαδίκτυο: <a class="menuu" href="http://www.blackwellreference.com/public/tocnode?id=g9781405161251_chunk_g978140516125118_ss1-22" target="_blank">http://www.blackwellreference.com/</a>).</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Άλλοι σημαντικοί συντελεστές της Θετικής Ψυχολογίας είναι οι:</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Daniel Kahneman</strong>. Έτος γέννησης 1934. «Ηδονική Ψυχολογία»: έρευνα των παραγόντων που κάμνουν τη ζωή ευχάριστη ή δυσάρεστη. Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών 2002: Για την ενσωμάτωση ευρημάτων από την ψυχολογική έρευνα στην οικονομική επιστήμη και ειδικά στην ανθρώπινη κρίση και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων σε καθεστώς αβεβαιότητας - <a class="menuu" href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9D%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB_%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CF%8E%CE%BD#.CE.92.CF.81.CE.B1.CE.B2.CE.B5.CF.85.CE.B8.CE.AD.CE.BD.CF.84.CE.B5.CF.82" target="_blank">https://el.wikipedia.org/</a>.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Christopher Peterson</strong> (1950-2012). Καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Michigan, γνωστός για το έργο του στη μελέτη της αισιοδοξίας, της υγείας, του χαρακτήρα, της ευημερία/ευζωίας και ένας από τους ιδρυτές της Θετικής Ψυχολογίας. Επιστημονικός Διευθυντής του VIA Institute on Character - <a class="menuu" href="http://www.viacharacter.org/www/" target="_blank">http://www.viacharacter.org/</a>.</p>
<p style="text-align: justify;"><a class="menuu" href="http://dip88.blogspot.gr/2014/07/dangilbert.html" target="_blank"><strong>Daniel Gilbert</strong></a>. Έτος γέννησης 1957, καθηγητής Ψυχολογίας στο Χάρβαρντ. Βασικό του βιβλίο: «Σκοντάφτοντας στην Ευτυχία» 2006.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Carol Dweck</strong>. Έτος γέννησης 1947. Καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Stanford - <a class="menuu" href="https://en.wikipedia.org/wiki/Carol_Dweck" target="_blank">https://en.wikipedia.org/</a> και <a class="menuu" href="https://web.stanford.edu/dept/psychology/cgi-bin/drupalm/cdweck" target="_blank">https://web.stanford.edu/</a>.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Kennon Sheldon</strong>. Καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Missouri - <a class="menuu" href="http://web.missouri.edu/~sheldonk/" target="_blank">http://web.missouri.edu/</a>)</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Albert Bandura</strong> (Έτος γέννησης 1925. Ψυχολόγος και καθηγητής στο Stanford. - <a class="menuu" href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1" target="_blank">https://el.wikipedia.org/</a>.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>C. R. Snyder</strong> (1944–2006). Καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Κάνσας. - <a class="menuu" href="https://en.wikipedia.org/wiki/C._R._Snyder" target="_blank">https://en.wikipedia.org/</a>, και άλλοι.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; font-size:20px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:26px; padding-bottom:2px; padding-top:2px; background-color:#FFF;"><strong>Το 2006 στο Πανεπιστήμιο του Harvard το μάθημα της Θετικής Ψυχολογίας ήταν το πιο δημοφιλές</strong>.</p>
<p style="text-align: right; font-size:12px; font-family:Verdana, Geneva, sans-serif; line-height:14px;">(Θετική Ψυχολογία με εστίαση στην ευτυχία - <a class="menuu" href="http://ixosacademy.edu.gr/?p=1661" target="_blank">http://ixosacademy.edu.gr/</a>).</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Σημαντικό παράδειγμα επιστήμονα -ο οποίος έδρασε πριν τη θεσμοθέτηση της Θετικής Ψυχολογίας ως αναγνωρισμένου, ξεχωριστού κλάδου της Ψυχολογίας-, είναι ο <a class="menuu" href="http://dip88.blogspot.gr/2014/07/viktor-frankl.html" target="_blank"><strong>Viktor Frankl (1905-1997)</strong></a>, καθηγητής Νευρολογίας και Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, πρόεδρος της Αυστριακής Ιατρικής Εταιρείας της Ψυχοθεραπείας και, επί 25 χρόνια, διευθυντής της περίφημης Νευρολογικής Πολυκλινικής της Βιέννης. Για τη μέθοδο ψυχοθεραπείας που εφάρμοζε επέλεξε τον όρο, <strong>Λογοθεραπεία (θεραπεία μέσω της εξεύρεσης νοήματος στη ζωή)</strong> και το έργο του επικεντρώθηκε στο ερώτημα για το Νόημα. Ο Φράνκλ στον όρο Λογοθεραπεία χρησιμοποιεί την λέξη «λόγος» με τη έννοια του σκοπού, του νοήματος κι όχι απλώς της ομιλίας. Η Λογοθεραπεία του βασίστηκε στην πεποίθηση ότι η προσπάθεια για ανεύρεση νοήματος στη ζωή είναι το πιο ισχυρό κίνητρο για τον άνθρωπο. (<a class="menuu" href="http://dip88.blogspot.gr/2014/07/viktor-frankl.html" target="_blank">Περισσότερα για τον <strong>Viktor Frankl (1905-1997)</strong></a>)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<div>
<div id="ftn1">
<p><a href="#_ftnref1" name="_ftn1" title="">[ 1 ]</a> 1. Από το βίντεο με τίτλο «Τι είναι η Θετική Ψυχολογία» (<a class="menuu" href="https://www.youtube.com/watch?v=1qJvS8v0TTI" target="_blank">https://www.youtube.com/</a> - 10 Οκτ 2012) με τη βοήθεια του <a class="menuu" href="http://www.cgu.edu/qlrc" target="_blank">The Quality of Life Research Center</a> ιδρυτής του οποίου είναι ο Μιχάι Τσίκζεντμιχαϊ.<br>
2. Θετική Ψυχολογία: «Η επιστήμη της ευτυχίας». Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Επιστημονική Συνεργάτις Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών και Παν/μίου Harvard - <a class="menuu" href="http://psychologydaybyday.blogspot.gr/2013/03/learned-helplessness.html" target="_blank">http://health.in.gr/</a>)</p>
</div>
<div id="ftn2">
<p><a href="#_ftnref2" name="_ftn2" title="">[ 2 ]</a> Το δίτομο έργο «The Encyclopedia of Positive Psychology» («Εγκυκλοπαίδεια της Θετικής Ψυχολογίας») πωλείται (στα αγγλικά) σε έντυπη μορφή: <a class="menuu" href="http://www.amazon.com/Encyclopedia-Positive-Psychology-Shane-Lopez/dp/1405161256" target="_blank">http://www.amazon.com/</a> ή προσφέρεται σε ψηφιακή μορφή στο Διαδίκτυο: <a class="menuu" href="http://books.google.gr/books/about/The_Encyclopedia_of_Positive_Psychology.html?id=ntxUuBtSwzsC&redir_esc=y" target="_blank">http://books.google.gr/</a> ή μπορεί να το κατεβάσει κανείς μέσω Torrent: <a class="menuu" href="http://torcache.net/torrent/091AEBD60A6592FF3E59D116854E46201967BD72/%5Bkickass.to%5Dthe.encyclopedia.of.positive.psychology.volume.1.2.shane.j.lopez.seduction28.torrent" target="_blank">http://torcache.net/torrent/</a>.</p>
</div>
</div>
</br>
</br>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-42719516854213377022018-03-01T12:19:00.000+02:002020-02-27T12:19:49.365+02:00Mihaly Csikszentmihalyi: «Ροή, το μυστικό της ευτυχίας»<div id="coolmenu" style="background-color: #000033; margin-bottom: 0px; margin-left: -10px; margin-right: -10px; margin-top: -8px; width: 602px;">
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" style="width: 602px;">
<tbody>
<tr>
<td style="padding: 0px 0px 0px 0px; text-align: center;"></td>
</tr>
<tr><td style="padding: 0px 0px 0px 0px; text-align: left;"><a class="menuu" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7818449571605777753#_Toc395219081"><span style="font-size: 14px; padding-bottom: 2px; padding-left: 47px; padding-right: 7px; padding-top: 2px; text-align: left;">Βιογραφία</span></a></td></tr>
<tr><td style="padding: 0px 0px 0px 0px; text-align: left;"><a class="menuu" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7818449571605777753#_Toc395219082"><span style="font-size: 14px; padding-bottom: 2px; padding-left: 47px; padding-right: 7px; padding-top: 2px; text-align: left;">«Ροή»</span></a></td></tr>
<tr><td style="padding: 0px 0px 0px 0px; text-align: left;"><a class="menuu" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7818449571605777753#_Toc395219083"><span style="font-size: 14px; padding-bottom: 2px; padding-left: 47px; padding-right: 7px; padding-top: 2px; text-align: left;">Εργογραφία στα αγγλικά.</span></a></td></tr>
<tr><td style="padding: 0px 0px 0px 0px; text-align: left;"><a class="menuu" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7818449571605777753#_Toc395219084"><span style="font-size: 14px; padding-bottom: 2px; padding-left: 47px; padding-right: 7px; padding-top: 2px; text-align: left;">Εργογραφία στα ελληνικά.</span></a></td></tr>
<tr><td style="padding: 0px 0px 0px 0px; text-align: left;"><a class="menuu" href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=7818449571605777753#_Toc395219085"><span style="font-size: 14px; padding-bottom: 2px; padding-left: 47px; padding-right: 7px; padding-top: 2px; text-align: left;">TED.com: «Ροή, το μυστικό της ευτυχίας»</span></a></td></tr>
<tr>
<td style="padding: 0px 0px 0px 0px; text-align: center;"></td>
</tr>
</tbody></table>
</div>
<img align="right" alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgILAciqbjGQqyAyFeBBbaPVfDTNAFhCjtzlNkJnzyvTuWPrtpVK_fuvKfJ_OMIwl_wa8ndB5SujZQpHzgMUNaliWFt8uGQM1VXDF7j6ZMDIC6C4To8CJEqD96ukwfDXBRRVeyT28ZZnVx5/s1600/cosmicflow_wskrli9u.gif" height="270" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" style="cursor: pointer; display: block; margin-right: -9px; margin-top: -158px; margin-bottom: -1px; text-align: center;" width="250" />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ο Mihaly Csikszentmihalyi (Μιχάι Τσίκζεντμιχαϊ), πρώην διευθυντής του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Σικάγο, αναρωτιέται, <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή, να αξίζει να τη ζεις;»</span> Διαπιστώνοντας ότι τα χρήματα δεν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους, ερεύνησε όσους βρίσκουν ευχαρίστηση και διαρκή ικανοποίηση σε δραστηριότητες που τους ανατροφοδοτούν. Με το πρωτοποριακό του έργο, συνέβαλε στην κατανόηση της ευτυχίας, της δημιουργικότητας, της ολοκλήρωσης του ανθρώπου και <span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;"><strong><u>εισήγαγε την έννοια της «ροής» για να ονοματίσει μια κατάσταση αυξημένης εστίασης, βύθισης, ευφορίας και ανατροφοδότησης, που παρατήρησε ότι βιώνουν άνθρωποι πετυχημένοι σε ποικίλες δραστηριότητες όπως η τέχνη, το παιχνίδι ή η εργασία</u>. Όταν κάποιος βιώνει την κατάσταση της «ροής» συμμετέχει πλήρως σ’ αυτό που κάμνει, είναι δοσμένος και αφοσιωμένος σε αυτή του τη δραστηριότητα και ανατροφοδοτείται από την ίδια του την ενασχόληση με κάτι που τον εμπνέει. Ο χρόνος «σταματάει», ο άνθρωπος βιώνει μια ήπια ευχάριστη έκσταση, είναι εκτός του εγωτικού εαυτού του (δεν κατακλύζεται από σκέψεις και επιθυμίες), ζει στο παρόν, στο «τώρα» και πετυχαίνει το βέλτιστο αποτέλεσμα με την μικρότερη δυνατή προσπάθεια</strong></span>.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Csikszentmihalyi, λέει ότι η δημιουργικότητα είναι κεντρική πηγή νοήματος στη ζωή μας. Κορυφαίος ερευνητής της Θετικής Ψυχολογίας, αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη των παραγόντων που κάμνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους: <span style="font-size: 20px; font-weight: bold; line-height: 26px;">ο προ-μετωπιαίος φλοιός</span> κάνει πολλά πράγματα, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«Όταν καταγινόμαστε με κάτι (με δημιουργικότητα), νιώθουμε ότι ζούμε πιο έντονα, ότι ζούμε περισσότερο από ό,τι το υπόλοιπο διάστημα της ζωής μας»</span>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h2 style="font-size: 26px; text-align: center;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_Toc395219081"></a>Βιογραφία</h2>
<img align="middle" alt="" border="0" src="https://www.famouspsychologists.org/psychologists/mihaly-csikszentmihalyi.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" style="cursor: pointer; display: block; margin-bottom: 0px; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -4px; margin: 0px auto; text-align: center; width: 602px;">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ο Τσίκζεντμιχαϊ γεννήθηκε 29 Σεπτεμβρίου 1934 (79 ετών), στο Φιούμε, της Ιταλίας (στη σημερινή Ριέκα της Κροατίας) από γονείς ούγγρους. Μεγαλώνοντας έμαθε Ουγγρικά, Ιταλικά και Γερμανικά. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πέρασε μεγάλο διάστημα σε ιταλικό στρατόπεδο αιχμαλώτων. Κατά την παραμονή του στο στρατόπεδο, ανακάλυψε το σκάκι και διαπίστωσε ότι ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος για να αποσπάει την προσοχή του από αυτά που συνέβαιναν γύρω του, κάτι που πιστεύει ότι τον βοήθησε πολύ να ξεπεράσει τις δυσκολίες της φυλακής. Σε ηλικία 16 ετών, το 1950, ταξίδεψε στην Ελβετία όπου είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια διάλεξη του Καρλ Γιουνγκ. Όπως λέει ο ίδιος: <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«Σαν παιδί συνειδητοποίησα πόσοι λίγοι από τους ενήλικους που ήξερα μπόρεσαν να αντέξουν τις τραγωδίες του πολέμου, πόσοι λίγοι από αυτούς μπόρεσαν να ξαναχτίσουν μια φυσιολογική, γεμάτη, και ευτυχισμένη ζωή όταν η εργασία τους, το σπίτι τους, η ασφάλειά τους καταστράφηκαν από τον πόλεμο. Έτσι, ενδιαφέρθηκα να κατανοήσω τι συνεισφέρει σε μία ζωή που έχει αξία και σημασία. Και προσπάθησα, ως παιδί, ως έφηβος, να διαβάσω φιλοσοφία και να ασχοληθώ με την τέχνη και τη θρησκεία και με πολλά άλλα μονοπάτια που έβλεπα ως πιθανές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση. Και τελικά κατέληξα να ασχοληθώ με την ψυχολογία από τύχη. Παραβρέθηκα σε μια διάλεξη του Καρλ Γιουνγκ με θέμα τους ιπτάμενους δίσκους. Αντί να μιλήσει για μικρά πράσινα ανθρωπάκια, μίλησε για το ότι ο ψυχισμός των Ευρωπαίων είχε τραυματιστεί από τον πόλεμο και πως τώρα πρόβαλαν ιπτάμενους δίσκους στον ουρανό» </span>. </div>
<div style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">
(«Ροή, το μυστικό της Ευτυχίας» - <a class="menuu" href="http://www.ted.com/talks/mihaly_csikszentmihalyi_on_flow" target="_blank">http://www.ted.com/</a>).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 1956 μετανάστευσε στις ΗΠΑ με σκοπό να σπουδάσει Ψυχολογία. Το 1960 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο και το 1965 πήρε το διδακτορικό. Από το 1969 μέχρι το 2000 δίδασκε Ψυχολογία στο πανεπιστήμιο του Σικάγο και από το 2004 διδάσκει Ψυχολογία και Μάνατζμεντ στο <a class="menuu" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Claremont_Graduate_University" target="_blank">πανεπιστήμιο Claremont Graduate της Καλιφόρνια</a>, με έμφαση στην αισιοδοξία, τα κίνητρα και την ευθύνη και διευθύνει το Κέντρο Ερευνών για την Ποιότητα της Ζωής (<a class="menuu" href="http://www.cgu.edu/qlrc" target="_blank">The Quality of Life Research Center</a>) στη Καλιφόρνια.</div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
«Τα τελευταία είκοσι χρόνια ερευνά θέματα τα οποία σχετίζονται με τη “Ροή”, με χρηματοδότες την Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας αλλά και ποικίλες άλλες ιδιωτικές επιχορηγήσεις, με κυριότερη αυτή του Ιδρύματος Spencer. Το ενδιαφέρον για το έργο του, πέρα από τους ακαδημαϊκούς κύκλους, είναι τεράστιο. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες, όπως Psychology Today, New York Times, Washington Post, Chicago Tribune, Omni, Newsweek, κ.ά. Έχει επίσης γράψει τo Beyond Boredom and Anxiety και υπήρξε συμπράττων συγγραφέας στα The Creative Vision, The Meaning of Things και Being Adolescent. Είναι μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Εκπαίδευσης (National Academy of Education) και της Εθνικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών Ελεύθερου Χρόνου (National Academy of Leisure Sciences) (και της Ακαδημίας Επιστημών της Ουγγαρίας). Υπήρξε διοικητικό μέλος στο Ίδρυμα Fulbright και σήμερα συμμετέχει σε αρκετές επιτροπές, συμπεριλαμβανομένου του Τμήματος Συμβούλων της Encyclopaedia Britannica. Έχει εμφανιστεί σε πολλές εκπομπές ξένων τηλεοπτικών δικτύων, όπως το BBC και η RAI, και συμμετείχε σε αρκετούς ωριαίους κύκλους προγραμμάτων του “Nova”».</div>
<div style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">
(Εκδόσεις Καστανιώτη - <a class="menuu" href="http://www.kastaniotis.com/author/1659" target="_blank">http://www.kastaniotis.com/</a>).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h2 style="font-size: 26px; text-align: center;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_Toc395219082"></a>«Ροή»</h2>
<div style="text-align: justify;">
O Mihaly Csikszentmihalyi (Μιχάι Τσίκζεντμιχαϊ) έγινε ευρύτατα γνωστός από τη θεωρία του για τη «Ροή» που παρουσίασε στο βιβλίο του: «Flow: The Psychology of Optimal Experience» («Ροή: Η Ψυχολογία της Βέλτιστης Εμπειρίας» <span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">Για την ελληνική έκδοση προτιμήθηκε ο τίτλος: «Ροή: Η ψυχολογία της ευτυχίας» εκδόσεις Καστανιώτη 2009 - <a class="menuu" href="http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-4941-2" target="_blank">http://www.kastaniotis.com/</a></span>). Σύμφωνα με τον Τσίκζεντμιχαϊ οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι όταν βρίσκονται στην κατάσταση της ροής, ένα είδος εσωτερικής έμπνευσης που προκαλεί έντονη συγκέντρωση/εστίαση σε κάποια ασχολία. <strong>Ο ίδιος περιγράφει τη Ροή ως <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«την πλήρη συμμετοχή σε μια δραστηριότητα. Το εγώ απουσιάζει. Ο χρόνος ρέει αρμονικά. Κάθε δράση, κίνηση, σκέψη αναδύεται με αρμονική συέχεια από την προηγούμενη, σαν ένα μουσικό κομμάτι τζαζ. Συμμετέχει ολόκληρη η ύπαρξη και αξιοποιούνται στο έπακρο όλες οι ικανότητες»</span></strong>. Έχει γράψει πολλά βιβλία και άρθρα σχετικά με την έρευνα που διενεργεί σχετικά με τη ροή, τη χαρά και την ικανοποίηση, την πληρότητα. Όταν βρίσκεται κάποιος στη κατάσταση της ροής γεμίζει εσωτερική ικανοποίηση. Είναι πλήρως ενεργοποιημένος, συγκεντρωμένος, δημιουργικός και παραγωγικός, ξεχνάει τον «εαυτό» του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<img align="right" alt="" border="0" src="https://myweb.rollins.edu/jsiry/animated_water.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" style="cursor: pointer; display: block; margin-bottom: 0px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin: 0px auto; text-align: center;">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Αφηγείται ο Τσίκζεντμιχαϊ: <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">Για να ξεκινήσω την έρευνα για τη Ροή, περίπου πριν από 40 χρόνια, άρχισα να μελετάω δημιουργικούς ανθρώπους, στην αρχή καλλιτέχνες και επιστήμονες και ούτω καθεξής, επιδιώκοντας να κατανοήσω τι τους έκανε να νιώθουν ότι η ζωή τους αποκτούσε αξία με το να ασχολούνται με πράγματα για τα οποία πολλοί από αυτούς δεν περίμεναν ούτε δόξα ούτε χρήματα, αλλά που έδινε νόημα και αξία στη ζωή τους. Ένας από τους κορυφαίους Αμερικάνους συνθέτες, τη δεκαετία του '70 μου έδωσε συνέντευξη περίπου 40 σελίδων. Αλλά το παρακάτω μικρό απόσπασμα αποτελεί μια καλή ανακεφαλαίωση στο τι είπε στη συνέντευξη. Περιγράφει πως νιώθει όταν η σύνθεση πάει καλά:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«Κι εσύ βλέπεις τον εαυτό σου να βυθίζεται σε μια εκστατική κατάσταση, σε σημείο που νιώθεις ότι σχεδόν δεν υπάρχεις. Το χέρι μοιάζει να μην ακολουθεί το σώμα και δεν έχω σχέση με τα όσα συμβαίνουν. Απλώς κάθομαι εκεί, παρατηρητής, σε μια κατάσταση δέους και θαυμασμού. Κι έτσι, απλά, όλα ξεχειλίζουν από μόνα τους»</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">Και το περιγράφει ως μια κατάσταση έκστασης. Έκσταση στα αρχαία Ελληνικά σήμαινε το να στέκεσαι δίπλα σε κάτι, στο περιθώριο του. Και μετά ουσιαστικά έγινε αναλογία για μια διανοητική κατάσταση όπου νιώθεις ότι αυτό που κάνεις δεν είναι μέρος της καθημερινής σου ρουτίνας. Έτσι έκσταση ουσιαστικά σημαίνει να περνάς σε μια άλλη πραγματικότητα. Λέει λοιπόν στη συνέντευξή του ότι είναι σαν να εισέρχεσαι σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Λέει επίσης ότι η εμπειρία είναι τόσο έντονη που αισθάνεται λες και δεν υπάρχει. Και αυτό ακούγεται ως μια ρομαντική υπερβολή. Αλλά, στην πραγματικότητα, το νευρικό μας σύστημα αδυνατεί να επεξεργαστεί περισσότερα από 110 bit πληροφορίας ανά δευτερόλεπτο. Προκειμένου ακούγοντάς με να καταλάβετε τι λέω, χρειάζεται να επεξεργαστείτε περίπου 60 bit ανά δευτερόλεπτο. Για αυτό δεν μπορείτε να ακούσετε πάνω από δυο ανθρώπους. Δεν μπορείτε να κατανοήσετε όταν περισσότεροι από δύο άνθρωποι σας απευθύνονται.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">Όταν έχετε πραγματικά απορροφηθεί σε αυτήν την ευχάριστη διαδικασία του να δημιουργήσετε κάτι καινούριο, όπως αυτός ο άνδρας, δεν του περισσεύει αρκετή συγκέντρωση για να παρατηρήσει πώς νιώθει το σώμα του ή να σκεφτεί τα προβλήματα στο σπίτι του. Δεν μπορεί να νιώσει ότι είναι πεινασμένος ή κουρασμένος. Το σώμα του εξαφανίζεται, η ταυτότητά του εξαφανίζεται από τη συνείδησή του, γιατί δεν διαθέτει αρκετή προσοχή, όπως όλοι μας, για να κάνει καλά κάτι που απαιτεί αρκετή συγκέντρωση. Και την ίδια στιγμή να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του. Έτσι η ύπαρξη προσωρινά έχει μπει στην άκρη. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι το χέρι του φαίνεται σαν να κινείται από μόνο του.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">Αυτή η αυτόματη, αυθόρμητη διαδικασία που περιγράφει μπορεί να συμβεί μόνο σε κάποιο άτομο που είναι πολύ καλά εξασκημένο και έχει αναπτύξει τεχνική. Και έχει καταλήξει κοινός τόπος στη μελέτη της δημιουργικότητας ότι δεν μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα χωρίς, το λιγότερο, 10 χρόνια εμβάθυνσης στην τεχνική γνώση ενός συγκεκριμένου τομέα. Είτε είναι μαθηματικά είτε μουσική, απαιτείται τόσος καιρός για να μπορείς να ξεκινήσεις να αλλάζεις κάτι με τέτοιο τρόπο που να το βελτιώνεις από ότι ήταν πριν. Όταν αυτό συμβαίνει αναφέρει ότι η μουσική απλά ρέει προς τα έξω. Και με βάση όλες αυτές τις συνεντεύξεις, αυτή είναι μια συνέντευξη που έκανα πριν από 30 χρόνια, και ήταν πολλοί εκείνοι που το περιέγραψαν ως μια πηγαία ροή ώστε να ονομάσω αυτό τον τύπο εμπειρίας, "εμπειρία ροής". Και αυτό συμβαίνει σε διαφορετικούς χώρους. Μπορείτε να βρεθείτε σε κατάσταση ροής, και θα είναι όταν η πρόκληση είναι υψηλότερη από το μέσο όρο και οι ικανότητες είναι επίσης πάνω από το μέσο όρο. Και μπορεί να κάνετε πράγματα με διαφορετικό τρόπο από άλλους, αλλά για όλους που βρίσκονται στο κανάλι ροής, θα είναι όταν κάνετε αυτό που πραγματικά σε αρέσει να κάνετε, να παίζετε πιάνο, πιθανώς, να είστε με τον καλύτερό σας φίλο, ίσως δουλεύοντας, εάν η δουλειά είναι αυτό που σας παρέχει την κατάσταση ροής. Δυστυχώς, η εμπειρία πολλών ανθρώπων βρίσκεται στην απάθεια. Σε αυτήν την εμπειρία συνεισφέρει περισσότερο το να παρακολουθείς τηλεόραση και αμέσως μετά το να κάθεσαι στην τουαλέτα. Και, αν και μερικές φορές παρακολουθώντας τηλεόραση, περίπου το 7 - 8% του χρόνου είναι σε κατάσταση ροής, αλλά αυτό είναι όταν επιλέγεις το πρόγραμμα που πραγματικά θέλεις να παρακολουθήσεις και λαμβάνεις ανατροφοδότηση από αυτό.</span></div>
<div style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">
(Από την ομιλία του Τσίκζεντμιχαϊ στο TED το 2004 με τίτλο: <a class="menuu" href="https://www.ted.com/talks/mihaly_csikszentmihalyi_on_flow?language=el" target="_blank">«Ροή, το μυστικό της Ευτυχίας»</a>).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<strong><em>Αυτή η εμπειρία είναι θαυμάσια: το χαρακτηριστικό σημάδι της ροής είναι μια αίσθηση αυθόρμητης χαράς, και αγαλλίασης. Είναι μια κατάσταση στην οποία οι άνθρωποι απορροφώνται εντελώς από αυτό που κάνουν</em></strong><em>, δίνοντας την αμέριστη προσοχή τους στο έργο που έχουν να εκτελέσουν, ενώ η αντίληψή τους γίνεται ένα με τις πράξεις τους. Πράγματι, η ροή ανακόπτεται αν συλλογίζεται κανείς πολύ έντονα τα όσα συμβαίνουν. Ακόμα και η ίδια η σκέψη «αυτό το κάνω καταπληκτικά» μπορεί να διασπάσει την αίσθηση της ροής. <strong>Η προσοχή συγκεντρώνεται τόσο πολύ, που οι άνθρωποι συνειδητοποιούν μόνο το στενό πλαίσιο της αντίληψης που συνδέεται με τον άμεσο στόχο, και χάνουν την αίσθηση του χρόνου και του χώρου.</strong> Ένας χειρούργος, για παράδειγμα, θυμάται μια πολύ δύσκολη εγχείρηση κατά την οποία βρέθηκε σε ροή. Όταν ολοκλήρωσε την επέμβαση, πρόσεξε μια στοίβα πέτρες και σοβάδες στο πάτωμα του χειρουργείου και ρώτησε τι είχε συμβεί. ... ενώ εκείνος ήταν αφοσιωμένος στην εγχείρηση, ένα μέρος από το ταβάνι είχε υποχωρήσει. Δεν το είχε πάρει είδηση.</em></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<strong><em>Η ροή είναι μια κατάσταση λήθης του εαυτού</em></strong><em>, το αντίθετο της περισυλλογής και της ανησυχίας. Οι <strong>άνθρωποι που βρίσκονται σε ροή είναι τόσο απορροφημένοι με το έργο που έχουν μπροστά τους, ώστε χάνουν την αίσθηση του (καθημερινού) εαυτού τους, εγκαταλείπουν τις μικρές (καθημερινές) ανησυχητικές σκέψεις, την υγεία, τους λογαριασμούς που τρέχουν, ακόμα και την ίδια την ευημερία της καθημερινής ζωής. Υπό την έννοια αυτή <u>οι στιγμές της ροής είναι «εκτός Εγώ»</u>.</strong> Άνθρωποι που βρίσκονται σε ροή επιδεικνύουν έναν δεξιοτεχνικό έλεγχο πάνω σε αυτό που επιτελούν και οι αντιδράσεις τους είναι απόλυτα εναρμονισμένες με τις εναλλασσόμενες απαιτήσεις της εργασίας τους. Και παρόλο που οι άνθρωποι έχουν τις καλύτερες επιδόσεις σε κατάσταση ροής, <strong>δεν ενδιαφέρονται για το πόσο καλά πηγαίνουν, ούτε απασχολούνται με σκέψεις επιτυχίας ή αποτυχίας - αυτό που τους παρακινεί είναι η ίδια η αγαλλίαση της εργασίας τους</strong>.</em></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<em>Η είσοδος σ’ αυτή τη ζώνη μπορεί να επιτευχθεί όταν οι άνθρωποι βρίσκουν ένα έργο στο οποίο έχουν ειδικευθεί, και το αναλαμβάνουν σε ένα επίπεδο που θέτει ελαφρά την ικανότητά τους σε δοκιμασία. Όπως μου είπε ο Τζικτζεντμιχάλι: «<strong>Οι άνθρωποι φαίνονται ότι συγκεντρώνονται περισσότερο όταν απαιτούνται από αυτούς λίγα περισσότερα από τα συνηθισμένα, και είναι ικανοί να δώσουν περισσότερα από τα συνηθισμένα. Αν απαιτούνται λίγα από αυτούς, οι άνθρωποι πλήττουν. Αν απαιτούνται πάρα πολλά από αυτούς αγχώνονται.</strong> Η ροή επέρχεται στη λεπτή ζώνη μεταξύ πλήξης και άγχους. </em></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<em>Η αυθόρμητη ευχαρίστηση, χάρη και αποτελεσματικότητα που χαρακτηρίζουν τη ροή δε συμβιβάζονται με τις «συγκινησιακές πειρατείες», στις οποίες οι μεταιχμιακές εξάρσεις (θυμού ή επιθυμίας) μπλοκάρουν τον υπόλοιπο εγκέφαλο. <strong>Η ποιότητα της προσοχής στη ροή είναι χαλαρή, αν και πολύ εστιασμένη.</strong> Πρόκειται για μια συγκέντρωση πολύ διαφορετική από την προσπάθεια να εστιάσουμε σε κάτι την προσοχή μας όταν νιώθουμε κούραση ή πλήξη, ή όταν η προσοχή μας καταλαμβάνεται από οχληρά συναισθήματα, όπως είναι το άγχος ή ο θυμός. </em></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<strong><em>Στη ροή υπάρχει ένα συναίσθημα ήπιας έκστασης.</em></strong><em> Αυτή η έκσταση μοιάζει να είναι ένα υπο-προϊόν της εστίασης της προσοχής που είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ροής.</em></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<em>Παρατηρώντας ένα άτομο σε ροή, έχουμε την εντύπωση ότι το δύσκολο είναι εύκολο. Η άριστη επίδοση μοιάζει φυσιολογική και συνηθισμένη. ... μέσα στο μυαλό επαναλαμβάνεται ένα παρόμοιο παράδοξο: <strong><u>οι πιο απαιτητικοί στόχοι επιτυγχάνονται με τη λιγότερη κατανάλωση νοητικής ενέργειας</u></strong>. Στη ροή ο εγκέφαλος βρίσκεται σε μια «ψύχραιμη» κατάσταση, όπου η εγρήγορση και οι αναστολές του νευρικού κυκλώματος εναρμονίζονται με τις απαιτήσεις της στιγμής. Όταν οι άνθρωποι εμπλέκονται σε δραστηριότητες που αιχμαλωτίζουν αμαχητί την προσοχή τους και την απασχολούν, <strong><u>ο εγκέφαλος τους «ηρεμεί»</u></strong>, με την έννοια ότι παρουσιάζει μια ελάττωση της διέγερσης του φλοιού.</em></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<em>Μια έντονη αυτοσυγκέντρωση – εστίαση που πυροδοτείται από ανησυχία – προκαλεί αυξημένη δραστηριοποίηση του φλοιού. Όμως <strong>η ζώνη της ροής και της άριστης απόδοσης μοιάζει σαν όαση αποτελεσματικότητας του φλοιού με την <u>ελάχιστη κατανάλωση νοητικής ενέργειας</u>. ... Στην κατάσταση αυτή ακόμα και η σκληρή δουλειά μπορεί να είναι αναζωογονητική και ανανεωτική, και όχι εξαντλητική.</strong></em></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<em>… το κίνητρο για να βελτιωθούμε περισσότερο σε κάτι, είτε είναι βιολί είτε χορός είτε μελέτη της γενετικής, είναι τουλάχιστον εν μέρει το να βρισκόμαστε σε ροή ενώ ασχολούμαστε με αυτό. … όσοι κατά τα φοιτητικά τους χρόνια είχαν γευθεί την αγνή χαρά της ζωγραφικής αυτής καθαυτήν είχαν γίνει τελικά σοβαροί καλλιτέχνες. Αυτού που είχαν παροτρυνθεί να ακολουθήσουν τις Καλές Τέχνες κάνοντας όνειρα για φήμη και πλούτη, ως επί το πλείστον απομακρύνθηκαν από την τέχνη μετά την αποφοίτησή τους.</em></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<em>Όπως ακριβώς η ροή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υπεροχή σε μια τεχνική, ένα επάγγελμα ή μια τέχνη, το ίδιο συμβαίνει και με τη μάθηση. Οι σπουδαστές που μπαίνουν σε ροή κατά τη διάρκεια της μελέτης τους έχουν καλύτερες επιδόσεις, σχεδόν ανεξάρτητες από τις δυνατότητές τους, όπως αυτές μετρήθηκαν από τα τεστ επιδόσεων.Οι φοιτητές με τις υψηλές επιδόσεις ένιωθαν με τη μελέτη τους να απορροφώνται ευχάριστα και να μπαίνουν σε ροή … οι φοιτητές με τις χαμηλές επιδόσεις έβρισκαν ικανοποίηση και έμπαιναν σε ροή στις συναναστροφές και όχι στη μελέτη. Οι φοιτητές που πετυχαίνουν, και εκμεταλλεύονται στο έπακρο το δυναμικό τους, παρασύρονται πιο συχνά σε εντατική μελέτη, επειδή τους βάζει σε μια κατάσταση ροής.</em></div>
<div style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">
<em>«Η ροή είναι μια εσωτερική κατάσταση που σημαίνει ότι το παιδί ασχολείται με κάτι που του ταιριάζει. Πρέπει να βρεις κάτι που σου αρέσει και να μείνεις σ’ αυτό». … Το παιδί αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η επιδίωξη του συγκεκριμένου τομέα – είτε είναι ο χορός είτε τα μαθηματικά είτε η μουσική – είναι η πηγή της χαράς της ροής. Και από τη στιγμή που απαιτείται να σπρώξει κανείς στα άκρα τις ικανότητές του για να φθάσει σε ροή, έχει ένα πρωταρχικό κίνητρο για να βελτιώνεται όλο και περισσότερο. Το παιδί γίνεται ευτυχισμένο. … Και ποιος δε θυμάται το σχολείο, τουλάχιστον κάποιες στιγμές του, ως ατέλειωτες ζοφερές ώρες πλήξης, τονισμένες από στιγμές εντονότατου άγχους; Η επιδίωξη της ροής μέσω της μάθησης είναι μια πιο ανθρώπινη, φυσιολογική και, πιθανότατα, πιο αποτελεσματική μέθοδος για να θέσουμε τα συναισθήματα στην υπηρεσία της παιδείας.</em></div>
<div style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">
(Daniel Goleman, Η Συναισθηματική Νοημοσύνη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 1998, σ. . 141-146).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<img align="middle" alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1eYCV3pmsT-AF3dSywDP2a2C2oQua8CXkfLyZlKQ1pGNWF4KoLBXbayAUiRJ4s0mntcYpSalc5OTX5R6Q6HqA-MdVVO9FuKC-jqZQ0kdyEIw37w81fx0dt0G8C243eW2N7qY6mtCb4ffj/s1600/q.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin-bottom: 0px; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -4px; margin: 0px auto; text-align: center; width: 602px;">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ροή, είναι η αυτοσυγκέντρωση σε μια ευχάριστη δραστηριότητα, που ζητάει από σένα να δώσεις το μέγιστο των ικανοτήτων σου. Το μυστικό είναι να την αφήνεις να σε απορροφάει, να τη ζεις με όλη σου την καρδιά. Βασικό χαρακτηριστικό της είναι η αυθόρμητη χαρά και η έξαψη που μας συνεπαίρνει, όταν κάνουμε κάτι που μας αρέσει. Εκείνες τις στιγμές δε σκεφτόμαστε τίποτα άλλο εκτός από εκείνο, στο οποίο είμαστε αφοσιωμένοι. Ανία, κατάθλιψη και άγχος δεν έχουν καμία θέση στη ροή. Όταν δίνουμε όλη την προσοχή μας και απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε η αίσθηση του χρόνου και του «εγώ» χάνονται.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν κουράζει η δουλειά, κουράζει η απορρύθμιση, η δουλειά χωρίς ροή: <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«Όσο εργάζεται κανείς με πνευματικό τρόπο, δεν μπορεί να κουραστεί το σώμα του»</span> (<span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">Γερ. Γαβριηλία, Η Ασκητική της Αγάπης, 2η έκδ. Ιανουάριος 1997, σ. 380</span>). <em>«<strong>Τι κρίμα, παιδάκι μου, που δεν ξέρεις ακόμα ν’ αγαπάς. Όποιος αγαπά πραγματικά, δεν κουράζεται</strong>»</em> (<span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">Γερ. Γαβριηλία, Η Ασκητική της Αγάπης, 2η έκδ. Ιανουάριος 1997, σ. 130</span>).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«<strong>Η Ροή βραχυκυκλώνεται από την αυτογνωσία</strong>», «Flow, is short-circuited by self-awareness»</span> (<span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">The Encyclopedia of Positive Psychology, λήμμα Savoring, σελ. 857) (Shane J. Lopez , The Encyclopedia of Positive Psychology, A John Wiley & Sons, Ltd., Publication 2009, λήμμα Savoring – Απόλαυση, σελ. 857. Στο Διαδίκτυο: <a class="menuu" href="http://www.blackwellreference.com/public/tocnode?id=g9781405161251_chunk_g978140516125121_ss1-3" target="_blank">http://www.blackwellreference.com/</a> και <a class="menuu" href="http://torcache.net/torrent/091AEBD60A6592FF3E59D116854E46201967BD72/%5Bkickass.to%5Dthe.encyclopedia.of.positive.psychology.volume.1.2.shane.j.lopez.seduction28.torrent" target="_blank">http://torcache.net/</a></span>). <span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;"><u>Η προσπάθεια για αυτοανάλυση και αυτογνωσία βραχυκυκλώνει τη Ροή, απορρυθμίζει, μειώνει την ένταση της εμπειρικής αυτής κατάστασης</u></span>. <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«Η ροή ανακόπτεται, αν συλλογίζεται κανείς πολύ έντονα τα όσα συμβαίνουν. Ακόμα και η ίδια η σκέψη "αυτό το κάνω καταπληκτικά" μπορεί να διασπάσει την αίσθηση της ροής»</span> (<span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">Daniel Goleman, Η Συναισθηματική Νοημοσύνη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 1998, σ. 141-144</span>).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τηρουμένων των αναλογιών κάτι αντίστοιχο αναφέρει και ο π. Σωφρόνιος: <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«Στην κατά Θεόν ζωή μου συνέβαινε αρκετές φορές, μόλις συνειδητοποιούσα με τη λογική μου (με την “αριστερά μου”) αυτό που γινόταν μέσα μου κατά συγκατάβαση Θεού, ένιωθα το Φως να με εγκαταλείπει»</span> (<span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν Καθώς Εστι, εκδ. Ι.Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 2010, σελ. 279</span>). Και αλλού: <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«<strong>Η λογική αυτοεξέταση κατά την ώρα της θείας επισκέψεως όχι μόνο υποβιβάζει την ένταση της θεωρίας του Φωτός, αλλά οδηγεί και στην κατάπαυση της ενεργούσης θεωρίας</strong>»</span> (<span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">Αρχιμ. Σωφρονίου, Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938), εκδ. Ι.Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 2011, σελ. 239-241</span>).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς και ο άγιος Πορφύριος: <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Να μην παίρνει είδηση ο κακός εαυτός. Να ζείτε τον Παράδεισο και να μην το γνωρίζει ο κακός εαυτός σας και το φθονήσει»</span> (<span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">Βίος και Λόγοι, Γέρ. Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ι. Μονή Ζωοδόχου Πηγής, Β’ έκδ. Απρίλιος 2003, σ. 269</span>). Και αλλού: <span style="background-color: white; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; line-height: 26px; padding-bottom: 2px; padding-top: 2px; text-align: justify;">«Η πνευματική εργασία που κάνετε στα βάθη της ψυχής σας να γίνεται μυστικά να μη γίνεται αντιληπτή όχι μόνο απ’ τους άλλους αλλά ούτε κι από σας τους ίδιους. <strong>Ό,τι κάνει ο καλός εαυτός σας, ας μην το παίρνει είδηση ο κακός. “Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου”. “Αριστερά” είναι ο αντίθετος εαυτός μας, που, όταν το πάρει είδηση, θα τα χαλάσει όλα</strong>. Ο αντίθετος είναι ο κακός εαυτός μας – το λέμε έτσι πιο εξευγενισμένα. Νέος είναι ο εν Χριστώ εαυτός μας, ενώ ο άλλος είναι ο παλαιός. Χρειάζεται τέχνη για να μην παίρνει είδηση ο παλαιός. Χρειάζεται τέχνη και κυρίως η χάρις του Θεού. Υπάρχουν μερικά μυστικά. … Για παράδειγμα θέλετε να γευθείτε μια χαρά απ’ τον Θεό; Ποιο είναι εδώ το μυστικό; Έστω κι αν την πιστεύετε κι αν τη ζητάτε τη χαρά και λέτε, “δεν μπορεί παρά να μου τήνε δώσει ο Θεός”, Εκείνος δεν τη δίδει. Και αιτία είστε εσείς οι ίδιοι. Όχι ότι ο Θεός δεν θέλει να τη δώσει αυτή τη χαρά, αλλά όλο το μυστικό είναι η δική μας απλότης και απαλότης. Όταν λείπει η απλότης και λέτε, “θα κάνω αυτό κι ο Θεός θα μου δώσει αυτό που ζητώ, θα κάνω εκείνο, θα κάνω το άλλο …” δεν γίνεται. Ναι να κάνω τούτο το άλλο αλλά <strong>με τόση μυστικότητα, με τότη απλότητα, με τόση απαλότητα, ώστε κι εγώ ο ίδιος που το ζητάω να μην το παίρνω είδηση</strong>. Απλά, απαλά θα κάνετε το καθετί. … Ο αγαθός, ο καλοκάγαθος, αυτός που δεν έχει πονηρούς λογισμούς, ελκύει την χάρι του Θεού. Κυρίως η αγαθότητα και η απλότητα ελκύουν την χάρι του Θεού· είναι οι προϋποθέσεις, για να έλθει ο Θεός και “μονήν ευρήσει”. Αλλά πρέπει να γνωρίζει ο αγαθός και τις πονηριές του διαβόλου και των ανθρώπων, διότι πολύ θα ταλαιπωρείται» </span> (<span style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 14px; text-align: right;">Βίος και Λόγοι, Γέρ. Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ι. Μονή Ζωοδόχου Πηγής, Β’ έκδ. Απρίλιος 2003, σ. 295-298</span>).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ροή είναι η μεταφορά ενέργειας–πληροφορίας στα υγρά. Αντίστοιχα η μεταφορά ενέργειας–πληροφορίας στα αέρια ονομάζεται πνοή. Πνοή, πνεύμα, πνευματική ζωή, ζωή στη κατάσταση της Ροής.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σημαντικότερα βιβλία του Τσίκζεντμιχαϊ:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h2 style="font-size: 26px; text-align: center;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_Toc395219083"></a>Εργογραφία στα αγγλικά.</h2>
<img align="right" alt="Beyond Boredom and Anxiety: Experiencing Flow in Work and Play" hspace="10" src="https://p.gr-assets.com/200x200/scale/books/1266657315/844668.jpg" width="80" />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Csikszentmihalyi, Mihaly (1975). Beyond Boredom and Anxiety: Experiencing Flow in Work and Play, San Francisco: Jossey-Bass.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Csikszentmihalyi, Mihaly (1978) Intrinsic Rewards and Emergent Motivation in The Hidden Costs of Reward : New Perspectives on the Psychology of Human Motivation eds Lepper, Mark R;Greene, David, Erlbaum: Hillsdale: NY 205-216</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<img align="right" alt="Optimal Experience: Psychological studies of flow in consciousness" src="https://d.gr-assets.com/books/1388378536l/66339.jpg" hspace="10" width="80">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Csikszentmihalyi, Mihaly and Csikszentmihalyi, Isabella Selega, eds. (1988). Optimal Experience: Psychological studies of flow in consciousness, Cambridge: Cambridge University Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<img align="right" alt="Flow: The Psychology of Optimal Experience" src="https://d.gr-assets.com/books/1328311034l/8164093.jpg" hspace="10" width="120">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Csikszentmihalyi, Mihaly (1990). Flow: The Psychology of Optimal Experience. New York: Harper and Row.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά: Ροή: η ψυχολογία της Ευτυχίας</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ψυχολόγος Csikszentmihalyi με τη φημισμένη του έρευνα για τη «βέλτιστη εμπειρία» μας έδειξε ότι αυτό που κάμνει μια εμπειρία πραγματικά απολαυστική είναι μια κατάσταση της συνείδησης που ονόμασε «ροή». Κατά τη διάρκεια της ροής οι άνθρωποι βιώνουν βαθιά απόλαυση, δημιουργικότητα και ένα βίωμα ολοκληρωτικής εμπλοκής με τη ζωή, ζουν έντονα, νιώθουν ότι είναι απόλυτα ζωντανοί. Σε αυτή τη νέα έκδοση του κλασικής του πλέον, πρωτοποριακής εργασίας προτείνει τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ελέγχουμε αυτή την κατάσταση και να μην την αφήνουμε στη τύχη. Ροή: Η ψυχολογία της βέλτιστης εμπειρίας μας διδάσκει, βάζοντας στη σειρά τις πληροφορίες που έρχονται στη συνείδησή μας, να ανακαλύψουμε την αληθινή ευτυχία και να βελτιώσουμε σημαντικά την ποιότητα της ζωής μας. (Μετάφραση από <a class="menuu" href="http://www.amazon.com/Flow-The-Psychology-Optimal-Experience/dp/0061339202/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1408399626&sr=8-1&keywords=Flow%3A+The+Psychology+of+Optimal+Experience" target="_blank">www.amazon.com</a>)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<img align="right" alt="The Evolving Self" border="0" src="https://ecx.images-amazon.com/images/I/41603j1OKXL.jpg" hspace="10" style="background-color: black;" width="80">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Csikszentmihalyi, Mihaly (1994). The Evolving Self, New York: Harper Perennial.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<img align="right" alt="Creativity : Flow and the Psychology of Discovery and Invention" src="https://img2.imagesbn.com/p/9780060928209_p0_v2_s260x420.jpg" hspace="10" width="120">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Csikszentmihalyi, Mihaly (1996). Creativity : Flow and the Psychology of Discovery and Invention. New York: Harper Perennial.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το βιβλίο του Csikszentmihalyi «Δημιουργικότητα: Η Ροή και η Ψυχολογία της Ανακάλυψης και της Εφεύρεσης», βασισμένο σε συνεντεύξεις με 91 διεθνώς αναγνωρισμένους δημιουργικούς ανθρώπους –μεταξύ των οποίων ο νομπελίστας φυσικός John Bardeen <a class="menuu" href="http://en.wikipedia.org/wiki/John_Bardeen" target="_blank">http://en.wikipedia.org/</a> 1908-1991, η καλλιτέχνης-performer Kitty Carlisle Hart <a class="menuu" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Kitty_Carlisle" target="_blank">http://en.wikipedia.org/</a> (1910-2007), η συγγραφέας Denise Levertov <a class="menuu" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Denise_Levertov" target="_blank">http://en.wikipedia.org/</a> (1923-1997), ο μουσικός της τζαζ Oscar Peterson <a class="menuu" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Oscar_Peterson" target="_blank">http://en.wikipedia.org/</a> (1925-2007), ο διευθυντής-ηλεκτρονικός Robert Galvin <a class="menuu" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Galvin" target="_blank">http://en.wikipedia.org/</a> (1922-2011) πετυχημένος Διευθύνων Σύμβουλος της Motorola από το 1959 μέχρι το 1986– προσφέρει μια εξαιρετικά ευανάγνωστη ανατομία της δημιουργικότητας. Όπως υποστηρίζει ο Csikzentmihalyi η δημιουργικότητα απαιτεί και μια κουλτούρα κι ένα σύνολο επιλογών που να την τονώνουν και να την αξιοποιούν. Στηριζόμενος στο προηγούμενο βιβλίο του ο Csikzentmihalyi και επεκτείνοντας, προτείνει ότι η πολύπλοκη και δύσκολη εργασία συμπλέει με τη «ροή». Συνθέτοντας τα αποτελέσματα της μελέτης του αναφέρει ότι αυτοί από τους οποίους πήρε συνέντευξη δεν ήσαν δημοφιλείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους, ούτε ξεχώριζαν ανάμεσα στους συμφοιτητές τους, αλλά επιδείκνυαν μια έντονα εστιασμένη προσοχή, πράγμα που διατήρησαν αργότερα στις μελλοντικές ενασχολήσεις τους. Ο συγγραφέας μας υπενθυμίζει ότι ενώ τα άτομα μπορούν να δημιουργήσουν τις δικές τους ευκαιρίες, μια κοινωνία που προσφέρει υποστηρικτικούς πορούς, κίνητρα και ανταμοιβές, μπορεί να ενισχύσει τη δημιουργικότητα. Η συμβουλή του μπορεί να ακούγονται απλοϊκή: «Φροντίστε κάθε μέρα να ενθουσιάζεστε με κάτι» αλλά μάλλον αξίζει. (Μετάφραση από <a class="menuu" href="http://www.amazon.com/Creativity-The-Psychology-Discovery-Invention/dp/0062283251/ref=pd_sim_sbs_b_1?ie=UTF8&refRID=0JVNJTDQ7BNYWEMKHJ6N" target="_blank">www.amazon.com</a>)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<img align="right" alt="Finding Flow: The Psychology of Engagement With Everyday Life" src="https://d.gr-assets.com/books/1386925495l/66321.jpg" hspace="10" width="120">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Csikszentmihalyi, Mihaly (1998). Finding Flow: The Psychology of Engagement With Everyday Life. Basic Books.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το βιβλίο του Csikszentmihalyi, «Finding Flow» («Βρίσκοντας τη Ροή: Η Ψυχολογία της Εμπλοκής μας με την Καθημερινή Ζωή»), ταυτόχρονα ψυχολογική μελέτη και βιβλίο αυτοβοήθειας, είναι ένας αναλυτικός οδηγός που μας βοηθά να ξανακερδίσουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Στηριζόμενος σε μια εκτεταμένη μελέτη χιλιάδων ατόμων, υποστηρίζει ότι συχνά περνάμε τις μέρες μας χωρίς αυτοεπίγνωση και χωρίς να έχουμε καμιά επαφή με την καρδιά μας. Αυτή η απουσία προσοχής μας κάνει συνεχώς να παραπαίουμε ανάμεσα σε δύο άκρα: το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνάμε με άγχος και πίεση, λόγω της εργασίας και των υποχρεώσεων μας, ενώ κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου μας έχουμε τη τάση να πέφτουμε σε μια παθητική βαρεμάρα, πλήξη. Το κλειδί για τον Csikszentmihalyi είναι να προκαλούμε τον εαυτό μας με στόχους που απαιτούν μεγάλη προσπάθεια και αυτοπεριορισμό. Αντί να παρακολουθείτε τηλεόραση, παίξτε πιάνο. Μεταμορφώστε μια υποχρέωση ρουτίνας προσεγγίζοντας την διαφορετικά. Με λίγα λόγια, μάθετε τη χαρά του ολοκληρωτικού δοσίματος, της ολοκληρωτικής εμπλοκής. Αν και φαινομενικά απλές, οι συμβουλές, τα μαθήματα του βιβλίου «Finding Flow» («Βρίσκοντας τη Ροή»), θα αλλάξουν τη ζωή σας. (Μετάφραση από <a class="menuu" href="https://www.blogger.com/Finding%20%20Flow:%20The%20Psychology%20of%20Engagement%20With%20Everyday%20Life" target="_blank">www.amazon.com</a>)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<img align="right" alt="Good Work: When Excellence and Ethics Meet" src="https://www.publishersweekly.com/images/cached/INGRAM/978/046/502/9780465026074.jpg" hspace="10" width="120">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Gardner, Howard, Csikszentmihalyi, Mihaly, and Damon, William (2002). Good Work: When Excellence and Ethics Meet. New York, Basic Books.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τι μπορεί να σημαίνει «Καλή Εργασία: Όταν η Τελειότητα και η Ακεραιότητα Συναντιούνται»; Ποιές στρατηγικές επιτρέπουν στους ανθρώπους να παραμένουν ηθικά ακέραιοι και να διατηρούν δεοντολογικά πρότυπα σε μια εποχή που οι δυνάμεις της αγοράς ασκούν πρωτοφανή πίεση και τα δεδομένα της εργασίας έχουν αλλάξει ριζικά από την τεχνολογική καινοτομία; Αυτά είναι τα ερωτήματα στον πυρήνα αυτής της σημαντικής συνεργασίας τριών προσωπικοτήτων της Ψυχολογίας (Gardner, Csikszentmihalyi and Damon). Με γλαφυρές πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που χρειάστηκε να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, το βιβλίο «Good Work» («Καλή Εργασία») μας προσφέρει μια ισχυρή ενόραση για ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα της εποχής μας και την μελλοντική πορεία της επιστήμης, της τεχνολογίας και της επικοινωνίας. (Μετάφραση από <a class="menuu" href="http://www.amazon.com/Good-Work-Howard-E-Gardner/dp/0465026087/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1408400347&sr=8-1&keywords=Gardner%2C+Howard%2C+Csikszentmihalyi%2C+Mihaly%2C+and+Damon%2C+William+%282002%29.+Good+Work%3A+When+Excellence+and+Ethics+Meet" target="_blank">www.amazon.com</a>)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<img align="right" alt="Good Business: Leadership, Flow, and the Making of Meaning" src="https://i1.bookpage.com/books/images/3fa753c3a921cf472ceb1cb66e80cafb/medium.jpg" hspace="10" style="background: #000;" width="80">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Gardner, Howard, Csikszentmihalyi, Mihaly, and Damon, William (2002). Good Business: Leadership, Flow, and the Making of Meaning. Basic Books.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h2 style="font-size: 26px; text-align: center;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_Toc395219084"></a>Εργογραφία στα ελληνικά.</h2>
<div style="text-align: justify;">
Στα ελληνικά έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο του:</div>
<div style="text-align: justify;">
Csikszentmihalyi, Mihaly (1990). Flow: The Psychology of Optimal Experience. New York: Harper and Row:</div>
<img align="right" alt="Ροή: η ψυχολογία της Ευτυχίας" src="https://www.kastaniotis.com/photos/books/978-960-03-4941-2b.jpg" hspace="10" width="120">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #2e2535; color: #f7f6ee; float: left; font-family: 'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; font-size: 42px; line-height: 34px; margin-left: 0px; margin-right: 4px; margin-top: 4px; padding-bottom: 6px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: -20px;"><b>•</b></span> Μιχάι Τσίκζεντμιχαϊ, <b>Ροή: η ψυχολογία της Ευτυχίας</b> Εκδόσεις Καστανιώτη 2009.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η «ροή» εξετάζει τη διαδικασία που απαιτείται για να κατακτηθεί η ευτυχία μέσα από τον έλεγχο της εσωτερικής ζωής του ανθρώπου. Όμως τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να χαίρονται τη ζωή; Ποιες είναι οι εσωτερικές εμπειρίες που την καθιστούν αξιόλογη; Με το βιβλίο αυτό ο ψυχολόγος Μιχάι Τσίκζεντμιχαϊ δίνει σαφείς απαντήσεις, έχοντας μελετήσει τις καταστάσεις της «βέλτιστης εμπειρίας»: δηλαδή τις καταστάσεις όπου νιώθουμε συγκεντρωμένοι και βαθιά χαρούμενοι. Οι έρευνες κατέδειξαν ότι μια εμπειρία γίνεται πραγματικά ικανοποιητική όταν ο συνειδητός νους βρίσκεται σε ροή: σε μια κατάσταση προσήλωσης τόσο έντονης, που ισοδυναμεί με απόλυτη αφοσίωση σε μια δραστηριότητα. Όλοι μας βιώνουμε εμπειρίες ροής και είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε τα χαρακτηριστικά τους: νιώθουμε δυνατοί, έχουμε τον έλεγχο των καταστάσεων και οι ικανότητές μας λειτουργούν στο έπακρο. Ο χρόνος και διάφορα προβλήματα συναισθηματικής φύσεως εξαφανίζονται, ενώ μας πλημμυρίζει μια υπέροχη αίσθηση υπέρβασης. Στο βιβλίο του ο Τσίκζεντμιχαϊ εξηγεί με ποιο τρόπο μπορούμε να ελέγξουμε αυτή την ευχάριστη κατάσταση, θέτοντας προκλήσεις στον εαυτό μας: αποστολές ή εργασίες που, για το επίπεδο των δυνατοτήτων μας, δεν είναι ούτε πολύ δύσκολες αλλά ούτε και εύκολες. Με τέτοιους στόχους, μαθαίνουμε να ελέγχουμε τις πληροφορίες που εντυπώνονται στο συνειδητό μας νου και έτσι βελτιώνουμε την ποιότητα της ζωής μας, ανακαλύπτοντας τον πραγματικό πλούτο της καθημερινότητας. (<a class="menuu" href="http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-4941-2" target="_blank">Εκδόσεις Καστανιώτη</a>)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h2 style="font-size: 26px; text-align: center;">
<a href="https://www.blogger.com/null" name="_Toc395219085"></a>TED.com: «Ροή, το μυστικό της ευτυχίας»</h2>
<div style="font-size: 18px; text-align: center;">
Ο Μιχάϊ Τσικσεντμιχάϊ ρωτάει, "τι δίνει αξία στη ζωή;" Επισημαίνοντας ότι τα λεφτά δεν μας κάνουν ευτυχισμένους, μελετάει εκείνους που βρίσκουν διαρκή ευχαρίστηση και ικανοποίηση σε δραστηριότητες που οδηγούν σε κατάσταση 'ροής'.</div>
<div style="font-size: 20px; text-align: center;">
<br />Ομιλία του Mihaly Csikszentmihalyi (Μιχάϊ Τσικσεντμιχάϊ) στο <a href="http://www.ted.com/talks/mihaly_csikszentmihalyi_on_flow?language=el" target="_blank">TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)</a><br />με τίτλο: <br /><b>«Ο Μιχάϊ Τσικσεντμιχάϊ για τη 'ροή'»</b><br />Φεβρουάριος 2004</div>
<div style="text-align: center;">
<table align="center" border="0" style="height: 330px; width: 540px;"><tbody>
<tr><td height="330"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" mozallowfullscreen="" scrolling="no" src="https://embed-ssl.ted.com/talks/lang/el/mihaly_csikszentmihalyi_on_flow.html" webkitallowfullscreen="" width="560"></iframe></td></tr>
</tbody></table>
</div>
<p style="text-align: center; font-size:20px;">Ολόκληρο το κείμενο των υπότιτλων:</p>
</br>
<div style="text-align: justify;">
0:11 Μεγάλωσα στην Ευρώπη και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος με πρόλαβε όταν ήμουν μεταξύ 7 και 10 ετών. Τότε συνειδητοποίησα πόσοι λίγοι από τους ενήλικους που ήξερα μπόρεσαν να αντέξουν τις τραγωδίες του πολέμου, πόσοι λίγοι από αυτούς μπόρεσαν να ξαναχτίσουν μια φυσιολογική, γεμάτη, και ευτυχισμένη ζωή όταν η εργασία τους, το σπίτι τους, η ασφάλειά τους καταστράφηκαν από τον πόλεμο. Έτσι, ενδιαφέρθηκα να κατανοήσω τι συνεισφέρει σε μία ζωή που έχει αξία και σημασία. Και προσπάθησα, ως παιδί, ως έφηβος, να διαβάσω φιλοσοφία και να ασχοληθώ με την τέχνη και τη θρησκεία και με πολλά άλλα μονοπάτια που έβλεπα ως πιθανές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση. Και τελικά κατέληξα να ασχοληθώ με την ψυχολογία από τύχη.</div>
<div style="text-align: justify;">
1:31 Για την ακρίβεια, ήμουνα σε ένα χιονοδρομικό κέντρο στην Ελβετία χωρίς καθόλου λεφτά ώστε να μπορέσω να διασκεδάσω, γιατί το χιόνι είχε λιώσει και δεν είχα λεφτά για να πάω κινηματογραφο, αλλά ανακάλυψα, διαβάζοντας στην εφημερίδα ότι θα γινόταν μια ομιλία από κάποιον που είχα συναντήσει στο κέντρο της Ζυρίχης, και θα μιλούσε για ιπτάμενους δίσκους. Και σκέφτηκα, εντάξει, αφού δεν μπορώ να πάω να δω κάποια ταινία, τουλάχιστον μπορώ να ακούσω δωρεάν για τους ιπτάμενους δίσκους. Και ο ομιλητής είχε πολύ ενδιαφέρον. Για την ακρίβεια, αντί να μιλήσει για μικρά πράσινα ανθωπάκια, μίλησε για το ότι ο ψυχισμός των Ευρωπαίων είχε τραυματιστεί από τον πόλεμο και πως τώρα πρόβαλαν ιπτάμενους δίσκους στον ουρανό, περίπου όπως τα 'μαντάλα' των αρχαίων Ινδουιστών, είχαν προβληθεί με κάποιο τρόπο στον ουρανό ως μια προσπάθεια να επανακτηθεί κάποια αίσθηση τάξης στο χάος του πολέμου. Και αυτό μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Και έτσι ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία του μετά την ομιλία. Και ο ομιλητής ήταν ο Καρλ Γιούνγκ, για τον οποίο ή για τη δουλειά του δεν ηξερα τίποτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
3:09 Μετά ήρθα στην Αμερική να σπουδάσω Ψυχολογία και ξεκίνησα την προσπάθεια να κατανοήσω τις πηγές της ευτυχίας. Αυτό είναι ένα τυπικό αποτέλεσμα που αρκετοί έχουν παρουσιάσει, και υπάρχουν πολλές εκδοχές για αυτό. Αλλά αυτό, για παράδειγμα, δείχνει ότι περίπου το 30% των ανθρώπων που ρωτήθηκαν στις ΗΠΑ από το 1956 λένε ότι η ζωή τους είναι πολύ ευτυχισμένη. Και αυτό δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ενώ το προσωπικό εισόδημα, αφαιρώντας την επίδραση του πληθωρισμού, έχει παραπάνω από διπλασιαστεί, σχεδόν τριπλασιαστεί στην ίδια περίοδο. Αλλά, βασικά ανακαλύπτουμε το ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή, ότι μετά από ένα σημείο που αντιστοιχεί, πάνω κάτω, με περίπου 1.000 δολάρια πάνω από το ελάχιστο όριο της φτώχειας, οποιαδήποτε υλική βελτίωση δεν φαίνεται να επηρεάζει πόσο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι. Και, για την ακρίβεια, ανακαλύπτουμε ότι η έλλειψη βασικών πόρων, υλικών πόρων, συμβάλλει στη δυστυχία, αλλά η αύξηση των υλικών πόρων δεν αυξάνει την ευτυχία.</div>
<div style="text-align: justify;">
4:29 κατά συνέπεια, η έρευνά μου επικεντρώθηκε περισσότερο, μετά την ανακάλυψη ότι αυτά τα ευρήματα αντιστοιχούσαν και με τη δική μου εμπειρία, προσπάθησα να κατανοήσω, σε ποιο μέρος της καθημερινής μας ζωής, της κανονικής μας εμπειρίας, νιώθουμε πραγματικά ευτυχισμένοι. Και για να ξεκινήσω, αυτές οι έρευνες περίπου πριν από 40 χρόνια, άρχισα να μελετάω δημιουργικούς ανθρώπους, στην αρχή καλλιτέχνες και επιστήμονες και ούτω καθεξής, επιδιώκοντας να κατανοήσω τις τους έκανε να νιώθουν ότι η ζωή τους αποκτούσε αξία με το να ασχολούνται με πράγματα για τα οποία πολλοί από αυτούς δεν περίμεναν ούτε δόξα ούτε χρήματα, αλλά που έδινε νόημα και αξία στη ζωή τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
5:29 Αυτό είναι από έναν από τους κορυφαίους Αμερικάνους συνθέτες, τη δεκαετία του '70. Και η συνέντευξη ήταν 40 σελίδες. Αλλά αυτό το μικρό απόσπασμα αποτελεί μια καλή ανακεφαλαίωση στο τι είπε στη συνέντευξη. Και περιγράφει πως νιώθει όταν η σύνθεση πάει καλά. Και το περιγράφει ως μια κατάσταση έκστασης</div>
<div style="text-align: justify;">
5:55 Έκσταση στα αρχαία Ελληνικά σήμαινε απλά το να στέκεσαι δίπλα σε κάτι, στο περιθώριο του. Και μετά ουσιαστικά έγινε αναλογία για μια διαννοητική κατάσταση όπου νιώθεις ότι αυτό που κάνεις δεν είναι μέρος της καθημερινή σου ρουτίνας. Έτσι έκσταση ουσιαστικά σημαίνει να περνάς σε μια άλλη πραγματικότητα. Και είναι ενδιαφέρον, εάν το καλοσκεφτείτε, πως, όταν σκεφτόμαστε για τους πολιτισμούς που θεωρούμε ότι αποτέλεσαν κορυφαίες ανθρώπινες επιτυχίες είτε μιλάμε για την Κίνα, την αρχαία Ελλάδα, τον Ινδικό πολιτισμό, ή τους Μάγια ή τους Αιγύπτιους - ό,τι ξέρουμε τέλος πάντων για αυτούς είναι πραγματικά οι εκστάσεις τους και όχι η καθημερινότητά τους. Ξέρουμε για τους ναούς που έχτισαν, ώστε οι άνθρωποι να έρχονταν να βιώσουν μια διαφορετική πραγματικότητα. Ξέρουμε για τις αρένες, τα θέατρα -- αυτά είναι ερείπια των πολιτισμών και είναι τα μέρη όπου οι άνθρωποι πήγαιναν να βιώσουν μια πιο συμπυκνωμένη, πιο δομημένη εμπειρία.</div>
<div style="text-align: justify;">
7:13 Αυτός ο άνδρας δεν χρειάζεται να πάει σε ένα αντίστοιχο μέρος, που είναι επίσης, αυτό το μέρος, η αρένα, χτισμένη όπως ένα Αρχαιοελληνικό αμφιθέατρο, είναι ακόμα ένα μέρος έκστασης. Συμμετέχουμε σε μια πραγματικότητα που είναι διαφορετική από την καθημερινότητα στην οποία έχουμε συνηθίσει Αλλά αυτός ο άνδρας δεν χρειάζεται να πάει εκεί. το μόνο που χρειάζεται είναι ένα κομμάτι χαρτί για να βάλει μερικά σημάδια, και όσο το κάνει, μπορεί να φαντάζεται ήχους που δεν έχουν ξαναυπάρξει σε αυτό τον συγκεκριμένο συνδυασμό. Και μόλις φτάσει σε αυτό το σημείο όπου αρχίζει να δημιουργεί, όπως έκανε η Jennifer στον αυτοσχεδιασμό της, να δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα, αυτό είναι μια στιγμή έκστασης. Εισέρχεται σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Λέει επίσης ότι η εμπειρία είναι τόσο έντονη που αισθάνεται λες και δεν υπάρχει. Και αυτό ακούγεται ως μια ρομαντική υπερβολή. Αλλά, στην πραγματικότητα, το νευρικό μας σύστημα αδυνατεί να επεξεργαστεί περισσότερα από 110 bit πληροφορίας ανά δευτερόλεπτο. Προκειμένου ακούγοντάς με να καταλάβετε τι λέω, χρειάζεται να επεξεργαστείτε περίπου 60 bit ανά δευτερόλεπτο. Για αυτό δεν μπορείτε να ακούσετε πάνω από δυο ανθρώπους. Δεν μπορείτε να κατανοήσετε όταν περισσότεροι από δύο άνθρωποι σας απευθύνονται.</div>
<div style="text-align: justify;">
8:44 Όταν έχετε πραγματικά απορροφηθεί σε αυτήν την ευχάριστη διαδικασία του να δημιουργήσετε κάτι καινούριο, όπως αυτός ο άνδρας, δεν του περισσεύει αρκετή συγκέντρωση για να παρατηρήσει πώς νιώθει το σώμα του ή να σκεφτεί τα προβλήματα στο σπίτι του. Δεν μπορεί να νιώσει ότι είναι πεινασμένος ή κουρασμένος. Το σώμα του εξαφανίζεται, η ταυτότητά του εξαφανίζεται από τη συνείδησή του, γιατί δεν διαθέτει αρκετή προσοχή, όπως όλοι μας, για να κάνει καλά κάτι που απαιτεί αρκετή συγκέντρωση. Και την ίδια στιγμή να αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του. Έτσι η ύπαρξη προσωρινά έχει μπει στην άκρη. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι το χέρι του φαίνεται σαν να κινείται από μόνο του. Εγώ, και να κοίταγα το χέρι μου για δύο εβδομάδες συνέχεια, δεν θα ένιωθα τέτοιο δέος ή θαυμασμό, γιατί απλά δεν μπορώ να συνθέσω μουσική.</div>
<div style="text-align: justify;">
9:54 Αυτό, λοιπόν, που δεν σας λέει εδώ, αλλά φαίνεται σε άλλα σημεία της συνέντευξης, είναι ότι αυτή η αυτόματη, αυθόρμητη διαδικασία που περιγράφει μπορεί να συμβεί μόνο σε κάποιο άτομο που είναι πολύ καλά εξασκημένο και έχει αναπτύξει τεχνική. Και έχει καταλήξει κοινός τόπος στη μελέτη της δημιουργικότητας ότι δεν μπορείς να δημιουργήσεις τίποτα χωρίς, το λιγότερο, 10 χρόνια εμβάθυνσης στην τεχνική γνώση ενός συγκεκριμένου τομέα. Είτε είναι μαθηματικά είτε μουσική, απαιτείται τόσος καιρός για να μπορείς να ξεκινήσεις να αλλάζεις κάτι με τέτοιο τρόπο που να το βελτιώνεις από ότι ήταν πριν. Όταν αυτό συμβαίνει αναφέρει ότι η μουσική απλά ρέει προς τα έξω. Και με βάση όλες αυτές τις συνεντεύξεις, αυτή είναι μια συνέντευξη που έκανα πριν από 30 χρόνια, και ήταν πολλοί εκείνοι που το περιέγραψαν ως μια πηγαία ροή ώστε να ονομάσω αυτό τον τύπο εμπειρίας, "εμπειρία ροής". Και αυτό συμβαίνει σε διαφορετικούς χώρους.</div>
<div style="text-align: justify;">
11:12 Για παράδειγμα, ένας ποιητής το περιγράφει ως εξής. Αυτό είναι από ένα φοιτητή μου που πήρε συνέντευξη από μερικούς από τους κορυφαίους συγγραφείς και ποιητές στις Η.Π.Α. Και περιέγραψε την ίδια ξεκούραστη, αυθόρμητη αίσθηση που αποκτάς όταν εισέρχεσαι σε αυτή την κατάσταση έκστασης. Ο ποιητής εκείνος το περιέγραφε όπως το να ανοίγεις μια πόρτα που αιωρείται στον ουρανό, παρόμοια περιγραφή που έδωσε ο Αλβέρτος Αϊνστάιν για το πως φαντάζεται τις δυνάμεις της σχετικότητας όταν έσπαγε το κεφάλι του να κατανοήσει πως λειτουργούν. Αλλά συμβαίνει και σε άλλες ασχολίες. Για παράδειγμα, μία φοιτήτρια μου, η Susan Jackson από την Αυστραλία, που ασχολήθηκε με μερικούς από τους κορυφαίους αθλητές του κόσμου. Και εδώ μπορείτε να δείτε στην περιγραφή ενός Ολυμπιακού αθλητή στο πατινάζ την ίδια ουσιαστικά περιγραφή της φαινομενολογίας της εσωτερικής κατάστασης του ατόμου. Δεν σκέφτεσαι ότι γίνεται αυτόματα εάν ενωθείς με τη μουσική κ.ο.κ.</div>
<div style="text-align: justify;">
12:20 Μπορείτε να το βρείτε επίσης και στο τελευταίο βιβλίο μου που ονομάζεται "Καλές επιχειρήσεις" (Good Business), όπου πήρα συνεντεύξεις σε μερικούς από τους διευθυντές επιχειρήσεων που είχαν ανακυρηχθεί από ομότιμούς τους ως ταυτόχρονα ιδιαίτερα πετυχημένοι αλλά και πολύ ηθικοί, με μεγάλη κοινωνική υπευθυνότητα. Μπορείτε να δείτε ότι αυτοί οι άνθρωποι ορίζουν την επιτυχία ως κάτι που βοηθάει τους άλλους και ταυτόχρονα σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος που εργάζεσαι για αυτό. Και όπως λένε όλοι αυτοί οι πετυχημένοι και υπεύθυνοι διευθυντές επιχειρήσεων για να είσαι πετυχημένος δεν αρκεί μόνο το ένα από τα δύο. Εάν θέλεις μια δουλειά με νόημα, που είναι επίσης πετυχημένη, η Annita Roddick είναι άλλη μια από τους διευθυντές επιχειρήσεων που πήρα συνέντευξη. Είναι η δημιουργός των Body Shop, κάτι σαν τη βασίλισσα των φυσικών καλλυντικών. Είναι ένα είδος πάθους που έρχεται από το να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και να έχεις 'ροή' ενώ δουλεύεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
13:21 Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα φράση από τον Masaku Ibuka, ο οποίος, εκείνο τον καιρό, ξεκινούσε την εταιρεία Sony χωρίς λεφτά, χωρίς κάποιο προϊόν, δεν είχαν προϊόν, δεν είχαν τίποτα, αλλά είχαν μια ιδέα. Και η ιδέα που είχε ήταν να δημιουργήσει ένα χώρο εργασίας όπου μηχανικοί θα μπορούσαν να βιώσουν τη χαρά της τεχνολογικής καινοτομίας, να έχουν τη συναίσθηση της κοινωνικής τους αποστολής και να δουλεύουν όσο ήθελαν. Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο παράδειγμα για το πως η ροή εισέρχεται στο χώρο εργασίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
13:56 Όταν κάνουμε τις έρευνές μας, έχουμε κάνει, μαζί με συναδέλφους από όλο τον κόσμο, πάνω από 8,000 συνεντεύξεις, από Δομηνικανούς μοναχούς, και τυφλές καλόγριες, από αναρριχητές των Ιμαλαϊων και βοσκούς Ναβάχο, που απολαμβάνουν τη δουλειά τους. Και ανεξάρτητα από τον πολιτισμό, ανεξάρτητα από την εκπαίδευση ή από οτιδήποτε, αυτές είναι οι επτά συνθήκες που φαίνεται να είναι παρούσες όταν ένα άτομο βρίσκεται σε κατάσταση ροής. Υπάρχει επικέντρωση που όταν γίνει έντονη, οδηγεί σε μια αίσθηση έκστασης, μια αίσθηση διαύγειας, γνωρίζεις επακριβώς τι θέλεις να πράξεις από τη μια στιγμή στην επόμενη, λαμβάνεις άμεση ανατροφοδότηση. Γνωρίζεις ότι εκείνο που πρέπει να κάνεις είναι εφικτό, αν και δύσκολο, και η αίοσθηση του χρόνου εξαφανίζεται, ξεχνάς τον εαυτό σου, νιώθεις μέρος κάτι μεγαλύτερου. Και όταν οι συνθήκες αυτές είναι παρούσες, αυτό που κάνεις αποκτά αξία από μόνο του.</div>
<div style="text-align: justify;">
15:02 Στις έρευνές μας, αναπαριστούμε την καθημερινή ανθρώπινη εμπειρία με αυτό το απλό σχήμα. Και μπορούμε να υπολογίσουμε με μεγάλη ακρίβεια, γιατί δίνουμε στους ανθρώπους ηλεκτρονικούς βομβητές που χτυπούν 10 φορές την ημέρα, και όποτε χτυπούν λες τί κάνεις, πώς νιώθεις, πού είσαι, τί σκέφτεσαι. Και τα δυο πράγματα που μετράμε είναι ο βαθμός πρόκλησης που βιώνουν οι άνθρωποι εκείνη τη στιγμή και το επίπεδο των ικανοτήτων που νιώθουν ότι έχουν εκείνη τη στιγμή. Έτσι για κάθε άτομο μπορούμε να βρούμε ένα μέσο όρο, που είναι το κεντρικό σημείο σε αυτό το διάγραμμα. Αυτό το σημείο είναι ο μέσος όρος πρόκλησης και ικανοτήτων, και είναι διαφορετικός για τον καθένα. Αλλά έχετε ένα συγκεκριμένο σημείο που βρίσκεται στο κέντρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
15:50 Εάν γνωρίζουμε ποιο είναι αυτό το κεντρικό σημείο, μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια πότε θα βρεθείτε σε κατάσταση ροής, και θα είναι όταν η πρόκληση είναι υψηλότερη από το μέσο όρο και οι ικανότητες είναι επίσης πάνω από το μέσο όρο. Και μπορεί να κάνετε πράγματα με διαφορετικό τρόπο από άλλους, αλλά για όλους που βρίσκονται σε αυτό το κανάλι ροής, αυτή εδώ την περιοχή, θα είναι όταν κάνετε αυτό που πραγματικά σε αρέσει να κάνετε, να παίζετε πιάνο, πιθανώς, να είστε με τον καλύτερό σας φίλο, ίσως δουλεύοντας, εάν η δουλειά είναι αυτό που σας παρέχει την κατάσταση ροής. Οι υπόλοιπες περιοχές είναι ολοένα και λιγότερο θετικές.</div>
<div style="text-align: justify;">
16:28 Η διέγερση (arousal) παραμένει καλή γιατί το επίπεδο πρόκλησης είναι υψηλό. Οι ικανότητες δεν είναι όσο ψηλά όσο θα έπρεπε, αλλά μπορείτε να μπείτε σε κατάσταση ροής σχετικά εύκολα με το να βελτιώσετε λίγο περισσότερο τις ικανότητές σας. Άρα η διέγερση είναι η περιοχή που οι περισσότεροι άνθρωποι μαθαίνουν, γιατί είναι εκεί που πιέζονται να βγουν έξω από τη ζώνη άνεσης τους και για να ξαναγυρίσουν στην κατάσταση ροής πρέπει να αναπτύξουν περισσότερο τις ικανότητές τους. Ο έλεγχος (control) είναι επίσης ένα καλό σημείο να βρίσκεστε, γιατί νιώθετε άνετα, αλλά όχι τόσο μεγάλη πρόκληση. Δεν είναι τόσο απαιτητικό πλέον. Και εάν θέλετε να μπείτε στην κατάσταση ροής από τον έλεγχο, πρέπει να αυξήσετε την πρόκληση. Επομένως αυτές οι δύο περιοχές είναι ιδανικές και αλληλοσυμπληρώνονται και από ευτές είναι εύκολο να μπείτε σε κατάσταση ροής.</div>
<div style="text-align: justify;">
17:20 Οι άλλοι συνδυασμοί πρόκλησης και ικανοτήτων γίνονται προοδευτικά λιγότερο ιδανικές. Η χαλάρωση (relaxation) είναι καλή, ακόμα νιώθετε εντάξει. Η βαρεμάρα (boredom) ξεκινάει να είναι απωθητική και η απάθεια (apathy) γίνεται πολύ αρνητική, νιώθεις ότι δεν κάνεις τίποτα, δεν χρησιμοποιείς τις ικανότητές σου, δεν υπάρχει πρόκληση. Δυστυχώς, η εμπειρία πολλών ανθρώπων βρίσκεται στην απάθεια. Σε αυτήν την εμπειρία συνεισφέρει περισσότερο το να παρακολουθείς τηλεόραση και αμέσως μετά το να κάθεσαι στην τουαλέτα. Και, αν και μερικές φορές παρακολουθώντας τηλεόραση, περίπου το 7 - 8% του χρόνου είναι σε κατάσταση ροής, αλλά αυτό είναι όταν επιλέγεις το πρόγραμμα που πραγματικά θέλεις να παρακολουθήσεις και λαμβάνεις ανατροφοδότηση από αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
18:17 Η ερώτηση, λοιπόν, που προσπαθούμε να απαντήσουμε - και έχω ξεπεράσει πολύ το χρόνο μου - είναι πως να μεταφέρουμε περισσότερη και περισσότερη από την καθημερινή μας ζωή στο κανάλι της 'ροής'. Και αυτή είναι η πρόκληση που προσπαθούμε να κατανοήσουμε. και κάποιοι από εσάς προφανώς ξέρετε πως να το κάνετε αυθόρμητα χωρίς καμία συμβουλή, αλλά δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν. Και αυτή είναι η αποστολή μας, ένας τρόπος να το καταφέρνουμε. Εντάξει;</div>
<div style="text-align: justify;">
18:47 Σας ευχαριστώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
18:48 (Χειροκρότημα)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</br>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-59935002388595197512018-02-28T21:10:00.000+02:002020-02-27T21:10:46.977+02:00«Ο Έρωτας είναι καλύτερος δάσκαλος από το Καθήκον»<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://thejosevilson.com/wp-content/uploads/josecapbw2.png" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: right; margin-top: -7px; margin-bottom: 0px; margin-right: -5px; " align="right" border="0">
<p style="text-align: justify;">Jose Vilson, 10 Μαρτίου 2011</p>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Τ</b></span>ο δασκαλίκι δεν είναι επάγγελμα για υπερόπτες. Το να εργάζεσαι άμεσα με μαθητές χρειάζεται μεγάλη ταπείνωση, ώστε να μπορείς να αναδεικνύεις μικρά ασήμαντα γεγονότα και να υποβαθμίζεις δυσάρεστα, οδυνηρά περιστατικά, των οποίων γινόμαστε μάρτυρες κάθε μέρα. Ένα παιδί, του οποίου η μητέρα είναι στο Νοσοκομείο από υπερκόπωση, δεν μπορεί να είναι ενεργά παρόν στη Τάξη και είναι χαμένο στη δίνη του προβλήματος του μέχρι το μεσημέρι; <span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Είναι αναμενόμενο</span>. Καταφέραμε να προσέξει στο Μάθημα, βοηθώντας το να ξεπεράσει τα προβλήματα του, με όσο γίνεται λιγότερη διάσπαση; <span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Φτιάχτηκε η μέρα μας</span>. Ένα παιδί έρχεται «βαρεμένο», βρίζοντας τους πάντες και σχεδόν δεν αφήνει τον δάσκαλο να κάνει τη δουλειά του με τα ξεσπάσματα του; <span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Υπάρχει πάντα η επόμενη ώρα</span>. Σου έφερε εργασία ενώ εσύ νόμιζες ότι δεν σε πρόσεχε καθόλου; <span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Ευχαριστώ πολύ</span>.</div>
<p style="text-align: justify;">Αυτά τα συνήθη περιστατικά, όπου μαθαίνουμε να ξεπερνάμε προσωπικές και επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε με τους μαθητές μας και βρίσκουμε την ανθρωπιά μέσα τους, είναι που οικοδομούν ή αποδομούν τη σταδιοδρομία μας στο δασκαλίκι. Μπορεί να συνεχίζουμε τη δουλειά μας παίρνοντας τον μισθό μας, να μαθαίνουμε την τελευταία έκδοση της αργκό που μιλάνε οι μαθητές μας, μπορεί να παίζουμε με συσκευές τελευταίας τεχνολογίας μέχρι να κυκλοφορήσει το επόμενο μοντέλο σε τρεις μήνες, αλλά αν δεν δούμε την ανθρωπιά στην εργασία μας δεν νομίζω ότι μπορούμε να είμαστε πραγματικά αποτελεσματικοί. <span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-right:10px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Οφείλουμε να προσεγγίσουμε τη δουλειά μας με αγάπη για τους ανθρώπους για τους οποίους εργαζόμαστε· αυτό θα υποσκελίσει τις όποιες ανοησίες (χωρίς νόημα υποχρεώσεις) της δουλειάς μας</span>.</p>
<p style="text-align: justify;">Ακόμη και στη θέση που κατέχω, έχω τη πεποίθηση ότι δεν το κάνω αυτό για τη προβολή μου και την δόξα· αν μη τι άλλο, γίνομαι ταπεινότερος όντας το νεότερο μέλος του προσωπικού, βοηθώντας τους μεγαλύτερους, να αποκτήσουν πιο σύγχρονες γνώσεις στην παιδαγωγική. Δράττομαι της ευκαιρίας, να βλέπω περισσότερα παιδιά πιο συχνά και να κατανοώ πολύ καλύτερα το πως αυτά μαθαίνουν από πρώτο χέρι, και συχνά πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να βοηθήσει σε κάθε Τάξη όπου μπαίνω. Ωστόσο το πάθος μου πηγάζει από τους μαθητές που διδάσκω άμεσα κάθε πρωί και τον αγώνα ενάντια στις αρνητικές περιστάσεις της ζωής τους. Ζω μαζί τους μέσα από αυτή τη διαδικασία μάθησης και αυτή την εμπειρία, ακόμα κι αν δεν το βλέπουν άμεσα.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Ο Έρωτας είναι καλύτερος δάσκαλος από το καθήκον</span> [<span style="background-color:#ffffff;">Άλμπερτ Αϊνστάιν</span>]. [<span style="background-color:#ffffff;">Αυτός που διδάσκει από αγάπη, από πάθος, από έρωτα, είναι καλύτερος δάσκαλος από αυτόν που διδάσκει από καθήκον.</span>] Και δεν χρειάζεται να είσαι μεγαλοφυΐα για να το καταλάβεις.</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Jose (Χοσέ), ο οποίος αναρωτιέται, με τι είστε παθιασμένοι ...</p>
<p style="text-align: right; font-size:14px;">Πηγή (στα Αγγλικά): <a href="http://thejosevilson.com/love-is-a-better-teacher-than-duty/" target="_blank">http://thejosevilson.com</a></p>
<p style="text-align: right; font-size:14px;">Μετάφραση με τη βοήθεια της Σοφίας Λαζάρου</p>
<center><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibdnqai9-Bv8NnXDes4Gdsgj5ux7HHTRZMo1BKBkCE5CFol95SiMhB0ycj0U1hn_ixg4I4M8OdiClWCEC6bN9m3W9ub0RsCgLIO6_eier3Yh303cSrnEWgoAvgq8FatHLoORpCv9nXc1Nw/s1600/AlbertEinsteinLOVEISBETTERTEACHERTHANDUTY1.jpg" target="_blank"><img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNJ2KjRO-H1RYiNrgaNg4i_kqCAyf0FhgRL7EJSEb-JXxw6LvsMKdxGtNaXrCKKglcsCyOfCG3S6pp_Ey1GLKrhNK45keACC1-HvMRO5sYwexAPS41lFVvs8fZa9Svbx7JxZ4MBBWnFm5t/s1600/AlbertEinsteinLOVEISBETTERTEACHERTHANDUTY1602.jpg" style="cursor: pointer; display: block; width: 580px;" align="center" border="0"></a></center>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<h2 style="text-align: center; height:14px; width:100%; background-color:#cf146c"> </h2>
<br/>
<div style="text-align: justify; background-color:#ffffff;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Ο</b></span> Ντοστογιέφσκι είχε πει <span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">«η ομορφιά θα μας σώσει»</span>. Η ομορφιά κύριο χαρακτηριστικό έχει ότι υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες να διεγείρει τον πόθο, το πάθος, τον έρωτα. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν «κολλημένοι» με την ομορφιά γι’ αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό της. Γιατί ήσαν «κολλημένοι» με τον έρωτα. Κι αυτό τους εξασφάλιζε την διατήρηση της παιδικότητας, της δημιουργικότητας, μέχρι τα βαθειά τους γεράματα.</div>
<div style="text-align: justify; background-color:#ffffff;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Ο</b></span> τύπος, ο Jose, είναι κάτι σαν σχολικός σύμβουλος, αλλά μπαίνει και στη Τάξη … Έχει πάθος με το δασκαλίκι, με την σχέση με τα παιδιά. Δεν είναι σαν τους περισσότερους δικούς μας που το μόνο τους κίνητρο είναι να «την κάνουν» από τον «μπελά» της Τάξης. Είναι «ελιά», «αμπέλι» … κι όχι «αγκαθιά» <span style="background-color:#2e2535;"><a href="http://dip88.blogspot.gr/2013/05/17-5-2013.html#ioatham" target="_blank">(Παραβολή του Ιωάθαμ)</a></span>. Και μόνο που κατάλαβε ότι το βασικό πρόβλημα είναι η έπαρση λέει πολλά για την ποιότητα του, για το βάθος του. Αναφερόμενος στις απόψεις του Βιττγκεστάιν γράφει ο Μονκ στο βιβλίο του «Λούντβιχ Βιττγκενστάιν: Το Χρέος της Μεγαλοφυΐας»: <img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://cdn.ianos.gr/media/catalog/product/cache/1/image/650x650/17f82f742ffe127f42dca9de82fb58b1/9/b/9ba3445a-410f-4b8b-8b4c-3d8ca6f88195_7.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: right; margin-top: -7px; margin-bottom: 0px; margin-right: -5px; width: 220px;" align="right" border="0"><span style="background-color:#ecc2fa; color:#000000; padding-bottom:5px; padding-top:-3px;">«Το πρόβλημα του να γράφεις καλή φιλοσοφία και του να σκέφτεσαι σωστά γύρω από τα φιλοσοφικά προβλήματα έχει περισσότερο να κάνει με τη βούληση παρά με τη διάνοια –τη βούληση ν’ αντισταθείς στον πειρασμό της παρανόησης, τη βούληση ν’ αντισταθείς στην επιφανειακότητα. </span><span style="background-color:#ecc2fa; color:#000000; padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Αυτό που εμποδίζει τη γνήσια κατανόηση είναι συχνά, όχι η απουσία ευφυΐας, αλλά η παρουσία της έπαρσής μας. Γι' αυτό: “Πρέπει να γκρεμίσεις το οικοδόμημα της έπαρσής σου. Κι αυτό απαιτεί φοβερή δουλειά”. Η διερεύνηση του εαυτού σου, που απαιτείται για την κατεδάφιση της έπαρσής σου, είναι αναγκαία, όχι μόνο για να γίνεις αξιοπρεπής άνθρωπος, αλλά και για να γράψεις αξιοπρεπή φιλοσοφία. “Αν κάποιος είναι απρόθυμος να κατεβεί στο βάθος του εαυτού του, επειδή είναι πολύ οδυνηρό, τα όσα γράφει θα είναι επιφανειακά”. Το να ψεύδεσαι στον εαυτό σου για τον εαυτό σου, το να εξαπατάς τον εαυτό σου, ως προς την υποκρισία της βουλητικής σου κατάστασης έχει βλαβερές επιπτώσεις στο [προσωπικό σου] ύφος.</span><span style="background-color:#ecc2fa; color:#000000; padding-bottom:5px; padding-top:-6px;"> Διότι έτσι δεν θα είσαι σε θέση να δεις τι είναι γνήσιο και τί ψεύτικο στο ύφος [σου]. Αν παίζω θέατρο στον εαυτό μου, τότε αυτό θα εκφράζει και το ύφος μου. Και τότε αυτό το ύφος είναι ψεύτικο δεν μπορεί να είναι το δικό μου ύφος. Αν δεν θες να μάθεις ποιος είσαι, αυτά που γράφεις θα είναι ένα είδος απάτης»</span> <span style="color:#7e6591; font-size:12px;">(Ray Monk, ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΓΚΕΝΣΤΑΪΝ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑΣ, εκδόσεις SCRIPTA, Γ’ έκδοση, Αθήνα 2002, σ. 371)</span>.</div>
<br/>
<h2 style="text-align: center; height:14px; width:100%; background-color:#cf146c"> </h2>
<br/>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://www.jiddu-krishnamurti.net/content/es/encuentro-con-la-vida/krishnamurti.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: right; margin-top: -7px; margin-bottom: 0px; margin-right: -5px; " align="right" border="0">
<div style="text-align: justify; background-color:#fec4fd;"><span style="font-size:108px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:96px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#fec4fd; float: left;"><b>Ό</b></span><span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">ταν η ανθρώπινη ύπαρξη είναι εγκλωβισμένη στη δομή του καθήκοντος καταστρέφεται. Εφ' όσον είσαι υποχρεωμένος να κάνεις κάτι επειδή είναι καθήκον σου, δεν μπορείς να το αγαπάς. Όταν υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει καθήκον και υποχρέωση. </span></div>
<div style="text-align: right; font-size:14px;">Απόσπασμα από κείμενο του Κρισναμούρτι για την αγάπη: <span style="background-color:#2e2535;"><a href="http://www.katinkahesselink.net/kr/love.html" target="_blank">http://www.katinkahesselink.net</a></span></div>
<br/>
<br/>
<h2 style="text-align: center; height:14px; width:100%; background-color:#cf146c"> </h2>
<a name="papert"></a>
<div style="text-align: center; font-size:20px;">Αποσπάσματα από συνέντευξη του Σέυμουρ Παπέρτ στον Θανάση Λάλα στο ΒΗΜΑ</div>
<br/>
<table style="margin-right:-5px; margin-left:10px; background-color:#460128; color:#FFC;" align="right" border="0" width="60%"><tbody><tr><td style="margin-top:6px; margin-left:6px; margin-bottom:6px; margin-right:6px;">
<p style="text-align: justify; font-size:14px;">Ο Σέυμουρ Παπέρτ (αγγλ.: Seymour Papert) γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 1928 <img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://farm4.static.flickr.com/3062/3096669065_172f3de94a.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: right; margin-top: 2px; margin-bottom: 0px; margin-right: 0px;" width="160" align="right" border="0">στην Πρετόρια της Νοτίου Αφρικής. Είναι μαθηματικός, επιστήμονας της Πληροφορικής και της εκπαίδευσης και μέλος του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης. Είναι ένας από τους πρωτοπόρους της Τεχνητής Νοημοσύνης. Επινόησε τη γλώσσα προγραμματισμού Logo. Ο Παπέρτ διεξάγει έρευνα σε θεωρίες μάθησης και είναι γνωστός για την εστίασή του στην επίδραση των νέων τεχνολογιών γενικά στη μάθηση και ειδικότερα στα σχολεία ως οργανισμούς μάθησης. Έχει επηρεάσει σημαντικά τον τομέα της εκπαιδευτικής τεχνολογίας. Ο Παπέρτ ανέπτυξε την κατασκευαστική θεωρία μάθησης (constructionism) που βασίζεται στη δουλειά του Ζαν Πιαζέ (Jean Piaget). Ο Παπέρτ εργάστηκε με τον Πιαζέ στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης από το 1958 μέχρι το 1963 και θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πιο έξυπνους και επιτυχημένους μαθητές του. Ο Πιαζέ είπε κάποτε ότι κανείς δεν κατανοεί καλύτερα τις ιδέες του από τον Παπέρτ. Ο Παπέρτ πρότεινε διαφορετικούς τρόπους εκπαίδευσης των μαθητών στα σχολεία που βασίζονται στις συγκεκριμένες θεωρίες μάθησης.</p>
<p style="text-align: justify; font-size:14px;">Πηγή: <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%81_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84" target="_blank">http://el.wikipedia.org</a></p>
</td></tr>
</tbody></table>
<table width="40%" style="margin-right:0px; margin-left:0px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee;" align="left"border="0" cellspacing="0" cellpadding="0">
<tr>
<td><div style="text-align: left;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:72px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:2px; float: left;"><b>Ε</b></span><span style="margin-left:-4px; padding-bottom:4px; padding-left: 0px; font-size:16px; padding-right:3px;">σείς γιατί επιλέξατε να</span></div>
<div style="text-align: left;"><span style="margin-left:-4px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px; padding-left: 4px; font-size:16px; padding-right:3px;"> κάνετε αυτό που κάνετε</span></div>
<div style="text-align: left;"><span style="margin-left:-4px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px; padding-left: 4px; font-size:16px; padding-right:3px;"> και όχι κάτι άλλο;</span></div></td>
</tr>
</table>
<br/>
<p style="text-align: justify;">Από έρωτα... <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Ο έρωτας είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιλέξουμε το τι θα κάνουμε τελικά στη ζωή μας.</span> Δεν εννοώ όμως τον προσωπικό έρωτα, εννοώ αυτόν που κάνει τη δημιουργικότητα ενός ανθρώπου να φθάνει στην υψηλότερη μορφή της. Όλοι όταν τους συμβαίνει αυτό ξέρουν ότι είναι το σημαντικότερο πράγμα που θα μπορούσε να τους συμβεί, αλλά δεν έχουν τον τρόπο να το εξηγήσουν. Μια που είμαστε στην Ελλάδα, ας υποθέσουμε ότι <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">«ο έρωτας είναι η φωτιά που μας κάνουν δώρο οι θεοί»</span>. Ο Αϊνστάιν σε μια συζήτηση γύρω από την εκπαίδευση είχε πει κάποτε ότι <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">«ο έρωτας είναι καλύτερος δάσκαλος από το καθήκον» και ότι «όλα τα πράγματα πρέπει να τα ερωτευόμαστε».</span></p>
<p style="text-align: justify;">Όταν σκέφτομαι καμιά φορά ποιος είναι <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">ο ρόλος της εκπαίδευσης</span>, λέω ότι <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">θα έπρεπε να είναι το να δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να γνωρίσουν πράγματα τα οποία θα μπορούσαν </span><span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">να ερωτευτούν</span>, να τους εξοικειώνει με ενδιαφέροντα που θα μπορούσαν <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">να γεμίσουν τη ζωή τους</span>.</p>
<br/>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:2px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Τ</b></span><span style="background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; margin-left:-4px; padding-left: 0px; font-size:16px;">ι φοβάται περισσότερο η εκάστοτε εξουσία;</span></div>
<p style="text-align: justify;">Τον έρωτα... Τον έρωτα με την ευρύτερη έννοια... <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Ο έρωτας δημιουργεί οράματα</span>. <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Ο έρωτας βοηθάει τους ανθρώπους να υπερβούν τους φόβους τους</span>... Και άνθρωποι που δεν φοβούνται είναι επικίνδυνοι για την οποιαδήποτε εξουσία. Ο φόβος είναι το γενικό όπλο καταστολής των μαζών από την εκάστοτε εξουσία, όποιου χρώματος κι αν είναι αυτή.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Το σχολείο είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στο να χάνουμε τη δύναμη με την οποία γεννιόμαστε</span>. Αυτός άλλωστε είναι ο κυρίαρχος λόγος ύπαρξης του σχολείου και ο μοναδικός του στόχος. <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Θέλει να κάνει τους ανθρώπους να χάσουν την παιδικότητά τους, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο αυθορμητισμός, η ανεξαρτησία και η δυνατότητα της επιλογής με κριτήρια προσωπικά και όχι ψευτοκοινωνικά</span>. Ένας άλλος παράγοντας που μας κάνει να χάσουμε την παιδική μας δύναμη είναι οι γονείς, μερικοί από τους οποίους πάνε, αυτό που έμαθαν οι ίδιοι στο σχολείο τους, να το περάσουν και στα παιδιά τους. Συνήθως οι γονείς είναι οι προπαγανδιστές του συστήματος μέσα στο σπίτι... Αν οι γονείς παίζουν αυτόν τον ρόλο μέσα στο σπίτι, το παιδί δεν έχει σωτηρία. Φεύγει από το σχολείο εκεί όπου το σύστημα είναι κυρίαρχο και γυρίζει στο σπίτι όπου οι γονείς έχουν φορέσει τη σκέψη του συστήματος... Αυτός είναι ο λόγος που τώρα τελευταία προσπαθώ να γράφω βιβλία τόσο για γονείς όσο και για δασκάλους επειδή υπάρχουν ορισμένα πράγματα τα οποία οφείλουν να καταλάβουν. Πρέπει να μπουν στη λογική του παραδείγματος που σας ανέφερα πριν με τους χορευτές: <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">«Η μάθηση θέλει δύο». Σήμερα οι περισσότεροι ενήλικοι δεν μαθαίνουν από τα παιδιά τους</span>. </p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Οι αληθινά δημιουργικοί άνθρωποι είτε μιλάμε για επιστήμονες είτε για καλλιτέχνες ή ακόμη και για επιχειρηματίες... γενικά, για δημιουργικούς ανθρώπους θα δείτε ότι η συμπεριφορά τους θυμίζει περισσότερο παιδιά παρά ενηλίκους</span>.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Το να είναι κανείς επαναστάτης είναι ένας τρόπος για να συνεχίσει να είναι δημιουργικός</span>. Η κοινωνία βλέπει την επανάσταση κυρίως από τη σκοπιά της πολιτικής. Εδώ όμως δεν μιλάμε για αυτό, νομίζω ότι αναφερόμαστε σε επαναστάσεις που έχουν να κάνουν με καινούργιες ιδέες, ιδέες άλλες από αυτές που έχει ο πολύς κόσμος και που σκοπό έχουν να οδηγήσουν σε ένα άνοιγμα. Αντίθετα, οι πολιτικές επαναστάσεις συνήθως έχουν άσχημη κατάληξη. Όταν από την επανάσταση χαθεί η έννοια της ευθύνης, τότε μετατρέπεται σε εξουσία.</p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Όλοι οι δάσκαλοι που τους θυμάμαι ως καλούς είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν κόλλαγαν με το σύστημα</span>. Ξέρουν, δηλαδή, ότι το σύστημα δεν είναι καλό και κάνουν ό,τι μπορούν για να μην το σιγοντάρουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Οι ανάγκες της κοινωνίας σήμερα έχουν αλλάξει πολύ και τα εκπαιδευτικά συστήματα θυμίζουν δεινόσαυρους που υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν τις δικές τους ανάγκες και κανενός άλλου. </p>
<p style="text-align: justify;">Οι άνθρωποι δεν θα πάψουν ποτέ να μαθαίνουν... Και τα περισσότερα πράγματα τα μαθαίνουν ερήμην του επίσημου εκπαιδευτικού συστήματος, έξω δηλαδή από τη λογική με την οποία αυτό λειτουργεί. Σήμερα υπάρχουν καινούργια κανάλια μέσα από τα οποία μπορούν να προσεγγίζουν τη γνώση. Μέσα από την ψηφιακή τεχνολογία, μέσω του Internet... Ίσως το πιο σημαντικό φαινόμενο που χαρακτηρίζει σήμερα την εκπαίδευση είναι η πρόσβαση που μπορούν να έχουν ακόμη και τα μικρά παιδιά σε άπειρες πηγές γνώσης, φαινόμενο που τα κάνει πολύ πιο ανεξάρτητα από όσο μπορούσαν να είναι στο παρελθόν. Γιατί πάντα τα παιδιά έβρισκαν τρόπους να μαθαίνουν πράγματα ανεξάρτητα από το σχολείο, απλώς σήμερα αυτό έχει πάρει μεγαλύτερη έκταση. Νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο αλλάζει πλέον ριζικά όλη η προοπτική της εκπαίδευσης σε τέτοιο βαθμό που σε 10 ή 20 χρόνια από τώρα το πιο πιθανόν είναι το υπάρχον σχολικό σύστημα να έχει καταρρεύσει εντελώς. Είναι φυσικό να συμβεί κάτι τέτοιο όταν τα παιδιά ολοένα και περισσότερο αποκτούν γνώσεις ανεξάρτητα από το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα. Οι εμπειρίες τους έξω από το σχολείο είναι τόσο σημαντικές που θα τους είναι πλέον πολύ δύσκολο να αντέξουν αυτό που τους προσφέρεται μέσα από το σχολείο. </p>
<p style="text-align: justify;">Όλα τα συστήματα στην ουσία είναι κουτά... (γέλια) Εμείς νομίζουμε ότι τα συστήματα είναι έξυπνα. Πολύ σπάνια όμως μπορούν τα ίδια τα συστήματα να δουν αυτό που συμβαίνει κάτω από τη μύτη τους. Ένα σύστημα, από τη στιγμή που μπαίνει στη λογική της συντήρησης, από τη στιγμή που εναντιώνεται στο άνοιγμα του μυαλού και στην ιδέα της αλλαγής, <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">αρέσκεται να πιστεύει στην ίδια του την προπαγάνδα</span>, στις ιστορίες που ουσιαστικά μόνο του δημιουργεί. Οπότε πώς να λειτουργήσει το μυαλό του εφόσον ουσιαστικά το κρατάει κλειστό; </p>
<p style="text-align: justify;">Σήμερα μία από τις βασικές λειτουργίες του σχολείου είναι να διδάσκει στους μαθητές να είναι υπάκουοι παρά δημιουργικοί. Το εκπαιδευτικό σύστημα όμως θα έπρεπε να προσπαθεί να προετοιμάσει τους ανθρώπους έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν το απροσδόκητο, να ξέρουν ότι στην επόμενη γωνία της ζωής τους το πιο πιθανόν να συμβεί είναι να συναντηθούν με αυτό που δεν είχαν προβλέψει. Ο μεγαλύτερος στόχος σε έναν κόσμο που αλλάζει αστραπιαία θα έπρεπε να είναι η προετοιμασία των παιδιών στην αλλαγή, ώστε να θεωρούν δεδομένο ότι τα πράγματα μπορεί και να εξελιχθούν διαφορετικά από ό,τι είχαν προβλέψει και να είναι σε θέση να λειτουργούν αναλόγως. Δυστυχώς το σχολείο σήμερα προσπαθεί να μας βάλει σε έναν τρόπο σκέψης που έχει να κάνει με το πώς πρέπει να αντιδράμε σε συγκεκριμένες προβλεπόμενες καταστάσεις... Σου βάζουν, ας πούμε, κάποια τεστ για να ελέγξουν αν έχεις μάθει τι πρέπει να κάνεις σε συγκεκριμένες καταστάσεις που σου έχουν υποδείξει. Το σημαντικό όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι να μπορείς να λειτουργήσεις κάτω από συνθήκες για τις οποίες κανένας δεν σε έχει προετοιμάσει.</p>
<p style="text-align: justify;">Μια ισχυρή γραφειοκρατία μπορεί να έχει όλες τις πληροφορίες, αλλά λόγω έλλειψης ευελιξίας και καθαρής σκέψης να μην μπορεί να αντιδράσει και να καθορίσει τα γεγονότα. Η πληροφορία από μόνη της δεν έχει καμία δύναμη. Εξαρτάται, από το πώς μπορείς εσύ να την αξιοποιήσεις. Και ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά, εκείνο που έχει σημασία δεν είναι να τα φορτώνεις με ένα κάρο πληροφορίες αλλά να τα ενθαρρύνεις προς την κατεύθυνση της δράσης, να τους δίνεις τόσες πληροφορίες όσες τους χρειάζονται για να δημιουργούν πράγματα από μόνα τους. </p>
<p style="text-align: justify;">Χρησιμοποιώντας σήμερα την ψηφιακή τεχνολογία μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με προγράμματα πολύ πιο δύσκολα και περίπλοκα. Εγώ αυτό που προσπάθησα να κάνω με τα παιδιά είναι να τους προσφέρω την τεχνολογία ως υλικό με το οποίο στη συνέχεια θα μπορούσαν να χτίσουν, να φτιάξουν πράγματα μόνα τους. Τα παιδιά έτσι μαθαίνουν σιγά σιγά να τα βγάζουν πέρα με όλο και πιο δύσκολα προγράμματα, το μυαλό τους μαθαίνει να κατεβάζει ιδέες και αποκτούν εμπειρία η οποία αργότερα θα τους φανεί πολύ χρήσιμη. Θα σας πω κάτι πολύ απλό για να μπορέσετε να καταλάβετε ποιο είναι το ζητούμενο για μένα. Πάρτε για παράδειγμα τα video-games. Παρ' όλο που όλα σχεδόν τα παιδιά ξέρουν να τα παίζουν, είναι πολύ λίγα αυτά που μπορούν να δημιουργήσουν μόνα τους ένα παιχνίδι. Ωστόσο, φτιάχνοντας μόνα τους το παιχνίδι που θα βάλουν μετά στο κομπιούτερ για να παίξουν, μαθαίνουν πολύ περισσότερα από ό,τι αν τους είχε δοθεί έτοιμο. Εκτός αυτού, αποκτούν έτσι την ψυχολογία ανθρώπων που όχι μόνο καταναλώνουν αλλά κυρίως παράγουν και απέναντι σε αυτά που καταναλώνουν αποκτούν μια κριτική στάση. </p>
<p style="text-align: justify;"><span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Ο καλός δάσκαλος δεν λειτουργεί καν ως δάσκαλος αλλά ως ένας άνθρωπος ο οποίος εξακολουθεί να μαθαίνει μαζί με τους μαθητές του</span>. Αν μεγάλοι και μικροί, δάσκαλοι και παιδιά, μάθαιναν ο ένας από τον άλλον, η κατάσταση στα σχολεία θα ήταν ιδανική. Προσέξτε, αν θέλεις να γίνεις καλός ξυλουργός, θα ψάξεις να βρεις κάποιον ο οποίος είναι καλός στο είδος του και θα πας να δουλέψεις μαζί του. Με αυτόν τον τρόπο θα μάθεις σωστά την τέχνη και θα γίνεις και εσύ καλός ξυλουργός. Τα παιδιά θέλουν να γίνουν καλοί μαθητές, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το ζητούμενο. Καλός μαθητής είναι αυτός που είναι καλός στο να μαθαίνει... <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Αν λοιπόν βάλεις ένα παιδί κοντά σε έναν άνθρωπο ο οποίος ξέρει να μαθαίνει, θα μάθει και το παιδί να μαθαίνει</span>. Οι δάσκαλοι που συναντά κανείς στα σχολεία συνήθως δεν δίνουν την εντύπωση ότι εξακολουθούν να μαθαίνουν. Η νοοτροπία που επικρατεί είναι ότι ο δάσκαλος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος ό,τι είχε να μάθει το έμαθε εδώ και πολύ καιρό και βρίσκεται τώρα εδώ για να μας πει αυτά που έμαθε κάποτε. <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Η μάθηση, όπως και ο χορός, είναι υπόθεση για δύο,</span> είναι μια εμπειρία η οποία βασίζεται στην αμοιβαιότητα.</p>
<p style="text-align: justify;">Για ανεξήγητους λόγους <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">ό,τι είναι εύκολο είναι συγχρόνως και βαρετό</span>. Κανένας δημιουργικός άνθρωπος δεν θέλει να ασχολείται με βαρετά πράγματα. Θα σας πω άλλο ένα παράδοξο που έχω εντοπίσει στην εκπαίδευση και ειδικά στην Αμερική. Ακούς τελευταία να μιλούν όλοι για το πόσο τα κομπιούτερ έχουν κάνει πιο εύκολο το μάθημα των μαθηματικών. Αν όμως ρωτήσεις τα παιδιά, δεν θα σου πουν ότι τα μαθηματικά πριν ήταν δύσκολα αλλά βαρετά και ότι πολύ απλά δεν τους άρεσαν. Στα παιδιά, είπαμε, αρέσουν τα δύσκολα πράγματα. Και επειδή οι σχεδιαστές των video-games το γνωρίζουν καλά αυτό, προσπαθούν να κατασκευάζουν παιχνίδια τα οποία είναι δύσκολα. Τα video-games με τη μεγαλύτερη δυσκολία είναι αυτά που συνήθως έχουν και τις μεγαλύτερες πωλήσεις. </p>
<p style="text-align: justify;">Όσοι νομίζουν ότι ο μόνος σκοπός στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η ευτυχία γελιούνται. Ειδικά αυτοί που κυνηγούν την προσωπική ευτυχία αγνοώντας τι θα πει απογοήτευση ή πόνος. Η ευτυχία, όπως και η ευκολία, μας κάνει να βαριόμαστε• από τη δυσκολία και τη δυστυχία μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα... Θα έλεγα όσο τραγικό κι αν ακουστεί ότι στη δυστυχία το διασκεδάζουμε περισσότερο το πράγμα και σε τελική ανάλυση ολοκληρωνόμαστε περισσότερο και ως άνθρωποι μέσα από τη μάχη για να την αντιπαρέλθουμε. Άρα τη στιγμή που μάχεσαι μπορείς να λες ότι αυτό είναι ένα είδος ευτυχίας... Δεν ξέρω... ειλικρινά δύσκολη ερώτηση και ακόμη δυσκολότερη η απάντηση. <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Θα θεωρούσα ιδιαίτερα δυστυχισμένο έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει έρθει σε επαφή με τον πόνο και αγνοεί την ύπαρξή του ή από πού προέρχεται</span>.</p>
<br/>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:2px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Τ</b></span><span style="background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; margin-left:-4px; padding-left: 0px; font-size:16px;">ον Πιάζε για ποιον λόγο τον θαυμάζετε;</span></div>
<p style="text-align: justify;">Επειδή κατάλαβε πόσο σοβαροί πρέπει να είμαστε στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το μυαλό ενός παιδιού. Είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που είχε συνειδητοποιήσει ότι στη δυνατότητα αντίληψης του κόσμου από ένα παιδί και από έναν ιδιοφυή ενήλικο ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία διαφορά. Είτε μιλάμε για μικρά παιδιά είτε για τους ανθρώπους που έγραψαν την ιστορία των μαθηματικών, και στις δύο περιπτώσεις ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο εγκέφαλος είναι ο ίδιος. <span style="padding-left:10px; line-height:30px; font-size:26px; padding-right:10px; padding-bottom:4px; padding-top:-4px;">Χρειάζεται μεγάλη ευαισθησία για να κατανοήσεις πράγματα τόσο βαθιά και τόσο απλά από την άλλη</span>. Υπήρξαν πολλοί ψυχολόγοι που προσπάθησαν να μας πείσουν ότι ήταν συνεχιστές της θεωρίας του Πιαζέ, αλλά στην πράξη αντιμετώπιζαν τα παιδιά ως ικανά να μαθαίνουν μόνο τα πολύ απλά πράγματα.</p>
<br/>
<p style="text-align: justify; font-size:14px;">Ολοκληρη η Συνέντευξη: <a href="http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=101560" target="_blank">http://www.tovima.gr</a></p>
<br/>
<h2 style="text-align: center; height:14px; width:100%; background-color:#cf146c"> </h2>
<br/>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:48px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:50px; padding-bottom:12px; padding-top:-10px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;">«Ερώ άρα υπάρχω»</span> Τα δάκτυλα του χεριού αν έχουν αυτοσυνειδησία μόνο για την περιοχή γύρω από τα νύχια, σκέφτονται το ένα για το άλλο, «Τι με νοιάζει εμένα τι κάνει το διπλανό μου δάκτυλο; Εγώ να είμαι καλά, ας πάει να πνιγεί αυτό!» Αν, όμως, βαθαίνει η αυτοσυνειδησία τους και δουν, και αισθανθούν, και βιώσουν εμπειρικά, ότι παρακάτω, στον καρπό ενώνονται και άρα ανήκουν στον ίδιο οργανισμό, τότε ενδιαφέρονται το ένα για την «καλοπέραση» του άλλου όχι από έναν ιδεολογικό αλτρουισμό, όχι τηρούν κάποιους ηθικούς κανόνες «savoir vivre», καλής συμπεριφοράς, αλλά επειδή ο «αλτρουισμός» πλέον τους είναι φυσική ανάγκη. Το στόμα που προσέχει τι τρώει δεν φέρεται αλτρουιστικά προς το στομάχι. Φροντίζει να μην βγάλει άφθες. Αγαπάει το στομάχι «σαν εαυτό του» κι όχι «σαν τον εαυτό του». Αγαπάει το στομάχι επειδή το νιώθει ότι είναι εαυτός του. Αγαπάει τον «πλησίον ως εαυτόν» όχι υπακούοντας σε κάποια ιδεολογία ή ηθική και διδασκόμενος από την φιλαυτία του, αλλά υπερβαίνοντας την φιλαυτία του, διευρύνοντας την αυτοσυνειδησία του δεχόμενος με το «αυτομίσος», με την μετάνοια, να νεκρωθεί ο επιφανειακός «εαυτούλης», ώστε να δει, να βιώσει εμπειρικά την πανανθρώπινη οργανική ενότητα του Όλου Άδαμ, ώστε να αγαπά τον πλησίον σαν να είναι ο εαυτός του.</div>
<a name="nitse"></a>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:48px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:50px; padding-bottom:12px; padding-top:-10px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;">«Ερώ άρα ειμί»</span> «Η ομορφιά θα μας σώσει». Η ομορφιά που διεγείρει τον πόθο, το πάθος, τον έρωτα. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήσαν «κολλημένοι» με την ομορφιά γιατί ήσαν «κολλημένοι» με τον έρωτα. Κι αυτό τους εξασφάλιζε τη διατήρηση της παιδικότητας, της δημιουργικότητας, μέχρι τα βαθειά τους γεράματα. Τους επέτρεπε να είναι «αεί παίδες»! Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τον πιο ανθρώπινο πολιτισμό, έναν πανανθρώπινο πολιτισμό που για κινητήρια δύναμη είχε τον Έρωτα. Αυτό μυρίστηκε ο Νίτσε (1844-1900) και είπε:</div>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://www.netkitap.com/yazar_uyenin/ozgun/rm_72_11701976.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: right; margin-top: 2px; margin-bottom: 0px; margin-right: -14px;" width="320" align="right" border="0"><p style="text-align: justify;"><span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">«Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστή αμέσως άπλετα»</span>. Από τα νεανικά του χρόνια ακόμη, στο πρώτο του βιβλίο, Η γέννηση της Τραγωδίας (1872), έγραψε για τους Έλληνες: «Αποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερωθεί από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσε, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιέται κανείς, που, παρ' όλο που έχουν μόνο εφήμερη ιστορική αίγλη, κωμικά περιορισμένους θεσμούς, αμφίβολη ηθική και χαρακτηρίζονται από ειδεχθή ελαττώματα, έχουν την αξίωση να διαθέτουν εκείνη την αξιοπρέπεια και την εξέχουσα θέση που διακρίνει τη μεγαλοφυΐα από τις μάζες; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. <span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας και κάθε άλλης κουλτούρας, αλλά σχεδόν πάντα τα άρματα και τα άλογα είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι παίζοντας οδηγούν το άρμα στην άβυσσο, την όποια εκείνοι εύκολα υπερπηδούν μ’ ένα άλμα σαν του Αχιλλέα</span>» . Και το πετύχαιναν αυτό γιατί είχαν φτερά στα πόδια τους, τα φτερά του φτερωτού Θεού, τα φτερά του Έρωτα.</p>
<p style="text-align: justify;">Ας μη ξεχνάμε ότι αυτά ισχύουν για τους αρχαίους Έλληνες κι όχι για τους σύγχρονους Νεοέλληνες που έχουμε στα πόδια μας αντί για φτερά, τα καρφιά της προδοσίας, τα καρφιά του «γενίτσαρου», βιασμένοι, προδομένοι, κατ’ αρχήν από τον ίδιο μας τον εαυτό, από τις ίδιες τις επιλογές μας!</p>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:48px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:50px; padding-bottom:12px; padding-top:-10px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;">«Amo ergo sum»</span> Η αυξημένη ντοπαμίνη της χημείας του έρωτα δημιουργεί τους πρωτοπόρους, τους θαρραλέους, τους εφευρέτες, τους εξερευνητές, τους Έλληνες! Ο Έρωτας, η διαβίωση για μεγάλα διαστήματα με αυξημένη ντοπαμίνη, έκανε τους αρχαίους ημών προγόνους πρωτοπόρους σε όλους τους τομείς του πολιτισμού, της τέχνης, γενικά της ζωής του ανθρώπου; Τους έκανε ηνίοχους στο άρμα κάθε πολιτισμού τον οποίο δια της φιλοξενίας προσέλαβαν και με το ταμπεραμέντο τους απογείωσαν!</div>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioCSZ-n4UrNy7TQah71jBCEYfHSuNefkoL0BWN20HKPZJBHZ1G2fgvPqtoMcc7bmq5N2smCveWTYyHfHuRNb1fp4CWHqxdyMXff0U7afmUft2XZqZP2ZMXqyF9mygWNOMxWGljp6v0fkOb/s1600/Kerouak_Dromos2.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: right; margin-top: -5px; margin-bottom: 0px; margin-right: -14px;" align="right" border="0"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Α</b></span>υτά είχε μυριστεί κι ο Τζακ Κέρουακ κι έγραψε στην εισαγωγή του βιβλίου του «Στον Δρόμο»: «<span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα,</span> τρελοί να σωθούν, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μια και μόνη στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή λένε ένα κοινότυπο πράγμα, αλλά που καίγονται, καίγονται, όμοιοι με τις κίτρινες μυθικές φωτιές των ρωμαϊκών πυρσών, εκπυρσοκροτώντας σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στ’ άστρα και στη μέση, βλέπουμε το μπλε φως του πυρήνας τους να σκάει και ο καθένας κάνει “ααααα!”»!!!</div>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://www.arvanitidis.gr/wp-content/uploads/steve-jobs.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; margin-left: 2px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px;" align="right" width="280px" border="0">
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Α</b></span>υτό είχε μυριστεί ο Steve Jobs και το 2005 μιλώντας στη τελετή αποφοίτησης του Stanford είπε στους πρώην φοιτητές: «<span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Να έχετε πάντα το θάρρος ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ και τη διαίσθησή σας.</span> Αυτές, με κάποιο τρόπο, ήδη γνωρίζουν τί πραγματικά θέλετε να γίνετε. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. … <span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">“stay hungry stay foolish”</span>! Αυτό ευχόμουν πάντοτε στον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε και ξεκινάτε μια καινούργια ζωή, αυτό εύχομαι και σε σας: ΜΕΙΝΕΤΕ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ! ΜΕΙΝΕΤΕ ΤΡΕΛΟΙ!».</div>
<div style="text-align: center;">Ολόκληρη η ομιλία:
<br/>
<span style="background-color:#2e2535; padding-left: 8px; padding-right: 8px;"><a href="http://dip88.blogspot.gr/2012/03/blog-post_26.html" target="_blank">Steve Jobs - ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ - ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΕΥΦΥΪΑ! </a></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Α</b></span>υτά είχε μυριστεί πάλι ο Steve Jobs, κι όταν το 1997 κλήθηκε να σώσει την Apple, για να αφυπνίσει τις όποιες δημιουργικές δυνάμεις του προσωπικού της, του οποίου το ηθικό ήταν καταρρακωμένο λόγω της επικείμενης πτώχευσης της (η μετοχή της είχε κατρακυλήσει στα 5 δολάρια), έφτιαξε σε συνεργασία με έναν πατριώτη μας, τον Πήτερ Οικονομίδη ένα βιντεάκι με τίτλο «Think Different», διάρκειας ενός λεπτού, στο οποίο ακούονται τα λόγια:</div>
<p style="text-align: justify;">«<span style="padding-left:10px; line-height:28px; font-size:22px; padding-bottom:3px; padding-top:-3px;">Χαιρετίζουμε τους τρελούς, τους απροσάρμοστους, τους επαναστάτες, τους ταραχοποιούς. Τους στρογγυλούς πασσάλους σε τετράγωνες τρύπες. Αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Δεν αγαπούν τους κανόνες και δεν σέβονται το κατεστημένο.</span> Μπορείς να επαναλάβεις τα λεγόμενά τους, να διαφωνήσεις μαζί τους, να τους δοξάσεις ή να τους δαιμονοποιήσεις, αλλά το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να κάνεις είναι να τους αγνοήσεις. Γιατί αυτοί αλλάζουν τα πράγματα, σπρώχνουν μπροστά το ανθρώπινο γένος. Ενώ κάποιοι τους βλέπουν σαν τρελούς, εμείς βλέπουμε ιδιοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί ώστε να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που τελικά το κατορθώνουν».</p>
<table align="center" border="0" height="330" width="540"><tbody><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/GXwzW7qVoDo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: center;"><span style="font-size:48px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:50px; padding-bottom:12px; padding-top:-10px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px;">«Ερώ άρα υπάρχω»</span></div>
<br/>
<div style="text-align: justify; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif;"><span style="font-size:88px; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Π</b></span>ΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΝΕΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΟ ΑΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ. ΑΝ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΜΕ «ΛΕΦΤΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΤΑ» ΧΑΛΑΛΙ ΤΟΥ!!!!</div>
<br/>
<br/>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-63865074820727326802018-02-27T20:49:00.000+02:002020-02-27T20:53:16.500+02:00Chris Dellarocas: «Επανεφευρίσκοντας το Πανεπιστήμιο»<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />
Αποσπάσματα από ομιλία στο TEDxAcademy του Χρύσανθου Ντελαρόκα (Chris Dellarocas), καθηγητή και προέδρου Πληροφοριακών Συστημάτων του πανεπιστημίου της Βοστώνης.<br />
<b>«Επανεφευρίσκοντας το Πανεπιστήμιο»</b><br />Οκτώβριος 2013</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/ZWikNxscWc8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</table></p>
<br />
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:88px; font-family:'Palatino Linotype', 'Book Antiqua', Palatino, serif; line-height:66px; padding-bottom:6px; padding-top:-20px; padding-left: 10px; padding-right: 8px; margin-right:4px; margin-left:0px; margin-top:4px; background-color:#2e2535; color:#f7f6ee; float: left;"><b>Ε</b></span>νώ σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν 75 εκατ. νέοι άνεργοι οι εργοδότες δηλώνουν πως αδυνατούν να βρουν κατάλληλα προετοιμασμένους υποψήφιους σε ποσοστό 57% (Έρευνα της συμβουλευτικής εταιρίας McKinsey 2012). Που οφείλεται αυτό; Στο ότι το σημερινό σύστημα έχει τις ρίζες του στη βιομηχανική εποχή και προετοιμάζει τους νέους για έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια. Τα παραδοσιακά πανεπιστήμια είναι φτιαγμένα για να κατασκευάζουν αντίτυπα από συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων. Ο σημερινός κόσμος όμως είναι πολύ διαφορετικός, αλλάζει ραγδαία. <span style="font-size:30px;"><strong>Σε έναν τέτοιο κόσμο η επιτυχία βασίζεται στην καινοτομία και στην ατομική ευελιξία. Στην διαφορετικότητα και όχι στην ομοιομορφία</strong></span>. Και αυτά με τη σειρά τους εκτός από γνώσεις οι οποίες συνεχώς ανανεώνονται απαιτούν ιδιαίτερες αρετές χαρακτήρα. Ο διάσημος ψυχολόγος Martin Seligman στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania ανακάλυψε ότι υπάρχουν εφτά στοιχεία χαρακτήρα που μπορούν να προβλέψουν την επιτυχία κάποιου ανθρώπου πολύ περισσότερο από τον δείκτη νοημοσύνης του ή φυσικά τους βαθμούς του. Τα στοιχεία αυτά είναι πράγματα όπως <span style="font-size:26px;">αισιοδοξία, ευγνωμοσύνη, αυτοέλεγχος, κοινωνική νοημοσύνη, περιέργεια, ενθουσιασμός,</span> και κυρίως αυτό που ονομάζουμε <span style="font-size:32px;"><strong>τσαγανό</strong></span>. [Η λέξη τσαγανό είναι τούρκικη και σημαίνει, κάβουρας, δηλαδή κάποιος ο οποίος είναι ευκίνητος και σκληρός ...] Αυτά τα πράγματα δεν διδάσκονται στα σημερινά Πανεπιστήμια. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι μερικοί από τους πιο γνωστούς καινοτόμους των τελευταίων ετών δεν έχουν τελειώσει ποτέ τους το Πανεπιστήμιο. [Μπιλ Γκέιτς, Στηβ Τζομπς ...] Η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το σημερινό Πανεπιστήμιο είναι αυτή ενός παλιού γραμμόφωνου ... Μια συσκευή η οποία εκτέλεσε καλά την αποστολή της για πολλά χρόνια, όμως σε κάποια φάση «έφαγε τα ψωμιά» της και αντικαταστάθηκε από το iTunes. Κάτι αντίστοιχο πρόκειται να γίνει και στο χώρο των Πανεπιστημίων. Αφού έφεραν τα πάνω κάτω στο χώρο της μουσικής, των εκδόσεων, της δημοσιογραφίας, οι τεχνολογίες του Διαδικτύου πρόκειται να προκαλέσουνε μια ριζική αναμόρφωση του τομέα της Εκπαίδευσης. Η επανάσταση έχει ήδη ξεκινήσει. Εδώ και περίπου δύο χρόνια [από το 2011] μερικοί από τους καλύτερους καθηγητές Πανεπιστημίου έχουν αρχίσει να προσφέρουν τα μαθήματα τους δωρεάν μέσω Διαδικτύου. Τα μαθήματα αυτά είναι γνωστά στην Αμερική με τον κάπως άχαρο όρο MOOCs (Massively Open Online Courses), που στα Ελληνικά μεταφράζεται: Μαζικά Ανοικτά Διαδικτυακά Μαθήματα. Προσφέρονται από πλατφόρμες όπως είναι η Coursera, η Udacity, και το edX. Να για παράδειγμα η ιστοσελίδα της πλατφόρμας edX (<a href="https://www.edx.org/" target="_blank">https://www.edx.org/</a>) μέσω της οποίας ο οποιοσδήποτε άνθρωπος στον πλανήτη μπορεί να παρακολουθήσει δωρεάν μαθήματα που έχουνε φτιαχτεί από καθηγητές του Harvard του MIT και άλλων κορυφαίων Πανεπιστημίων. Τα MOOCs έχουν επιτρέψει σε εκατομμύρια φοιτητές στον αναπτυσσόμενο κόσμο να αποκτήσουν γνώσεις που μέχρι τώρα τους ήταν εντελώς απρόσιτες. ... Αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι και πάρα πολλοί φοιτητές έχουν αρχίσει να διαπιστώνουν ότι αυτά τα μαθήματα είναι καλύτερα από τα μαθήματα που προσφέρουν τα Πανεπιστήμια τους στο ίδιο αντικείμενο κι έχουν αρχίσει να πιέζουν ώστε να τα μετράνε σαν κομμάτια των πτυχίων τους. Τα MOOCs απελευθερώνουνε την πρόσβαση στη γνώση. ... Η δεύτερη φάση της επανάσταση θα ξεκινήσει όταν η αγορά εργασίας αρχίσει να αναγνωρίζει και να προτιμάει μη Πανεπιστημιακά διαπιστευτήρια. ... Ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι από τη Μογγολία αρίστευσε σε ένα από τα MOOCs που προσφέρει το MIT κι έγινε διεθνής διασημότητα. Το MIT τον έκανε δεκτό με υποτροφία ...</div>
<br />
<br />bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-18362936586746835142018-02-27T17:08:00.000+02:002020-02-27T17:09:18.808+02:00Dan Gilbert: Τα απρόσμενα συμπεράσματα από την επιστημονική έρευνα της τάσης μας να αναζητούμε την Ευτυχία<div id='coolmenu' style="background-color:#003; margin-top: -3px; margin-bottom: 6px; margin-left: -10px; margin-right: -10px; width: 602px;">
<table border="0" cellspacing="0" width="602" cellpadding="0">
<tr>
<td style="text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px; "> </td>
</tr>
<tr><td style="text-align: left; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc393446682"><span style="text-align: left; padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:47px; padding-right:7px; font-size:14px;">Dan Gilbert: Η απρόσμενη επιστήμη της ευτυχίας (Φεβρουάριος 2004)</span></a></td></tr>
<tr><td style="text-align: left; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc393446683"><span style="text-align: left; padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:47px; padding-right:7px; font-size:14px;">Dan Gilbert: Γιατί παίρνουμε λάθος αποφάσεις (Ιούλιος 2005)</span></a></td></tr>
<tr><td style="text-align: left; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc393446684"><span style="text-align: left; padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:47px; padding-right:7px; font-size:14px;">Dan Gilbert: Η ψυχολογία του μελλοντικού μας εαυτού (Μάρτιος 2014)</span></a></td></tr>
<tr>
<td style="text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px; "> </td>
</tr>
<tr><td style="text-align: left; padding: 0px 0px 0px 0px;"><a class="menuu" href="#_Toc393446685"><span style="text-align: left; padding-bottom:2px; padding-top:2px; padding-left:47px; padding-right:7px; font-size:14px;">«Stumbling on Happiness» «Σκοντάφτοντας στην Ευτυχία»</span></a></td></tr>
<tr>
<td style="text-align: center; padding: 0px 0px 0px 0px; "> </td>
</tr>
</table></div>
<p style="text-align: justify;"> </p>
</br><h2 style="text-align: center; font-size:26px;"><a name="_Toc393446682"></a>Dan Gilbert:</br>Η απρόσμενη επιστήμη της ευτυχίας</h2></br>
<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />Ομιλία του Dan Gilbert στο <a class="menuu" href="http://www.ted.com/talks/dan_gilbert_asks_why_are_we_happy" target="_blank">http://www.ted.com</a><br />(<span style="font-size:10px;">Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση</span>) με τίτλο: <br /><b>«Η απρόσμενη επιστήμη της ευτυχίας»</b><br />Φεβρουάριος 2004</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://3.gvt0.com/vi/tRuilcz_kUQ/0.jpg" height="330" width="540"><param name="movie" value="https://www.youtube.com/v/tRuilcz_kUQ=1&source=uds"><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><embed width="540" height="330" src="https://www.youtube.com/v/tRuilcz_kUQ&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object></td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">0:11</p>
<p style="text-align: justify;"> Όταν έχεις 21 λεπτά για να μιλήσεις, δύο εκατομμύρια χρόνια φαίνονται πολύς καιρός. Αλλά εξελικτικά, δύο εκατομμύρια χρόνια δεν είναι τίποτα. Ωστόσο μέσα σε δύο εκατομμύρια χρόνια, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει σχεδόν τριπλασιαστεί σε βάρος, από 600 γραμμάρια που ήταν ο εγκέφαλος του προγόνου μας εδώ, του Χάμπιλις, στον εγκέφαλο του ενάμισι κιλού που έχουμε όλοι εδώ, ανάμεσα στα αυτιά μας. Τι έχει αυτός ο μεγάλος εγκέφαλος ώστε η φύση να είναι τόσο πρόθυμη να δώσει σε όλους μας από έναν;</p>
<p style="text-align: justify;"> 0:41</p>
<p style="text-align: justify;"> Λοιπόν, φαίνεται πως όταν οι εγκέφαλοι μας τριπλασιάζονται σε μέγεθος, δεν γίνονται απλά τρεις φορές μεγαλύτεροι, αλλά αποκτούν και νέες δομές. Και ένας από τους βασικούς λόγους που ο εγκέφαλός μας μεγάλωσε τόσο πολύ είναι διότι απέκτησε ένα νέο τμήμα, που καλείται μετωπιαίος λοβός. Και ειδικά ένα τμήμα, που καλείται προ-μετωπιαίος φλοιός. Τι είναι όμως αυτό που κάνει ο προ-μετωπιαίος φλοιός έτσι ώστε να δικαιολογεί ολόκληρη την αρχιτεκτονική ανακατασκευή του ανθρώπινου κρανίου σε κλάσματα του εξελικτικού χρόνου;</p>
<p style="text-align: justify;"> 1:05</p>
<p style="text-align: justify;"> Φαίνεται τελικά ότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">ο προ-μετωπιαίος φλοιός</span> κάνει πολλά πράγματα, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">είναι ένας προσομοιωτής εμπειριών</span>. Οι πιλότοι κάνουν εξάσκηση σε εξομοιωτές πτήσεων έτσι ώστε να μην κάνουν λάθη σε αληθινές πτήσεις. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Το ανθρώπινο είδος έχει αυτή την θαυμάσια προσαρμογή ώστε να μπορεί να έχει εμπειρίες με το μυαλό του πριν τις δοκιμάσει στην πραγματικότητα</span>. Αυτό είναι ένα τέχνασμα που κανένας από τους προγόνους μας δεν είχε, και που <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">κανένα άλλο ζώο δεν μπορεί να κάνει</span> όπως εμείς. Είναι μία θαυμάσια προσαρμογή. Έχει υψηλή θέση μαζί με τους <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">αντιτάξιμους αντίχειρες</span>, την <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">όρθια στάση</span> και την <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">ομιλία</span> σαν ένα από τα στοιχεία που έκαναν το είδος μας να κατέβει από τα δέντρα και να μπει στο εμπορικό κατάστημα.</p>
<p style="text-align: justify;"> 1:46</p>
<p style="text-align: justify;"> Τώρα - (Γέλια) - όλοι σας το έχετε κάνει αυτό. Ξέρετε τι εννοώ, Μια εταιρία παγωτών δεν έχει παγωτό με γεύση συκώτι και κρεμμύδι. Όχι επειδή έφτιαξαν λίγο, το δοκίμασαν και είπαν «Μπλιάχ», αλλά επειδή, χωρίς να αφήσετε την καρέκλα σας, μπορείτε να προσομοιώσετε τη γεύση και να πείτε «μπλιάχ» πριν το φτιάξετε.</p>
<p style="text-align: justify;"> 2:04</p>
<p style="text-align: justify;"> Ας δούμε όμως πώς λειτουργεί ο προσομοιωτής εμπειριών σας. Ας κάνουμε ένα γρήγορο διαγνωστικό πείραμα πριν προχωρήσω παρακάτω. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Έχουμε δύο διαφορετικές μελλοντικές εκβάσεις</span> που σας προτείνω να σκεφτείτε, μπορείτε να τις προσομοιώσετε και να μου πείτε ποια νομίζετε ότι θα προτιμούσατε. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Η μία είναι να κερδίσετε το λαχείο, περίπου 314 εκατομμύρια δολάρια</span>. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Η άλλη είναι να γίνετε παραπληγικός</span>. Οπότε, δώστε του λίγο χρόνο. Πιθανότατα να νιώθετε ότι δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη.</p>
<p style="text-align: justify;"> 2:35</p>
<p style="text-align: justify;"> Το ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχουν δεδομένα γι' αυτές τις δύο ομάδες ανθρώπων , δεδομένα για το πόσο ευτυχισμένοι είναι. Και αυτό είναι ακριβώς ό,τι περιμένατε, έτσι δεν είναι; Αλλά δεν είναι αυτά τα δεδομένα. Απλά τα σκαρφίστηκα!</p>
<p style="text-align: justify;"> 2:47</p>
<p style="text-align: justify;"> Αυτά είναι τα δεδομένα. Αποτύχατε στο κουίζ, και δεν έχουν περάσει ούτε καν 5 λεπτά. Διότι είναι γεγονός ότι ένα χρόνο αφού χάσουν τα πόδια τους και ένα χρόνο αφότου κερδίσουν το λαχείο, οι νικητές και οι παραπληγικοί είναι το ίδιο ευτυχισμένοι με τη ζωή τους.</p>
<p style="text-align: justify;"> 3:03</p>
<p style="text-align: justify;"> Τώρα, μην νιώθετε άσχημα που αποτύχατε στο κουίζ, επειδή όλοι αποτυγχάνουν σε όλα τα κουίζ συνεχώς. Η έρευνα που κάνει το εργαστήριό μου, που κάνουν οικονομολόγοι και ψυχολόγοι σε όλη τη χώρα, έχει αποκαλύψει κάτι που μας εκπλήσσει. Κάτι που αποκαλούμε πόλωση της επίπτωσης, το οποίο είναι η τάση του προσομοιωτή να μην λειτουργεί καλά. Να <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">σε κάνει ο προσομοιωτής να πιστεύεις, ότι διαφορετικές εκβάσεις διαφέρουν περισσότερο, απ' ό,τι στην πραγματικότητα</span>.</p>
<p style="text-align: justify;"> 3:31</p>
<p style="text-align: justify;"> Από τις πρακτικές μελέτες, μέχρι τις εργαστηριακές μελέτες, βλέπουμε ότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">το να κερδίσεις μία εκλογή, το να αποκτήσεις ή να χάσεις ένα ρομαντικό σύντροφο, το να πάρεις ή όχι προαγωγή, το να περάσεις ή όχι ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο, κτλ, έχουν πολύ μικρότερη επίδραση, μικρότερη ένταση και πολύ μικρότερη διάρκεια από αυτή που περιμένουν οι άνθρωποι</span>. Στην πραγματικότητα, μία νέα έρευνα - που σχεδόν με αποστομώνει - η οποία δείχνει πώς μεγάλες τραυματικές εμπειρίες επηρεάζουν τους ανθρώπους προτείνει ότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">αν συνέβη πάνω από τρεις μήνες πριν</span>, με λίγες μόνο εξαιρέσεις, <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">δεν έχει πλέον καμία απολύτως επίπτωση στην ευτυχία σου</span>.</p>
<p style="text-align: justify;"> 4:05</p>
<p style="text-align: justify;"> Γιατί; <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Επειδή μπορούμε να συνθέτουμε την ευτυχία</span>. Ο Σερ Τόμας Μπράουν (http://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Browne) έγραψε το 1642, <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">«Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος εν ζωή. Έχω μέσα μου αυτό που μπορεί να μετατρέψει τη φτώχεια σε πλούτη, την αντιξοότητα σε ευημερία. Είμαι πιο άτρωτος και από τον Αχιλλέα, δεν έχω ούτε ένα σημείο για να με χτυπήσει η τύχη»</span>. Τι είδους εκπληκτικό μηχανισμό έχει αυτός ο άνθρωπος στο κεφάλι του;</p>
<p style="text-align: justify;"> 4:30</p>
<p style="text-align: justify;"> Λοιπόν, φαίνεται ότι είναι ακριβώς ο ίδιος εκπληκτικός μηχανισμός που έχουμε όλοι μας. Οι άνθρωποι έχουν κάτι που θα μπορούσαμε να το σκεφτούμε σαν ένα <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>ψυχολογικό ανοσοποιητικό σύστημα</u></span>. Ένα σύστημα νοητικών διεργασιών, μη συνειδητών κατά ένα μεγάλο μέρος, που τους κάνει να αλλάζουν την άποψή τους για τον κόσμο, έτσι ώστε να νιώθουν καλύτερα για τον κόσμο μέσα στον οποίο βρίσκονται. Όπως ο Σερ Τόμας, έχετε κι εσείς αυτό το μηχανισμό. Σε αντίθεση με τον Σερ Τόμας, δεν φαίνεται να το γνωρίζετε.</p>
<p style="text-align: justify;"> 5:00</p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Ενώ συνθέτουμε την ευτυχία, τη φανταζόμαστε σαν κάτι που το βρίσκουμε</span>. Υποθέτω πως δεν χρειάζεται να σας δώσω πολλά παραδείγματα ανθρώπων που συνέθεσαν την ευτυχία. Αν και θα σας δώσω κάποιες πειραματικές αποδείξεις, δεν χρειάζεται να ψάξετε μακριά.</p>
<p style="text-align: justify;"> 5:17</p>
<p style="text-align: justify;"> Σαν προσωπική πρόκληση, εφόσον το λέω αυτό καμιά φορά στις διαλέξεις μου, πήρα ένα αντίτυπο των Τάιμς και προσπάθησα να βρω παραδείγματα ανθρώπων που συνέθεσαν την ευτυχία. Και εδώ έχω τρεις τύπους που το έκαναν.</p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>1.</u></span> «Είμαι πολύ καλύτερα έτσι, σωματικά, οικονομικά, συναισθηματικά, ψυχικά και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο» (Τζιμ Ράιτ). </p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>2.</u></span> «Δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή. Ήταν μια λαμπρή εμπειρία» (Μορίς Μπίκαμ). </p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>3.</u></span> «Πιστεύω ότι ήταν για το καλύτερο» (Χάρι Λάνγκερμαν).</p>
<p style="text-align: justify;"> 5:36</p>
<p style="text-align: justify;"> Ποιοί είναι αυτοί οι τύποι που είναι πια τόσο ευτυχισμένοι;</p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>1.</u></span> Λοιπόν, <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">ο πρώτος είναι ο Τζιμ Ράιτ</span>. Κάποιοι από εσάς είστε αρκετά μεγάλοι ώστε να θυμάστε: ήταν ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων και παραιτήθηκε ντροπιασμένος όταν αυτός ο νέος Ρεπουμπλικάνος, ο Νιουτ Γκρίνγκρουιτς, ανακάλυψε μία ύποπτη επιχείρηση που είχε κάνει με λογιστικά βιβλία. Έχασε τα πάντα. Ο πιο ισχυρός Δημοκράτης στη χώρα, έχασε τα πάντα. Έχασε τα λεφτά του, τη δύναμή του. Τι έχει να πει χρόνια ολόκληρα μετά, σχετικά με αυτό; <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">«Είμαι πολύ καλύτερα έτσι, σωματικά, οικονομικά, συναισθηματικά, ψυχικά και με κάθε άλλο τρόπο»</span>. Με ποιόν άλλο τρόπο θα μπορούσε να είναι καλύτερα; Φυτικά; Ορυκτά; Ζωικά; Τα έχει σχεδόν καλύψει όλα.</p>
<p style="text-align: justify;"> 6:10</p>
<p style="text-align: justify;"> <u>2.</u><span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"> Ο Μορίς Μπίκαμ</span> είναι κάποιος που δεν έχετε ξανακούσει. Είπε αυτές τις λέξεις μετά την αποφυλάκισή του. Ήταν 78 χρονών. Πέρασε 37 χρόνια στην αναμορφωτική φυλακή της Λουιζιάνα για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε. Τελικά απαλλάχτηκε, σε ηλικία 78 χρονών μετά από εξέταση DNA. Και τι έχει να πει για την εμπειρία του; <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">«Δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή. Ήταν λαμπρή εμπειρία»</span>. Λαμπρή! Αυτός ο άνθρωπος δε λέει, «Ξέρετε τώρα, υπήρχαν κάποιοι καλοί άνθρωποι. Είχαν γυμναστήριο». Είναι «λαμπρή». Μία λέξη που συνήθως θα χρησιμοποιούσαμε για μια θρησκευτική εμπειρία.</p>
<p style="text-align: justify;"> 6:39</p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>3.</u> Ο Χάρι Σ. Λάνγκερμαν</span> είπε αυτές τις λέξεις (<span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">«πιστεύω ότι ήταν για το καλύτερο»</span>), και είναι κάποιος που θα μπορούσατε να ξέρετε, αλλά δεν ξέρετε, διότι το 1949 διάβασε ένα άρθρο στην εφημερίδα σχετικά με μία καντίνα με χάμπουργκερ που είχαν δύο αδέρφια με το όνομα Μακ Ντόναλντ. Και σκέφτηκε, «Αυτή είναι πολύ καλή ιδέα!» Έτσι πήγε να τους βρει. Του είπαν, «Θα σου δώσουμε τα αποκλειστικά δικαιώματα για 3.000 δολάρια». Ο Χάρι επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, και ζήτησε από τον αδερφό του που ήταν τραπεζικός επενδυτής να του δανείσει 3.000 δολάρια, και τα αθάνατα λόγια του ήταν, «Ηλίθιε, κανείς δεν τρώει χάμπουργκερ». Δεν του δάνεισε τα χρήματα, και φυσικά έξι μήνες αργότερα ο Ρέι Κροκ είχε ακριβώς την ίδια ιδέα. Αποδείχτηκε ότι ο κόσμος τρώει χάμπουργκερ, και ο Ρέι Κροκ, για ένα διάστημα, έγινε ο πιο πλούσιος άνθρωπος στη Αμερική.</p>
<p style="text-align: justify;"> 7:16</p>
<p style="text-align: justify;"> Και τελικά - ξέρετε, το καλύτερο - κάποιοι από εσάς αναγνωρίζετε τη φωτογραφία του <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Πιτ Μπεστ</span>, που ήταν ο αρχικός ντράμερ των Μπιτλς, μέχρι που τον έστειλαν σε μία δουλειά και την κοπάνισαν και μάζεψαν το Ρίγκο σε μία περιοδεία. Λοιπόν, το 1994 όταν πήραν συνέντευξη από τον Πιτ Μπεστ -ναι, είναι ακόμα ντράμερ, ναι, κάνει ηχογραφήσεις σαν μουσικός- είχε να πει το εξής: <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">«Είμαι πιο ευτυχισμένος απ' όσο θα ήμουν ποτέ με τους Μπιτλς»</span>.</p>
<p style="text-align: justify;"> 7:39</p>
<p style="text-align: justify;"> Υπάρχει κάτι σημαντικό που πρέπει να μάθουμε από αυτούς τους ανθρώπους, και αυτό είναι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">το μυστικό της ευτυχίας</span>. Επιτέλους τώρα μας αποκαλύπτεται. </p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>1ον:</u> μαζέψτε πλούτη, δύναμη και κύρος, και μετά χάστε τα.</span></p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>2ον:</u> ξοδέψτε όσο περισσότερο χρόνο από τη ζωή σας μπορείτε στη φυλακή.</span></p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>3ον:</u> κάντε κάποιον άλλο πολύ πλούσιο. </span></p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>4ον:</u> ποτέ μα ποτέ μη γίνετε μέλος των Μπιτλς.</span></p>
<p style="text-align: justify;"> 8:04</p>
<p style="text-align: justify;"> Εντάξει. Τώρα θα προβλέψω, σαν τον Ζε Φρανκ, την επόμενη σκέψη σας, η οποία είναι, <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>«Ναι καλά»</u></span>. Γιατί όταν οι άνθρωποι συνθέτουν την ευτυχία, όπως έκαναν αυτοί εδώ οι κύριοι, όλοι τους χαμογελάμε, αλλά γυρίζουμε ψηλά το βλέμμα μας και λέμε, «Ναι καλά, δεν ήθελες ποτέ τη δουλειά». «Α ναι, καλά. Δεν είχες στ’ αλήθεια τόσα πολλά κοινά με εκείνη, και το κατάλαβες ακριβώς τη στιγμή που σου πέταξε το δαχτυλίδι αρραβώνων στα μούτρα».</p>
<p style="text-align: justify;"> 8:30</p>
<p style="text-align: justify;"> Χαμογελάμε προσποιητά διότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">πιστεύουμε ότι η συνθετική ευτυχία δεν έχει την ίδια ποιότητα με αυτό που θα λέγαμε φυσική ευτυχία</span>. Τι είναι αυτοί οι όροι; <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>Φυσική ευτυχία είναι αυτό που νιώθουμε όταν παίρνουμε αυτό που θέλουμε</u></span> και <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>συνθετική ευτυχία είναι αυτό που νιώθουμε όταν δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε</u></span>. Στην κοινωνία μας, πιστεύουμε ακράδαντα ότι η συνθετική ευτυχία είναι κατώτερης ποιότητας. Γιατί το πιστεύουμε αυτό; Είναι πολύ απλό. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Τι είδους οικονομική μηχανή θα συνέχιζε την παραγωγή της αν πιστεύαμε ότι το να μην πάρουμε αυτό που θέλουμε θα μας κάνει το ίδιο ευτυχισμένους με το να το πάρουμε;</span></p>
<p style="text-align: justify;"> 9:06</p>
<p style="text-align: justify;"> Ζητώ συγγνώμη από το φίλο μου, το Μάθιου Ρικάρντ, αλλά ένα πολυκατάστημα γεμάτο Ζεν μοναχούς δεν θα ήταν και πολύ επικερδές επειδή δεν θέλουν αρκετά τα προϊόντα. Θέλω να σας υποδείξω ότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>η συνθετική ευτυχία είναι τόσο πραγματική και διαρκής όσο το είδος της ευτυχίας το οποίο συναντάς όταν παίρνεις αυτό ακριβώς που αναζητούσες</u></span>. Είμαι επιστήμονας, επομένως θα το κάνω αυτό όχι με τη ρητορική, αλλά με το να ανακατέψω λίγα δεδομένα.</p>
<p style="text-align: justify;"> 9:34</p>
<p style="text-align: justify;"> Επιτρέψτε μου πρώτα να σας δείξω ένα ερευνητικό παράδειγμα που χρησιμοποιείται για να δείξει τη σύνθεση της ευτυχίας σε κοινούς ανθρώπους. Και αυτό δεν είναι δικό μου. Είναι ένα παράδειγμα 50 ετών που ονομάζεται το παράδειγμα της ελεύθερης επιλογής. Είναι πολύ απλό. </p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>1ο πείραμα:</u></span> Παίρνετε, ας πούμε έξι αντικείμενα, και ζητάτε από ένα άτομο να τα κατατάξει κατά σειρά προτίμησης. Σε αυτή την περίπτωση, το πείραμα που σας λέω χρησιμοποιεί αυτές τις εκτυπώσεις από πίνακες του Μονέ. Έτσι όλοι μπορούν να κατατάξουν τις εκτυπώσεις του Μονέ από αυτή που τους αρέσει περισσότερο, σε αυτή που τους αρέσει λιγότερο. Τώρα σας δίνουμε την επιλογή: «Τυχαίνει να έχουμε κάποιες παραπανίσιες εκτυπώσεις στο ντουλάπι. Θα σας δώσουμε μία, σαν βραβείο, να την πάρετε στο σπίτι. Τυχαίνει να έχουμε τις εκτυπώσεις με τα νούμερα τρία και τέσσερα» … λέμε στο άτομο. Αυτή είναι λίγο δύσκολη επιλογή, επειδή προς καμία από αυτές τις εκτυπώσεις δεν δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση, αλλά φυσικά, ο κόσμος τείνει να διαλέγει το νούμερο τρία, επειδή τους άρεσε λίγο περισσότερο από το νούμερο τέσσερα.</p>
<p style="text-align: justify;"> 10:23</p>
<p style="text-align: justify;"> Κάποια στιγμή αργότερα -θα μπορούσε να είναι 15 λεπτά ή 15 ημέρες- το ίδιο ερέθισμα τοποθετείται μπροστά στο άτομο, και του ζητείται να ανακατατάξει τις εκτυπώσεις. «Πες μας πόσο σου αρέσουν τώρα». Τι συμβαίνει; Παρακολουθήστε καθώς συντίθεται η ευτυχία. [Στην καινούρια κατάταξη η 3η ανεβαίνει στη θέση 2 και η 4η κατεβαίνει στη θέση 5! Και φυσικά η αρχικά 2η τοποθετείται στη 3η θέση και η αρχικά 5η στη 4η θέση]. Και αυτό το αποτέλεσμα έχει επαναληφθεί ξανά και ξανά. Βλέπετε τη σύνθεση της ευτυχίας. Θέλετε να το ξαναδείτε; Ευτυχία! «Αυτή που πήρα είναι τελικά καλύτερη απ' όσο νόμιζα! Η άλλη που δεν πήρα είναι χάλια!» (Γέλια) Αυτή είναι η σύνθεση της ευτυχίας.</p>
<p style="text-align: justify;"> 10:52</p>
<p style="text-align: justify;"> Τώρα, ποια είναι η σωστή απάντηση σ’ αυτό; <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>«Ναι, καλά!»</u></span></p>
<p style="text-align: justify;"> Τώρα κάναμε το εξής πείραμα, και <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">ελπίζω να σας πείσω ότι το «Ναι, καλά!» δεν είναι η σωστή απάντηση</span>.</p>
<p style="text-align: justify;"> 11:05</p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>2ο πείραμα:</u></span> Κάναμε αυτό το πείραμα με μία ομάδα ασθενών που είχαν δευτεροπαθή αμνησία. Είναι ασθενείς που νοσηλεύονται σε νοσοκομείο. Κάποιοι από αυτούς έχουν το σύνδρομο του Κόρσακοφ, μία πολυνευριτική ψύχωση που - ήπιαν τόσο πολύ, που δεν μπορούν να φτιάξουν νέες αναμνήσεις. Εντάξει; <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Θυμούνται την παιδική τους ηλικία, αλλά αν μπεις μέσα και τους συστηθείς, και μετά φύγεις από το δωμάτιο, όταν επιστρέψεις δεν σε θυμούνται</span>.</p>
<p style="text-align: justify;"> 11:27</p>
<p style="text-align: justify;"> Πήραμε τις εκτυπώσεις του Μονέ στο νοσοκομείο. Και ζητήσαμε από αυτούς τους ασθενείς να τις κατατάξουν από αυτή που τους άρεσε περισσότερο, σε αυτή που τους άρεσε λιγότερο. Μετά τους δίνουμε το δικαίωμα να επιλέξουν μεταξύ των νούμερων τρία και τέσσερα. Όπως όλοι οι άλλοι, είπαν: «Α, ευχαριστώ Γιατρέ! Τέλεια! Θα ήθελα μια καινούρια εκτύπωση. Θα πάρω το νούμερο τρία». Τους εξηγήσαμε ότι θα τους ταχυδρομούσαμε το νούμερο τρία. Μαζέψαμε τα πράγματά μας, βγήκαμε από το δωμάτιο, και περιμέναμε μισή ώρα. Πίσω στο δωμάτιο, λέμε, «Γεια, επιστρέψαμε». Οι ασθενείς, καλή τους ώρα, λένε, «Α, Γιατρέ, λυπάμαι, Έχω ένα προβληματάκι με τη μνήμη, γι΄αυτό είμαι εδώ. Αν έχουμε ξαναγνωριστεί, δε θυμάμαι». «Αλήθεια, Τζιμ, δεν θυμάσαι; Ήμουν μόλις τώρα εδώ με τις εκτυπώσεις του Μονέ;» «Λυπάμαι, Γιατρέ, δεν έχω ιδέα». «Κανένα πρόβλημα Τζιμ. Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να τις κατατάξεις από αυτή που σου αρέσει περισσότερο σε αυτή που σου αρέσει λιγότερο».</p>
<p style="text-align: justify;"> 12:21</p>
<p style="text-align: justify;"> Τι κάνουν; Λοιπόν, ας τσεκάρουμε πρώτα να βεβαιωθούμε ότι όντως έχουν αμνησία. Ρωτάμε αυτούς τους ασθενείς να μας πούνε ποια τους ανήκει, ποια διάλεξαν την τελευταία φορά, ποια είναι δικιά τους. Και αυτό που βρίσκουμε είναι ότι οι ασθενείς με αμνησία απλώς μαντεύουν. Αυτό είναι το γκρουπ ελέγχου, όπως αν έκανα το ίδιο με εσάς, όλοι σας θα ξέρατε ποια εκτύπωση διαλέξατε, Αλλά αν το κάνω με ασθενείς που έχουν αμνησία, δεν έχουν ιδέα. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την εκτύπωσή τους από τις υπόλοιπες.</p>
<p style="text-align: justify;"> 12:48</p>
<p style="text-align: justify;"> Να τι κάνει το γκρουπ ελέγχου: συνθέτει την ευτυχία. Σωστά; Αυτή είναι η αλλαγή στη σειρά προτίμησης η αλλαγή από την πρώτη φορά που κατέταξαν, στη δεύτερη φορά. Το γκρουπ ελέγχου δείχνει - αυτή ήταν η μαγεία που σας έδειξα, τώρα σας τη δείχνω σε γραφική μορφή- «Αυτό που έχω είναι καλύτερο απ' όσο νόμιζα. Το άλλο που δεν έχω, αυτό που άφησα πίσω, δεν είναι τόσο καλό όσο νόμιζα». <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Τα άτομα με αμνησία κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα</span>. Σκεφτείτε αυτό το αποτέλεσμα.</p>
<p style="text-align: justify;"> 13:14</p>
<p style="text-align: justify;"> Σε αυτούς τους ανθρώπους αρέσει καλύτερα αυτό που έχουν, αλλά δεν ξέρουν ότι το έχουν. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">«Ναι, καλά» δεν είναι η σωστή απάντηση</span>! Αυτό που έκαναν αυτά τα άτομα όταν συνέθεσαν την ευτυχία είναι ότι στην πραγματικότητα άλλαξαν τη συναισθηματική, ηδονική, αισθητική αντίδρασή τους προς την εκτύπωση. Δεν το λένε απλά επειδή την έχουν, επειδή δεν γνωρίζουν ότι την έχουν.</p>
<p style="text-align: justify;"> 13:43</p>
<p style="text-align: justify;"> Τώρα, όταν οι ψυχολόγοι σας δείχνουν διαγράμματα, ξέρετε οτι σας δείχνουν μέσους όρους πολλών ατόμων. Ωστόσο, όλοι μας έχουμε αυτό το ψυχολογικό ανοσοποιητικό σύστημα, την ικανότητα να συνθέτουμε την ευτυχία, αλλά κάποιοι από εμάς κάνουν αυτό το κόλπο καλύτερα από άλλους. Και κάποιες καταστάσεις επιτρέπουν στον καθένα να το κάνει πιο αποδοτικά απ' ότι άλλες καταστάσεις. Φαίνεται ότι η ελευθερία -η ικανότητα να επιλέγεις και να αλλάζεις γνώμη- είναι φίλος της φυσικής ευτυχίας, επειδή σου επιτρέπει να διαλέγεις από όλες αυτές τις διασκεδαστικές προοπτικές και να βρίσκεις αυτή που απολαμβάνεις περισσότερο. Αλλά <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">η ελευθερία της επιλογής</span> -το να διαλέγεις και να αλλάζεις γνώμη- <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">είναι εχθρός της συνθετικής ευτυχίας</span>. Και θα σας δείξω γιατί.</p>
<p style="text-align: justify;"> 14:29</p>
<p style="text-align: justify;"> Ο Ντίλμπερτ το ξέρει ήδη, φυσικά. Διαβάζετε το καρτούν ενώ μιλάω. «Τεχνική υποστήριξη του Ντόγκμπερτ. Πώς μπορώ να σας κακομεταχειριστώ;» «Ο εκτυπωτής μου τυπώνει μία λευκή σελίδα μετά από κάθε έγγραφο». «Γιατί παραπονιέστε για το ότι παίρνετε δωρεάν χαρτί;» «Δωρεάν; Δεν μου δίνετε απλά το δικό μου χαρτί;» «Για όνομα, άνθρωπέ μου! Κοίτα την ποιότητα του δωρεάν χαρτιού σε σύγκριση με την άθλια ποιότητα του κανονικού χαρτιού! Μόνο ένας χαζός ή ψεύτης θα έλεγε ότι είναι τα ίδια!» «Α, τώρα που το λες, φαίνεται όντως πιο λείο!» «Τι κάνεις;» «Βοηθάω τους ανθρώπους να αποδεχτούν αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν». Όντως.</p>
<p style="text-align: justify;"> 14:55</p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>Το ψυχολογικό ανοσοποιητικό σύστημα δουλεύει καλύτερα όταν έχουμε κολλήσει εντελώς, όταν έχουμε παγιδευτεί</u></span>. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του να βγαίνεις με κάποιον και του να είσαι παντρεμένος, σωστά; Εννοώ, βγαίνεις ραντεβού με κάποιον, και σκαλίζει τη μύτη του· δεν ξαναπάς σε άλλο ραντεβού. Είσαι παντρεμένη με κάποιον που σκαλίζει τη μύτη του; Εντάξει, έχει χρυσή καρδιά, μην αγγίζεις το κέικ. Έτσι; (Γέλια) Βρίσκετε ένα τρόπο να είστε ευτυχισμένοι με ό,τι έχει γίνει. Τώρα αυτό που θέλω να σας δείξω είναι ότι οι άνθρωποι δεν το ξέρουν αυτό για τον εαυτό τους, και το να μην το ξέρουμε μπορεί να μας φέρει σε πολύ μειονεκτική θέση.</p>
<p style="text-align: justify;"> 15:26</p>
<p style="text-align: justify;"> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>Να ένα πείραμα</u></span> που κάναμε στο Χάρβαρντ. Φτιάξαμε έναν κύκλο μαθημάτων φωτογραφίας, ασπρόμαυρης φωτογραφίας, και αφήσαμε τους φοιτητές να έρθουν και να μάθουν πώς να χρησιμοποιούν το σκοτεινό θάλαμο. Τους δώσαμε λοιπόν κάμερες, πήγαν ένα γύρω στο πανεπιστήμιο, έβγαλαν 12 φωτογραφίες από τους αγαπημένους τους καθηγητές και το σκύλο τους, και από ό,τι άλλο στο Χάρβαρντ ήθελαν να έχουν αναμνήσεις. Μας φέρνουν τη φωτογραφική, φτιάχνουμε ένα δειγματολόγιο, διαλέγουν ποιες είναι οι δύο καλύτερες φωτογραφίες, περνάμε έξι ώρες να τους διδάσκουμε για το σκοτεινό θάλαμο εμφανίζουν δύο από αυτές, κι έχουν δύο υπέροχες γυαλιστερές φωτογραφίες 20 επί 25 σημαντικών γι’ αυτούς πραγμάτων, και τους λέμε, «Ποια από αυτές θα ήθελες να αφήσεις;» Λένε, «Πρέπει να αφήσω μία;» «Α, ναι. Τη χρειαζόμαστε σαν απόδειξη της εργασίας. Γι’ αυτό πρέπει να μου δώσεις μία. Πρέπει να επιλέξεις. Μία κρατάς εσύ και μία εγώ».</p>
<p style="text-align: justify;"> 16:10</p>
<p style="text-align: justify;"> Τώρα υπάρχουν δύο υποπεριπτώσεις στο πείραμα. Στη μία υποπερίπτωση, λέμε στους φοιτητές, «Αλλά, ξέρεις, αν αλλάξεις γνώμη, θα έχω πάντα την άλλη εδώ, και μέσα στις επόμενες τέσσερις ημέρες, πριν τις στείλω στα κεντρικά, θα χαρώ να στην αλλάξω. Εδώ που τα λέμε, θα έρθω στην εστία σου και θα σου τη δώσω -απλά στείλε μου ένα μήνυμα. Ακόμα καλύτερα, θα επικοινωνήσω εγώ μαζί σου. Αν θέλεις ποτέ να αλλάξεις γνώμη, είναι απολύτως ανταλλάξιμη». Στους άλλους μισούς φοιτητές λέμε ακριβώς το αντίθετο: «Διάλεξε. Και τώρα που τα λέμε, το ταχυδρομείο φεύγει, Χριστέ μου, σε δύο λεπτά, για την Αγγλία. Η φωτογραφία σου θα πετάει πάνω από τον Ατλαντικό. Δε θα την ξαναδείς ποτέ ξανά». Τώρα, στους μισούς από τους φοιτητές σε καθεμία από αυτές τις καταστάσεις ζητείται να προβλέψουν πόσο θα τους αρέσει η φωτογραφία που κρατάνε και η φωτογραφία που αφήνουν πίσω. Τους άλλους φοιτητές τους στέλνουμε απλά πίσω στις εστίες τους και μετράμε στις επόμενες τρεις με έξι ημέρες πόσο τους αρέσει, πόσο ικανοποιημένοι είναι με τη φωτογραφία τους. Και κοιτάξτε τι βρήκαμε.</p>
<p style="text-align: justify;"> 17:09</p>
<p style="text-align: justify;"> Πρώτα απ' όλα, να τι σκέφτονται οι φοιτητές ότι θα συμβεί. Νομίζουν ότι μάλλον θα καταλήξουν να τους αρέσει η φωτογραφία που διάλεξαν λίγο περισσότερο από αυτή που άφησαν, αλλά στατιστικά αυτές δεν είναι μεγάλες διαφορές. Είναι μία πολύ μικρή αύξηση, και δεν έχει σημασία αν υπάγονται στην αντιστρεπτή ή μη κατάσταση.</p>
<p style="text-align: justify;"> 17:28</p>
<p style="text-align: justify;"> Λάθος. Κακή προσομοίωση. Διότι να τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Και πριν την αλλαγή και μετά από πέντε ημέρες, τα άτομα που είναι κολλημένα με τη φωτογραφία που δεν έχουν επιλογή, που δεν μπορούν ποτέ να αλλάξουν γνώμη, τους αρέσει πολύ! Και τα άτομα που ταλαντεύονται – «Πρέπει να την αλλάξω; Έχω πάρει τη σωστή; Ίσως δεν είναι αυτή η καλή; Ίσως άφησα τη καλή;» - έχουν εξουθενωθεί. Δεν τους αρέσει η φωτογραφία τους, και στην πραγματικότητα ακόμα <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">και αφού η προθεσμία να την αλλάξουν έχει περάσει, ακόμα δεν τους αρέσει η φωτογραφία τους</span>. Γιατί; <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;"><u>Διότι η αναστρεψιμότητα δε συντελεί θετικά στη σύνθεση της ευτυχίας</u></span>.</p>
<p style="text-align: justify;"> 18:06</p>
<p style="text-align: justify;"> Ερχόμαστε τώρα στο τελικό κομμάτι του πειράματος. Φέρνουμε ένα καινούριο γκρουπ από αφελείς φοιτητές του Χάρβαρντ και τους λέμε, «Κάνουμε έναν κύκλο μαθημάτων φωτογραφίας, και μπορούμε να το κάνουμε με δύο τρόπους. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε έτσι ώστε όταν πάρετε τις δύο φωτογραφίες να έχετε τέσσερις ημέρες να αλλάξετε γνώμη, ή να κάνουμε ένα άλλο τμήμα όπου παίρνετε τις δύο φωτογραφίες και αποφασίζετε αμέσως και δε μπορείτε να τις αλλάξετε ποτέ. Σε ποιο τμήμα θα θέλατε να μπείτε;» 66% των φοιτητών, τα 2/3, προτιμούν να είναι στο τμήμα όπου έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν γνώμη. Ορίστε; <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Το 66% των φοιτητών διαλέγουν να είναι στο τμήμα όπου τελικά θα είναι βαθιά απογοητευμένοι με τη φωτογραφία τους. Γιατί δεν ξέρουν τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες αναπτύσσεται η συνθετική ευτυχία.</span></p>
<p style="text-align: justify;"> 18:52</p>
<p style="text-align: justify;"> Ο Βάρδος τα λέει καλύτερα φυσικά, και λέει αυτό που θέλω να πω, αλλά το κάνει υπερβολικό: «Τίποτα δεν είναι καλό ή κακό / Αλλά η σκέψη το κάνει τέτοιο». Είναι ωραία ποίηση, αλλά δε μπορεί να είναι ακριβώς σωστό. Δεν είναι στ' αλήθεια τίποτα καλό ή κακό; Είναι αλήθεια ότι μια εγχείρηση χολής και ένα ταξίδι στο Παρίσι είναι ένα και το αυτό; Αυτό είναι τεστ ευφυΐας μίας ερώτησης. Δεν μπορούν να είναι ακριβώς τα ίδια.</p>
<p style="text-align: justify;"> 19:21</p>
<p style="text-align: justify;"> Σε πιο στομφώδη τόνο, αλλά πιο κοντά στην πραγματικότητα, ήταν ο πατέρας του μοντέρνου καπιταλισμού, ο Άνταμ Σμιθ, και είπε το εξής. Αυτό είναι άξιο στοχασμού: <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">«Η μεγάλη πηγή δυστυχίας και σύγχυσης της ανθρώπινης ζωής φαίνεται να προέρχεται από την υπερτίμηση των διαφορών μιας μόνιμης κατάστασης, έναντι μιας άλλης ... Κάποιες από αυτές τις καταστάσεις αξίζουν, χωρίς καμία αμφιβολία, να προτιμώνται από άλλες, αλλά καμία δεν αξίζει να επιδιώκεται με αυτό τον παθιασμένο ζήλο που μας οδηγεί στο να παραβαίνουμε κανόνες είτε σύνεσης είτε δικαιοσύνης, ή να διαφθείρουμε την μελλοντική ηρεμία της σκέψης μας, είτε από ντροπή σκεφτόμενοι τις δικές μας απερισκεψίες, ή από τύψεις για τη φρίκη της δικής μας αδικίας»</span>. Με άλλα λόγια: ναι, κάποια πράγματα είναι καλύτερα από άλλα.</p>
<p style="text-align: justify;"> 20:12</p>
<p style="text-align: justify;"> Πρέπει να έχουμε προτιμήσεις που μας οδηγούν στο ένα ή το άλλο μέλλον. Αλλά όταν αυτές οι προτιμήσεις μας κατευθύνουν πολύ έντονα και πολύ γρήγορα επειδή έχουμε υπερεκτιμήσει τις διαφορές ανάμεσα σε αυτές τις προοπτικές, βρισκόμαστε σε κίνδυνο. Όταν η φιλοδοξία μας έχει όρια, μας οδηγεί στο να δουλεύουμε με χαρά. Όταν η φιλοδοξία μας δεν έχει όρια, μας οδηγεί στο να λέμε ψέματα, να κλέβουμε, να πληγώνουμε τους άλλους, να θυσιάζουμε πράγματα αληθινής αξίας. Όταν οι φόβοι μας έχουν όρια, είμαστε συνετοί, προσεκτικοί, προνοητικοί. Όταν οι φόβοι μας δεν έχουν όρια και είναι υπερβολικοί, είμαστε απερίσκεπτοι, άνανδροι.</p>
<p style="text-align: justify;"> 20:51</p>
<p style="text-align: justify;"> Το μάθημα που θέλω να σας περάσω με αυτά τα δεδομένα είναι ότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">τόσο οι επιθυμίες μας όσο και οι ανησυχίες μας είναι σε ένα βαθμό παραφουσκωμένες, διότι <u>έχουμε μέσα μας την ικανότητα να κατασκευάσουμε το ίδιο αγαθό που κυνηγάμε</u> συνεχώς <u>αφού επιλέξουμε την όποια εμπειρία</u></span>.</p>
<p style="text-align: justify;"> 21:09</p>
<p style="text-align: justify;"> Ευχαριστώ.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<h2 style="text-align: center; height:14px; width:100%; background-color:#39a974"> </h2>
</br><h2 style="text-align: center; font-size:26px;"><a name="_Toc393446683"></a>Dan Gilbert:</br>Γιατί παίρνουμε λάθος αποφάσεις</h2></br>
<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />Ομιλία του Dan Gilbert στο <a class="menuu" href="http://www.ted.com/talks/dan_gilbert_researches_happiness" target="_blank">http://www.ted.com</a><br />(<span style="font-size:10px;">Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση</span>) με τίτλο: <br /><b>«Γιατί παίρνουμε λάθος αποφάσεις»</b><br />Ιούλιος 2005</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/nfTS4-BEzJ8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">0:11 Παίρνουμε αποφάσεις κάθε μέρα. Θέλουμε να ξέρουμε τι είναι σωστότερο να κάνουμε -- σε θέματα από οικονομικά έως γαστρονομικά και επαγγελματικά έως ρομαντικά. Και σίγουρα, αν κάποιος πραγματικά μπορούσε να μας πει πως θα κάνουμε το σωστό σε όλες τις περιπτώσεις, αυτό θα ήταν ένα καταπληκτικό δώρο.</p>
<p style="text-align: justify;">0:29 Στην πραγματικότητα αυτό το δώρο δόθηκε στον κόσμο το έτος 1738 από τον Ολλανδό πολυμαθή Ντανιέλ Μπερνούλλι. Αυτό για το οποίο θέλω να σας μιλήσω σήμερα είναι το τι είναι αυτό το δώρο, και θέλω επίσης να σας εξηγήσω γιατί αυτό δεν έκανε καμία απολύτως διαφορά.</p>
<p style="text-align: justify;">0:46 Αυτό είναι το δώρο του Μπερνούλλι, επ’ ακριβώς. Αν σας φαίνεται... ελληνικό, είναι επειδή είναι όντως... στα ελληνικά! Αλλά η απλή μετάφρασή του στα Αγγλικά -- πολύ λιγότερο ακριβής, αλλά που περιέχει την ουσία αυτού που ήθελε να πει ο Benroulli -- ήταν αυτό: Η αναμενόμενη αξία οποιασδήποτε πράξης μας -- δηλαδή το καλό που μπορούμε υπολογίσουμε ότι θα λάβουμε είναι το γινόμενο δύο απλών πραγμάτων: της πιθανότητας να κερδίσουμε κάτι από αυτή την πράξη και της αξίας αυτού του κέρδους για εμάς.</p>
<p style="text-align: justify;">1:18 Κατά κάποιο τρόπο, αυτό που έλεγε ο Μπερνούλλι είναι ότι αν μπορούμε να εκτιμήσουμε και να πολλαπλασιάσουμε αυτά τα δύο πράγματα θα μπορούμε πάντα να ξέρουμε ακριβώς πως θα πρέπει να πράξουμε.</p>
<p style="text-align: justify;">1:26 Τώρα, αυτή η απλή εξίσωση, ακόμη και για αυτούς από σας που δεν τους αρέσουν οι εξισώσεις, είναι κάτι με το οποίο είστε αρκετά εξοικειωμένοι. Ορίστε ένα παράδειγμα: αν σας έλεγα, ας παίξουμε ένα μικρό παιχνίδι κορώνα-γράμματα, και πετάξω το κέρμα, και αν έρθει κορώνα, θα σας πληρώσω 10 δολάρια, αλλά πρέπει να πληρώσετε τέσσερα δολάρια για το δικαίωμα να παίξετε μαζί μου, οι περισσότεροι από εσάς θα λέγατε, σίγουρα θα στοιχηματίσω. Γιατί γνωρίζετε ότι οι πιθανότητες να κερδίσετε είναι ½, και το κέρδος αν συμβεί αυτό, θα είναι 10 δολάρια που μας δίνει γινόμενο 5 και αυτό είναι περισσότερο απ' ό,τι σας χρεώνω εγώ για να παίξετε. Άρα η απάντηση είναι ναι. Αυτό είναι που οι στατιστικολόγοι αποκαλούν "διαολεμένα καλό στοίχημα".</p>
<p style="text-align: justify;">2:03 Τώρα, η ιδέα είναι απλή όταν την εφαρμόζουμε στο κορώνα-γράμματα, αλλά δεν είναι και τόσο απλή στην καθημερινή ζωή. Οι άνθρωποι είναι απαίσιοι στο να εκτιμούν σωστά αυτά τα δύο πράγματα, και για αυτό ακριβώς θέλω να σας μιλήσω σήμερα.</p>
<p style="text-align: justify;">2:16 Υπάρχουν δύο ειδών λάθη που κάνουν οι άνθρωποι προσπαθώντας να αποφασίσουν ποια είναι η σωστή επιλογή, και αυτά είναι λάθη στην εκτίμηση των πιθανοτήτων που πρόκειται να επιτύχουν και λάθη στην εκτίμηση της αξίας της επιτυχίας τους. Τώρα θα μιλήσω πρώτα για το πρώτο. Ο υπολογισμός πιθανοτήτων είναι φαινομενικά κάτι αρκετά εύκολο: υπάρχουν έξι πλευρές σε ένα ζάρι, δύο πλευρές σε ένα νόμισμα, 52 κάρτες σε μια τράπουλα. Όλοι γνωρίζετε ποιά είναι η πιθανότητα να τραβήξετε άσο μπαστούνι ή να τύχει κορώνα. Αλλά όπως προκύπτει τελικά, δεν είναι και πολύ εύκολο να εφαρμοστεί αυτή η ιδέα στην καθημερινή ζωή. Γι' αυτό το λόγο οι Αμερικάνοι ξοδεύουν περισσότερα -- ή, σωστότερα, χάνουν περισσότερα -- στο τζόγο από ότι σε όλες τις άλλες μορφές διασκέδασης μαζί. Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι δεν υπολογίζουν έτσι τις πιθανότητες.</p>
<p style="text-align: justify;">3:02 Για να καταλάβουμε πως οι άνθρωποι υπολογίζουν τις πιθανότητες θα πρέπει πρώτα να μιλήσουμε λίγο για ... γουρούνια. Τώρα η ερώτηση που πρόκειται να σας κάνω είναι εάν νομίζετε ότι είναι περισσότεροι οι σκύλοι ή τα γουρούνια με λουρί που παρατηρούνται μια συγκεκριμένη μέρα στην Οξφόρδη. Φυσικά όλοι γνωρίζετε ότι η απάντηση είναι οι σκύλοι. Και ο τρόπος που ξέρετε ότι η απάντηση είναι οι σκύλοι είναι ότι ανακαλέσατε γρήγορα στη μνήμη σας τις φορές που έχετε δει σκύλους και γουρούνια σε λουριά. Ήταν πολύ εύκολο να θυμηθείτε σκύλους, αλλά όχι τόσο εύκολο να θυμηθείτε γουρούνια. Και κάθε ένας από εσάς υπέθεσε ότι αφού τα σκυλιά με λουρί ήρθαν πιο γρήγορα στο μυαλό σας, τότε τα σκυλιά με λουρί είναι πιο πιθανά. Αυτός δεν είναι κακός σα γενικός κανόνας, εκτός από τις φορές που ... είναι.</p>
<p style="text-align: justify;">3:40 Οπότε, για παράδειγμα, ορίστε μια λεκτική άσκηση: Υπάρχουν περισσότερες Αγγλικές λέξεις τεσσάρων γραμμάτων με το R στην τρίτη θέση ή με το R στην πρώτη θέση; Λοιπόν ελέγχετε την μνήμη σας πολύ σύντομα, κάνετε μια γρήγορη σάρωση και είναι πολύ εύκολο να θυμηθείτε τα Ring, Rang, Rung, και πολύ δύσκολο να θυμηθείτε τα Pare, Park: αυτά έρχονται πιο αργά. Αλλά στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολύ περισσότερες λέξεις στην Αγγλική γλώσσα με το R στην τρίτη παρά με το R στην πρώτη θέση. Ο λόγος που οι λέξεις με το R στην τρίτη θέση έρχονται αργά στο μυαλό σας δεν είναι ότι είναι απίθανες ή σπάνιες. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Είναι γιατί το μυαλό ανακαλεί τις λέξεις με το πρώτο τους γράμμα.</span> Σκέφτεστε το φθόγγο στο μυαλό σας, S -- και η λέξη έρχεται. Είναι σαν το λεξικό, είναι δύσκολο να αναζητήσεις κάτι με βάση το τρίτο γράμμα. Άρα, αυτό είναι ένα παράδειγμα του πώς η ιδέα ότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">η ταχύτητα με την οποία κάποια πράγματα έρχονται στο μυαλό μπορεί να σας δώσει μια αίσθηση για την πιθανότητά τους</span> -- 4:30 <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">πώς αυτή η ιδέα μπορεί να σας οδηγήσει σε λάθος δρόμο.</span> Και δεν ισχύει μόνο στις ασκήσεις. Για παράδειγμα, όταν οι Αμερικάνοι καλούνται να υπολογίσουν τις πιθανότητες να πεθάνουν με διάφορους ... ενδιαφέροντες τρόπους -- Αυτά είναι εκτιμήσεις των αριθμών των θανάτων ανά χρόνο ανά 200 εκατομμύρια Αμερικάνους πολίτες. Και αυτοί είναι συνηθισμένοι άνθρωποι σαν εσάς που τους ζητήθηκε να μαντέψουν πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από ανεμοστρόβιλο, άσθμα, πνιγμό, και τα λοιπά. Συγκρίνετε αυτούς με τους πραγματικούς αριθμούς.</p>
<table border="0" cellspacing="0" cellpadding="0">
<tr>
<td width="209" valign="top"><p align="right"> </p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">ΥΠΟΘΕΤΙΚΟΙ</p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ</p></td>
</tr>
<tr>
<td width="209" valign="top"><p align="right">Ανεμοστρόβιλο</p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">564</p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">90</p></td>
</tr>
<tr>
<td width="209" valign="top"><p align="right">Πυροτεχνήματα</p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">160</p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">6</p></td>
</tr>
<tr>
<td width="209" valign="top"><p align="right">Άσθμα</p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">506</p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">1.886</p></td>
</tr>
<tr>
<td width="209" valign="top"><p align="right">Πνιγμό</p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">1.684</p></td>
<td width="209" valign="top"><p align="right">7.380</p></td>
</tr>
</table>
<p style="text-align: justify;">4:54 Τώρα, βλέπετε ένα πολύ ενδιαφέρον μοτίβο εδώ, το οποίο είναι πρώτα απ' όλα ότι δύο πράγματα υπερεκτιμούνται, οι ανεμοστρόβιλοι και τα πυροτεχνήματα, δύο πράγματα υποτιμούνται: ο θάνατος από πνιγμό και ο θάνατος από άσθμα. Γιατί; Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρατε μια εφημερίδα και ο κύριος τίτλος ήταν, «Αγόρι πεθαίνει από άσθμα!»; Δεν είναι ενδιαφέρον ακριβώς γιατί είναι τόσο συνηθισμένο. Είναι πολύ εύκολο για όλους μας να θυμηθούμε παραδείγματα από ιστορίες στις ειδήσεις όπου έχουμε δει ανεμοστρόβιλους να καταστρέφουν πόλεις ή κάποιον άτυχο που τίναξε τα χέρια με ένα πυροτέχνημα την 4η Ιουλίου. Οι θάνατοι από πνιγμό και άσθμα δεν καλύπτονται αρκετά. Δεν έρχονται γρήγορα στο μυαλό, και σαν αποτέλεσμα, τους υποτιμούμε.</p>
<p style="text-align: justify;">5:36 Είναι σαν εκείνο το παιχνίδι στο «Σουσάμι Άνοιξε»: «Ποιό από αυτά δεν ταιριάζει με τα υπόλοιπα;» [1. Η συντριβή των αεροπλάνων στους δίδυμους πύργους. 2. Συντριβή αεροπλάνου. 3. Μισογκρεμισμένα κτίρια από σεισμό. 4. Μια πισίνα.] Και θα είχατε δίκιο αν λέγατε ότι είναι η πισίνα αυτό που δεν ανήκει, γιατί η πισίνα είναι το μόνο πράγμα στην εικόνα που είναι πραγματικά πολύ επικίνδυνο. Είναι ο τρόπος που οι περισσότεροι από εσάς είναι πιθανότερο να πεθάνετε, παρά με τον συνδυασμό και των τριών άλλων που βλέπετε στην εικόνα.</p>
<p style="text-align: justify;">5:55 Το λαχείο είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα, φυσικά -- ένα εξαιρετικό παράδειγμα δοκιμής της ικανότητας των ανθρώπων να υπολογίζουν πιθανότητες. Οι οικονομολόγοι -- συγχωρήστε με, αυτοί που παίζετε στο λαχείο -- αλλά οι οικονομολόγοι, τουλάχιστον μεταξύ τους, αναφέρονται στο λαχείο ως φόρο βλακεία, γιατί οι πιθανότητες να υπάρξει κάποιο κέρδος επενδύοντας τα χρήματά σας σε ένα λαχείο είναι περίπου ίσο με το να τα πετάξετε κατευθείαν στην τουαλέτα -- κάτι, για το οποίο δεν χρειάζεται καν να πάτε στο μαγαζί και να αγοράσετε τίποτα.</p>
<p style="text-align: justify;">6:23 Για ποιο λόγο θα μπορούσε κανείς να παίξει στο λαχείο; Υπάρχουν πολλές απαντήσεις, αλλά μια από αυτές σίγουρα είναι ότι βλέπουμε πολλούς νικητές. Σωστά; Όταν ένα ζευγάρι κερδίζει το λαχείο, ή ο Ed McMahon εμφανίζεται στην πόρτα σου με την τεράστια επιταγή -- πώς στο διάβολο θα εξαργυρώσεις τόσο τεράστια επιταγή, δεν ξέρω! Το βλέπουμε στην τηλεόραση, το διαβάζουμε στην εφημερίδα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε εκτενή συνέντευξη με όλους τους χαμένους; Πράγματι, αν ζητούσαμε να δείξει η τηλεόραση μια συνέντευξη 30 δευτερολέπτων για κάθε χαμένο κάθε φορά που παίρνουν συνέντευξη από κάποιο νικητή, τα 100 εκατομμύρια των χαμένων στην τελευταία κλήρωση θα χρειάζονταν εννιάμισι χρόνο της αμέριστης προσοχής σας μόνο για να τους παρακολουθείτε να λένε, «Εγώ; Έχασα». «Εγώ; Έχασα». Τώρα, αν παρακολουθήσετε εννιάμιση χρόνο τηλεόραση -- χωρίς ύπνο και διαλείμματα για τουαλέτα -- και δείτε τους χαμένους τον έναν μετά τον άλλον, και στο τέλος υπάρχουν 30 δευτερόλεπτα με, «και εγώ κέρδισα», η πιθανότητα να συμμετείχατε στην κλήρωση είναι πολύ μικρή.</p>
<p style="text-align: justify;">7:17 Ορίστε, μπορώ να σας το αποδείξω: να μια μικρή κλήρωση. Υπάρχουν 10 λαχνοί σε αυτή την κλήρωση. 9 από αυτούς έχουν πουληθεί σε αυτούς τους ανθρώπους. Κοστίζει 1 δολάριο η αγορά του λαχνού, και αν κερδίσετε, παίρνετε 20. Είναι αυτό ένα καλό στοίχημα; Ο Bernoulli μας λέει ότι είναι: Η αναμενόμενη αξία της κλήρωσης είναι 2 δολάρια, αυτή είναι μια κλήρωση στην οποία οφείλετε να επενδύσετε να χρήματά σας. Και οι περισσότεροι άνθρωποι λένε, «Εντάξει, θα παίξω».</p>
<p style="text-align: justify;">7:39 Τώρα, μια λίγο διαφορετική εκδοχή της κλήρωσης: υποθέστε ότι 9 λαχνοί ανήκουν σε 1 χοντρό τύπο που λέγεται Leroy. Ο Leroy έχει 9 λαχνούς; έχει μείνει ένας. Τον θέλετε; Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα συμμετείχαν σε αυτήν την κλήρωση. Μπορείτε να δείτε ότι οι πιθανότητες κέρδους δεν έχουν αλλάξει, αλλά τώρα είναι πολύ εύκολο να φανταστείτε ποιος πρόκειται να κερδίσει. Είναι εύκολο να δείτε τον Leroy να παίρνει την επιταγή, έτσι; Δεν μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας, «Είναι το ίδιο πιθανό να κερδίσω όσο είναι για οποιονδήποτε άλλο», γιατί δεν είναι το ίδιο πιθανό να κερδίσετε όσο είναι ο Leroy. Το γεγονός ότι όλοι οι λαχνοί ανήκουν σε ένα τύπο αλλάζει την απόφασή σας να παίξετε, παρ’ όλο που δεν αλλάζουν καθόλου οι πιθανότητες.</p>
<p style="text-align: justify;">8:13 Τώρα, ο υπολογισμός της πιθανότητας, όσο δύσκολος και να φαίνεται, είναι παιχνιδάκι συγκρινόμενος με την προσπάθεια υπολογισμού της αξίας: το να βρούμε πόσο αξίζει κάτι, πόσο θα το απολαύσουμε, πόση ευχαρίστηση θα μας δώσει. Θέλω να μιλήσω τώρα για λάθη στον υπολογισμό της αξίας. Πόσο αξίζει ένα Big Mac; Αξίζει 25 δολάρια; Οι περισσότεροι από εσάς έχουν τη διαίσθηση πως όχι -- δεν θα πληρώνατε για αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">8:37 Άλλα στην πραγματικότητα για να αποφασίσετε αν ένα Big Mac αξίζει 25 δολάρια χρειάζεται να κάνετε μία και μόνο ερώτηση, την εξής: Τί άλλο μπορώ να κάνω με 25 δολάρια; Αν βρισκόσασταν σε μια από εκείνες τις βαρετές πτήσεις προς την Αυστραλία και αντιλαμβανόσασταν ότι δεν πρόκειται να σας σερβιριστεί φαγητό, αλλά κάποιος στην μπροστινή σειρά μόλις άνοιξε την τσάντα των McDonald’s και οι μυρωδιές απλώνονται προς εσάς, σκέφτεστε, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο με αυτά τα 25 δολάρια για 16 ώρες. Δεν μπορώ ούτε να τους βάλω φωτιά -- μου πήραν τον αναπτήρα! Ξαφνικά, 25 δολάρια για ένα Big Mac μπορεί να είναι μια καλή συμφωνία.</p>
<p style="text-align: justify;">9:10 Από την άλλη, αν επισκέπτεστε μια μη-ανεπτυγμένη χώρα και με 25 δολάρια μπορείτε να αγοράσετε ένα εκλεκτό γεύμα, είναι εξωφρενικό ποσό για ένα Big Mac. Γιατί ήσασταν όλοι σίγουροι ότι η απάντηση είναι όχι, πριν σας πω οτιδήποτε για το γενικότερο πλαίσιο; Επειδή οι περισσότεροι από εσάς συγκρίνατε την τιμή αυτού του Big Mac με την τιμή που συνηθίζετε να πληρώνετε. Αντί να ρωτήσετε, «Τι άλλο μπορώ να κάνω με τα χρήματά μου», συγκρίνοντας την επένδυσή σας με άλλες πιθανές επενδύσεις, την συγκρίνατε με το παρελθόν. Και αυτό είναι ένα συστηματικό λάθος των ανθρώπων. Αυτό που γνωρίζετε είναι ότι πληρώσατε 3 δολάρια στο παρελθόν -- 25 είναι εξοργιστικό.</p>
<p style="text-align: justify;">9:43 Αυτό είναι λάθος και μπορώ να σας το αποδείξω δείχνοντάς σας το είδος των παραλογισμών στους οποίους οδηγεί. Για παράδειγμα, αυτό είναι, φυσικά, ένα από τα ποιό απολαυστικά τρυκ στις διαφημίσεις είναι να πεις ότι κάτι ήταν ακριβότερο πριν, και ξαφνικά φαίνεται σαν μια πολύ καλή προσφορά. Όταν οι άνθρωποι ερωτούνται για αυτές τις δύο διαφορετικές δουλειές: μια δουλειά όπου πληρώνεσαι 60.000 δολάρια το χρόνο, μετά 50, μετά 40, δηλαδή μια δουλειά όπου ο μισθός σου μειώνεται κάθε χρόνο, και μια όπου ο μισθός σου αυξάνεται ο κόσμος προτιμά τη δεύτερη δουλειά περισσότερο, παρ’ ολο που τους εξηγείται ότι θα βγάζουν πολύ λιγότερα χρήματα. Γιατί; Επειδή όλοι έχουν την αίσθηση ότι οι φθίνοντες μισθοί είναι χειρότεροι από τους αυξανόμενους, ακόμα κι αν το συνολικό ποσό των μισθών είναι υψηλότερο σε μια φθίνουσα πορεία. Ορίστε άλλο ένα ωραίο παράδειγμα:</p>
<p style="text-align: justify;">10:26 Εδώ έχουμε ένα πακέτο διακοπών για τη Χαβάη των 2.000 δολαρίων, και τώρα είναι σε προσφορά για 1.600. Υποθέτοντας ότι θέλετε να πάτε στη Χαβάη, θα αγοράζατε αυτό το πακέτο; Οι περισσότεροι άνθρωποι λένε, ναι. Ας αλλάξουμε λίγο την ιστορία τώρα: Το αρχικό πακέτο των 2.000 δολαρίων είναι τώρα σε προσφορά για 700 δολάρια, οπότε σκέφτεστε την απόφασή σας για μια εβδομάδα. Μέχρι να πάτε στο ταξιδιωτικό γραφείο, η προσφορά έχει λήξει -- το πακέτο κοστίζει τώρα 1.500. Θα το αγοράσετε; Οι περισσότεροι λένε, όχι. Γιατί; Επειδή πριν κόστιζε 700, και σιγά μην πληρώσω 1.500 για κάτι που ήταν 700 πριν μια εβδομάδα!</p>
<p style="text-align: justify;">10:58 Αυτή η τάση να συγκρίνουμε με το παρελθόν κάνει ανθρώπους να απορρίπτουν καλές προσφορές. Με άλλα λόγια, <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">η καλή προσφορά που παλιά ήταν τέλεια, δεν είναι τόσο καλή όσο μια κακή προσφορά που ήταν κάποτε απαίσια</span>.</p>
<p style="text-align: justify;">11:11 Ορίστε άλλο ένα παράδειγμα όπου η σύγκριση με το παρελθόν μπορεί να μπερδέψει τις αποφάσεις μας. Ας πούμε ότι πηγαίνετε στο θέατρο. Είστε στο δρόμο για το θέατρο. Μέσα στο πορτοφόλι σας έχετε ένα εισιτήριο, για το οποίο πληρώσατε 20 δολάρια. Έχετε επίσης ένα 20δόλαρο. Όταν φτάνετε στο θέατρο, ανακαλύπτετε ότι κατά κάποιον τρόπο χάσατε το εισιτήριο. Θα ξοδεύατε τα υπόλοιπα χρήματά σας για να αγοράσετε καινούριο; Οι περισσότεροι άνθρωποι απαντούν, όχι. Τώρα, ας αλλάξουμε ένα στοιχείο του σεναρίου. Είστε στο δρόμο για το θέατρο, και μέσα στο πορτοφόλι σας έχετε δύο 20δόλλαρα. Όταν φτάνετε, ανακαλύπτετε ότι έχετε χάσει το ένα από αυτά. Θα ξοδεύατε τα 20 δολάρια που σας έμειναν για ένα εισιτήριο; Ναι, φυσικά: Πήγα στο θέατρο για να δω το έργο! Τι σχέση έχει η απώλεια του 20δόλαρου με αυτό;</p>
<p style="text-align: justify;">11:51 Τώρα, σε περίπτωση που δεν το καταλαβαίνετε, ορίστε μια απεικόνιση του τι συνέβη, εντάξει; (Γέλια) Στην πορεία, χάσατε κάτι. Και στις δύο περιπτώσεις ήταν ένα κομμάτι χαρτί. Στη μία περίπτωση είχε έναν πρόεδρο των Η.Π.Α. πάνω του. Στην άλλη περίπτωση δεν είχε. Ποια στο καλό είναι η διαφορά; Η διαφορά είναι ότι όταν χάσατε το εισιτήριο λέτε στον εαυτό σας, δεν πληρώνω δύο φορές για το ίδιο πράγμα. Συγκρίνετε το κόστος της παράστασης τώρα -- 40 δολάρια -- με το συνηθισμένο κόστος -- 20 δολάρια -- και λέτε ότι είναι ασύμφορο. Το να συγκρίνουμε με το παρελθόν προκαλεί πολλά από τα προβλήματα τα οποία αναγνωρίζουν οι συμπεριφοριακοί οικονομολόγοι και ψυχολόγοι στην προσπάθεια των ανθρώπων να καθορίσουν αξία. Αλλά ακόμα και όταν συγκρίνουμε με τη δυνατότητα, αντί για το παρελθόν, πάλι κάνουμε κάποια είδη λαθών. Και τώρα πρόκειται να σας δείξω δύο από αυτά.</p>
<p style="text-align: justify;">12:38 Ένα από τα πράγματα που ξέρουμε για τη σύγκριση: ότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">όταν συγκρίνουμε κάτι με κάτι άλλο, αλλάζει η αξία του</span>. Το 1992, λοιπόν, ο Τζωρτζ Μπους, για αυτούς από εμάς που ήταν στη φιλελεύθερη πλευρά του πολιτικού φάσματος δεν τον θεωρούσαμε και καταπληκτικό τυπά [σε σύγκριση με τον Μπιλ Κλίντον]. Ξαφνικά, τον νοσταλγούμε και θέλουμε να επιστρέψει [Σε σύγκριση με τον νεώτερο Μπους]. (Γέλια) <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Η σύγκριση αλλάζει το πως τον αξιολογούμε</span>.</p>
<p style="text-align: justify;">13:03 Οι πωλητές φυσικά, το γνώριζαν αυτό πολύ πριν από οποιονδήποτε άλλο και χρησιμοποιούν αυτή την γνώση για να σας βοηθήσουν -- να ξεφορτωθείτε το βάρος των ... χρημάτων σας. Οπότε ο πωλητής, αν μπαίνατε στην κάβα του για να αγοράσετε ένα μπουκάλι κρασί, και τα βλέπετε εκεί για 8, 27 και 33 δολάρια, τι θα κάνατε; Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν το πιο ακριβό, δεν θέλουν το πιο φτηνό. Οπότε θα προτιμήσουν το μεσαίο. Αν είσαι ένας έξυπνος πωλητής, τότε, θα βάλεις ένα πολύ ακριβό αντικείμενο στο ράφι [αξίας 51 δολαρίων], το οποίο κανείς ποτέ δεν πρόκειται να αγοράσει, γιατί ξαφνικά το 33 δολαρίων κρασί δεν φαίνεται τόσο ακριβό σε σύγκριση.</p>
<p style="text-align: justify;">13:36 Άρα σας λέω κάτι που ήδη γνωρίζατε: ότι η σύγκριση αλλάζει την αξία των πραγμάτων. Να γιατί αυτό είναι πρόβλημα: το πρόβλημα είναι ότι όταν πάρετε το 33 δολαρίων μπουκάλι στο σπίτι, δεν θα έχει σημασία δίπλα σε τι ήταν τοποθετημένο στο ράφι. Οι συγκρίσεις που συμβαίνουν όταν ορίζουμε μια αξία, όπου προσπαθούμε να υπολογίσουμε πόσο θα μας αρέσει κάτι, δεν είναι ίδιες με τις συγκρίσεις που θα κάνουμε όταν θα τα καταναλώνουμε. Το πρόβλημα της εναλλασσόμενες συγκρίσεις δυσχεραίνουν τις προσπάθειές μας να λάβουμε λογικές αποφάσεις.</p>
<p style="text-align: justify;">14:11 Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Πρέπει να σας δείξω κάτι δικό μου, οπότε επιλέγω αυτό. Αυτά είναι άτομα που έρχονται για ένα πείραμα όπου θα ερωτηθούν την απλούστερη όλων των ερωτήσεων: Πόσο θα απολαύσετε τα πατατάκια που θα φάτε σε ένα λεπτό από τώρα; Κάθονται σε ένα δωμάτιο με πατατάκια μπροστά τους. Για κάποια άτομα, στην άλλη άκρη του δωματίου υπάρχει ένα κουτί με ακριβά σοκολατάκια, και για άλλους μια φθηνή κονσέρβα πάριζα. Όντως, αυτά τα αντικείμενα που βρίσκονται στο δωμάτιο αλλάζουν το πόσο τα άτομα νομίζουν ότι θα απολαύσουν τα πατατάκια. Συγκεκριμένα, αυτοί που κοιτάζουν την κονσέρβα πιστεύουν ότι τα πατατάκια θα είναι πολύ νόστιμα, ενώ αυτοί που κοιτάζουν τα σοκολατάκια πιστεύουν ότι δε θα είναι και τόσο νόστιμα. Φυσικά, τι συμβαίνει όταν τρώνε τα πατατάκια; Ε, δε χρειάζεται να είσαι ψυχολόγος για να ξέρεις ότι όταν έχεις το στόμα σου γεμάτο με λαδερά, αλατισμένα, τραγανά, νόστιμα πατατάκια, το τι βρίσκεται στην άλλη άκρη του δωματίου δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο στη γαστρονομική σου εμπειρία. Παρ’ όλα αυτά, οι προβλέψεις τους διαστρεβλώνονται από μια σύγκριση η οποία δεν έχει καν την ικανότητα να επηρεάσει την ίδια την εμπειρία.</p>
<p style="text-align: justify;">15:13 Όλοι το έχετε βιώσει αυτό, ακόμα κι αν δεν έχετε έρθει στο εργαστήριό μας για να φάτε πατατάκια, οπότε ιδού ένα ερώτημα: Θέλετε να αγοράσετε ένα στερεοφωνικό για το αυτοκίνητο. Ο πωλητής κοντά στο σπίτι σας πουλάει το συγκεκριμένο στέρεο για 200 δολάρια, αλλά αν πάτε στην άλλη άκρη της πόλης, μπορείτε να το πάρετε για 100 δολάρια. Θα πηγαίνατε να πάρετε την 50% έκπτωση, γλιτώνοντας 100 δολάρια; Οι περισσότεροι λένε, ναι. Δεν πρόκειται να πληρώσουν τα διπλά όταν, με μια βόλτα στην πόλη, μπορούν να το πάρουν για τα μισά.</p>
<p style="text-align: justify;">15:39 Τώρα, ας φανταστούμε ότι θέλατε να πάρετε ένα αυτοκίνητο το οποίο είχε στέρεο, και ο πωλητής κοντά στο σπίτι σας το πουλούσε για 31.000 δολάρια. Αλλά αν πάτε στην άλλη άκρη της πόλης, θα το παίρνατε για 30.900. Θα πηγαίνατε να το πάρετε; Σε αυτή την περίπτωση, το κέρδος είναι 0,3% - 100 δολάρια. Οι περισσότεροι άνθρωποι λένε, όχι, σιγά μην τρέχω μέχρι την άλλη άκρη της πόλης για να γλιτώσω 100 δολάρια στην αγορά ενός αυτοκινήτου.</p>
<p style="text-align: justify;">15:59 Αυτού του είδους οι συλλογισμοί τρελαίνουν τους οικονομολόγους, και είναι λογικό. Γιατί αυτό το 100δόλαρο που γλιτώνετε -- Σκεφτείτε το! -- δε γνωρίζει από πού προήλθε. Δεν ξέρει από πού το αποταμιεύσατε. Όταν πάτε να αγοράσετε φρούτα με αυτό, δε θα πει: «Είμαι τα χρήματα του στερεοφωνικού!» ή «Είμαι τα χαζά χρήματα που γλίτωσες από το αυτοκίνητο». Είναι χρήματα. Και αν το να πας στην άλλη άκρη της πόλης αξίζει 100 δολάρια, τότε αξίζει 100 δολάρια άσχετα από το πώς τα αποταμιεύεις. Οι άνθρωποι δε σκέφτονται έτσι. Και γι’ αυτό δεν ξέρουν αν ο λογιστής τους, τους παίρνει 0,1% ή 0,15% από τις επενδύσεις τους, αλλά φυλάγουν τα κουπόνια για να γλιτώσουν ένα δολάριο από την οδοντόκρεμα.</p>
<p style="text-align: justify;">16:36 Τώρα, μπορείτε να δείτε, αυτό είναι ένα πρόβλημα μετάθεσης συγκρίσεων, γιατί συγκρίνετε τα 100 δολάρια με την αγορά που κάνετε, ενώ όταν πάτε να ξοδέψετε τα χρήματα αυτά δε θα κάνετε αυτή τη σύγκριση. Όλοι έχετε βιώσει αυτή την εμπειρία.</p>
<p style="text-align: justify;">16:50 Αν είστε Αμερικάνος, για παράδειγμα, πιθανώς να έχετε επισκεφτεί τη Γαλλία. Και σε κάποια φάση, μπορεί να συναντήσατε ένα άλλο ζευγάρι από την ίδια πόλη με εσάς, και να σκεφτήκατε, «Θεέ μου, αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ ζεστοί! Είναι πολύ καλοί μαζί μου! Σε σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους εδώ που με μισούν όταν προσπαθώ να μιλήσω τη γλώσσα τους και με μισούν περισσότερο όταν δεν το κάνω, αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι θαυμάσιοι!» Και έτσι περνάτε τις διακοπές σας μαζί τους, και όταν επιστρέφετε στην πατρίδα και τους προσκαλείτε για δείπνο, τι ανακαλύπτετε; Σε σύγκριση με τους κανονικούς σας φίλους αυτοί εδώ είναι βαρετοί και ανιαροί, σωστά; Γιατί σε αυτό το νέο περιβάλλον, η σύγκριση είναι πολύ, πολύ διαφορετική. Στην πραγματικότητα, πιάνετε τον εαυτό σας να τους αντιπαθεί αρκετά ώστε να πληρούν τις προϋποθέσεις για γαλλική υπηκοότητα!</p>
<p style="text-align: justify;">17:27 Τώρα, έχετε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα όταν ψωνίζετε στέρεο. Πάτε στο μαγαζί, βλέπετε δύο σετ ηχείων -- κάτι τους τεράστιους μονόλιθους, και κάτι μικρούλικα ηχειάκια, και τα ακούτε, και λέτε: «Ναι ναι, αντιλαμβάνομαι τη διαφορά! Τα μεγάλα ακούγονται λίγο καλύτερα!» Και τα αγοράζετε, και τα πάτε σπίτι, και βιάζετε εντελώς την αισθητική του σπιτιού σας. Και το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι η σύγκριση που κάνατε στο μαγαζί είναι μια σύγκριση που δε θα κάνετε ποτέ ξανά. Ποιες είναι οι πιθανότητες μετά από χρόνια να ανοίξετε το στέρεο και να πείτε: «Ακούγεται πολύ καλύτερα από εκείνα τα μικρά» τα οποία πλέον δε θυμόσαστε καν πώς ακούγονταν.</p>
<p style="text-align: justify;">17:59 Το πρόβλημα με τη μετατεθημένη σύγκριση είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν αυτές οι επιλογές κατανέμονται στο βάθος χρόνου. Οι άνθρωποι έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να παίρνουν αποφάσεις για πράγματα που θα συμβούν σε διαφορετικά χρονικά σημεία. Και αυτό που έχουν ανακαλύψει οι ψυχολόγοι και οι συμπεριφοριακοί οικονομολόγοι είναι ότι κατά κανόνα οι άνθρωποι χρησιμοποιούν δύο κανόνες. Ας σας δώσω ένα εύκολο πρόβλημα, ένα πολύ εύκολο πρόβλημα, και ένα δύσκολο πρόβλημα.</p>
<p style="text-align: justify;">18:21 Ορίστε το πρώτο εύκολο πρόβλημα: Μπορείτε να έχετε 60 δολάρια τώρα ή 50 δολάρια τώρα. Τι θα προτιμούσατε; Αυτό είναι σαν τεστ ευφυΐας μιας ερώτησης, ε; Όλοι μας, πιστεύω, προτιμούμε περισσότερα χρήματα και ο λόγος είναι γιατί πιστεύουμε ότι τα περισσότερα είναι καλύτερο από τα λιγότερα.</p>
<p style="text-align: justify;">18:36 Ορίστε το δεύτερο πρόβλημα: Μπορείτε να έχετε 60 δολάρια σήμερα ή 60 δολάρια σε ένα μήνα. Τι προτιμάτε; Πάλι είναι μια εύκολη απόφαση, γιατί όλοι ξέρουμε ότι το τώρα είναι καλύτερο από το αργότερα. Αυτό που δυσκολεύει τη λήψη αποφάσεων είναι όταν αυτοί οι δύο κανόνες συγκρούονται. Για παράδειγμα, όταν σου προσφέρουν 50 δολάρια τώρα ή 60 δολάρια σε ένα μήνα. Αυτό χαρακτηρίζει πολλές καταστάσεις στη ζωή όπου θα κερδίσεις περιμένοντας, αλλά πρέπει να έχεις υπομονή. Τι ξέρουμε; Τι κάνουν οι άνθρωποι σε αυτές τις καταστάσεις; Ε, λοιπόν, κατά κανόνα οι άνθρωποι είναι απίστευτα ανυπόμονοι. Δηλαδή, απαιτούν αποδόσεις της τάξης του 100% ή του 1000% για να δεχτούν να περιμένουν και να παραλάβουν σε ένα μήνα τα υπόλοιπα 10 δολάρια. Ίσως αυτό δεν είναι και τόσο αξιοσημείωτο, αλλά αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι το πόσο εύκολο είναι να κάνει κανείς αυτή την ανυπομονησία να εξαφανιστεί, αλλάζοντας το πότε αυτή η παράδοση των χρημάτων θα συμβεί. Φανταστείτε ότι μπορείτε να έχετε 50 δολάρια σε ένα χρόνο -- δηλαδή 12 μήνες -- ή 60 δολάρια σε 13 μήνες. Τι γίνεται τώρα; Ο κόσμος είναι πολύ πρόθυμος να περιμένει: εφόσον θα περιμένει για 12, σιγά, ας περιμένει για 13.</p>
<p style="text-align: justify;">19:41 Τι προκαλεί αυτή τη δυναμική ασυνέπεια; Η σύγκριση. Μπερδεμένη σύγκριση. Να σας δείξω:</p>
<p style="text-align: justify;">19:48 Αυτό είναι ένα γράφημα που δείχνει τα αποτελέσματα αυτού που είπα ότι θα δείχνατε αν σας έδειχνα χρόνο να απαντήσετε, τα οποία είναι, οι άνθρωποι βρίσκουν ότι η υποκειμενική αξία των 50 είναι υψηλότερη από την υποκειμενική αξία των 60 όταν θα παραδοθούν τώρα ή σε ένα μήνα, αντίστοιχα -- μια καθυστέρηση 30 ημερών -- αλλά δείχνουν το αντίστροφο μοτίβο όταν σπρώξουμε ολόκληρη την απόφαση στο βάθος ενός χρόνου. Τώρα, για ποιο λόγο προκύπτει αυτό το αποτέλεσμα;</p>
<p style="text-align: justify;">20:13 Αυτοί εδώ μπορούν να μας πουν. Βλέπετε εδώ δύο ανθρώπους, ο ένας από αυτούς είναι ψηλότερος από τον άλλον: ο πυροσβέστης και ο βιολιστής. Θα αρχίσουν να φεύγουν προς το τέλος του ορίζοντα, και θέλω να προσέξετε δύο πράγματα. Ποτέ δεν πρόκειται ο πυροσβέστης να είναι ψηλότερος από το βιολιστή. Ποτέ. Ωστόσο, η διαφορά μεταξύ τους φαίνεται να γίνεται μικρότερη. Πρώτα είναι μερικά εκατοστά, όπως το βλέπετε, μετά λιγότερα, μετά μόλις ένα εκατοστό, και στο τέλος εξαφανίζονται στην άκρη του πλανήτη.</p>
<p style="text-align: justify;">20:41 Αυτά είναι τα αποτελέσματα αυτού που σας έδειξα. Αυτό είναι το υποκειμενικό ύψος -- το ύψος που είδατε στους τυπάδες στα διάφορα σημεία. Και θέλω να δείτε ότι δύο πράγματα ισχύουν. Πρώτον, όσο πιο μακριά είναι, τόσο μικρότεροι φαίνονται. Δεύτερον, o πυροσβέστης είναι πάντα ψηλότερος από το βιολιστή. Αλλά κοιτάξτε τι συμβαίνει όταν κάνουμε μερικά από αυτά να εξαφανιστούν. Ωραία. Σε πολύ κοντινή απόσταση, ο βιολιστής φαίνεται ψηλότερος από τον πυροσβέστη, αλλά σε μακρινή απόσταση οι κανονικές, οι πραγματικές τους σχέσεις διατηρούνται. Όπως είπε ο Πλάτωνας, ο χρόνος είναι για την αξία, ό,τι ο χώρος για το μέγεθος. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του δύσκολου προβλήματος που σας έδωσα: 60 τώρα ή 50 σε ένα μήνα; Και αυτές είναι οι υποκειμενικές αξίες, και όπως βλέπετε, οι δύο κανόνες μας διατηρούνται.</p>
<p style="text-align: justify;">21:25 Οι άνθρωποι πάντα πιστεύουν ότι το περισσότερο είναι καλύτερο από το λιγότερο το 60 είναι πάντα καλύτερο από το 50, και πάντα πιστεύουν ότι το τώρα είναι καλύτερο από το αργότερα: τα γραφήματα σε αυτή την πλευρά είναι υψηλότερα από την άλλη πλευρά. Κοιτάξτε τι γίνεται αν αφαιρέσουμε μερικές από αυτές. Ξαφνικά έχουμε τη δυναμική ασυνέπεια που μας μπέρδεψε. Έχουμε μια τάση των ανθρώπων να προτιμούν τα 50 δολάρια τώρα αντί να περιμένουν ένα μήνα, αλλά όχι αν αυτή η απόφαση βρίσκεται μακριά στο μέλλον. Προσέξτε κάτι ενδιαφέρον που υπονοείται -- ότι όταν φτάσει το μέλλον, αυτοί οι άνθρωποι θα αλλάξουν γνώμη. Δηλαδή, <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">όταν φτάσει ο 12ος μήνας, θα λένε, «Τι σκεφτόμουν; Να περιμένω άλλο ένα μήνα για 60 δολάρια; Προτιμώ τα 50 τώρα!»</span></p>
<p style="text-align: justify;">22:04 Το ερώτημα με το οποίο θα ήθελα να καταλήξω είναι το εξής: <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Αν είμαστε τόσο ηλίθιοι, πώς πήγαμε στο φεγγάρι;</span> Γιατί θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για το ότι οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τιμολογήσουν πιθανότητες και αξία.</p>
<p style="text-align: justify;">22:19 Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, νομίζω, είναι η απάντηση που έχετε ήδη ακούσει σε μερικές άλλες ομιλίες, και τολμώ να πω ότι θα την ξανακούσετε: Οι εγκέφαλοί μας εξελίχθηκαν σε ένα πολύ διαφορετικό κόσμο από αυτόν στον οποίο ζούμε. Εξελίχθηκαν σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε μικρές ομάδες, σπάνια συναντούσαν κάποιον που ήταν ιδιαίτερα διαφορετικός από τους ίδιους, είχαν σχετικά μικρές ζωές με λίγες επιλογές και οι υψηλότερες προτεραιότητες της κάθε ημέρας ήταν το φαγητό και το ζευγάρωμα.</p>
<p style="text-align: justify;">22:44 Το δώρο του Μπερνούλι, ο τύπος του, μας επιτρέπει, μας λέει πώς πρέπει να σκεφτόμαστε σε έναν κόσμο για τον οποίο η φύση δε μας σχεδίασε. Αυτό εξηγεί γιατί είμαστε τόσο κακοί να τον χρησιμοποιούμε, αλλά επίσης εξηγεί γιατί είναι τόσο σημαντικό να γίνουμε καλοί σε αυτό, γρήγορα. Είμαστε το μοναδικό είδος στον πλανήτη που έχει την ίδια του τη μοίρα στα χέρια του. Δεν έχουμε σπουδαίους θηρευτές, είμαστε οι κυρίαρχοι του φυσικού μας περιβάλλοντος, τα πράγματα που συνήθως προκαλούν την εξαφάνιση των ειδών δεν αποτελούν πλέον απειλή για εμάς. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Το μόνο πράγμα -- το μοναδικό πράγμα -- που μπορεί να μας καταστρέψει και να μας αφανίσει είναι οι ίδιες οι αποφάσεις μας.</span> <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Αν δεν είμαστε εδώ σε 10.000 χρόνια, θα είναι</span> επειδή δε μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε το δώρο που μας έδωσε ένας νεαρός Ολλανδός το 1738, <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">επειδή υποτιμήσαμε τις πιθανότητες των μελλοντικών μας πόνων και υπερτιμήσαμε την αξία των παροδικών μας απολαύσεων</span>.</p>
<p style="text-align: justify;">23:45 Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">23:56 Κρις Άντερσον: Ήταν εκπληκτικό! Έχουμε χρόνο για λίγες ερωτήσεις για το Νταν Γκίλμπερτ. Ένα και δύο.</p>
<p style="text-align: justify;">24:04 Μπιλ Λάιελ: Θα λέγατε ότι αυτός ο μηχανισμός φταίει που η τρομοκρατία καταφέρνει να μας τρομοκρατεί, και υπάρχει κάποιος τρόπος που θα μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε αυτό;</p>
<p style="text-align: justify;">24:15 Νταν Γκίλμπερτ: Βασικά, τις προάλλες συσκεπτόμασταν με το Τμήμα Ασφαλείας Πατρίδας, το οποίο γενικά πιστεύει ότι τα αμερικάνικα χρήματα πρέπει να ξοδευτούν για την ασφάλεια των συνόρων. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι η τρομοκρατία είναι ένα όνομα βασισμένο στην ψυχολογική αντίδραση των ανθρώπων για κάποια σύνολα γεγονότων, και ότι αν όντως τους απασχολούσε η τρομοκρατία, θα έπρεπε να ρωτήσουν τι είναι αυτό που προκαλεί τρόμο και πώς μπορούμε να σταματήσουμε τους ανθρώπους από το να τρομοκρατούνται, αντί για -- όχι «αντί για», αλλά εκτός από το να, σταματήσουμε τα αποτρόπαια πράγματα για τα οποία ανησυχούμε. Σίγουρα ο τρόπος που τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν το θέμα -- και συγχωρέστε με, αλλά σε καθαρούς αριθμούς αυτά είναι πολύ μικροσκοπικά ατυχήματα. Γνωρίζουμε ήδη, για παράδειγμα, ότι <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότεροι έχουν πεθάνει επειδή δεν πήραν αεροπλάνο -- επειδή φοβούνταν -- και οδηγούσαν σε εθνικές οδούς, από όσους σκοτώθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου</span>. Εντάξει; Αν σας έλεγα ότι υπάρχει μια αρρώστια που θα σκοτώσει 15.000 Αμερικάνους τον επόμενο χρόνο, θα τρομάξετε, μέχρι να συνειδητοποιήσετε ότι πρόκειται για τη γρίπη. Αυτά είναι ατυχήματα μικρού μεγέθους, και οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν πρέπει όντως να απολαμβάνουν την προσοχή, την κάλυψη, που δέχονται. Σίγουρα αυτό κάνει τους ανθρώπους να υπερτιμούν την πιθανότητα ότι θα πάθουν κάτι με όλους αυτούς τους ποικίλους τρόπους, και δίνει ισχύ στους ίδιους τους ανθρώπους που θέλουν να μας τρομοκρατήσουν.</p>
<p style="text-align: justify;">25:24 Κ.Α.: Νταν, θα ήθελα να ακούσω περισσότερα για αυτό. Δηλαδή, λες ότι η αντίδρασή μας στον τρόμο, είναι ένα είδος διανοητικού ελαττώματος; Πες μας περισσότερα γι’ αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">25:31 Ντ.Γκ.: Είναι υπερδιογκωμένο. Δηλαδή, κοίτα, αν η Αυστραλία εξαφανιστεί αύριο, ο τρόμος είναι μια καλή αντίδραση. Μιλάμε για ένα τεράστιο αριθμό πολύ καλών ανθρώπων. Από την άλλη, όταν ένα λεωφορείο ανατινάζεται και 30 άτομα σκοτώνονται, ενώ περισσότεροι σκοτώθηκαν επειδή δε φορούσαν ζώνες ασφαλείας σε ολόκληρη τη χώρα. Είναι ο τρόμος η σωστή απόκριση;</p>
<p style="text-align: justify;">25:52 Κ.Α.: Και τι είναι αυτό που προκαλεί τη σύγχυση; Είναι το δράμα του γεγονότος -- το ότι είναι τόσο θεαματικό; Είναι το γεγονός ότι πρόκειται για μια προμελετημένη πράξη από... «ξένους»; Τι είναι;</p>
<p style="text-align: justify;">26:01 Ντ.Γκ.: Ναι, είναι διάφορα, και πέτυχες μερικά από αυτά. Πρώτον, είναι ένας ανθρώπινος παράγοντας που θέλει να μας σκοτώσει -- Δεν είναι ένα δέντρο που έπεσε πάνω μας κατά τύχη. Δεύτερον, πρόκειται για εχθρούς που προσπαθούν ενεργά να μας βλάψουν και θα το ξανακάνουν. Άνθρωποι σκοτώνονται χωρίς λόγο αντί για καλό λόγο -- λες και υπάρχει καλός λόγος, αλλά μερικές φορές οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει. Οπότε υπάρχει ένας αριθμός παραγόντων που όλοι μαζί κάνουν αυτό να φαίνεται ως κάτι ξεχωριστό, αλλά ας μην αποσιωπήσουμε το γεγονός ότι οι εφημερίδες πωλούνται ευκολότερα όταν οι άνθρωποι βλέπουν κάτι που θέλουν να διαβάσουν. Συνεπώς, τα ΜΜΕ παίζουν τεράστιο ρόλο εδώ, που θέλουν αυτά τα πράγματα να είναι όσο το δυνατόν πιο θεαματικά.</p>
<p style="text-align: justify;">26:36 Κ.Α.: Και τι θα μπορούσε να πείσει τον πολιτισμό μας να χαλαρώσει;</p>
<p style="text-align: justify;">26:42 Ντ.Γκ: Να πάμε στο Ισραήλ. Σοβαρά, πηγαίνετε στο Ισραήλ. Και όταν ένα εμπορικό κέντρο ανατινάζεται, και όλοι είναι στενοχωρημένοι με αυτό, μιάμιση ώρα αργότερα -- τουλάχιστον όσο ήμουν εγώ εκεί, και βρισκόμουν 50 μέτρα από το εμπορικό κέντρο όταν ανατινάχθηκε -- γύρισα πίσω στο ξενοδοχείο μου και ο γάμος που είχε σχεδιαστεί να γίνει εκεί συνεχιζόταν κανονικά. Και όπως μου είπε μια Ισραηλινή μητέρα, μου είπε: «Δεν τους αφήνουμε να νικήσουν με το να σταματάμε τους γάμους». Και αυτή είναι μια κοινωνία που έχει μάθει -- και υπάρχουν και άλλες -- που έχει μάθει να ζει με ένα ποσό τρομοκρατίας και να μην αναστατώνεται από αυτό, ας πούμε, όσο αυτούς από εμάς που δεν έχουν βιώσει πολλές επιθέσεις.</p>
<p style="text-align: justify;">27:12 Κ.Α.: Ναι, αλλά υπάρχει κάποιος λογικός φόβος που, δηλαδή, ο λόγος που φοβόμαστε για αυτό είναι επειδή σκεφτόμαστε ότι η Μεγάλη Επίθεση δεν έχει έρθει ακόμα;</p>
<p style="text-align: justify;">27:19 Ντ.Γκ: Ναι, φυσικά. Αν ξέραμε ότι αυτή ήταν η χειρότερη επίθεση που θα μπορούσε να γίνει, και υπήρχαν όλο και περισσότερα λεωφορεία με 30 άτομα -- δε θα τρομάζαμε τόσο πολύ. Δε θέλω να πω – πω, πω, κάποιος θα πάρει τα λόγια μου κάπου ότι λέω: «Η τρομοκρατία είναι μια χαρούλα και δεν πρέπει να ταραζόμαστε». Δεν εννοώ καθόλου αυτό. Αυτό που λέω είναι, ότι σύμφωνα με τη λογική, ο βαθμός της αναστάτωσής μας για τα πράγματα που συμβαίνουν, για τις απειλές, θα πρέπει να είναι ανάλογος με το μέγεθος αυτών των απειλών και τον πραγμάτων που θα συμβούν. Πιστεύω ότι στην περίπτωση της τρομοκρατίας, δεν είναι. Και πολλά από τα πράγματα που ακούσαμε από τους ομιλητές μας σήμερα -- πόσους ανθρώπους ξέρετε που σηκώνονται το πρωί και λένε «Η φτώχεια! Τι θα κάνουμε για τη φτώχεια;». Ο κόσμος σηκώνεται το πρωί, και δε νοιάζεται για τη φτώχεια. Δεν κάνει πρωτοσέλιδα, δεν κάνει επικεφαλίδες, δεν είναι θεαματική. Δεν έχει πυροβολισμούς. Θέλω να πω, αν μπορούσες να διορθώσεις ένα πρόβλημα, Κρις, ποιο θα έλυνες; Την τρομοκρατία ή τη φτώχεια; (Γελια) (Χειροκρότημα) Δύσκολη ερώτηση.</p>
<p style="text-align: justify;">28:17 Κ.Α.: Θέλει και ερώτημα; Τη φτώχεια, καθαρά από πλευράς μεγέθους, τεράστιου μεγέθους, εκτός κι αν αποδεικνυόταν ότι υπάρχουν τρομοκράτες με πυρηνική βόμβα που έρχεται. Από όσα έχω διαβάσει, ακούσει, ή δει, αυτό είναι τρομερά δύσκολο γι’ αυτούς. Αν τελικά κάνουμε λάθος, θα φανούμε πολύ ανόητοι, αλλά με την φτώχεια είναι λίγο --</p>
<p style="text-align: justify;">28:39 Ντ.Γκ.: Ακόμα κι αν αυτό ήταν αληθές, και πάλι πιο πολλοί πεθαίνουν από τη φτώχεια.</p>
<p style="text-align: justify;">28:46 Κ.Α.: Έχουμε εξελιχθεί να μαγνητιζόμαστε από τέτοιες δραματικές επιθέσεις. Μήπως είναι επειδή στο παρελθόν, στο αρχαίο παρελθόν, δεν αντιλαμβανόμασταν πράγματα όπως η αρρώστια και συστήματα που προκαλούν φτώχεια κτλ, και έτσι δεν έβγαζε νόημα για μας ως είδος να καταναλώνουμε ενέργεια για να ασχοληθούμε με κάτι τέτοιο; «Κάποιοι πέθαναν, τι να κάνουμε...» Αλλά αν μας επιτίθενται, μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, και έτσι εξελιχθήκαμε να αντιδρούμε έτσι. Αυτό ήταν που συνέβη;</p>
<p style="text-align: justify;">29:08 Ντ.Γκ.: Ξέρεις, οι άνθρωποι που είναι περισσότερο σκεπτικιστές στο να πηδούν σε εξελικτικές εξηγήσεις για τα πάντα είναι οι ίδιοι οι εξελικτικοί ψυχολόγοι. Η άποψή μου είναι ότι δεν υπάρχει κάτι τόσο συγκεκριμένο στο εξελικτικό μας παρελθόν. Αλλά όμως, αν ψάχνεις για μια εξελικτική εξήγηση, μπορείς να πεις ότι οι περισσότεροι οργανισμοί είναι νεο-φοβικοί -- δηλαδή, φοβούνται οτιδήποτε είναι νέο και διαφορετικό. Και υπάρχει καλός λόγος να είναι, γιατί τα παλιά πράγματα δε σε τρώγανε. Σωστά; Οποιοδήποτε ζώο βλέπεις και έχεις δει πριν είναι λιγότερο πιθανό να είναι θηρευτής σε σχέση με κάποιο που δεν έχεις δει ποτέ ξανά. Οπότε, όταν το λεωφορείο ανατινάζεται και δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο, η γενική μας τάση να ασχοληθούμε με αυτό που είναι νέο ενεργοποιείται. Δε νομίζω ότι είναι κάτι τόσο συγκεκριμενοποιημένος μηχανισμός όπως αυτός που υπονόησες, αλλά μάλλον ένας πιο θεμελιώδης που υπόκειται.</p>
<p style="text-align: justify;">29:54 Τζέι Γουώκερ: Ξέρετε, οι οικονομολόγοι λατρεύουν να μιλούν για τη χαζομάρα των ανθρώπων που αγοράζουν λαχεία. Αλλά εγώ υποπτεύομαι ότι κάνετε το ίδιο λάθος με αυτούς που κατηγορείτε, δηλαδή λάθος στην αξιολόγηση. Το ξέρω, γιατί έχω πάρει συνέντευξη από 1.000 αγοραστές λαχείων μέσα στα χρόνια. Και τελικά η αξία της αγοράς ενός λαχείου δεν είναι η δυνητική νίκη. Αυτό είναι που νομίζετε εσείς. Σωστά; Ο μέσος αγοραστής λαχείων αγοράζει 150 λαχεία το χρόνο, οπότε ο αγοραστής γνωρίζει πλήρως ότι θα χάσει, αλλά παρ’ όλα αυτά αγοράζει 150 λαχεία το χρόνο. Γιατί το κάνει; Δεν το κάνει επειδή είναι χαζός. Το κάνει επειδή η προσμονή της πιθανής νίκης εκκρίνει σεροτονίνη στον εγκέφαλο, και παρέχει ένα ευχάριστο συναίσθημα μέχρι την κλήρωση που σου λέει ότι έχασες. Ή, για το πούμε αλλιώς, για την επένδυση του δολαρίου, λαμβάνεις πολύ καλύτερο συναίσθημα από το να τα πετάς στην τουαλέτα, πράγμα που δε σου δίνει ωραία συναισθήματα. Τώρα, οι οικονομολόγοι τείνουν να -- (Χειροκρότημα) -- οι οικονομολόγοι τείνουν να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τους δικούς τους φακούς, οι οποίοι είναι: «Αυτοί εδώ είναι χαζοί άνθρωποι». Και ως αποτέλεσμα αυτού, πολλοί άλλοι βλέπουν τους οικονομολόγους ως χαζούς ανθρώπους. Και μάλιστα, ο λόγος που πήγαμε στο φεγγάρι είναι επειδή δεν ακούγαμε τους οικονομολόγους. Ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">31:13 Ντ.Γκ.: Ναι, όχι, είναι πολύ καλό επιχείρημα. Μένει μόνο να δούμε αν η ευτυχία της προσμονής είναι ίση με την ποσότητα της απογοήτευσης μετά την κλήρωση. Γιατί, να θυμάστε, αυτοί που δεν αγόρασαν λαχείο δε νιώθουν άσχημα την άλλη μέρα, παρ’ όλο που δεν ένιωθαν ωραία κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Και θα διαφωνήσω ότι ξέρουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν. Νομίζω ότι πιστεύουν πως είναι απίθανο, αλλά θα μπορούσε να συμβεί, και γι’ αυτό το προτιμούν από την τουαλέτα. Αλλά σίγουρα μπορώ να αντιληφθώ το επιχείρημά σας: Ότι μπορεί να υπάρξει μια χρησιμότητα στο να αγοράσει κανείς ένα λαχείο πέραν της νίκης. Τώρα, νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι να μην ακούμε τους οικονομολόγους. Αυτό δεν ανήκει σε αυτούς, για μένα, αλλά και για πολλούς άλλους.</p>
<p style="text-align: justify;">31:49 Κ.Α.: Τελευταία ερώτηση.</p>
<p style="text-align: justify;">31:51 Ώμπρυ ντε Γκρέι: Με λένε Ώμπρυ ντε Γκρέι, από το Κέημπριτζ. Μελετώ αυτό που σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από οτιδήποτε άλλο -- δουλεύω για τη γήρανση -- και με ενδιαφέρει να κάνω κάτι για αυτή, όπως θα ακούσετε αύριο. Συντονίζομαι αρκετά με αυτά που λέτε, γιατί μου φαίνεται εμένα ότι το πρόβλημα του να κάνεις ανθρώπους να ενδιαφερθούν να κάνουν κάτι για τη γήρανση είναι ότι όταν η γήρανση φτάσει στο σημείο να σε σκοτώσει, μοιάζει με καρκίνο ή καρδιοπάθεια ή κάτι τέτοιο. Έχετε κάποια συμβουλή; (Γέλια)</p>
<p style="text-align: justify;">32:18 Ντ.Γκ.: Για σας ή για αυτούς;</p>
<p style="text-align: justify;">32:19 Ω.ντ.Γκ.: Για να τους πείσουμε.</p>
<p style="text-align: justify;">32:20 Ντ.Γκ.: Α, για να τους πείσουμε. Είναι όντως εξαιρετικά δύσκολο να κάνεις τους ανθρώπους να σκέφτονται μακροπρόθεσμα. Αλλά ένα πράγμα που οι ψυχολόγοι έχουν δοκιμάσει και φαίνεται να λειτουργεί είναι να κάνουν τους ανθρώπους να φαντάζονται το μέλλον πιο ζωντανά. Ένα από τα προβλήματα με το να παίρνει κανείς αποφάσεις για το μακρινό μέλλον και το κοντινό μέλλον είναι ότι φανταζόμαστε το κοντινό μέλλον πολύ πιο ζωντανά από το μακρινό. Σε σημείο που μπορούμε να εξισώσουμε την ποσότητα της λεπτομέρειας που βάζουν οι άνθρωποι στις νοητές αναπαραστάσεις του κοντινού και μακρινού μέλλοντος, οι άνθρωποι παίρνουν αποφάσεις για αυτά τα δύο με τον ίδιο τρόπο. Οπότε, το «θα ήθελες να έχεις έξτρα 100.000 δολάρια όταν είσαι 65;» είναι μια ερώτηση πολύ διαφορετική από, «φαντάσου ποιος θα είσαι όταν είσαι 65, πού θα ζεις, πώς θα είσαι, πόσα μαλλιά θα έχεις, με ποιον θα ζεις;» Όταν έχουμε όλες αυτές τις λεπτομέρειες στο φανταστικό σενάριο, ξαφνικά νιώθουμε ίσως είναι σημαντικό να αποταμιεύσουμε ώστε αυτός ο τυπάς να έχει λίγα λεφτά για τη σύνταξή του. Αλλά αυτά είναι κολπάκια και τεχνάσματα. Νομίζω ότι γενικώς πολεμάτε ενάντια σε μια πολύ θεμελιώδη ανθρώπινη τάση, η οποία είναι: «Είμαι εδώ σήμερα, και το τώρα είναι πιο σημαντικό από το αργότερα».</p>
<p style="text-align: justify;">33:21 Κ.Α.: Νταν, σε ευχαριστώ. Αγαπητό κοινό, αυτή ήταν μια φανταστική συνεδρία. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<h2 style="text-align: center; height:14px; width:100%; background-color:#39a974"> </h2>
</br><h2 style="text-align: center; font-size:26px;"><a name="_Toc393446684"></a>Dan Gilbert:</br>Η ψυχολογία του μελλοντικού μας εαυτού</h2></br>
<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />Ομιλία του Dan Gilbert στο <a class="menuu" href="http://www.ted.com/talks/dan_gilbert_researches_happiness" target="_blank">http://www.ted.com</a><br />(<span style="font-size:10px;">Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση</span>) με τίτλο: <br /><b>«Η ψυχολογία του μελλοντικού μας εαυτού»</b><br />Μάρτιος 2014</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='540' height='330' src='https://www.youtube.com/embed/HG7bDsEGjNs?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">0:11 Σε κάθε στάδιο της ζωής μας παίρνουμε αποφάσεις που θα επηρεάσουν βαθιά τη ζωή των ανθρώπων που θα γίνουμε, και όταν γινόμαστε αυτοί οι άνθρωποι, δεν χαιρόμαστε πάντα με τις αποφάσεις που πήραμε. Νέοι άνθρωποι πληρώνουν αδρά για να αφαιρέσουν τατουάζ που ως έφηβοι πλήρωσαν αδρά για να κάνουν. Μεσήλικες σπεύδουν να πάρουν διαζύγιο από ανθρώπους που ως νεαροί ενήλικες βιάστηκαν να παντρευτούν. Ηλικιωμένοι εργάζονται σκληρά για να χάσουν όσα ως μεσήλικες εργάστηκαν σκληρά για να κερδίσουν. Και πάει λέγοντας. Η ερώτηση που με συνεπαίρνει σαν ψυχολόγο είναι, γιατί παίρνουμε αποφάσεις που συχνά μετανιώνει ο μελλοντικός εαυτός μας;</p>
<p style="text-align: justify;">0:50 Νομίζω πως μια από τις αιτίες -θα προσπαθήσω να σας πείσω σήμερα- είναι πως έχουμε μια θεμελιωδώς λανθασμένη αντίληψη για τη δύναμη του χρόνου. Όλοι σας γνωρίζετε πως η συχνότητα της αλλαγής επιβραδύνεται στη διάρκεια της ζωής, πως τα παιδιά σας μοιάζουν ν' αλλάζουν κάθε λεπτό ενώ οι γονείς σας μοιάζουν ν' αλλάζουν κάθε χρόνο. Όμως πώς ονομάζεται αυτό το μαγικό σημείο της ζωής όπου η αλλαγή ξαφνικά γίνεται από τρέξιμο, μπουσούλημα; Εφηβεία; Μέση ηλικία; Γηρατειά; Η απάντηση για τους περισσότερους ανθρώπους είναι: Τώρα. Όποτε κι αν συμβαίνει αυτό. Αυτό για το οποίο θέλω να σας πείσω σήμερα είναι πως <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">όλοι κυκλοφορούμε με μια ψευδαίσθηση, μια ψευδαίσθηση πως η προσωπική μας ιστορία έχει φτάσει στο τέλος της, πως μόλις γίναμε αυτοί που πάντα προοριζόμασταν να γίνουμε και θα είμαστε αυτοί για το υπόλοιπο της ζωής μας</span>.</p>
<p style="text-align: justify;">1:43 Θα σας δώσω μερικά στοιχεία για να στηρίξω αυτόν τον ισχυρισμό. Εδώ είναι μια μελέτη για την αλλαγή στις ατομικές αξίες των ανθρώπων με την πάροδο του χρόνου. Υπάρχουν τρεις αξίες. Εδώ τις έχουν όλοι, αλλά πιθανώς να ξέρετε πως καθώς μεγαλώνει κανείς, η ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις αξίες αλλάζει. Πώς γίνεται αυτό; Ρωτήσαμε χιλιάδες ανθρώπους. Ζητήσαμε από τους μισούς να προβλέψουν σε τι βαθμό θα άλλαζαν οι αξίες τους τα επόμενα 10 χρόνια, και από τους άλλους, ζητήσαμε να μας πουν πόσο είχαν αλλάξει οι αξίες τους τα περασμένα 10 χρόνια. Αυτό μας επέτρεψε να κάνουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση επειδή μπορέσαμε να συγκρίνουμε τις προβλέψεις ανθρώπων, ας πούμε 18 ετών, με αυτές ανθρώπων που ήταν 28, και να κάνουμε αυτού του είδους την ανάλυση σε όλες τις ηλικίες. Να τι ανακαλύψαμε.</p>
<p style="text-align: justify;">2:26 Κατ' αρχήν, έχετε δίκιο, η αλλαγή μειώνεται καθώς μεγαλώνουμε, αλλά κατά δεύτερον, κάνετε λάθος, επειδή δεν μειώνεται όσο νομίζουμε. Σε κάθε ηλικία, από τα 18 μέχρι τα 68 στον πίνακα δεδομένων μας, οι άνθρωποι υποτιμούν πολύ το πόσο θα αλλάξουν μέσα στην επόμενη 10ετία. Αυτό το ονομάζουμε ψευδαίσθηση του «τέλους της ιστορίας». Για να σας δώσω μια ιδέα του μεγέθους αυτής της επίδρασης, μπορείτε να ενώσετε αυτές τις δύο γραμμές, και βλέπετε πως οι 18χρονοι αναμένουν ν' αλλάξουν τόσο πολύ όσο στην πραγματικότητα αλλάζουν οι 50άρηδες. Δεν είναι μόνο οι αξίες. Είναι και πολλά άλλα.</p>
<p style="text-align: justify;">3:04 Για παράδειγμα, η προσωπικότητα. Πολλοί από εσάς γνωρίζετε πως τώρα οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται πως υπάρχουν πέντε βασικές διαστάσεις της προσωπικότητας: νεύρωση, δεκτικότητα σε νέες εμπειρίες, τερπνότητα, εξωστρέφεια και ευσυνειδησία. Ρωτήσαμε και πάλι τους ανθρώπους πόσο πολύ ανέμεναν ν' αλλάξουν στα επόμενα 10 χρόνια, και πόσο πολύ είχαν αλλάξει τα τελευταία 10 χρόνια, και αυτό που ανακαλύψαμε, - θα συνηθίσετε να βλέπετε αυτό το σχεδιάγραμμα- επειδή και πάλι, η συχνότητα της αλλαγής επιβραδύνεται καθώς μεγαλώνουμε, όμως σε κάθε ηλικία, οι άνθρωποι υποτιμούν πόσο πολύ θ' αλλάξουν οι προσωπικότητές τους μέσα στην επόμενη δεκαετία. Και δεν είναι μόνο τα εφήμερα πράγματα 3:43 όπως οι αξίες και η προσωπικότητα. Μπορείτε να ρωτήσετε τους ανθρώπους γι' αυτά που τους αρέσουν και αυτά που τους δυσαρεστούν, για τις βασικές τους προτιμήσεις. Για παράδειγμα, πώς λένε τον καλύτερό σου φίλο, ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος διακοπών, ποιο είναι το αγαπημένο σου χόμπι, ποια μουσική σου αρέσει; Οι άνθρωποι μπορούν να τα πουν αυτά. Ζητάμε από τους μισούς να μας πουν, «Νομίζεις πως θα αλλάξει αυτό στα επόμενα 10 χρόνια;» και οι μισοί να μας πουν, «Άλλαξε αυτό τα προηγούμενα 10 χρόνια;» Αυτό που ανακαλύπτουμε, το έχετε δει δύο φορές, και να' το πάλι: <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Οι άνθρωποι προβλέπουν πως τους φίλους που έχουν τώρα θα τους έχουν και σε 10 χρόνια, πως οι διακοπές που απολαμβάνουν τώρα είναι αυτές που θ’ απολαμβάνουν και σε 10 χρόνια, και παρ' όλα αυτά, οι άνθρωποι που είναι 10 χρόνια μεγαλύτεροι λένε, «Ε, ξέρεις, όλα αυτά άλλαξαν».</span></p>
<p style="text-align: justify;">4:26 Έχει τίποτα απ' όλα αυτά σημασία; Είναι απλώς μια λάθος πρόβλεψη χωρίς επιπτώσεις; Όχι, έχει σημασία και θα σας εξηγήσω γιατί. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Προκαλεί μεγάλη σύγχυση στο πώς παίρνουμε αποφάσεις.</span> Σκεφτείτε τώρα τον αγαπημένο σας μουσικό και τον αγαπημένο σας μουσικό πριν από 10 χρόνια. Βάζω τον δικό μου στην οθόνη για να σας βοηθήσω. Ζητήσαμε από τους ανθρώπους να προβλέψουν, να μας πουν πόσα χρήματα θα πλήρωναν εδώ και τώρα για να δουν τον τωρινό αγαπημένο τους μουσικό να παίζει σε συναυλία 10 χρόνια από τώρα, και κατά μέσο όρο, είπαν πως θα πλήρωναν 129 δολάρια γι' αυτό το εισιτήριο. Παρ' όλα αυτά, όταν τους ρωτήσαμε πόσο θα πλήρωναν για να δουν σήμερα σε συναυλία το άτομο που ήταν το αγαπημένο τους πριν από 10 χρόνια, είπαν μόνο 80 δολάρια. Σε έναν απόλυτα λογικό κόσμο, αυτοί οι αριθμοί θα έπρεπε να είναι ίδιοι, όμως <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">πληρώνουμε υπερβολικά πολλά για την ευκαιρία να ικανοποιήσουμε τις τρέχουσες προτιμήσεις μας επειδή υπερεκτιμούμε τη σταθερότητά τους</span>.</p>
<p style="text-align: justify;">5:23 Γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν είμαστε εντελώς σίγουροι, όμως μπορεί να έχει να κάνει με την ευκολία που έχουμε να θυμόμαστε έναντι της δυσκολίας του να φανταζόμαστε. <span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Οι περισσότεροι μπορούμε να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν πριν από 10 χρόνια, όμως δυσκολευόμαστε να φανταστούμε ποιοι θα γίνουμε, και εξαιτίας αυτού, νομίζουμε πως μάλλον αυτό δεν θα συμβεί.</span> Λυπάμαι. Όταν οι άνθρωποι λένε, «Δεν μπορώ να το φανταστώ αυτό»,</p>
<p style="text-align: justify;">5:46 συνήθως αναφέρονται στη δική τους έλλειψη φαντασίας και όχι ότι είναι απίθανο να συμβεί αυτό που περιγράφουν. Εν κατακλείδι, ο χρόνος είναι μια μεγάλη δύναμη. Μεταμορφώνει τις προτιμήσεις μας. Ανασχηματίζει τις αξίες μας. Αλλάζει τις προσωπικότητές μας. Φαίνεται πως εκτιμούμε αυτό το γεγονός, αλλά μόνο εκ των υστέρων. Μόνο όταν κοιτάμε πίσω συνειδητοποιούμε πόσα άλλαξαν μέσα σε μια δεκαετία. Είναι λες και για τους περισσότερους, το παρόν είναι ένας μαγικός χρόνος. Είναι ένας σταθμός στο χρονοδιάγραμμα. Είναι η στιγμή στην οποία επιτέλους γινόμαστε ο εαυτός μας. Οι άνθρωποι είναι έργα σε εξέλιξη που λανθασμένα νομίζουν πως έχουν τελειώσει. Ο άνθρωπος που είστε τώρα είναι παροδικός, 6:30 φευγαλέος και προσωρινός 6:33 όσο όλοι οι άνθρωποι που κάποτε ήσασταν. Η μόνη σταθερά στη ζωή μας είναι η αλλαγή. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<h2 style="text-align: center; height:14px; width:100%; background-color:#39a974"> </h2>
<a name="_Toc393446685"></a>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/f/fa/Stumbling_on_Happiness.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; margin-top: -7px; margin-bottom: -9px;" align="right" border="0">
<p style="text-align: justify;">Ο Daniel Gilbert (<a class="menuu" href="http://www.danielgilbert.com/" target="_blank">http://www.danielgilbert.com/</a>) το 2006 εξέδωσε το βασικό του έργο, ένα βιβλίο με τίτλο:</p>
<p style="text-align: center;"><span style="font-size:24px; line-height:28px; font-weight:bold;">«Stumbling on Happiness»</span></p>
<p style="text-align: center;"><span style="font-size:24px; line-height:28px; font-weight:bold;">«Σκοντάφτοντας στην Ευτυχία»</span></p>
<p style="text-align: justify;"> (<a class="menuu" href="http://www.randomhouse.com/kvpa/gilbert/index.html" target="_blank">http://www.randomhouse.com/</a></p>
<p style="text-align: justify;"> <a class="menuu" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Stumbling_on_Happiness" target="_blank">http://en.wikipedia.org/wiki/Stumbling_on_Happiness</a>)</p>
<p style="text-align: justify;"> Έχει μεταφραστεί σε 28 γλώσσες </p>
<p style="text-align: justify;"> 24 εβδομάδες στον κατάλογο για τα bestseller των New York Times </p>
<p style="text-align: justify;"> Το 2007 κέρδισε το βραβείο Royal Society General Book Prize για το καλύτερο εκλαϊκευμένο επιστημονικό βιβλίο της χρονιάς.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> Περιεχόμενα του βιβλίου:</p>
<p style="text-align: center;"> Part I Prospection</p>
<p style="text-align: justify;"> 1. Journey to Elsewhen</p>
<p style="text-align: center;"> Part II Subjectivity</p>
<p style="text-align: justify;"> 2. The View from in Here</p>
<p style="text-align: justify;"> 3. Outside Looking In</p>
<p style="text-align: center;"> Part III Realism</p>
<p style="text-align: justify;"> 4. In the Blind Spot of the Mind's Eye</p>
<p style="text-align: justify;"> 5. The Hound of Silence</p>
<p style="text-align: center;"> Part IV Presentism</p>
<p style="text-align: justify;"> 6. The Future Is Now</p>
<p style="text-align: justify;"> 7. Time Bombs</p>
<p style="text-align: center;"> Part V Rationalization</p>
<p style="text-align: justify;"> 8. Paradise Glossed</p>
<p style="text-align: justify;"> 9. Immume to Reality</p>
<p style="text-align: center;"> Part VI Corrigibility</p>
<p style="text-align: justify;"> 10. Once Bitten</p>
<p style="text-align: justify;"> 11. Reporting Live from Tomorrow</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: center;"><span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Τα κεφάλαια 2, 3, 6, 7 και 11 του βιβλίου στα αγγλικά σε μορφή pdf:</span></p>
<p style="text-align: center;"><a class="menuu" href="http://www.humanscience.org/docs/Gilbert%20(2006)%20Stumbling%20Towards%20Happiness.pdf" target="_blank">http://www.humanscience.org/</a></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: center;"><span style="font-size:20px; line-height:26px; font-weight:bold;">Ολόκληρο το βιβλίο στα αγγλικά σε μορφή epub μέσω Torrent:</span></p>
<p style="text-align: center;"> <a class="menuu" href="http://torcache.net/torrent/6D753CDF4ECE3AE3D9F8572DAAC16085AECB364F/%5Bkickass.to%5Dstumbling.on.happines.by.daniel.gilbert.epub.torrent" target="_blank">http://torcache.net/torrent/</a></p>
</br>
</br>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-2656750973483947792018-02-21T11:54:00.000+02:002020-02-21T11:55:26.217+02:00Geoff Mulgan: «Εισαγωγή στα Studio School»
<div id="menuu">
<div style="text-align: center; font-size:18px;">Κάποια παιδιά μαθαίνουν ακούγοντας, κάποια αλλά μαθαίνουν κάνοντας. Ο Τζεφ Μιούλγκαν κάνει μια εισαγωγή στα Στούντιο Σχολεία, ένα νέο είδος σχολείων στη Μεγάλη Βρετανία, στα οποία μαθητές οργανωμένοι σε μικρές ομάδες μαθαίνουν κάνοντας πρακτικές εργασίες της πραγματικής ζωής. Σύμφωνα με τον <a href="http://studioschoolstrust.org/studio-schools/map-current-schools" target="_blank">χάρτη</a> του Ιστότοπου των <a href="http://studioschoolstrust.org" target="_blank">Studio School</a>, υπάρχουν ήδη 24 Studio School, στη Μεγάλη Βρετανία, και πρόκειται να ιδρυθούν άλλα τρία.</div>
<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />Ομιλία του Geoff Mulgan (Τζεφ Μιουλγκαν) στο <a href="http://www.ted.com/talks/geoff_mulgan_a_short_intro_to_the_studio_school?language=el" target="_blank">TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)</a><br />με τίτλο: <br /><b>«Εισαγωγή στα Studio School»</b><br />Σεπτέμβριος 2011</p>
<p style="text-align: center;"><table width="560" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe src="https://embed.ted.com/talks/lang/el/geoff_mulgan_a_short_intro_to_the_studio_school" width="560" height="315" frameborder="0" scrolling="no" webkitAllowFullScreen mozallowfullscreen allowFullScreen></iframe></td></tr>
</table></p>
<p style="text-align: center; font-size:small;">Μετάφραση <a href="http://www.ted.com/profiles/269030" target="_blank">Dimitris Maleas</a></p>
<p style="text-align: center; font-size:small;">Επανεξέταση <a href="http://www.ted.com/profiles/767041" target="_blank">LLUKA BULLARI</a></p>
<p style="text-align: justify;">0:11</p>
<p style="text-align: justify;">Θα σας μιλήσω σήμερα για μια ιδέα. <big><b>Μια ιδέα για ένα νέο είδος σχολείου, που κάπως αλλάζει τα στερεότυπα για το τι είναι ένα σχολείο και πως λειτουργεί</b></big>. Και πιθανό, σύντομα να δείτε, ένα τέτοιο σχολείο σε κάποια κοντινή γειτονιά σας Πρόκειται για μια ιδέα που γεννήθηκε σε έναν οργανισμό που ονομάζεται Ίδρυμα Νεότητας, και ο οποίος για πολλές δεκαετίες, παρουσίασε πολλές καινοτομίες στην εκπαίδευση, όπως το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, τα ολοήμερα σχολεία, τα σχολεία για κοινωνικούς επιχειρηματίες, τα θερινά πανεπιστήμια και το Σχολείο των Πάντων.</p>
<p style="text-align: justify;">0:40</p>
<p style="text-align: justify;">Πέντε χρόνια πριν αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε ποια θα ήταν η πιο σημαντική καινοτομία που έπρεπε να γίνει στα σχολεία στην Μεγάλη Βρετανία. Και καταλήξαμε ότι <big><u>προτεραιότητα έπρεπε να δοθεί στην επίλυση δύο προβλημάτων</u></big>: </p>
<p style="text-align: justify;">Το ένα ήταν <big><b>ο μεγάλος αριθμός εφήβων που έβρισκαν το σχολείο βαρετό που απλά δεν τους άρεσε το σχολείο</b></big>, που δεν μπορούσαν να βρουν σχέση μεταξύ των πραγμάτων που μαθαίνουν στο σχολείο και της μελλοντικής δουλειάς τους. </p>
<p style="text-align: justify;">Το δεύτερο ήταν <big><b>οι εργοδότες που παραπονιόντουσαν ότι τα παιδιά που τελειώνουν το σχολείο δεν είναι έτοιμα για την αγορά εργασίας, δεν έχουν τη σωστή νοοτροπία και την εμπειρία που χρειάζεται</b></big>.</p>
<p style="text-align: justify;">1:06</p>
<p style="text-align: justify;">Και έτσι τολμήσαμε να ρωτήσουμε: <big><big><b>Τι είδους σχολείου θα ήθελαν οι έφηβοι προκειμένου να συμμετέχουν με λαχτάρα και όχι να το αποφεύγουν;</b></big></big> Ύστερα από εκατοντάδες συνεντεύξεις με εφήβους, δασκάλους, γονείς με εργοδότες και σε διάφορα σχολεία από την Παραγουάη μέχρι την Αυστραλία, και λαμβάνοντας υπόψη ευρήματα ερευνών, που έδειχναν την σημασία αυτού που ονομάζουμε μη γνωσιακές ικανότητες --τις ικανότητες της προσαρμοστικότητας, της έμπνευσης -- οι οποίες είναι το ίδιο σημαντικές με τις γνωσιακές ικανότητες -- τις τυπικές ακαδημαϊκές ικανότητες -- καταλήξαμε σε μια απάντηση, μια απλή απάντηση την οποία αποκαλέσαμε Στούντιο Σχολείο. Και την ονομάσαμε Στούντιο Σχολείο για να πάμε στην αρχική ιδέα της Αναγέννησης. όπου <big><b>η εργασία και η μάθηση είναι ενοποιημένες. Δουλεύεις μαθαίνοντας, και μαθαίνεις δουλεύοντας</b></big>. Ο σχεδιασμός μας είχε τα εξής χαρακτηριστικά.</p>
<p style="text-align: justify;">1:54</p>
<p style="text-align: justify;">Πρώτα από όλα θέλαμε μικρά σχολεία -- της τάξης των 300-400 μαθητών -- από 14 έως 19 ετών, και το κυριότερο, <big><b>το 80% των μαθημάτων να μην γίνεται σε αίθουσα διδασκαλίας</b></big>, αλλά μέσω πρακτικών εργασιών δουλεύοντας σαν ομάδα σε μια εταιρία, σε ένα μην κερδοσκοπικό οργανισμό και αλλού. Κάθε μαθητής θα έχει έναν καθοδηγητή, όπως και δασκάλους, και θα υπάρχει ωράριο όπως σε έναν εργασιακό περιβάλλον σε μια εταιρία. Και όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν <big><b>στα πλαίσια της δημόσιας εκπαίδευσης</b></big>, θα χρηματοδοτούνται από δημόσιους πόρους, αλλά θα λειτουργούν ανεξάρτητα. Και όλα αυτά <big><b>δίχως επιπλέον κόστος</b></big>, δίχως επιλογή, και <big><b>επιτρέποντας τους μαθητές μια πιθανή πορεία προς το Πανεπιστήμιο</b></big> ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς θα ήθελαν να κάνουν την δικά τους επιχείρηση ή να ακολουθήσουν κάποια χειρωνακτική εργασία. <big><big>Η βαθύτερη ιδέα ήταν ότι ένας μεγάλος αριθμός εφήβων μαθαίνει καλύτερα κάνοντας πράγματα, μαθαίνει καλύτερα μέσα σε ομάδες και μαθαίνει καλύτερα από πρακτικά, καθημερινά προβλήματα -- το εντελώς αντίθετο από αυτό που γίνεται στο συμβατικό σχολείο.</big></big></p>
<p style="text-align: justify;">2:50</p>
<p style="text-align: justify;">Φαινόταν καλή ιδέα, και έτσι προχωρήσαμε στο στάδιο του πρωτοτύπου. Το δοκιμάσαμε, πρώτα στο Λούτον -- το οποίο νομίζω ότι είναι γνωστό μόνο για το αεροδρόμιό του και στο Μπλάκπουλ -- διάσημο για τις παραλίες του και την χαλάρωση. Αυτό που βρήκαμε -- και να σημειωθεί ότι κάναμε αρκετά πράγματα λάθος και στη συνέχεια τα βελτιώσαμε -- ήταν ότι οι νέοι το αγάπησαν. Τους ενέπνευσε, τους φάνηκε πολύ πιο ενδιαφέρων από το κλασικό σχολείο. Και πιθανότατα το πιο σημαντικό, <big><b>δύο χρόνια αργότερα, όταν έδωσαν εξετάσεις, οι μαθητές που μαθήτευσαν σε αυτά τα δοκιμαστικά πεδία και οι οποίοι ανήκαν στους πιο αδύναμους μαθητές μεταπήδησαν στους πιο κάλους -- Και μάλιστα, πολλοί βρέθηκαν στους κορυφαίους με βάση τα GCSE που είναι το βαθμολογικό σύστημα της Βρετανίας</b></big>.</p>
<p style="text-align: justify;">3:34</p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι δεν αποτέλεσε έκπληξη, ότι πολλοί άνθρωποι πίστεψαν ότι κάτι καινούριο βρήκαμε. Ο υπουργός Παιδείας στο Λονδίνο αυτοαποκαλέστηκε "μεγάλος υποστηρικτής" του εγχειρήματος. Και πολλές επιχειρήσεις βρήκαν ότι κάτι καλό είχαμε βρει στα πλαίσια της καλύτερης προετοιμασίας των παιδιών για την αγορά εργασίας. Και πράγματι, ο πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου ο οποίος είναι τώρα πρόεδρος της ένωσης των Σχολείων Στούντιο και βοηθάει όχι μόνο διαμέσου μεγάλων εταιριών, αλλά και μικρών επιχειρήσεων σε όλη την χώρα.</p>
<p style="text-align: justify;">4:03</p>
<p style="text-align: justify;"><big><b>Ξεκινήσαμε με 2 σχολεία. Αυτή τη στιγμή έχουν αυξηθεί στα 10</b></big>. Και του χρόνου περιμένουμε να αυξηθούν στα 35 σε όλη την Αγγλία, και άλλες 40 περιοχές θέλουν να ιδρύσουν τα δικά τους σχολεία -- μια ραγδαία αύξηση της αρχικής ιδέας. Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός, ότι το όλο εγχείρημα προχώρησε <big><b>χωρίς καμιά δημοσιότητα από τα ΜΜΕ</b></big>. Προχώρησε δίχως σημαντικά χρηματικά κεφάλαια. Έγινε γνωστό από στόμα σε στόμα, μεταδόθηκε σαν ιός, μέσω των δασκάλων, των γονιών, των ανθρώπων που μετείχαν στην εκπαιδευτική διαδικασία. Και επεκτάθηκε εξαιτίας της δύναμης μιας ιδέας --και έτσι μια ιδέα, μια πολύ απλή ιδέα για την αλλαγή της εκπαίδευσης για την υιοθέτηση μεθόδων που ήταν στο περιθώριο της εκπαιδευτικής διαδικασίας όπως η δουλειά σε ομάδες, η ανάθεση πρακτικών εργασιών, τοποθετήθηκε στην καρδιά της εκπαίδευσης και όχι στις παρυφές της.</p>
<p style="text-align: justify;">4:55</p>
<p style="text-align: justify;">Σήμερα υπάρχει ένα νέο σύνολο σχολείων που θα λειτουργήσουν αυτό το φθινόπωρο. Αυτό βρίσκεται στο Γιορκσαϊρ και ελπίζω ό ανεψιός μου να το παρακολουθήσει. Και αυτό εστιάζει στις δημιουργική βιομηχανία και τα ΜΜΕ. Κάποιων άλλων σχολείων η θεματική περιοχή είναι η παροχή υπηρεσιών υγείας, άλλων ο τουρισμός, η μηχανική και πλήθος άλλων πεδίων.</p>
<p style="text-align: justify;">5:14</p>
<p style="text-align: justify;"><big><b>Πιστεύουμε ότι κάτι βρήκαμε. Σίγουρα δεν είναι ολοκληρωμένο ακόμα, αλλά πιστεύουμε ότι είναι μια ιδέα που μπορεί να αλλάξει τις ζωές χιλιάδων και πιθανά εκατομμυρίων εφήβων οι οποίοι δεν βρίσκουν ενδιαφέρον το σχολείο, και οι οποίοι δεν μπορούν να εμπνευστούν από αυτό</b></big>. <big><big><b>Δεν μοιάζουν σε εσάς που μπορούν να κάθονται σε μια καρέκλα και να ακούνε επί ώρες διαλέξεις</b></big></big>. Θέλουν να κάνουν πράγματα, να λερώσουν τα χέρια τους θέλουν εκπαίδευση για την πραγματική ζωή. Και η ελπίδα μου είναι ότι κάποιοι από εσάς στο κοινό πιθανό να μπορείτε να βοηθήσετε.</p>
<p style="text-align: justify;">5:44</p>
<p style="text-align: justify;">Νιώθουμε να είμαστε στην αρχή ενός ταξιδιού πειραματισμού και βελτίωσης για την μετατροπή της ιδέας του Σχολείου Στούντιο σε κάτι απτό, αλλά όχι σαν πανάκεια για κάθε παιδί, αλλά σαν μια λύση για πολλά παιδιά σε όλα τα μέρη του κόσμου. Και εύχομαι κάποιοι από εσάς να μας βοηθήσετε να το πετύχουμε.</p>
<p style="text-align: justify;">6:02</p>
<p style="text-align: justify;">Σας ευχαριστώ πολύ.</p>
</br>
<p style="text-align: right;">Πηγή: <a href="http://www.ted.com/talks/geoff_mulgan_a_short_intro_to_the_studio_school/transcript?language=el" target="_blank">http://www.ted.com</a></p>
</div>
</br>
</br>
bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-17435308065320760612018-02-20T21:33:00.000+02:002020-02-27T21:35:16.656+02:00Temple Grandin: «Ο κόσμος χρειάζεται όλων των ειδών τα μυαλά»<div style="text-align: center; font-size:18px;">Η Τεμπλ Γκράντιν, η οποία διαγνώστηκε με αυτισμό στα παιδικά της χρόνια, μιλά για το πώς λειτουργεί το μυαλό της και μοιράζεται μαζί μας την ικανότητά της να "σκέφτεται με εικόνες", κάτι που τη βοηθά στην επίλυση προβλημάτων, στα οποία οι νευροτυπικοί εγκέφαλοι πιθανώς να αποτύχουν. Τονίζει ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού: σκέφτονται με εικόνες, με μοτίβα, με λέξεις και με όλους τους τρόπους που ένα έξυπνο "σπασικλάκι" μπορεί.</div>
<div style="text-align: center; font-size:20px;">Ομιλία της Temple Grandin (Τεμπλ Γκράντιν) στο <a href="http://www.ted.com/talks/temple_grandin_the_world_needs_all_kinds_of_minds?language=el" target="_blank">TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)</a><br />με τίτλο: <br /><b>«Ο κόσμος χρειάζεται όλων των ειδών τα μυαλά»</b><br />Φεβρουάριος 2010</p><p style="text-align: center;"><table width="540" height="330" align="center" border="0"><tr><td height="330"><iframe src="https://embed-ssl.ted.com/talks/lang/el/temple_grandin_the_world_needs_all_kinds_of_minds.html" width="560" height="315" frameborder="0" scrolling="no" webkitAllowFullScreen mozallowfullscreen allowFullScreen></iframe></td></tr>
</table></div>
</br>
<p style="text-align: center; font-size:20px;"> <br />
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΥΠΟΤΙΤΛΩΝ</p>
<p style="text-align: justify;">Νομίζω ότι θα ξεκινήσω μιλώντας λιγάκι σχετικά με το τι ακριβώς είναι ο αυτισμός. Ο αυτισμός εκτείνεται σε ένα πολύ μεγάλο συνεχές και μπορεί να είναι από πολύ σοβαρός, όπου το παιδί δεν αποκτά ομιλία, μέχρι πολύ ελαφρύς, σε επίπεδο που το άτομο μπορεί να εξελιχθεί σε σπουδαίο επιστήμονα ή μηχανικό. Βασικά νιώθω σαν στο σπίτι μου εδώ. Επειδή υπάρχουν εδώ πολλά αυτιστικά γονίδια. Δεν θα είχατε καθόλου... (Χειροκρότημα)</p>
<a href="http://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 1.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 602- 1.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 602px;"></a><p style="text-align: justify;">Υπάρχει ένα συνεχές χαρακτηριστικών. Ποιο είναι το σημείο που ένας σπασίκλας μετατρέπεται σε άτομο με Άσπεργκερ, το οποίο είναι απλά ήπια μορφή αυτισμού; Θέλω να πω, ο Αϊνστάιν, ο Μότσαρτ και ο Τέσλα, θα είχαν πιθανότατα όλοι διαγνωστεί με αυτισμό σήμερα. Και ένα από τα πράγματα που στα αλήθεια πρόκειται να με απασχολήσει είναι το να βοηθήσω αυτά τα παιδιά να γίνουν οι εφευρέτες των επόμενων ενεργειακών ανακαλύψεων, τώρα, που ο Μπιλ Γκέιτς μίλησε σχετικά σήμερα το πρωί.</p>
<p style="text-align: justify;">Εντάξει. Τώρα, αν θέλετε να καταλάβετε τον αυτισμό, τα ζώα. Και θέλω να σας μιλήσω τώρα για διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Θα πρέπει να ξεχάσετε τη λεκτική γλώσσα. Εγώ σκέφτομαι με εικόνες. Δεν σκέφτομαι με λέξεις. Τώρα, το βασικό για το αυτιστικό μυαλό είναι ότι επικεντρώνεται στις λεπτομέρειες. Εντάξει, αυτό είναι ένα τεστ στο όποιο πρέπει να διαλέξετε είτε τα μεγάλα, είτε τα μικρά γράμματα. Και το αυτιστικό μυαλό διαλέγει γρηγορότερα τα μικρά γράμματα.</p>
<p style="text-align: justify;">Και το θέμα είναι ότι το φυσιολογικό μυαλό αγνοεί τις λεπτομέρειες. Ας πούμε, οι λεπτομέρειες είναι πολύ σημαντικές στο χτίσιμο μιας γέφυρας, επειδή αν αγνοήσεις τις λεπτομέρειες θα γκρεμιστεί. Μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες μου για πολλές σημερινές πολιτικές είναι το ότι τα πράγματα αποκτούν πολύ αφηρημένη διάσταση. Οι άνθρωποι απομακρύνονται από το να κάνουν χειρωνακτικές δραστηριότητες. Αλήθεια με ανησυχεί το ότι πολλά σχολεία έχουν σταματήσει τα μαθήματα χειροτεχνίας, επειδή τα καλλιτεχνικά, και άλλα τέτοια μαθήματα ήταν εκείνα στα οποία αρίστευα.</p>
<p style="text-align: justify;">Εντάξει, στη δουλειά μου με τα βοοειδή παρατήρησα ότι πολλά μικρά πράγματα που οι περισσότεροι δεν προσέχουν μπορούσαν να κάνουν τα ζώα να φοβηθούν. Για παράδειγμα το ανέμισμα αυτής της σημαίας, ακριβώς μπροστά στο κτηνιατρείο. Αυτό το εκτροφείο μπορούσε να γκρεμίσει όλη την κτηνιατρική εγκατάσταση. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να κουνηθεί η σημαία. Γρήγορες κινήσεις, αντιθέσεις. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 που ξεκίνησα, πήγα κατευθείαν στα κλουβιά των ζώων για να δω τι έβλεπαν. Οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι αυτό ήταν τρελό. Ένα παλτό σε ένα φράχτη θα τα έκανε να φοβηθούν. Οι σκιές θα τα έκαναν να φοβηθούν, ένας σωλήνας στο πάτωμα. Οι άνθρωποι δεν πρόσεχαν αυτά τα πράγματα, μία αλυσίδα να κρέμεται, και όλο αυτό απεικονίζεται πολύ πολύ ωραία στην ταινία.</p>
<a href="http://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 2.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 602- 2.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 602px;"></a><p style="text-align: justify;">Βασικά αυτό που αγάπησα στην ταινία είναι το πώς αντέγραψαν όλα μου τα έργα. Αυτή είναι η πλευρά του σπασίκλα. Ακόμη και οι ζωγραφιές μου πρωταγωνιστούν στην ταινία. Και βασικά η ταινία λέγεται Τεμπλ Γκράντιν, και όχι Το Να Σκέφτεσαι Με Εικόνες.</p>
<p style="text-align: justify;">Οπότε, πώς είναι να σκέφτεσαι με εικόνες; Είναι κυριολεκτικά σαν να βλέπεις ταινίες μες στο κεφάλι σου. Το μυαλό μου δουλεύει όπως το Google για τις εικόνες. Όταν ήμουν παιδί δεν ήξερα ότι η σκέψη μου διέφερε. Νόμιζα ότι όλοι σκέφτονταν με εικόνες. Και μετά, όταν ετοίμαζα το βιβλίο μου "Το να σκέφτεσαι με εικόνες", άρχισα να παίρνω συνεντεύξεις από ανθρώπους για το πώς σκέφτονται. Σοκαρίστηκα ανακαλύπτοντας ότι ο τρόπος σκέψης μου ήταν αρκετά διαφορετικός. Ας πούμε αν πω "Σκεφτείτε ένα καμπαναριό" οι περισσότεροι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται σαν μία γενική ιδέα. Τώρα, μπορεί αυτό να μην ισχύει για την συγκεκριμένη αίθουσα, αλλά θα ισχύε σε πολλούς διαφορετικούς χώρους. Εγώ βλέπω μόνο συγκεκριμένες εικόνες. Ξεπροβάλλουν στη μνήμη μου, όπως το Google για τις εικόνες. Και στην ταινία έχουν βάλει μια φοβερή σκηνή, στην οποία ακούγεται η λέξη "παπούτσι", και μια στοίβα από παπούτσια των δεκαετιών του '50 και του '60 ξεπροβάλλει στη φαντασία μου.</p>
<p style="text-align: justify;">Εντάξει, εκεί είναι η εκκλησία των παιδικών μου χρόνων. Είναι συγκεκριμένη. Ακόμα μία, η Φορτ Κόλλινς. Εντάξει, τι θα λέγατε για μερικές διάσημες; Και απλά με κάποιο τρόπο εμφανίζονται, κάπως έτσι. Απλά πολύ γρήγορα, όπως οι εικόνες στο Google. Ξεπροβάλλουν μία-μία. Και μετά σκέφτομαι, εντάξει, μπορεί να έχουμε χιόνι, ή μια καταιγίδα, και μπορώ να τις κρατήσω εκεί και να τις μετατρέψω σε βίντεο.</p>
<p style="text-align: justify;">Τώρα, η σκέψη μέσω εικόνων αποτέλεσε απίστευτο προσόν στην δουλειά μου ως σχεδιάστρια εγκαταστάσεων για βοοειδή. Και έχω δουλέψει πολύ σκληρά για τη βελτίωση της αντιμετώπισης των βοοειδών στα σφαγεία. Δεν πρόκειται να σας δείξω τίποτα αηδιαστικές διαφάνειες με σφαγές. Τα έχω ανεβάσει όλα αυτά στο Youtube αν θέλετε να τα δείτε. Αλλά ένα από τα πράγματα που μπορούσα να κάνω ως σχεδιάστρια ήταν ότι δοκίμαζα μέρος του εξοπλισμού μες στο ίδιο μου το μυαλό, σαν ένα υπολογιστικό σύστημα εικονικής πραγματικότητας. Αυτή είναι μία εναέρια λήψη της ανοικοδόμησης ενός από τα έργα μου που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία. Εκείνο ήταν τόσο απίστευτα τέλειο. Πολλοί άνθρωποι με Άσπεργκερ και αυτισμό δουλεύουν επίσης στα πλατό της ταινίας. (Γέλια) Αλλά ένα από τα πράγματα που πραγματικά με ανησυχεί είναι το πού οδεύει η νεότερη εκδοχή εκείνων των παιδιών σήμερα. Δεν καταλήγουν στη Σίλικον Βάλεϊ, εκεί που ανήκουν. (Γέλια) (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">Τώρα, ένα από τα πράγματα που έμαθα από πολύ μικρή, καθώς δεν ήμουν πολύ κοινωνική, είναι το ότι έπρεπε να πουλήσω τη δουλειά μου και όχι τον εαυτό μου. Και ο τρόπος που πουλούσα τις δουλειές μου με τα ζωντανά ήταν το ότι παρουσίαζα τις ζωγραφιές μου, εικόνες πραγμάτων. Κάτι άλλο που με βοήθησε, ως μικρό παιδί, είναι ότι, φίλε μου, στη δεκαετία του '50 μάθαινες τρόπους. Μάθαινες ότι δε μπορείς να τραβάς το εμπόρευμα από τα ράφια του μαγαζιού και να το ρίχνεις τριγύρω.</p>
<a href="http://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 3.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 602- 3.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 602px;"></a><p style="text-align: justify;">Τώρα, όταν τα παιδιά φτάνουν στη 'Γ ή 'Δ Δημοτικού, μπορεί να δεις ότι το τάδε παιδί πρόκειται να σκέφτεται με εικόνες, ζωγραφίζοντας σε προοπτική. Τώρα, θέλω να τονίσω πως δεν είναι απαραίτητο ότι όλα τα αυτιστικά παιδιά θα σκέφτονται με εικόνες. Eίχα κάνει αυτή την τομογραφία εγκεφάλου πριν κάμποσα χρόνια, και συνήθιζα να αστειεύομαι λέγοντας ότι έχω μια γιγαντιαία διαδικτυακή γραμμή που πηγαίνει βαθιά στον οπτικό μου φλοιό. Αυτή είναι η απεικόνιση του τανυστή διάχυσης. Αυτή η μεγάλη διαδικτυακή γραμμή μου είναι διπλάσια από αυτή της εικόνας ελέγχου. Οι κόκκινες γραμμές εκεί είμαι εγώ, και οι μπλε γραμμές είναι ο συγκριτικός έλεγχος φύλου και ηλικίας. Εδώ έχω μια γιγάντια γραμμή, ενώ η γραμμή ελέγχου, η μπλε, είναι πολύ μικρή.</p>
<p style="text-align: justify;">Μέρος των τρεχουσών ερευνών δείχνει ότι άνθρωποι στο φάσμα του αυτισμού σκέφτονται μέσω του πρωτοταγή οπτικού φλοιού. Τώρα, το θέμα είναι ότι όποιος σκέφτεται με εικόνες, αντιστοιχεί σε ένα μόνο είδος εγκεφάλου. Βλέπετε, το αυτιστικό μυαλό τείνει να εξειδικεύεται. Καλό σε ένα πράγμα, κακό σε κάτι άλλο. Εγώ δεν ήμουν καλή στην άλγεβρα. Και δεν μου επέτρεψαν ποτέ να επιλέξω γεωμετρία ή τριγωνομετρία. Τεράστιο λάθος. Βλέπω πολλά παιδιά που χρειάζεται να αφήσουν την άλγεβρα, και να ασχοληθούν κατευθείαν με γεωμετρία και τριγωνομετρία.</p>
<p style="text-align: justify;">Τώρα, άλλο είδος μυαλού είναι αυτό που σκέφτεται με μοτίβα. Πιο αφηρημένες έννοιες. Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται οι μηχανικοί σας, οι προγραμματιστές. Τώρα, αυτή είναι σκέψη με μοτίβα. Αυτό το αλογάκι της Παναγίας έχει φτιαχτεί από ένα μονό φύλλο χαρτί, χωρίς σελοτέιπ ή ψαλίδι. Και εκεί στο πίσω μέρος είναι το μοτίβο του διπλώματός του. Εδώ είναι τα είδη σκέψης, Σκέψη με ρεαλιστικές φωτογραφίες, όπως η δική μου. Σκέψη με μοτίβα, μουσικά και μαθηματικά μυαλά. Άτομα που σκέφτονται έτσι πολλές φορές έχουν προβλήματα στην ανάγνωση. Μπορεί κανείς να συναντήσει τέτοιου είδους προβλήματα και σε δυσλεξικά παιδιά. Θα δείτε αυτά τα διαφορετικά είδη μυαλών. Και μετά υπάρχει και ένα γλωσσικό μυαλό. Αυτοί ξέρουν τα πάντα για τα πάντα.</p>
<p style="text-align: justify;">Τώρα, ένα ακόμη θέμα αποτελούν τα αισθητηριακά ζητήματα. Ήμουν ιδιαίτερα ανήσυχη που έπρεπε να βάλω αυτό το εξάρτημα στο πρόσωπό μου. Και ήρθα μισή ώρα νωρίτερα μόνο και μόνο για να το βάλω από πριν και να το συνηθίσω για λίγο. Και το λύγισαν έτσι ώστε να μην ενοχλεί το σαγόνι μου. Αλλά το αισθητηριακό αποτελεί ζήτημα. Κάποια παιδιά ενοχλούνται από τις λάμπες φθορισμού, ενώ άλλα έχουν προβλήματα λόγω ακουστικής ευαισθησίας. Ξέρετε, υπάρχει ποικιλία σε αυτά.</p>
<a href="http://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 4.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 602- 4.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 602px;"></a><p style="text-align: justify;">Βασικά η σκέψη μέσω εικόνων με έκανε πολύ διορατική ως προς το μυαλό των ζώων. Επειδή, αν το σκεφτείτε, τα ζώα σκέφτονται με αισθητηριακό τρόπο, όχι λεκτικό. Σκέφτονται με εικόνες. Σκέφτονται με ήχους και μυρωδιές. Σκεφτείτε πόσες πληροφορίες υπάρχουν εκεί, στον τοπικό πυροσβεστικό κρουνό. Ξέρει ποιοι ήταν εκεί, πότε ήταν εκεί, αν ήταν φίλοι ή εχθροί, αν υπάρχει εκεί κοντά κάποια με την οποία μπορεί να ζευγαρώσει. Υπάρχει ένα τόνος πληροφοριών σ' αυτόν τον πυροσβεστικό κρουνό. Και είναι όλες πολύ λεπτομερείς. Η παρατήρηση όλων αυτών των λεπτομερειών με έκανε πολύ διορατική με τα ζώα.</p>
<p style="text-align: justify;">Τώρα, τα μυαλά των ζώων, όπως και το δικό μου, κατηγοριοποιούν τις πληροφορίες αισθητηριακής φύσης. Ένας άνθρωπος πάνω σε ένα άλογο και ένας άνθρωπος που στέκεται στη γη γίνονται αντιληπτοί σαν δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Ένα άλογο που έχει υποστεί κακοποίηση από τον αναβάτη δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με τον κτηνίατρο και τον πεταλωτή, αλλά είναι αδύνατον να το ιππεύσει κανείς. Ένα άλλο άλογο, που πιθανώς να το έχει χτυπήσει ο πεταλωτής και που δεν θα μπορεί να λειτουργήσει στο έδαφος, με τον κτηνίατρο, μπορεί παρόλα αυτά να ιππευθεί. Τα βοοειδή λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο. Ένας άνθρωπος που ιππεύει κι ένας που στέκεται στη γη είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Βλέπετε, είναι μια διαφορετική εικόνα. Βλέπετε, θέλω απλά να σκεφτείτε πόσο συγκεκριμένο είναι αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">Τώρα, όσον αφορά την ικανότητα της κατηγοριοποίησης, βλέπω ότι πολλοί άνθρωποι δεν είναι πολύ καλοί σε αυτό. Όταν λύνω προβλήματα με τον εξοπλισμό ή προβλήματα σε ένα σφαγείο, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να ξεκαθαρίσουν "Υπάρχει πρόβλημα με την εκπαίδευση του προσωπικού; Ή μήπως συμβαίνει κάτι με τον εξοπλισμό"; Με άλλα λόγια, πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να διαχωρίσουν ένα πρόβλημα που σχετίζεται με τον εξοπλισμό, από ένα πρόβλημα που σχετίζεται με τον ανθρώπινο παράγοντα. Πολλοί έχουν πρόβλημα με αυτό. Τώρα, ας πούμε ότι διαπιστώνω ότι είναι πρόβλημα του εξοπλισμού. Είναι μικρό πρόβλημα που επιλύεται εύκολα; Ή είναι όλος σχεδιασμός του συστήματος λανθασμένος; Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να το διαπιστώσουν αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">Ας σκεφτούμε κάτι σαν, ξέρετε, την επίλυση προβλημάτων για την δημιουργία ασφαλέστερων αερογραμμών. Ναι, έχω κάνει εκατομμύρια μίλια πετώντας. Χρησιμοποιώ πολύ το αεροπλάνο και αν δούλευα στο FFA, τι θα ήταν εκείνο που θα παρατηρούσα άμεσα; Θα ήταν οι ουρές των αεροπλάνων. Ξέρετε, σε πέντε θανάσιμα αεροπορικά δυστυχήματα των τελευταίων 20 χρόνων, με κάποιο τρόπο είτε ξεκόλλησε η ουρά, είτε κάποια εξαρτήματα που βρίσκονταν μέσα της έσπασαν. Είναι οι ουρές, απλά και ξεκάθαρα. Και μαντέψτε: όταν οι πιλότοι περπατούν μέσα στο αεροπλάνο, δεν μπορούν να δουν τι συμβαίνει μέσα στην ουρά. Ξέρετε, τώρα, καθώς το σκέφτομαι, τσεκάρω όλες εκείνες τις συγκεκριμένες πληροφορίες. Είναι συγκεκριμένες. Βλέπετε, ο τρόπος σκέψης μου εστιάζει στη λεπτομέρεια. Παίρνω όλα τα κομματάκια και τα ενώνω όπως στα παζλ.</p>
<a href="http://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 5.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 602- 5.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 602px;"></a><p style="text-align: justify;">Τώρα, εδώ είναι ένα άλογο που φοβόταν υπερβολικά τα μαύρα καουμπόικα καπέλα. Είχε κακοποιηθεί από κάποιον που φορούσε ένα τέτοιο. Δεν φοβόταν καθόλου ας πούμε τα άσπρα καουμπόικα καπέλα. Τώρα, το θέμα είναι ότι ο κόσμος θα χρειαστεί τη συνεργασία όλων των διαφορετικών ειδών μυαλών. Πρέπει να προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε όλα αυτά τα μυαλά. Και ένα από τα πράγματα που πραγματικά με νευριάζουν καθώς ταξιδεύω και παρευρίσκομαι σε συναντήσεις για τον αυτισμό, είναι που βλέπω πολλά έξυπνα σπασικλάκια, τα οποία απλά δεν είναι πολύ κοινωνικά. Κανείς δεν προσπαθεί να αναπτύξει το ενδιαφέρον τους για κάτι όπως η επιστήμη.</p>
<p style="text-align: justify;">Κι αυτό φέρνει στην επιφάνεια την περίπτωση του καθηγητή μου. Ο καθηγητής της φυσικο-χημείας παρουσιάζεται πολύ όμορφα στην ταινία. Δεν ήμουν καλή μαθήτρια. Στα χρόνια του λυκείου απλά δεν ενδιαφερόμουν για τη μελέτη, μέχρι που παρακολούθησα τα μαθήματα του κ. Κάρλοκ. Ονομάζεται Δρ. Κάρλοκ στην ταινία. Με προκάλεσε να ανακαλύψω πώς λειτουργεί ένα δωμάτιο οπτικών παραισθήσεων. Όλο αυτό δείχνει τη σημασία του να δείξεις στα παιδιά ενδιαφέροντα πράγματα. Ξέρετε, ένα από αυτά που νομίζω ότι θα μπορούσε να κάνει το TED είναι να διαδώσει στα σχολεία πόσο καλές ομιλίες υπάρχουν στο TED. Και υπάρχουν καλά πράγματα όλων των ειδών στο διαδίκτυο για να ενεργοποιηθούν αυτά τα παιδιά. Επειδή βλέπω πολλά από αυτά τα σπασικλάκια και τους δασκάλους στα κεντροδυτικά και άλλα μέρη της χώρας, να μην ξέρουν τι να κάνουν με αυτά τα παιδιά όταν ξεφεύγει κανείς από αυτές τα τεχνολογικές περιοχές. Δεν ακολουθούν το σωστό δρόμο.</p>
<p style="text-align: justify;">Το θέμα είναι ότι μπορεί κανείς να κάνει ένα μυαλό να γίνει περισσότερο σκεπτόμενο και γνωστικό. Ή το μυαλό σας μπορεί να προγραμματιστεί να γίνει πιο κοινωνικό. Αυτό που ορισμένες έρευνες πάνω στον αυτισμό έχουν δείξει είναι ότι μπορεί να υπάρχει καλύτερη καλωδίωση εδώ, στα πραγματικά ιδιοφυή μυαλά, αλλά χάνουμε παράλληλα εδώ κάποια κυκλώματα που αφορούν την κοινωνικότητα. Είναι σαν να υπάρχει μία τράμπα μεταξύ σκέψης και κοινωνικότητας. Μπορεί σε κάποιο επίπεδο να γίνει τόσο σοβαρή, σε σημείο που ένας άνθρωπος να μην μπορεί να επικοινωνήσει γλωσσικά. Στο φυσιολογικό ανθρώπινο μυαλό η γλώσσα επικαλύπτει τον οπτικό τρόπο σκέψης που μοιραζόμαστε με τα ζώα.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτή είναι η δουλειά του Δρ. Μπρους Μίλερ, ο οποίος μελέτησε ασθενείς με Αλτσχάιμερ που είχαν άνοια του μετωπιαίου κροταφικού λοβού, και εξάλειψε τα γλωσσικά μέρη του εγκεφάλου. Αυτό το έργο τέχνης δημιουργήθηκε από κάποιον ο οποίος τοποθετούσε στερεοφωνικά σε αυτοκίνητα. Τώρα, ο Βαν Γκογκ δεν ξέρει τίποτα πάνω στη φυσική, αλλά νομίζω πως είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι έχει γίνει κάποια δουλειά που δείχνει ότι αυτό το στροβιλίζον μοτίβο σε αυτόν το πίνακα ακολούθησε ένα στατιστικό μοντέλο της στροβιλώδους ροής. Όλο αυτό αναδεικνύει την ενδιαφέρουσα ιδέα σύμφωνα με την οποία κάποια μαθηματικά μοτίβα πιθανώς να ενυπάρχουν στο μυαλό μας.</p>
<a href="http://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 6.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 602- 6.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 602px;"></a><p style="text-align: justify;">Τα στοιχεία από την υπολογιστική μηχανή αναζήτησης Wolfram για τα οποία κρατούσα σημειώσεις και κατέγραφα όλες τις λέξεις κλειδιά που μπορούσα να χρησιμοποιήσω, το έκανα επειδή θεωρώ ότι όλα αυτά θα προστεθούν στις διαλέξεις μου σχετικά με τον αυτισμό. Θα πρέπει να δείξουμε σε αυτά τα παιδιά ενδιαφέροντα πράγματα. Έχουν καταργήσει τα μαθήματα μηχανικής αυτοκινήτου, όπως και τα μαθήματα σχεδίου και καλλιτεχνικών. Εννοώ, τα καλλιτεχνικά ήταν το αγαπημένο μου μάθημα.</p>
<p style="text-align: justify;">Πρέπει να σκεφτούμε όλα αυτά τα διαφορετικά είδη μυαλών και οπωσδήποτε πρέπει να δουλέψουμε μαζί τους επειδή σίγουρα θα χρειαστούμε στο μέλλον αυτό το είδος των ανθρώπων. Ας μιλήσουμε τώρα για το επαγγελματικό ζήτημα. Εντάξει, ο φυσικο-χημικός μου με έκανε να διαβάζω επειδή δεν ήμουν καλή μαθήτρια και δεν ήθελα να διαβάζω. Αλλά ξέρετε κάτι; Αποκτούσα εργασιακή εμπειρία. Βλέπω πολλά από αυτά τα έξυπνα παιδιά να μην έχουν μάθει βασικά πράγματα όπως το να είναι στην ώρα τους. Εγώ το έμαθα όταν ήμουν οχτώ χρονών. Επίσης έμαθα πολύ μικρή καλούς τρόπους για τα κυριακάτικα πάρτι της γιαγιάς. Και στα 13 μου βρήκα μια δουλειά σε ένα ραφείο όπου σιδέρωνα ρούχα. Όταν ήμουν στο κολέγιο έκανα πρακτική. Κατασκεύαζα πράγματα. Επίσης έπρεπε να μάθω να γράφω εργασίες.</p>
<p style="text-align: justify;">Ξέρετε, το μόνο που ήθελα να κάνω όταν ήμουν μικρή ήταν να ζωγραφίζω άλογα. Η μητέρα μου είπε, "Λοιπόν, ας ζωγραφίσουμε κάτι διαφορετικό". Αυτά τα παιδιά πρέπει να μάθουν να κάνουν και άλλα πράγματα. Ας πούμε πώς ένα παιδί παίζει συνέχεια με τουβλάκια. Ας το προτρέψουμε να χτίσει κάτι διαφορετικό. Το ζήτημα του αυτιστικού μυαλού είναι ότι συχνά παθαίνει εμμονή με κάτι. Οπότε αν ένα παιδί αγαπά τα αυτοκινητάκια μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε σαν βοήθημα για τα μαθηματικά. Ας πούμε πόση ώρα χρειάζεται το τάδε αυτοκινητάκι να διανύσει μια συγκεκριμένη απόσταση. Με άλλα λόγια, το να χρησιμοποιήσουμε την εμμονή του παιδιού για την κινητοποίησή του είναι ένα από τα πράγματα που χρειάζεται να κάνουμε. Αλήθεια αγανακτώ όταν αυτοί, ξέρετε, οι δάσκαλοι, ιδιαίτερα σε άλλες περιοχές της χώρας, δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτά τα έξυπνα παιδιά. Αλήθεια τρελαίνομαι με αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">Τι μπορούν να κάνουν όσοι έχουν οπτικό τρόπο σκέψης όταν μεγαλώσουν; Μπορούν να ασχοληθούν με τη γραφιστική, με όλα όσα έχουν να κάνουν με υπολογιστές, με φωτογραφία, με βιομηχανικό σχέδιο. Όσοι σκέφτονται με μοτίβα, είναι αυτοί που θα γίνουν οι μαθηματικοί σας, οι μηχανικοί λογισμικού, οι προγραμματιστές σας, όλα εκείνα τα επαγγέλματα. Και μετά έχουμε τα μυαλά με γλωσσικό τρόπο σκέψης. Γίνονται καλοί δημοσιογράφοι. Γίνονται επίσης πολύ καλοί θεατρικοί ηθοποιοί. Επειδή, το ζήτημα είναι ότι ως αυτιστική, έπρεπε να μάθω κοινωνικές δεξιότητες σαν να έπαιζα θέατρο. Είναι κάτι που απλά, πρέπει να το μάθεις.</p>
<p style="text-align: justify;">Και χρειάζεται να δουλεύουμε με αυτούς τους μαθητές, κάτι που οδηγεί στην ανάδειξη μεντόρων. Ξέρετε, ο φυσικο-χημικός μου δεν ήταν πιστοποιημένος δάσκαλος. Ήταν επιστήμονας της NASA. Τώρα, κάτι που συμβαίνει σε κάποιες πολιτείες είναι ότι αν έχεις πτυχίο στη βιολογία ή τη χημεία μπορείς να έρθεις στο σχολείο και να διδάξεις τα συγκεκριμένα μαθήματα. Χρειάζεται να το κάνουμε αυτό, επειδή αυτό που παρατηρώ είναι ότι οι καλοί δάσκαλοι, για πολλά από αυτά τα παιδιά, βρίσκονται έξω, στα κοινοτικά κολέγια. Θα πρέπει να παίρνουμε κάποιους από αυτούς τους καλούς δασκάλους στα λύκεια.</p>
<a href="http://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 7.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 602- 7.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 602px;"></a><p style="text-align: justify;">Κάτι άλλο που μπορεί να αποδειχτεί πολύ πολύ επιτυχημένο είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν αποσυρθεί από τη βιομηχανία υπολογιστών που μπορούν να διδάξουν το παιδί σας. Και δεν έχει σημασία αν η ύλη που θα το διδάξουν είναι παλιότερων εποχών επειδή το ζήτημα είναι να ανάψετε τη σπίθα. Ενεργοποιείτε τα παιδιά, κι από εκείνη τη στιγμή αρχίζουν να μαθαίνουν καινούρια πράγματα. Οι μέντορες είναι απλά απαραίτητοι. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά το τι έκανε για μένα ο φυσικο-χημικός μου. Πρέπει να τα διδάσκουμε και να τα προσλαμβάνουμε.</p>
<p style="text-align: justify;">Αν τα πάρετε για πρακτική στις εταιρείες σας, έχετε υπόψιν ότι σε αυτιστικά μυαλά ή μυαλά με Άσπεργκερ θα πρέπει να αναθέτετε συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Μην πείτε απλά "Σχεδιάστε ένα νέο λογισμικό". Θα πρέπει να τους δίνετε πολύ πιο συγκεκριμένες πληροφορίες. "Λοιπόν, σχεδιάζουμε ένα λογισμικό για ένα τηλέφωνο και πρέπει να κάνει κάτι συγκεκριμένο, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο τόση χωρητικότητα". Τόσο συγκεκριμένοι πρέπει να είστε.</p>
<p style="text-align: justify;">Λοιπόν, αυτό είναι το τέλος της ομιλίας μου, Θέλω απλά να σας ευχαριστήσω όλους για την παρουσία σας. Ήταν υπέροχο να είμαι εδώ.</p>
<p style="text-align: justify;">(Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">Α, έχετε μια ερώτηση για μένα; Εντάξει. (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">Κρις Άντερσον: Σας ευχαριστώ πολύ για όλο αυτό. Ξέρετε, κάποτε γράψατε -- μου αρέσουν αυτά τα λόγια σας, "Αν, ως δια μαγείας, ο αυτισμός είχε εξαφανιστεί από προσώπου Γης, τότε οι άνθρωποι θα κοινωνικοποιούνταν ακόμα μπροστά από μια φωτιά στην είσοδο μιας σπηλιάς".</p>
<p style="text-align: justify;">Τεμπλ Γκράντιν: Ποιος νομίζετε ότι έφτιαξε τους πρώτους χειροπελέκεις; Ο τύπος με το Άσπεργκερ. Κι αν ξεφορτωνόσασταν όλα τα γονίδια του αυτισμού αφενός δεν θα υπήρχε πια η Σίλικον Βάλεϊ, αφετέρου δεν θα επιλυόταν η ενεργειακή κρίση. (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">Κ.Α.: Θα ήθελα να σου κάνω μερικές ακόμη ερωτήσεις. Αν θεωρείς ότι κάποιες από αυτές δεν είναι οι πλέον κατάλληλες απλά πες "Επόμενη ερώτηση". Αλλά αν βρίσκεται κάποιος εδώ που είτε έχει ένα αυτιστικό παιδί είτε ξέρει κάποιο αυτιστικό παιδί κι αισθάνεται κάπως αποκομμένος από αυτό, τι συμβουλή θα του έδινες;</p>
<a href="http://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 8.jpg" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://romanity.org/b/dip/im/0 left right paideia 602- 8.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -8px; margin-bottom: -9px; width: 602px;"></a><p style="text-align: justify;">Τ.Γ.: Λοιπόν, καταρχάς πρέπει κανείς να κοιτάξει την ηλικία. Αν έχεις ένα παιδί δύο, τριών ή τεσσάρων ετών, ξέρεις, χωρίς ομιλία, χωρίς κοινωνική αλληλεπίδραση, δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά, μην καθυστερείς, θα χρειαστείς τουλάχιστον 20 ώρες την εβδομάδα διδασκαλίας ενός προς έναν. Ξέρετε, το ζήτημα είναι ότι ο αυτισμός εμφανίζεται σε διαφορετικές διαβαθμίσεις. Περίπου τα μισά από τα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα δεν πρόκειται να μάθουν να μιλούν, ούτε θα μπορέσουν να δουλέψουν στη Σίλικον Βάλεϊ, δεν θα είναι λογικό να το κάνουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Αλλά όταν μιλάμε για τα έξυπνα σπασικλάκια που έχουν κάποια αυτιστικά στοιχεία, εκεί είναι που πρέπει να τα βοηθήσεις να ενεργοποιηθούν δίνοντάς τους να κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Έμαθα να αλληλεπιδρώ κοινωνικά μέσω του μοιράσματος των ενδιαφερόντων μου. Έκανα ιππασία με άλλα παιδιά. Έφτιαχνα μικρούς πυραύλους με άλλα παιδιά, συμμετείχα σε ηλεκτρονικά εργαστήρια με άλλα παιδιά, κάτι που στη δεκαετία του '60 σήμαινε να κολλάς καθρέφτες με μεμβράνες από καουτσούκ πάνω σε ένα ηχείο για να εμφανιστεί ένα φως. Αυτό ήταν σαν, το θεωρούσαμε σούπερ τέλειο.</p>
<p style="text-align: justify;">Κ.Α.: Είναι μη ρεαλιστικό για αυτούς να ελπίζουν ή να σκέφτονται ότι εκείνο το παιδί τους αγαπάει, όπως μερικοί, οι περισσότεροι, εύχονται.</p>
<p style="text-align: justify;">Τ.Γ.: Λοιπόν άκου τι θα σου πω: Το παιδί αυτό είναι πιστό. Κι αν το σπίτι σου καίγεται θα έρθει να σε βγάλει έξω.</p>
<p style="text-align: justify;">Κ.Α.: Λοιπόν, οι περισσότεροι άνθρωποι, αν τους ρωτήσεις ποιο πράγμα τους παθιάζει περισσότερο, θα έλεγαν κάτι όπως "Τα παιδιά μου" ή "Ο/η εραστής/ερωμένη μου". Εσένα τι σε παθιάζει περισσότερο;</p>
<p style="text-align: justify;">Τ.Γ.: Με παθιάζει το ότι τα πράγματα που κάνω θα βοηθήσουν τον κόσμο να γίνει ένα καλύτερο μέρος. Όταν έχω τη μητέρα ενός αυτιστικού παιδιού να λέει "Το παιδί μου πήγε στο κολέγιο λόγω του βιβλίου σου ή κάποιας ομιλίας σου", αισθάνομαι ευτυχισμένη.</p>
<p style="text-align: justify;">Ξέρετε, τα σφαγεία στα οποία δούλεψα τη δεκαετία του '80, ήταν αληθινά απαίσια. Δημιούργησα ένα πολύ απλό σύστημα αξιολόγησης για τα σφαγεία που απλά μετράς τα αποτελέσματα, πόσα ζώα σφαγιάστηκαν, πόσα ζώα τσιμπήθηκαν με τη βουκέντρα, πόσα ξεσπάνε σε μυκηθμούς; Και είναι πολύ πολύ απλό. Παρατηρείς άμεσα λίγα απλά πράγματα. Έχει δουλέψει πολύ καλά. Παίρνω ικανοποίηση από το να βλέπω πράγματα που φέρνουν αληθινές αλλαγές στον αληθινό κόσμο. Χρειαζόμαστε πολύ περισσότερα από αυτά και πολύ λιγότερα από τα αφηρημένα πράγματα. (Χειροκρότημα)</p>
<p style="text-align: justify;">Κ.Α.: Όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, κάτι που ανέφερες και αληθινά εξεπλάγην, ήταν όταν είπες ότι ένα από τα πράγματα που σε παθιάζουν είναι οι φάρμες διακομιστών. Μίλησέ μου για αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">Τ.Γ.: Λοιπόν ο λόγος που ενθουσιάζομαι όταν διαβάζω για αυτά είναι ότι περιέχουν γνώση. Είναι βιβλιοθήκες. Και για μένα η γνώση έχει τεράστια αξία. Έτσι, πριν από περίπου 10 χρόνια η βιβλιοθήκη μας πλημμύρισε. Αυτό έγινε πριν την εξάπλωση του διαδικτύου, και το γεγονός ότι όλα τα βιβλία καταστράφηκαν με στενοχώρησε πολύ, καθώς αυτό που πραγματικά καταστράφηκε ήταν η ίδια η γνώση. Οι φάρμες διακομιστών ή οι βάσεις δεδομένων αποτελούν μεγάλες βιβλιοθήκες γνώσης.</p>
<p style="text-align: justify;">Κ.Α.: Τεμπλ, απλά θα πω ότι ήταν μεγάλη ευχαρίστηση να σε έχουμε στο TED.</p>
<p style="text-align: justify;">Τ.Γ.: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Σε ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)</p>
</br>
<hr size="16" style="margin-left: 0px; margin-right: 0px; background-color:#cf146c" width="100%" />
<table width="100%" border="0" cellpadding="20" cellspacing="0"><tr> <td style="background-color:#000822;"><p style="text-align: justify; background-color: #000822;"><div align="center" style="background-color: #000822; color:#00B1B3; font-size:120%;"><p ALIGN="JUSTIFY"><strong>Η Τεμπλ Γκράντιν γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1947 και διαγνώστηκε με αυτισμό στα παιδικά της χρόνια</strong>. Τώρα είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και ασχολείται με τη συμπεριφορά των ζώων. Το 2010 γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία με τη ζωή της: <strong>«Temple Grandin»</strong>.</p><table width="300" border="0" cellpadding="5" cellspacing="0"><tr> <td valign="top" align="center" onmouseover="style='background-color:#000000;'"><div class="border_rad" align="center" style="background-color: #000000; color: #6ba5b3;"><a href="http://vimeo.com/19352370" target="_blank" onclick="return popup(this, 'notes')">Δείτε στο Διαδίκτυο το 1ο μέρος της ταινίας:<br />
<img style="display:block; margin:0px auto 0px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 138px; height: 200px;" src="https://www.vic.com/~tscon/b/dip/im/0_temple01a.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546"></a></div></td> <td valign="top" align="center" onmouseover="background-color:#000000;"><div class="border_rad" align="center" style="background-color: #000000; color: #6ba5b3;"><a href="http://vimeo.com/19355329" target="_blank" onclick="return popup(this, 'notes')">Δείτε στο Διαδίκτυο το 2ο μέρος της ταινίας:<img style="display:block; margin:0px auto 0px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 138px; height: 200px;" src="https://www.vic.com/~tscon/b/dip/im/0_temple01b.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546"></a></div></td> </tr>
</table></div></p></td></tr></table>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-44339075130862086632018-02-07T17:22:00.000+02:002020-02-27T21:00:27.885+02:00Ταινία: «Taare Zaamen Par» (2007) «ΣΑΝ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΓΗ»<a href="http://www.taarezameenpar.com/" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://www.alfavita.gr/sites/default/files/styles/imagearthron/public/171113aaar4.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; width:330px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px;"></a>
<p style="text-align: justify;">Το 2007 κυκλοφόρησε η ινδική ταινία με τίτλο «Σαν Αστέρια στη Γη» (Taare Zameen Par) η οποία πραγματεύεται το θέμα της δυσλεξίας. Ο Ishaan, ένα δυσλεκτικό αγόρι 8-9 ετών έχει ήδη μείνει στάσιμο στην Γ’ τάξη και αντιμετωπίζεται από την οικογένεια και το σχολείο ως τεμπέλης, πεισματάρης και αντιδραστικός. Οι γονείς του Ishaan αποφασίζουν να τον στείλουν εσωτερικό σε άλλο σχολείο για να «στρώσει» αλλά εκεί ο Ishaan βιώνει καθημερινά την αποτυχία και την τιμωρία, που τον ωθούν στην εσωστρέφεια, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και πέφτει σε βαριά κατάθλιψη εγκαταλείποντας το μοναδικό πράγμα που αγαπούσε και τον ενέπνεε, τη ζωγραφική. Τελικά ένας δάσκαλος, ο Νικούμπ, ο οποίος σαν μαθητής είχε την ίδια ιδιαιτερότητα, ήταν δυσλεκτικός, ενημερώνει στους γονείς του Ishaan για τη δυσλεξία και τον βοηθάει.</p>
<div align="center" style="line-height:26px; font-size:14px; color:#4f405c;">Σαν τρέιλερ για την ταινία:</div>
<div align="center"><iframe src="//player.vimeo.com/video/129486391" webkitallowfullscreen="" mozallowfullscreen="" allowfullscreen="" frameborder="0" width="560" height="315"></iframe> <br><a class="menuu" target="_blank" href="http://vimeo.com/129486391">«Σαν Αστέρια στη Γη» (Taare Zameen Par)</a>.</div>
<p style="text-align: justify;">«Ο Ishaan Awasthi είναι ένας 8χρονος μαθητής, ο κόσμος του είναι γεμάτος στοιχεία, που κανένας άλλος δεν μοιάζει να εκτιμά: χρώματα, ψάρια, σκυλιά, πολύ απλά δεν είναι σημαντικά στοιχεία σε ένα κόσμο ενηλίκων, αλλά για κείνον είναι πιο ενδιαφέροντα από τις σχολικές εργασίες, του βαθμούς και την τακτικότητα. Ο Ishaan δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα μέσα στην τάξη. Όταν πια μπλέκει περισσότερο από ότι μπορούν να αντέξουν οι γονείς του, την στέλνουν εσώκλειστο σε ένα ιδιωτικό σχολείο, έτσι ώστε να συμμορφωθεί. Τα πράγματα δεν διαφέρουν πολύ, από ότι στο παλιό του σχολείο, και επιπλέον ο Ishaan βιώνει και την τραυματική εμπειρία του αποχωρισμού του από την οικογένεια. Μια μέρα, έρχεται στο σχολείο ένας νέος δάσκαλος, που γεμίζει τον μαθητή με αισιοδοξία και ενθουσιασμό. Σπάζει όλους τους κανόνες του πως πρέπει να γίνεται η διδασκαλία, ζητώντας τους να ονειρευτούν, να σκεφτούν και να φανταστούν. Όλα τα παιδιά ανταποκρίνονται εκτός από τον Ishaan. Ο δάσκαλος αμέσως ανακαλύπτει ότι ο Ishaan δεν είναι χαρούμενος και προσπαθεί να ανακαλύψει τι συμβαίνει. Μετά από πολύ προσπάθεια και επιμονή, τελικά βοηθά τον Ishaan να ανακαλύψει τα ταλέντα του και τον εαυτό του. Μια συγκλονιστική ταινία …»</p>
<p style="text-align: right;"><a href="http://www.alfavita.gr/calend/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%BC%CE%B5-%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82" target="_blank">http://www.alfavita.gr/</a></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: center;"><span style="font-size:22px;">Υπότιτλοι στα Ελληνικά: <a href="https://app.box.com/s/5srsnpsepwgcu7212g7o" target="_blank">https://app.box.com/s/5srsnpsepwgcu7212g7o</a>.</span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: center;"><span style="font-size:26px;"><strong>Αποσπάσματα από τους υπότιτλους της ταινίας «ΣΑΝ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΓΗ»:</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Ο κόσμος είναι όπως τον «φτιάχνεις» εσύ, είναι όπως τον βλέπουν τα μάτια του παρατηρητή. Ελευθέρωσε τη σκέψη σου. Άνοιξε τα φτερά σου, άφησε τα χρώματα να πετάξουν. Έλα, να δούμε καινούργια όνειρα! (1:13:31 - 1:13:47)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; background-color:#D6F5E2;">Ο Ishaan είναι δυσλεκτικός και ο δάσκαλος, ο Ram Shankar Nikumbh, εξηγεί στους γονείς του Ishaan τον κύριο και την κυρία Awasthi τι συμβαίνει:</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Nikumbh: Ο Ishaan έχει πρόβλημα. Όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να γράφει και να διαβάζει. Συνέχεια τον βάζουν τιμωρία. Ορθογραφικά λάθη παντού, σ' όλα τα τετράδιά του. Τί να κάνει; (1:26:17 - 1:26:27)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Τι πιστεύετε, ποιό είναι το πρόβλημά του; (1:39:54)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Awasthi: Ποιό είναι το πρόβλημά του; Η στάση του. Τι άλλο; Η στάση του προς τα μαθήματά του, προς τα πάντα στη ζωή του. Είναι ζιζάνιο, ανυπάκουος, επαναστάτης. Δεν ακούει τίποτα ... (1:39:54 - 1:40:04)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Nikumbh: Σας ρώτησα ποιό είναι το πρόβλημά του, αλλά εσείς μου αναφέρετε τα συμπτώματα. Μου λέτε ότι έχει πυρετό, αυτό το γνωρίζω ήδη. Σας ρωτάω τον λόγο που έχει πυρετό. Για ποιό λόγο έχει πυρετό; (1:40:04 - 1:40:13)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Awasthi: Εσύ πες μας τότε, εσύ πες μας! (1:40:16 - 1:40:19)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Nikumbh: Έχετε προσέξει κάποια επανάληψη στα λάθη που κάνει; Κάποια λάθη που επαναλαμβάνει; (1:40:23 - 1:40:27)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Awasthi: Επανάληψη; Ποιά επανάληψη; Όλα λάθος τα κάνει. (1:40:27 - 1:40:31)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Nikumbh: Άρα, δεν έχετε προσέξει καμιά πατέντα - επανάληψη. Κοιτάξτε εδώ: «b» αντί του «d» και «d» αντί του «b». Μπερδεύει τα παρόμοια γράμματα. Εδώ, έγραψε το «s» και το «r» ανάποδα. Κάποια γράμματα τα γράφει ανάποδα. Κοιτάξτε εδώ: «h», «t». Το βλέπετε; Είναι κατοπτρική εικόνα. Η λέξη «Animal» στην ίδια σελίδα με τρεις διαφορετικές ορθογραφίες. Που σημαίνει, ότι δεν μπορεί να θυμηθεί το ορθογραφικό του λάθος. Και ανακατεύει διάφορες γραφές παρόμοιων λέξεων. Η λέξη «T-O-P» γίνεται «P-O-T». Το «S-O-L-I-D» γίνεται «S-O-I-L-E-D». Γιατί το κάνει αυτό; Είναι χαζός ή τεμπέλης; Όχι. Δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τα γράμματα. Για να μάθει κάποιος να διαβάζει και να γράφει, πρέπει να αναγνωρίζει τους ήχους των γραμμάτων, τα σχήματά τους, την έννοια των λέξεων, πρέπει να τα καταλαβαίνει αυτά. Στον Ishaan αυτά δεν ισχύουν, λείπει αυτή η πολύ σημαντική προϋπόθεση. (1:40:31 - 1:41:49)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Awasthi: Αυτά είναι βλακείες! Αφορμές για να μη μελετά. (1:41:49 - 1:41:53)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Nikumbh: Διάβασε το αυτό, σε παρακαλώ, κ. Awasthi.</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Awasthi: Πώς να το διαβάσω; Είναι Κινέζικα.</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Nikumbh: Προσπάθησε. Έλα. Συγκεντρώσου.</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Awasthi: Τι ανοησίες είναι αυτές; Πως μπορώ να το διαβάσω;</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Nikumbh: Έτσι ακριβώς νοιώθει και ο Ishaan. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα γράμματα. Αυτό το πρόβλημα που έχει, ονομάζεται «Δυσλεξία». Ορισμένα παιδιά έχουν μεγαλύτερα προβλήματα λόγω της Δυσλεξίας. Όπως η δυσκολία στο να καταλαβαίνουν πολλαπλές οδηγίες: «Γύρνα στη σελίδα 65, κεφάλαιο 9, παράγραφο 4, γραμμή 2»! Απόλυτη σύγχυση .... Ή αδυναμία στις μηχανικές κινήσεις. Έχει ο Ishaan πρόβλημα στο να κουμπώνει το πουκάμισό του ή να δένει τα παπούτσια του; (1:41:53 - 1:43:14)</p>
<p style="text-align: justify;">Awasthi: Ναι. Επίσης δεν μπορεί να ελέγξει τη μπάλα όταν του την πετάς.</p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh: Επειδή δεν μπορεί να προσδιορίσει το μέγεθος, την απόσταση και την ταχύτητα ταυτόχρονα. Πόσο μεγάλη είναι η μπάλα, από πόσο μακριά και με πια ταχύτητα έρχεται προς το μέρος του! Μέχρι να τα αντιληφθεί όλα αυτά ... είναι πολύ αργά! Σκεφτείτε το λίγο: Ένα παιδί, μόλις 8-9 χρονών, δεν μπορεί να διαβάσει ή να γράψει, δεν μπορεί να κάνει καθημερινά, φυσιολογικά πράγματα. Δεν μπορεί να κάνει αυτά που άλλα παιδιά μπορούν να κάνουν με ευκολία. Φαντασθείτε τι έχει περάσει όλα αυτά τα χρόνια; Ενώ ο εγκέφαλος του τρέχει τόσο γρήγορα με χιλιάδες χρωματιστές εικόνες το λεπτό, η αυτοπεποίθησή του, η αυτοεκτίμησή του έχει γίνει θρύψαλα, έχει συντριβεί. Μπλέκει συνεχώς σε καυγάδες και με το πείσμα του, προσπαθεί να κρύψει τις αδυναμίες του δημιουργώντας φασαρίες παντού. Αντί να πει στον κόσμο ότι δεν μπορεί να κάνει πράγματα λέει ότι δεν θέλει να το κάνει. …. Και τώρα δεν μπορεί καν, να συνεχίσει να παλεύει και γι' αυτό. Έχει παραιτηθεί. Έχει βυθιστεί σε βαθειά θλίψη. (1:43:15 - 1:44:27)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Nikumbh: Είναι σκληρός και ανταγωνιστικός ο κόσμος εκεί έξω. Όλοι θέλουν το παιδί τους να είναι ιδιοφυΐα. Γιατρός, Μηχανικός, Οικονομολόγος. Κάθε παιδί όμως έχει τις δικές του ικανότητες, δυνατότητες, επιθυμίες και όνειρα. Αν αγαπάς τις ιπποδρομίες, τότε γέννα άλογα ιππόδρομου. Γιατί γεννάς παιδιά; Το να φορτώνεις τις φιλοδοξίες σου στους ντελικάτους ώμους ενός παιδιού είναι χειρότερο από την εκμετάλλευση της εργασίας των ανηλίκων. (1:45:43 - 1:46:52)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh προς τους μαθητές του: Φίλοι μου, σήμερα θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία για ένα αγόρι. Υπήρχε ένα αγόρι -μη ρωτήσετε πού- που δεν μπορούσε να διαβάσει και να γράψει. Όσο και αν προσπαθούσε δεν θυμόταν, ότι το Υ ήταν πριν από το Χ. Τα γράμματα ήταν εχθροί του, χόρευαν μπροστά απ' τα μάτια του, συνήθιζαν να παίζουν μαζί του, χορεύοντας και τριγυρνώντας εδώ κι εκεί και τον ταλαιπωρούσαν πολύ. Το διάβασμα και το γράψιμο τον εξαντλούσαν, αλλά ποιός να τον καταλάβει; Το μυαλό του ήταν φορτωμένο, και η Αλφαβήτα ήταν ντίσκο γι’ αυτόν! Αποτύγχανε στις εξετάσεις. Κάποιοι τον φώναζαν χαζό και ανίκανο, αλλά αυτός ήταν πάντα ήρεμος. Και μια μέρα, έκανε κάτι ιδιοφυές. Όλοι είχαν σοκαριστεί, όταν ακούσανε τη θεωρία του. Πείτε μου, ποιό ήταν αυτό το αγόρι;</p>
<p style="text-align: justify;">Μαθητής: Ο Albert Einstein!</p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh: Σωστά, ο Albert Einstein.</p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh: Τώρα πείτε μου, τι είναι αυτό?</p>
<p style="text-align: justify;">Μαθητής: Ελικόπτερο.</p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh: Όχι, όχι. Δεν είναι ένα συνηθισμένο ελικόπτερο. Ο μεγάλος καλλιτέχνης και εφευρέτης, Λεονάρντο ντα Βίντσι σχεδίασε ένα σχέδιο ελικοπτέρου που πετάει. Αλλά πότε; Στον 15ο αιώνα. 400 χρόνια πριν την ανακάλυψη του αεροπλάνου! Ξέρετε, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είχε μεγάλη δυσκολία στην ανάγνωση και στη γραφή.</p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh: Ποιός ήταν ο μεγάλος εφευρέτης, που φώτισε τον κόσμο με τον ηλεκτρισμό; Ο Thomas Alva Edison. Κι αυτός θύμα της Αλφαβήτας ήταν. </p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh: Ο Pablo Picasso, ο διάσημος ζωγράφος, ποτέ δεν καταλάβαινε τον αριθμό 7. Έλεγε: «Αυτό είναι η μύτη του θείου μου ανάποδα!»</p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh: Ο πατέρας του Mickey Mouse, ο Walt Disney, μπερδευόταν κι αυτός με τις λέξεις, γι' αυτό έβαλε το ταλέντο του, στα καρτούν..</p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh: Η Agatha Christie, διάσημη συγγραφέας. Μπορείτε να πιστέψετε ότι μία συγγραφέας, δεν μπορούσε να διαβάσει και να γράψει στην παιδική της ηλικία;</p>
<p style="text-align: justify;">Nikumbh: Αλλά, γιατί σας τα λέω, όλα αυτά σήμερα, έτσι ξαφνικά; Για να σας δείξω, ότι υπήρξαν διαμάντια ανάμεσα μας που άλλαξαν τον κόσμο γιατί βλέπανε τον κόσμο με τα δικά τους μάτια, διαφορετικά. Το μυαλό τους ήταν διαφορετικό και δεν τους καταλάβαιναν όλοι. Τους περιγελούσαν. Αλλά σε πείσμα όλων μεγαλούργησαν και ο κόσμος τελικά τους αποθέωσε. Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη σ' όλες αυτές τις μεγαλοφυΐες.</p>
<p style="text-align: justify;">Είχα κι εγώ δυσκολία στην ανάγνωση και στην γραφή, όταν ήμουν παιδί. Ο πατέρας μου ποτέ δεν με κατάλαβε. Πίστευε ότι έψαχνα αφορμές για να μη διαβάζω και ότι ήμουν άτακτος. Πίστευε πως δεν θα επιτύχω τίποτα στη ζωή μου. Τι μπορούσε να πετύχει ένας χαζός και ανίκανος; (1:49:25 - 1:55:56)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Awasthi: Δεν θέλουμε να νομίζετε, ότι είμαστε γονείς που δεν νοιάζονται και δεν φροντίζουν πραγματικά για τα παιδιά τους.</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Nikumbh: Φροντίδα. Είναι πολύ σημαντικό, κε. Awasthi. Έχει τη δύναμη να θεραπεύει. Είναι ένα φάρμακο που ανακουφίζει τις πληγές. Νιώθει ασφάλεια ένα παιδί, ξέροντας ότι κάποιος νοιάζεται γι' αυτό. Μια αγκαλιά, ή ένα γλυκό φιλί. Να του δείξεις ότι νοιάζεσαι. Να του πεις, «Γιέ μου, σ' αγαπώ. Αν έχεις κάποιο πρόβλημα, μπορείς να έρθεις σε μένα. Δεν πειράζει να έκανες κι ένα λάθος, είμαι εδώ για σένα». Αυτό του δίνει ασφάλεια. Αυτό δεν σημαίνει «να νοιάζεσαι» κε. Awasthi; </p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Στα νησιά του Σολομώντα, όταν οι φυλές θέλουν να καθαρίσουν τη ζούγκλα, για να φτιάξουν καλλιεργήσιμο τόπο, δεν κόβουν τα δένδρα. Αντιθέτως, στέκονται γύρω από το δέντρο..., και αρχίζουν να του φωνάζουν και να το βρίζουν. Μέρα με τη μέρα, το δέντρο γίνεται όλο και πιο αδύναμο. Στο τέλος πέφτει μόνο του. (2:08:12 - 2:10:52)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Η ταινία είναι ινδικής παραγωγής (Bollywood), ασχολείται με το θέμα της δυσλεξίας και αξίζει να σημειωθεί ότι η ελληνική αγορά δεν επέλεξε να την αγοράσει για προβολή ούτε στους κινηματογράφους, ούτε στην τηλεόραση, ούτε να την κυκλοφορήσει σε DVD!!!</p>
<p style="text-align: right;"><a href="http://e-taksi.blogspot.gr/2012/05/blog-post.html" target="_blank">http://e-taksi.blogspot.gr/</a></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-45658084695027442182018-02-05T12:44:00.000+02:002020-02-27T21:02:32.932+02:00Ιδρυματοποίηση VS Καινοτομία στην Εκπαίδευση<div id="menuu" style="text-align: center;">Μετάφραση άρθρου του Rod Berger στο Forbes (στις 23 Ιουνίου 2017), με τίτλο: <a href="https://www.forbes.com/sites/rodberger/2017/06/23/sir-ken-robinson-finding-market-pressures-to-innovate-education/#1c88b42f1e77" target="_blank">“Sir Ken Robinson: Finding Market Pressures To Innovate Education”</a> (“Sir Ken Robinson: Αναζητώντας την Πίεση της Αγοράς για Καινοτομία στην Εκπαίδευση”).</div>
<center><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://specials-images.forbesimg.com/imageserve/57c84edbf57f4667ad14c5c9a6d292bd/960x0.jpg" width="588" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: left; margin-top: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px;" /></center>
<h1 align="center" style="font-size:20px;">“Sir Ken Robinson: Αναζητώντας την Πίεση της Αγοράς για Καινοτομία στην Εκπαίδευση”</h1>
<p style="text-align: right;">Rod Berger</p>
<p style="text-align: justify;">Υπάρχει πρωτοφανής πίεση στο χώρο της εκπαίδευσης. Το σημερινό όραμα της εκπαίδευσης (τα αυτονόητα, το «παράδειγμα» της εκπαίδευσης) είναι τόσο παγιωμένο στα μυαλά του παγκόσμιου πληθυσμού, που η απαραίτητες αλλαγές είναι σχεδόν αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Όλοι όσοι έχουν περάσει από την εκπαίδευση, δηλαδή σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη, θεωρούν ότι ξέρουν τι είναι η εκπαίδευση. Το πρόβλημα είναι ότι η ιδρυματοποιημένη εκπαίδευση έχει μείνει θλιβερά πίσω από την εποχή μας. Και όσοι έχουν περάσει από το εκπαιδευτικό σύστημα έχουν ιδρυματοποιηθεί.</p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι, εσύ κι εγώ και όλοι μας πιστεύουμε ότι η εκπαίδευση είναι ένα σύστημα όπου απομονώνουμε τα παιδιά μας για έντεκα χρόνια ή και παραπάνω, τα παραφουσκώνουμε με δεδομένα και τα υποβάλλουμε σε μεθόδους που κάθε «μορφωμένος» οφείλει να κατέχει και όταν οι νέοι μας βγαίνουν από αυτή την απομόνωση νομίζουμε ότι είναι μορφωμένοι.</p>
<a name="_fn1"></a>
<br />
<br />
<table width="300" align="right" border="0" style="margin-right:-8px; margin-left:10px; background-color:#003; color:#FFC;"><tr><td style="margin-top:6px; margin-left:6px; margin-bottom:6px; margin-right:6px;"><a name=""> [1] </a><p style="text-align: justify; font-size:14px;">Από τους διαλόγους της ταινίας: «Ο Μπρουκς δεν είναι τρελός. Πάσχει από ιδρυματοποίηση. Είναι εδώ μέσα 50 χρόνια. Δεν ξέρει άλλη ζωή. Εδώ είναι σημαντικός. Έξω είναι ένα τίποτα. Είναι ένας άχρηστος κατάδικος με αρθρίτιδα. Δε θα τον δέχονταν πουθενά. Στη φυλακή νιώθεις περίεργα. Στην αρχή τη μισείς. Μετά τη συνηθίζεις. Μετά από καιρό, εξαρτάσαι απ' αυτήν. Αυτό είναι η ιδρυματοποίηση» (από το 59ο λεπτό και μετά).</p>
<p style="text-align: justify; font-size:14px;">«Δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω έξω. Όλη μου τη ζωή ήμουν μέσα. <strong>Πάσχω από ιδρυματοποίηση</strong>. Εδώ μέσα είμαι αυτός που βρίσκει διάφορα πράγματα (είμαι κάποιος), έξω δεν θα ήξερα τι να κάνω» (στο 104ο λεπτό).</p>
</td></tr>
</table>
<p style="text-align: justify;">Ο Freeman Morgan στο χαρακτήρα του Ellis Boyd Redding στη ταινία The Shawshank Redemption (1994 - Τελευταία Έξοδος) το έθεσε πολύ ωραία όταν διακήρυξε: <big><b>«Πάσχω από ιδρυματοποίηση»</b></big><a href="#_fn1" name="_fnref1" title="" id="_fnref1"> [1] </a>. <u>Το γεγονός ότι όλοι μας, έχουμε περάσει από το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, δεν μας βοηθάει να καταλάβουμε πώς θα έπρεπε να είναι ένα εκπαιδευτικό σύστημα</u>. Περίπου <big><b>όπως, ένας βαρυποινίτης δεν μπορεί να βοηθήσει στην κοινωνική επανένταξη κάποιου άλλου βαρυποινίτη με τον οποίο μοιράζεται το ίδιο κελί</b></big>. Πριν εκατό χρόνια οι φυλακές ήταν απίστευτα κτηνώδη μέρη κι έχουν πολύ λίγες ομοιότητες με τα σημερινά ιδρύματα. Εκατό χρόνια πριν η βιομηχανία χρειαζόταν άτομα που το καθένα θα εκτελούσε μια συγκριμένη, μονότονη δουλειά στη γραμμή παραγωγής χωρίς να χρειάζεται τις δεξιότητες (καινοτομία και δημιουργικότητα) που απαιτεί η σύγχρονη βιομηχανία. Και, πριν εκατό χρόνια απομονώσαμε τα παιδιά μας επί έντεκα ή και περισσότερα χρόνια παραφουσκώνοντας τα με δεδομένα και υποβάλλοντας τα σε μεθόδους που κάθε «μορφωμένος» όφειλε να κατέχει ... και έβγαιναν στη κοινωνία «μορφωμένα».</p>
<a name="_fn2"></a>
<br />
<br />
<table width="300" align="right" border="0" style="margin-right:-8px; margin-left:10px; background-color:#003; color:#FFC;"><tr><td style="margin-top:6px; margin-left:6px; margin-bottom:6px; margin-right:6px;"><a name=""> [2] </a><p style="text-align: justify; font-size:14px;"><a href="https://www.ted.com/speakers/sir_ken_robinson">https://www.ted.com/speakers/sir_ken_robinson</a><br />
«Ο Κεν Ρόμπινσον έχει προτείνει ότι για να συμμετάσχουν και να επιτύχουν, η εκπαίδευση πρέπει να αναπτυχθεί σε τρία μέτωπα. Πρώτον, ότι θα πρέπει να προωθεί τη πολυμορφία προσφέροντας ένα ευρύ πρόγραμμα σπουδών και να ενθαρρύνει την εξατομικευμένη μαθησιακή διαδικασία. Ότι θα πρέπει να προωθεί την περιέργεια μέσω της δημιουργικής διδασκαλίας, η οποία εξαρτάται από την υψηλής ποιότητας κατάρτιση των εκπαιδευτικών. Τέλος, ότι θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αφύπνιση της δημιουργικότητας μέσω εναλλακτικών διδακτικών διαδικασιών που έχουν λιγότερη έμφαση στην τυποποίηση των εξετάσεων, δίνοντας την ευθύνη για τον καθορισμό της πορείας της εκπαίδευσης σε επιμέρους σχολεία και εκπαιδευτικούς. Πιστεύει ότι ένα μεγάλο μέρος του σημερινού συστήματος εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες ενισχύει τη συμμόρφωση, την υποταγή, και την τυποποίηση αντί για δημιουργικές προσεγγίσεις στη μάθηση. Η επιτυχής διοίκηση του τα το σχολείου είναι ένα θέμα της ενίσχυσης ενός βοηθητικού περιβάλλοντος και όχι θέμα "διαταγών και ελέγχου"» (<a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD_%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD">https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD_%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD</a>).<br /><br /><br />
<a href="#_ftnref4" name="_ftn4" title="" id="_ftn4"> </a> 1. «ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ» Φεβρουάριος 2006 (<a href="https://dip88.blogspot.gr/2012/04/ken-robinson.html">https://dip88.blogspot.gr/2012/04/ken-robinson.html</a>). Η ομιλία στο Ted.com με τις περισσότερες ακροάσεις: 45.782.219 θεάσεις στις 26-6-2017!<br />
2. «ΦΕΡΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!» Φεβρουάριος 2010 (<a href="https://dip88.blogspot.gr/2012/04/ken-robinson_28.html">https://dip88.blogspot.gr/2012/04/ken-robinson_28.html</a>).<br />
3. «ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ» Παρουσίαση με κινούμενα σχέδια, Φεβρουάριος 2010 (<a href="https://dip88.blogspot.gr/2012/11/ken-robinson.html">https://dip88.blogspot.gr/2012/11/ken-robinson.html</a>).<br />
4. «ΠΩΣ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΟΥΜΕ ΑΠ' ΤΗΝ "ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ" ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ» Απρίλιος 2013 (<a href="https://dip88.blogspot.gr/2014/03/ken-robinson.html">https://dip88.blogspot.gr/2014/03/ken-robinson.html</a>).</p>
</td></tr>
</table>
<p style="text-align: justify;">Υπάρχουν μερικές εξαιρετικές φωνές στο χώρο της εκπαίδευσης που προσπαθούν να ταρακουνήσουν το εκπαιδευτικό σύστημα εξερευνώντας ιδέες και προκαλώντας το καθιερωμένο όραμα για την εκπαίδευση. Ένας από αυτούς που ηγούνται του διαλόγου είναι ο Ser Ken Robinson<a href="#_fn2" name="_fnref2" title="" id="_fnref2"> [2] </a>. Σε μια πρόσφατη συζήτηση μας, τον ρώτησα για το ρόλο που αυτός και άλλοι, όπως ο Sugata Mitra, παίζουν στο μέλλον της εκπαίδευσης. Είπε: <span style="font-family:Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight:bold;">«Εδώ και καιρό, συχνά μου ζητάνε να μιλήσω σε ομάδες εκπαιδευτικών στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο. Πολύς κόσμος γνωρίζει την δουλειά μου μέσα από τις ομιλίες μου στο Ted.com. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από την επίδραση αυτών των ομιλιών επειδή έχουν εξαπλωθεί παντού. Ένας από τους λόγους που έχουν μεγάλο αντίκτυπο ότι αυτά που λεω στο Ted.com και στα βιβλία μου είναι ότι εκφράζω κάτι που οι περισσότεροι δάσκαλοι πάντα ένιωθαν και πίστευαν. Αυτό κάνουμε εγώ και ο Sugata Mitra<a href="#_fn3" name="_fnref3" title="" id="_fnref3"> [3] </a>. Εκφράζουμε αξίες και σκοπούς στην εκπαίδευση που, από την εμπειρία μου, οι περισσότεροι δάσκαλοι αντιλαμβάνονται πολύ βαθιά.</span> </p>
<p style="text-align: justify; font-family:Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight:bold;">Αυτό ενθαρρύνει τους ανθρώπους. Επίσης πολλοί μου λένε ότι όταν βλέπουν τις ομιλίες μου και διαβάζουν τα βιβλία μου νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι σε αυτό που προσπαθούν να κάνουν στην εκπαίδευση. Υπάρχουν πολλοί θαυμάσιοι άνθρωποι εκεί έξω που αισθάνονται ότι ενεργούν αντίθετα στο ρεύμα. Αυτό είναι αλήθεια γιατί τα τελευταία 15 - 20 χρόνια η νοοτροπία της αξιολόγησης (σχολείων και εκπαιδευτικών) έχει κάνει τη ζωή των ανθρώπων στα σχολεία δύσκολη ενώ γίνονται πολύ λίγα για να βελτιωθεί πραγματικά η κατάσταση στα σχολεία. Αισθάνονται ότι ακούγοντας αυτά να λέγονται δημοσίως τους δίνεται η δυνατότητα να κάνουν αλλαγές. Πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ σπουδαίο επειδή είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει ανάγκη για βαθιά αλλαγή στην εκπαίδευση.</p>
<p style="text-align: justify; font-family:Arial, Helvetica, sans-serif; font-weight:bold;">Δεν τα λέω αυτά για να κριτικάρω τους εκπαιδευτικούς ή τους Διευθυντές ή τους Σχολικούς Συμβούλους. Κριτικάρω τη νοοτροπία –τουλάχιστον της επίσημης πολιτικής για την εκπαίδευση. Υπάρχει μεγάλη πίεση στο σύστημα που εμποδίζει τους εκπαιδευτικούς να κάνουν αυτά που επειγόντως χρειάζεται να γίνουν στα σχολεία ώστε να είναι πιο ανθρώπινα και πιο προσωπικά. Υπάρχει πολύ περισσότερος χώρος στα σχολεία για καινοτομία από ότι υποπτεύονται οι άνθρωποι. Πολλά από αυτά που συμβαίνουν δεν απαιτούνται από τον νόμο αλλά είναι απλώς αποτέλεσμα συνήθειας, παράδοσης και ρουτίνας».</p>
<a name="_fn3"></a>
<br />
<center><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="center" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA-NwF_irNIXZ6CdnVripz0AZVvnE-S0QC3Rpm-dxk3nCj6D4jU_oOXYsfko1WoXD9fn7WzwkY8EGHJ6Ud7GY3Zh3Z7kUJZ2m81k2tOBmtW0-ohgbm1XFp6jPicmJPSC0tZedIJbmyacPL/s1600/mitra.jpg" width="588" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: left; margin-top: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px;" /></center>
<table width="300" align="right" border="0" style="margin-right:-8px; margin-left:10px; background-color:#003; color:#FFC;"><tr><td style="margin-top:6px; margin-left:6px; margin-bottom:6px; margin-right:6px;"><a name=""> [3] </a><p style="text-align: justify; font-size:14px;"><a href="https://www.ted.com/speakers/sugata_mitra">https://www.ted.com/speakers/sugata_mitra</a><br />
<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Sugata_Mitra">https://en.wikipedia.org/wiki/Sugata_Mitra</a><br /><br /><br />
1. «Τα παιδιά μπορούν να αυτοδιδαχθούν» Φεβρουάριος 2007 (<a href="https://www.ted.com/talks/sugata_mitra_shows_how_kids_teach_themselves?language=el">https://www.ted.com/talks/sugata_mitra_shows_how_kids_teach_themselves?language=el</a>).<br />
2. «Νέα πειράματα πάνω στην αυτοδιδασκαλία των παιδιών» Ιούλιος 2010 (<a href="https://www.ted.com/talks/sugata_mitra_the_child_driven_education?language=el">https://www.ted.com/talks/sugata_mitra_the_child_driven_education?language=el</a>).<br />
3. «Φτιάξτε ένα σχολείο στο Σύννεφο» Φεβρουάριος 2013 (<a href="https://www.ted.com/talks/sugata_mitra_the_child_driven_education?language=el">https://www.ted.com/talks/sugata_mitra_the_child_driven_education?language=el</a>).</p>
</td></tr>
</table>
<p style="text-align: justify;">Η συνήθεια της παράδοσης και η ρουτίνα αυτή οφείλεται στο ότι η εκπαίδευση έχει μείνει θλιβερά πίσω. Στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχουμε τη συνηθισμένη πίεση της αγοράς που αναζητά την καινοτομία. Η δημόσια εκπαίδευση είναι ένα μονοπώλιο χωρίς πραγματικό ανταγωνιστή που να πιέζει για πρόοδο.</p>
<p style="text-align: justify;">Σε μια πρόσφατη συνομιλία που είχα με τον Sugata Mitra -αυτόν τον καινοτόμο που αναστάτωσε την εκπαίδευση και έγινε γνωστός όταν κέρδισε το 2013 το βραβείο του Ted (1.000.000 δολάρια), για την καινοτομία (<a href="http://www.bbc.com/news/technology-21614181" target="_blank">http://www.bbc.com/news/</a>)- τον ρώτησα πιο είναι το επόμενο βήμα; Τι καινούργιο περιμένουμε να ακούσουμε σε ομιλία του στο Ted.com; Σταμάτησε λίγο πριν μιλήσει και είπε, «Δεν σταματάω επειδή δεν γνωρίζω την απάντηση. Σταματάω επειδή δεν είμαι σίγουρος για το πώς μπορώ να επικοινωνήσω τη βαρύτητα αυτών που πρόκειται να πω» και συνέχισε για να πει ότι πιστεύει πως η επόμενη ομιλία στο Ted.com θα πρέπει να έχει τίτλο: «Άραγε, χρειαζόμαστε πλέον την εκπαίδευση;»</p>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-67850638490756228322018-02-02T17:19:00.000+02:002020-02-27T21:00:51.961+02:00Ταινία: «3 Idiots» (2009) «3 Ηλίθιοι»<a href="https://www.facebook.com/3idiotsthefilm" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://taini.es/wp-content/uploads/2013/10/3-idiots-poster-770x1091.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; width:330px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px;"></a><p style="text-align: justify;">«Οι ήρωες της ιστορίας είναι τρεις φοιτητές της σχολής μηχανικών του Imperial College of Engineering που είναι από τα καλύτερα κολέγια της Ινδίας και μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο στην φοιτητική εστία. Οι 2 κατάγονται από φτωχές οικογένειες που στηρίζουν το κύρος της η μια και την ύπαρξή της η άλλη στην απόχτηση του πτυχίου από τους πρωτότοκους γιους τους. Ο τρίτος προέρχεται από πλούσια οικογένεια. Είναι 3 διαφορετικοί χαρακτήρες, οι 2 πρώτοι αγχώδεις και νευρωτικοί στενάζουν κάτω από το βάρος της ευθύνης ενώ ο τρίτος ο πλούσιος άνετος και με ανοιχτό μυαλό κάνει τα πάντα για την πραγματική γνώση και όχι την απόκτηση της πρωτιάς και του πτυχίου μέσα από τον στείρο παπαγαλισμό της ύλης. Ο δεύτερος τρόπος είναι αυτός που έχει υιοθετήσει και ο φοιτητής πρότυπο για τον διευθυντή της σχολής που τα παιδιά του έχουν δώσει το παρατσούκλι ViruS όπως ο υιός των υπολογιστών. Ποιος από τους 2 τρόπους είναι ο πιο αποδοτικός στην σχολή αλλά και αργότερα στην ζωή;».</p>
<a href="https://www.facebook.com/3idiotsthefilm" target="_blank"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" align="right" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0eLDwyQx0AZUH0i-4KoT0ei6JzYdWeKXPqN2h4DkY3nHhZIBaWNQS7x73DC5Skdv8ktMWTIA6PGzKO0zBQVtmL2g_evYa_uGwiIgymjCWGA9LXFPRB9AklBnIT788JIu-FS6CvFLq18c/s1600/3+Idiots.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-right: -14px; width:330px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px;"></a><p style="text-align: justify;">«Τρεις φίλοι συναντιούνται μετά από καιρό για να αναζητήσουν έναν συμφοιτητή τους, τον οποίον έχουν χάσει ήδη από την ορκωμοσία. Στον δρόμο τους θυμούνται πώς γνωρίστηκαν, τι περιπέτειες έζησαν στο Πολυτεχνείο και πώς η διαφορετικότητα και η αυθάδεια του αγαπημένου τους φίλου επηρέασε καταστάσεις και άλλαξε και τους ίδιους».</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: center;"><span style="font-size:22px;">Υπότιτλοι στα Ελληνικά: <a href="https://app.box.com/s/y8ew6y2bbabsvqffuzz7" target="_blank">https://app.box.com/s/y8ew6y2bbabsvqffuzz7</a>.</span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: center;"><span style="font-size:26px;"><strong>Αποσπάσματα από τους υπότιτλους της ταινίας «ΤΡΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ»:</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Ήταν ελεύθερος σαν τον άνεμο</p>
<p style="text-align: justify;">Πετούσε στον αέρα σαν αετός</p>
<p style="text-align: justify;">Εμείς πηγαίναμε στο μονοπάτι που μας έβαλαν</p>
<p style="text-align: justify;">Ενώ αυτός έφτιαξε το δικό του</p>
<p style="text-align: justify;">Περπατώντας ανέμελος</p>
<p style="text-align: justify;">Απολαμβάνοντας το σήμερα</p>
<p style="text-align: justify;">Ζώντας κάθε στιγμή στο έπακρο</p>
<p style="text-align: justify;">Ήρθε, άγγιξε τις καρδιές</p>
<p style="text-align: justify;">μας και εξαφανίστηκε..</p>
<p style="text-align: justify;">Που πήγε λοιπόν... ας τον βρούμε</p>
<p style="text-align: justify;">Στον καυτό ήλιο, ήταν</p>
<p style="text-align: justify;">σαν καταφύγιο σκιάς...</p>
<p style="text-align: justify;">Στην ατέλειωτη έρημο, όαση...</p>
<p style="text-align: justify;">Για την πληγωμένη καρδιά,</p>
<p style="text-align: justify;">ήταν αληθινό βάλσαμο</p>
<p style="text-align: justify;">Εμείς φοβισμένοι, μείναμε</p>
<p style="text-align: justify;">εγκλωβισμένοι σε ένα πηγάδι</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτός, διέσχιζε τα ποτάμια</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν φοβόταν να κολυμπήσει</p>
<p style="text-align: justify;">κόντρα στο ρεύμα</p>
<p style="text-align: justify;">Περιπλανιόταν μόνος του σαν σύννεφο</p>
<p style="text-align: justify;">Ήταν ο πιο αγαπητός μας φίλος</p>
<p style="text-align: justify;">Που πήγε... ας τον βρούμε</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Rancho, ο Ranchhoddas Shamaldas Chanchad Ήταν μοναδικός όπως και το όνομα του. Από παιδάκια μας μάθανε ότι η ζωή είναι ένας αγώνας: «Τρέχα γρήγορα αλλιώς θα σε τσαλαπατήσουν. Ακόμα και για να γεννηθείς έχεις να ανταγωνιστείς 300 εκατομμύρια σπερματοζωάρια». (0:08:29 - 0:11:07)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Τρομάζεις πολύ εύκολα, αδερφέ, πάρε το χέρι σου, βάλτο στην καρδιά σου και πες, «Aal izz well» (Όλα πάνε καλά)!</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">- Aal izz well</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">Είχαμε ένα γέρο φύλακα στο χωριό μας. Στις βραδινές περιπολίες, μας φώναζε, «Aal izz well» και εμείς κοιμόμασταν ήσυχοι. Η καρδιά φοβάται εύκολα, γι’ αυτό πρέπει να τη ξεγελάς. Όσο μεγάλο κι αν είναι το πρόβλημα να λες στην καρδιά σου «Όλα πάνε καλά» …</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">- Κι αυτό λύνει το πρόβλημα;</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">- Φυσικά όχι. Σου δίνει όμως κουράγιο να το αντιμετωπίσεις.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν η ζωή ξεφεύγει</p>
<p style="text-align: justify;">το κουράγιο να μη φεύγει</p>
<p style="text-align: justify;">Άμα φύγει το κουράγιο</p>
<p style="text-align: justify;">τότε δεν υπάρχει αύριο</p>
<p style="text-align: justify;">Όλα πάνε καλά ...</p>
<p style="text-align: justify;">Κανένας δεν γνωρίζει</p>
<p style="text-align: justify;">το μέλλον τι μας κρύβει</p>
<p style="text-align: justify;">Όλα πάνε καλά ...</p>
<p style="text-align: justify;">Άγχος και σύγχυση,</p>
<p style="text-align: justify;">καμία τύχη για επίλυση</p>
<p style="text-align: justify;">Αν η δειλή καρδιά σου</p>
<p style="text-align: justify;">κοντεύει να πεθάνει από φόβο</p>
<p style="text-align: justify;">τότε ξεγέλασε την, με ένα ψεματάκι.</p>
<p style="text-align: justify;">Η καρδιά είναι χαζή,</p>
<p style="text-align: justify;">θα το χάψει το ψεματάκι.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν όλα γύρω σου γυρίζουν</p>
<p style="text-align: justify;">κάντα χείλη να σφυρίζουν</p>
<p style="text-align: justify;">Διότι άμα φύγει το κουράγιο</p>
<p style="text-align: justify;">τότε δεν υπάρχει αύριο.</p>
<p style="text-align: justify;">Κανένας μας δεν ξέρει</p>
<p style="text-align: justify;">τι το μέλλον θα μας φέρει.</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν όλα γύρω σου γυρίζουν</p>
<p style="text-align: justify;">κάντα χείλη να σφυρίζουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Άμα φύγει το κουράγιο</p>
<p style="text-align: justify;">τότε δεν υπάρχει αύριο </p>
<p style="text-align: justify;">Όλα πάνε καλά ... (0:30:24 - 0:35:04)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">…… Όλοι νομίζουν πως πρόκειται για αυτοκτονία. Ο ιατροδικαστής είπε: «Αιτία θανάτου: Πίεση από το σχοινί που κρεμόταν σε σωλήνα και προκάλεσε πνιγμό». Οι μηχανολόγοι είναι έξυπνη φάρα αλλά δεν έφτιαξαν ποτέ μηχανή που μετράει τη ψυχολογική πίεση. Αν το είχαν κάνει, όλοι θα ήξεραν ... ότι αυτή η αυτοκτονία δεν είναι αυτοκτονία ... είναι δολοφονία! Η Ινδία είναι πρώτη στις αυτοκτονίες: Κάθε 90 λεπτά, ένας φοιτητής κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Πιο πολλοί πεθαίνουν αυτοκτονώντας παρά από ασθένειες … (0:36:15 - 0:37:34)</p>
<p style="text-align: justify;">…… Ακόμα και ένα λιοντάρι μαθαίνει στο τσίρκο να κάθεται σε καρέκλα με το φόβο του μαστιγίου. Αλλά το λιοντάρι αυτό είναι «καλά εκπαιδευμένο» όχι καλά μορφωμένο. (0:41:19 - 0:41:27)</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">…… Ακολούθησε το ταλέντο κυνήγυσε την τελειότητα και η επιτυχία θα σε κυνηγήσει. (0:55:28 - 0:55:34)</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-60398231176110093302018-01-01T12:10:00.000+02:002020-02-27T12:12:25.181+02:00Ταινία: Mohabbatein (2000). Ανατρέποντας ένα αυταρχικό εκπαιδευτικό σύστημα<p style="text-align: justify;">Ο Ελληνισμός, οι Έλληνες, οι αρχαίοι Έλληνες, είχαν δύο φτερά, η παιδεία τους καλλιεργούσε δύο φτερά, τον ΛΟΓΟ και τον ΕΡΩΤΑ ... Αν ήμασταν στον πολιτισμό Έλληνες, τέτοιες ταινίες θα δημιουργούσαμε ... Η ταινία Mohabbatein είναι ένας ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ είναι κατεξοχήν ΕΛΛΗΝΙΚΗ ... είναι γεμάτη ΛΟΓΙΑ και ΡΥΘΜΟ, ΜΟΥΣΙΚΗ, ΧΟΡΟ ... είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ ... είναι κήρυκας του ΛΟΓΟΥ και του ΕΡΩΤΑ ...</p>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://romanity.org/b/dip/im/602Mohabbatein1.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: -7px; margin-bottom: -9px; width: 602px;" align="right" border="0">
<p style="text-align: justify;">Το πανεπιστήμιο Γκουρουκούλ (<a href="http://gkv.ac.in/" target="_blank">http://gkv.ac.in/</a>) ιδρύθηκε το 1902 από τον Swami Shraddhanandaji με σκοπό να αναβιώσει το αρχαίο ινδικό σύστημα εκπαίδευσης, στις όχθες του Γάγγη, κάτω από τα επιβλητικά Ιμαλάια, σε απόσταση περίπου 6 χιλ. από το Χαριντβάρ και 200 χιλ. από το Δελχί.</p>
<div align="center"><iframe src="//player.vimeo.com/video/127863788" webkitallowfullscreen="" mozallowfullscreen="" allowfullscreen="" frameborder="0" height="400" width="500"></iframe> <br><a class="menuu" target="_blank" href="http://vimeo.com/127863788">Κάτι σαν τρέιλερ της ταινίας Mohabbatein ...</a>.</div>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://romanity.org/b/dip/im/602sa.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: right; margin-top: 0px; margin-bottom: 0px; margin-right: -14px; " align="right" border="0" width="320">
<p style="text-align: justify;">Στην ταινία Mohabbatein (2000) έρχονται αντιμέτωποι δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι: Ο επί 25 χρόνια συντηρητικός και αυταρχικός διευθυντής του διάσημου παραδοσιακού πανεπιστημίου Γκουρουκούλ, Ναράτζ Σάνκαρ, ο οποίος πιστεύει στη δύναμη του φόβου και ο ανατρεπτικός «ερωτοχτυπημένος» καθηγητής μουσικής, Ρατζ Άριαν που αγωνίζεται να δείξει, να διδάξει και να αποδείξει τη δύναμη της αγάπης, η οποία μπορεί με ένα αδύναμο φυλλαράκι να συντρίψει το επιβλητικό οικοδόμημα της λογοκρατούμενης εκπαίδευσης που στηρίζεται στο τρίπτυχο «παράδοση, τιμή, πειθαρχία». Παράλληλα παρουσιάζονται πέντε ερωτικές ιστορίες, τριών φοιτητών και άλλες δύο ...</p>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://romanity.org/b/dip/im/602Mohabbatein4.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px; width: 602px;" align="right" border="0">
<p style="text-align: justify;">Στην αρχή της ταινίας ο διευθυντής Ναράτζ Σάνκαρ εκφωνεί προς τους νέους φοιτητές του τον παρακάτω λόγο:</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">«Παράδοση! Τιμή! Πειθαρχία! Αυτές είναι οι τρεις αρχές του Γκουρουκούλ! Οι αξίες με τις οποίες οικοδομούμε το μέλλον σας! Εκείνοι που αποφοίτησαν από εδώ, έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη! Σήμερα όλοι τους είναι πετυχημένοι, ο καθένας στον τομέα του! Μεγάλοι συγγραφείς, μεγάλοι επιχειρηματίες, μεγάλοι πολιτικοί (Mahatma Gandhi Indira Gandhi)! Αλλά όλοι αυτοί, είχαν κάτι κοινό. Σ' όλη τους τη ζωή ακολούθησαν τις αρχές που διδάχτηκαν στο Γκουρουκούλ! Σήμερα, σας δίνετε η ευκαιρία να γίνετε μέρος αυτής της παράδοσης. Επιλεχθήκατε από όλη τη χώρα και είστε εδώ επειδή πιστεύουμε ότι διαθέτετε ότι χρειάζεται για να διαπρέψετε. Αλλά η επιτυχία δεν έρχεται εύκολα. Πίσω από κάθε μεγάλη επιτυχία κρύβονται μεγάλες θυσίες. Με τον ερχομό σας σήμερα σ' αυτό το ίδρυμα πρέπει να απομονωθείτε από τον έξω κόσμο. Περιμένουμε να εργαστείτε απόλυτα συγκεντρωμένοι και να ακολουθείτε τους κανονισμούς της σχολής, με εξαιρετική πειθαρχία. Αν κάποιος από σας συλληφθεί ένοχος απρεπούς συμπεριφοράς τότε θα αποβάλλεται αμέσως! Και να θυμάστε ένα πράγμα. Έτσι και αποβληθείτε από εδώ, οι πόρτες για όλα τα άλλα ιδρύματα θα είναι κλειστές για όλους σας, για πάντα. Έτσι λοιπόν, αν κάποιος από σας δεν είναι πρόθυμος να συμμορφωθεί είναι ελεύθερος να βγει από αυτή την πύλη, τώρα αμέσως. Αν όμως αποφασίσετε να παραμείνετε, τότε από δω και πέρα αυτή η πύλη κι ο έξω κόσμος δε θα υπάρχουν για σας!»</p>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://romanity.org/b/dip/im/602Mohabbatein3.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px; width: 602px;" align="right" border="0">
<p style="text-align: justify;">Λίγο αργότερα ο νεοφερμένος καθηγητής μουσικής, Ρατζ Άριαν απευθύνεται στους φοιτητές με τα παρακάτω λόγια:</p>
<p style="text-align: justify; background-color:#FFF;">«Έρωτας, το μεγαλύτερο κίνητρο για τη μουσική! Έμπνευση! Έρωτας και μουσική, συνδέονται πολύ στενά μεταξύ τους. Και τα δύο έχουν αφετηρία την καρδιά, το πεπρωμένο και των δύο... εξαρτάται αν η καρδιά μπορεί να τα εκφράσει, ή όχι. Αν είσαι ερωτευμένος με κάποια, απλά της το λες. Μην ανησυχείς αν θα δεχτεί ή θα αρνηθεί. Έτσι, αν νιώσετε επιθυμία να παίξετε το όργανο που βρίσκεται μπροστά σας πάρτε το και απλά παίξτε, χωρίς να ανησυχείτε αν παίξατε καλά ή άσχημα. Μόνο ακούστε την καρδιά σας, και πηγαίνετε όπου σας οδηγεί. Υπάρχει τόσο πολύ μίσος σ' αυτό τον κόσμο ακόμα κι έτσι όμως, οι καρδιές είναι γεμάτες με αγάπη. Ξεχυθείτε και φωνάξτε στο σύμπαν τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει μια ιστορία αγάπης!»</p>
<p style="text-align: justify;">Η ταινία Mohabbatein (2000) του Aditya Chopra (γεν. 1971) διαρκεί 3 ώρες και 34 λεπτά!</p>
<img alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481568930860926546" src="https://romanity.org/b/dip/im/602Mohabbatein2.jpg" style="cursor: pointer; display: block; margin: 0px auto; text-align: center; margin-left: -14px; margin-right: -14px; margin-top: 0px; margin-bottom: -9px; width: 602px;" align="right" border="0">bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4532995734459162602.post-75610469070338800782018-01-01T11:26:00.000+02:002020-02-21T11:59:22.447+02:00Summerhill: Μια πρόταση για την καλλιέργεια του τρόπου λειτουργίας του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το 2008 γυρίστηκε η τηλεοπτική παραγωγή «Σάμερχιλ» (διάρκειας 1 ώρας και 48 λεπτών - http://www.imdb.com/title/tt1042913/) που μεταδόθηκε από το BBC. Μεγάλος μέρος της παραγωγής γυρίστηκε στην τοποθεσία του Σάμερχιλ με μαθητές να συμμετέχουν ως κομπάρσοι και παρουσίαζε το σχολείο καθώς και την εκδίκαση της δικαστικής υπόθεσης του 2000 και των γεγονότων που οδήγησαν σε αυτήν, εμπλουτισμένη με φανταστικά στοιχεία για λόγους δραματοποίησης. Βραβεύθηκε με δύο βραβεία BAFTA, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου σεναρίου που είχε συγγράψει η Άλισον Χιούμ. Η παραγωγή υπάρχει στο YouTube με υπότιτλους στα Ελληνικά:</p>
<p style="text-align: center;"><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/YpOLkQLGq_E" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></p>
Το 2008 επίσης γυρίστηκε και το ντοκιμαντέρ «Imagine a School... Summerhill» του Γουίλιαμ Τάιλερ Σμιθ (διάρκειας 1 ώρας και 7 λεπτών - http://www.imdb.com/title/tt1230460/) διηγείται την δικαστική περιπέτεια του σχολείου το 2000, που απειλήθηκε με κλείσιμο έπειτα από την αναφορά της επιθεώρησης του OFSTED το 1999 και την καταγγελία του τότε βρετανού υπουργού παιδείας. Στο YouTube υπάρχει το επίσημο τρέιλερ του ντοκυμαντέρ:
<p style="text-align: center;"><iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Ya2NvhJILT0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></p>
και μια επισκόπηση 7 λεπτών:
<p style="text-align: center;"><iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/WSP_-PG3mFQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το Σάμερχιλ είναι ανεξάρτητο Βρετανικό ολοήμερο σχολείο (<a href="http://www.summerhillschool.co.uk/" target="_blank">http://www.summerhillschool.co.uk/</a>). Ιδρύθηκε το 1921 από τον Αλεξάντερ Σάδερλαντ Νηλ με βασικό ιδεολογικό άξονα την πεποίθηση ότι το σχολείο πρέπει να προσαρμόζεται ώστε να ταιριάζει στο παιδί και όχι το αντίστροφο. </p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Τα περισσότερα εκπαιδευτικά συστήματα καλλιεργούν και αξιολογούν, σχεδόν αποκλειστικά, τον τρόπο λειτουργίας του αριστερού εγκεφαλικού, το Σάμερχιλ εστιάζει στην καλλιέργεια του τρόπου λειτουργίας του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου των μαθητών του. Το αίτημα δεν είναι ο πόλεμος μεταξύ των δύο τρόπων που υποστηρίζει το κάθε ημισφαίριο, η λύση είναι η αρμονική συνύπαρξη των δύο τρόπων, ο έρωτας, η ένωση και των δύο, η καλλιέργεια ολόκληρου του εγκεφάλου ώστε η αυτοσυνειδησία, ο νους του καλλιεργημένου πλέον ανθρώπου να λειτουργεί σαν να διαθέτει τηλεκοντρόλ. Κάθε στιγμή, ανάλογα με τις ανάγκες του, να μπορεί να εστιάζει άλλοτε στον τρόπο λειτουργίας του αριστερού κι άλλοτε στον τρόπο λειτουργίας του δεξιού. Αυτούς τους δύο διαφορετικούς τρόπους λειτουργίας του εγκεφάλου μας τους παρουσιάζει με πολύ ωραίο τρόπο ο Βρετανός ψυχιάτρος Iain McGilchrist σε μια σύντομη ομιλία:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">«<strong>Το αριστερό ημισφαίριο</strong> με αφηρημένη, ανεικονική γλώσσα προβάλλει έναν σαφή κόσμο που του παρέχει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται πράγματα γνωστά, σταθερά, στατικά, απομονωμένα, ασύνδετα μεταξύ τους, ρητά (που μπορούν να ειπωθούν με λέξεις), γενικής φύσης, αλλά σε τελευταία ανάλυση, άψυχα. Η γνώση που προκύπτει από το αριστερό ημισφαίριο εντάσσεται μέσα σε ένα κλειστό σύστημα. Έχει το πλεονέκτημα της τελειότητας, αλλά αυτή τη τελειότητα τελικά την πληρώνουμε με το τίμημα της κενότητας, του κενού. Τα πουλιά και τα ζώα χρησιμοποιούν αρκετά αξιόπιστα το αριστερό τους ημισφαίριο για αυτή την προσηλωμένη εστίαση της προσοχής τους σε κάτι του οποίου ήδη γνωρίζουν την σπουδαιότητα. ... Η εικόνα για τον κόσμο που προκύπτει από το αριστερό ημισφαίριο είναι πειστική επειδή ακρωτηριάζει και πετάει μακριά κάθε τι που δεν ταιριάζει με το μοντέλο που δημιουργεί. Έτσι, το μοντέλο του είναι απολύτως συνεπές, επειδή φτιάχτηκε για να είναι συνεπές και να αυτοεπαληθεύεται.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»<strong>Το δεξί ημισφαίριο</strong> προβάλλει έναν κόσμο από πρόσωπα, που αλλάζουν, εξελίσσονται, διασυνδέονται, παραμένουν άρρητα, ζωντανά όντα με σάρκα και οστά μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο ζωή, αλλά, όντα που ποτέ δεν γίνονται πλήρως κατανοητά, και που βρίσκονται σε μια διασύνδεση μεταξύ τους. ... Το δεξί ημισφαίριο βλέπει τα πράγματα σε ευρύ πλαίσιο, αντιλαμβάνεται το κρυμμένο νόημα, τη μεταφορά, τη γλώσσα του σώματος, το ψυχολογικό υπόβαθρο της έκφρασης του προσώπου. Ασχολείται με τον υλικό κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε και με τον οποίο σχετιζόμαστε. Κατανοεί άτομα-πρόσωπα όχι απλώς αφηρημένες κατηγορίες. Έχει προτίμηση για οτιδήποτε ζωντανό κι όχι μηχανικό.</span></p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify; background-color:#d4dfe8; padding: 3px 10px 3px 10px;"><span style="font-family:'Arial Black', Gadget, sans-serif;">»Έχουμε την ανάγκη να βασιζόμαστε σε βεβαιότητες για να χειραγωγούμε τον κόσμο (αριστερό ημισφαίριο), αλλά για να τον κατανοήσουμε βαθύτερα χρειαζόμαστε τη γνώση που προκύπτει στο δεξί ημισφαίριο. ... <b><big><u>Το δεξί ημισφαίριο</u> παρέχει μια σταθερή, ευρεία, ανοικτή, σαφή επαγρύπνηση-εγρήγορση ενώ <u>το αριστερό ημισφαίριο</u> παρέχει μια στενή, αυστηρά επικεντρωμένη στις λεπτομέρειες, προσοχή</big></b>.»</span></p>
<center><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/T7GK_zLRio0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></center>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Περισσότερα για το θέμα του τρόπου λειτουργίας των δύο εγκεφαλικών μας ημισφαιρίωνν στα δύο τοου βιβλια:</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">1. Iain McGilchrist, <a href="http://yalebooks.com/book/9780300188370/master-and-his-emissary" target="_blank">«THE MASTER AND HIS EMISSARY. The Divided Brain and the Making of the Western World»</a> - «Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του. Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Δημιουργία του Δυτικού Κόσμου», Yale University Press 2009.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">2. Iain McGilchrist: <a href="http://www.amazon.com/Divided-Brain-Search-Meaning-ebook/dp/B008JE7I2M" target="_blank">«The Divided Brain and the Search for Meaning. Why Are We So Unhappy?»</a> - «Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Αναζήτηση Νοήματος. Γιατί Είμαστε Δυστυχισμένοι;» Yale University Press 2012.</p>
<br>
<br>
<br>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το Σάμερχιλ ιδρύθηκε το 1921 στο Χέλεραου κοντά στη Δρέσδη της Γερμανίας από τον Νηλ στα πλαίσια του «Νέου Σχολείου». Όμως, ο Νηλ ήταν δυσαρεστημένος από το ήθος του Νέου Σχολείου και έτσι μετακινήθηκε στο Ζόνταγκμπεργκ της Αυστρίας. Εξ αιτίας της εχθρότητας του τοπικού πληθυσμού, μετακινήθηκε ξανά το 1923 στο Λάιμ Ρέτζις της Αγγλίας. Το κτίσμα στο Λάιμ Ρέτζις λεγόταν Σάμερχιλ, και από εκεί πήρε και το όνομά του το σχολείο. Το 1927 μετακινήθηκε στην τωρινή του τοποθεσία, στο Σάφολκ του Λέιστον στην Αγγλία. Ύστερα από τον θάνατο του Νηλ το σχολείο ανέλαβε η γυναίκα του Ένα, έως το 1985. Σήμερα λειτουργεί ως ολοήμερο (οικοτροφείο) και ως ημερήσιο σχολείο που καλύπτει και τις δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Επικεφαλής του είναι τώρα η κόρη του Νηλ, Ζωή Νηλ Ρέντχεντ.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Το Σάμερχιλ δεν είχε ποτέ τις καλύτερες σχέσεις με την Βρετανική Κυβέρνηση, και ακόμη κατέχει τη θέση του σχολείου με τις περισσότερες επιθεωρήσεις σε όλη τη χώρα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 επιθεωρήθηκε εννέα φορές. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι αυτό γινόταν επειδή ο OFSTED (ο Αγγλικός Οργανισμός Επιθεώρησης και Πιστοποίησης Σχολικών Ιδρυμάτων) είχε συνθέσει μια μυστική λίστα εξηνταενός ανεξάρτητων σχολείων, σημειωμένων ως «υπό παρακολούθηση», στην οποία περιλαμβανόταν το Σάμερχιλ.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Τον Μάρτιο του 1999, έπειτα από μια μεγάλη επιθεώρηση του OFSTED, ο τότε υπουργός παιδείας και απασχόλησης, Ντέηβιντ Μπλάνκετ, εξέδωσε προς το σχολείο μια ειδοποίηση καταγγέλοντάς το για την πολιτική του περί μη-υποχρεωτικών μαθημάτων. Μη συμμόρφωση στην ειδοποίηση εντός έξι μηνών συνήθως οδηγεί στο κλείσιμο, όμως το Σάμερχιλ επέλεξε να αμφισβητήσει δικαστικά την καταγγελία.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: justify;">Η υπόθεση έφτασε ενώπιον ενός ειδικού εκπαιδευτικού δικαστηρίου τον Μάρτιο του 2000, όπου το σχολείο εκπροσώπησαν νομικά επιφανείς υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων: ο Σύμβουλος της Βασίλισσας Τζόφρυ Ρόμπερτσον, και ο δικηγόρος Μαρκ Στέφενς. Έπειτα από τέσσερις ημέρες ακροαματικής διαδικασίας, η υπόθεση της κυβέρνησης κατέρρευσε, και συμφωνήθηκε διακανονισμός. Οι μαθητές του Σάμερχιλ που παρακολουθούσαν την διαδικασία εκείνη την ημέρα, με την άδεια του προέδρου του δικαστηρίου, κατέλαβαν την δικαστική αίθουσα και συγκάλεσαν σχολική συνέλευση για να συζητήσουν αν θα δεχθούν ή όχι τον διακανονισμό. Ψήφισαν ομόφωνα να τον δεχθούν.</p>
<p id='menuu' style="text-indent:50px; text-align: right;">Πηγή: <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BB" target="_blank">https://el.wikipedia.org/</a>.</p>bilexiahttp://www.blogger.com/profile/14059883202820048326noreply@blogger.com0